Het
Voortijdig Testament
“Laat
ons proberen
’t
Leven ’t Overleven”
Deel A. Geloven, een zoektocht
1.Zij, de miereneters, wij de
mieren
2.De Werklozenkrijg
2.De Werklozenkrijg
3.Allerzielen en Euro-shim
4.Kiezen voor Mensela
4.Kiezen voor Mensela
5.Hoe tem je stieren?
6.'Inspiratiemap'
7.Karel Kompel 's 'referendumroman
8.Waarom Kerk, Kapitaal en Corruptie
9.De groene draden
10.Eeuwige ontwikkelingen
11.ik wens u allen
12.over dingen die verdriet niet minderen
13.Aan moment verbonden observaties
14.Angst om dood te gaan en lief te hebben
15.Boekbespreking pillenpsychologie
16.We zijn hier om mekaar te troosten
6.'Inspiratiemap'
7.Karel Kompel 's 'referendumroman
8.Waarom Kerk, Kapitaal en Corruptie
9.De groene draden
10.Eeuwige ontwikkelingen
11.ik wens u allen
12.over dingen die verdriet niet minderen
13.Aan moment verbonden observaties
14.Angst om dood te gaan en lief te hebben
15.Boekbespreking pillenpsychologie
16.We zijn hier om mekaar te troosten
17.Al dertig jaar schrijf ik
18.Het geloof, moderne versie I
Middeltjes om iets te onthouden
Ik dacht in deze week even
En toen en toen en toen
Vandaag genoeg om te beginnen zeker ?
Ik dacht in deze week even
En toen en toen en toen
Vandaag genoeg om te beginnen zeker ?
Innerlijke dialogen.
Axioma's '
Het geloof, moderne versie
19.'GOD', dat zijn de anderen...plus 'troost...'
20.Verborgen stukjes puzzel Waarnemen
Axioma's '
Het geloof, moderne versie
19.'GOD', dat zijn de anderen...plus 'troost...'
20.Verborgen stukjes puzzel Waarnemen
WOI en WOII-bompa’s bompa
Jijzelf bent alleen diegene die…
21.Het leven is een eindeloze test
22.Het geloof, moderne versie zet zich door
23.Liefdesaxioma
24.vader
25.Een dag zit altijd zo vol met allerlei
Tijd voor een lading theoretische praktijk
Nu proefbuis : waar verleden toekomst baart
Ieders verhaal trekt lijnen door het onze
De echte details, geheimen voor eenieder
26.Denk nooit dat je sterker bent dan tranen
27.Droomopbouw 28.Bezoek aan het begijnhof
Kloosters, tuinen en Augustus-onthullingen
Tora, Bijbel, Koran...dezelfde profeten
Dromen tikkel meer dan andere Dromen
Een andere plaats, dezelfde voortzetting
Met z'n allen één uit mekaar vallend wezen
De passende partner ? de van af 2006-citaten
Overwegingen Theo-logisch gissen
Nog wat bijzondere energie
Bijzondere ervaring -scenario
29.The way our mind works in a spiritual way
Dagboek poetry 2007
Jijzelf bent alleen diegene die…
21.Het leven is een eindeloze test
22.Het geloof, moderne versie zet zich door
23.Liefdesaxioma
24.vader
25.Een dag zit altijd zo vol met allerlei
Tijd voor een lading theoretische praktijk
Nu proefbuis : waar verleden toekomst baart
Ieders verhaal trekt lijnen door het onze
De echte details, geheimen voor eenieder
26.Denk nooit dat je sterker bent dan tranen
27.Droomopbouw 28.Bezoek aan het begijnhof
Kloosters, tuinen en Augustus-onthullingen
Tora, Bijbel, Koran...dezelfde profeten
Dromen tikkel meer dan andere Dromen
Een andere plaats, dezelfde voortzetting
Met z'n allen één uit mekaar vallend wezen
De passende partner ? de van af 2006-citaten
Overwegingen Theo-logisch gissen
Nog wat bijzondere energie
Bijzondere ervaring -scenario
29.The way our mind works in a spiritual way
Dagboek poetry 2007
Er is
30. Zoeken naar mogelijkheden
Kerstborrelbabbel
Kerstborrelbabbel
Kunst kan niet anders
31.De 'rode draden'
31.De 'rode draden'
32 Abeltje
33.Notaboek -De wijsheid in pacht
34.Over energieën als 'geluk' en 'vrijheid'
33.Notaboek -De wijsheid in pacht
34.Over energieën als 'geluk' en 'vrijheid'
35.De duizendjarige eik
Iedere dag eindeloze energie voelen
Iedere dag eindeloze energie voelen
36.Verveling
37. Ze
noemen me soms een dromer
38."Wat deed jij op oudejaarsavond"...?
39.Wie dagelijks schrijft
38."Wat deed jij op oudejaarsavond"...?
39.Wie dagelijks schrijft
40.In 47
jaar getrouwd zijn 41.Voyage to
the sources of our mind
42.The bridge over the old history collapses
43.Al spreek je vele talen
42.The bridge over the old history collapses
43.Al spreek je vele talen
Schets Leiddraden mensenziel
44.Erkennen //alles via : http://blogfilosoof.skynetblogs.be
//Actueelst via http://hetvoortijdigtestament.skynetblog
Zo'n
tien, twaalf jaar geleden schreef ik de volgende zinnen :
"Er
zal vrede komen in het hart van diegene(n) met een eerlijke ziel. Behoedt de wereld van vernietiging en leidt
de mensen naar betere levens. Vergeet nooit dat de wereld onverdeelbaar is. Er is maar één leven en één wereld, neem
verantwoording en leef zo intens mogelijk. Wees licht om te kunnen gidsen. Ga
naar de mensen toe en spreek over toekomstige vreugden. Jouw plaats zal zijn waar jij je vrij zult
voelen. Leg hun het verschil tussen de materiële wereld en de spirituele materie
uit. De waarheid is eenvoudig. Ze verbergt zich in het verleden, leeft in
het heden en heeft de toekomst nodig.
Waarom vindt men zo weinig vreugde tussen veel mensen ? Mensen verwonderen zich niet genoeg over wie
ze eigenlijk zijn en over wat het leven dat ze leiden eigenlijk betekent.
Ze zouden meer filosoof dan materialist moeten zijn, ze zouden zich de
vraag moeten stellen waarom ze in een wereld van rijkdom en armoede, oorlog en
vrede, stress op het werk en werkeloosheid leven. Maar er zijn andere redenen voor het gebrek
aan vreugde...redenen waarover men nog niet kan schrijven en redenen waarover
niemand kan schrijven.”
Deel A Geloven is een zoektocht
2084. Ruth
begon te bladeren in een stapeltje geschriften die ze nog niet gelezen
had. Ze ontdekte dat opa Octaaf het
idee opgevat had van een 'referendumroman' te schrijven. Een roman waarin hij
uitlegde hoe hij aanvankelijk door het schrijven van sociaal bewogen werken
zijn medemensen had willen attent maken op al die armoede en oorlog in de wereld.
Die roman werd op 't einde gevolgd door een compleet internationaal
verkiezingsprogramma waarvoor of waartegen zijn lezers zouden kunnen stemmen.
Hij drong er bij zijn lezers ook op aan dat ze hun traditionele
vertegenwoordigers massaal zouden schrijven of mailen om de voorstellen voor
'internationale projectverkiezingen' in de praktijk in te voeren Ruth werkte
zich doorheen het overzicht van zijn literaire pogingen om de wereld te
verbeteren
1. Zij, de miereneters, wij de mieren Een fabel rond de wereldpolitiek.
1. Zij, de miereneters, wij de mieren Een fabel rond de wereldpolitiek.
Hun hoofdwet
was : denk niet na over het feit waarom je zoveel stresserende productieve
arbeid moet leveren terwijl op een heel groot deel van de niet werkende Mieren,
jacht word gemaakt om ze te kunnen betrappen op werk. Het was een soort
economisch mekaar opgebruiken. Gelukkig
waren er nog Mieren die zich minder vlug bewogen en die niet zo blindelings
gehoorzaamden aan de Mierenwetten.
Het merendeel van de mieren liet zich vangen aan de strikt-pro-Mierenetersmedia en zolang de Miereneters ergens nog wat suikergeld voor ze hadden, haasten ze zich naar hun werkplaatsen. Waar dan ook ergens anders mieren creveerden of voor minder suikergeld moesten werken...een geslaagde poging om de Miereneters van de commandoposten te krijgen, kwam er niet; ondanks vele goed bedoelde pogingen in die richting. Een andere wet was dat je je ook niet moest afvragen waarom er zo’n groot verschil bleef bestaan in de verloning en behandeling van de verschillende soorten kantoor- of fabrieksmieren. Een Mier uit Afrika bijvoorbeeld , plukte in ‘het zwart’ appelsienen voor de helft van ’t geld.
De meeste, militair best uitgeruste groepen Miereneters hadden hun tegenstellingen tijdelijk aan de kant geschoven en zich verenigd in een soort van wereldwijde brandweer die eerst alle pyromanen die graag met vuur speelden, van vuurstokjes voorzag : pyromanen zoals daar waren : extreme nationalisten, fanatieke religieuzen; die nog altijd niets van de menselijke inhoud van het woord ‘religie’ begrepen hadden; de maffia, …of bevriende regeringen en hun legers. Van zodra dan iedereen voldoende opgehitst was en de eerste branden een feit ;landden dan altijd de onderhandelaars van de Mierenetersbrandweer om de branden te blussen…’lees’, aan te wakkeren, of in een hun genegen regeringsvorm te gieten. Uiteindelijk kwamen de brandweerploegen overal zogezegd ‘humanitair’ tussen om overal ter wereld hun militaire basissen te kunnen vestigen…zeker voor ’t geval dat er nog meer brand zou te verwachten zijn. Want er waren toen zo’n soort imperialistische brandweeroefeningen tussen de verschillende soorten verenigingen van internationale Mierenetersbendes aan de gang. In die tijd werden de Mierenetersbendes ingedeeld al naargelang de plaats van afkomst van hun sponsors. Zo waren er de petroleummiereneters uit de halfdorre zandvlakten die vaak op de fanatiekste hunner Midden-Oosten- geloofsgenoten gokten bij het besteden van hun overvloedige winsten…en nog andere op hun beurt verdeelde groepen en bendes die ook de Miereneters van hun vroegere kolonies van vuurstokken voorzagen om hun plaatselijke Mieren armoedig en onderdanig te houden en hun voor rekening van de rijkste der oorspronkelijk koloniserende Miereneterslanden blijven uit te buiten. Nooit mocht er worden gezegd of geschreven dat het allemaal om grondstoffen en economische en bijgevolg politieke machtsspelletjes ging…nee…er waren overal wel ergens branden die moesten worden geblust…overal moest ‘humanitair’ geholpen worden…wie dat tegensprak was een Mier onwaardig.
Ook al werd de toestand in de brandende bijkantoren van de Miereneters zo uitzichtloos dat de plaatselijke Mieren totaal aan de maffia waren overgeleverd…de grote Miereneters kon je geen verwijten maken.
Trouwens, ze werkten toch ook maar voor de anonieme kartels van de grote Mierenhouders die via de Mierenmanagers het leven van miljoenen Mieren in goede, want winstgevende banen hielden. Steeds bezorgd om markten en groei leidden de Mierenstaten hun legers vechters, werkers en werklozen in de richting van het meeste opbrengst van het geld : in de richting van onder andere wapenproductie, crisis, groei en oorlog. Grootvader Octaaf werd een tiental jaar na de tweede wereldoorlog geboren. Ruth snuffelde verder in de teksten die hij had nagelaten. De stukken die over ’t ontstaan van ’t leven gingen, over hoe het stoffelijke leven biologisch ‘werd’; dan artikels en pamfletten en poëzie die met geschiedenis en sociaal-politieke strijd te maken hadden... en tenslotte studies en literatuur rond al die energieën die met de innerlijke en intermenselijke kant van het ‘zijn’ te maken hebben. Het stond voor een deel op zijn homepage, waarvan Ruth het adres op zijn grafschriftgedenkplaat had gezet. : http://filofischverzet.skynetblogs.be
Octo's grootvader Franciscus langs vaders kant, werd eind achttienhonderd -in- de -negentig geboren en was een jongeman toen de eerste wereldoorlog uitbrak. Zijn zoon Bonifaas was ook zo'n zeventien toen de tweede wereldoorlog ook België teisterde. Toen Octaaf ‘s zonen zeventien werden zat de mensheid volop in een periode van vermenigvuldiging van politieke conflicten , oorlogen : Joegoslavië, Irak, een aantal deelgebieden van de voormalige Sovjetunie, het Midden-Oosten, Rwanda, Kongo en andere grote gebieden in Afrika. Ook in grote delen van Zuid-Amerika waren er conflicten en als je de onderontwikkeling en honger en armoede meetelt was er ook in grote delen van Azië zoals het Indisch continent, Indonesië en de Filipijnen, 'oorlog'. Ook in het welvarender stuk van de wereld, was er een soort oorlog bezig, enerzijds stresserende werktoestanden en anderzijds miljoenen werklozen met een pover inkomen.
2.De Werklozenkrijg. Dit verhaal ging over de lotgevallen van een gezin (de familie Vandewereldt) waarin de verschillende sociale standpunten en stellingnamen van de gezinsleden via persoonlijke gebeurtenissen of verkiezingen of stakingen geschetst worden.
"Terwijl het aantal gediplomeerde thuisblijvers toeneemt, zijn er nog altijd weinig symptomen van een daadwerkelijke lotsverbondenheid tussen de verschillende groepen werkvolk. Velen aanvaarden de haast instinctmatig aangevoelde nepnoodzaak om het gesofistikeerde verdeel- en heersspel draaiende te houden. Alsof het benadelen van anderen aan de eigen, vaak denkbeeldige voordelen ondergeschikt moest blijven". "Een tweehonderd werkloze bijen stonden in de rij voor het doplokaal. Teneinde de toelating om geen honing mogen binnen te halen, te verkrijgen, diende een dienaar van de 'staatskoningin' een stempeltje in het raster zonder honing te smeren. Wat een verkwisting van talent !
3.Tussen Allerzielen en Euroshima
Het merendeel van de mieren liet zich vangen aan de strikt-pro-Mierenetersmedia en zolang de Miereneters ergens nog wat suikergeld voor ze hadden, haasten ze zich naar hun werkplaatsen. Waar dan ook ergens anders mieren creveerden of voor minder suikergeld moesten werken...een geslaagde poging om de Miereneters van de commandoposten te krijgen, kwam er niet; ondanks vele goed bedoelde pogingen in die richting. Een andere wet was dat je je ook niet moest afvragen waarom er zo’n groot verschil bleef bestaan in de verloning en behandeling van de verschillende soorten kantoor- of fabrieksmieren. Een Mier uit Afrika bijvoorbeeld , plukte in ‘het zwart’ appelsienen voor de helft van ’t geld.
De meeste, militair best uitgeruste groepen Miereneters hadden hun tegenstellingen tijdelijk aan de kant geschoven en zich verenigd in een soort van wereldwijde brandweer die eerst alle pyromanen die graag met vuur speelden, van vuurstokjes voorzag : pyromanen zoals daar waren : extreme nationalisten, fanatieke religieuzen; die nog altijd niets van de menselijke inhoud van het woord ‘religie’ begrepen hadden; de maffia, …of bevriende regeringen en hun legers. Van zodra dan iedereen voldoende opgehitst was en de eerste branden een feit ;landden dan altijd de onderhandelaars van de Mierenetersbrandweer om de branden te blussen…’lees’, aan te wakkeren, of in een hun genegen regeringsvorm te gieten. Uiteindelijk kwamen de brandweerploegen overal zogezegd ‘humanitair’ tussen om overal ter wereld hun militaire basissen te kunnen vestigen…zeker voor ’t geval dat er nog meer brand zou te verwachten zijn. Want er waren toen zo’n soort imperialistische brandweeroefeningen tussen de verschillende soorten verenigingen van internationale Mierenetersbendes aan de gang. In die tijd werden de Mierenetersbendes ingedeeld al naargelang de plaats van afkomst van hun sponsors. Zo waren er de petroleummiereneters uit de halfdorre zandvlakten die vaak op de fanatiekste hunner Midden-Oosten- geloofsgenoten gokten bij het besteden van hun overvloedige winsten…en nog andere op hun beurt verdeelde groepen en bendes die ook de Miereneters van hun vroegere kolonies van vuurstokken voorzagen om hun plaatselijke Mieren armoedig en onderdanig te houden en hun voor rekening van de rijkste der oorspronkelijk koloniserende Miereneterslanden blijven uit te buiten. Nooit mocht er worden gezegd of geschreven dat het allemaal om grondstoffen en economische en bijgevolg politieke machtsspelletjes ging…nee…er waren overal wel ergens branden die moesten worden geblust…overal moest ‘humanitair’ geholpen worden…wie dat tegensprak was een Mier onwaardig.
Ook al werd de toestand in de brandende bijkantoren van de Miereneters zo uitzichtloos dat de plaatselijke Mieren totaal aan de maffia waren overgeleverd…de grote Miereneters kon je geen verwijten maken.
Trouwens, ze werkten toch ook maar voor de anonieme kartels van de grote Mierenhouders die via de Mierenmanagers het leven van miljoenen Mieren in goede, want winstgevende banen hielden. Steeds bezorgd om markten en groei leidden de Mierenstaten hun legers vechters, werkers en werklozen in de richting van het meeste opbrengst van het geld : in de richting van onder andere wapenproductie, crisis, groei en oorlog. Grootvader Octaaf werd een tiental jaar na de tweede wereldoorlog geboren. Ruth snuffelde verder in de teksten die hij had nagelaten. De stukken die over ’t ontstaan van ’t leven gingen, over hoe het stoffelijke leven biologisch ‘werd’; dan artikels en pamfletten en poëzie die met geschiedenis en sociaal-politieke strijd te maken hadden... en tenslotte studies en literatuur rond al die energieën die met de innerlijke en intermenselijke kant van het ‘zijn’ te maken hebben. Het stond voor een deel op zijn homepage, waarvan Ruth het adres op zijn grafschriftgedenkplaat had gezet. : http://filofischverzet.skynetblogs.be
Octo's grootvader Franciscus langs vaders kant, werd eind achttienhonderd -in- de -negentig geboren en was een jongeman toen de eerste wereldoorlog uitbrak. Zijn zoon Bonifaas was ook zo'n zeventien toen de tweede wereldoorlog ook België teisterde. Toen Octaaf ‘s zonen zeventien werden zat de mensheid volop in een periode van vermenigvuldiging van politieke conflicten , oorlogen : Joegoslavië, Irak, een aantal deelgebieden van de voormalige Sovjetunie, het Midden-Oosten, Rwanda, Kongo en andere grote gebieden in Afrika. Ook in grote delen van Zuid-Amerika waren er conflicten en als je de onderontwikkeling en honger en armoede meetelt was er ook in grote delen van Azië zoals het Indisch continent, Indonesië en de Filipijnen, 'oorlog'. Ook in het welvarender stuk van de wereld, was er een soort oorlog bezig, enerzijds stresserende werktoestanden en anderzijds miljoenen werklozen met een pover inkomen.
2.De Werklozenkrijg. Dit verhaal ging over de lotgevallen van een gezin (de familie Vandewereldt) waarin de verschillende sociale standpunten en stellingnamen van de gezinsleden via persoonlijke gebeurtenissen of verkiezingen of stakingen geschetst worden.
"Terwijl het aantal gediplomeerde thuisblijvers toeneemt, zijn er nog altijd weinig symptomen van een daadwerkelijke lotsverbondenheid tussen de verschillende groepen werkvolk. Velen aanvaarden de haast instinctmatig aangevoelde nepnoodzaak om het gesofistikeerde verdeel- en heersspel draaiende te houden. Alsof het benadelen van anderen aan de eigen, vaak denkbeeldige voordelen ondergeschikt moest blijven". "Een tweehonderd werkloze bijen stonden in de rij voor het doplokaal. Teneinde de toelating om geen honing mogen binnen te halen, te verkrijgen, diende een dienaar van de 'staatskoningin' een stempeltje in het raster zonder honing te smeren. Wat een verkwisting van talent !
3.Tussen Allerzielen en Euroshima
Een
sciencefiction verhaal over het een planeet waar men de aardse problemen
overwonnen heeft. "Wij hebben het
vermoeden dat aardbewoners jullie breinen niet voldoende benutten. Jullie gaan
geen communicatie met het collectieve onderbewustzijn aan. Jullie leven in de
schaduw van de eindigheid. Alles waarvan jij denkt dat je het vergeten bent,
zit nog ergens in je brein opgeslagen. Jullie doen weinig beroep op jullie
collectieve geheugen, jullie geschiedenis. Inzicht is onze grootste waarde. Dat
is niet altijd zo geweest, wij hebben hier ook enorm veel onrecht en dwaze
toestanden doorleefd. Wij hebben onze 'klassenstrijd' reeds lang overwonnen. We
wensen je een verhelderend verblijf op Krito toe." "Hij schreef
eerder uit noodzaak om de rondom hem heersende afvlakking en berusting tegen te
gaan." "De brave, over rechtvaardige grootvader beschouwde de
catechismusvragen als filosofisch en moreel hoogtepunt aller tijden. Toch wist
hij dat er veel meer achter 't leven stak." "Het werd ons sinds generaties lang, de
eeuwen door ingepompt dat we ons niet teveel, rechtstreeks met de eigen
levenssituatie verbonden vragen mochten stellen. 'Naar boven staren' was de
haast romantische, goddelijke boodschap".
"Finaal kom je tot het begrip dat je bepaalde wenselijke toestanden
nooit zonder 'verlangen naar' én vaste afspraken én organisatie tot stand zult
zien komen".
"De waarheden die onder glitter, armoe en gedrag verborgen gaan. Personen en instellingen die zich in een kunststoffen onfeilbaarheid wikkelen...die voeling met het oorspronkelijke, op de natuur gerichte stammenverband helpen verduisteren". "Vader 's moeder. Zeventien en aan 't eind van wereldoorlog twee, op 't platteland gewond door een granaatscherf die zich in haar zachte, bovenste dijvlees joeg. Een bloedend verwond meisje in paniek. Nooit opgenomen Viëtnam beelden in Vlaanderen. Of niet emotioneel uitgedrukt : een gevolg van waanzinnige imperialistische belangenbotsingen, gedirigeerd door Staat en Kapitaal en al hun aanhangsels waar wij tot in het naïeve blijven in geloven omdat het geheel niet begrepen wordt of de alternatieven niet helder en praktisch genoeg zijn". "De tijd dat m'n overgrootvader z'n beesten met van bij de kloosters opgehaald, rijkelijk afval vetmestte. De oude, lemen bakhoven, de centraal gelegen mestvaalt, de kleine pulpkuil, de grote aardappelkookpot, de Hagelandse hagen, de kasseiwegen, de Brabantse trekpaarden... binnen een tijdspanne van tien jaar...folklore. Er schoten grotere en grotere vleesfabrieken uit de grond en dertig jaar later kon je het aantal boeren in het dorp op één hand tellen...terwijl de honger in de wereld groeide...werden diegene met welvaart in slaap gewiegd". "Zonder een gepaste, op het overkoepelende ingestelde mentaliteit, kan je niet tot een rechtvaardige en bekwame sociale organisatie komen. Ook niet als je toegeeft op de theorieën die je uit de praktijk geput hebt. Dan domineren de groepen die ten dienste van het grootkapitaal staan. Als in een lichaam de groepen (organen) het geheel domineren, krijg je kanker". "Een afvlakkingsproces doorboorde het denken. De Kritiskers waren veelal die individuen die daar het hevigst weerstand tegen opbouwden". "Een paar generaties later, waren de nieuwe baronnen de machtige partijpotentaten. Voor het bekomen van tijdelijke of vaste jobs of om uit het sociale doolhof wegwijs te geraken, werd een steeds groter deel van de maatschappij van hen afhankelijk. De belangrijkste politieke daad die de nieuwe lijfeigenen stelden, was het kleurloos blijven. Dit zolang mogelijk volhouden, had het voordeel dat je naargelang de politieke omstandigheden, op om het even welk politiek paard wedden kon. Nog anderen, de 'schatplichtigen' probeerden door allerlei leuke activiteiten te bewijzen dat de 'massapartijen' wel degelijk geen lege schelpen waren. Weinig was veranderd. Vroeger had je een paar belangrijke mensen of alleen de pastoor nodig als je naar werk zocht. Net zoals men vroeger de macht van een 'geestelijke' niet in vraag stelde, zo durfden de latere generaties dus ook nauwelijks aan de politieke macht van de op arrivisme berekende 'systeemintellectuelen' tornen. Het breken met die manier van denken zou eerst door een niet te stuiten economische wereldcrisis in een stroomversnelling komen. De zwarthemden van vroeger droegen ondertussen maatpakken en mobiliseerden antifascisten omdat de burgerlijke democratie weer moest worden gered. Weinigen zagen nog in waar het werkelijk om ging"... . "Zij, waarvoor alle ellende in de wereld, geen reden was om hun onbezorgd bestaan door gewetensvragen te laten vertroebelen. Zij die, dankzij de klassieke structuren hun rol in het drama van de wereldgeschiedenis niet kenden. Zij die vluchten en tot allerlei goden baden, doch niets ondernamen of niets ondernemen konden...stonden erbij en keken ernaar.
Als onze wereld vergaat omdat men 'vergat'...is er geen eeuwigheid meer weggelegd voor onze kinderen".
"Vast stond, dat er op het initiatief tot beginnen spreken, precies een hypotheek rustte". "Er waren er die alle dagen in dezelfde details verloren liepen. Er waren er die zochten. Er waren er die niet meer zochten".
"OK, alles draaide rond functioneel zijn. Maar zich teveel afvragen waarom, voor wie en wat en men eigenlijk functioneel zat te zijn, was duidelijk geen gesprek meer waard". "De ontmanteling van de politieke rookmachine". ... "Waarom zou hij ook niet gewoon meedoen met de strijd om het meeste plaats onder de zon"? ..."Door tegenstellingen aan de oppervlakte te krijgen kon je nog iets bijleren". "Een toekomst die onopvallend een onderdeel van het verleden en het heden leek te zijn". "Ongebreideld individualisme en onoordeelkundig oordelen, leken Alfred soms zo onlosmakelijk met mekaar verbonden, dat je die maskers niet kon afrukken zonder als een ambetanterik beschouwd te worden. Ook dat moest hij leren verdragen, alhoewel hij van nature geen 'wringer' was". "Kiezen voor Mensela" ...was opa's eerste theaterdialoog.
"Geachte Medemaatschappijer, een 2OO-tal sociale organisaties uit onze streek en ander kontreien kregen deze uitnodiging voor de eerste voorstelling van 'Kiezen voor Mensela'. De elf theatermonologen van 'Mensela' (=de aarde als gemeenschappelijke woning) zijn filosofisch en sociaal bewogen en zeer ruim van inhoud. Ze worden telkens door een ander personage gebracht. Ze gaan over de oneigenlijke onmacht van het individu ten overstaan van oorlog, honger, armoede, vervuiling en een 'crisis' die er geen hoeft te zijn...en andere soorten onderontwikkeling. Ook over het doorbreken van de onmacht om als groep aan dat alles niets fundamenteels kunnen te veranderen. De eerste voorstelling zal ter ere van alle oorlogsslachtoffers in Meensel-Kiezegem, opgevoerd worden. Hoe komt het dat er heden ten dage nog meer gemeenten bestaan die onder de oorlog te lijden hebben dan nu ? Weinigen staan er bij stil...kameraden, broeders en zusters en alle andere mogelijke bondgenoten". "Als je op zoek gaat naar de werkelijkheid, tracht dan binnen de werkelijkheid te blijven. 'Inzicht verkrijgen in', is de belangrijkste voorwaarde om vanuit jezelf aan een samenleving op ontwikkelder niveau kunnen mee te werken. Een samenleving die zich organisatorisch aanpast aan de noden van de gehele wereldbevolking". "Biologisch zijn wij hetgeen anderen ononderbroken lichamelijk doorgaven. Vermits de geest zich uit de materie ontwikkeld heeft en die materie ook geest is, zijn die anderen in een welbepaalde, stoffelijke betekenis...nooit gestorven. We kunnen alleen maar vaststellen dat 'zijn' 'zijn' is. De geschiedenis wordt bepaald door de omstandigheden waarin men leeft en de stimulansen van zij die erover nadenken.
De groei van het individuele welzijn hangt af van de uitbreiding en de verfijning van het collectieve". "Er was, er is, er zou genoeg kunnen zijn. Economisch sterken wilden, willen, zullen altijd meer willen. Wie leidt de strijd om 't bezit van geld en werk, van voedsel en oorlogstuigen? De zwaksten niet. De bezittende dringen zich nu nog op, de afhankelijken organiseren is moeilijker. Zelfs de minst beklagenswaardige onder hen die het uiterlijk goed hebben, zijn slachtoffer van de strijd om de sterkste winstsystemen. Hebzucht en doodsbesef baarden al te lang doodslag binnen de eigen soort". "Noem mij hier terstond duizend redenen om in de medemens ontgoocheld te raken...als je ze vanuit objectieve invalshoeken ontleed en op positieve ontwikkelingen richt, blijf je niet mopperen. We hebben erediensten en vedettecultussen tot in de politiek toe. Bijna geen politieke vergaderingen waar het voornaamste besproken en gestemd wordt. Miljarden zijn tegen oorlogen en toch gaan ze door. Welke partijtop vraagt zijn leden zich voor of tegen een oorlog uit te spreken ?... Samengekomen, onmondig...hopend op het aards of hemels gouden kalf...zien we de ezel in onszelf niet"..."Het asociale werkt nefast. De twijfel straft zichzelf totdat je alles hebt uitgezift en het voornaamste, de leidraad overhoud. Het geloof in de macht van de rede, de rechtvaardigheid en de verantwoordelijkheid."..."Er is een behoefte en men produceert niet. De grenzen van de adel waren te eng voor de burgerij. De adel 'had to go'. Het is tijd dat de burgerij ook ophoepelt indien ze de wereldproblemen alleen maar doet verergeren. Mogelijkheden onder een systeem van en voor werkenden...zijn veel boeiender en veiliger".
4. Hoe tem je stieren ? Over de lotgevallen van een vakbondsmilitant en een leraar zedenleer ...en Achilles, de voetloze wereldoorlog 1-veteraan...en Fille die door Brussel wandelt en er de bedelaars helpt.
"De waarheden die onder glitter, armoe en gedrag verborgen gaan. Personen en instellingen die zich in een kunststoffen onfeilbaarheid wikkelen...die voeling met het oorspronkelijke, op de natuur gerichte stammenverband helpen verduisteren". "Vader 's moeder. Zeventien en aan 't eind van wereldoorlog twee, op 't platteland gewond door een granaatscherf die zich in haar zachte, bovenste dijvlees joeg. Een bloedend verwond meisje in paniek. Nooit opgenomen Viëtnam beelden in Vlaanderen. Of niet emotioneel uitgedrukt : een gevolg van waanzinnige imperialistische belangenbotsingen, gedirigeerd door Staat en Kapitaal en al hun aanhangsels waar wij tot in het naïeve blijven in geloven omdat het geheel niet begrepen wordt of de alternatieven niet helder en praktisch genoeg zijn". "De tijd dat m'n overgrootvader z'n beesten met van bij de kloosters opgehaald, rijkelijk afval vetmestte. De oude, lemen bakhoven, de centraal gelegen mestvaalt, de kleine pulpkuil, de grote aardappelkookpot, de Hagelandse hagen, de kasseiwegen, de Brabantse trekpaarden... binnen een tijdspanne van tien jaar...folklore. Er schoten grotere en grotere vleesfabrieken uit de grond en dertig jaar later kon je het aantal boeren in het dorp op één hand tellen...terwijl de honger in de wereld groeide...werden diegene met welvaart in slaap gewiegd". "Zonder een gepaste, op het overkoepelende ingestelde mentaliteit, kan je niet tot een rechtvaardige en bekwame sociale organisatie komen. Ook niet als je toegeeft op de theorieën die je uit de praktijk geput hebt. Dan domineren de groepen die ten dienste van het grootkapitaal staan. Als in een lichaam de groepen (organen) het geheel domineren, krijg je kanker". "Een afvlakkingsproces doorboorde het denken. De Kritiskers waren veelal die individuen die daar het hevigst weerstand tegen opbouwden". "Een paar generaties later, waren de nieuwe baronnen de machtige partijpotentaten. Voor het bekomen van tijdelijke of vaste jobs of om uit het sociale doolhof wegwijs te geraken, werd een steeds groter deel van de maatschappij van hen afhankelijk. De belangrijkste politieke daad die de nieuwe lijfeigenen stelden, was het kleurloos blijven. Dit zolang mogelijk volhouden, had het voordeel dat je naargelang de politieke omstandigheden, op om het even welk politiek paard wedden kon. Nog anderen, de 'schatplichtigen' probeerden door allerlei leuke activiteiten te bewijzen dat de 'massapartijen' wel degelijk geen lege schelpen waren. Weinig was veranderd. Vroeger had je een paar belangrijke mensen of alleen de pastoor nodig als je naar werk zocht. Net zoals men vroeger de macht van een 'geestelijke' niet in vraag stelde, zo durfden de latere generaties dus ook nauwelijks aan de politieke macht van de op arrivisme berekende 'systeemintellectuelen' tornen. Het breken met die manier van denken zou eerst door een niet te stuiten economische wereldcrisis in een stroomversnelling komen. De zwarthemden van vroeger droegen ondertussen maatpakken en mobiliseerden antifascisten omdat de burgerlijke democratie weer moest worden gered. Weinigen zagen nog in waar het werkelijk om ging"... . "Zij, waarvoor alle ellende in de wereld, geen reden was om hun onbezorgd bestaan door gewetensvragen te laten vertroebelen. Zij die, dankzij de klassieke structuren hun rol in het drama van de wereldgeschiedenis niet kenden. Zij die vluchten en tot allerlei goden baden, doch niets ondernamen of niets ondernemen konden...stonden erbij en keken ernaar.
Als onze wereld vergaat omdat men 'vergat'...is er geen eeuwigheid meer weggelegd voor onze kinderen".
"Vast stond, dat er op het initiatief tot beginnen spreken, precies een hypotheek rustte". "Er waren er die alle dagen in dezelfde details verloren liepen. Er waren er die zochten. Er waren er die niet meer zochten".
"OK, alles draaide rond functioneel zijn. Maar zich teveel afvragen waarom, voor wie en wat en men eigenlijk functioneel zat te zijn, was duidelijk geen gesprek meer waard". "De ontmanteling van de politieke rookmachine". ... "Waarom zou hij ook niet gewoon meedoen met de strijd om het meeste plaats onder de zon"? ..."Door tegenstellingen aan de oppervlakte te krijgen kon je nog iets bijleren". "Een toekomst die onopvallend een onderdeel van het verleden en het heden leek te zijn". "Ongebreideld individualisme en onoordeelkundig oordelen, leken Alfred soms zo onlosmakelijk met mekaar verbonden, dat je die maskers niet kon afrukken zonder als een ambetanterik beschouwd te worden. Ook dat moest hij leren verdragen, alhoewel hij van nature geen 'wringer' was". "Kiezen voor Mensela" ...was opa's eerste theaterdialoog.
"Geachte Medemaatschappijer, een 2OO-tal sociale organisaties uit onze streek en ander kontreien kregen deze uitnodiging voor de eerste voorstelling van 'Kiezen voor Mensela'. De elf theatermonologen van 'Mensela' (=de aarde als gemeenschappelijke woning) zijn filosofisch en sociaal bewogen en zeer ruim van inhoud. Ze worden telkens door een ander personage gebracht. Ze gaan over de oneigenlijke onmacht van het individu ten overstaan van oorlog, honger, armoede, vervuiling en een 'crisis' die er geen hoeft te zijn...en andere soorten onderontwikkeling. Ook over het doorbreken van de onmacht om als groep aan dat alles niets fundamenteels kunnen te veranderen. De eerste voorstelling zal ter ere van alle oorlogsslachtoffers in Meensel-Kiezegem, opgevoerd worden. Hoe komt het dat er heden ten dage nog meer gemeenten bestaan die onder de oorlog te lijden hebben dan nu ? Weinigen staan er bij stil...kameraden, broeders en zusters en alle andere mogelijke bondgenoten". "Als je op zoek gaat naar de werkelijkheid, tracht dan binnen de werkelijkheid te blijven. 'Inzicht verkrijgen in', is de belangrijkste voorwaarde om vanuit jezelf aan een samenleving op ontwikkelder niveau kunnen mee te werken. Een samenleving die zich organisatorisch aanpast aan de noden van de gehele wereldbevolking". "Biologisch zijn wij hetgeen anderen ononderbroken lichamelijk doorgaven. Vermits de geest zich uit de materie ontwikkeld heeft en die materie ook geest is, zijn die anderen in een welbepaalde, stoffelijke betekenis...nooit gestorven. We kunnen alleen maar vaststellen dat 'zijn' 'zijn' is. De geschiedenis wordt bepaald door de omstandigheden waarin men leeft en de stimulansen van zij die erover nadenken.
De groei van het individuele welzijn hangt af van de uitbreiding en de verfijning van het collectieve". "Er was, er is, er zou genoeg kunnen zijn. Economisch sterken wilden, willen, zullen altijd meer willen. Wie leidt de strijd om 't bezit van geld en werk, van voedsel en oorlogstuigen? De zwaksten niet. De bezittende dringen zich nu nog op, de afhankelijken organiseren is moeilijker. Zelfs de minst beklagenswaardige onder hen die het uiterlijk goed hebben, zijn slachtoffer van de strijd om de sterkste winstsystemen. Hebzucht en doodsbesef baarden al te lang doodslag binnen de eigen soort". "Noem mij hier terstond duizend redenen om in de medemens ontgoocheld te raken...als je ze vanuit objectieve invalshoeken ontleed en op positieve ontwikkelingen richt, blijf je niet mopperen. We hebben erediensten en vedettecultussen tot in de politiek toe. Bijna geen politieke vergaderingen waar het voornaamste besproken en gestemd wordt. Miljarden zijn tegen oorlogen en toch gaan ze door. Welke partijtop vraagt zijn leden zich voor of tegen een oorlog uit te spreken ?... Samengekomen, onmondig...hopend op het aards of hemels gouden kalf...zien we de ezel in onszelf niet"..."Het asociale werkt nefast. De twijfel straft zichzelf totdat je alles hebt uitgezift en het voornaamste, de leidraad overhoud. Het geloof in de macht van de rede, de rechtvaardigheid en de verantwoordelijkheid."..."Er is een behoefte en men produceert niet. De grenzen van de adel waren te eng voor de burgerij. De adel 'had to go'. Het is tijd dat de burgerij ook ophoepelt indien ze de wereldproblemen alleen maar doet verergeren. Mogelijkheden onder een systeem van en voor werkenden...zijn veel boeiender en veiliger".
4. Hoe tem je stieren ? Over de lotgevallen van een vakbondsmilitant en een leraar zedenleer ...en Achilles, de voetloze wereldoorlog 1-veteraan...en Fille die door Brussel wandelt en er de bedelaars helpt.
"Niemand gaf leiding aan het feit dat mensen geen greep op hun leven
hadden. Hadden partijen en vakbonden een passend strategisch antwoord, een
wereldproject dat aan de capaciteiten en zwakheden van tientallen factoren
beantwoordde" ? "De koppeling van inzicht hebben in en uitzicht
hebben op...noemt men een programma...onontbeerlijk gewoon". "Na je
diploma moest je nog steeds examens met duizenden deelnemers doorlopen"
"De herinnering aan de vlotte manier waarop ze in hun jeugd contact
maakten, was in de hoofden van volwassenen 'aangepast' uitgewist". "Ze hadden van marktmannen die Leuven en
Diest te paard aandeden wel horen zeggen dat sommige socialisten daar tegen de
oorlog waren...maar wat konden die mannen daar nu tegen beginnen ? Op
dienstweigering stond de dood met de kogel. Het gros van de verkeerde
voormannen der Duitse roden had de oorlogskredieten voor de eerste wereldoorlog
goedgekeurd. Als het proletariaat de oorlog van de burgerij niet vechten wil
heb je een veralgemeende machtsovername en fabrieksbezettingen nodig. Als je
patatten wil oogsten, moet je een patattenveld hebben. Heel velden schoon patatten zou Schille, de
voetloze soldaat daar onder water zien lopen tijdens de oorlog aan de Ijzer vlakte.
Om te wenen...rotte patatten en creveren van de honger. Hij bleef aan 't werk
na de oorlog en versleet alle jaren drie paar eiken invalidekrukken...terwijl
hij als ouderling toezag hoe het Duits werkvolk zich in de jaren dertig en in
de tweede wereldoorlog weer beetnemen liet...". "Tussen de neonlichten zat Fatima en
haar kleine, in doeken gewikkelde baby, te assimileren zonder geld". "Als ge niet gaat ophouden met je tegen
de sluiting van jullie callcenter te verzetten, zal ik je uit deze zaal en uit
ONS vakbondsgebouw laten zetten. Hoe is het mogelijk." ?
5.Inspiratiemap
Ruth vond een map met een aantal artikels en notities en begon erin te bladeren. 'Inspiratiemap' stond op er op de farde. Haar grootvader had het er precies 'in het wilde weg' met een stift op neer geschilderd.
Uit 'Inspiratiemap' "'Adolf H.', valse zak uit de dertiger jaren, interpreteerde Nietzche op zijn manier tussen de loopgrachten van de eerst Wereldbrand. Hij hield er iets aan over. Het kereltje besloot dat alleen bepaalde bleken nog recht op ruimte hadden. Je kan die ruimten op de soldatenkerkhoven gaan overturen. Wij werden opgevoed in de overtuiging dat al die barbaarse offeranden (ter bestendiging van de macht van de burgerij) afgelopen gingen zijn. Nog nooit heeft de wapenmarkt betere vooruitzichten gehad".
"De angst voor stilte, spreken en doordenken, overwonnen door de media-hoempapa in de landen van de welvarende en verpauperde 'democraten'. Grootgrondbezit, fabriekopkoperij, directeurs van bergen papier, politieke lieden : bezit, desinformatie, desorganisatie, blijft norm. Speculatie enorm. Wij mogen kiezen uit de democratie richting Kroatië begin jaren negentig. Wanneer schrijven we zelf onze programma's voor uitroeiing van armoede, oorlog en onwetendheid ? ".
"Er is niets meer dan er is, maar alles veranderd voortdurend van uiterlijk, zielen van rijpheid, de maatschappij van toestanden, het kind in grootvader, grootvader in... . Help, ik ben een dichter...ik sta dichter".
"De oude, gerimpelde man stapt naar de lottovrouw tussen de pulpse en wulpse lectuur. Altijd sparen en werken, nooit de grote poen. Hij kijkt in de ogen van de jonge vrouw achter de toog en straks alleen maar naar haar borsten en de rest in zijn pornoblad...als een pendel die naar water zoekt". "Zolang de natuur verder leeft, eeuwig dus, zullen wij er ook zijn...onder dezelfde en andere vormen misschien.
We weten dat allemaal maar soms, zoals nu vandaag met jou in het hoge gras en de rest".
"Herinneringen moeten soms oud worden voor je ze nuchter beschrijven kan". "Alle mensen zijn buitenlanders". "Vroeger verklaarde de conservatieven onder de pastoors ook het waarom van alle sociale ellende, nu doet de klassieke rechtse politiek dat in plaats van de mensen en maakt ze wijs dat ze tot 65 moeten werken en dat ze nooit concurrentieel genoeg zijn".
"Zogezegd religieuze of aan eicellen en sperma verbonden partijen gaan schijngevechten aan met liberale of sociaaldemocratische partijen, teneinde complete verwarring achter te laten. Kunnen wij echt geen objectiever samenlevingsvormen organiseren ?
De oude politiek vermomt zich als 'nationale belangen', terwijl het begrip 'natie' meer en meer oorlogen baart". "Vroeger hadden ze weinig en werkten hard. Nu hebben ze veel en werken nog altijd hard".
"Een stenen beeld van een aap met de arm ten hemel geheven, stond in een straat ergens tussen Israëlische en Palestijnse barricaden. Een veelzeggend beeld voor heel de mensheid. Ontelbare werklozen, al of niet opgehitst door zogezegde 'godsdienstige' groeperingen blijven de uitleg over 'een eigen staat' slikken; net zoals aan de overzijde de haat met iedere dode of gekwetste groeit; groeit hun afglijden in waanoplossingen. De symboliek van de aap, verklaart alles. Nog steeds is de mens grotendeels gebonden aan machtssystemen die miljarden dollars verprutsen en begrijpt hij weinig van z'n geschiedenis of filosofische rijkdom allerhande. Sinds Vietnam en vroeger staan wij al die vormen van waanzin toe en verzetten ons niet tegen een nog alle dagen absurder hoeveelheid op onze beeldschermen vergoten bloed. Het geld blijft de wereld op een strakkere manier dan ooit regeren. We hebben in meerderheid onze ziel aan het geld verkocht...want we werken ons te pletter en aanvaarden de dictatuur van de speculatie die de productie beheerst. Hebben wij nu echt dwang en geld en loonarbeid nodig om deze maatschappij draaiende te houden" ?
"Hoezo...gevaar voor 'fascisme'...er is nog nooit zoveel fascisme geweest". "Het valt niet mee om in 't Westen voor de werkmens op te komen. Zijn politiek bewustzijn wordt door de werkomstandigheden en de dreiging met ontslag en zo meer...vernauwd gehouden...terwijl de media het spel over 't algemeen meespelen...iedereen zit gevangen in regeltjes en heeft bazen…weet je wel. In het geval van kranten en TV is dat erg. Hoe welvarend en welzijnd, hoe verburgerlijkt, zijn wij en wat doen we eraan ? Je bent werkloos en hebt tijd om je af te vragen waarom je geen werk hebt ? Je werkt al teveel en moet alle maanden meer produceren ? Je vindt dat het onderwijs je de wereld niet voldoende verklaart heeft ? Je ziet de zin van het werk dat je doet niet zitten ? Je relaties zijn niet gebaat met al die sociale omstandigheden ? Zoek dan contact met anderen om eens uit te vissen hoe dat allemaal komt en hoe dat duren blijft : philosophicalresistance@gmail.com
"Ontwaakt, gehypnotiseerden der aarde ! De werkers werken en geven uit en betalen ondertussen via hun Staat voor mijnen die overal ter wereld doden en verminken. Sommige mijnen worden zelfs zo 'intelligent' ontworpen dat ze voor het ontploffen tot buikhoogte of bij kinderen tot gezichtshoogte, omhoog springen, alvorens ze hun criminele, maar door onze wapenproducenten en regimes gesteunde 'opdrachten' kunnen uitvoeren. Aangezien mijnen moeten ontmijnd worden, ontwierpen de door winst en niet door logica en menselijkheid gedreven aandeelhoudersvergaderingen en de door hun bezoldigde denktanken van de woekergeldeconomie een markt aan absurd-vernuftige, kleine, zowel als grote, tankachtige machines om de wereld weer eens te ontmijnen, terwijl er op veel plaatsen weer andere oorlogen in mekaar geknutseld worden. Vermits ook het ontmijnen geld kost en de staat meer en meer geld tekortkomt zetten liefdadigheidsorganisaties steuncampagnes op om de werkers en de aandeelhouders van een inkomen te blijven voorzien. Het absurde systeem hierachter, wordt niet afgeschaft. Het kanonnenvlees en de woekergeldeconomie blijven bestaan. 'Een rijstveld ontmijnen kost vijftig cent per vierkante meter'...zo kunnen we nog jaren doorgaan. De gruwelen die de planeet ontsieren blijven voortduren en riskeren toe te nemen. Een bomaanslag op een kerkhof of kinderarbeid en een miljoen mensen met de dood bedreigd...het kan allemaal in één journaal. En wij maar braaf witte-marsen in België" ! "De mensheid verbindt zijn lot nog altijd met de waarde van het geld." "Het imperialisme wil geen systeem instaleren met wereldwijd gunstige arbeidsvoorwaarden...en de aan die logica verbonden burgerlijke partijen ook niet...ze durven zelfs de grote ondernemingen niet 'onverkoopbaar' te maken en kunnen geen sluitingen verhinderen...omdat ze een positie binnen het Staatsapparaat of het Super Management te verdedigen hebben ? Indien we ervan uitgaan dat het grootkapitaal crisis en oorlog zal blijven produceren, heeft het geen zin om nog alleen maar looneisen en arbeidsduurvermindering naar voor te schuiven...we moeten minstens wereldwijd gelijke lonen eisen...en daarrond desnoods een televoting organiseren".
"Het is ronduit absurd, al die Supermanagers die in naam van de heilige Competitie de concurrerende bedrijven tot de vijand uitroepen...en hun 'onderdanen' tot de strijd...ja zelfs letterlijk tot de 'economische oorlog' oproepen. De partijapparaten democratie mag dan nadien de stuiptrekkingen van het kapitalisme na een zoveelste herstructurering gaan oplappen. De personeel adviesbureaus zoeken dan uit de verslagen generaals en soldaten de beste krachten om terug de oorlog in te sturen". "Hoe gaan we die oorlogen niet stopzetten ?
Als we de vakbondsbonzen volgen gaan we sector per sector of bedrijf per bedrijf af en toe eens staken...en alles blijft bij het oude.
Alternatieven dringen zich op. Wie zal er de werkers in heel deze tragikomedie verdedigen ? De vakbondstussenkomsten beperken zich tot een aantal over administratieve eisen die met de kern van de zaak niet veel te maken heeft. De kern van de zaak : het weigeren van uitbuiting en armoede en oorlog hier en elders in de wereld". "Een hele reeks tests wachten de werkmens, alhoewel hij en zij reeds zoveel hebben doorstaan en alhoewel een relatieve welvaart hem en haar op een steeds kleiner deel van deze aarde, tijdelijk 'toegestaan' lijken te zijn. Hoe gaan we reageren op de verdere verrechtsing van de maatschappij, zeker nu alle openbaar bezit verpatst wordt en de ontmenselijking van de arbeid ons als een doodgewoon iets opgedrongen wordt. Er komt een dag dat bepaalde machtsverhoudingen in vraag zullen moeten worden gesteld. Zo niet gaan allerhande basisgroepen nog decennia lang ijveren voor hulp aan slachtoffers van mijnen of om ergens een politieke gevangene uit de cel te krijgen of doodseskaders of werkeloosheid of vervuiling te stoppen...of de schuldenlast van de armere landen te schrappen...enz...zonder dat er veel verandert. Te midden van een zich uitbreidende oorlogschaos die een teken van een decadent kapitalisme lijkt te zijn, of je het nu Staatskapitalisme of wat dan ook noemt, het is wereldwijd een systeem in crisis, een systeem gebaseerd op loonarbeid , handel en speculatie...een systeem dat zich bedient van een burgerlijke partij democratie die schermt met humanistische waarden terwijl de helft van de wereld wegzinkt in oorlog en armoede. Het fascisme lanceert zich de dag van vandaag opnieuw en is weer geen oplossing voor de moeilijkheden waarin het systeem is verzeilt...het wordt alleen gebruikt als dreigmiddel door andere, minder rechtse partijen die zich minder openlijk anti sociaal en voordoen. Wat zitten ze toch allemaal gezellig in het salon wat te keuvelen terwijl de kogels om de oren van zovelen vliegen. Alsof de werkmens nog niet genoeg verdeelt is, laat hij zich nog maar eens op de werkvloer verdelen tussen elkaar en de ploegbaas of werknemer met een voordeliger contract voor hetzelfde geld...of in kwaliteitscirkels, bedoeld om het werk zelf meer en meer uit te schakelen...om het eens tegelijk sarcastisch en humoristisch te zeggen. Verder zijn er dan nog al die andere geestelijke en fysieke en gezondheids-en relatieproblemen waarnaar zoveel energie gaat...zodat er na de pletwals van pers- en consumptiemaatschappij geen ruimte meer voor analyse overblijft. Gelukkig zijn we op de werkvloer nog niet racistisch geworden. "Tisten aller landen verenig jullie, zou... oh 'Marx bidt voor ons' zeggen als hij ons bezig ziet. De enen hebben teveel vertrouwen in organiseren zonder hiërarchie. Anderen verwachten dan weer alles van de leiding van een beweging alleen. Nog anderen denken dat ze hun kar uitsluitend aan de burgerlijke of de radenistische democratie moeten hangen...zo hebben de Britten de oorlog in Irak ook niet kunnen voorkomen. Er moet een geweldloze manier zijn om al die aan onze maagzweren nijpende wereldproblemen aan te pakken.
"Het gevoel van zich één en solidair te voelen met z'n klasse, zoals een boer zich met de natuur verbonden weten kan...is dringend aan een herleving toe. Zelfs voor de 'kansarmen' is door fortuinlijker klassegenoten weinig positiefs kunnen bekomen worden...al wordt er al wel eens iets voor de deftigheid georganiseerd. Als iedereen eens op de werkvloer zou komen en zeggen zou "dat dat toch niet bedoeling kan zijn dat wij hier zo ons kas moeten afdraaien en dat er zoveel aan den dop staan"...en dan eens allemaal tegelijk zorgden dat ze zelf volk konden bij aannemen".
"Nog niet in de krant gelezen : Alle eerst ministers ter wereld kwamen samen in één zaal en kozen een voorzitter voor de eerste wereldvergadering aller landen. Na de stemming begaf deze uitvoerende wereldmacht zich aan de arbeid. Eerste punt op de vergadering : hoe tot één niet-speculatieve wereldmunt overgaan ? Bij hun thuiskomst zullen alle eerste ministers hun ministers voor financiën opdragen van allen naar de startvergadering voor een nieuwe, op administratieve basis gebruikte wereldmunt te gaan. Alle ministers voor financiën en alle directeurs van de nationale banken zullen op die vergadering tevens vergezeld zijn van de ministers van economische zaken die de maandelijks te bepalen wedde voor elke wereldburger zullen vastleggen, rekening houdend met het feit dat zo'n wedde voldoende moet zijn om iedereen via een automatisch van het loon af te houden abonnementensysteem toegang te verschaffen tot alle vervoer- en telecommunicatie infrastructuur en voldoend ook om de overige, ecologisch verantwoorde levenskosten te kunnen betalen. Als leidraad om dit nieuwe geld in een numerieke waarde uit te drukken wordt de gemiddelde wedde van de middenklasse uit het meest welvarende land genomen. De ministers van economische zaken zullen ook een controlesysteem uitwerken dat toeziet op de regel dat voor éénzelfde product, éénzelfde prijs betaalt wordt; via een systeem van de wereldwijd gestandaardiseerde wedden. Alle ministers van Binnenlandse Zaken zullen de nodige maatregelen uitwerken opdat de wedden via de staten en de banken aan de wereldbevolking uitbetaald worden. De ministers van tewerkstelling zullen alle werklozen tewerkstellen in die sektoren waar zo'n tewerkstelling het meest het algemeen belang dient. Aangezien het argument 'concurrentie' wegvalt is zulks financieel geen probleem, temeer omdat de kostprijs van een product gewoon aangepast wordt aan het aantal werknemers dat een bepaalde sector komt vervoegen.
De tewerkstellings-ministers zullen ook via de directe verantwoordelijken in de bedrijven en instellingen kunnen reageren tegen mensen die zich niet aan een billijke verdeling van het werk kunnen aanpassen. De ministers van sociale zaken, onderwijs en andere 'gratis-diensten' zullen de kostprijs van hun sector door verrekenen onder de vorm van een percentage van de kostprijs van elk product (hetgeen nog bijkomende belastingen overbodig maakt).
De ministers van buitenlandse zaken zullen samen met de ministers van Landsverdediging wereldwijd de ombouw van alle legers begeleiden : op termijn zullen ze enkel nog voor taken van algemeen nut ingezet worden : versterken dijken, bestrijding natuurrampen, aanleg bossen en kinderboerderijen enz.. . De ministers van milieu en volksgezondheid zullen op termijn niet-schadelijke energiebronnen algemeen goed maken. De ministers van justitie zullen wereldwijd de wetgeving aanpassen aan het volledige programma voor een gemeenschappelijk wereldbeleid. dat op aanvraag verkrijgbaar is en dat ter goedkeuring wordt voorgelegd. Via een wereldwijd referendum zal dit programma ten gunste van iedereen goedgekeurd moeten worden, waarna de eerste internationale verkiezingen kunnen worden georganiseerd. Deze verkiezingen zullen zodanig worden opgevat dat de te verkiezen politieke verantwoordelijken zich niet langer per partij, maar op 'projectlijsten' (wonen, werken, telecommunicatie, financiën,...)aan de kiezer voorstellen.
Zodoende zal men voor het eerst echt van een uitvoerende macht kunnen spreken. De nieuwe, internationale verkiezingen zullen alleen op gemeentelijk, provinciaal, landelijk en continentaal vlak worden georganiseerd, zodat door afvaardiging uiteindelijk de 'wereldregering' kan worden samengesteld. Einde persmededeling van het agentschap Keuters".
"De bewuste keuze. Ik wil me best inzetten voor een betere wereld, zonder armoede, oorlog, werkloosheid en allerhande vervuiling. Als die wereld dan maar niet wordt zoals het rijke gedeelte van de wereld nu. Afgejakker op het werk, teveel gebrek aan interesse voor de rest van de wereld. Plat imbeciel vermaak, sensatie voor alles. Carrièrebeesten, shows over hoe men mensen elimineert, zodat jij overblijft en met de poen gaat lopen...een bestudering van de menselijke psychologie om er geld mee te verdienen...hoera, hoera...wat amuseren we ons binnen het kader van het geldimperialisme. Valse spanning opbouwen om nog meer reclame in
onze hoofden te jagen. Quizen met belangrijke leiders die als bonbon-bons worden verkocht...en in feite alleen de dienstdoende bedienden van het uitzuigerapparaat zijn. Ik wil dan ook geen wereld waar, als er over politiek gepraat wordt, waar men dan goochelt met halve waarheden en bedrog, het beschermen van machtsposities indachtig. Ik wil dan ook geen wereld waar men het rijke filosofische erfgoed achter woorden zoals religie, god, natie, socialisme enz... misbruikt.
Maar een wereld waar je uiteindelijk niks moet kopen, waar je niet moet werken voor loon of winst. Waar je gewoon mag 'zijn'. 'Zijn' is er altijd geweest...maar nier zoals dat er nu soms uitziet of aanvoelt. We hebben ten slotte niet voor niks al zoveel geschiedenis overleefd.
Laat ons het werk van de geschiedenis op een ethische manier afmaken...voor de geschiedenis ons afmaakt.
6.Karel Kompel 's revolutie, 'referendumroman' '...is een werkstuk vol praktische ervaringen uit grootvaders verleden' "In het dorp waar ik opgroeide, stonden twee soorten palen langs de openbare weg. Zwarte, doordrenkte sparren voor de nog bovengrondse telefoonlijnen...beklommen door indrukwekkende mannen met ijzers en kettingen getooid. Betonnen palen met voetgaten voor elektriekers, droegen de stroom. Voor de zoveelste keer dwingt het nut van 't algemeen me tot schrijven. Ergens op een kruispunt van m'n denklijnen ontstaat weer een symbolische vergelijking die ik niet verliezen wil. Die palen hebben in feite de richting van m'n leven be-'paald'. De telefoonpalen, omdat ik me opwerp als verdediger van de meest efficiënte, naar het gemeenschappelijk nut gerichte aanpak van de telematica-uitdagingen.
De elektriciteit palen, omdat ik als politiek geïnspireerd gewezen vakbondsmilitant vaak op plaktocht geweest ben en ik ook op dat domein tot een reeks besluiten gekomen ben. Ik heb mijn idealisme en gedrevenheid door tegenslagen en leerzame ervaringen en tegenkantingen in bruikbare denkmodellen en alternatieven vertaald. Voortdoen zoals Atlas, die bijna onder het gewicht van de wereld bezweek, kon ik niet. Je moet dat allemaal van je afwerpen en je in de praktijk gooien. Over sociale problemen lezen , dingen inzien en begrijpen...was niet genoeg. Trouwens, hoe meer je las, des te meer gespecialiseerder bronnen je nodig had...en die bronnen bleken het niet altijd eens te zijn. Ik heb de groepen die deze bronnen vertegenwoordigen proberen doen inzien dat ze best aan een gemeenschappelijk alternatief zouden werken...en heb er op den duur zelf één ontworpen...en me daar bovenop in de filosofie verdiept, omdat die ook al aangegrepen wordt om de mensen 'op hun plaats' te houden.
Ook de psychologie heb ik bestudeerd om er aan uit te kunnen waarom negatieve emoties de mens ook vaak verhindert om zijn sociaal geweten te volgen. Ik probeerde dat alles door schrijven te vertalen, wel wetend dat in een onze cultuur, diegenen die daar mee bezig zijn, vaak prekerig overkomen. Indien ik de bergen theorie die ik beklommen heb moest willen overbrengen, dan had ik daar velerlei maanden voor nodig voordat ik aan de praktijk beginnen kunnen zou. Indien ik de evolutie in denken en ageren in mezelf moest schetsen, zou ik een stuk van m'n leven moeten beschrijven...maar dat is misschien niet nodig. U kent waarschijnlijk ook wel een paar mensen die zich in Uw bedrijf tegen tal van dingen verzetten, en die dat verzet proberen organiseren...en uitkomen op het feit dat diegene die het bedrijf bezit altijd het laatste woord heeft en daarbij nog vaak geholpen wordt door het vakbonds-en staatsapparaat. Jarenlang al, probeer ik mensen uit te leggen wat 'nationalisme', fascisme', 'burgerij' 'democratie',...is. Het heeft jaren geduurd voor ik ten volle begreep dat toekomst gerichte veranderingen noodzakelijkerwijze niet via de klassieke politieke denkbeelden kunnen tot stand komen...door in het klassieke en niet-klassieke politieke milieu te werken, kom je tot dergelijke besluiten die ik met tal van teksten aan mensen en groepen probeerde duidelijk te maken. "
Er moet NU iets veranderen in onze betrokkenheid tot de vraagstukken die ons heden ten dage confronteren. Anders zullen we het blijven vanzelfsprekend vinden dat tegen 2000... nog altijd miljarden in armoede zullen leven. Waarom verliezen mensen hun vertrouwen in 'politiek' ? Omdat alles van bovenaf op een mist verspreidende manier uitgelegd wordt...voortdurend leert men ons dat bepaalde problemen onoverkomelijk zouden zijn...in plaats van de zaken op te lossen. Meer en meer produceren met minder mensen en steeds meer armoede...zal onvermijdelijk leiden naar het in vraag stellen van het systeem waarin wij draaien. Er moet iets in de plaats komen. Surf dus naar http://bloggen.be/conscience2008 en breng je stem uit voor of tegen het voorgestelde programma van de CONSCIENCE- commitees . (Committee for New Simultaneous International Elections, Necessary to Create more Equality). Met het resultaat van dit referendum zullen we onze regeerders confronteren en hen door middel van alle mogelijke geweldloze manieren dwingen van initiatieven te nemen die een organisatie van wereldwijde verkiezingen op basis van projecten in plaats van 'partijen' , mogelijk maakt. De politiek en de bedrijfswereld 'herstructureren' ons al jaren, het wordt tijd dat wij de politiek gaan herstructureren. Als ze met onze eisen geen rekening houden zullen onze mensen die op de tv-zenders werken eens tegen de orders van hun managment in een televoting voor of tegen gelijke lonen in West en Oost-Europa organiseren bijvoorbeeld. Anders globalisten, grijp deze kans !
7.Kerk, Kapitaal en Corruptie soms een blok aan ons been ? Waarom het collectivisme nog steeds ondergewaardeerd wordt. In Kerken vindt je mensen die voor hun levensonderhoud afhankelijk zijn van een hïerarchie die de meest pessimistische idealen in de mensen hun geest pompt. Om te beginnen zeggen zij dat wij geen band met de materie, de natuur hebben. Dat het geestelijke 'apart' en 'zwevend', vormloos bestaat. Kerken gedragen zich als 'kerkers'. Ze willen de mens van zijn intuïtieve manieren van denken afhouden en misbruiken daardoor de rijkdom die in sommige Bijbelse teksten ligt...ter verdediging van andere rijkdom. Omdat men niet onder ogen kon zien dat het leven door de kennis en de lust om zich samen te voegen ontstond, gebruikte men het verhaal van Adam en Eva als didactisch materiaal. Omdat seksualiteit taboe was en omdat de totstandkoming van nieuw leven als alleen een mechanisch proces gezien werd, moest zo nodig ook de 'maagd' Maria uitgevonden worden. Verder maakten men de mensen wijs dat ze voor hun geestelijke zorgen alleen bij de eredienstenleiders terecht konden ...of ieder bij z'n engel...weer zo’n geslachtsloos iemand...dat niemand kon definiëren. De Kerken onderdrukten de mensen. De mannen onderdrukten de vrouwen...en de kinderen werden opgevoed in angst. Men leerde ons niet hoe je in mekaar en in jezelf kracht vinden kon...en gaf dat generatie op generatie door. Angst voor de dood, angst voor de eindigheid van het leven, angst omdat het hemels alternatief even fabelachtig als het maagddom leek. Een filosofie die op dit moment van de menselijke kennis eindigheid en hemelse, niet-materiële 'steriliteit' predikt, is gedoemd om te verdwijnen. " Oneindig goed, oneindig wijs, oneindig...was God", onderwees men. 'God' kon ook niemand definiëren. Je zou in de 20ste eeuw voor minder je geloof verliezen. De Kerktheologen verloren alle oog voor de samenhang met de andere disciplines van de kennis : economie, sociologie, fysica, chemie, biologie psychologie en 'fysische, chemische en etherische vormen van energetisch bewustzijn. Intuïtief weet iedereen dat alles een grote eenheid vormt, en de andere 9 geboden ...dat verstaat ook iedereen. Alhoewel het geestelijk aspect van het ' zijn' heiligen dag houden ('de dag des heren heiligen') meer met kennis en vaardiger communiceren te maken zou moeten hebben ; dan met erediensten die aftandse manieren om aan bewustwording te doen geworden zijn. Het doemdenken, het denken in termen van straf en beloning , heeft de menselijke geest gekoloniseerd. Verdienen deze methoden als productiestimuli enige bestaansreden, als geestelijke groeimiddelen kan je er weinig mee aanvangen. Bewustzijn, onderbewustzijn en onbewuste en bovenbewuste...herbergen dergelijke mogelijkheden tot exploitatie en bewustzijnsverrijking van jezelf en je medemensen...en toch wordt de beschouwing en de kennis van die dingen verwaarloosd. Dromen en gedachten, verlangens...allemaal zijn zij taboe in de wereld van de orthodoxe denkers. Alleen rekenkundige uitingen zijn toegelaten. De schoonheid van de samenloop van omstandigheden telt niet mee
Ruth vond een map met een aantal artikels en notities en begon erin te bladeren. 'Inspiratiemap' stond op er op de farde. Haar grootvader had het er precies 'in het wilde weg' met een stift op neer geschilderd.
Uit 'Inspiratiemap' "'Adolf H.', valse zak uit de dertiger jaren, interpreteerde Nietzche op zijn manier tussen de loopgrachten van de eerst Wereldbrand. Hij hield er iets aan over. Het kereltje besloot dat alleen bepaalde bleken nog recht op ruimte hadden. Je kan die ruimten op de soldatenkerkhoven gaan overturen. Wij werden opgevoed in de overtuiging dat al die barbaarse offeranden (ter bestendiging van de macht van de burgerij) afgelopen gingen zijn. Nog nooit heeft de wapenmarkt betere vooruitzichten gehad".
"De angst voor stilte, spreken en doordenken, overwonnen door de media-hoempapa in de landen van de welvarende en verpauperde 'democraten'. Grootgrondbezit, fabriekopkoperij, directeurs van bergen papier, politieke lieden : bezit, desinformatie, desorganisatie, blijft norm. Speculatie enorm. Wij mogen kiezen uit de democratie richting Kroatië begin jaren negentig. Wanneer schrijven we zelf onze programma's voor uitroeiing van armoede, oorlog en onwetendheid ? ".
"Er is niets meer dan er is, maar alles veranderd voortdurend van uiterlijk, zielen van rijpheid, de maatschappij van toestanden, het kind in grootvader, grootvader in... . Help, ik ben een dichter...ik sta dichter".
"De oude, gerimpelde man stapt naar de lottovrouw tussen de pulpse en wulpse lectuur. Altijd sparen en werken, nooit de grote poen. Hij kijkt in de ogen van de jonge vrouw achter de toog en straks alleen maar naar haar borsten en de rest in zijn pornoblad...als een pendel die naar water zoekt". "Zolang de natuur verder leeft, eeuwig dus, zullen wij er ook zijn...onder dezelfde en andere vormen misschien.
We weten dat allemaal maar soms, zoals nu vandaag met jou in het hoge gras en de rest".
"Herinneringen moeten soms oud worden voor je ze nuchter beschrijven kan". "Alle mensen zijn buitenlanders". "Vroeger verklaarde de conservatieven onder de pastoors ook het waarom van alle sociale ellende, nu doet de klassieke rechtse politiek dat in plaats van de mensen en maakt ze wijs dat ze tot 65 moeten werken en dat ze nooit concurrentieel genoeg zijn".
"Zogezegd religieuze of aan eicellen en sperma verbonden partijen gaan schijngevechten aan met liberale of sociaaldemocratische partijen, teneinde complete verwarring achter te laten. Kunnen wij echt geen objectiever samenlevingsvormen organiseren ?
De oude politiek vermomt zich als 'nationale belangen', terwijl het begrip 'natie' meer en meer oorlogen baart". "Vroeger hadden ze weinig en werkten hard. Nu hebben ze veel en werken nog altijd hard".
"Een stenen beeld van een aap met de arm ten hemel geheven, stond in een straat ergens tussen Israëlische en Palestijnse barricaden. Een veelzeggend beeld voor heel de mensheid. Ontelbare werklozen, al of niet opgehitst door zogezegde 'godsdienstige' groeperingen blijven de uitleg over 'een eigen staat' slikken; net zoals aan de overzijde de haat met iedere dode of gekwetste groeit; groeit hun afglijden in waanoplossingen. De symboliek van de aap, verklaart alles. Nog steeds is de mens grotendeels gebonden aan machtssystemen die miljarden dollars verprutsen en begrijpt hij weinig van z'n geschiedenis of filosofische rijkdom allerhande. Sinds Vietnam en vroeger staan wij al die vormen van waanzin toe en verzetten ons niet tegen een nog alle dagen absurder hoeveelheid op onze beeldschermen vergoten bloed. Het geld blijft de wereld op een strakkere manier dan ooit regeren. We hebben in meerderheid onze ziel aan het geld verkocht...want we werken ons te pletter en aanvaarden de dictatuur van de speculatie die de productie beheerst. Hebben wij nu echt dwang en geld en loonarbeid nodig om deze maatschappij draaiende te houden" ?
"Hoezo...gevaar voor 'fascisme'...er is nog nooit zoveel fascisme geweest". "Het valt niet mee om in 't Westen voor de werkmens op te komen. Zijn politiek bewustzijn wordt door de werkomstandigheden en de dreiging met ontslag en zo meer...vernauwd gehouden...terwijl de media het spel over 't algemeen meespelen...iedereen zit gevangen in regeltjes en heeft bazen…weet je wel. In het geval van kranten en TV is dat erg. Hoe welvarend en welzijnd, hoe verburgerlijkt, zijn wij en wat doen we eraan ? Je bent werkloos en hebt tijd om je af te vragen waarom je geen werk hebt ? Je werkt al teveel en moet alle maanden meer produceren ? Je vindt dat het onderwijs je de wereld niet voldoende verklaart heeft ? Je ziet de zin van het werk dat je doet niet zitten ? Je relaties zijn niet gebaat met al die sociale omstandigheden ? Zoek dan contact met anderen om eens uit te vissen hoe dat allemaal komt en hoe dat duren blijft : philosophicalresistance@gmail.com
"Ontwaakt, gehypnotiseerden der aarde ! De werkers werken en geven uit en betalen ondertussen via hun Staat voor mijnen die overal ter wereld doden en verminken. Sommige mijnen worden zelfs zo 'intelligent' ontworpen dat ze voor het ontploffen tot buikhoogte of bij kinderen tot gezichtshoogte, omhoog springen, alvorens ze hun criminele, maar door onze wapenproducenten en regimes gesteunde 'opdrachten' kunnen uitvoeren. Aangezien mijnen moeten ontmijnd worden, ontwierpen de door winst en niet door logica en menselijkheid gedreven aandeelhoudersvergaderingen en de door hun bezoldigde denktanken van de woekergeldeconomie een markt aan absurd-vernuftige, kleine, zowel als grote, tankachtige machines om de wereld weer eens te ontmijnen, terwijl er op veel plaatsen weer andere oorlogen in mekaar geknutseld worden. Vermits ook het ontmijnen geld kost en de staat meer en meer geld tekortkomt zetten liefdadigheidsorganisaties steuncampagnes op om de werkers en de aandeelhouders van een inkomen te blijven voorzien. Het absurde systeem hierachter, wordt niet afgeschaft. Het kanonnenvlees en de woekergeldeconomie blijven bestaan. 'Een rijstveld ontmijnen kost vijftig cent per vierkante meter'...zo kunnen we nog jaren doorgaan. De gruwelen die de planeet ontsieren blijven voortduren en riskeren toe te nemen. Een bomaanslag op een kerkhof of kinderarbeid en een miljoen mensen met de dood bedreigd...het kan allemaal in één journaal. En wij maar braaf witte-marsen in België" ! "De mensheid verbindt zijn lot nog altijd met de waarde van het geld." "Het imperialisme wil geen systeem instaleren met wereldwijd gunstige arbeidsvoorwaarden...en de aan die logica verbonden burgerlijke partijen ook niet...ze durven zelfs de grote ondernemingen niet 'onverkoopbaar' te maken en kunnen geen sluitingen verhinderen...omdat ze een positie binnen het Staatsapparaat of het Super Management te verdedigen hebben ? Indien we ervan uitgaan dat het grootkapitaal crisis en oorlog zal blijven produceren, heeft het geen zin om nog alleen maar looneisen en arbeidsduurvermindering naar voor te schuiven...we moeten minstens wereldwijd gelijke lonen eisen...en daarrond desnoods een televoting organiseren".
"Het is ronduit absurd, al die Supermanagers die in naam van de heilige Competitie de concurrerende bedrijven tot de vijand uitroepen...en hun 'onderdanen' tot de strijd...ja zelfs letterlijk tot de 'economische oorlog' oproepen. De partijapparaten democratie mag dan nadien de stuiptrekkingen van het kapitalisme na een zoveelste herstructurering gaan oplappen. De personeel adviesbureaus zoeken dan uit de verslagen generaals en soldaten de beste krachten om terug de oorlog in te sturen". "Hoe gaan we die oorlogen niet stopzetten ?
Als we de vakbondsbonzen volgen gaan we sector per sector of bedrijf per bedrijf af en toe eens staken...en alles blijft bij het oude.
Alternatieven dringen zich op. Wie zal er de werkers in heel deze tragikomedie verdedigen ? De vakbondstussenkomsten beperken zich tot een aantal over administratieve eisen die met de kern van de zaak niet veel te maken heeft. De kern van de zaak : het weigeren van uitbuiting en armoede en oorlog hier en elders in de wereld". "Een hele reeks tests wachten de werkmens, alhoewel hij en zij reeds zoveel hebben doorstaan en alhoewel een relatieve welvaart hem en haar op een steeds kleiner deel van deze aarde, tijdelijk 'toegestaan' lijken te zijn. Hoe gaan we reageren op de verdere verrechtsing van de maatschappij, zeker nu alle openbaar bezit verpatst wordt en de ontmenselijking van de arbeid ons als een doodgewoon iets opgedrongen wordt. Er komt een dag dat bepaalde machtsverhoudingen in vraag zullen moeten worden gesteld. Zo niet gaan allerhande basisgroepen nog decennia lang ijveren voor hulp aan slachtoffers van mijnen of om ergens een politieke gevangene uit de cel te krijgen of doodseskaders of werkeloosheid of vervuiling te stoppen...of de schuldenlast van de armere landen te schrappen...enz...zonder dat er veel verandert. Te midden van een zich uitbreidende oorlogschaos die een teken van een decadent kapitalisme lijkt te zijn, of je het nu Staatskapitalisme of wat dan ook noemt, het is wereldwijd een systeem in crisis, een systeem gebaseerd op loonarbeid , handel en speculatie...een systeem dat zich bedient van een burgerlijke partij democratie die schermt met humanistische waarden terwijl de helft van de wereld wegzinkt in oorlog en armoede. Het fascisme lanceert zich de dag van vandaag opnieuw en is weer geen oplossing voor de moeilijkheden waarin het systeem is verzeilt...het wordt alleen gebruikt als dreigmiddel door andere, minder rechtse partijen die zich minder openlijk anti sociaal en voordoen. Wat zitten ze toch allemaal gezellig in het salon wat te keuvelen terwijl de kogels om de oren van zovelen vliegen. Alsof de werkmens nog niet genoeg verdeelt is, laat hij zich nog maar eens op de werkvloer verdelen tussen elkaar en de ploegbaas of werknemer met een voordeliger contract voor hetzelfde geld...of in kwaliteitscirkels, bedoeld om het werk zelf meer en meer uit te schakelen...om het eens tegelijk sarcastisch en humoristisch te zeggen. Verder zijn er dan nog al die andere geestelijke en fysieke en gezondheids-en relatieproblemen waarnaar zoveel energie gaat...zodat er na de pletwals van pers- en consumptiemaatschappij geen ruimte meer voor analyse overblijft. Gelukkig zijn we op de werkvloer nog niet racistisch geworden. "Tisten aller landen verenig jullie, zou... oh 'Marx bidt voor ons' zeggen als hij ons bezig ziet. De enen hebben teveel vertrouwen in organiseren zonder hiërarchie. Anderen verwachten dan weer alles van de leiding van een beweging alleen. Nog anderen denken dat ze hun kar uitsluitend aan de burgerlijke of de radenistische democratie moeten hangen...zo hebben de Britten de oorlog in Irak ook niet kunnen voorkomen. Er moet een geweldloze manier zijn om al die aan onze maagzweren nijpende wereldproblemen aan te pakken.
"Het gevoel van zich één en solidair te voelen met z'n klasse, zoals een boer zich met de natuur verbonden weten kan...is dringend aan een herleving toe. Zelfs voor de 'kansarmen' is door fortuinlijker klassegenoten weinig positiefs kunnen bekomen worden...al wordt er al wel eens iets voor de deftigheid georganiseerd. Als iedereen eens op de werkvloer zou komen en zeggen zou "dat dat toch niet bedoeling kan zijn dat wij hier zo ons kas moeten afdraaien en dat er zoveel aan den dop staan"...en dan eens allemaal tegelijk zorgden dat ze zelf volk konden bij aannemen".
"Nog niet in de krant gelezen : Alle eerst ministers ter wereld kwamen samen in één zaal en kozen een voorzitter voor de eerste wereldvergadering aller landen. Na de stemming begaf deze uitvoerende wereldmacht zich aan de arbeid. Eerste punt op de vergadering : hoe tot één niet-speculatieve wereldmunt overgaan ? Bij hun thuiskomst zullen alle eerste ministers hun ministers voor financiën opdragen van allen naar de startvergadering voor een nieuwe, op administratieve basis gebruikte wereldmunt te gaan. Alle ministers voor financiën en alle directeurs van de nationale banken zullen op die vergadering tevens vergezeld zijn van de ministers van economische zaken die de maandelijks te bepalen wedde voor elke wereldburger zullen vastleggen, rekening houdend met het feit dat zo'n wedde voldoende moet zijn om iedereen via een automatisch van het loon af te houden abonnementensysteem toegang te verschaffen tot alle vervoer- en telecommunicatie infrastructuur en voldoend ook om de overige, ecologisch verantwoorde levenskosten te kunnen betalen. Als leidraad om dit nieuwe geld in een numerieke waarde uit te drukken wordt de gemiddelde wedde van de middenklasse uit het meest welvarende land genomen. De ministers van economische zaken zullen ook een controlesysteem uitwerken dat toeziet op de regel dat voor éénzelfde product, éénzelfde prijs betaalt wordt; via een systeem van de wereldwijd gestandaardiseerde wedden. Alle ministers van Binnenlandse Zaken zullen de nodige maatregelen uitwerken opdat de wedden via de staten en de banken aan de wereldbevolking uitbetaald worden. De ministers van tewerkstelling zullen alle werklozen tewerkstellen in die sektoren waar zo'n tewerkstelling het meest het algemeen belang dient. Aangezien het argument 'concurrentie' wegvalt is zulks financieel geen probleem, temeer omdat de kostprijs van een product gewoon aangepast wordt aan het aantal werknemers dat een bepaalde sector komt vervoegen.
De tewerkstellings-ministers zullen ook via de directe verantwoordelijken in de bedrijven en instellingen kunnen reageren tegen mensen die zich niet aan een billijke verdeling van het werk kunnen aanpassen. De ministers van sociale zaken, onderwijs en andere 'gratis-diensten' zullen de kostprijs van hun sector door verrekenen onder de vorm van een percentage van de kostprijs van elk product (hetgeen nog bijkomende belastingen overbodig maakt).
De ministers van buitenlandse zaken zullen samen met de ministers van Landsverdediging wereldwijd de ombouw van alle legers begeleiden : op termijn zullen ze enkel nog voor taken van algemeen nut ingezet worden : versterken dijken, bestrijding natuurrampen, aanleg bossen en kinderboerderijen enz.. . De ministers van milieu en volksgezondheid zullen op termijn niet-schadelijke energiebronnen algemeen goed maken. De ministers van justitie zullen wereldwijd de wetgeving aanpassen aan het volledige programma voor een gemeenschappelijk wereldbeleid. dat op aanvraag verkrijgbaar is en dat ter goedkeuring wordt voorgelegd. Via een wereldwijd referendum zal dit programma ten gunste van iedereen goedgekeurd moeten worden, waarna de eerste internationale verkiezingen kunnen worden georganiseerd. Deze verkiezingen zullen zodanig worden opgevat dat de te verkiezen politieke verantwoordelijken zich niet langer per partij, maar op 'projectlijsten' (wonen, werken, telecommunicatie, financiën,...)aan de kiezer voorstellen.
Zodoende zal men voor het eerst echt van een uitvoerende macht kunnen spreken. De nieuwe, internationale verkiezingen zullen alleen op gemeentelijk, provinciaal, landelijk en continentaal vlak worden georganiseerd, zodat door afvaardiging uiteindelijk de 'wereldregering' kan worden samengesteld. Einde persmededeling van het agentschap Keuters".
"De bewuste keuze. Ik wil me best inzetten voor een betere wereld, zonder armoede, oorlog, werkloosheid en allerhande vervuiling. Als die wereld dan maar niet wordt zoals het rijke gedeelte van de wereld nu. Afgejakker op het werk, teveel gebrek aan interesse voor de rest van de wereld. Plat imbeciel vermaak, sensatie voor alles. Carrièrebeesten, shows over hoe men mensen elimineert, zodat jij overblijft en met de poen gaat lopen...een bestudering van de menselijke psychologie om er geld mee te verdienen...hoera, hoera...wat amuseren we ons binnen het kader van het geldimperialisme. Valse spanning opbouwen om nog meer reclame in
onze hoofden te jagen. Quizen met belangrijke leiders die als bonbon-bons worden verkocht...en in feite alleen de dienstdoende bedienden van het uitzuigerapparaat zijn. Ik wil dan ook geen wereld waar, als er over politiek gepraat wordt, waar men dan goochelt met halve waarheden en bedrog, het beschermen van machtsposities indachtig. Ik wil dan ook geen wereld waar men het rijke filosofische erfgoed achter woorden zoals religie, god, natie, socialisme enz... misbruikt.
Maar een wereld waar je uiteindelijk niks moet kopen, waar je niet moet werken voor loon of winst. Waar je gewoon mag 'zijn'. 'Zijn' is er altijd geweest...maar nier zoals dat er nu soms uitziet of aanvoelt. We hebben ten slotte niet voor niks al zoveel geschiedenis overleefd.
Laat ons het werk van de geschiedenis op een ethische manier afmaken...voor de geschiedenis ons afmaakt.
6.Karel Kompel 's revolutie, 'referendumroman' '...is een werkstuk vol praktische ervaringen uit grootvaders verleden' "In het dorp waar ik opgroeide, stonden twee soorten palen langs de openbare weg. Zwarte, doordrenkte sparren voor de nog bovengrondse telefoonlijnen...beklommen door indrukwekkende mannen met ijzers en kettingen getooid. Betonnen palen met voetgaten voor elektriekers, droegen de stroom. Voor de zoveelste keer dwingt het nut van 't algemeen me tot schrijven. Ergens op een kruispunt van m'n denklijnen ontstaat weer een symbolische vergelijking die ik niet verliezen wil. Die palen hebben in feite de richting van m'n leven be-'paald'. De telefoonpalen, omdat ik me opwerp als verdediger van de meest efficiënte, naar het gemeenschappelijk nut gerichte aanpak van de telematica-uitdagingen.
De elektriciteit palen, omdat ik als politiek geïnspireerd gewezen vakbondsmilitant vaak op plaktocht geweest ben en ik ook op dat domein tot een reeks besluiten gekomen ben. Ik heb mijn idealisme en gedrevenheid door tegenslagen en leerzame ervaringen en tegenkantingen in bruikbare denkmodellen en alternatieven vertaald. Voortdoen zoals Atlas, die bijna onder het gewicht van de wereld bezweek, kon ik niet. Je moet dat allemaal van je afwerpen en je in de praktijk gooien. Over sociale problemen lezen , dingen inzien en begrijpen...was niet genoeg. Trouwens, hoe meer je las, des te meer gespecialiseerder bronnen je nodig had...en die bronnen bleken het niet altijd eens te zijn. Ik heb de groepen die deze bronnen vertegenwoordigen proberen doen inzien dat ze best aan een gemeenschappelijk alternatief zouden werken...en heb er op den duur zelf één ontworpen...en me daar bovenop in de filosofie verdiept, omdat die ook al aangegrepen wordt om de mensen 'op hun plaats' te houden.
Ook de psychologie heb ik bestudeerd om er aan uit te kunnen waarom negatieve emoties de mens ook vaak verhindert om zijn sociaal geweten te volgen. Ik probeerde dat alles door schrijven te vertalen, wel wetend dat in een onze cultuur, diegenen die daar mee bezig zijn, vaak prekerig overkomen. Indien ik de bergen theorie die ik beklommen heb moest willen overbrengen, dan had ik daar velerlei maanden voor nodig voordat ik aan de praktijk beginnen kunnen zou. Indien ik de evolutie in denken en ageren in mezelf moest schetsen, zou ik een stuk van m'n leven moeten beschrijven...maar dat is misschien niet nodig. U kent waarschijnlijk ook wel een paar mensen die zich in Uw bedrijf tegen tal van dingen verzetten, en die dat verzet proberen organiseren...en uitkomen op het feit dat diegene die het bedrijf bezit altijd het laatste woord heeft en daarbij nog vaak geholpen wordt door het vakbonds-en staatsapparaat. Jarenlang al, probeer ik mensen uit te leggen wat 'nationalisme', fascisme', 'burgerij' 'democratie',...is. Het heeft jaren geduurd voor ik ten volle begreep dat toekomst gerichte veranderingen noodzakelijkerwijze niet via de klassieke politieke denkbeelden kunnen tot stand komen...door in het klassieke en niet-klassieke politieke milieu te werken, kom je tot dergelijke besluiten die ik met tal van teksten aan mensen en groepen probeerde duidelijk te maken. "
Er moet NU iets veranderen in onze betrokkenheid tot de vraagstukken die ons heden ten dage confronteren. Anders zullen we het blijven vanzelfsprekend vinden dat tegen 2000... nog altijd miljarden in armoede zullen leven. Waarom verliezen mensen hun vertrouwen in 'politiek' ? Omdat alles van bovenaf op een mist verspreidende manier uitgelegd wordt...voortdurend leert men ons dat bepaalde problemen onoverkomelijk zouden zijn...in plaats van de zaken op te lossen. Meer en meer produceren met minder mensen en steeds meer armoede...zal onvermijdelijk leiden naar het in vraag stellen van het systeem waarin wij draaien. Er moet iets in de plaats komen. Surf dus naar http://bloggen.be/conscience2008 en breng je stem uit voor of tegen het voorgestelde programma van de CONSCIENCE- commitees . (Committee for New Simultaneous International Elections, Necessary to Create more Equality). Met het resultaat van dit referendum zullen we onze regeerders confronteren en hen door middel van alle mogelijke geweldloze manieren dwingen van initiatieven te nemen die een organisatie van wereldwijde verkiezingen op basis van projecten in plaats van 'partijen' , mogelijk maakt. De politiek en de bedrijfswereld 'herstructureren' ons al jaren, het wordt tijd dat wij de politiek gaan herstructureren. Als ze met onze eisen geen rekening houden zullen onze mensen die op de tv-zenders werken eens tegen de orders van hun managment in een televoting voor of tegen gelijke lonen in West en Oost-Europa organiseren bijvoorbeeld. Anders globalisten, grijp deze kans !
7.Kerk, Kapitaal en Corruptie soms een blok aan ons been ? Waarom het collectivisme nog steeds ondergewaardeerd wordt. In Kerken vindt je mensen die voor hun levensonderhoud afhankelijk zijn van een hïerarchie die de meest pessimistische idealen in de mensen hun geest pompt. Om te beginnen zeggen zij dat wij geen band met de materie, de natuur hebben. Dat het geestelijke 'apart' en 'zwevend', vormloos bestaat. Kerken gedragen zich als 'kerkers'. Ze willen de mens van zijn intuïtieve manieren van denken afhouden en misbruiken daardoor de rijkdom die in sommige Bijbelse teksten ligt...ter verdediging van andere rijkdom. Omdat men niet onder ogen kon zien dat het leven door de kennis en de lust om zich samen te voegen ontstond, gebruikte men het verhaal van Adam en Eva als didactisch materiaal. Omdat seksualiteit taboe was en omdat de totstandkoming van nieuw leven als alleen een mechanisch proces gezien werd, moest zo nodig ook de 'maagd' Maria uitgevonden worden. Verder maakten men de mensen wijs dat ze voor hun geestelijke zorgen alleen bij de eredienstenleiders terecht konden ...of ieder bij z'n engel...weer zo’n geslachtsloos iemand...dat niemand kon definiëren. De Kerken onderdrukten de mensen. De mannen onderdrukten de vrouwen...en de kinderen werden opgevoed in angst. Men leerde ons niet hoe je in mekaar en in jezelf kracht vinden kon...en gaf dat generatie op generatie door. Angst voor de dood, angst voor de eindigheid van het leven, angst omdat het hemels alternatief even fabelachtig als het maagddom leek. Een filosofie die op dit moment van de menselijke kennis eindigheid en hemelse, niet-materiële 'steriliteit' predikt, is gedoemd om te verdwijnen. " Oneindig goed, oneindig wijs, oneindig...was God", onderwees men. 'God' kon ook niemand definiëren. Je zou in de 20ste eeuw voor minder je geloof verliezen. De Kerktheologen verloren alle oog voor de samenhang met de andere disciplines van de kennis : economie, sociologie, fysica, chemie, biologie psychologie en 'fysische, chemische en etherische vormen van energetisch bewustzijn. Intuïtief weet iedereen dat alles een grote eenheid vormt, en de andere 9 geboden ...dat verstaat ook iedereen. Alhoewel het geestelijk aspect van het ' zijn' heiligen dag houden ('de dag des heren heiligen') meer met kennis en vaardiger communiceren te maken zou moeten hebben ; dan met erediensten die aftandse manieren om aan bewustwording te doen geworden zijn. Het doemdenken, het denken in termen van straf en beloning , heeft de menselijke geest gekoloniseerd. Verdienen deze methoden als productiestimuli enige bestaansreden, als geestelijke groeimiddelen kan je er weinig mee aanvangen. Bewustzijn, onderbewustzijn en onbewuste en bovenbewuste...herbergen dergelijke mogelijkheden tot exploitatie en bewustzijnsverrijking van jezelf en je medemensen...en toch wordt de beschouwing en de kennis van die dingen verwaarloosd. Dromen en gedachten, verlangens...allemaal zijn zij taboe in de wereld van de orthodoxe denkers. Alleen rekenkundige uitingen zijn toegelaten. De schoonheid van de samenloop van omstandigheden telt niet mee
in het oordeel dat men Kerks vakkundig over iemand velt. Het Kerks bewustwordingsproces is nog altijd
een rechte lijn van de papschool naar de paphemel na de dood, ver weg van de
hemelse tijdloosheid die in het midden van de anti-materiehemel tussen de anti
materie van materie en eterie te vinden is.
Al wat van het klassieke, geïsoleerde paphemelmodel op zich, afweek, dat
waren (en' zijn' in kerkse ogen) de slechte voorbeelden...nooit beschouwd als
de echte weg naar de geestelijke pap. De God waar men ons deed in geloven was
een vormeloze God, een god die niets kon misdoen, een god die zelf geen
groeiproces achter de rug had, een god die alles op onze 'zondigheid' stak ,een
god die met onmondigheid en klassenstructuren geen rekening hield...dat is niet
de god van het leven ...het leven vertrekt uit het kleine en groeit...en sterft
af...en vertrekt als een rijpere energie naar de antimaterie ...van waar die
energie naar 'beneden' hunkert, zoals wij naar 'boven', 1 lichaam, het beneden
lichaam en het bovenlichaam
zijn er de symbolen van...het hart het midden, het achtvormige bloedsomloop het transportmiddel, de angsten uit de materie...voor diegenen die nog angst nodig hebben om te groeien, de vreugden, voor diegenen die vanuit hun hart al vanboven door de eterie breken kunnen,
het zien, horen en spreken voorbij. Dat is de ware betekenis van het woord hoop.
Als je de waardevolle onder de spirituele teksten opnieuw leest,
zal je ze nu beter verstaan...of mankeert het je nog aan levenspraktijk om het ware hiervan in te zien . de groene draden ,OVER GEESTRIJKE ENERGIEËN In deze geschriften ontdekt de auteur samen met een aantal mensen dat de klassieke opvattingen over 'eeuwigheid', en dood gaan en geboren worden aan herziening toe zijn. Eerst geloven ze bepaalde baanbrekende literatuur rond allerlei bewustzijnsenergie niet. Maar wanneer ze ontspannen over hun eigen levens gaan beginnen nadenken en hun eigen manier van waarnemen beginnen te analyseren, merken ze dat hun leven ineens veel 'rijker' aan waarnemingen en ervaringen wordt. Ook hun manier van waarnemen verandert. Hoe meer ze zichzelf transformeren en meer openlijk zichzelf worden, des te meer breken de mensen rondom hun hen af...of breken zelf op een of andere manier 'open'. Sommigen ontdekken dat liefde in feite ook een zoektocht naar het uitstijgen boven negatieve emoties is. Anderen beginnen maar al te goed te beseffen dat gelukkig worden wel eens genetisch bepaald zou kunnen zijn...en dat
kinderen altijd weer moeten afrekenen met de eigen onverwerkte emoties van henzelf en de ouders en de geestelijk onvervulde betrachtingen van hun voorouders. Nog anderen beginnen te snappen dat hun 'ziek' zijn wel eens aan hun denken of hun relaties gekoppeld zou kunnen zijn en dat hun lichaam hen dwingt van hun geest te zoeken en volledig zichzelf te leren zijn...hun denken en voelen tot hun intuïtieve 'derde oog', hun geest te brengen. Wat denk jij er zelf van ? Wie ben jij eigenlijk ? Beheers jij al de kunst van je dromen te kunnen verklaren, of denk je dat je niet 'droomt', en hoe komt dat dan ? Versta je de kunst om het wezenlijke achter beelden of gedachten die je binnenkrijgt te snappen ? Zeg je wel wat je wil zeggen, of vindt je dat je soms teveel zegt, of zou je het soms niet kalmer en anders willen formuleren ? Voel jij dan de essentie en de gevolgen van woorden, zinnen en dialogen soms al aan ? Voel je soms ook dat je bewustzijn je subtiel dwingen wil om het te verrijken ? Heb je in je lijf al eens zo'n zalig brandend, warm gevoel van gelukzaligheid 'getast' ? Heb je al eens een soort magnetisme door je lijf voelen gaan ? Alsof alle cellen weten dat ze je bewustzijn dragen en uitstralen. Heb jij al iemand of 'iets' als 'iets' na een verASing magnetisch door je lijf voelen trekken om er vanboven als een versneld wegflitsende, lichtende piramidevorm uit te gaan ? Wist je dat wij eigenlijk zeer gevoelige elektromagnetische antennes zijn en ons door overbezorgd of jaloers... te zijn... energie laten aftappen ? Weet je hoe je op zeven met de lichaamszones verbonden levensvlakken een soort 'onverschillig evenwicht' hanteren kan ,waardoor je veel beter waarneemt ? Ken jij soms ook iemand waarbij je heel uitzonderlijk merkt dat er precies een soort energie boven zijn (of haar) kruin hangt ? Of merk jij ook dat mensen soms meer 'uit hun ogen stralen' dan anders ? Op welke manier heeft dat dan met onze chakra’s en aura's te maken en hoe houden we hen (ons) gezond en welke
essentiële rol speelt de liefde, de levensbeschouwing en het sociale hierin ? Heb je al eens iemand zo bezielend liefgehad dat je zijn (haar) veranderingen van aura duidelijk merken kunt ? Weet je hoe het komt dat je niet met iedereen evengoed dialogeren kunt ? Weet je eigenlijk wel in welke verhouding jouw geluk van dat van anderen afhankelijk is ? Heeft de gevestigde medische industrie schrik voor alternatieve geneeswijzen ? Zou het niet kunnen dat wanneer mensen in mekaars nabijheid komen dat ze dan op een elektromagnetische manier al informatie doorgegeven hebben voor ze met praten beginnen ? Op welke manier kunnen wij mekaars energie zuiveren en welke gevolgen heeft dit voor de klassieke geneeskunde die nog aarzelt te geloven dat een gemis aan levensbeschouwelijk denken en niet omgepoolde negatieve gemoedstoestanden de eigenlijke kiem van veel symptomen zijn ? Sommigen beweren dat vooral de waarheid omtrent 'iemands leven te midden van zijn omgeving' geneest...aan wat denk jij bij het horen van deze vraag ? Anderen peilen nog verder en proberen het verband met de eeuwigheidsduur van het atomaire na te gaan. Als onze geest zich 'materieel' op de antimaterie van elektronen, protonen en neutronen bevindt, dan is onze geest wellicht ook onsterfelijk en ook gedreven door de wetten van voortdurende ontwikkeling en verandering :'alles verandert, niets gaat verloren' . Vervalt je lichaam uiteindelijk in niet afbreekbare elektronen die nog iets van jouw vibraties bevatten en die een heel nieuw evolutieavontuur aanvatten, (ja, logisch) en neemt het geestelijke een andere vorm aan na het fysische overlijden,(ja, kleuren en vormen al gezien)...kan het al of niet reïncarneren ? Wat is er van aan ? Waarschijnlijk zijn al je vorige levens genetisch gesublimeerd in dit leven en is teruggaan (onder de vorm van beelden) in het verleden onmogelijk. Je kan er natuurlijk wel grappige dingen rond verzinnen. Wat er met de in jouw NU aanwezige bewuste energie gebeurt is van belang. Eens je de controle over je energiestromen verworven hebt, kan je onder andere via zeven verschillende bewuste manieren van elektrisch 'onverschillig evenwicht' je manier van waarnemen en bewustzijn verrijken. Deze 7 bewustheidstoestanden komen overeen met 7 zones in je lichaam. De mens heeft geen 'tempels', maar zichzelf en zijn omgeving nodig. Hij moet leren begrijpen in welk een immense totaliteit die omgeving ingekaderd is. Je kan beter en beter leren voelen welk 'materiaal' er in iemands aura zit. Het aanleren van het beleven en aanvoelen van het NU-moment is de beste manier om het eigen aura te sterken. De kunst om zich 'jong' te houden betekent zich te kunnen vrijwaren van energieën die met oude, niet meer passende, overbodige, ongelouterde delen geladen zijn, of de kunst om deze onder meer door middel van energieën als observeren, beelden, gedachten en liefde gezuiverd terug buiten te laten gaan. Nogmaals, daartoe moet men op zeven verschillende terreinen leren wat er met een energetisch 'onverschillig evenwicht' bedoeld wordt.
8.EEUWIGE ONTWIKKELINGEN
zijn er de symbolen van...het hart het midden, het achtvormige bloedsomloop het transportmiddel, de angsten uit de materie...voor diegenen die nog angst nodig hebben om te groeien, de vreugden, voor diegenen die vanuit hun hart al vanboven door de eterie breken kunnen,
het zien, horen en spreken voorbij. Dat is de ware betekenis van het woord hoop.
Als je de waardevolle onder de spirituele teksten opnieuw leest,
zal je ze nu beter verstaan...of mankeert het je nog aan levenspraktijk om het ware hiervan in te zien . de groene draden ,OVER GEESTRIJKE ENERGIEËN In deze geschriften ontdekt de auteur samen met een aantal mensen dat de klassieke opvattingen over 'eeuwigheid', en dood gaan en geboren worden aan herziening toe zijn. Eerst geloven ze bepaalde baanbrekende literatuur rond allerlei bewustzijnsenergie niet. Maar wanneer ze ontspannen over hun eigen levens gaan beginnen nadenken en hun eigen manier van waarnemen beginnen te analyseren, merken ze dat hun leven ineens veel 'rijker' aan waarnemingen en ervaringen wordt. Ook hun manier van waarnemen verandert. Hoe meer ze zichzelf transformeren en meer openlijk zichzelf worden, des te meer breken de mensen rondom hun hen af...of breken zelf op een of andere manier 'open'. Sommigen ontdekken dat liefde in feite ook een zoektocht naar het uitstijgen boven negatieve emoties is. Anderen beginnen maar al te goed te beseffen dat gelukkig worden wel eens genetisch bepaald zou kunnen zijn...en dat
kinderen altijd weer moeten afrekenen met de eigen onverwerkte emoties van henzelf en de ouders en de geestelijk onvervulde betrachtingen van hun voorouders. Nog anderen beginnen te snappen dat hun 'ziek' zijn wel eens aan hun denken of hun relaties gekoppeld zou kunnen zijn en dat hun lichaam hen dwingt van hun geest te zoeken en volledig zichzelf te leren zijn...hun denken en voelen tot hun intuïtieve 'derde oog', hun geest te brengen. Wat denk jij er zelf van ? Wie ben jij eigenlijk ? Beheers jij al de kunst van je dromen te kunnen verklaren, of denk je dat je niet 'droomt', en hoe komt dat dan ? Versta je de kunst om het wezenlijke achter beelden of gedachten die je binnenkrijgt te snappen ? Zeg je wel wat je wil zeggen, of vindt je dat je soms teveel zegt, of zou je het soms niet kalmer en anders willen formuleren ? Voel jij dan de essentie en de gevolgen van woorden, zinnen en dialogen soms al aan ? Voel je soms ook dat je bewustzijn je subtiel dwingen wil om het te verrijken ? Heb je in je lijf al eens zo'n zalig brandend, warm gevoel van gelukzaligheid 'getast' ? Heb je al eens een soort magnetisme door je lijf voelen gaan ? Alsof alle cellen weten dat ze je bewustzijn dragen en uitstralen. Heb jij al iemand of 'iets' als 'iets' na een verASing magnetisch door je lijf voelen trekken om er vanboven als een versneld wegflitsende, lichtende piramidevorm uit te gaan ? Wist je dat wij eigenlijk zeer gevoelige elektromagnetische antennes zijn en ons door overbezorgd of jaloers... te zijn... energie laten aftappen ? Weet je hoe je op zeven met de lichaamszones verbonden levensvlakken een soort 'onverschillig evenwicht' hanteren kan ,waardoor je veel beter waarneemt ? Ken jij soms ook iemand waarbij je heel uitzonderlijk merkt dat er precies een soort energie boven zijn (of haar) kruin hangt ? Of merk jij ook dat mensen soms meer 'uit hun ogen stralen' dan anders ? Op welke manier heeft dat dan met onze chakra’s en aura's te maken en hoe houden we hen (ons) gezond en welke
essentiële rol speelt de liefde, de levensbeschouwing en het sociale hierin ? Heb je al eens iemand zo bezielend liefgehad dat je zijn (haar) veranderingen van aura duidelijk merken kunt ? Weet je hoe het komt dat je niet met iedereen evengoed dialogeren kunt ? Weet je eigenlijk wel in welke verhouding jouw geluk van dat van anderen afhankelijk is ? Heeft de gevestigde medische industrie schrik voor alternatieve geneeswijzen ? Zou het niet kunnen dat wanneer mensen in mekaars nabijheid komen dat ze dan op een elektromagnetische manier al informatie doorgegeven hebben voor ze met praten beginnen ? Op welke manier kunnen wij mekaars energie zuiveren en welke gevolgen heeft dit voor de klassieke geneeskunde die nog aarzelt te geloven dat een gemis aan levensbeschouwelijk denken en niet omgepoolde negatieve gemoedstoestanden de eigenlijke kiem van veel symptomen zijn ? Sommigen beweren dat vooral de waarheid omtrent 'iemands leven te midden van zijn omgeving' geneest...aan wat denk jij bij het horen van deze vraag ? Anderen peilen nog verder en proberen het verband met de eeuwigheidsduur van het atomaire na te gaan. Als onze geest zich 'materieel' op de antimaterie van elektronen, protonen en neutronen bevindt, dan is onze geest wellicht ook onsterfelijk en ook gedreven door de wetten van voortdurende ontwikkeling en verandering :'alles verandert, niets gaat verloren' . Vervalt je lichaam uiteindelijk in niet afbreekbare elektronen die nog iets van jouw vibraties bevatten en die een heel nieuw evolutieavontuur aanvatten, (ja, logisch) en neemt het geestelijke een andere vorm aan na het fysische overlijden,(ja, kleuren en vormen al gezien)...kan het al of niet reïncarneren ? Wat is er van aan ? Waarschijnlijk zijn al je vorige levens genetisch gesublimeerd in dit leven en is teruggaan (onder de vorm van beelden) in het verleden onmogelijk. Je kan er natuurlijk wel grappige dingen rond verzinnen. Wat er met de in jouw NU aanwezige bewuste energie gebeurt is van belang. Eens je de controle over je energiestromen verworven hebt, kan je onder andere via zeven verschillende bewuste manieren van elektrisch 'onverschillig evenwicht' je manier van waarnemen en bewustzijn verrijken. Deze 7 bewustheidstoestanden komen overeen met 7 zones in je lichaam. De mens heeft geen 'tempels', maar zichzelf en zijn omgeving nodig. Hij moet leren begrijpen in welk een immense totaliteit die omgeving ingekaderd is. Je kan beter en beter leren voelen welk 'materiaal' er in iemands aura zit. Het aanleren van het beleven en aanvoelen van het NU-moment is de beste manier om het eigen aura te sterken. De kunst om zich 'jong' te houden betekent zich te kunnen vrijwaren van energieën die met oude, niet meer passende, overbodige, ongelouterde delen geladen zijn, of de kunst om deze onder meer door middel van energieën als observeren, beelden, gedachten en liefde gezuiverd terug buiten te laten gaan. Nogmaals, daartoe moet men op zeven verschillende terreinen leren wat er met een energetisch 'onverschillig evenwicht' bedoeld wordt.
8.EEUWIGE ONTWIKKELINGEN
Het AANVOELEN EN
BEHEERSEN VAN ENERGIEËN
Het ERVEN VAN DE BEKWAAMHEID TOT GELUKKIG ZIJN
Het WEZENLIJKE ACHTER BEELDEN EN WOORDEN
Het DROMEN ALS speciale UITING VAN DE ZIENSKRACHT VAN DE GEEST
Het BEZINNEN EN BESPREKEN VAN KULTUUR DIE ZELF CREATIEF MAAKT
Het BELEVEN VAN DE LIEFDE OM NEGATIEVE EMOTIES TE BANNEN
Het ERVEN VAN DE BEKWAAMHEID TOT GELUKKIG ZIJN
Het WEZENLIJKE ACHTER BEELDEN EN WOORDEN
Het DROMEN ALS speciale UITING VAN DE ZIENSKRACHT VAN DE GEEST
Het BEZINNEN EN BESPREKEN VAN KULTUUR DIE ZELF CREATIEF MAAKT
Het BELEVEN VAN DE LIEFDE OM NEGATIEVE EMOTIES TE BANNEN
Het
COLLECTIEF ALTERNATIEF of de richting van de geschiedenis
Het
handelen of niet-handelen vanuit het onverschillig evenwicht,
is de nieuwe kunst.
Graag leven is de grootste kunst, maar .....systemen en mensen maken
het mekaar moeilijk . Onze kinderen verwachten van ons dat wij
het allemaal weten...maar de ouders van onze generatie zaten ook al met die uitdaging.
Geloof of wanhoop, Liefde of haat, Werk of vernietiging.
9.Ik wens U allen
Bovenmenselijke krachten toe. Het enige wat je daarvoor moet doen, is ze vragen.
Van binnenuit naar buiten toe...en er wat ook...in blijven geloven. Die krachten bestaan. Ze draaien rondom ieder atoom, en zijn even onvergankelijk en eeuwig als hun dragers, de elektronen dat zijn.
Net zoals in de natuur en in de mens zijn ze het water, de wind en het vuur van het leven. Ik geloof niet in dood. Alleen in het leven...dat een energievorm is die altijd in andere vormen overgaat. Sommigen blijven maar kort en vertrekken naar oorden rondom ons, waar kleine slapende babies in hun zalige dromen korter-bij-zijn, dan volwassenen die vaak de voeling met de intuïtie van dat ook -stoffelijke-bovenmenselijke verloren hebben. Hun energie gaat niet verloren, want die energie, die liefde onder al zijn bewustheidsvormen is, wil altijd uit liefde om anderen terug komen. Maar op dit moment moet je die liefde die jullie verloren,
proberen loslaten, want ze wil zich hoe dan ook verderzetten. Indien iedereen zozeer om mekaar zou geven , dan een moeder die haar nog niet geboren baby koestert; dan zou interesse en verandering pas tot het geboren worden van ieders eigenlijke wezen kunnen leiden. Oh krachten van een andere dimensie, vanuit deze anders stoffelijke wereld, vindt ik m'n middelpunt niet meer, van waaruit de werelden 1 worden, . Alhoewel ik hier naar niets grijp, wordt ik naar beneden getrokken...door een teveel dat ik weer op m'n schouders nam...ik , die de fout van atlas meende te hebben doorzien. Nog steeds wil ik strijden tegen onwetendheid,
tegen allerlei soorten taboes in politiek, liefde en filosofie...maar ik ben moe vandaag...ik kan geen zinnig web meer weven...want ik ben zelf weer te zeer met andere levens verweefd geraakt. Ik ben m'n rode, groene en blauwe draden even kwijt, en alleen als ik dat voor mezelf toegeef en er voorlopig in berust, kan ik hier uitraken. Ik weet het, misschien hef ik in plaats van velen, en krijgt iemand niet meer dan hij aankan...maar ik hunker naar die materie van heel fijne kwaliteit die iemand in z'n middelpunt voelen kan.10.Messages from a callcenter Een meisje zit gehurkt tegen de cafégevel van het kleine tussenstraatje, haar fototoestel in aanslag, gemikt op de uit het fietsenrek gevallen fiets voor het postgebouw. Ze is heel gypsy gekleed, zo met een veelkleurig soort tulband rond haar hoofdje gedraaid. Ze ziet me wachten om haar shot niet te bederven, maar doet teken dat ik rustig doorwandelen kan. Ik hou even halt, want binnen vijftien minuten moet ik beginnen werken. Ik vertel haar van het enthousiasme op de Gentse betoging tegen het Europese deel van de imperialistische oorlogsmachine en van de knappe beelden daarvan die ik via Indymedia, Internationaal Verzet en anderen reeds binnenkreeg; en het korte filmpje dat ikzelf van die manifestatie schoot. Ze wist ook dat een dichte betoging van bijna vijf kilometer 3x meer dan de 8OOO in de gevestigde media genoemde mensen omvatte. We praten nog een beetje over een paar kunstfoto's die we hadden gemaakt en ze wenste me veel nieuwe inspiratie.
is de nieuwe kunst.
Graag leven is de grootste kunst, maar .....systemen en mensen maken
het mekaar moeilijk . Onze kinderen verwachten van ons dat wij
het allemaal weten...maar de ouders van onze generatie zaten ook al met die uitdaging.
Geloof of wanhoop, Liefde of haat, Werk of vernietiging.
9.Ik wens U allen
Bovenmenselijke krachten toe. Het enige wat je daarvoor moet doen, is ze vragen.
Van binnenuit naar buiten toe...en er wat ook...in blijven geloven. Die krachten bestaan. Ze draaien rondom ieder atoom, en zijn even onvergankelijk en eeuwig als hun dragers, de elektronen dat zijn.
Net zoals in de natuur en in de mens zijn ze het water, de wind en het vuur van het leven. Ik geloof niet in dood. Alleen in het leven...dat een energievorm is die altijd in andere vormen overgaat. Sommigen blijven maar kort en vertrekken naar oorden rondom ons, waar kleine slapende babies in hun zalige dromen korter-bij-zijn, dan volwassenen die vaak de voeling met de intuïtie van dat ook -stoffelijke-bovenmenselijke verloren hebben. Hun energie gaat niet verloren, want die energie, die liefde onder al zijn bewustheidsvormen is, wil altijd uit liefde om anderen terug komen. Maar op dit moment moet je die liefde die jullie verloren,
proberen loslaten, want ze wil zich hoe dan ook verderzetten. Indien iedereen zozeer om mekaar zou geven , dan een moeder die haar nog niet geboren baby koestert; dan zou interesse en verandering pas tot het geboren worden van ieders eigenlijke wezen kunnen leiden. Oh krachten van een andere dimensie, vanuit deze anders stoffelijke wereld, vindt ik m'n middelpunt niet meer, van waaruit de werelden 1 worden, . Alhoewel ik hier naar niets grijp, wordt ik naar beneden getrokken...door een teveel dat ik weer op m'n schouders nam...ik , die de fout van atlas meende te hebben doorzien. Nog steeds wil ik strijden tegen onwetendheid,
tegen allerlei soorten taboes in politiek, liefde en filosofie...maar ik ben moe vandaag...ik kan geen zinnig web meer weven...want ik ben zelf weer te zeer met andere levens verweefd geraakt. Ik ben m'n rode, groene en blauwe draden even kwijt, en alleen als ik dat voor mezelf toegeef en er voorlopig in berust, kan ik hier uitraken. Ik weet het, misschien hef ik in plaats van velen, en krijgt iemand niet meer dan hij aankan...maar ik hunker naar die materie van heel fijne kwaliteit die iemand in z'n middelpunt voelen kan.10.Messages from a callcenter Een meisje zit gehurkt tegen de cafégevel van het kleine tussenstraatje, haar fototoestel in aanslag, gemikt op de uit het fietsenrek gevallen fiets voor het postgebouw. Ze is heel gypsy gekleed, zo met een veelkleurig soort tulband rond haar hoofdje gedraaid. Ze ziet me wachten om haar shot niet te bederven, maar doet teken dat ik rustig doorwandelen kan. Ik hou even halt, want binnen vijftien minuten moet ik beginnen werken. Ik vertel haar van het enthousiasme op de Gentse betoging tegen het Europese deel van de imperialistische oorlogsmachine en van de knappe beelden daarvan die ik via Indymedia, Internationaal Verzet en anderen reeds binnenkreeg; en het korte filmpje dat ikzelf van die manifestatie schoot. Ze wist ook dat een dichte betoging van bijna vijf kilometer 3x meer dan de 8OOO in de gevestigde media genoemde mensen omvatte. We praten nog een beetje over een paar kunstfoto's die we hadden gemaakt en ze wenste me veel nieuwe inspiratie.
Ik pikkelde verder door naar 't werk. Vanachter m'n bureau las ik een nota over
de 150.000 telefoonnummers per dag die onze dienst op nationaal gebied gaf.
Ik zette me aan 't rekenen en werd me weer bewust van het feit dat men de mensen op die dienst makkelijk tot tweemaal meer kon betalen voor de vaak meer dan 700 oproepen per dag die ze per man te verwerken hadden. Bovendien becijferde ik dat mits een administratieve herstructurering meer mensen voor het geven van inlichtingen zelf zouden kunnen worden ingeschakeld...en zodoende de huidige werkdruk zou kunnen worden gehalveerd. Een operatie die na de volledige privatisering van ons nog semioverheidsbedrijf ook zal worden doorgevoerd, maar met dien verstande dat de te 'duur geworden statutairen' er wel zullen uitvliegen...of ze nu administratief werk doen of operator zijn. Onder een compleet privéregime zal men met een maximum uitgebuite kleine groep contractuele operatoren en een klein administratief kader verder werken. Voorlopig werkt men verder met een kleine groep operatoren (een kleine 400 tegenover een grotere groep louter administratieven en probeert men het de eigenlijke opbrengers van meerwaarde het zo onhoudbaar mogelijk te maken...misschien omdat ze binnenkort van miserie de veelsoortige afvloeiingsplannen toch zouden aanvaarden ? Ik kan me moeilijk voorstellen dat het managment zich menselijkerwijze goed voelt in dit soort opdrachten...maar ook zij weten dat het zwaard van de afvloeiingen ook boven hun hoofden hangt, en daarom putten ze zich zo uit om hun vooropgestelde cijfers te halen. Ook managers zijn concurrenten van mekaar. Ze roepen mensen die luttele minuten te weinig ingelogd zijn op het matje (ja zelfs diegenen die teveel ingelogd zijn passeren de revue, want ook dat schaadt de inlogcijfers. Ze maken statistieken en vergelijken het percentage toilettijd van de verschillende callcenters in toch oh zo knap ontworpen grafieken. Heimelijk hopen ze dat er een concurrentie ronde het minste 'pistijd' ontstaat tussen de verschillende werkzetels. Kwestie van achteraf op één van hun vergaderingen te kunnen gaan dwepen met de 0,9 percent van die zetel waarvoor zij of hij verantwoordelijk is. Ik wil geen groepen werkers tegen mekaar opzetten, maar waarschijnlijk praten sommigen in de hoge regionen over diegenen van beneden als over een soort kleuters die ze moeten indoctrineren...terwijl de meerderheid van de operatoren-snelheidsduivels niets meer willen dan mensen op een sociale manier aan een telefoonnummer te helpen. Maar de tijd dat men al eens een kwinkslag in een gesprek kon lassen is al lang voorbij. Telkens ik de uitroep "it's time for a revolution " ergens opvang denk ik bij mezelf : 'wanneer gaan we cijfers die met geld te maken hebben gewoon administratief in plaats van speculatief kunnen gaan gebruiken' ? Gelukkig zijn er al stakingen geweest in callcenters in Italië en Berlijn en ...het werkvolk houden zelfs de LISTIGSTE imperial i s t e n niet klein. “Moet wel oppassen dat ik niet buiten vlieg op ’t werk, denken er nog te velen noodgedwongen”. Wat moet gebeuren gebeurt. Zoals een ster eens door onhoudbare druk ontploft, zo is ook het leven voor een groot stuk gebonden aan de mogelijkheden die het biedt. Die mogelijkheden zijn dan weer verbonden aan zoveel toestanden en levens van andere mensen dat er in tijd en ruimte altijd maar één ding tegelijk mogelijk is, namelijk datgene wat op een bepaalde dag of een bepaald moment gebeurt.
Ik zette me aan 't rekenen en werd me weer bewust van het feit dat men de mensen op die dienst makkelijk tot tweemaal meer kon betalen voor de vaak meer dan 700 oproepen per dag die ze per man te verwerken hadden. Bovendien becijferde ik dat mits een administratieve herstructurering meer mensen voor het geven van inlichtingen zelf zouden kunnen worden ingeschakeld...en zodoende de huidige werkdruk zou kunnen worden gehalveerd. Een operatie die na de volledige privatisering van ons nog semioverheidsbedrijf ook zal worden doorgevoerd, maar met dien verstande dat de te 'duur geworden statutairen' er wel zullen uitvliegen...of ze nu administratief werk doen of operator zijn. Onder een compleet privéregime zal men met een maximum uitgebuite kleine groep contractuele operatoren en een klein administratief kader verder werken. Voorlopig werkt men verder met een kleine groep operatoren (een kleine 400 tegenover een grotere groep louter administratieven en probeert men het de eigenlijke opbrengers van meerwaarde het zo onhoudbaar mogelijk te maken...misschien omdat ze binnenkort van miserie de veelsoortige afvloeiingsplannen toch zouden aanvaarden ? Ik kan me moeilijk voorstellen dat het managment zich menselijkerwijze goed voelt in dit soort opdrachten...maar ook zij weten dat het zwaard van de afvloeiingen ook boven hun hoofden hangt, en daarom putten ze zich zo uit om hun vooropgestelde cijfers te halen. Ook managers zijn concurrenten van mekaar. Ze roepen mensen die luttele minuten te weinig ingelogd zijn op het matje (ja zelfs diegenen die teveel ingelogd zijn passeren de revue, want ook dat schaadt de inlogcijfers. Ze maken statistieken en vergelijken het percentage toilettijd van de verschillende callcenters in toch oh zo knap ontworpen grafieken. Heimelijk hopen ze dat er een concurrentie ronde het minste 'pistijd' ontstaat tussen de verschillende werkzetels. Kwestie van achteraf op één van hun vergaderingen te kunnen gaan dwepen met de 0,9 percent van die zetel waarvoor zij of hij verantwoordelijk is. Ik wil geen groepen werkers tegen mekaar opzetten, maar waarschijnlijk praten sommigen in de hoge regionen over diegenen van beneden als over een soort kleuters die ze moeten indoctrineren...terwijl de meerderheid van de operatoren-snelheidsduivels niets meer willen dan mensen op een sociale manier aan een telefoonnummer te helpen. Maar de tijd dat men al eens een kwinkslag in een gesprek kon lassen is al lang voorbij. Telkens ik de uitroep "it's time for a revolution " ergens opvang denk ik bij mezelf : 'wanneer gaan we cijfers die met geld te maken hebben gewoon administratief in plaats van speculatief kunnen gaan gebruiken' ? Gelukkig zijn er al stakingen geweest in callcenters in Italië en Berlijn en ...het werkvolk houden zelfs de LISTIGSTE imperial i s t e n niet klein. “Moet wel oppassen dat ik niet buiten vlieg op ’t werk, denken er nog te velen noodgedwongen”. Wat moet gebeuren gebeurt. Zoals een ster eens door onhoudbare druk ontploft, zo is ook het leven voor een groot stuk gebonden aan de mogelijkheden die het biedt. Die mogelijkheden zijn dan weer verbonden aan zoveel toestanden en levens van andere mensen dat er in tijd en ruimte altijd maar één ding tegelijk mogelijk is, namelijk datgene wat op een bepaalde dag of een bepaald moment gebeurt.
www.geocities.com/Athens/Olympus/9799 (later :
users.synet.be/octo) ... (later
http://filosofischverzet.skynetblogs.be http://philosophicalresistance4.skynetblogs.be
“Wat zijn
dit hier …dagboeknotities ? , vroeg Ruth zich af.
Op 01 augustus 2001 zal ik 16778 dagen geleefd hebben
16778 01/08/2001 de ontslagdag van -Iemand-, sympathiek en rebels, hij ging van ons heen, voor de topadministratie van het 'geldzijn' een blok aan het been. Al azen nu een paar op promotiekansen, de meesten zagen hem graag op zijn manier door de bureau dansen, al lag hij met enkelen overhoop, voor hem is vertrekken misschien ook een soort doop. Ondertussen gebeuren een aantal dingen versneld in het leven van X en anderen maar of je je genetische code van bestemming kan veranderen ? We blijven voor mekaar die rol spelen die het evaluatiespel van onze bezielde genen met ons delen, van managers met geen oog voor het verborgen schoon der te observeren dingen; tot al diegenen die mekaar proberen ringen.
We kuisen onze huizen en beginnen steeds opnieuw met het krijgen onder de knie...van al die levenstukken die mekaars wezen en ontplooiing versterken, wat we daarvoor ook moeten doen, gaan werken of ons afzonderen of familiaal dialogeren, wat we leren moeten zullen we leren...dat zal niet mankeren.
Van het doorgronden van allerlei persoonlijke achtergronden, raak je meer met de collectiviteit van eenieders leven verbonden. Vanuit de 'tears' over de ethische schoonheid van het leven als drama en blijspel, leer je snel vanuit onverschillig evenwicht genieten. Zo is een oude moerbeiboom die alle jaren machtig veel celstructuur achtige vruchten produceert iets wat de volgende vergelijking schept : die van de half verlamde oude man, nooit veel stilgezeten, altijd enorm gewerkt, nu wijze woorden sprekend tot diegenen overwerkt. Of het gevoelen na het aanschouwen van een volle maan op een kruispunt in je leven, je gegeven als symbolische parabel over je volle sterkte, als je wordt 'capabel'. Iemand opende een Cubaans café 'Ernesto' en X wenste hem moed, niet met het woordje 'succes', maar met de woordjes veel 'Plezier' ermee...want niet altijd zit het de moderne goudzoekers zo maar mee. In de hiërarchie der wetmatigheden zit de emotionele versterking nog altijd te primeren op het gestresseerde of ander soortig onmenselijke sociale leven van velen. Het leren praten brengt niets dan baten. Welke ook de pijnlijke achtergronden, communicatie en beslist en op zijn eigen tijd handelen heelt alle wonden. Zo krijgt men iedereen on his ‘road’, wellicht nog tot ver na ‘ones’ dood. Dag 16779 02 08 20001 Midden Oostenkinderen Dag 16779 02 08 20001
Van ' s morgens pissen tegen de pruimenboom in de tuin, krijg je gegarandeerd een goede luim. Van al die goeie lucht, verjaag je meteen alle eventueel nachtelijk gezucht. De beelden van geterroriseerde Midden Oosten kinderen verdwijnen op rekening van Sharon, Arafat, Hamas en de hunnen, die van mij de pot op kunnen. Wat zijn ze u gebaat met een zelfstandige Staat erbij, nu de wereld zich verenigen gaat ? Al de daardoor veroorzaakte ellende van al de geldheersers en hun benden, moeten we voorgoed naar 't groot vuil zenden. Geprevel van beurswaarden en veilingtoestanden vervangt de echte waarde van goederen en ideeën, laat zakken en dwalen en doet ons werkenden in stresstoestanden verdwalen. Vroeg ik bij de conference-call een minuut stilte voor iemands ontslag, daarna droomde al een collega dat hem aan het strand van Bredene lag. Ik pulk wat neusstofslijm uit m'n neus en rol het tot een rots samen, keil het in de kartonnen papierwand en hoor het dreunen tegen 't karton...m' n neus is een paar ton lichter en de lucht komt in dikke drommen dichter en dichter binnen en buiten, er is weer ruimte in m'n kanalen en ik adem weer lucht met volle zalen...lang leve de Walen en andere nationaliteiten...'t chauvinisme van 't eigen volk doet ons... bleiten.
Op 01 augustus 2001 zal ik 16778 dagen geleefd hebben
16778 01/08/2001 de ontslagdag van -Iemand-, sympathiek en rebels, hij ging van ons heen, voor de topadministratie van het 'geldzijn' een blok aan het been. Al azen nu een paar op promotiekansen, de meesten zagen hem graag op zijn manier door de bureau dansen, al lag hij met enkelen overhoop, voor hem is vertrekken misschien ook een soort doop. Ondertussen gebeuren een aantal dingen versneld in het leven van X en anderen maar of je je genetische code van bestemming kan veranderen ? We blijven voor mekaar die rol spelen die het evaluatiespel van onze bezielde genen met ons delen, van managers met geen oog voor het verborgen schoon der te observeren dingen; tot al diegenen die mekaar proberen ringen.
We kuisen onze huizen en beginnen steeds opnieuw met het krijgen onder de knie...van al die levenstukken die mekaars wezen en ontplooiing versterken, wat we daarvoor ook moeten doen, gaan werken of ons afzonderen of familiaal dialogeren, wat we leren moeten zullen we leren...dat zal niet mankeren.
Van het doorgronden van allerlei persoonlijke achtergronden, raak je meer met de collectiviteit van eenieders leven verbonden. Vanuit de 'tears' over de ethische schoonheid van het leven als drama en blijspel, leer je snel vanuit onverschillig evenwicht genieten. Zo is een oude moerbeiboom die alle jaren machtig veel celstructuur achtige vruchten produceert iets wat de volgende vergelijking schept : die van de half verlamde oude man, nooit veel stilgezeten, altijd enorm gewerkt, nu wijze woorden sprekend tot diegenen overwerkt. Of het gevoelen na het aanschouwen van een volle maan op een kruispunt in je leven, je gegeven als symbolische parabel over je volle sterkte, als je wordt 'capabel'. Iemand opende een Cubaans café 'Ernesto' en X wenste hem moed, niet met het woordje 'succes', maar met de woordjes veel 'Plezier' ermee...want niet altijd zit het de moderne goudzoekers zo maar mee. In de hiërarchie der wetmatigheden zit de emotionele versterking nog altijd te primeren op het gestresseerde of ander soortig onmenselijke sociale leven van velen. Het leren praten brengt niets dan baten. Welke ook de pijnlijke achtergronden, communicatie en beslist en op zijn eigen tijd handelen heelt alle wonden. Zo krijgt men iedereen on his ‘road’, wellicht nog tot ver na ‘ones’ dood. Dag 16779 02 08 20001 Midden Oostenkinderen Dag 16779 02 08 20001
Van ' s morgens pissen tegen de pruimenboom in de tuin, krijg je gegarandeerd een goede luim. Van al die goeie lucht, verjaag je meteen alle eventueel nachtelijk gezucht. De beelden van geterroriseerde Midden Oosten kinderen verdwijnen op rekening van Sharon, Arafat, Hamas en de hunnen, die van mij de pot op kunnen. Wat zijn ze u gebaat met een zelfstandige Staat erbij, nu de wereld zich verenigen gaat ? Al de daardoor veroorzaakte ellende van al de geldheersers en hun benden, moeten we voorgoed naar 't groot vuil zenden. Geprevel van beurswaarden en veilingtoestanden vervangt de echte waarde van goederen en ideeën, laat zakken en dwalen en doet ons werkenden in stresstoestanden verdwalen. Vroeg ik bij de conference-call een minuut stilte voor iemands ontslag, daarna droomde al een collega dat hem aan het strand van Bredene lag. Ik pulk wat neusstofslijm uit m'n neus en rol het tot een rots samen, keil het in de kartonnen papierwand en hoor het dreunen tegen 't karton...m' n neus is een paar ton lichter en de lucht komt in dikke drommen dichter en dichter binnen en buiten, er is weer ruimte in m'n kanalen en ik adem weer lucht met volle zalen...lang leve de Walen en andere nationaliteiten...'t chauvinisme van 't eigen volk doet ons... bleiten.
11.Moment verbonden Observaties zie a-g gedichten
12Over dingen die 't verdriet niet verminderen.
12Over dingen die 't verdriet niet verminderen.
We lagen lekker naast mekaar als kleine gezworen kameraden en wie van ons zou
er iets willen doen dat onze huidige emotionele dingen zou schaden. Want zonder
spontaniteit verdwijnen in al te dichte aardse biologie lag me nu niet. M'n door m'n isolatie gecreëerde ruimte
zou zich achteraf heel intuïtief vermoedelijk tegen mij keren , want het spelen
zonder kleren zou zeker een aantal instincten doen vibreren...en door het
hersmeden en hersmeden van de bio intieme band raken we tegenwoordig niet meer
vanzelf in die andere intimiteit aan land. Kon ik haar nu maar overtuigen dat
ook zonder likken, zuigen en kussen alle zware emoties zich zoetjes laten
blussen. Al keek ze dikwijls verwonderd hoe ze met tientallen mondelinge,
inmiddels vergeten verzen blij werd overdonderd, deze verzen kwamen voor het
fijne sneetje dat ik heb bewonderd. Had ik me door andere aura's van beneden
laten inpalmen, had ik nu zeer zeker niet dat hele trage hersengolven kalme,
maar zou m'n geest zich via 't lichamelijke hebben laten verbinden als de aarde
aan de linde. Gelukkig zijn we gewoon dikke vrienden die niet veel meer hoeven
leren en weten hoe alles kan verkeren als emoties ons dreigen te deren. Tot
slot van dit gedicht eet ik nu, niet van haar perzik, maar van eentje die ze
meebracht uit de winkel; en al vindt ze me misschien een kinkel die niet vrijen
wou, ze weet hoe veel ik van haar hou.
DAG 16781 Hoofdschmerz verjagen. Man hat zo van die dagen dat men niet de
kracht heeft om wat dan ook voor nobels na te jagen. Iets onbestemd trekt dan
je circuits naar beneden, net of je geest van al het lekkers in het bloed is
afgesneden. Hoe je het dan ook draait of keert 't lijkt of je innerlijke fijne
communicatie niet meer weerkeert. Wat mist men op zo'n uitgedroogde momenten
dan : de uitwisseling van eros of een te weinig aan cholesterol, of wordt je
dan zo dof in je bol omdat er ergens een maat is vol ? Ik hoef het niet echt te weten waarom vandaag
en houdt me in voor ik me iets afvraag, want ben ik niet fit naar ljf en leden,
raak ik toch te moeilijk bij het waarom van het heden. Ook heb ik nog een
aantal dingen ineen te knutselen, zo'n pleziertjes laat ik me zelfs door
vermoeidheid niet ontfutselen. Af en
toe wat rusten en niet dromen over waarmee men nog zowel kan puzzelen. De goede
lucht in en misschien de fiets op.
DAG 16781 De vlieg op m’n ’n laptop.
Ze heeft er geen benul van, maar ze loopt op de abstracte samenvatting van het leven...wat men al dan niet met die tekens kan doen...zij herkent vooral 't gezoem.
Wil ik mailen ...wat kan haar dat schelen, zij wil alleen wat rondhangen en zich niet door spinnen laten vangen. Wil ik m’n box leegmaken...daar kan zij zeker geen nest voor haar larven van maken.
13. -16 aan het moment verbonden observaties --op aanvraag
DAG 16781 De vlieg op m’n ’n laptop.
Ze heeft er geen benul van, maar ze loopt op de abstracte samenvatting van het leven...wat men al dan niet met die tekens kan doen...zij herkent vooral 't gezoem.
Wil ik mailen ...wat kan haar dat schelen, zij wil alleen wat rondhangen en zich niet door spinnen laten vangen. Wil ik m’n box leegmaken...daar kan zij zeker geen nest voor haar larven van maken.
13. -16 aan het moment verbonden observaties --op aanvraag
17.AL DERTIG JAAR
SCHRIJF IK IN M'N VRIJE TIJD OVER ALLES WAT MET OORLOG/ ARMOEDE/ WERKELOOSHEID /WERKSTRESS/ RELATIES OF DE ZIN VAN HET LEVEN IN ZIJN BREEDSTE BETEKENIS TE MAKEN HEEFT. IK GOOT DAT ALLES IN EEN VORM : POEZIE/ESSAYS/THEATERMONOLOGEN/KORTVERHALEN/PAMFLETTEN/CITATEN enz
IK OBSERVEERDE DE GESCHIEDENIS VAN DE MENSHEID VANUIT EEN FILOSOFISCHE INGESTELDHEID EN MAAKTE ER LITERATUUR VAN. VERMITS IK TOTNOGTOE NIET VIA BOEKVORM PUBLICEERDE MAAR ZO'N 500 pagina's van mijn werk OP HET INTERNET GEZET HEB, KWAM IK ONDER ANDERE OP DIE MANIER SOMS IN KONTAKT MET GROEPEN EN INDIVIDUEN DIE OOK IN DERGELIJKE DINGEN GEINTRESSEERD ZIJN. NU IK GESTOPT BEN MET SCHRIJVEN? REGEL IK SOMS ONTMOETINGEN TUSSEN MENSEN OF NODIG IK HEN UIT OM _IN _EEN MIDDEN DE NATUUR GELEGEN LOKATIE delen van MIJN WERK TE KOMEN LEZEN OF MIJN UITGEBREIDE DOCUMENTATIE ALLERHANDE TE KOMEN RAADPLEGEN, wat al eens tot vraag en antwoord en discussie leidt. WE hebben het gewoonlijk opzettelijk minder over de gevolgen van allerlei toestanden waarover de media berichten, MAAR MEER over oorzaken en mogelijke alternatieven (zoals de promotie van een internationaal syteem van verkiezingen in twee ronden, eerst de goedkeuring van een de basisnoden van de wereldbevolking aangepast programma, daarna de verkiezing van de verantwoordelijken, rechtstreeks op projectlijsten ipv partijlijsten te kiezen of over het afdwingen van gelijke lonen voor hetzelfde werk in heel de wereld) OP DIE MANIER PROBEER IK VIA DE FILOSOFIE EN DE KUNST ANTWOORDEN AAN TE REIKEN AAN DIEGENEN VOOR WIE IN DE POLITIEK of zelfs in de RELIGIE ONVOLDOENDE ANTWOORDEN VINDEN.DOOR OP DIE MANIER TE WERKEN KWAM IK ERACHTER DAT DE MENSEN DIE IK ONTMOETTE VAAK ZELF MET EEN OF ANDERE KUNSTUITING BEZIG WAREN. IK BEN DAN OOK CONTENT DAT IK HEN KAN AANMOEDIGEN OF HEN EEN SOORT NIET-COMMERCIEEL PODIUM voor vrienden onder mekar KAN AANBIEDEN. Onze contact email kan je vinden via de homepage van : http://blogfilosoof.skynetblogs.be die vinden dat wat er nu met de wereld gebeurt niet meer kan kunnen ook voor een afspraak op 0472/759 268 terecht. Voedsel voor de Geest verstrekken is de dag van vandaag meer dan nodig zou ik zeggen. Niet alleen door uitleg geven en kunst als je dat niks zegt maar ook door het vertonen van documentaires over natuur en mens overal ter wereld, zorgvuldig geselecteerd te midden van veel nonsens.
en toen en toen en toen...was de dag van gisteren weer geschiedenis En toen...na het lezen van de woensdageditie van de Morgen...besloot hij zelf nog eens iets te schrijven. Over de krant die hij meer dan twintig jaar geleden via een Hagelandse benefiet nog mee hielp te overleven ? Over de andere, meer linkse pers ? Over bepaalde nummers van Willem Vermandere ? Over de kopers van een oud huis gisterenavond ? Over de ultieme geheimen van het liefdesleven in tachtig percent van zijn verschijningsvormen (was niet 1op vijf niet-hetero) ? Over mogelijk leven tijdens en na het leven ? Over de zin van het leven ? Over het recept waarop familie -en vriendschapsbanden gebaseerd zijn ? Over brandende Franse auto's ? (20percent werklozen, hoeveel percent oma's en opa's zijn dat ?)Ach er werd en wordt al zoveel over geschreven. Had hij daar al niet honderden filosofische en andere bladzijden in alle literaire stijlen op zijn wereld verbeterende internet-thuispagina's over staan ? Had hij al niet honderd zaken uitgeprobeerd om 's mensen interesse en geweten op te wekken ?
-Hij wandelde door een straat die in Tienen op de Koeimarkt uitgeeft. Die markt verwarde hij altijd met naam met de Hennenmarkt...als die daar al bestond. Hij heeft mij pijn gedaan", zei een peuter tegen de kleuterleidster over een jongen als had hij haar een levensles gegeven ? Wie weet welk een decennialange herinnering ontstond er in het hoofd van die enkele jonge mensjes wiens jeugdige geestjes van duizenden eeuwen oud, toch al zoveel anders op te slagen hadden
Er was daar op die markt op de hoek van de straat een café met vele heiligenbeelden voor het raam. Het was negen november in het vijfde jaar van na 2000. De winter leek een stuk van de uitzonderlijk mooie herfst te hebben opgekocht om zich een entree aan te meten. De jonge cafébaas had enkele maten opgevorderd om de terrasstoelen naar een overwinteringsoord te voeren.
De occasionele werkgasten moesten natuurlijk vóór- en nadat ze boegeerden hun drank hebben gehad. De vriendin van de cafébaas, een toonbeeld van alle deugden, verenigd in een eenvoudige en vriendelijke uitstraling, modereerde de gesprekken. Af en toe klonk er een met overdreven mannelijke hormonen gekruide, gezamenlijke lachaanval die de geoefende observeerder van dit alles even uit zijn onverschillig evenwicht bracht. In een andere hoek van het café zat een dertiger een lijvig boek te lezen. "De waanzinnige twintigste eeuw". Het bleek een schilder-restaurateur te zijn die momenteel een kerk in Meerbeek of zo, bij Ninove in ieder geval aan 't restaureren was. Iemand is natuurlijk veel veel meer dan wat hij om den brode doet...en vóór ik naar hem toe ging om over het boek te praten...waren er al een aantal afwegingen op mijn weegschaaltje gepasseerd. Het extraverte ik van de schrijver won het van zijn 'onverschillig evenwicht'- kant...ook omdat de sfeer rond de tafel naast hem er één van complete platte verlamming was. Een hoogbejaarde man, zat er eerst aan tafel met een ouderdom collega en toen was er daarna een nog niet-uitgebluste blanke vrouw van een generatie lager mee aan hun tafel komen aanzitten. De aurahemel boven haar mediterrane-afkomst bruine balkon verried dat alhoewel de tijd van droogte rond het gebied van Venus was aangebroken...er zeker nog veel elektriciteit uit de geconcentreerde zenuwcellen daar hoog boven, moest te verwekken zijn. De hoogbejaarde man had daar duidelijk geen boodschap aan...vond hij haar misschien een 'gevaarlijke' vrouw ? Zo keek hij alleszins...zeker nadat zijn buur uit het decor verdween, het decor dat ook dit café, deze plaats op aarde, vandaag weer werd. Een tweede vrouw van nog een generatie jonger, kwam aan tafel zitten...ergens deed ze de schrijver aan een Turkse buurvrouw van zijn jaren in de stad denken. Deze vrouw echter, had niet het malse van zijn buurvrouw destijds...of werd dit malse niet ook tegengehouden door de stroeve houding van de bejaarde man ? Bijna geen woord werd er gewisseld. Was er een geldprobleem of een emotioneel conflict tussen de vrouwen ? Uiteindelijk stond de bejaarde man op en warempel...hij kon ook goedgemutst praten...in het buitengaan, tegen een paar bejaarde mannelijke kennissen van hem... zijn boodschap, na enkele clichés over het weer en 't leven : 'optimistisch blijven'. Hoe het met de achterblijvende vrouwen afliep ontging de schrijver, omdat hij ondertussen aan de tafel van de lezer-schilder gaan zitten was. Eindelijk nog eens iemand die zich op een hogere frequentie van het leven bewust was. Zo'n kans tot een meerwaarde-babbel was altijd een geschenk van wie weet waar. De schrijver had ook niét naar zijn tafel toe kunnen gaan, bijvb.om niet te storen, maar de man leek toch uitgelezen. De schrijver had direkt in de gaten dat deze mens een kunstenaar was. Soms heeft iemand genoeg aan zijn eigen binnenpretjes...soms wil er een rechtstreekse ontmoeting plaats vinden. De schrijver 's laatste binnenpretje kon tellen. Gisteren had hij naar een cd van Vermandere geluisterd, één nummer daarop ging over een pater bij de Tobasco-indianen in Canada...welnu, de kerel die in 't kortste zichtveld van hem zat, had een slip met het woord 'tobasco' aan...zoals z'n afgezakte jeans vertelde. Alzo ging het alle dagen maar door in het hoofd van de schrijver die schreef terwijl hij niet schreef en als ie schreef meestal enkel en alleen de grote lijnen van zijn gedachtenbomen kon schetsen alhoewel hij in zijn geest tot de diepste nerven van de bladeren van het wezenlijke rondom hem doordrong. De sprong terug naar de wortels van z'n gedachten en de wezens en gebeurtenissen die hem omringden, leidde hem altijd te ver terug in het verleden van al die verschillende feiten en hun personages. Eigenlijk moest hij het verleden als één met het heden kunnen zien...en de toekomst als uitdaging van een nooit voltooid actueel verleden. Welke karaktereigenschappen in een bepaald personage hadden nog een toekomst...welke eigenschappen zouden een gevecht met eigenschappen van anderen moeten aangaan om daar ergens positiever uit te komen ? Welke toekomst had deze op geld gebaseerde samenleving nog ? Waarom liepen mensen met dikke lagen vernis op hun huid geplakt rond ? Waren de politiekers die de wereld regeerden het gevolg van hun onderdanen hun visie op het leven, gekoppeld aan het negatieve deel in hen ? Is het daarom dat men geld nog niet afschaffen kan ? Het verleden, nooit helemaal voorbij.
Via het gesprek met de schilder kwamen er antwoorden uit beider perspectief. Al was de schilder minder optimistisch over de toekomst van de mensheid, het licht in z'n ogen of welk een energie dan ook, deed me denken aan de lichtinval van een schilderij van Pieter Vermeer aan een raam met een dienstmeisje.
Dezelfde dag nog, kwam de schrijver op een andere plaats iemand uit z'n verleden tegen. Iemand die hij ooit eens het boekje 'Lenin voor beginners' gegeven had. De man had een heel verhaal klaar. Dat de schrijver content moest zijn dat hij op het bedrijf waar ze vroeger samen werkten op één van de gangbare manieren buiten gestructureerd werd...want dat de sfeer binnen het bedrijf nog verder in de richting van de robotisering van de werknemers evolueerde. Ze hadden het over de tijd van toen, toen de schrijver via de solidariteit van zijn collega's, de vakbonden en bedrijfshiërarchie gedwongen had van meer mensen aan te nemen. Dat was al jaren geleden...net vandaag staakte het bedrijf waar hij vroeger werkte tegen het verplicht thuis zetten van mensen. Sommige mensen werden de dag van vandaag haast gek of depressief bij die gedachte...niet alleen omdat ze er financieel en materieel slecht voorstonden, maar omdat ze niet de hele tijd bij hun partner wilden zijn, de gedachte alleen al...of omdat ze geen sociaal leven meer zouden hebben...net of er op de meeste bedrijven nog echt aan sociaal leven kan gedaan worden...de dag van vandaag. De schrik voor verveling hield een aantal mensen in de tred van het overproductie denken. Die mensen moesten dringend leren lezen en zelfstandig denken, dacht de schrijver. En toen, de morgen na een nieuwe dag, nadat de boodschappen van de vorige dag 's morgens bij de ochtendbeschouwing nog duidelijker geworden waren, zette de schrijver zich weer achter zijn tweedehandsbureau.
-Het was gisterenavond Sint Maarten-vuur verbranding in de gemeente geweest, niet dat hij daar was, het tv-debat over het vuur in Frankrijk 's straten leek hem belangrijker. Het vuur in Frankrijk heeft niets te maken met het 'oude' te verbranden, zoals we ook in onze hoofden op tijd eens moeten doen. Het zal rechts eerder versterken, waardoor we weer met z'n allen een aantal stappen terugzetten en het risico op een bondgenootschap met de us-dollarstaat in dit of dat putch avontuur weer groter wordt. Hopelijk belanden we niet ooit in een toestand waarbij, vergeleken met het stenen tijdperk de situatie toen nog paradijselijk was. Men zegt wel dat we onszelf terug naar het stenen tijdperk kunnen bombarderen...maar in dit geval, we zien het trouwens al op veel plaatsen in de wereld...verkiezen we toch maar best het echte stenen tijdperk indien we konden kiezen. Ook intellectueel lijkt men een sprong terug in de geschiedenis te willen maken, daar waar men de evolutieleer in vraag stelt voor de zogenaamde theorie van het intelligent ontwerp...alsof de evolutietheorie geen intelligent ontwerp zou zijn.
Het is niet zozeer dat bepaalde mensen geen fantasie genoeg zouden hebben om zich de ontwikkeling van een cel naar een organisme en een lichaam in te beelden...nee, er zit weer een complot tegen het linkse denken achter...we moeten weer nog meer in de pas van het grote geld gaan marcheren. Is er niet een revolutie mogelijk in de zin van...op tv niet meer naar onzin kijken, trager gaan werken en bewust minder kopen...meer sociaal en politiek bewustzijn opdoen...totdat de machthebbers ons programma voor werk voor iedereen en inzet van het verenigd wereldleger alleen bij natuurrampen of armoedebestrijding aanvaard ?
Zo niet moeten we maar zelf internationale verkiezingen organiseren, eerst voor de goedkeuring van ons eigen programma, daarna verkiezingen per projectlijsten in plaats van partijlijsten... . 'Wat schrijf je nu weer', dacht de schrijver...'ik dacht dat je van het wereld verbeteren bekomen was', zei hij zonder woorden tegen zijn eigen.
Teveel mensen zitten gevangen in hun emotionele problemen, dat weet je toch. Sommigen lijken wel op van die Indische mythische figuren die hier zogezegd op aarde gekomen zijn om een leven lang 'mede te lijden' met het verdriet van persoon x of y...zonder dat die persoon zelf het belachelijke van zijn emotioneel verdriet of negatieve emotie inziet. Als dat allemaal belangeloos is, wel, proficiat, chapeau (hoed). Maar hoe zit het met de uiteindelijke zin, vertaald die zich gewoon via de levens van hen die om bepaalde redenen genetisch gelinkt zijn met mekaar of nemen sommige mensen het beste van zichzelf of alleen het beste va
hopeloos lijdende medemensen met zich naar een geesteswereld na de dood en gebeurt de opbouw daarvan al niet tijdens dit leven zelf ? Komt iedereen die hier beneden moet rondlopen niet tot stand door zo'n met de dagelijkse wereld verbonden symmetrische processen in de geesteswereld ? Je kan die dingen alleen op heel heldere kruispunten van details en hoofdzaken van voorvallen begrijpen, waarna ze weer vervliegen maar 's anderendaags toch weer een vervolg aan het geheel 'breien'...zoals we al van in de 'brij' en lang daarvoor, begrepen. Daar ging hij weer...hij was het ontstaan tussen niet NUL willen worden en ontploffen en als straling het eerste atoom ontwerpen en dan de eerste cel en zo weer aan 't beschrijven. Alle dagen gebeurden er dingen waardoor je alles veel scherper en langs alle kanten bekeken leerde zien. Soms meende hij zelfs bepaalde vormen van ongekende energie te ontdekken. Als hij bijvoorbeeld het bewust niet had over de opleiding tot bakker van een persoon...begon één van zijn twee gespreksgenoten plots wel over een bepaalde bakker die met verlof was. Hij zou nog maar eens zijn collectief en individueel verleden op een rijtje zetten en herbekijken. In een poging de mensheid, waaronder hemzelf, nog meer bij te brengen over zichzelf en de zin van zijn bestaan, zal ik proberen, dacht hij, een diepere benadering van het psychologische leven de dag van vandaag in kaart te brengen. Ik ga proberen
hetgeen ik reeds met mijn homepage http://deblogfilosofen.skynetblogs.be (zie filosofische essays) begon, verder uit te werken. Zoals alle grote vernieuwers verstaan in 't begin weinigen waar je mee bezig bent. Aan mij om te blijven bewijzen dat er meer achter het leven zit dan we vermoeden.
Ditmaal ga ik niet vertrekken met eerst een filosofische uitleg over het go(e)dheidsbeginsel en het ontstaan van het leven, de atomen en de moleculen, de eerste cellen en de 'intuïtie' van de eerste afgestorven cellen die de zich nieuw uit de natuur vormende cellen, leerden van zich te delen en alzo de seks deden ontstaan.
Die uitleg was bedoeld voor al diegenen die op een fanatieke manier een uitleg over het leven alleenlijk in de godsdiensten blijven zoeken. Godsdiensten zijn een poging om enerzijds, een deel waardevolle uitgangspunten in een vorm te gieten en anderzijds om de twijfelende en zoekende mens te misleiden en te overheersen. Diegenen die zich laten overheersen, vragen er trouwens gewoon om, op alle gebieden van het leven. Het overheerst worden, is een stap in de groei; of het nu om de werkende mens of de emotioneel gebonden mens gaat. Omdat niet iedereen in zijn ontwikkeling even ver staat, zijn het ook diegenen die die overheersing niet meer nodig hebben die toch ook nog overheerst worden door de anderen. Vandaar dat het moeilijk is om zowel werkloosheid, uitbuiting, armoede, oorlog...als individuele emotionele problemen tussen mensen op te lossen. Alles is zo door het verleden bepaald dat de toekomst soms al lijkt vast te liggen. De holbewoners moesten wel landbouwgemeenschappen beginnen om te overleven. De eerste stammen konden er niet buiten van zich in grotere structuren te verenigen en later de adel en de clerus als hun leiding te nemen, ze waren niet rijp voor een alternatief; ondanks de vele pogingen in die richting. De burgerij; een woord voor die klasse die door de zich ontwikkelende industrie aan het feodale probeerde te ontsnappen, en daarvoor een nieuwe klasse van moderne slaven ontwikkelde...niet de slaven van de adel (pachters, lijfeigenen..); maar de loontrekkers. Op hun beurt ging dat proletariaat zich 68 organiseren om zoveel mogelijk voordelen af te dwingen...maar hun vertegenwoordigers, partijen en vakbonden waren al zo nauw met de superstam 'Staat' verweven dat de macht in de handen van die Staat en de economische machten die die Staat beheersten en beheersen ...bleef...en blijft. Nog altijd is een deel van dat proletariaat zo zot om zich in Irak gaan laten op te blazen. De volgende stap in de geschiedenis van de mensheid zal er één zijn van gewoon produceren en verdelen in functie van de noden en gewoon administratief in plaats van speculatief met geld omgaan. Ook de burgerlijke manier van verkiezingen organiseren is aan vervanging toe. Omdat we de moed niet hebben om daarmee bezig te zijn, kan dat nog wel tot 2040 duren. (zie' Rode Kermis')
Ook op het persoonlijke vlak ligt de toekomst voor een deel vast. Vanuit een bepaald punt in hun ontwikkeling ontmoeten mensen mensen tot wie ze zich meer of minder aangetrokken voelen; hetzij lichamelijk, hetzij emotioneel, hetzij intellectueel of kunstminnend. De soorten energie die mensen bezitten bepaald hun aantrekkingskracht zowel tot dezelfde als andere dan hun soort energie. Naargelang het verleden en het levensverloop kan men zich zowel tot gelijke als verschillende soorten menselijke energie aangetrokken voelen. Zelfs de meest oerlijke energie, de seksuele energie, is verschillend naar gelang het soort mens dat je vertegenwoordigt. Terwijl men die periodes vroeger streng door huwelijken inbond; kwam er de laatste decennia meer een verschuiving naar lossere verhoudingen op gang. Die lossere verhoudingen zouden geen probleem mogen zijn, ware daar niet de sterke emotionele reacties van derden op het feit dat twee of meer mensen het goed met mekaar kunnen vinden. Het zijn niet alleen de hormonen die dit spel dirigeren. Er is meer aan de hand. De verhaallijn van de voorouders trekt zich door in de volgende generaties, en wel dusdanig dat er steeds een soort tegenstelling 'in het leven geroepen' wordt, die al van voor de geboorte van iemand in de twee ouderlichamen tot stand komt. Het punt van de verwekking van de eersteling is nooit hetzelfde als dat van de volgende spruiten. Waarom verschillen we van onze ouders en willen we de dingen anders aanpakken...? Omdat we een nieuwe kombinatie zijn van twee vroegere zelfstandige lichamen die op hun beurt weer. We zijn eigenlijk als mensen-en dierenrijk één verbonden geheel dat zich tot in het oneindige verleden doortrekt...en het 'Nu' is slechts een bushalte naar de toekomst toe. Vermits die toekomst ook al voor een stuk vastligt; telt elke dag weer het NU mee; als een verbinding tussen verleden en toekomst. Hoe beter je dit snapt, hoe meer je de toekomst aanvoelen kan. vandaag zal al wel genoeg zijn om mee te beginnen zeker ?
innervoice-registratie :welke instrumenten reikt de geest ons aan om onze innerlijke stem te verstaan ? wat vraagt die stem niet allemaal van mij, soms echt om verward van te worden :
Ik besluit m'n gedachten, beelden, gevoelens, verbanden duidelijker te noteren en er dagelijks verslag van te doen, om de wetmatigheid ervan proberen te achterhalen. Ook van maar één bestand voor alle schrijven te gebruiken. Ga proberen langzamer te leven en niet vooruit te lopen op de dingen, zoals of ik nog wel bekwaam ben om te gaan werken of wat te doen met alle plannen die ik nog heb. Ik ga een onderscheid maken tussen de praktische dingen die een mens dagelijks moet doen en de grotere plannen zoals :
-project A: weer gaan samenleven met een vrouw in kombinatie met de platonisch geworden vriendschappen met vrouwen en de enkele, voornamelijk mannelijke kunstenaarsvrienden die ik heb. Moet ik echt zoveel alleen zijn om te kunnen schrijven en vorsen ? Moet het ook iemand zijn die wie weet ooit trekkend wil reizen ? Als internet multimediareporter ?
-wat met het project B. 'levensenthoesiasme' via kunst en filosofie, ...lanceer ik hier een telefoonlijn voor? Dichtavonden ? Humor, cabaretvorm ?
-wat met project C.'
Een internationale beweging voor inhoudelijke programmaverkiezingen' ?
Moet ik al de rest laten vallen en me daarop toespitsen ? Of volg ik m'n kontakten en de media op en probeer ik hier en daar wat van m'n ervaring door te geven ?
-wat met project D, dit 'dagboek' eigenlijk, m'n onderzoek naar de BE (bijzondere energieën)?, gewoon in m'n geest opvolgen zonder noteren; uitleg hoeft niet, men verklaart je toch maar gek...of blijven noteren en uitleggen. Gedichten in die zin schrijven, is ook een oplossing...zoals voor ieder project natuurlijk.
-project E. een roman beginnen, al kan ik dit leven ook als een roman beschouwen
-project F. gewoon filosoferen en mediteren ... zonder veel te schrijven.
In kombinatie met m'n klassieke om-den-brode-werk of niet...zal moeten blijken. Waar ik niet op m'n plaats ben, zal ik wel gek worden en moeten vertrekken.
-project G.getting vocal : In Real Art Rillaar lezingen geven en media watchen en uitleggen wat er met de wereld aan de hand is. De verrechtsing aanpakken door met mobilhome op pleintjes info te geven ?, in kombinatie met een paar kamers te verhuren
-project J.. de ideale combinatie (van de vorige, een deel op reis, een deel thuis en in lezing-cabaretvorm de vorige 7 uitdragen, observeren, 'doorgeven', handelen...en vooral : innervoice registratie, geschreven of niet.
Innerlijke dialogen.
Soms kan er in de liefde iets met iemand niet doorgaan omdat andere mensen en activiteiten op je dagprogramma staan, zelfs zonder dat je dat zelf op voorhand weet. Soms heb je beiden geen zin om naar het op een andere plaats gelegen liefdesnest te gaan omdat er iemand van de kinderen juist die avond, zonder dat we het weten, onze aanwezigheid nodig heeft.
Het moment waarop je vindt dat niets meer je kan ergeren, hou je dan maar vast voor wat er op je afkomt en geniet er eerst maar van. Zonder schuldgevoel is veel mogelijk in liefde beleving, maar buiten het paar valt het praktisch te moeilijk uit voor iedereen goed te doen en geen negatieve emoties op te wekken...we stammen zoals gezegd misschien af van die tweeslachtige vissen die mekaars zaad lozer afbijten om zelf de eieren van de andere kunnen te bevruchten.
Door anderen constant iets willen laten in te zien, ben ik zelf wijzer geworden.
de evolutie van de wijsheid : natuurlijke levensbeschouwing/ religieuze levensbeschouwing/ filosofische lb/ energetische lb. Net zoals de volgorde bewustzijn-/fysica/chemie/biologie/bewustzijn +
Of de volgende : straling, materie en eterie en hun gast : esoterie
Of deze : Instincten, Emoties, Gevoelens, Verstand, Intuïtie, Liefde, Energetisch Innerlijke Rust
Hoe meer je iets probeert echt te doen , des te verder verwijder je je er soms van, als het niet echt de bedoeling is dat je het doet. Hoe meer bladeren er nog op een boom staan voor de eerste zware storm, hoe meer kans dat hij omvalt, omdat hij meer wind vangt, al is z'n bladeren lang kunnen houden, ook een bewijs van kracht en zal het dus nog wel meevallen. De materie heeft zich tot ons geschapen om als fijnste instrumenten te getuigen van de geest die langzaam in haar en uit haar straling is gegroeid en er weer naartoe keren zal. Dit proces van bewustzijn is nu op een hoogtepunt gekomen . De veelzijdigheid aan interesse, maakt soms periodes van lezen, docu's, films nodig; ook omdat het gebrek aan vooruitgang van
anderen op de gebieden waar ik mee bezig ben toch tot perioden van óók entertainment leidt, noopt, dwingt.
Sterven is weten wanneer je geen hout meer bij op het vuur moet gooien, omdat je weet dat de nacht begint en je de slaap in gaat onder de warme deken van de barmhartigheid, warmachtigheid.
Bij het uitdoven van de vuurkrikken dacht ik aan alle continenten, mensen, dieren, doden, levenden en toekomstigen, zielen en geesten en zond m'n goede energie naar hen uit. De zin van het leven is het beleven van de zin van het leven. Geschreven naar aanleiding van een ervaring op de Pico de Nieves. (eiland Las Palmas) Nieves betekent in mijn dialect : nieuw en nergens(in 't Spaans 'sneeuw', wit). De evolutie van het onhoudbare naar het leefbare persoonlijk en sociaal.
Ik heb een soort alfabet voor de soms abstracte, soms concrete symboliek waarmee de geest werkt, nodig, In functie van inzichten die door gebeurtenissen en waarnemingen allerhande, niet altijd in rechte lijn groeien, perfectioneer je alle dagen je visie op de werkelijkheid. Zal ik nog eens even een filosofische theorie- tekst schrijven ? Nee, voor ik daaraan begin, moet ik nog een aantal dingen op een rijtje zetten, de oer zin en de beweging van de zin van het leven door kunst en alleenlijk waarneming vertalen...en dan kunnen we proberen korter bij de heel gewone dingen, maar mysteries van onze geest proberen te geraken...en zo raken we dan weer korter bij de theorie. Wondere scheppingskracht.
Enkele uren na het schrijven van een gedicht over onze gestorven kater, dacht ik er ineens aan dat ik nog een duivennest moest repareren. Terwijl ik dit deed, ontdekte ik dat er onder een kartonnen doos waar een gat in was gemaakt een kattekop kwam kijken. Het was een kat met zes jongen van allerlei kleuren. Had ik me niet zo ingeleefd in dit gedicht, had ik ze waarschijnlijk niet ontdekt, of ligt alles toch op voorhand vast ?
Ik ben vandaag ziek thuisgebleven, omdat ik met een paar ontstekingen zit en het werkritme niet meer aankan. Mijn gemiddelde per stuk werk, per inlichting, moet van 36,5 seconden naar 31 seconden voor een nationaaltelefoonnummer en voor een internationaal van 89,5 seconden naar 6O, terwijl men op m'n kwaliteit niets aan te merken heeft. Beter kan ik niet, zelfs als ik nergens last van heb dan van de verwarring die m'n fysieke klachten soms meebrengen...of is het andersom ? Of zijn beiden waar ? Dwaze kapitalismeplaneet. Omdat wij bijvoorbeeld 600 in plaats van 500 inlichtingen per dag moeten geven...zijn wij en soms ook de klant de dupe. Het komt er op neer dat als de klant niet direct de nodige informatie 'binnenvalt' dat we hem dan 'beleefd' afwimpelen en hem niet teveel bijkomende vragen mogen stellen. Binnenkort worden wij dan ook nog eens in de helft van de gevallen volledig door een stemcomputer vervangen...waarbij de klant nog minder waar voor zijn geld zal krijgen. Ook mag je van een tiental buitenlandse telecombedrijven geen nummers meer opvragen, zogezegd omdat die landen moeilijk te bereiken zijn...maar waarom schrijft men hen niet aan met de vraag hoe we hun nummers dan wel kunnen verkrijgen...desnoods via de internationale unie van telecommunicatie. Het duurt te lang en kost te veel geld is altijd het klassieke bezwaar van het kapitalisme, naast dat van 'onze concurrentiepositie'.
Nog dezelfde avond sms-bericht 'bangelijk schoon' over het gedicht voor 'Stimp' gehad.
Tijdens avondwandeling paar bloesems geplukt om huis te belentenen; wat ik één keer zeker per jaar doe.
Vreemd was ook de volgende namiddag-anekdote : de sympa-dochter van de oude cafébaas en de zonnebril die ik op weg naar het fritkot vond. Ik legde hem op haar brievenbus en wist dat ik ze ging tegenkomen als ik terug zou komen. 'Haar tegengekomen', wat in een heel jaar niet gebeurd, dus nu wel.
Wi slecht geslapen door docudrama... of heb ik 'doorgegolfd hoe fijn het zou zijn samen te reizen na het zien van een reportage over de Cookeilanden, ik heb die idee noch thans direct los gelaten. Miss Awie wil komen rusten en de platonische Miss Brasil-Helenita van op de trein wil waarschijnlijk bellen om te komen wandelen. Wat voor volgende week zal zijn. Later is dit allemaal niet of later doorgegaan. Allemaal illusies, gebruikt om me te laten overleven in deze voor gevoelige mensen harde, onvruchtbare en dan toch vruchtbare wereld. Wat ben ik blij dat ik me voor de moment platonisch opstel. Als er iets tussen twee mensen uit is, mag diegene die losgelaten heeft, niet te hevig naar d' andere verlangen of de andere heeft een slapeloze nacht...zo dacht ik vandaag na rondvraag. Uiteindelijk alleen bezoek van een sportieve roeier gehad, hij gaat misschien iets bijstuderen. Twee geweldige verhalen gehoord na de witloof bij Paula in de chalet aan de busstatie. Over een wijfje-Mechelse scheper die in den tijd alle katten die op de boerderij kwamen doodbeet...tot er ergens een kattin gejongd had die bij de bevalling gestorven was; toen haalde zij de jongen naar haar nest en vermits de hond schijnzwanger was, heeft zij ze gezoogd en allemaal grootgebracht. Haar eigen jongen die ze samen met een Duitse scheper had waren vroeger aan mensen in de Walen gegeven, maar die hebben de jonge honden ook moeten afmaken omdat ze van jongs af aan al beten, hier én ginder dus. Ik vraag me af of dat niet in de tijd was dat Paula haar man nog vijf varkens per dag overal ging slachten...je kan hier veel energetische en symbolische dingen achter zien. Marokkaan die zich geen Marokkaan zoals z'n vader voelt ontmoet...(voorspelling rond later deel ‘ astra nova’ van een liefdesroman die ik schrijven zou ?) Ook zij hebben soms echtelijke problemen . Ook koppel sukkelende mensen die mekaar recht houden. Morgen regen. Een paar weken terug door bloemenboomgaarden gewandeld met wens om met ega die zou willen inwonen, samen door de velden te wandelen...een projectie gebruikt om mij thuis aan 't schrijven te krijgen ?
zo18/04/04
Toog anekdote : Ik ben net aan m'n tweede vruchtenkorf bezig en een man van ongeveer 50 met een rond werkmanpetje, een weinig krullend haar dat eronder door komt vanachter, brede handen; zet zich naast me; precies een beetje stijfachtig. De cafébazin weet dat ze een pintje moet tappen. Het is stil tussen ons. Gewoonlijk spreek ik al eens een tooggebuur aan...de rare keren dat men mij in een café ziet. Maar hij begint met te vragen of ik een Harley Davidson heb. Een kennis van me wel. Met zo'n priemende halfgesloten ogen en niet geremd in spreken omdat hij al van een andere café kwam, zegt hij dat tegen me dat hij denkt dat ik een artiest ben, nen denker, ene die meer weet dan hij, maar hij kan herkennen wat mensen doen omdat hij dat aan de huid kan zien. Zij huid is wel merkwaardig gaaf, in tegenstelling tot z'n handen, ik vermoedt dat hij metser is, en dat is hij ook, hij zet wel 2OOO façadestenen per dag , als hij geen deur of venster tegenkomt, en als ge gaat metsen dan moet ge metsen en ge kunt niet anders, want dat zit in 't bloed. Wee ook diegene die hem komt vertellen dat hij niet metsen kan. Ik zeg hem dat ik eens een gedicht geschreven heb in de zin van 'wandel door de dorpen en steden en kijk rond, alles wat ge ziet is kunst door werkmanhanden tot stand gekomen'. Hij geeft me gelijk, 'een architect zonder metser' is niks, zegt hij.
In de krant heeft iemand het over vermoeidheid als drug. De metser herhaalt teveel dat iedereen 2000 stenen per dag kan metsen, net zoals de roeier van gisteren weer iets zou willen gaan studeren in plaats van altijd hetzelfde bandwerk te doen. Maar ja jongens, de staat en das capital stelt zijn grenzen.
DROOM. Ik droomde dus van twee gouden Promedia gidsen en één nieuwe gids...misschien sinds ik anekdoten over mensen schrijf bedoelde de droom dat mensen méér dan namen in een telefoonboek zijn en ik een nieuw telefoonboek aan 't schrijven ben. Het telefoonboek van de aarde in de hemel.
Dan droomde ik nog dat ik uit een gebouw moest raken en ik vroeg de weg aan een vrouw, maar zei het woord 'madame' op een boerse toon, en herpakte me met 'mevrouw'...eens uit het gebouw legde ik in het park de symboliek van beeldhouwwerken aan kinderen uit, de beeldhouwwerken stelden aldus hun eigen voor.
In mijn wakker worden nam het idee in mij vorm aan dat het met iedereen in m'n omgeving 'goed ging' en ik eigenlijk geen zorgen hoefde te maken.
Chinees eten gaan halen . Met andere klanten gepraat. Eerst die oudere Rillaarse dame die er zelf Chinees uitzag. Dan de moeder met de twee kinderen en de man alleen en man met zoon. De woorden waarmee ik hen tot een dialoog uitnodigde, kan ik me niet herinneren, ze zijn als humor. Drie soorten soep laten proeven aan grootvader en kleinzoon. Voor het eerst vragen gehad over mijn scheiding, mijn antwoorden gingen veel verder dan het simplisme van hun moeder. Mijn besluit : iedereen verdringt een aantal zaken om verder te kunnen, en de stand van zaken van relaties is niet gebaat om teveel in het verleden te blijven pluizen, eens dat dat je duidelijk is. De derde generatie moet wel weten dat een aantal onverwerkte dingen uit het verleden van vorige generaties zich ook voor hun kunnen aandienen...in die zin zijn die vorige generaties niet dood. De kinderen die niet losraken van het negatieve deel van hun ouders, kunnen ook kinderen hebben die dat ook niet gaan kunnen, of juist wel kinderen hebben die dat wel kunnen. Met mensen is het soms zoals met vliegtuigen...plak wat tape op het radaroog dat de snelheid en de hoogte aan de boordapparatuur doorgeeft en de piloot, de mens dus zal verkeerde gegevens doorkrijgen en crashen. Eenieder moet zien dat de ander zijn manier van observeren niet belemmerd. Sommige dingen in het onderwijs en sommige media-momenten en monumenten doen dat soms al genoeg. MA19/04/04 Vandaag een auto gezien, met de sticker Save Our Souls, SOS, iets dat betekent dat ingeval van ongeval een priester er moet bij geroepen worden om de ziel te redden. Doet me denken aan de hindoe-filosofie dat de laatste uren in je leven belangrijk zouden zijn, bepalend voor wat komen zou. Mijn eerste gedacht daarvan is, 'als het dan nog moet gebeuren'; en mij eerste gedacht is er niet veel naast. DI 20/04/O4 Tegengekomen, de dorpspolitiekers die CDV naar de toekomst toe van uitzenden troepen gaat behoeden. Teksten vertalen naar 't Engels, soms verbeter je de teksten dan en moet je blijven vertalen. Vissen uit laagvijvertje geschept , twee donkerode en één ander goudvis geselecteerd voor Rillaar en er evenveel laten zitten. De zusjes vd buur hebben ze willen te water laten, en graag eieren dat ze rapen, een plezier om te zien WO21/04/04 Deze houdt zich deze week tussen het moe zijn door bezig met kleine klusjes buiten en binnen. Sommigen komen op hun weg mensen tegen met een verleden waardoor mensen soms echt verminkt raken als ze niet sterk kunnen blijven, incest, 'overspel', driehoeksverhouding met kind van iemand anders... noem maar op. Zij weten, zij dragen, zij zwijgen...omdat anderen niet zouden moeten dragen. Zij boeten onterecht, gewoon omdat zij familie of andere relatie zijn . Laat het verleden dan snel het verleden zijn. Deze wereld wordt niet alleen verziekt door de geldzucht maar ook door de half dierlijke prutsers dat aan hun kinderen of aan jongens of meisjes van zoveel jaar jonger zitten. Soms trekken hun prooien met ongeveer dezelfde achtergrond mekaar aan en hebben ze door de moeilijkheden en omstandigheden heen iets op te bouwen...of zijn bepaalde wegen nu eenmaal ondoorgrondelijk.
Dus vandaar ...zijn behoedzaamheid misschien...hoe groter de liefde, hoe dieper het dal. OK, 't moet soms zo zijn en oprakelen heeft geen zin. De echte zin is dat iedereen er achteraf wijzer uitkomt en dat de volgende generatie in de psychische omgang niet te goed wil zijn, meer rationeel, ja zelfs meer egoïstisch durft te zijn.
Wat echt ondragelijk soms is, is het journaal. In het kattengedicht dat hij voor iemand aan telefoon voorlas, zit het woord 'mensenjournaal'. Toen hij het uitsprak, brak er iets in hem...en moest even ophouden. Waarschijnlijk ligt zijn taak in de politiek, want vooral dat maakt hem ziek.
Misschien moet hij nog een stuk politiek, cultureel en emotioneel isolement door...voor hij het volgend stuk van de weg vindt. Je denkt waarschijnlijk, 'klassiek probleem, nog niet los van, kan z'n eigen niet vinden'...we zijn mensen en slagen daar maar met perioden in, definitief overwinnen, dat weet hij nog zo niet. Hij daagt het lot niet meer uit...hem zal je niet veel meer horen zeggen : dat niet of dit niet. Misschien denkt men, 'ach hij verschuilt zich voor de emotionele problemen achter z'n werk'. Hij denkt het omgekeerde: omdat hij echt helemaal met politiek en zo zou kunnen bezig zijn...moet hij het zo te verduren krijgen dat hij het emotionele, de esoterie, het dichten,...helemaal laat schieten.
De mens O is een rebel, een kind dat de volwassenen appelleert van niet zomaar 'geleefd' te willen worden.
Overal waar hij komt en waar een vreemde stilte hing, als tussen levenslang veroordeelden voor iets dat ze zelf niet weten , breekt hij de stilte en laat iedereen loskomen, ook mailsgewijs. O laat zowel mondhoeken uit grimmige of teruggetrokken posities loskomen als dat hij de mensen op een subtiele manier met hun bestaan of niet-bestaan confronteert. Hij wil afstand omdat hij zich niet meer in de pijn van anderen inleven wil en hij wil niet dat anderen zich omgekeerd inleven in alle mogelijke vormen van zingeving waar hij mee bezig is. Hij kent voor de moment vier vrouwen waarmee hij vriendschappelijk mee omgaat, één mediterrane(de dichteres), één Afrikaanse Aziate, één rode uitgebuite Indiaanse (die dreigt te ver'blanken'in commerciële zin) maar gelukkig knappe tekeningen blijven maakt. Als hij zou willen, hij zou ze allen kunnen verleiden, of herverleiden, maar dat doet hij bewust niet. Hij ziet ze nog heel zelden, zal zelf niet als eerste contact opnemen, hetzij hij iets over d' een of d' andere droom wil weten. De, vierde vrouw en nu bedoelt hij jou, komt uit het noorden, van boven zijn hoofd, kwam op een één april (humor, hoogste trap van intelligentie)in z'n leven binnenvallen. Ze analyseert heel helder, haar stromen komen veel meer overwegend van boven en van het midden. Hij heeft niks tegen stromen van beneden, maar 'overwegend' van beneden da's op termijn geen zegen. Om het plaatje compleet te maken, hangt er op z'n kamer nog een foto van de Aziatische die voor non studeerde : "I'll go to China tomorrow, hope to see you one day in China" een kaartje uit 1995 . Zo is zijn wereldkaartbeeld dah-gesteld...hij heeft het niet gepland, het is hem 'overkomen'. Zoete dromen. NB. Alleen als er iemand mij een tijd nodig heeft is mijn eerste indruk van iemand niet echt diegene die het meeste met de realiteit overeenkomt. Vandaar dat ik me laat foppen...zowel door de Noordelijke kalmte alsook door de Zuidelijke, op hol kunnen slagende passie...soms wordt het Noorden even passioneel als het zuiden en kan het zuiden even beredeneerd zijn als het noorden...met man en vrouw idem dito...man en vrouw, tegelijk noorden en zuiden en mengeling. M'n laatste inlichting, die volksmens die me bedankte en zei dat ik het rap gevonden had, is het een aanwijzing dat het mijn laatste inlichting was...of een spiegelprojectie van m'n evaluatierapport waar ik zogezegd te traag werk ?
DO22/04/04 Wandeling gisteravond deed me goed, naar Kapellen en terug via tramspoor.
Teveel dingen om een verslag of bijzonderheden van te schrijven
Ga er mee stoppen. Eens zien of ik m'n historische roman kan voortschrijven.
ZA24/04/04 de niet voorkombare fouten van het Trotskisme en Stalinisme en zo meer
Z025/04/04 revolutie Portugal, toch knap in één dag, maar... ma26/04/04 goed geslapen, niet getwijfeld over al of niet verlengen, ben gewoon niet bekwaam om weer te klas-ziek te werken Na theatermonoloog paar uur aan gewerkt weer vreselijk moe. Wat rusten, wat richting zoeken. Enorm veel dikkopjes in water naast boot zien zwemmen, zat juist midden de spermatozoïden.
WOE28/04/04 tot nu toe altijd gedacht dat een stuk van de wereld gek was en hij niet...dit is een wereld waar de zachtaardigen, de rebellen en kunstminnende naar rechtvaardigheid strevenden het moeten afleggen tegen zij die alleen de rede en het eigenbelang volgen...vanuit welke hoek dat eigenbelang ook komt. Radionieuws : 36O mensen staken bij Tupperware tegen afschaffing plaspauze in Aalst...is hem bij zijn laatste poging niet gelukt...omdat hij op 't eind wel wist in welke bereidheidsstaat z'n collega's waren.
1/07/04-31/07/04AXIOMA'schouwtoneel' : via de elementen zijn diegenen met een andere stoffelijke dimensie één met hun gelijkgezinden of tegenpolen/ze krijgen een schouwspel aangeboden, misschien 'zien ze het wel mee', een schouwspel dat wij opvoeren...al wat voor hen verborgen bleef en wat zij nog moesten leren wordt nu voor hen ook duidelijk in dingen die ons overkomen...realiseren we die toekomst bij leven dan ziet onze aardse toekomst er ook beter uit. Waar of niet waar ? Wie zal 't zeggen.
Een voorbeeld. Voor de dood van haar moeder stond een bepaalde vrouw haar eens zo passionele verhouding op een nulpunt. Na de dood van haar moeder begon de hele cyclus van haar verhouding opnieuw : vriendschap, literaire interesse, uitstapjes, reizen, passie...en terug naar af omwille van andere lessen te leren in dit leven...in enkele weken tijd. DE OVERLEDEN MOEDER HAD NOOIT VAN DIE RELATIE GEWETEN.
voor wat nu juist op welke dag gebeurde, zie mijn dagboekschriften die ik vanaf 2007 leesbaarder ga proberen bijhouden. Achter het gebeurde, gedachte, gevoelde, waargenomene zit altijd veel meer dan het op z'n eigen zegt, de kunst is van niet vermoeid te worden van je inner communikatie
AXIOMA 'vierlijnen' : 1.de aarde is een theater voor het geestenrijk (de ziel is diegene die NU is, de geest diegene die was en samen zijn ze wat wordt).
2.Er is een wisselwerking tussen de zielen onderling en 3.de innercommunikatie van de ziel zelf (die communicatie valt uiteen in praktische en intuïtieve dingen) 4. het inhoudsloze kan geen stand houden, of het nu een struik is die niet genoeg licht krijgt of iemand wiens rol op aarde als ziel is uitgespeeld. Ook een ziel kan net als een struik niet genoeg 'licht' meer krijgen en overschaduwd worden...soms zoekt hij of zij het zelf...tegenstrijdig genoeg om zijn eigen groei mogelijk te maken. Wat je jezelf als opdracht geeft gebeurt.
AXIOMA 'voorbestemming' Alles ligt op voorhand vast, als je zelf 'vast' zit...dan kan je niet sturen en ingrijpen. Dit speelt allemaal mee bij 'psychoanalyse'.
AXIOMA 'ouwe dag' soms worden mensen heel oud omdat ze hier voor enkelen nog een rol te spelen hebben, soms omdat ze nog niet klaar zijn om het theater van de anders-levenden mee te beleven
AXIOMA 'uitvindingen' elke nieuwe bijna-uitvindingen wordt door intuïtie na het leven van de would-be-uitvinders aan anderen doorgegeven
De julidagen daarop. De ontdekking van een soort gelaten rust in m'n eigen. Was het alleen die zalige warmte ?
Ik was dus thuis in mei en juni en nu ook juli. Bijna bezweken onder het gewicht van m'n persoonlijke en de wereld. Opgetornd tegen de praktische overlevingsvereisten van deze wereld. 360 maanden bijna ononderbroken als volwassene gewerkt en nog een zeker maanden als kind en dan nog de school niet meegerekend. Opgetornd tegen de controle op de zieken en het donkere in die politieke wereld van ons. Langzaam weer sterker worden, durven...moeten rusten in de dag. M'n filosofische opdracht hervat. Heb ik dan uiteindelijk geleerd de zware emoties van anderen te counteren ? Moet ik dit niet leren ? Kan ik ze niet gewoon vermijden door zelf emotioneel gelukkig te zijn ?
Ik werk aan vertalingen van m'n veelzijdig werk (niet teveel ineens) om naar groepen en individuen die bezig zijn met wat ik bezig ben door te sturen...of ben ik niet de eerste die daar zo allesomvattend en diepgaand mee bezig is ? De response is bedroefend, maar dat zal na de publicatie van m'n advertentie begin september, misschien beter zijn...(noppes zal achteraf in september blijken, zelfs na een radio interview van tien minuten op de Vlaamse radio. Maar nu zijn we nog begin augustus. Augustus begon met het verhaal van iemands vader die voor de oorlog in Duitsland aan de spoorwegen gewerkt had en die op de plaatselijke tramlijn tegengehouden werd als machinist door een drietal Duitse soldaten, waarvan één hem herkende als vroegere werkmakker. Hij mocht doorrijden. Internationale solidariteit.
vrije liefde' Wat is de bedoeling: van zij die jaloers zijn het eten van de verboden vrucht en het zwaar-emotionele af te leren ? Lokken ze daardoor hun eigen miserie uit ? Kan een vrouw die de man waarop ze verliefd is en die voor haar kiezen wil...wel nog emotioneel gelukkig worden als ze hem niet volgt of 'bedriegt' ? ' Vrije liefde' kan die ook wel een duurzaam lichamelijk verlengstuk hebben ? Of kan dit niet omdat het waarom van bepaalde symbolische tegenstellingen tussen de aantrekkingskracht tussen wezens van mensen dan duidelijk worden ? Als een man zijn vrouw verstoot, kan ze dan naar een andere man als de zielsreden voor haar verstoting bij haar ligt , zal ze dan nog gemakkelijk meer gelukkig worden ? Is een zielsreden niet een iets dat niet zozeer met de praktische maar symbolische psychologische dingen in het leven te maken heeft ? Ik weet het 'niet graag eten meer maken voor iemand' is ook al symbolisch. In gelukkig worden speelt de genetica ook een rol ...zelfs voor de opvoeding in huis en school begint. Als je licht en sterk genoeg bent spring je wel over de hindernissen der genetica denk ik. In hoeverre leven wij via de tegenstellingen in onze genetische erfenissen verder ? De positieve emoties moeten het op de negatieve emoties halen en die kunnen van alle kanten komen.
De scheppende kracht der natuur...hét theatergenie.
Zoals een boom zijn sap omhoogtrekt, trek ik de gedachten naar boven en beneden,
omdat de wereld kan verder bestaan. De echte details ... geheimen voor eenieder...in 't beste geval even vasthouden en dan weer weg.
Onze gemeente haalt vijf sterren : een wereldkaart op blauwe plastic op een voetbalveld met een vierduizend man. Een reproductie van een 15-tal gekende wereldbouwwerken. 1OO klaargemaakte gerechten uit heel de wereld. 100 cadeaus vanuit heel de wereld naar ons gestuurd. 100 typische klederdrachten. De opening en sluiting van de Olympische Spelen in Griekenland, was ook heel mooi. Terwijl het geweld in de wereld voortduurt, hoop ik op de eerste Olympische Spelen zonder dat er ergens nog honger of ellende of oorlog is. Er is zelfs een uitzending over het schilderij 'déjeuner sur l'herbe' , waar ik in 't school een stuk over schreef...
het zal één van die levensbepalende herinneringen zijn. De avond van het vuurwerk in Aarschot was ook heel ok...zonder het te hebben gezien veel energie gekregen.
Er is maar één ding dat niet bestaat en het is krachtiger dan alles : tijd..
meisje in kiosk, meisje van een jaar of zeven
leuk rokje, bloesje, krantenkiosk
knietjes tot aan het domme wereldnieuws
starend naar de grote mensen daarboven
blote mannen , maar vooral veel vrouwen op die foto’s blikken die ze niet begrijpt,
stout uitgeworpen tongen, ogen die stout kijken en die ze niet begrijpt
ze zal het haar mamma vragen
en horen dat die alleen maar kijken om geld...
niet lief kunnen zijn
Op 't internet een site van een Japanse die aan het wereldgeweld en ook persoonlijke dingen lijkt ten onder te gaan, maar zich weer hersteld.
In september vooral m'n dromen kort genoteerd...daarover niks, zou dit schrijven veel te ver leiden. Welke bijblijven : de waterput die ineens rond mijn pomp stond :mijn eigen overtuigingen blijven volgen.
18.het geloof, moderne versie SCHRIJF IK IN M'N VRIJE TIJD OVER ALLES WAT MET OORLOG/ ARMOEDE/ WERKELOOSHEID /WERKSTRESS/ RELATIES OF DE ZIN VAN HET LEVEN IN ZIJN BREEDSTE BETEKENIS TE MAKEN HEEFT. IK GOOT DAT ALLES IN EEN VORM : POEZIE/ESSAYS/THEATERMONOLOGEN/KORTVERHALEN/PAMFLETTEN/CITATEN enz
IK OBSERVEERDE DE GESCHIEDENIS VAN DE MENSHEID VANUIT EEN FILOSOFISCHE INGESTELDHEID EN MAAKTE ER LITERATUUR VAN. VERMITS IK TOTNOGTOE NIET VIA BOEKVORM PUBLICEERDE MAAR ZO'N 500 pagina's van mijn werk OP HET INTERNET GEZET HEB, KWAM IK ONDER ANDERE OP DIE MANIER SOMS IN KONTAKT MET GROEPEN EN INDIVIDUEN DIE OOK IN DERGELIJKE DINGEN GEINTRESSEERD ZIJN. NU IK GESTOPT BEN MET SCHRIJVEN? REGEL IK SOMS ONTMOETINGEN TUSSEN MENSEN OF NODIG IK HEN UIT OM _IN _EEN MIDDEN DE NATUUR GELEGEN LOKATIE delen van MIJN WERK TE KOMEN LEZEN OF MIJN UITGEBREIDE DOCUMENTATIE ALLERHANDE TE KOMEN RAADPLEGEN, wat al eens tot vraag en antwoord en discussie leidt. WE hebben het gewoonlijk opzettelijk minder over de gevolgen van allerlei toestanden waarover de media berichten, MAAR MEER over oorzaken en mogelijke alternatieven (zoals de promotie van een internationaal syteem van verkiezingen in twee ronden, eerst de goedkeuring van een de basisnoden van de wereldbevolking aangepast programma, daarna de verkiezing van de verantwoordelijken, rechtstreeks op projectlijsten ipv partijlijsten te kiezen of over het afdwingen van gelijke lonen voor hetzelfde werk in heel de wereld) OP DIE MANIER PROBEER IK VIA DE FILOSOFIE EN DE KUNST ANTWOORDEN AAN TE REIKEN AAN DIEGENEN VOOR WIE IN DE POLITIEK of zelfs in de RELIGIE ONVOLDOENDE ANTWOORDEN VINDEN.DOOR OP DIE MANIER TE WERKEN KWAM IK ERACHTER DAT DE MENSEN DIE IK ONTMOETTE VAAK ZELF MET EEN OF ANDERE KUNSTUITING BEZIG WAREN. IK BEN DAN OOK CONTENT DAT IK HEN KAN AANMOEDIGEN OF HEN EEN SOORT NIET-COMMERCIEEL PODIUM voor vrienden onder mekar KAN AANBIEDEN. Onze contact email kan je vinden via de homepage van : http://blogfilosoof.skynetblogs.be die vinden dat wat er nu met de wereld gebeurt niet meer kan kunnen ook voor een afspraak op 0472/759 268 terecht. Voedsel voor de Geest verstrekken is de dag van vandaag meer dan nodig zou ik zeggen. Niet alleen door uitleg geven en kunst als je dat niks zegt maar ook door het vertonen van documentaires over natuur en mens overal ter wereld, zorgvuldig geselecteerd te midden van veel nonsens.
en toen en toen en toen...was de dag van gisteren weer geschiedenis En toen...na het lezen van de woensdageditie van de Morgen...besloot hij zelf nog eens iets te schrijven. Over de krant die hij meer dan twintig jaar geleden via een Hagelandse benefiet nog mee hielp te overleven ? Over de andere, meer linkse pers ? Over bepaalde nummers van Willem Vermandere ? Over de kopers van een oud huis gisterenavond ? Over de ultieme geheimen van het liefdesleven in tachtig percent van zijn verschijningsvormen (was niet 1op vijf niet-hetero) ? Over mogelijk leven tijdens en na het leven ? Over de zin van het leven ? Over het recept waarop familie -en vriendschapsbanden gebaseerd zijn ? Over brandende Franse auto's ? (20percent werklozen, hoeveel percent oma's en opa's zijn dat ?)Ach er werd en wordt al zoveel over geschreven. Had hij daar al niet honderden filosofische en andere bladzijden in alle literaire stijlen op zijn wereld verbeterende internet-thuispagina's over staan ? Had hij al niet honderd zaken uitgeprobeerd om 's mensen interesse en geweten op te wekken ?
-Hij wandelde door een straat die in Tienen op de Koeimarkt uitgeeft. Die markt verwarde hij altijd met naam met de Hennenmarkt...als die daar al bestond. Hij heeft mij pijn gedaan", zei een peuter tegen de kleuterleidster over een jongen als had hij haar een levensles gegeven ? Wie weet welk een decennialange herinnering ontstond er in het hoofd van die enkele jonge mensjes wiens jeugdige geestjes van duizenden eeuwen oud, toch al zoveel anders op te slagen hadden
Er was daar op die markt op de hoek van de straat een café met vele heiligenbeelden voor het raam. Het was negen november in het vijfde jaar van na 2000. De winter leek een stuk van de uitzonderlijk mooie herfst te hebben opgekocht om zich een entree aan te meten. De jonge cafébaas had enkele maten opgevorderd om de terrasstoelen naar een overwinteringsoord te voeren.
De occasionele werkgasten moesten natuurlijk vóór- en nadat ze boegeerden hun drank hebben gehad. De vriendin van de cafébaas, een toonbeeld van alle deugden, verenigd in een eenvoudige en vriendelijke uitstraling, modereerde de gesprekken. Af en toe klonk er een met overdreven mannelijke hormonen gekruide, gezamenlijke lachaanval die de geoefende observeerder van dit alles even uit zijn onverschillig evenwicht bracht. In een andere hoek van het café zat een dertiger een lijvig boek te lezen. "De waanzinnige twintigste eeuw". Het bleek een schilder-restaurateur te zijn die momenteel een kerk in Meerbeek of zo, bij Ninove in ieder geval aan 't restaureren was. Iemand is natuurlijk veel veel meer dan wat hij om den brode doet...en vóór ik naar hem toe ging om over het boek te praten...waren er al een aantal afwegingen op mijn weegschaaltje gepasseerd. Het extraverte ik van de schrijver won het van zijn 'onverschillig evenwicht'- kant...ook omdat de sfeer rond de tafel naast hem er één van complete platte verlamming was. Een hoogbejaarde man, zat er eerst aan tafel met een ouderdom collega en toen was er daarna een nog niet-uitgebluste blanke vrouw van een generatie lager mee aan hun tafel komen aanzitten. De aurahemel boven haar mediterrane-afkomst bruine balkon verried dat alhoewel de tijd van droogte rond het gebied van Venus was aangebroken...er zeker nog veel elektriciteit uit de geconcentreerde zenuwcellen daar hoog boven, moest te verwekken zijn. De hoogbejaarde man had daar duidelijk geen boodschap aan...vond hij haar misschien een 'gevaarlijke' vrouw ? Zo keek hij alleszins...zeker nadat zijn buur uit het decor verdween, het decor dat ook dit café, deze plaats op aarde, vandaag weer werd. Een tweede vrouw van nog een generatie jonger, kwam aan tafel zitten...ergens deed ze de schrijver aan een Turkse buurvrouw van zijn jaren in de stad denken. Deze vrouw echter, had niet het malse van zijn buurvrouw destijds...of werd dit malse niet ook tegengehouden door de stroeve houding van de bejaarde man ? Bijna geen woord werd er gewisseld. Was er een geldprobleem of een emotioneel conflict tussen de vrouwen ? Uiteindelijk stond de bejaarde man op en warempel...hij kon ook goedgemutst praten...in het buitengaan, tegen een paar bejaarde mannelijke kennissen van hem... zijn boodschap, na enkele clichés over het weer en 't leven : 'optimistisch blijven'. Hoe het met de achterblijvende vrouwen afliep ontging de schrijver, omdat hij ondertussen aan de tafel van de lezer-schilder gaan zitten was. Eindelijk nog eens iemand die zich op een hogere frequentie van het leven bewust was. Zo'n kans tot een meerwaarde-babbel was altijd een geschenk van wie weet waar. De schrijver had ook niét naar zijn tafel toe kunnen gaan, bijvb.om niet te storen, maar de man leek toch uitgelezen. De schrijver had direkt in de gaten dat deze mens een kunstenaar was. Soms heeft iemand genoeg aan zijn eigen binnenpretjes...soms wil er een rechtstreekse ontmoeting plaats vinden. De schrijver 's laatste binnenpretje kon tellen. Gisteren had hij naar een cd van Vermandere geluisterd, één nummer daarop ging over een pater bij de Tobasco-indianen in Canada...welnu, de kerel die in 't kortste zichtveld van hem zat, had een slip met het woord 'tobasco' aan...zoals z'n afgezakte jeans vertelde. Alzo ging het alle dagen maar door in het hoofd van de schrijver die schreef terwijl hij niet schreef en als ie schreef meestal enkel en alleen de grote lijnen van zijn gedachtenbomen kon schetsen alhoewel hij in zijn geest tot de diepste nerven van de bladeren van het wezenlijke rondom hem doordrong. De sprong terug naar de wortels van z'n gedachten en de wezens en gebeurtenissen die hem omringden, leidde hem altijd te ver terug in het verleden van al die verschillende feiten en hun personages. Eigenlijk moest hij het verleden als één met het heden kunnen zien...en de toekomst als uitdaging van een nooit voltooid actueel verleden. Welke karaktereigenschappen in een bepaald personage hadden nog een toekomst...welke eigenschappen zouden een gevecht met eigenschappen van anderen moeten aangaan om daar ergens positiever uit te komen ? Welke toekomst had deze op geld gebaseerde samenleving nog ? Waarom liepen mensen met dikke lagen vernis op hun huid geplakt rond ? Waren de politiekers die de wereld regeerden het gevolg van hun onderdanen hun visie op het leven, gekoppeld aan het negatieve deel in hen ? Is het daarom dat men geld nog niet afschaffen kan ? Het verleden, nooit helemaal voorbij.
Via het gesprek met de schilder kwamen er antwoorden uit beider perspectief. Al was de schilder minder optimistisch over de toekomst van de mensheid, het licht in z'n ogen of welk een energie dan ook, deed me denken aan de lichtinval van een schilderij van Pieter Vermeer aan een raam met een dienstmeisje.
Dezelfde dag nog, kwam de schrijver op een andere plaats iemand uit z'n verleden tegen. Iemand die hij ooit eens het boekje 'Lenin voor beginners' gegeven had. De man had een heel verhaal klaar. Dat de schrijver content moest zijn dat hij op het bedrijf waar ze vroeger samen werkten op één van de gangbare manieren buiten gestructureerd werd...want dat de sfeer binnen het bedrijf nog verder in de richting van de robotisering van de werknemers evolueerde. Ze hadden het over de tijd van toen, toen de schrijver via de solidariteit van zijn collega's, de vakbonden en bedrijfshiërarchie gedwongen had van meer mensen aan te nemen. Dat was al jaren geleden...net vandaag staakte het bedrijf waar hij vroeger werkte tegen het verplicht thuis zetten van mensen. Sommige mensen werden de dag van vandaag haast gek of depressief bij die gedachte...niet alleen omdat ze er financieel en materieel slecht voorstonden, maar omdat ze niet de hele tijd bij hun partner wilden zijn, de gedachte alleen al...of omdat ze geen sociaal leven meer zouden hebben...net of er op de meeste bedrijven nog echt aan sociaal leven kan gedaan worden...de dag van vandaag. De schrik voor verveling hield een aantal mensen in de tred van het overproductie denken. Die mensen moesten dringend leren lezen en zelfstandig denken, dacht de schrijver. En toen, de morgen na een nieuwe dag, nadat de boodschappen van de vorige dag 's morgens bij de ochtendbeschouwing nog duidelijker geworden waren, zette de schrijver zich weer achter zijn tweedehandsbureau.
-Het was gisterenavond Sint Maarten-vuur verbranding in de gemeente geweest, niet dat hij daar was, het tv-debat over het vuur in Frankrijk 's straten leek hem belangrijker. Het vuur in Frankrijk heeft niets te maken met het 'oude' te verbranden, zoals we ook in onze hoofden op tijd eens moeten doen. Het zal rechts eerder versterken, waardoor we weer met z'n allen een aantal stappen terugzetten en het risico op een bondgenootschap met de us-dollarstaat in dit of dat putch avontuur weer groter wordt. Hopelijk belanden we niet ooit in een toestand waarbij, vergeleken met het stenen tijdperk de situatie toen nog paradijselijk was. Men zegt wel dat we onszelf terug naar het stenen tijdperk kunnen bombarderen...maar in dit geval, we zien het trouwens al op veel plaatsen in de wereld...verkiezen we toch maar best het echte stenen tijdperk indien we konden kiezen. Ook intellectueel lijkt men een sprong terug in de geschiedenis te willen maken, daar waar men de evolutieleer in vraag stelt voor de zogenaamde theorie van het intelligent ontwerp...alsof de evolutietheorie geen intelligent ontwerp zou zijn.
Het is niet zozeer dat bepaalde mensen geen fantasie genoeg zouden hebben om zich de ontwikkeling van een cel naar een organisme en een lichaam in te beelden...nee, er zit weer een complot tegen het linkse denken achter...we moeten weer nog meer in de pas van het grote geld gaan marcheren. Is er niet een revolutie mogelijk in de zin van...op tv niet meer naar onzin kijken, trager gaan werken en bewust minder kopen...meer sociaal en politiek bewustzijn opdoen...totdat de machthebbers ons programma voor werk voor iedereen en inzet van het verenigd wereldleger alleen bij natuurrampen of armoedebestrijding aanvaard ?
Zo niet moeten we maar zelf internationale verkiezingen organiseren, eerst voor de goedkeuring van ons eigen programma, daarna verkiezingen per projectlijsten in plaats van partijlijsten... . 'Wat schrijf je nu weer', dacht de schrijver...'ik dacht dat je van het wereld verbeteren bekomen was', zei hij zonder woorden tegen zijn eigen.
Teveel mensen zitten gevangen in hun emotionele problemen, dat weet je toch. Sommigen lijken wel op van die Indische mythische figuren die hier zogezegd op aarde gekomen zijn om een leven lang 'mede te lijden' met het verdriet van persoon x of y...zonder dat die persoon zelf het belachelijke van zijn emotioneel verdriet of negatieve emotie inziet. Als dat allemaal belangeloos is, wel, proficiat, chapeau (hoed). Maar hoe zit het met de uiteindelijke zin, vertaald die zich gewoon via de levens van hen die om bepaalde redenen genetisch gelinkt zijn met mekaar of nemen sommige mensen het beste van zichzelf of alleen het beste va
hopeloos lijdende medemensen met zich naar een geesteswereld na de dood en gebeurt de opbouw daarvan al niet tijdens dit leven zelf ? Komt iedereen die hier beneden moet rondlopen niet tot stand door zo'n met de dagelijkse wereld verbonden symmetrische processen in de geesteswereld ? Je kan die dingen alleen op heel heldere kruispunten van details en hoofdzaken van voorvallen begrijpen, waarna ze weer vervliegen maar 's anderendaags toch weer een vervolg aan het geheel 'breien'...zoals we al van in de 'brij' en lang daarvoor, begrepen. Daar ging hij weer...hij was het ontstaan tussen niet NUL willen worden en ontploffen en als straling het eerste atoom ontwerpen en dan de eerste cel en zo weer aan 't beschrijven. Alle dagen gebeurden er dingen waardoor je alles veel scherper en langs alle kanten bekeken leerde zien. Soms meende hij zelfs bepaalde vormen van ongekende energie te ontdekken. Als hij bijvoorbeeld het bewust niet had over de opleiding tot bakker van een persoon...begon één van zijn twee gespreksgenoten plots wel over een bepaalde bakker die met verlof was. Hij zou nog maar eens zijn collectief en individueel verleden op een rijtje zetten en herbekijken. In een poging de mensheid, waaronder hemzelf, nog meer bij te brengen over zichzelf en de zin van zijn bestaan, zal ik proberen, dacht hij, een diepere benadering van het psychologische leven de dag van vandaag in kaart te brengen. Ik ga proberen
hetgeen ik reeds met mijn homepage http://deblogfilosofen.skynetblogs.be (zie filosofische essays) begon, verder uit te werken. Zoals alle grote vernieuwers verstaan in 't begin weinigen waar je mee bezig bent. Aan mij om te blijven bewijzen dat er meer achter het leven zit dan we vermoeden.
Ditmaal ga ik niet vertrekken met eerst een filosofische uitleg over het go(e)dheidsbeginsel en het ontstaan van het leven, de atomen en de moleculen, de eerste cellen en de 'intuïtie' van de eerste afgestorven cellen die de zich nieuw uit de natuur vormende cellen, leerden van zich te delen en alzo de seks deden ontstaan.
Die uitleg was bedoeld voor al diegenen die op een fanatieke manier een uitleg over het leven alleenlijk in de godsdiensten blijven zoeken. Godsdiensten zijn een poging om enerzijds, een deel waardevolle uitgangspunten in een vorm te gieten en anderzijds om de twijfelende en zoekende mens te misleiden en te overheersen. Diegenen die zich laten overheersen, vragen er trouwens gewoon om, op alle gebieden van het leven. Het overheerst worden, is een stap in de groei; of het nu om de werkende mens of de emotioneel gebonden mens gaat. Omdat niet iedereen in zijn ontwikkeling even ver staat, zijn het ook diegenen die die overheersing niet meer nodig hebben die toch ook nog overheerst worden door de anderen. Vandaar dat het moeilijk is om zowel werkloosheid, uitbuiting, armoede, oorlog...als individuele emotionele problemen tussen mensen op te lossen. Alles is zo door het verleden bepaald dat de toekomst soms al lijkt vast te liggen. De holbewoners moesten wel landbouwgemeenschappen beginnen om te overleven. De eerste stammen konden er niet buiten van zich in grotere structuren te verenigen en later de adel en de clerus als hun leiding te nemen, ze waren niet rijp voor een alternatief; ondanks de vele pogingen in die richting. De burgerij; een woord voor die klasse die door de zich ontwikkelende industrie aan het feodale probeerde te ontsnappen, en daarvoor een nieuwe klasse van moderne slaven ontwikkelde...niet de slaven van de adel (pachters, lijfeigenen..); maar de loontrekkers. Op hun beurt ging dat proletariaat zich 68 organiseren om zoveel mogelijk voordelen af te dwingen...maar hun vertegenwoordigers, partijen en vakbonden waren al zo nauw met de superstam 'Staat' verweven dat de macht in de handen van die Staat en de economische machten die die Staat beheersten en beheersen ...bleef...en blijft. Nog altijd is een deel van dat proletariaat zo zot om zich in Irak gaan laten op te blazen. De volgende stap in de geschiedenis van de mensheid zal er één zijn van gewoon produceren en verdelen in functie van de noden en gewoon administratief in plaats van speculatief met geld omgaan. Ook de burgerlijke manier van verkiezingen organiseren is aan vervanging toe. Omdat we de moed niet hebben om daarmee bezig te zijn, kan dat nog wel tot 2040 duren. (zie' Rode Kermis')
Ook op het persoonlijke vlak ligt de toekomst voor een deel vast. Vanuit een bepaald punt in hun ontwikkeling ontmoeten mensen mensen tot wie ze zich meer of minder aangetrokken voelen; hetzij lichamelijk, hetzij emotioneel, hetzij intellectueel of kunstminnend. De soorten energie die mensen bezitten bepaald hun aantrekkingskracht zowel tot dezelfde als andere dan hun soort energie. Naargelang het verleden en het levensverloop kan men zich zowel tot gelijke als verschillende soorten menselijke energie aangetrokken voelen. Zelfs de meest oerlijke energie, de seksuele energie, is verschillend naar gelang het soort mens dat je vertegenwoordigt. Terwijl men die periodes vroeger streng door huwelijken inbond; kwam er de laatste decennia meer een verschuiving naar lossere verhoudingen op gang. Die lossere verhoudingen zouden geen probleem mogen zijn, ware daar niet de sterke emotionele reacties van derden op het feit dat twee of meer mensen het goed met mekaar kunnen vinden. Het zijn niet alleen de hormonen die dit spel dirigeren. Er is meer aan de hand. De verhaallijn van de voorouders trekt zich door in de volgende generaties, en wel dusdanig dat er steeds een soort tegenstelling 'in het leven geroepen' wordt, die al van voor de geboorte van iemand in de twee ouderlichamen tot stand komt. Het punt van de verwekking van de eersteling is nooit hetzelfde als dat van de volgende spruiten. Waarom verschillen we van onze ouders en willen we de dingen anders aanpakken...? Omdat we een nieuwe kombinatie zijn van twee vroegere zelfstandige lichamen die op hun beurt weer. We zijn eigenlijk als mensen-en dierenrijk één verbonden geheel dat zich tot in het oneindige verleden doortrekt...en het 'Nu' is slechts een bushalte naar de toekomst toe. Vermits die toekomst ook al voor een stuk vastligt; telt elke dag weer het NU mee; als een verbinding tussen verleden en toekomst. Hoe beter je dit snapt, hoe meer je de toekomst aanvoelen kan. vandaag zal al wel genoeg zijn om mee te beginnen zeker ?
innervoice-registratie :welke instrumenten reikt de geest ons aan om onze innerlijke stem te verstaan ? wat vraagt die stem niet allemaal van mij, soms echt om verward van te worden :
Ik besluit m'n gedachten, beelden, gevoelens, verbanden duidelijker te noteren en er dagelijks verslag van te doen, om de wetmatigheid ervan proberen te achterhalen. Ook van maar één bestand voor alle schrijven te gebruiken. Ga proberen langzamer te leven en niet vooruit te lopen op de dingen, zoals of ik nog wel bekwaam ben om te gaan werken of wat te doen met alle plannen die ik nog heb. Ik ga een onderscheid maken tussen de praktische dingen die een mens dagelijks moet doen en de grotere plannen zoals :
-project A: weer gaan samenleven met een vrouw in kombinatie met de platonisch geworden vriendschappen met vrouwen en de enkele, voornamelijk mannelijke kunstenaarsvrienden die ik heb. Moet ik echt zoveel alleen zijn om te kunnen schrijven en vorsen ? Moet het ook iemand zijn die wie weet ooit trekkend wil reizen ? Als internet multimediareporter ?
-wat met het project B. 'levensenthoesiasme' via kunst en filosofie, ...lanceer ik hier een telefoonlijn voor? Dichtavonden ? Humor, cabaretvorm ?
-wat met project C.'
Een internationale beweging voor inhoudelijke programmaverkiezingen' ?
Moet ik al de rest laten vallen en me daarop toespitsen ? Of volg ik m'n kontakten en de media op en probeer ik hier en daar wat van m'n ervaring door te geven ?
-wat met project D, dit 'dagboek' eigenlijk, m'n onderzoek naar de BE (bijzondere energieën)?, gewoon in m'n geest opvolgen zonder noteren; uitleg hoeft niet, men verklaart je toch maar gek...of blijven noteren en uitleggen. Gedichten in die zin schrijven, is ook een oplossing...zoals voor ieder project natuurlijk.
-project E. een roman beginnen, al kan ik dit leven ook als een roman beschouwen
-project F. gewoon filosoferen en mediteren ... zonder veel te schrijven.
In kombinatie met m'n klassieke om-den-brode-werk of niet...zal moeten blijken. Waar ik niet op m'n plaats ben, zal ik wel gek worden en moeten vertrekken.
-project G.getting vocal : In Real Art Rillaar lezingen geven en media watchen en uitleggen wat er met de wereld aan de hand is. De verrechtsing aanpakken door met mobilhome op pleintjes info te geven ?, in kombinatie met een paar kamers te verhuren
-project J.. de ideale combinatie (van de vorige, een deel op reis, een deel thuis en in lezing-cabaretvorm de vorige 7 uitdragen, observeren, 'doorgeven', handelen...en vooral : innervoice registratie, geschreven of niet.
Innerlijke dialogen.
Soms kan er in de liefde iets met iemand niet doorgaan omdat andere mensen en activiteiten op je dagprogramma staan, zelfs zonder dat je dat zelf op voorhand weet. Soms heb je beiden geen zin om naar het op een andere plaats gelegen liefdesnest te gaan omdat er iemand van de kinderen juist die avond, zonder dat we het weten, onze aanwezigheid nodig heeft.
Het moment waarop je vindt dat niets meer je kan ergeren, hou je dan maar vast voor wat er op je afkomt en geniet er eerst maar van. Zonder schuldgevoel is veel mogelijk in liefde beleving, maar buiten het paar valt het praktisch te moeilijk uit voor iedereen goed te doen en geen negatieve emoties op te wekken...we stammen zoals gezegd misschien af van die tweeslachtige vissen die mekaars zaad lozer afbijten om zelf de eieren van de andere kunnen te bevruchten.
Door anderen constant iets willen laten in te zien, ben ik zelf wijzer geworden.
de evolutie van de wijsheid : natuurlijke levensbeschouwing/ religieuze levensbeschouwing/ filosofische lb/ energetische lb. Net zoals de volgorde bewustzijn-/fysica/chemie/biologie/bewustzijn +
Of de volgende : straling, materie en eterie en hun gast : esoterie
Of deze : Instincten, Emoties, Gevoelens, Verstand, Intuïtie, Liefde, Energetisch Innerlijke Rust
Hoe meer je iets probeert echt te doen , des te verder verwijder je je er soms van, als het niet echt de bedoeling is dat je het doet. Hoe meer bladeren er nog op een boom staan voor de eerste zware storm, hoe meer kans dat hij omvalt, omdat hij meer wind vangt, al is z'n bladeren lang kunnen houden, ook een bewijs van kracht en zal het dus nog wel meevallen. De materie heeft zich tot ons geschapen om als fijnste instrumenten te getuigen van de geest die langzaam in haar en uit haar straling is gegroeid en er weer naartoe keren zal. Dit proces van bewustzijn is nu op een hoogtepunt gekomen . De veelzijdigheid aan interesse, maakt soms periodes van lezen, docu's, films nodig; ook omdat het gebrek aan vooruitgang van
anderen op de gebieden waar ik mee bezig ben toch tot perioden van óók entertainment leidt, noopt, dwingt.
Sterven is weten wanneer je geen hout meer bij op het vuur moet gooien, omdat je weet dat de nacht begint en je de slaap in gaat onder de warme deken van de barmhartigheid, warmachtigheid.
Bij het uitdoven van de vuurkrikken dacht ik aan alle continenten, mensen, dieren, doden, levenden en toekomstigen, zielen en geesten en zond m'n goede energie naar hen uit. De zin van het leven is het beleven van de zin van het leven. Geschreven naar aanleiding van een ervaring op de Pico de Nieves. (eiland Las Palmas) Nieves betekent in mijn dialect : nieuw en nergens(in 't Spaans 'sneeuw', wit). De evolutie van het onhoudbare naar het leefbare persoonlijk en sociaal.
Ik heb een soort alfabet voor de soms abstracte, soms concrete symboliek waarmee de geest werkt, nodig, In functie van inzichten die door gebeurtenissen en waarnemingen allerhande, niet altijd in rechte lijn groeien, perfectioneer je alle dagen je visie op de werkelijkheid. Zal ik nog eens even een filosofische theorie- tekst schrijven ? Nee, voor ik daaraan begin, moet ik nog een aantal dingen op een rijtje zetten, de oer zin en de beweging van de zin van het leven door kunst en alleenlijk waarneming vertalen...en dan kunnen we proberen korter bij de heel gewone dingen, maar mysteries van onze geest proberen te geraken...en zo raken we dan weer korter bij de theorie. Wondere scheppingskracht.
Enkele uren na het schrijven van een gedicht over onze gestorven kater, dacht ik er ineens aan dat ik nog een duivennest moest repareren. Terwijl ik dit deed, ontdekte ik dat er onder een kartonnen doos waar een gat in was gemaakt een kattekop kwam kijken. Het was een kat met zes jongen van allerlei kleuren. Had ik me niet zo ingeleefd in dit gedicht, had ik ze waarschijnlijk niet ontdekt, of ligt alles toch op voorhand vast ?
Ik ben vandaag ziek thuisgebleven, omdat ik met een paar ontstekingen zit en het werkritme niet meer aankan. Mijn gemiddelde per stuk werk, per inlichting, moet van 36,5 seconden naar 31 seconden voor een nationaaltelefoonnummer en voor een internationaal van 89,5 seconden naar 6O, terwijl men op m'n kwaliteit niets aan te merken heeft. Beter kan ik niet, zelfs als ik nergens last van heb dan van de verwarring die m'n fysieke klachten soms meebrengen...of is het andersom ? Of zijn beiden waar ? Dwaze kapitalismeplaneet. Omdat wij bijvoorbeeld 600 in plaats van 500 inlichtingen per dag moeten geven...zijn wij en soms ook de klant de dupe. Het komt er op neer dat als de klant niet direct de nodige informatie 'binnenvalt' dat we hem dan 'beleefd' afwimpelen en hem niet teveel bijkomende vragen mogen stellen. Binnenkort worden wij dan ook nog eens in de helft van de gevallen volledig door een stemcomputer vervangen...waarbij de klant nog minder waar voor zijn geld zal krijgen. Ook mag je van een tiental buitenlandse telecombedrijven geen nummers meer opvragen, zogezegd omdat die landen moeilijk te bereiken zijn...maar waarom schrijft men hen niet aan met de vraag hoe we hun nummers dan wel kunnen verkrijgen...desnoods via de internationale unie van telecommunicatie. Het duurt te lang en kost te veel geld is altijd het klassieke bezwaar van het kapitalisme, naast dat van 'onze concurrentiepositie'.
Nog dezelfde avond sms-bericht 'bangelijk schoon' over het gedicht voor 'Stimp' gehad.
Tijdens avondwandeling paar bloesems geplukt om huis te belentenen; wat ik één keer zeker per jaar doe.
Vreemd was ook de volgende namiddag-anekdote : de sympa-dochter van de oude cafébaas en de zonnebril die ik op weg naar het fritkot vond. Ik legde hem op haar brievenbus en wist dat ik ze ging tegenkomen als ik terug zou komen. 'Haar tegengekomen', wat in een heel jaar niet gebeurd, dus nu wel.
Wi slecht geslapen door docudrama... of heb ik 'doorgegolfd hoe fijn het zou zijn samen te reizen na het zien van een reportage over de Cookeilanden, ik heb die idee noch thans direct los gelaten. Miss Awie wil komen rusten en de platonische Miss Brasil-Helenita van op de trein wil waarschijnlijk bellen om te komen wandelen. Wat voor volgende week zal zijn. Later is dit allemaal niet of later doorgegaan. Allemaal illusies, gebruikt om me te laten overleven in deze voor gevoelige mensen harde, onvruchtbare en dan toch vruchtbare wereld. Wat ben ik blij dat ik me voor de moment platonisch opstel. Als er iets tussen twee mensen uit is, mag diegene die losgelaten heeft, niet te hevig naar d' andere verlangen of de andere heeft een slapeloze nacht...zo dacht ik vandaag na rondvraag. Uiteindelijk alleen bezoek van een sportieve roeier gehad, hij gaat misschien iets bijstuderen. Twee geweldige verhalen gehoord na de witloof bij Paula in de chalet aan de busstatie. Over een wijfje-Mechelse scheper die in den tijd alle katten die op de boerderij kwamen doodbeet...tot er ergens een kattin gejongd had die bij de bevalling gestorven was; toen haalde zij de jongen naar haar nest en vermits de hond schijnzwanger was, heeft zij ze gezoogd en allemaal grootgebracht. Haar eigen jongen die ze samen met een Duitse scheper had waren vroeger aan mensen in de Walen gegeven, maar die hebben de jonge honden ook moeten afmaken omdat ze van jongs af aan al beten, hier én ginder dus. Ik vraag me af of dat niet in de tijd was dat Paula haar man nog vijf varkens per dag overal ging slachten...je kan hier veel energetische en symbolische dingen achter zien. Marokkaan die zich geen Marokkaan zoals z'n vader voelt ontmoet...(voorspelling rond later deel ‘ astra nova’ van een liefdesroman die ik schrijven zou ?) Ook zij hebben soms echtelijke problemen . Ook koppel sukkelende mensen die mekaar recht houden. Morgen regen. Een paar weken terug door bloemenboomgaarden gewandeld met wens om met ega die zou willen inwonen, samen door de velden te wandelen...een projectie gebruikt om mij thuis aan 't schrijven te krijgen ?
zo18/04/04
Toog anekdote : Ik ben net aan m'n tweede vruchtenkorf bezig en een man van ongeveer 50 met een rond werkmanpetje, een weinig krullend haar dat eronder door komt vanachter, brede handen; zet zich naast me; precies een beetje stijfachtig. De cafébazin weet dat ze een pintje moet tappen. Het is stil tussen ons. Gewoonlijk spreek ik al eens een tooggebuur aan...de rare keren dat men mij in een café ziet. Maar hij begint met te vragen of ik een Harley Davidson heb. Een kennis van me wel. Met zo'n priemende halfgesloten ogen en niet geremd in spreken omdat hij al van een andere café kwam, zegt hij dat tegen me dat hij denkt dat ik een artiest ben, nen denker, ene die meer weet dan hij, maar hij kan herkennen wat mensen doen omdat hij dat aan de huid kan zien. Zij huid is wel merkwaardig gaaf, in tegenstelling tot z'n handen, ik vermoedt dat hij metser is, en dat is hij ook, hij zet wel 2OOO façadestenen per dag , als hij geen deur of venster tegenkomt, en als ge gaat metsen dan moet ge metsen en ge kunt niet anders, want dat zit in 't bloed. Wee ook diegene die hem komt vertellen dat hij niet metsen kan. Ik zeg hem dat ik eens een gedicht geschreven heb in de zin van 'wandel door de dorpen en steden en kijk rond, alles wat ge ziet is kunst door werkmanhanden tot stand gekomen'. Hij geeft me gelijk, 'een architect zonder metser' is niks, zegt hij.
In de krant heeft iemand het over vermoeidheid als drug. De metser herhaalt teveel dat iedereen 2000 stenen per dag kan metsen, net zoals de roeier van gisteren weer iets zou willen gaan studeren in plaats van altijd hetzelfde bandwerk te doen. Maar ja jongens, de staat en das capital stelt zijn grenzen.
DROOM. Ik droomde dus van twee gouden Promedia gidsen en één nieuwe gids...misschien sinds ik anekdoten over mensen schrijf bedoelde de droom dat mensen méér dan namen in een telefoonboek zijn en ik een nieuw telefoonboek aan 't schrijven ben. Het telefoonboek van de aarde in de hemel.
Dan droomde ik nog dat ik uit een gebouw moest raken en ik vroeg de weg aan een vrouw, maar zei het woord 'madame' op een boerse toon, en herpakte me met 'mevrouw'...eens uit het gebouw legde ik in het park de symboliek van beeldhouwwerken aan kinderen uit, de beeldhouwwerken stelden aldus hun eigen voor.
In mijn wakker worden nam het idee in mij vorm aan dat het met iedereen in m'n omgeving 'goed ging' en ik eigenlijk geen zorgen hoefde te maken.
Chinees eten gaan halen . Met andere klanten gepraat. Eerst die oudere Rillaarse dame die er zelf Chinees uitzag. Dan de moeder met de twee kinderen en de man alleen en man met zoon. De woorden waarmee ik hen tot een dialoog uitnodigde, kan ik me niet herinneren, ze zijn als humor. Drie soorten soep laten proeven aan grootvader en kleinzoon. Voor het eerst vragen gehad over mijn scheiding, mijn antwoorden gingen veel verder dan het simplisme van hun moeder. Mijn besluit : iedereen verdringt een aantal zaken om verder te kunnen, en de stand van zaken van relaties is niet gebaat om teveel in het verleden te blijven pluizen, eens dat dat je duidelijk is. De derde generatie moet wel weten dat een aantal onverwerkte dingen uit het verleden van vorige generaties zich ook voor hun kunnen aandienen...in die zin zijn die vorige generaties niet dood. De kinderen die niet losraken van het negatieve deel van hun ouders, kunnen ook kinderen hebben die dat ook niet gaan kunnen, of juist wel kinderen hebben die dat wel kunnen. Met mensen is het soms zoals met vliegtuigen...plak wat tape op het radaroog dat de snelheid en de hoogte aan de boordapparatuur doorgeeft en de piloot, de mens dus zal verkeerde gegevens doorkrijgen en crashen. Eenieder moet zien dat de ander zijn manier van observeren niet belemmerd. Sommige dingen in het onderwijs en sommige media-momenten en monumenten doen dat soms al genoeg. MA19/04/04 Vandaag een auto gezien, met de sticker Save Our Souls, SOS, iets dat betekent dat ingeval van ongeval een priester er moet bij geroepen worden om de ziel te redden. Doet me denken aan de hindoe-filosofie dat de laatste uren in je leven belangrijk zouden zijn, bepalend voor wat komen zou. Mijn eerste gedacht daarvan is, 'als het dan nog moet gebeuren'; en mij eerste gedacht is er niet veel naast. DI 20/04/O4 Tegengekomen, de dorpspolitiekers die CDV naar de toekomst toe van uitzenden troepen gaat behoeden. Teksten vertalen naar 't Engels, soms verbeter je de teksten dan en moet je blijven vertalen. Vissen uit laagvijvertje geschept , twee donkerode en één ander goudvis geselecteerd voor Rillaar en er evenveel laten zitten. De zusjes vd buur hebben ze willen te water laten, en graag eieren dat ze rapen, een plezier om te zien WO21/04/04 Deze houdt zich deze week tussen het moe zijn door bezig met kleine klusjes buiten en binnen. Sommigen komen op hun weg mensen tegen met een verleden waardoor mensen soms echt verminkt raken als ze niet sterk kunnen blijven, incest, 'overspel', driehoeksverhouding met kind van iemand anders... noem maar op. Zij weten, zij dragen, zij zwijgen...omdat anderen niet zouden moeten dragen. Zij boeten onterecht, gewoon omdat zij familie of andere relatie zijn . Laat het verleden dan snel het verleden zijn. Deze wereld wordt niet alleen verziekt door de geldzucht maar ook door de half dierlijke prutsers dat aan hun kinderen of aan jongens of meisjes van zoveel jaar jonger zitten. Soms trekken hun prooien met ongeveer dezelfde achtergrond mekaar aan en hebben ze door de moeilijkheden en omstandigheden heen iets op te bouwen...of zijn bepaalde wegen nu eenmaal ondoorgrondelijk.
Dus vandaar ...zijn behoedzaamheid misschien...hoe groter de liefde, hoe dieper het dal. OK, 't moet soms zo zijn en oprakelen heeft geen zin. De echte zin is dat iedereen er achteraf wijzer uitkomt en dat de volgende generatie in de psychische omgang niet te goed wil zijn, meer rationeel, ja zelfs meer egoïstisch durft te zijn.
Wat echt ondragelijk soms is, is het journaal. In het kattengedicht dat hij voor iemand aan telefoon voorlas, zit het woord 'mensenjournaal'. Toen hij het uitsprak, brak er iets in hem...en moest even ophouden. Waarschijnlijk ligt zijn taak in de politiek, want vooral dat maakt hem ziek.
Misschien moet hij nog een stuk politiek, cultureel en emotioneel isolement door...voor hij het volgend stuk van de weg vindt. Je denkt waarschijnlijk, 'klassiek probleem, nog niet los van, kan z'n eigen niet vinden'...we zijn mensen en slagen daar maar met perioden in, definitief overwinnen, dat weet hij nog zo niet. Hij daagt het lot niet meer uit...hem zal je niet veel meer horen zeggen : dat niet of dit niet. Misschien denkt men, 'ach hij verschuilt zich voor de emotionele problemen achter z'n werk'. Hij denkt het omgekeerde: omdat hij echt helemaal met politiek en zo zou kunnen bezig zijn...moet hij het zo te verduren krijgen dat hij het emotionele, de esoterie, het dichten,...helemaal laat schieten.
De mens O is een rebel, een kind dat de volwassenen appelleert van niet zomaar 'geleefd' te willen worden.
Overal waar hij komt en waar een vreemde stilte hing, als tussen levenslang veroordeelden voor iets dat ze zelf niet weten , breekt hij de stilte en laat iedereen loskomen, ook mailsgewijs. O laat zowel mondhoeken uit grimmige of teruggetrokken posities loskomen als dat hij de mensen op een subtiele manier met hun bestaan of niet-bestaan confronteert. Hij wil afstand omdat hij zich niet meer in de pijn van anderen inleven wil en hij wil niet dat anderen zich omgekeerd inleven in alle mogelijke vormen van zingeving waar hij mee bezig is. Hij kent voor de moment vier vrouwen waarmee hij vriendschappelijk mee omgaat, één mediterrane(de dichteres), één Afrikaanse Aziate, één rode uitgebuite Indiaanse (die dreigt te ver'blanken'in commerciële zin) maar gelukkig knappe tekeningen blijven maakt. Als hij zou willen, hij zou ze allen kunnen verleiden, of herverleiden, maar dat doet hij bewust niet. Hij ziet ze nog heel zelden, zal zelf niet als eerste contact opnemen, hetzij hij iets over d' een of d' andere droom wil weten. De, vierde vrouw en nu bedoelt hij jou, komt uit het noorden, van boven zijn hoofd, kwam op een één april (humor, hoogste trap van intelligentie)in z'n leven binnenvallen. Ze analyseert heel helder, haar stromen komen veel meer overwegend van boven en van het midden. Hij heeft niks tegen stromen van beneden, maar 'overwegend' van beneden da's op termijn geen zegen. Om het plaatje compleet te maken, hangt er op z'n kamer nog een foto van de Aziatische die voor non studeerde : "I'll go to China tomorrow, hope to see you one day in China" een kaartje uit 1995 . Zo is zijn wereldkaartbeeld dah-gesteld...hij heeft het niet gepland, het is hem 'overkomen'. Zoete dromen. NB. Alleen als er iemand mij een tijd nodig heeft is mijn eerste indruk van iemand niet echt diegene die het meeste met de realiteit overeenkomt. Vandaar dat ik me laat foppen...zowel door de Noordelijke kalmte alsook door de Zuidelijke, op hol kunnen slagende passie...soms wordt het Noorden even passioneel als het zuiden en kan het zuiden even beredeneerd zijn als het noorden...met man en vrouw idem dito...man en vrouw, tegelijk noorden en zuiden en mengeling. M'n laatste inlichting, die volksmens die me bedankte en zei dat ik het rap gevonden had, is het een aanwijzing dat het mijn laatste inlichting was...of een spiegelprojectie van m'n evaluatierapport waar ik zogezegd te traag werk ?
DO22/04/04 Wandeling gisteravond deed me goed, naar Kapellen en terug via tramspoor.
Teveel dingen om een verslag of bijzonderheden van te schrijven
Ga er mee stoppen. Eens zien of ik m'n historische roman kan voortschrijven.
ZA24/04/04 de niet voorkombare fouten van het Trotskisme en Stalinisme en zo meer
Z025/04/04 revolutie Portugal, toch knap in één dag, maar... ma26/04/04 goed geslapen, niet getwijfeld over al of niet verlengen, ben gewoon niet bekwaam om weer te klas-ziek te werken Na theatermonoloog paar uur aan gewerkt weer vreselijk moe. Wat rusten, wat richting zoeken. Enorm veel dikkopjes in water naast boot zien zwemmen, zat juist midden de spermatozoïden.
WOE28/04/04 tot nu toe altijd gedacht dat een stuk van de wereld gek was en hij niet...dit is een wereld waar de zachtaardigen, de rebellen en kunstminnende naar rechtvaardigheid strevenden het moeten afleggen tegen zij die alleen de rede en het eigenbelang volgen...vanuit welke hoek dat eigenbelang ook komt. Radionieuws : 36O mensen staken bij Tupperware tegen afschaffing plaspauze in Aalst...is hem bij zijn laatste poging niet gelukt...omdat hij op 't eind wel wist in welke bereidheidsstaat z'n collega's waren.
1/07/04-31/07/04AXIOMA'schouwtoneel' : via de elementen zijn diegenen met een andere stoffelijke dimensie één met hun gelijkgezinden of tegenpolen/ze krijgen een schouwspel aangeboden, misschien 'zien ze het wel mee', een schouwspel dat wij opvoeren...al wat voor hen verborgen bleef en wat zij nog moesten leren wordt nu voor hen ook duidelijk in dingen die ons overkomen...realiseren we die toekomst bij leven dan ziet onze aardse toekomst er ook beter uit. Waar of niet waar ? Wie zal 't zeggen.
Een voorbeeld. Voor de dood van haar moeder stond een bepaalde vrouw haar eens zo passionele verhouding op een nulpunt. Na de dood van haar moeder begon de hele cyclus van haar verhouding opnieuw : vriendschap, literaire interesse, uitstapjes, reizen, passie...en terug naar af omwille van andere lessen te leren in dit leven...in enkele weken tijd. DE OVERLEDEN MOEDER HAD NOOIT VAN DIE RELATIE GEWETEN.
voor wat nu juist op welke dag gebeurde, zie mijn dagboekschriften die ik vanaf 2007 leesbaarder ga proberen bijhouden. Achter het gebeurde, gedachte, gevoelde, waargenomene zit altijd veel meer dan het op z'n eigen zegt, de kunst is van niet vermoeid te worden van je inner communikatie
AXIOMA 'vierlijnen' : 1.de aarde is een theater voor het geestenrijk (de ziel is diegene die NU is, de geest diegene die was en samen zijn ze wat wordt).
2.Er is een wisselwerking tussen de zielen onderling en 3.de innercommunikatie van de ziel zelf (die communicatie valt uiteen in praktische en intuïtieve dingen) 4. het inhoudsloze kan geen stand houden, of het nu een struik is die niet genoeg licht krijgt of iemand wiens rol op aarde als ziel is uitgespeeld. Ook een ziel kan net als een struik niet genoeg 'licht' meer krijgen en overschaduwd worden...soms zoekt hij of zij het zelf...tegenstrijdig genoeg om zijn eigen groei mogelijk te maken. Wat je jezelf als opdracht geeft gebeurt.
AXIOMA 'voorbestemming' Alles ligt op voorhand vast, als je zelf 'vast' zit...dan kan je niet sturen en ingrijpen. Dit speelt allemaal mee bij 'psychoanalyse'.
AXIOMA 'ouwe dag' soms worden mensen heel oud omdat ze hier voor enkelen nog een rol te spelen hebben, soms omdat ze nog niet klaar zijn om het theater van de anders-levenden mee te beleven
AXIOMA 'uitvindingen' elke nieuwe bijna-uitvindingen wordt door intuïtie na het leven van de would-be-uitvinders aan anderen doorgegeven
De julidagen daarop. De ontdekking van een soort gelaten rust in m'n eigen. Was het alleen die zalige warmte ?
Ik was dus thuis in mei en juni en nu ook juli. Bijna bezweken onder het gewicht van m'n persoonlijke en de wereld. Opgetornd tegen de praktische overlevingsvereisten van deze wereld. 360 maanden bijna ononderbroken als volwassene gewerkt en nog een zeker maanden als kind en dan nog de school niet meegerekend. Opgetornd tegen de controle op de zieken en het donkere in die politieke wereld van ons. Langzaam weer sterker worden, durven...moeten rusten in de dag. M'n filosofische opdracht hervat. Heb ik dan uiteindelijk geleerd de zware emoties van anderen te counteren ? Moet ik dit niet leren ? Kan ik ze niet gewoon vermijden door zelf emotioneel gelukkig te zijn ?
Ik werk aan vertalingen van m'n veelzijdig werk (niet teveel ineens) om naar groepen en individuen die bezig zijn met wat ik bezig ben door te sturen...of ben ik niet de eerste die daar zo allesomvattend en diepgaand mee bezig is ? De response is bedroefend, maar dat zal na de publicatie van m'n advertentie begin september, misschien beter zijn...(noppes zal achteraf in september blijken, zelfs na een radio interview van tien minuten op de Vlaamse radio. Maar nu zijn we nog begin augustus. Augustus begon met het verhaal van iemands vader die voor de oorlog in Duitsland aan de spoorwegen gewerkt had en die op de plaatselijke tramlijn tegengehouden werd als machinist door een drietal Duitse soldaten, waarvan één hem herkende als vroegere werkmakker. Hij mocht doorrijden. Internationale solidariteit.
vrije liefde' Wat is de bedoeling: van zij die jaloers zijn het eten van de verboden vrucht en het zwaar-emotionele af te leren ? Lokken ze daardoor hun eigen miserie uit ? Kan een vrouw die de man waarop ze verliefd is en die voor haar kiezen wil...wel nog emotioneel gelukkig worden als ze hem niet volgt of 'bedriegt' ? ' Vrije liefde' kan die ook wel een duurzaam lichamelijk verlengstuk hebben ? Of kan dit niet omdat het waarom van bepaalde symbolische tegenstellingen tussen de aantrekkingskracht tussen wezens van mensen dan duidelijk worden ? Als een man zijn vrouw verstoot, kan ze dan naar een andere man als de zielsreden voor haar verstoting bij haar ligt , zal ze dan nog gemakkelijk meer gelukkig worden ? Is een zielsreden niet een iets dat niet zozeer met de praktische maar symbolische psychologische dingen in het leven te maken heeft ? Ik weet het 'niet graag eten meer maken voor iemand' is ook al symbolisch. In gelukkig worden speelt de genetica ook een rol ...zelfs voor de opvoeding in huis en school begint. Als je licht en sterk genoeg bent spring je wel over de hindernissen der genetica denk ik. In hoeverre leven wij via de tegenstellingen in onze genetische erfenissen verder ? De positieve emoties moeten het op de negatieve emoties halen en die kunnen van alle kanten komen.
De scheppende kracht der natuur...hét theatergenie.
Zoals een boom zijn sap omhoogtrekt, trek ik de gedachten naar boven en beneden,
omdat de wereld kan verder bestaan. De echte details ... geheimen voor eenieder...in 't beste geval even vasthouden en dan weer weg.
Onze gemeente haalt vijf sterren : een wereldkaart op blauwe plastic op een voetbalveld met een vierduizend man. Een reproductie van een 15-tal gekende wereldbouwwerken. 1OO klaargemaakte gerechten uit heel de wereld. 100 cadeaus vanuit heel de wereld naar ons gestuurd. 100 typische klederdrachten. De opening en sluiting van de Olympische Spelen in Griekenland, was ook heel mooi. Terwijl het geweld in de wereld voortduurt, hoop ik op de eerste Olympische Spelen zonder dat er ergens nog honger of ellende of oorlog is. Er is zelfs een uitzending over het schilderij 'déjeuner sur l'herbe' , waar ik in 't school een stuk over schreef...
het zal één van die levensbepalende herinneringen zijn. De avond van het vuurwerk in Aarschot was ook heel ok...zonder het te hebben gezien veel energie gekregen.
Er is maar één ding dat niet bestaat en het is krachtiger dan alles : tijd..
meisje in kiosk, meisje van een jaar of zeven
leuk rokje, bloesje, krantenkiosk
knietjes tot aan het domme wereldnieuws
starend naar de grote mensen daarboven
blote mannen , maar vooral veel vrouwen op die foto’s blikken die ze niet begrijpt,
stout uitgeworpen tongen, ogen die stout kijken en die ze niet begrijpt
ze zal het haar mamma vragen
en horen dat die alleen maar kijken om geld...
niet lief kunnen zijn
Op 't internet een site van een Japanse die aan het wereldgeweld en ook persoonlijke dingen lijkt ten onder te gaan, maar zich weer hersteld.
In september vooral m'n dromen kort genoteerd...daarover niks, zou dit schrijven veel te ver leiden. Welke bijblijven : de waterput die ineens rond mijn pomp stond :mijn eigen overtuigingen blijven volgen.
Ochtendwandeling op
het oktoberplatteland. Zacht weer met een wind die naar de zee ruikt, alhoewel
150 maal duizend meter verwijderd. Ik kom Euafi, een meisje van achttien tegen.
Beetje Berbers, beetje Vlaams, haar overgrootvader was nog onderwijzer en
gelegenheidsschrijver en spreker op feesten, terwijl mijn grootvader er dan
zong of liet dansen. Vannacht is ze naar het concert van de jongerengroepjes
geweest.
Metal, Punk, Hardcore...maar spijtig genoeg niets tussen Beethoven en alles sindsdien. Rauwe, moeilijk verstaanbare kreten, 'why must we die', liefdespijn in de standaardtaal, maar geen contestatie...soms een dansen dat aan videospelletjes met geweld doet denken. Ook haar ding niet...maar ook de nieuwe generatie moet leren het onderscheid tussen massaconsumptie en kunst te maken. Ik vertel haar dat sommige groepen uit de arme dorpen van het zuiden misschien voor een vernieuwende inbreng kunnen zorgen...en waar ze hun optredens via het internet kan vinden. Je moet ze gaan zien...niet alleen downloaden.
"Oh ja", zegt ze..."mama en ik hebben op jouw site proberen geraken, maar het lukte niet". "Dan zal ik mijn programmeur er bij ons thuis er eens moeten laten naar kijken", zeg ik...niets vermoedend van de latere astra nova-fenomenen. Terwijl ik dan alleen langs de leeggeplukte fruitboomgaarden wandel en voel dat land en zee één zijn, maar het ene gewoon zonder zeewater, bedenk ik dat ik Euafi misschien een kopie van m'n filosofisch werk en gedichten en zo kan geven...of m'n teksten die een inzicht in geschiedenis proberen geven...dat heeft de jeugd; en niet alleen de jeugd; dringend nodig. Soms hangt er uitzonderlijk nog een aan de boom rijp geworden peer van de ene of andere zeldzame soort, verleidelijk te zijn. Van in het veld heb je een mooi zicht op het dorp met al z'n huizen en levensverhalen. Alle verhalen gaan heel lang terug, toch is het alleen het NU dat je voor ogen moet houden...als je het niet te moeilijk maken wil.
Er is de economische toestand van de mensen en de zielstoestand van de mensen. Indien ze een gegarandeerd inkomen hadden, zouden ze dan niet geruster zielen zijn ...of hebben ze die uitdaging 'om er te komen' nodig ?
De kleine boeren van na de vijftiger jaren en nog een paar decennia later zijn bijna verdwenen. Voor akker en veeteelt schieten er nog een paar over. Op nog enkele grote fruitboeren en enkele kleinere na zijn de meeste tot het leger loon- of vervangingsinkomens gaan behoren...als je sommige vrije beroepen buiten beschouwing laat. Iedere dag speelt het klimaat een klein stukje van een seizoen met de wind, de zon en de regen. Eng is het pas als de nattigheid langer dan enkele dagen voortduurt. Niemand slaapt er nog onder de blote zolderpannen zoals m'n grootouders in de tijd. De Europeanen vechten niet meer onder mekaar en de wegen zitten vaak vol auto's. De kerktoren domineert het dorpsbeeld en lokt alleen bij begrafenissen nog vrij veel volk. Er zijn nog wel huwelijken maar zeker zoveel relaties vallen na enkele jaren uiteen. Het is een voorrecht mensen te kennen binnen een dorpsgemeenschap. Te zien hoe ze toch er proberen er het beste van te maken.
We zijn hier om mekaar te troosten, omdat we niet altijd weten dat we eeuwig zijn.
Troosten kunnen we op velerlei manieren doen. Het voorzien in ons levensonderhoud, het leren van talen, het liefhebben van allerlei, van onszelf tot de ander, tot en met de vele kunstvormen. Troost me omdat ik voor de moment wel inspiratie heb, maar ze niet kan uitdrukken. Het lijkt wel of de literatuur en paranormale vergelijkingen die in m'n hoofd tot stand komen aan de hand van wat ik beleef en denk daar alleen maar voor een reeds gestorven 'lezerspubliek' tot stand komen. Heden en verleden blijven prachtige constructies opleveren, zelfs gecombineerd met de toekomst...er zit natuurlijk ook drama en pijn en onmacht om wat er aan barbaars in de wereld gebeurd tussen, maar daar moet je dan telkens weer proberen van af te geraken door je inzicht in de realiteit van het geheel der dingen op tijd voor ogen te blijven houden. Niet iedereen is even politiek met onrecht bezig bijvoorbeeld, daarom zijn onze politiekers maar het resultaat van onze omstandigheden en onze wil, niet van ons idealisme.
Troost me die dagen van donker en nattigheid en koude, zonder dat de zon eens piepen komt en het ergens in m'n lijf soms stram aanvoelt. Troost me, muziek, als ik de door m'n maagzweren teweeg gebrachte vermoeidheid weg rust. Troost me vrouw, met het reizen naar en beleven van de seks. Troost me liefde.
19.‘GOD', dat zijn de anderen...
jijzelf bent alleen diegene die je 'zijn' soms helemaal zelf bepaalt
24FEB.2005 Donderdagochtend. Tot nog toe ging ik om het gegeven 'God', te duiden, uit van de door m'n eigen geformuleerde vraag of er ' een stof bestaat die de hele evolutie niet heeft nodig gehad om te komen tot het soort bewustzijn dat wij hebben ?'. Het niet met klassieke middelen bewijsbare antwoord hierop is misschien nee. Gevolg is dat er vele 'stukjes' van 'God', van 'bewustzijn' in alles wat leeft en waar het vandaan komt, zitten. Ik vroeg het aan mezelf vóór ik slapen ging. Laat me nu eens dromen van wie diegene is tegen wie je soms als kind meent te moeten praten. Het kind-zijn, de tijd dat men je bestookt met romantische foto's en beelden van oude wijze mannen met lange baarden die ofwel te streng of te lief kijken. In je ziel nestelt zich ondertussen wel een beeld van God. Niet de grootouders, ouders enz..., maar 'God als een perfect, almachtig iets'...dat je voortdurend oordeelt en bedreigt en waar je toch steun moogt aan vragen in je binnenste. Wel, ik geloof in het evolutieverhaal en de bewuste reis naar meer en meer bewustzijn, begeleid door bewustzijn die onder mijn vorm verderging van toen ik verwekt werd...die verwant is met de rest van de menselijke genetica en naast de mineralen en het licht, de golven enz. waarin je uiteenvalt daarin verder zal bestaan.
De droom die ik had ging over 'de anderen' in een stuk van hun politieke dimensie. Een heel pak volk van het bedrijf waar ik voor werkte en anderen ook, zaten in een soort arena samengepakt. Hun bedrijfsmanagers kondigden een soort ontslagplan af en door allerlei beloften en trucs werd het ontslag beperkt tot diegenen die daar in die arena openlijk tegen protesteerden waaronder mezelf en iemand van een kleine linkse partij. Er waren zelfs bekenden die me openlijk aanvielen, waarvan ik dat niet gedacht zou hebben. Toen ik wakker werd, was de link vlug gelegd...diegenen waartegen je soms praat binnen jezelf...eigenlijk zijn dat de anderen...je eigenlijke zelf, dat is alleen die innerlijke rust in je zelf...de rest zijn referentiepunten...is 'god', verzamelwoord voor alle anderen die je leven bepalen. Al had ik liever gehad dat het 'goede' dat je vanbinnen kan voelen zijn weg langs de materie gezocht had en zoekt...om zich daarin te uiten. Alle schepselen die uit dat verhaal voortgekomen zijn vormen één grote geest waarbinnen eenieder aan verfijning van zijn bewustzijn zou moeten werken. Hoe meer mensen hun bewustzijn verfijnen en hoe dichter het bij het oorspronkelijke en eeuwige goede komt, hoe meer geluk er voor iedereen mogelijk wordt...op persoonlijk en politiek vlak zowel als cultureel. Hoe mijn gezoek in die richting afliep lees je in het filosofisch essay 'in den beginne was er het woord én de wetenschap' 28FEB.05 Maandag, een nieuwe week wenkt. Ochtendwandeling. Sneeuw en ijs op de landwegen onderweg. Rust in het hoofd. De zon op alles. Alles op een rijtje zetten. Scherp proberen zien. Vrouwen en mannen, ze laten soms goede en brave mannen en vrouwen zitten omdat die te goed en te braaf en te breed zijn...of hun genen of ervaringen zo in mekaar zitten, dat ze niet anders kunnen. Om zeer bezit gebonden redenen ook 'natuurlijk'...als dat al 'natuurlijk' is...maar je zoiets niet alleen op de natuur steken om een alibi te hebben. Daar moeten toch nog andere redenen voor zijn dan de hormonale...de hormonen zijn misschien de scenaristen die mensen andere wegen opsturen om nieuwe inzichten over relaties op te doen...om hen uiteindelijk doen te beseffen dat ze eerst en vooral de rust in hun eigen moeten zoeken...en eigenlijk in hun aanvankelijke relatie de onrust binnenlieten.
Onze gedachten brengen zonder dat we dat altijd klaar inzien veel van die dingen tot stand. Verlangen naar iemand anders bijvoorbeeld ? Waarom ? Misschien is dit voor sommige mensen niet tegen te houden, daar ze misschien in een evolutie zitten waarbij ze de confrontatie met de lessen uit een andere genenkombinatie aan moeten gaan. Vaak begint zoiets met de liefde, rechtstreeks in zijn romantische of lichamelijke context. Beide contexten zijn onafscheidelijk maar hun graad van vertegenwoordiging in het geheel kan nogal ver uiteen liggen. Reizen, mijn drang om te reizen in de natuur, door dorpen...af en toe een contact met iemand, oppervlakkig en toch voldoende, niet van hun persoonlijke diepe gronden wetend willen. Nog te vlug moe, ik voel het als ik thuiskom van m'n wandeling, ik voelde het ook al even opkomen na de weldaad van de ochtendrust. Morgen begint een nieuwe maand...weer 6OOinlichtingen en meer per dag gaan geven, zal niet gaan. Waar licht het gedicht van gisteren, dat ik het hier even overtyp...of in het bestand recente poëzie zet.
01MAA.05 Dinsdag. Fijne ochtendsneeuw verborg de bevroren plassen op het wandelpad. Vandaar dat ik in de bergaf onderuit ging. Een mooie slidetekening als gevolg. De blauwe en groene steentjes op de zandkleur van het pad waren fraai gedecoreerd met het wit. Je zou zo moeten elke dag een foto van dezelfde vierkante meter trekken en die dan na elkaar leggen. Geen zonneschijn vandaag.
Gisteren nog gepraat met iemand die binnen een maand via een brief weet hoe lang hij nog te leven heeft, kaal geworden, trekt het zich niet meer aan...zou hij dat wel moeten doen en zou hij dan beteren ? Zal hij de vijftig halen...had er niet minstens één vrouw in z'n leven moeten zijn ? Is hij niet gewoon té zachtaardig voor een man. Zou het niet beter geweest zijn indien hij niet zijn hele leven bij z'n ouders gebleven was ? Is het Tsjernobil ? Honderden vragen kan je je zo stellen...ze delen hun leven met mekaar...de vader met de blauwe ogen en het zwarte, zuiderse haar, de oorlogsweduwe die de tweede helft van haar leven veel ziek geweest is. De dochter die haar in de oorlog gebleven vader nooit heeft gekend. Het is in ieder geval altijd het imperialisme van de wolven van het geld dat oorlogen...en ook ziekte... uitlokt.
Ons persoonlijk omgaan met ons lichaam en onze ziel natuurlijk ook. Om onze negatieve emoties uitgezuiverd te krijgen gebeuren er de raarste dingen in ons leven. Voor we echt rust vinden worden we soms nogal rondgesmeten in onszelf, terwijl we in onze kern eigenlijk één en al rust zijn. Vinden sommigen in hun kern dan helemaal geen rust meer terug ?
Metal, Punk, Hardcore...maar spijtig genoeg niets tussen Beethoven en alles sindsdien. Rauwe, moeilijk verstaanbare kreten, 'why must we die', liefdespijn in de standaardtaal, maar geen contestatie...soms een dansen dat aan videospelletjes met geweld doet denken. Ook haar ding niet...maar ook de nieuwe generatie moet leren het onderscheid tussen massaconsumptie en kunst te maken. Ik vertel haar dat sommige groepen uit de arme dorpen van het zuiden misschien voor een vernieuwende inbreng kunnen zorgen...en waar ze hun optredens via het internet kan vinden. Je moet ze gaan zien...niet alleen downloaden.
"Oh ja", zegt ze..."mama en ik hebben op jouw site proberen geraken, maar het lukte niet". "Dan zal ik mijn programmeur er bij ons thuis er eens moeten laten naar kijken", zeg ik...niets vermoedend van de latere astra nova-fenomenen. Terwijl ik dan alleen langs de leeggeplukte fruitboomgaarden wandel en voel dat land en zee één zijn, maar het ene gewoon zonder zeewater, bedenk ik dat ik Euafi misschien een kopie van m'n filosofisch werk en gedichten en zo kan geven...of m'n teksten die een inzicht in geschiedenis proberen geven...dat heeft de jeugd; en niet alleen de jeugd; dringend nodig. Soms hangt er uitzonderlijk nog een aan de boom rijp geworden peer van de ene of andere zeldzame soort, verleidelijk te zijn. Van in het veld heb je een mooi zicht op het dorp met al z'n huizen en levensverhalen. Alle verhalen gaan heel lang terug, toch is het alleen het NU dat je voor ogen moet houden...als je het niet te moeilijk maken wil.
Er is de economische toestand van de mensen en de zielstoestand van de mensen. Indien ze een gegarandeerd inkomen hadden, zouden ze dan niet geruster zielen zijn ...of hebben ze die uitdaging 'om er te komen' nodig ?
De kleine boeren van na de vijftiger jaren en nog een paar decennia later zijn bijna verdwenen. Voor akker en veeteelt schieten er nog een paar over. Op nog enkele grote fruitboeren en enkele kleinere na zijn de meeste tot het leger loon- of vervangingsinkomens gaan behoren...als je sommige vrije beroepen buiten beschouwing laat. Iedere dag speelt het klimaat een klein stukje van een seizoen met de wind, de zon en de regen. Eng is het pas als de nattigheid langer dan enkele dagen voortduurt. Niemand slaapt er nog onder de blote zolderpannen zoals m'n grootouders in de tijd. De Europeanen vechten niet meer onder mekaar en de wegen zitten vaak vol auto's. De kerktoren domineert het dorpsbeeld en lokt alleen bij begrafenissen nog vrij veel volk. Er zijn nog wel huwelijken maar zeker zoveel relaties vallen na enkele jaren uiteen. Het is een voorrecht mensen te kennen binnen een dorpsgemeenschap. Te zien hoe ze toch er proberen er het beste van te maken.
We zijn hier om mekaar te troosten, omdat we niet altijd weten dat we eeuwig zijn.
Troosten kunnen we op velerlei manieren doen. Het voorzien in ons levensonderhoud, het leren van talen, het liefhebben van allerlei, van onszelf tot de ander, tot en met de vele kunstvormen. Troost me omdat ik voor de moment wel inspiratie heb, maar ze niet kan uitdrukken. Het lijkt wel of de literatuur en paranormale vergelijkingen die in m'n hoofd tot stand komen aan de hand van wat ik beleef en denk daar alleen maar voor een reeds gestorven 'lezerspubliek' tot stand komen. Heden en verleden blijven prachtige constructies opleveren, zelfs gecombineerd met de toekomst...er zit natuurlijk ook drama en pijn en onmacht om wat er aan barbaars in de wereld gebeurd tussen, maar daar moet je dan telkens weer proberen van af te geraken door je inzicht in de realiteit van het geheel der dingen op tijd voor ogen te blijven houden. Niet iedereen is even politiek met onrecht bezig bijvoorbeeld, daarom zijn onze politiekers maar het resultaat van onze omstandigheden en onze wil, niet van ons idealisme.
Troost me die dagen van donker en nattigheid en koude, zonder dat de zon eens piepen komt en het ergens in m'n lijf soms stram aanvoelt. Troost me, muziek, als ik de door m'n maagzweren teweeg gebrachte vermoeidheid weg rust. Troost me vrouw, met het reizen naar en beleven van de seks. Troost me liefde.
19.‘GOD', dat zijn de anderen...
jijzelf bent alleen diegene die je 'zijn' soms helemaal zelf bepaalt
24FEB.2005 Donderdagochtend. Tot nog toe ging ik om het gegeven 'God', te duiden, uit van de door m'n eigen geformuleerde vraag of er ' een stof bestaat die de hele evolutie niet heeft nodig gehad om te komen tot het soort bewustzijn dat wij hebben ?'. Het niet met klassieke middelen bewijsbare antwoord hierop is misschien nee. Gevolg is dat er vele 'stukjes' van 'God', van 'bewustzijn' in alles wat leeft en waar het vandaan komt, zitten. Ik vroeg het aan mezelf vóór ik slapen ging. Laat me nu eens dromen van wie diegene is tegen wie je soms als kind meent te moeten praten. Het kind-zijn, de tijd dat men je bestookt met romantische foto's en beelden van oude wijze mannen met lange baarden die ofwel te streng of te lief kijken. In je ziel nestelt zich ondertussen wel een beeld van God. Niet de grootouders, ouders enz..., maar 'God als een perfect, almachtig iets'...dat je voortdurend oordeelt en bedreigt en waar je toch steun moogt aan vragen in je binnenste. Wel, ik geloof in het evolutieverhaal en de bewuste reis naar meer en meer bewustzijn, begeleid door bewustzijn die onder mijn vorm verderging van toen ik verwekt werd...die verwant is met de rest van de menselijke genetica en naast de mineralen en het licht, de golven enz. waarin je uiteenvalt daarin verder zal bestaan.
De droom die ik had ging over 'de anderen' in een stuk van hun politieke dimensie. Een heel pak volk van het bedrijf waar ik voor werkte en anderen ook, zaten in een soort arena samengepakt. Hun bedrijfsmanagers kondigden een soort ontslagplan af en door allerlei beloften en trucs werd het ontslag beperkt tot diegenen die daar in die arena openlijk tegen protesteerden waaronder mezelf en iemand van een kleine linkse partij. Er waren zelfs bekenden die me openlijk aanvielen, waarvan ik dat niet gedacht zou hebben. Toen ik wakker werd, was de link vlug gelegd...diegenen waartegen je soms praat binnen jezelf...eigenlijk zijn dat de anderen...je eigenlijke zelf, dat is alleen die innerlijke rust in je zelf...de rest zijn referentiepunten...is 'god', verzamelwoord voor alle anderen die je leven bepalen. Al had ik liever gehad dat het 'goede' dat je vanbinnen kan voelen zijn weg langs de materie gezocht had en zoekt...om zich daarin te uiten. Alle schepselen die uit dat verhaal voortgekomen zijn vormen één grote geest waarbinnen eenieder aan verfijning van zijn bewustzijn zou moeten werken. Hoe meer mensen hun bewustzijn verfijnen en hoe dichter het bij het oorspronkelijke en eeuwige goede komt, hoe meer geluk er voor iedereen mogelijk wordt...op persoonlijk en politiek vlak zowel als cultureel. Hoe mijn gezoek in die richting afliep lees je in het filosofisch essay 'in den beginne was er het woord én de wetenschap' 28FEB.05 Maandag, een nieuwe week wenkt. Ochtendwandeling. Sneeuw en ijs op de landwegen onderweg. Rust in het hoofd. De zon op alles. Alles op een rijtje zetten. Scherp proberen zien. Vrouwen en mannen, ze laten soms goede en brave mannen en vrouwen zitten omdat die te goed en te braaf en te breed zijn...of hun genen of ervaringen zo in mekaar zitten, dat ze niet anders kunnen. Om zeer bezit gebonden redenen ook 'natuurlijk'...als dat al 'natuurlijk' is...maar je zoiets niet alleen op de natuur steken om een alibi te hebben. Daar moeten toch nog andere redenen voor zijn dan de hormonale...de hormonen zijn misschien de scenaristen die mensen andere wegen opsturen om nieuwe inzichten over relaties op te doen...om hen uiteindelijk doen te beseffen dat ze eerst en vooral de rust in hun eigen moeten zoeken...en eigenlijk in hun aanvankelijke relatie de onrust binnenlieten.
Onze gedachten brengen zonder dat we dat altijd klaar inzien veel van die dingen tot stand. Verlangen naar iemand anders bijvoorbeeld ? Waarom ? Misschien is dit voor sommige mensen niet tegen te houden, daar ze misschien in een evolutie zitten waarbij ze de confrontatie met de lessen uit een andere genenkombinatie aan moeten gaan. Vaak begint zoiets met de liefde, rechtstreeks in zijn romantische of lichamelijke context. Beide contexten zijn onafscheidelijk maar hun graad van vertegenwoordiging in het geheel kan nogal ver uiteen liggen. Reizen, mijn drang om te reizen in de natuur, door dorpen...af en toe een contact met iemand, oppervlakkig en toch voldoende, niet van hun persoonlijke diepe gronden wetend willen. Nog te vlug moe, ik voel het als ik thuiskom van m'n wandeling, ik voelde het ook al even opkomen na de weldaad van de ochtendrust. Morgen begint een nieuwe maand...weer 6OOinlichtingen en meer per dag gaan geven, zal niet gaan. Waar licht het gedicht van gisteren, dat ik het hier even overtyp...of in het bestand recente poëzie zet.
01MAA.05 Dinsdag. Fijne ochtendsneeuw verborg de bevroren plassen op het wandelpad. Vandaar dat ik in de bergaf onderuit ging. Een mooie slidetekening als gevolg. De blauwe en groene steentjes op de zandkleur van het pad waren fraai gedecoreerd met het wit. Je zou zo moeten elke dag een foto van dezelfde vierkante meter trekken en die dan na elkaar leggen. Geen zonneschijn vandaag.
Gisteren nog gepraat met iemand die binnen een maand via een brief weet hoe lang hij nog te leven heeft, kaal geworden, trekt het zich niet meer aan...zou hij dat wel moeten doen en zou hij dan beteren ? Zal hij de vijftig halen...had er niet minstens één vrouw in z'n leven moeten zijn ? Is hij niet gewoon té zachtaardig voor een man. Zou het niet beter geweest zijn indien hij niet zijn hele leven bij z'n ouders gebleven was ? Is het Tsjernobil ? Honderden vragen kan je je zo stellen...ze delen hun leven met mekaar...de vader met de blauwe ogen en het zwarte, zuiderse haar, de oorlogsweduwe die de tweede helft van haar leven veel ziek geweest is. De dochter die haar in de oorlog gebleven vader nooit heeft gekend. Het is in ieder geval altijd het imperialisme van de wolven van het geld dat oorlogen...en ook ziekte... uitlokt.
Ons persoonlijk omgaan met ons lichaam en onze ziel natuurlijk ook. Om onze negatieve emoties uitgezuiverd te krijgen gebeuren er de raarste dingen in ons leven. Voor we echt rust vinden worden we soms nogal rondgesmeten in onszelf, terwijl we in onze kern eigenlijk één en al rust zijn. Vinden sommigen in hun kern dan helemaal geen rust meer terug ?
20. de verborgen stukjes van de
puzzel van het waarnemen
ZA20/12/2004 Inleiding. België. 't Nederlandstalige deel. Een vrouw, een oorlogsweduwe in 't dorp, wordt in het dorp begraven. Net op de dag dat er in een Franstalige stad in dat land een herdenking van de eindgruwelen van de tweede wereldoorlog plaatsvindt.
Ze had geen mooiere dag kunnen kiezen om de eenheid van haar leven en haar land uit te drukken en het nationalisme een vuist te maken. Weduwe van twee mannen. De eerste als eerste in een verre oorlog op grond van het dorp zelf gevallen.
De tweede zijn schoonzuster tot zijn vrouw makend. Het mislukken van de Duitse revolutie na de eerste wereldoorlog was het begin van het proces dat tot het aan de macht komen van het nazisme leidde. Het rechtstreekse gevolg daarvan, was dat het leven van tientallen jonge mensen in het dorp in de zomer van 1944 helemaal overhoop gegooid werd...zoals zo dikwijls in de geschiedenis van de mensheid daarvoor. De overlevenden troosten mekaar of verscherpten hun vetes, de latere, welvarender generaties begrepen niet goed soms wat er tussen een aantal mensen aan de hand geweest was. Teveel werd alles toegespitst op wie wat had gedaan en niet op het economische en politieke waarom van een oorlog. Sommigen vragen zich wel af waarom er zestig jaar later in de wereld meer dorpen met burgerlijke oorlogsslachtoffers zijn dan toen. Waarschijnlijk ben ik in het dorp de enige die het antwoord weet en op mijn homesite ook de remedie verspreid. Iedereen met een zekere ouderdom hangt wel één van de versies van een stuk waarheid aan, maar voor de jongere generaties is dat allemaal gedaan...ze leven nu in een vredig Europa. Ik hoop voor hen dat dat echt zo blijven mag. Destijds, toen m'n grootvader ongeveer dezelfde halve-eeuw leeftijd had als ik,
had hij als boer en fruitteler ook een café waar je ook aan volksspelen zoals kegelen en wipschieten kon doen. Hij was ook keizer van de volksdansgroep en onafhankelijk gemeenteraadslid. Alhoewel hij een Engelse piloot het leven redde door hem te verbergen of al eens iets deed voor mensen die niet in de aanvallende Staat wilden gaan werken, was de boodschap die van hem in z'n café uitging duidelijk zowel voor de weinigen die openlijk of verdoken met de collaboratie betrokken waren als voor de velen die het verzet genegen waren : HOU JULLIE GEDEISD, de oorlog is bijna gedaan. Bompa werd opgepakt en verhoord en wist de bezetter en z'n trawanten op z'n eigen filosofische manier ervan te overtuigen dat ze op een moment waarop de geallieerden voor hun deur stonden hun tijd niet in het onbeduidende van het verzet in zijn dorp moesten steken. Hij moet niks hebben verraden, net zoals niemand wist dat hij een Engels piloot en een paar weerstanders verborg. Van een andere in het dorp verborgen piloot wisten teveel mensen dat hij daar verborgen was, die werd dan ook bij een razzia een tijd later na de desastreuze moord op de leider van de collaboratie mee opgepakt. Waarschijnlijk kwam grootvader ook vrij door toedoen van een vrouw die mijn oudste tante kende en die daar werkte waar de patriotten ondervraagd én of gefolterd werden. Soms komen dingen raar tot stand : m'n oudste tante was in de kliniek voor een appendix en leerde daar een andere jonge vrouw kennen die later in 't verzet zou gaan...langs die weg zond men onder andere een piloot naar m'n grootvader.
Tijdens de razzia vond men ook zijn ook in de hof grond of elders ingegraven zonen of hemzelf of zijn collega-verzetsman-gebuur niet. Niettegenstaande grootvaders eerlijke bedoelingen, waren er in het dorp wel enkele mensen met dode mannen of kinderen die bompa als verzetsman verdachten van gegevens over het verzet te hebben doorgegeven. Dat sleet wel na een tijd want op den duur komt de waarheid toch altijd bovendrijven. Die kinderen van m'n grootouders die in het dorp bleven zaten ergens met een gevoel van te willen bewijzen dat een andere wereld dan die waarin zij geboren waren, mogelijk was...zonder dat ze zich daar zelf bewust van waren eigenlijk. Van in de jaren zestig voerden zij het fruit van de streek die door de bezetter zo was aangevallen...uit naar het land van die bezetter. Als om te zeggen dat oorlog geen oplossing is, altijd een gevolg van beetgenomen krijgers die de burgers onder hen enorm veel schade berokkenen. Het leven ging verder. Bompa werd nog altijd bij gestorven dorpsgenoten geroepen om hen 'af te leggen' of om twisten bij te leggen. Eén van zijn zonen die geen werk vond en de koloniale school gevolgd had, ging uiteindelijk niet naar Kongo en begon een handelszaak in fruit van de streek, waaronder ook het hunne. Hun vader, mijn grootvader dus, had op zijn beurt een vader die z'n eerste vrouw verloor. Later, na lange tijd alleen met z'n
zoon, m'n grootvader langs vader's kant, geleefd te hebben, hertrouwde hij met een weduwe uit 'Kumtich' (ich kummere mich um dich) Het lijkt er soms op dat oorlog de genetische intelligentie van 'wie vindt wie' om zich (en de lijnen vóór hen) voort te planten, roet in het spel gooien komt...toch is dat niet zo...want wie iedereen die hier moet rondlopen komt hier waarschijnlijk uiteindelijk toch door een hergroepering der genen op de wereld en deze wezens zijn geen genetische ziele-resultaten die ergens afwijken van wat normaal in de lijn der scenarioverwachtingen lag, omdat bijvoorbeeld de oorlogsweduwen aan andere mannen beginnen. Hetzelfde verhaal gaat met gelijkaardige personages verder, zo lijkt het mij. Dit is een gigantisch dominospel dat al zo oud als de mensheid en ouder is. Een andere grootvader, langs ma's kant had voor een stuk meer noordelijke roots en werkte met z'n schoonbroer in de zaak van z'n vader. Ze maakten van maïs en zo veevoeder aan de kanten van Keerbergen en Kampenhout. Zo leerde bompa II zijn vrouw kennen, want die haar vader was beestenkoopman uit Stok, een dorp tegen 't begin van Limburg. 't Moet wat geweest zijn in die tijd. Men keerde het hooi nog manueel...het moest zo dikwijls rondgesmeten worden dat een bekend gezegde in die tijd was : 'het hooi moet op de vork drogen'. Een zeker Viktor nam dit eens letterlijk en terwijl hij rustte en wat hooi op z'n vork legde, zei hij "onze pa heeft gezegd dat het hooi op de vork drogen moet".
Liefdesverhoudingen, het gevolg van voorgeschiedenissen die over de generaties heen voortduren
Twee zusjes groeiden voor Wereldoorlog twee op. Hun ouders, de vader, een Noorders type met grijze ogen, de moeder met een Siberisch-Indiaans uiterlijk. Hun oudste dochter Nathalie, beetje mediterraan voorkomen, de jongste dochter Emilie grijze ogen, olijker dan de oudste. In de tak langs moederskant hadden beide zussen nichten van de Siberisch-Indiaanse lijn met duidelijk veel passie in het bloed.
Eén van de nichten, Helena, trouwde en haar man bezweek nog voor zijn pensioen op de wc-pot aan een hartaanval. Na enkele jaren schikte de vrouw zich in een minnares rol...uit noodzaak om de passie in haar alsnog kwijt te raken. De vrouw van haar minnaar vond de driehoek wel in orde, zolang haar man bij haar bleef wonen, wat hij ook deed. Na een tijd ging die toestand voor Helena niet meer en iedere avond bad ze 'God' om een oplossing. Die oplossing kwam er ook, want een andere, vrije weduwenaar begon interesse voor Helena te tonen. Toch zat ze weer met keuzes die haar moeilijk vielen. Voor haar nichten en hun dochters was het een simpele kwestie...'ze had maar niet met een getrouwde man iets moeten beginnen'.
Opmerkelijk was dat een paar jaar terug, de dag nadat Helena's begraven werd, de man van haar nichtje Emilie een hersenberoerte kreeg die hij overleefde, maar waar hij niet helemaal van herstelde. Misschien leefde in de rustige, olijke maar nuchtere Emilie die haar man nu al zestig jaar kent, via de genetica dat verlangen naar veel passie in het leven, alhoewel je het haar andere kant niet zou nageven. Misschien verlangde ook haar meer op passie ingestelde man ook naar die soort energie die mensen hevig naar mekaar doet verlangen zonder dat hun verstand in de weg staat. Daarom ook dat één van haar kinderen die passie wél onder de vorm van driehoeksverhoudingen en andere tegenkwam...en daarom ook eerst iemand warmbloedig, maar toch overwegend zakelijk ingesteld iemand tegenkwam. Wat niet wordt opgelost, werkt zich op een andere manier uit...vaak door andere verwanten of hun nakomelingen. Ieder is zo een stukje van het geheel van anderen. Een andere nicht van Emilie was dan iemand die 'ja...maar' tegen de passie zei, waarop haar lief haar een brief schreef...'als je nieuwe schoenen koopt wil je ze toch eens passen'. 21.het leven is een eindeloze test (niet te verwarren met mijn filosofisch kortverhaal over de geschiedenis van de filosofie in http://deblogfilosofen.skynetblogs.be Zoeken naar mogelijkheden. Versmelten van cellen met tegengestelde inhoud. Scheppen van organismen, daarna planten en organen en door ons, door de natuur dus, bezielde wezens. Daarna de mens, de stammen, de koninkrijken, de republieken en ooit één wereld zonder grenzen. Eerst moet het bewustzijn van de mens zich van de geld speculatie en de negatieve emoties ontdoen. Groeien naar een nieuwe politieke organisatievorm toe. Een hiërarchie die niet op het bezit gebaseerd is, dringt zich op. Het verval van dat geldspeculatiesysteem zal de nodige stimulansen aan de bewustzijnsverhoging geven. Intussen blijven we voor een flink stuk ingedommeld, gevangenen van levensgewoonten, gebonden aan de strijd om het economische overleven van het oude systeem en het emotioneel onrijp reageren. We worden dus tegengehouden om zowel sociaal als persoonlijk te groeien. We moeten allerlei filosofische inzichten doorgeven zowel als rijp worden om de verwarring die onze geslachtsdrift met zich meebrengt op te lossen. Ook onze lichamelijke sterfelijkheid mogen we niet langer meer als iets onbegrijpelijks en angstaanjagends ervaren. Alleen in theorie begrijp je dit niet, je moet alles ervaren, de ene wat meer dan de andere...zodat je er achteraf op terugkijken kan.
22.Het geloof, moderne versie. II..zet zich door
EENS GOED BEZINNEN ROND DE TSUNAMI MENSHEID ! De wereld was één continent en ging en gaat uitéén...maar de mensheid moet één worden. Ze toonde ook dat ze één kon worden. Een dinsdag in de week overliep ik wie er al wat gekregen had van m'n oude collega's. Vier dagen later hoor ik dat de AA-voorzitter en ex-collega een infarct gekregen had. Hij was er bijna aan.
Uit een gesprek de avond na een begrafenis van de grootmoeder van een vriendin vernam ik dat de ene mens langer in de kamer waar hij in overlijdt blijft hangen dan de andere. Haar grootmoeder was vrij vlug weg, zei ze.
De man wiens broer in de oorlog bleef zei dat een op jouw afstormende hond gestopt kon worden door stokstijf te blijven staan. Mijn tactiek is in zijn richting te gaan en veel autoritaire geluiden in zijn richting te maken, zelfs als hij na een keer afdruipen weer terugkomt. Of je verstoppen...zoals voor de nazi's in den tijd.
Lezen en leven is zoals wanneer je leerde schrijven of rekenen, oefenen, veel oefenen, altijd oefenen om steeds opnieuw helderder leren te observeren. Observeren in de directe omgeving. Ze heeft er zovelen zien gaan, ze heeft er zovelen geholpen, wat zwaar was maakte ze licht. Ze is een levende encyclopedie die heel veel weet van mensen die in de tijd hun fruit op het bedrijf kwamen leveren. Ze werd er door de genetische voorzienigheid gedropt om voor veel mensen veel te betekenen omdat ze alles zo goed aanvoelden...ons ma.
Hij bijt geen katten dood, hij gaat geen zwaardere en hogere mannelijke rashonden uit de weg als zwerf stratier (zwerfhond)...en iemand met goede bedoelingen doet hij geen kwaad...onzen hond.
Een droom kan een voorspelling, een lied gecomponeerd met de noten van de verwarring en de inzichten van de dag zijn, of telepathische liefdesontmoetingen zonder de plichtplegingen van de dag.
Een psychiater is een soort moderne pastoor...maar ik weiger hun vakjes denken...er is meer. De filosofie kan het nieuwe uit de samenhang van de oude bundeling ontdekken...alleen vanuit het geheim van de juiste attitude. Is iedereen wel gemaakt om alle dagen met mekaar te slapen. Ook daar kan je geen gestandaardiseerde lijn in trekken. Dat ligt nu eenmaal voor sommigen mensen anders. Bepaald het geestelijk leven ook de hormonen, vraag ik mij nu ineens af...in plaats van omgekeerd. Mensen denken in termen van wettig en onwettig, ook in de dimensie van het gevoelen. Voor Sirach, die van 170vr Christus zijn plaats in de Bijbel bijeen schreef was het gewoon een wit-zwart iets, dit kon en mocht man en vrouw en dat niet...chapeau als ge dat allebei kunt...maar zo loopt het met bepaalde bedoelingen niet altijd...vrees ik.
AUGUSTUS SEPTEMBER ? Kan de zon voor de wolken staan ? Nee, voor alles is maar één uitleg, alhoewel het leven complex in mekaar zit. Beelden van vroeger. Hardwerkend familiedespoot, weinig tijd voor persoonlijke dingen. Biologische aanleg voor herseninfarcten of ziele-roerselen met hun bron nog in de stamboom en door hem nog niet onschadelijk gemaakt ? Moet ik dat dan soms doen ? Hij, altijd opgejaagdheid vertalen in werken. 't Had zijn zin, ik weet het. Ik, mee in dat ritme, maar me afvragend waarom. Dat alles maar een onderdeel van de som. Ik heb me wel emotioneel leren uiten. Ik heb geleerd dat het niet alleen de schuld was van anderen, alles wat me overkwam, maar noodzakelijk voor eenieder, omwille van ik weet niet altijd waarom. Spijtig voor hem, want zonder de gestresseerde kanten was, is hij de goedtigheid zelf. Eén raad over de liefde van hem, zal ik nooit vergeten 'Speel niet met dat maske haar voeten' en toen ik eens uitzonderlijk teveel gedronken had 'zijt gij wel mans genoeg om getrouwd te zijn'. Het ene leven is het andere niet pa.' In het leven is het zo dat je maar één keer iets moet gedaan hebben dat, onafgezien van de omstandigheden niet past en je wordt er soms lang op nagekeken. Achteraf bekeken kon het gewoon niet anders...al kan ik hier niet alleen tot mijn eigen verwijt dan toch wel eens mis zitten, nietwaar Sirach ? Angst krijg je nooit helemaal weg uit iemand. Een peerwesp wou van mijn boterham met verse kaas en confituur mee eten...alsof dat nu niet een wesp uitdagen is. Toch reageer je dan nog verschrikt en windt je op : 'trap het af of ik maak je dood'. Volgende keer eens testen of ze niet gewoon mee eet en het aftrapt. Het lijkt wel alsof in alle mensen meerdere figuren schuilen. De ene vrouw als voorbeeld hoe passie kan verscheuren en die dan toch in feite een poëtische aanleg van de zuiverste grond bezit. Een andere als symbool voor de cultuur die de voeling met de natuur en menselijke psychologie is kwijtgeraakt en daardoor wat ze te bieden heeft, niet kwijt kan. Een derde als symbool van de oer rust van vroeger, van waar we komen, zonder veel geletterdheid of franjes...onthecht maar toch verknocht aan de stof. Voeg daarbij het raadsel van de aantrekkingskracht van wat je in onbekenden denkt te vinden en je hebt een heel scala van tegenstellingen die een spel met mensen spelen. Mensen kunnen schaduwen over elkaars leven werpen waardoor er onvoldoende licht voor je eigen doorkomt.
De gemeente waar ik woon gaat een internationale uitdaging aan : 100 mensen en recepten van overal ter wereld verzamelen. Ik kan er misschien met een affiche van Oxfam naartoe gaan.
Mailresultaat naar Wie, het telefoneren is gestopt. Enerzijds uitleg rond zich oud voelen en ziek zijn en niets aankunnen, anderzijds de herinnering aan twee nachten in Andalusië waar ze helemaal niet oud was. Iemand met verhuizen geholpen... enorme literatuurkenner...hele goeie gesprekken...ze heeft te lang geen lichamelijke liefde meer gehad, opgeslorpt door zoonverplichting...ze zit eronderdoor...zullen we verder gaan of niet, het is allemaal zo veelbelovend...maar velen durven er gelukkig niet meer aan beginnen of het op dagelijkse basis met meer dan één vriend of vriendin delen. Weer iemand goede raad geven en ze zien achteruitgaan omdat ze hem niet opvolgt ? Gelukkig redt Awie me dan weer ook nog met haar rustgevende onvoorwaardelijke liefde.
Drie eenzame vrouwen op tijd gelukkig maken , zal dat wel blijven lukken ? Dezelfde houden lijkt het ongecompliceerdst. Aangezien ik me voor de moment toch nergens echt thuis voel en er voor m'n cultuurproject weinig of geen reactie zal zijn, zal ik misschien toch beter beginnen reizen of alles combineren, werken, reizen en al de rest. Alhoewel ook reizen op zich, trekken...werken is. Ik zal ooit nog eens mijn verslag van m'n solotrip naar Noorwegen moeten uittypen...dan zal je dat wel verstaan...U die dit waarschijnlijk nooit lezen zult ? Goede muziek, gedichten, verkennende aanrakingen allerhande...goed onstuitbaar gevoel, heel volle ero-auro, koesteren goed voelen...alleen slapen, vermoeid opstaan, hunkeren naar lichamelijke liefde. Vermoeiende dromen gehad ?
Meer zin om te beleven dan tot in detail te beschrijven, gaat te diep.
AW vond anti oorlogssite voor gedichten voor me. Vriendin, ex-geliefde ? Vandaag vraagt ze me van haar in haar soep te laten koken (in haar karma ?). Gisteren liet ik iemand haar lichaam herontwaken. Vandaag blijkt dat de situatie door voor mij onbekende factoren geblokkeerd zit, want ik zie of hoor ze niet meer om de liefdeshymne voor het eerst voluit te spelen. Weet maar al te duidelijk dat een vrouw en alles wat ze te bieden heeft me veel energie geven kan...en dat 'open' met iedereen zijn...zijn grenzen heeft. ik val in herhaling, maar... :
23.Liefdesaxioma : Is het niet de bedoeling van het leven van zij die fysiek of geestelijk jaloers zijn dat af te leren...of is dit een genetisch bepaald iets en kan dat niet anders ?
Tegenaxioma : Zit een mens niet zo in mekaar dat indien hij of zij, goed menend iemand lief heeft en dat wederzijds is, dat dan 'bedrog' ...of niet volledig voor mekaar kiezen afgestraft wordt door het niet meer of moeilijker kunnen gelukkig worden van diegene die de boot afhouden blijft ?
Is vrije liefde niet alleen mogelijk onder niet-jaloerse biseksuelen ? Voor hetero's heeft dat eigenlijk niet veel zin, zeker niet als het om meer dan seks gaat en de ene klaar komt als een leeuw en de minder in de wereld van de andere ingeleefde, of gekwetste als een lichaam met pijn. De natuur heeft als echt geniaal theaterschrijver toch zijn best gedaan om drama voort te brengen. Kan als een man zijn vrouw verstoot om redenen die niet alleen bij haar liggen , maar ook bij hem, kan die man dan nog wel emotioneel gelukkig worden?
En omgekeerd. Kan een derde, mensen met dergelijke menselijke ervaringen nog wel helpen gelukkig maken ? In welke mate speelt de genetica hier een generatie overschrijdende rol in ...en duiken de problemen in een andere 'mensenvorm' op ? Zou het niet allemaal simpeler zijn indien we werden als kinderen in onze buiten man-vrouwrelatie ? Mag men z'n kinderen achterlaten bij iemand die je onterecht of voorbarig verlaten heeft ? Misschien moeten die kinderen in dat stadium eerst met het nieuwe koppel wel de voor hun verdere leven nodige ervaringen opdoen. In hoeverre is dit alles duidelijk voor de gemiddelde mens ? Mannen ondereen en vrouwen ondereen hebben duidelijke visies over het vreemdgaan van de andere sekse. Waarom wekt 'geestelijk bedrog' (beter kunnen praten met iemand anders) soms nog meer jaloezie op ?
Kinderen van nu die vroeger met de volledige liefdesbeleving beginnen hebben duidelijk al vroeger problemen met hun ex-geliefden los te laten. Langzaam groeit er een cultuur waarover daar meer en meer gepraat kan worden. Zelfwaarde, geloven in goede toekomst, kracht vragen aan iets sterkers in je, niet blijven analyseren, vooruit denken, werk en vrouw vinden...of tijdje alleen blijven. Het verleden niet blijven analyseren is zo makkelijk niet, je moet de juiste lessen trekken. Welk voorbeeld hun te geven. Een platonische vriendin en ook een lichamelijke ...een moeilijk haalbare kaart ? Ieder situatie is anders en toch hetzelfde. De veranderde man-vrouw-relatie brengt nieuwe uitdagingen en bekwaamheden met zich mee. We moeten onze kinderen alle dagen proberen een aanzet voor ZIN in het leven te helpen vinden meegeven. Het hoeft niet altijd met veel woorden daarom. Misschien heeft m'n geschrijf over de liefde toch voor iemand zin...als het maar niet als een alibi voor banale vrijpostigheid gezien wordt.
Het antwoord op de vraag naar de plaats van man of vrouw, bij de kinderen of bij de geliefde...laat ik aan iedereen individueel over te beoordelen nadat de schade en de voordelen door elke partij opgemeten zijn. Soms is het goed voor de zelfkennis dat men ziet dat niet alles in het leven koek en ei is.
Grootvader Frans had in 'den' tijd ook café. Een bezoeker vroeg hem om raad ivm zijn lief dat in verwachting was van iemand anders. "Ach jong, ge gaat er misschien dan toch een goei vrouw aan hebben". Een andere keer vroeg iemand z'n lief of hij niet met haar wandelen wou. Haar vriend trakteerde m'n grootvader later een pint omdat hij nu wist dat ze niet te vertrouwen was . Straf verhaal van die tijd.
Ook nog gisteren 23/11/04. Bezoek aan vriendin-psycholoog om haar door mijn ervaringen beter doen te begrijpen hoe de menselijke geest werkt en hoe de lijdende maar ook de heldere geest in mekaar zit. Heb een paar definities van verwarring en uitputting gegeven en gespecifieerd met vergelijkingen. Kunnen gevolg zijn van teveel lijden en teveel tobben en denken omdat de geest voor een deel aan lichamelijke beperkingen gebonden is...kan voor een deel verslijten, maar toch altijd weer genezen...ook door z'n leven en z'n dromen te gaan begrijpen en door het lichte het zware te doen verjagen. Ik zou met haar mijn bestand 'dromen-op-aanvraag' eens moeten bespreken.
Themaävond Kaukasus op Arte, wat een ellende zich aan het nationalisme en krijgsheren te laten vangen...als we naar één wereld gaan ooit... hoeft het niet langs weer kleinere stukjes...begeleid door de anachronistische rol van de godsdienst in de politiek. We zijn ver weg van de sovjet-volkeren-eenheid.
24NOV04 's morgens op weg naar Rillaar kreeg ik beelden van vogels met een heldere blik binnen, vogels die me met hun ogen echt bekeken. Een uur later achter m'n kachel komt er iemand van natuurpunt binnen om te vragen of hij geen vogelkastjes mag komen hangen.
Hij kwam enkele keren langs. Eens vroeg hij me een gedicht te schrijven voor z'n tante nonneke. Ik vraag me tot op nu af waarom hij niet meer afkwam. Omdat ik er weken niet was wegens ziekte en m'n vader die diezelfde winter stierf ? Andere visie op politiek of liefde ? Later diezelfde dag ook nog bezoek dichteres met jonge bordercolli hond, machtig wezen. Bij bezoek bibliotheek gestuit op nieuw boek 'een klein dorp, een grote tol met ook rond pagina 59 TOT 62 iets over het filosofische en verzoenende rol van m'n grootvader aan pa's kant met z'n landbouw, fruit, café en caféspelen. Z'n ondervraging in de oorlog, z'n vrijlating en achteraf na een zinloze moord door iemand van buiten het dorp, de represailles op het dorp die hij ditmaal niet meer afwenden kon. M'n grootmoeder werd geslagen en ging schuilen in Kapellen, ze sliep er in de trog van de beesten in de stal omdat de collaborateurs m'n grootvader zochten, z'n zonen verstaken zich onder de prei in de hof en in het stro. De laatste paar jaar van hun leven eindigden die dierbare grootouders dement, kan men niet dement worden van teveel afzien en zich schuldig voelen omdat men iets niet heeft kunnen tegenhouden ?
25NOV04wo. Volledig boek over 'klein dorp, grote tol gelezen. Werden de schrijvers daarvan destijds gespaard om dit te kunnen schrijven, soort blauwdruk van wat er tijdens oorlog, collaboratie, verzet en repressie gebeurd. De verhoudingen tussen mensen in een dorp voor, tijdens en na de oorlog zijn goed weergegeven. Niet volledig akkoord sommige met omschrijvingen. Er staan ook een paar dikke fouten in...zie 'Rode Kermis.'-verhaal deel I. Ochtendbuffet trein, eenzame mollige met punch. Trein dappere moeder met kleine met ogen vol vragen. Eenzaam wandelende Aziaat. Twee Belgen zonder dak boven het hoofd. Van in de boogie waarin hij zit rijdt de kleine met z'n arm over de grond mee met het autootje dat hij in z'n handen houdt. Ambtenaren in alle uitvoeringen. Eindejaarspremie en uitzicht op moeten derven. Warmte, problemen vergeten, muziek, mekaar eens goed goed doen zonder dan van wat dan ook bang te zijn.
Dialoog tussen twee grootmoeders over een kleinzoon z'n ex-lief : "ze had al iemand anders voor hij het afgemaakt heeft" ,"zo zie je maar dat zelfs indien een meisje de dag van vandaag kookt en kuist, dat dat dan nog geen garantie is voor een goei te hebben". Toen grootvader in de veertig was, was z'n oudste zoon ziek en vocht drie jaar tijdens die vervloekte oorlog om in leven te blijven, sinds 1940 al. De zoon was pas genezen of zijn vader zat midden in een storm om zijn dorpelingen van de collaboratie te behoeden.
In België zou een nieuwe Belgische wel willen dat haar enige kind dat niet bij haar in 't noorden leeft het goed zou gaan. Ik beloofde voor hem te bidden...op mijn manier, bijvoorbeeld een stukje van een heel mooi landschap aan of twee stieren voor een ondergaande herfstwinterzon...aan hem opdragen van hieruit.
Het heeft soms geen zin dit allemaal in een verhaal te gieten...dat alleen maar aan gebeurtenissen zou opgehangen zijn. Soms wel, dan denk je er klaar voor te zijn...en doe je het toch niet, je energie verdwijnend naar anderen die er wel meer mee kunnen doen dan alleen maar van genieten ?
Zuid Brussel vroegmarkt op zondag. Je moet niet ver om de hele wereld te ontmoeten.
"Zet je voeten eens tegoei madammeke" zei een moeder tegen haar dochtertje op de fiets.
Waarom werken ? Om dure auto's te kunnen kopen...hou toch eens op.
Soms is alles heel helder hoe het is en kan je creativiteit alle kanten uit en toch wordt die heel speciale waarheid achter de dingen altijd weer overschaduwd door de hardnekkigheid van de realiteit die de dingen weer donkerder en onherkenbaarder maakt.
Weer rusten en dromen en ontwaken, helderheid opbouwen , handelen en goed proberen zitten...zodat er geen bewolking in je hoofd komt. Daarna tevreden naar zonsondergang toe wandelen.
Verhaal van oude vrouw met maagzweren ,daarna maagbloeding en als remedie elke dag een glas paardenmelk drinken, na periode kon je terug alles eten. Toen ze jong was verloor ze haar ouders en vier broers en zusters aan tbc na ze te hebben verzorgd. Haar latere man dwong haar voor hem te kiezen voor ze het ook zo krijgen. Haar nog in leven zijnde broer drinkt teveel en zit in kliniek.
De AA begeleider en zijn financiële zorgen en pendelliefde ontmoet.
Op het perron in de grote stad. Een duif pikt hier en daar een minuscuul stukje kruimel. Ik heb één maiskorrel op zak. Ik gooi het en ze loopt er naartoe, maar kent het niet en spuwt het uit. De stad, niks voor duiven ?...daarom dat ze mankte misschien.
Socialisme, communisme en 'christenen' zijn de woorden die het meest misbruikt werden in de geschiedenis.
In 't Spaans is het 'doel' : el fin.
In een programma over arbeidsinvaliditeit sprak er een Heselmans (Herstelmans)
In de wereld hierachter zijn de kinderen misschien de hoogste hiërarchie.
Clémence was een volksvrouw die thuis nog gewerkt heeft om fruit te sorteren en zo. Op een dag bij de koffie en de speculaas na 't eten 's noenens zei ze tegen mijn ma : "Hebt ge dat gezien ? Die vent die z'n vrouw laten zitten heeft voor die donkerharige dat straks bij hem was 'ja choeke, es 't goe choeke' en zij maar smoren en koeken eten...en wij dat de hele dag moeten werken en als 't ni goe is nog op tijd tegen ons voeten krijgen van ons mannen" Dat ons ma dat nog weet, da's misschien veertig jaar geleden en 't schijnt dat die madam en hare vent ons van toen nog 2000 frank moeten.
Soms is een boek pas goed als de lezer de dingen die de schrijver zelf niet helemaal doorheeft, beter begrijpt.
Op TV een docu gezien over een proef met een man in een winkelstraat. Hij had een plakkaat waarop stond "Dump me niet meer, laat me niet in de steek ...en dan de naam van een vrouw". Natuurlijk vond negentig percent van de mannelijke voorbijgangers het maar flauw en zwak...terwijl er veel meer vrouwen positief tegenover stonden. In theorie kan je achter de mannelijke opinie staan, in de praktijk laat je goede inborst of je ijdelheid zich toch vaak vangen aan het spel van afgewezen worden, zich alleen voelen, de andere weer sterken en zo verder. Iedereen gebruikt iedereen wel eens...als troost.
Het enige spijtige is dat mensen die door en door bij mekaar passen en zouden verder kunnen toch niet voor mekaar kiezen...gewoonlijk ligt dat aan één van de twee. In sommige gevallen blijkt het wel zo te zijn dat ze toch apart blijven wonen en toch kiezen voor mekaar. We sterven eigenlijk alleen als we niet voor onszelf of mekaar kiezen...op termijn blijkt toch altijd of het dan toch uiteindelijk al of wel niet de bedoeling was.
Gelukkig samenleven is zoals alle dagen thee met honing drinken en ook mede daardoor nooit verkouden worden...als je dan toch verkouden wordt moet ge die goede gewoonte niet stopzetten...je moet niet ophouden met gelukkig samenleven als er eens haar in de boter is.
Mop : Opiniepeiling. "Bent U voor of tegen het verbieden van herdenkingen van oorlogsmisdadigers" "Tegen. Van zodra de manifestanten verzameld hebben mogen ze van mij worden opgepakt en een paar jaar het leven in Auswitsch naspelen voor één of ander TV-programma. Als bewakers mogen ook geestelijk gestoorde sadisten worden ingezet".
Mop: Op het bureau 'voor evaluatie van het stemgedrag tijdens het leven' in het hiernamaals, kreeg men van de afdeling 'helmanagment' de vraag binnen wat milder te zijn voor overleden Bush-stemmers, want dat er bijna plaatsgebrek in de hel was.
Mop: Hertrouwde weduwe tot pastoor : " hoe zal dat met ons moeten gaan als ik nu kom te sterven en mijn vent in den hemel tegenkom en dan mijnen huidige vent ook daar gaat bij mij willen komen ?
Chinees vriendinnetje in den tijd. Ze brak glas en van de stukken leerde ze me in m'n chalet in de bos het Chinese woord voor boom schrijven. Waarom dit allemaal neerpennen ? Zal iemand het ooit lezen. Ik neem hetgeen ik er van nodig heb toch mee na m'n dood. Het schrijven dient misschien vooral om je nog meer bewust te worden van al die gevoelens en gedachten in je hoofd, zoals wanneer je een droom in geschreven taal vertaald en er zodoende veel meer van die droom terugkomt zodat je op 't eind met zo'n gedetailleerde associaties en ondergronden zit dat je bewustzijn weer tijdelijk een enorme 'boost' krijgt.
24.de vaderZA20/12/2004 Inleiding. België. 't Nederlandstalige deel. Een vrouw, een oorlogsweduwe in 't dorp, wordt in het dorp begraven. Net op de dag dat er in een Franstalige stad in dat land een herdenking van de eindgruwelen van de tweede wereldoorlog plaatsvindt.
Ze had geen mooiere dag kunnen kiezen om de eenheid van haar leven en haar land uit te drukken en het nationalisme een vuist te maken. Weduwe van twee mannen. De eerste als eerste in een verre oorlog op grond van het dorp zelf gevallen.
De tweede zijn schoonzuster tot zijn vrouw makend. Het mislukken van de Duitse revolutie na de eerste wereldoorlog was het begin van het proces dat tot het aan de macht komen van het nazisme leidde. Het rechtstreekse gevolg daarvan, was dat het leven van tientallen jonge mensen in het dorp in de zomer van 1944 helemaal overhoop gegooid werd...zoals zo dikwijls in de geschiedenis van de mensheid daarvoor. De overlevenden troosten mekaar of verscherpten hun vetes, de latere, welvarender generaties begrepen niet goed soms wat er tussen een aantal mensen aan de hand geweest was. Teveel werd alles toegespitst op wie wat had gedaan en niet op het economische en politieke waarom van een oorlog. Sommigen vragen zich wel af waarom er zestig jaar later in de wereld meer dorpen met burgerlijke oorlogsslachtoffers zijn dan toen. Waarschijnlijk ben ik in het dorp de enige die het antwoord weet en op mijn homesite ook de remedie verspreid. Iedereen met een zekere ouderdom hangt wel één van de versies van een stuk waarheid aan, maar voor de jongere generaties is dat allemaal gedaan...ze leven nu in een vredig Europa. Ik hoop voor hen dat dat echt zo blijven mag. Destijds, toen m'n grootvader ongeveer dezelfde halve-eeuw leeftijd had als ik,
had hij als boer en fruitteler ook een café waar je ook aan volksspelen zoals kegelen en wipschieten kon doen. Hij was ook keizer van de volksdansgroep en onafhankelijk gemeenteraadslid. Alhoewel hij een Engelse piloot het leven redde door hem te verbergen of al eens iets deed voor mensen die niet in de aanvallende Staat wilden gaan werken, was de boodschap die van hem in z'n café uitging duidelijk zowel voor de weinigen die openlijk of verdoken met de collaboratie betrokken waren als voor de velen die het verzet genegen waren : HOU JULLIE GEDEISD, de oorlog is bijna gedaan. Bompa werd opgepakt en verhoord en wist de bezetter en z'n trawanten op z'n eigen filosofische manier ervan te overtuigen dat ze op een moment waarop de geallieerden voor hun deur stonden hun tijd niet in het onbeduidende van het verzet in zijn dorp moesten steken. Hij moet niks hebben verraden, net zoals niemand wist dat hij een Engels piloot en een paar weerstanders verborg. Van een andere in het dorp verborgen piloot wisten teveel mensen dat hij daar verborgen was, die werd dan ook bij een razzia een tijd later na de desastreuze moord op de leider van de collaboratie mee opgepakt. Waarschijnlijk kwam grootvader ook vrij door toedoen van een vrouw die mijn oudste tante kende en die daar werkte waar de patriotten ondervraagd én of gefolterd werden. Soms komen dingen raar tot stand : m'n oudste tante was in de kliniek voor een appendix en leerde daar een andere jonge vrouw kennen die later in 't verzet zou gaan...langs die weg zond men onder andere een piloot naar m'n grootvader.
Tijdens de razzia vond men ook zijn ook in de hof grond of elders ingegraven zonen of hemzelf of zijn collega-verzetsman-gebuur niet. Niettegenstaande grootvaders eerlijke bedoelingen, waren er in het dorp wel enkele mensen met dode mannen of kinderen die bompa als verzetsman verdachten van gegevens over het verzet te hebben doorgegeven. Dat sleet wel na een tijd want op den duur komt de waarheid toch altijd bovendrijven. Die kinderen van m'n grootouders die in het dorp bleven zaten ergens met een gevoel van te willen bewijzen dat een andere wereld dan die waarin zij geboren waren, mogelijk was...zonder dat ze zich daar zelf bewust van waren eigenlijk. Van in de jaren zestig voerden zij het fruit van de streek die door de bezetter zo was aangevallen...uit naar het land van die bezetter. Als om te zeggen dat oorlog geen oplossing is, altijd een gevolg van beetgenomen krijgers die de burgers onder hen enorm veel schade berokkenen. Het leven ging verder. Bompa werd nog altijd bij gestorven dorpsgenoten geroepen om hen 'af te leggen' of om twisten bij te leggen. Eén van zijn zonen die geen werk vond en de koloniale school gevolgd had, ging uiteindelijk niet naar Kongo en begon een handelszaak in fruit van de streek, waaronder ook het hunne. Hun vader, mijn grootvader dus, had op zijn beurt een vader die z'n eerste vrouw verloor. Later, na lange tijd alleen met z'n
zoon, m'n grootvader langs vader's kant, geleefd te hebben, hertrouwde hij met een weduwe uit 'Kumtich' (ich kummere mich um dich) Het lijkt er soms op dat oorlog de genetische intelligentie van 'wie vindt wie' om zich (en de lijnen vóór hen) voort te planten, roet in het spel gooien komt...toch is dat niet zo...want wie iedereen die hier moet rondlopen komt hier waarschijnlijk uiteindelijk toch door een hergroepering der genen op de wereld en deze wezens zijn geen genetische ziele-resultaten die ergens afwijken van wat normaal in de lijn der scenarioverwachtingen lag, omdat bijvoorbeeld de oorlogsweduwen aan andere mannen beginnen. Hetzelfde verhaal gaat met gelijkaardige personages verder, zo lijkt het mij. Dit is een gigantisch dominospel dat al zo oud als de mensheid en ouder is. Een andere grootvader, langs ma's kant had voor een stuk meer noordelijke roots en werkte met z'n schoonbroer in de zaak van z'n vader. Ze maakten van maïs en zo veevoeder aan de kanten van Keerbergen en Kampenhout. Zo leerde bompa II zijn vrouw kennen, want die haar vader was beestenkoopman uit Stok, een dorp tegen 't begin van Limburg. 't Moet wat geweest zijn in die tijd. Men keerde het hooi nog manueel...het moest zo dikwijls rondgesmeten worden dat een bekend gezegde in die tijd was : 'het hooi moet op de vork drogen'. Een zeker Viktor nam dit eens letterlijk en terwijl hij rustte en wat hooi op z'n vork legde, zei hij "onze pa heeft gezegd dat het hooi op de vork drogen moet".
Liefdesverhoudingen, het gevolg van voorgeschiedenissen die over de generaties heen voortduren
Twee zusjes groeiden voor Wereldoorlog twee op. Hun ouders, de vader, een Noorders type met grijze ogen, de moeder met een Siberisch-Indiaans uiterlijk. Hun oudste dochter Nathalie, beetje mediterraan voorkomen, de jongste dochter Emilie grijze ogen, olijker dan de oudste. In de tak langs moederskant hadden beide zussen nichten van de Siberisch-Indiaanse lijn met duidelijk veel passie in het bloed.
Eén van de nichten, Helena, trouwde en haar man bezweek nog voor zijn pensioen op de wc-pot aan een hartaanval. Na enkele jaren schikte de vrouw zich in een minnares rol...uit noodzaak om de passie in haar alsnog kwijt te raken. De vrouw van haar minnaar vond de driehoek wel in orde, zolang haar man bij haar bleef wonen, wat hij ook deed. Na een tijd ging die toestand voor Helena niet meer en iedere avond bad ze 'God' om een oplossing. Die oplossing kwam er ook, want een andere, vrije weduwenaar begon interesse voor Helena te tonen. Toch zat ze weer met keuzes die haar moeilijk vielen. Voor haar nichten en hun dochters was het een simpele kwestie...'ze had maar niet met een getrouwde man iets moeten beginnen'.
Opmerkelijk was dat een paar jaar terug, de dag nadat Helena's begraven werd, de man van haar nichtje Emilie een hersenberoerte kreeg die hij overleefde, maar waar hij niet helemaal van herstelde. Misschien leefde in de rustige, olijke maar nuchtere Emilie die haar man nu al zestig jaar kent, via de genetica dat verlangen naar veel passie in het leven, alhoewel je het haar andere kant niet zou nageven. Misschien verlangde ook haar meer op passie ingestelde man ook naar die soort energie die mensen hevig naar mekaar doet verlangen zonder dat hun verstand in de weg staat. Daarom ook dat één van haar kinderen die passie wél onder de vorm van driehoeksverhoudingen en andere tegenkwam...en daarom ook eerst iemand warmbloedig, maar toch overwegend zakelijk ingesteld iemand tegenkwam. Wat niet wordt opgelost, werkt zich op een andere manier uit...vaak door andere verwanten of hun nakomelingen. Ieder is zo een stukje van het geheel van anderen. Een andere nicht van Emilie was dan iemand die 'ja...maar' tegen de passie zei, waarop haar lief haar een brief schreef...'als je nieuwe schoenen koopt wil je ze toch eens passen'. 21.het leven is een eindeloze test (niet te verwarren met mijn filosofisch kortverhaal over de geschiedenis van de filosofie in http://deblogfilosofen.skynetblogs.be Zoeken naar mogelijkheden. Versmelten van cellen met tegengestelde inhoud. Scheppen van organismen, daarna planten en organen en door ons, door de natuur dus, bezielde wezens. Daarna de mens, de stammen, de koninkrijken, de republieken en ooit één wereld zonder grenzen. Eerst moet het bewustzijn van de mens zich van de geld speculatie en de negatieve emoties ontdoen. Groeien naar een nieuwe politieke organisatievorm toe. Een hiërarchie die niet op het bezit gebaseerd is, dringt zich op. Het verval van dat geldspeculatiesysteem zal de nodige stimulansen aan de bewustzijnsverhoging geven. Intussen blijven we voor een flink stuk ingedommeld, gevangenen van levensgewoonten, gebonden aan de strijd om het economische overleven van het oude systeem en het emotioneel onrijp reageren. We worden dus tegengehouden om zowel sociaal als persoonlijk te groeien. We moeten allerlei filosofische inzichten doorgeven zowel als rijp worden om de verwarring die onze geslachtsdrift met zich meebrengt op te lossen. Ook onze lichamelijke sterfelijkheid mogen we niet langer meer als iets onbegrijpelijks en angstaanjagends ervaren. Alleen in theorie begrijp je dit niet, je moet alles ervaren, de ene wat meer dan de andere...zodat je er achteraf op terugkijken kan.
22.Het geloof, moderne versie. II..zet zich door
EENS GOED BEZINNEN ROND DE TSUNAMI MENSHEID ! De wereld was één continent en ging en gaat uitéén...maar de mensheid moet één worden. Ze toonde ook dat ze één kon worden. Een dinsdag in de week overliep ik wie er al wat gekregen had van m'n oude collega's. Vier dagen later hoor ik dat de AA-voorzitter en ex-collega een infarct gekregen had. Hij was er bijna aan.
Uit een gesprek de avond na een begrafenis van de grootmoeder van een vriendin vernam ik dat de ene mens langer in de kamer waar hij in overlijdt blijft hangen dan de andere. Haar grootmoeder was vrij vlug weg, zei ze.
De man wiens broer in de oorlog bleef zei dat een op jouw afstormende hond gestopt kon worden door stokstijf te blijven staan. Mijn tactiek is in zijn richting te gaan en veel autoritaire geluiden in zijn richting te maken, zelfs als hij na een keer afdruipen weer terugkomt. Of je verstoppen...zoals voor de nazi's in den tijd.
Lezen en leven is zoals wanneer je leerde schrijven of rekenen, oefenen, veel oefenen, altijd oefenen om steeds opnieuw helderder leren te observeren. Observeren in de directe omgeving. Ze heeft er zovelen zien gaan, ze heeft er zovelen geholpen, wat zwaar was maakte ze licht. Ze is een levende encyclopedie die heel veel weet van mensen die in de tijd hun fruit op het bedrijf kwamen leveren. Ze werd er door de genetische voorzienigheid gedropt om voor veel mensen veel te betekenen omdat ze alles zo goed aanvoelden...ons ma.
Hij bijt geen katten dood, hij gaat geen zwaardere en hogere mannelijke rashonden uit de weg als zwerf stratier (zwerfhond)...en iemand met goede bedoelingen doet hij geen kwaad...onzen hond.
Een droom kan een voorspelling, een lied gecomponeerd met de noten van de verwarring en de inzichten van de dag zijn, of telepathische liefdesontmoetingen zonder de plichtplegingen van de dag.
Een psychiater is een soort moderne pastoor...maar ik weiger hun vakjes denken...er is meer. De filosofie kan het nieuwe uit de samenhang van de oude bundeling ontdekken...alleen vanuit het geheim van de juiste attitude. Is iedereen wel gemaakt om alle dagen met mekaar te slapen. Ook daar kan je geen gestandaardiseerde lijn in trekken. Dat ligt nu eenmaal voor sommigen mensen anders. Bepaald het geestelijk leven ook de hormonen, vraag ik mij nu ineens af...in plaats van omgekeerd. Mensen denken in termen van wettig en onwettig, ook in de dimensie van het gevoelen. Voor Sirach, die van 170vr Christus zijn plaats in de Bijbel bijeen schreef was het gewoon een wit-zwart iets, dit kon en mocht man en vrouw en dat niet...chapeau als ge dat allebei kunt...maar zo loopt het met bepaalde bedoelingen niet altijd...vrees ik.
AUGUSTUS SEPTEMBER ? Kan de zon voor de wolken staan ? Nee, voor alles is maar één uitleg, alhoewel het leven complex in mekaar zit. Beelden van vroeger. Hardwerkend familiedespoot, weinig tijd voor persoonlijke dingen. Biologische aanleg voor herseninfarcten of ziele-roerselen met hun bron nog in de stamboom en door hem nog niet onschadelijk gemaakt ? Moet ik dat dan soms doen ? Hij, altijd opgejaagdheid vertalen in werken. 't Had zijn zin, ik weet het. Ik, mee in dat ritme, maar me afvragend waarom. Dat alles maar een onderdeel van de som. Ik heb me wel emotioneel leren uiten. Ik heb geleerd dat het niet alleen de schuld was van anderen, alles wat me overkwam, maar noodzakelijk voor eenieder, omwille van ik weet niet altijd waarom. Spijtig voor hem, want zonder de gestresseerde kanten was, is hij de goedtigheid zelf. Eén raad over de liefde van hem, zal ik nooit vergeten 'Speel niet met dat maske haar voeten' en toen ik eens uitzonderlijk teveel gedronken had 'zijt gij wel mans genoeg om getrouwd te zijn'. Het ene leven is het andere niet pa.' In het leven is het zo dat je maar één keer iets moet gedaan hebben dat, onafgezien van de omstandigheden niet past en je wordt er soms lang op nagekeken. Achteraf bekeken kon het gewoon niet anders...al kan ik hier niet alleen tot mijn eigen verwijt dan toch wel eens mis zitten, nietwaar Sirach ? Angst krijg je nooit helemaal weg uit iemand. Een peerwesp wou van mijn boterham met verse kaas en confituur mee eten...alsof dat nu niet een wesp uitdagen is. Toch reageer je dan nog verschrikt en windt je op : 'trap het af of ik maak je dood'. Volgende keer eens testen of ze niet gewoon mee eet en het aftrapt. Het lijkt wel alsof in alle mensen meerdere figuren schuilen. De ene vrouw als voorbeeld hoe passie kan verscheuren en die dan toch in feite een poëtische aanleg van de zuiverste grond bezit. Een andere als symbool voor de cultuur die de voeling met de natuur en menselijke psychologie is kwijtgeraakt en daardoor wat ze te bieden heeft, niet kwijt kan. Een derde als symbool van de oer rust van vroeger, van waar we komen, zonder veel geletterdheid of franjes...onthecht maar toch verknocht aan de stof. Voeg daarbij het raadsel van de aantrekkingskracht van wat je in onbekenden denkt te vinden en je hebt een heel scala van tegenstellingen die een spel met mensen spelen. Mensen kunnen schaduwen over elkaars leven werpen waardoor er onvoldoende licht voor je eigen doorkomt.
De gemeente waar ik woon gaat een internationale uitdaging aan : 100 mensen en recepten van overal ter wereld verzamelen. Ik kan er misschien met een affiche van Oxfam naartoe gaan.
Mailresultaat naar Wie, het telefoneren is gestopt. Enerzijds uitleg rond zich oud voelen en ziek zijn en niets aankunnen, anderzijds de herinnering aan twee nachten in Andalusië waar ze helemaal niet oud was. Iemand met verhuizen geholpen... enorme literatuurkenner...hele goeie gesprekken...ze heeft te lang geen lichamelijke liefde meer gehad, opgeslorpt door zoonverplichting...ze zit eronderdoor...zullen we verder gaan of niet, het is allemaal zo veelbelovend...maar velen durven er gelukkig niet meer aan beginnen of het op dagelijkse basis met meer dan één vriend of vriendin delen. Weer iemand goede raad geven en ze zien achteruitgaan omdat ze hem niet opvolgt ? Gelukkig redt Awie me dan weer ook nog met haar rustgevende onvoorwaardelijke liefde.
Drie eenzame vrouwen op tijd gelukkig maken , zal dat wel blijven lukken ? Dezelfde houden lijkt het ongecompliceerdst. Aangezien ik me voor de moment toch nergens echt thuis voel en er voor m'n cultuurproject weinig of geen reactie zal zijn, zal ik misschien toch beter beginnen reizen of alles combineren, werken, reizen en al de rest. Alhoewel ook reizen op zich, trekken...werken is. Ik zal ooit nog eens mijn verslag van m'n solotrip naar Noorwegen moeten uittypen...dan zal je dat wel verstaan...U die dit waarschijnlijk nooit lezen zult ? Goede muziek, gedichten, verkennende aanrakingen allerhande...goed onstuitbaar gevoel, heel volle ero-auro, koesteren goed voelen...alleen slapen, vermoeid opstaan, hunkeren naar lichamelijke liefde. Vermoeiende dromen gehad ?
Meer zin om te beleven dan tot in detail te beschrijven, gaat te diep.
AW vond anti oorlogssite voor gedichten voor me. Vriendin, ex-geliefde ? Vandaag vraagt ze me van haar in haar soep te laten koken (in haar karma ?). Gisteren liet ik iemand haar lichaam herontwaken. Vandaag blijkt dat de situatie door voor mij onbekende factoren geblokkeerd zit, want ik zie of hoor ze niet meer om de liefdeshymne voor het eerst voluit te spelen. Weet maar al te duidelijk dat een vrouw en alles wat ze te bieden heeft me veel energie geven kan...en dat 'open' met iedereen zijn...zijn grenzen heeft. ik val in herhaling, maar... :
23.Liefdesaxioma : Is het niet de bedoeling van het leven van zij die fysiek of geestelijk jaloers zijn dat af te leren...of is dit een genetisch bepaald iets en kan dat niet anders ?
Tegenaxioma : Zit een mens niet zo in mekaar dat indien hij of zij, goed menend iemand lief heeft en dat wederzijds is, dat dan 'bedrog' ...of niet volledig voor mekaar kiezen afgestraft wordt door het niet meer of moeilijker kunnen gelukkig worden van diegene die de boot afhouden blijft ?
Is vrije liefde niet alleen mogelijk onder niet-jaloerse biseksuelen ? Voor hetero's heeft dat eigenlijk niet veel zin, zeker niet als het om meer dan seks gaat en de ene klaar komt als een leeuw en de minder in de wereld van de andere ingeleefde, of gekwetste als een lichaam met pijn. De natuur heeft als echt geniaal theaterschrijver toch zijn best gedaan om drama voort te brengen. Kan als een man zijn vrouw verstoot om redenen die niet alleen bij haar liggen , maar ook bij hem, kan die man dan nog wel emotioneel gelukkig worden?
En omgekeerd. Kan een derde, mensen met dergelijke menselijke ervaringen nog wel helpen gelukkig maken ? In welke mate speelt de genetica hier een generatie overschrijdende rol in ...en duiken de problemen in een andere 'mensenvorm' op ? Zou het niet allemaal simpeler zijn indien we werden als kinderen in onze buiten man-vrouwrelatie ? Mag men z'n kinderen achterlaten bij iemand die je onterecht of voorbarig verlaten heeft ? Misschien moeten die kinderen in dat stadium eerst met het nieuwe koppel wel de voor hun verdere leven nodige ervaringen opdoen. In hoeverre is dit alles duidelijk voor de gemiddelde mens ? Mannen ondereen en vrouwen ondereen hebben duidelijke visies over het vreemdgaan van de andere sekse. Waarom wekt 'geestelijk bedrog' (beter kunnen praten met iemand anders) soms nog meer jaloezie op ?
Kinderen van nu die vroeger met de volledige liefdesbeleving beginnen hebben duidelijk al vroeger problemen met hun ex-geliefden los te laten. Langzaam groeit er een cultuur waarover daar meer en meer gepraat kan worden. Zelfwaarde, geloven in goede toekomst, kracht vragen aan iets sterkers in je, niet blijven analyseren, vooruit denken, werk en vrouw vinden...of tijdje alleen blijven. Het verleden niet blijven analyseren is zo makkelijk niet, je moet de juiste lessen trekken. Welk voorbeeld hun te geven. Een platonische vriendin en ook een lichamelijke ...een moeilijk haalbare kaart ? Ieder situatie is anders en toch hetzelfde. De veranderde man-vrouw-relatie brengt nieuwe uitdagingen en bekwaamheden met zich mee. We moeten onze kinderen alle dagen proberen een aanzet voor ZIN in het leven te helpen vinden meegeven. Het hoeft niet altijd met veel woorden daarom. Misschien heeft m'n geschrijf over de liefde toch voor iemand zin...als het maar niet als een alibi voor banale vrijpostigheid gezien wordt.
Het antwoord op de vraag naar de plaats van man of vrouw, bij de kinderen of bij de geliefde...laat ik aan iedereen individueel over te beoordelen nadat de schade en de voordelen door elke partij opgemeten zijn. Soms is het goed voor de zelfkennis dat men ziet dat niet alles in het leven koek en ei is.
Grootvader Frans had in 'den' tijd ook café. Een bezoeker vroeg hem om raad ivm zijn lief dat in verwachting was van iemand anders. "Ach jong, ge gaat er misschien dan toch een goei vrouw aan hebben". Een andere keer vroeg iemand z'n lief of hij niet met haar wandelen wou. Haar vriend trakteerde m'n grootvader later een pint omdat hij nu wist dat ze niet te vertrouwen was . Straf verhaal van die tijd.
Ook nog gisteren 23/11/04. Bezoek aan vriendin-psycholoog om haar door mijn ervaringen beter doen te begrijpen hoe de menselijke geest werkt en hoe de lijdende maar ook de heldere geest in mekaar zit. Heb een paar definities van verwarring en uitputting gegeven en gespecifieerd met vergelijkingen. Kunnen gevolg zijn van teveel lijden en teveel tobben en denken omdat de geest voor een deel aan lichamelijke beperkingen gebonden is...kan voor een deel verslijten, maar toch altijd weer genezen...ook door z'n leven en z'n dromen te gaan begrijpen en door het lichte het zware te doen verjagen. Ik zou met haar mijn bestand 'dromen-op-aanvraag' eens moeten bespreken.
Themaävond Kaukasus op Arte, wat een ellende zich aan het nationalisme en krijgsheren te laten vangen...als we naar één wereld gaan ooit... hoeft het niet langs weer kleinere stukjes...begeleid door de anachronistische rol van de godsdienst in de politiek. We zijn ver weg van de sovjet-volkeren-eenheid.
24NOV04 's morgens op weg naar Rillaar kreeg ik beelden van vogels met een heldere blik binnen, vogels die me met hun ogen echt bekeken. Een uur later achter m'n kachel komt er iemand van natuurpunt binnen om te vragen of hij geen vogelkastjes mag komen hangen.
Hij kwam enkele keren langs. Eens vroeg hij me een gedicht te schrijven voor z'n tante nonneke. Ik vraag me tot op nu af waarom hij niet meer afkwam. Omdat ik er weken niet was wegens ziekte en m'n vader die diezelfde winter stierf ? Andere visie op politiek of liefde ? Later diezelfde dag ook nog bezoek dichteres met jonge bordercolli hond, machtig wezen. Bij bezoek bibliotheek gestuit op nieuw boek 'een klein dorp, een grote tol met ook rond pagina 59 TOT 62 iets over het filosofische en verzoenende rol van m'n grootvader aan pa's kant met z'n landbouw, fruit, café en caféspelen. Z'n ondervraging in de oorlog, z'n vrijlating en achteraf na een zinloze moord door iemand van buiten het dorp, de represailles op het dorp die hij ditmaal niet meer afwenden kon. M'n grootmoeder werd geslagen en ging schuilen in Kapellen, ze sliep er in de trog van de beesten in de stal omdat de collaborateurs m'n grootvader zochten, z'n zonen verstaken zich onder de prei in de hof en in het stro. De laatste paar jaar van hun leven eindigden die dierbare grootouders dement, kan men niet dement worden van teveel afzien en zich schuldig voelen omdat men iets niet heeft kunnen tegenhouden ?
25NOV04wo. Volledig boek over 'klein dorp, grote tol gelezen. Werden de schrijvers daarvan destijds gespaard om dit te kunnen schrijven, soort blauwdruk van wat er tijdens oorlog, collaboratie, verzet en repressie gebeurd. De verhoudingen tussen mensen in een dorp voor, tijdens en na de oorlog zijn goed weergegeven. Niet volledig akkoord sommige met omschrijvingen. Er staan ook een paar dikke fouten in...zie 'Rode Kermis.'-verhaal deel I. Ochtendbuffet trein, eenzame mollige met punch. Trein dappere moeder met kleine met ogen vol vragen. Eenzaam wandelende Aziaat. Twee Belgen zonder dak boven het hoofd. Van in de boogie waarin hij zit rijdt de kleine met z'n arm over de grond mee met het autootje dat hij in z'n handen houdt. Ambtenaren in alle uitvoeringen. Eindejaarspremie en uitzicht op moeten derven. Warmte, problemen vergeten, muziek, mekaar eens goed goed doen zonder dan van wat dan ook bang te zijn.
Dialoog tussen twee grootmoeders over een kleinzoon z'n ex-lief : "ze had al iemand anders voor hij het afgemaakt heeft" ,"zo zie je maar dat zelfs indien een meisje de dag van vandaag kookt en kuist, dat dat dan nog geen garantie is voor een goei te hebben". Toen grootvader in de veertig was, was z'n oudste zoon ziek en vocht drie jaar tijdens die vervloekte oorlog om in leven te blijven, sinds 1940 al. De zoon was pas genezen of zijn vader zat midden in een storm om zijn dorpelingen van de collaboratie te behoeden.
In België zou een nieuwe Belgische wel willen dat haar enige kind dat niet bij haar in 't noorden leeft het goed zou gaan. Ik beloofde voor hem te bidden...op mijn manier, bijvoorbeeld een stukje van een heel mooi landschap aan of twee stieren voor een ondergaande herfstwinterzon...aan hem opdragen van hieruit.
Het heeft soms geen zin dit allemaal in een verhaal te gieten...dat alleen maar aan gebeurtenissen zou opgehangen zijn. Soms wel, dan denk je er klaar voor te zijn...en doe je het toch niet, je energie verdwijnend naar anderen die er wel meer mee kunnen doen dan alleen maar van genieten ?
Zuid Brussel vroegmarkt op zondag. Je moet niet ver om de hele wereld te ontmoeten.
"Zet je voeten eens tegoei madammeke" zei een moeder tegen haar dochtertje op de fiets.
Waarom werken ? Om dure auto's te kunnen kopen...hou toch eens op.
Soms is alles heel helder hoe het is en kan je creativiteit alle kanten uit en toch wordt die heel speciale waarheid achter de dingen altijd weer overschaduwd door de hardnekkigheid van de realiteit die de dingen weer donkerder en onherkenbaarder maakt.
Weer rusten en dromen en ontwaken, helderheid opbouwen , handelen en goed proberen zitten...zodat er geen bewolking in je hoofd komt. Daarna tevreden naar zonsondergang toe wandelen.
Verhaal van oude vrouw met maagzweren ,daarna maagbloeding en als remedie elke dag een glas paardenmelk drinken, na periode kon je terug alles eten. Toen ze jong was verloor ze haar ouders en vier broers en zusters aan tbc na ze te hebben verzorgd. Haar latere man dwong haar voor hem te kiezen voor ze het ook zo krijgen. Haar nog in leven zijnde broer drinkt teveel en zit in kliniek.
De AA begeleider en zijn financiële zorgen en pendelliefde ontmoet.
Op het perron in de grote stad. Een duif pikt hier en daar een minuscuul stukje kruimel. Ik heb één maiskorrel op zak. Ik gooi het en ze loopt er naartoe, maar kent het niet en spuwt het uit. De stad, niks voor duiven ?...daarom dat ze mankte misschien.
Socialisme, communisme en 'christenen' zijn de woorden die het meest misbruikt werden in de geschiedenis.
In 't Spaans is het 'doel' : el fin.
In een programma over arbeidsinvaliditeit sprak er een Heselmans (Herstelmans)
In de wereld hierachter zijn de kinderen misschien de hoogste hiërarchie.
Clémence was een volksvrouw die thuis nog gewerkt heeft om fruit te sorteren en zo. Op een dag bij de koffie en de speculaas na 't eten 's noenens zei ze tegen mijn ma : "Hebt ge dat gezien ? Die vent die z'n vrouw laten zitten heeft voor die donkerharige dat straks bij hem was 'ja choeke, es 't goe choeke' en zij maar smoren en koeken eten...en wij dat de hele dag moeten werken en als 't ni goe is nog op tijd tegen ons voeten krijgen van ons mannen" Dat ons ma dat nog weet, da's misschien veertig jaar geleden en 't schijnt dat die madam en hare vent ons van toen nog 2000 frank moeten.
Soms is een boek pas goed als de lezer de dingen die de schrijver zelf niet helemaal doorheeft, beter begrijpt.
Op TV een docu gezien over een proef met een man in een winkelstraat. Hij had een plakkaat waarop stond "Dump me niet meer, laat me niet in de steek ...en dan de naam van een vrouw". Natuurlijk vond negentig percent van de mannelijke voorbijgangers het maar flauw en zwak...terwijl er veel meer vrouwen positief tegenover stonden. In theorie kan je achter de mannelijke opinie staan, in de praktijk laat je goede inborst of je ijdelheid zich toch vaak vangen aan het spel van afgewezen worden, zich alleen voelen, de andere weer sterken en zo verder. Iedereen gebruikt iedereen wel eens...als troost.
Het enige spijtige is dat mensen die door en door bij mekaar passen en zouden verder kunnen toch niet voor mekaar kiezen...gewoonlijk ligt dat aan één van de twee. In sommige gevallen blijkt het wel zo te zijn dat ze toch apart blijven wonen en toch kiezen voor mekaar. We sterven eigenlijk alleen als we niet voor onszelf of mekaar kiezen...op termijn blijkt toch altijd of het dan toch uiteindelijk al of wel niet de bedoeling was.
Gelukkig samenleven is zoals alle dagen thee met honing drinken en ook mede daardoor nooit verkouden worden...als je dan toch verkouden wordt moet ge die goede gewoonte niet stopzetten...je moet niet ophouden met gelukkig samenleven als er eens haar in de boter is.
Mop : Opiniepeiling. "Bent U voor of tegen het verbieden van herdenkingen van oorlogsmisdadigers" "Tegen. Van zodra de manifestanten verzameld hebben mogen ze van mij worden opgepakt en een paar jaar het leven in Auswitsch naspelen voor één of ander TV-programma. Als bewakers mogen ook geestelijk gestoorde sadisten worden ingezet".
Mop: Op het bureau 'voor evaluatie van het stemgedrag tijdens het leven' in het hiernamaals, kreeg men van de afdeling 'helmanagment' de vraag binnen wat milder te zijn voor overleden Bush-stemmers, want dat er bijna plaatsgebrek in de hel was.
Mop: Hertrouwde weduwe tot pastoor : " hoe zal dat met ons moeten gaan als ik nu kom te sterven en mijn vent in den hemel tegenkom en dan mijnen huidige vent ook daar gaat bij mij willen komen ?
Chinees vriendinnetje in den tijd. Ze brak glas en van de stukken leerde ze me in m'n chalet in de bos het Chinese woord voor boom schrijven. Waarom dit allemaal neerpennen ? Zal iemand het ooit lezen. Ik neem hetgeen ik er van nodig heb toch mee na m'n dood. Het schrijven dient misschien vooral om je nog meer bewust te worden van al die gevoelens en gedachten in je hoofd, zoals wanneer je een droom in geschreven taal vertaald en er zodoende veel meer van die droom terugkomt zodat je op 't eind met zo'n gedetailleerde associaties en ondergronden zit dat je bewustzijn weer tijdelijk een enorme 'boost' krijgt.
Iemand genaamd ik,
wou onze vader op wat misschien z'n sterfbed zou kunnen zijn, iets voorlezen,
want de tv hoefde voor hem niet meer. Het was een stuk uit een nieuw testament
dat hij in de kliniek vond. Hij wou eigenlijk misschien niet meer dat ik iets
voorlas en echt van mens tot mens kunnen klappen lukte tijdens zijn leven
weinig. Aan stilte had hij vaak genoeg...gevolg van niet-uiten kunnen ...of
gevolg van teveel weten...het grootste deel van z'n leven had hij teveel werk
en draaide haast alle gesprekken om het werk. Daarna was er misschien de
ontgoocheling dat hij geen opvolger voor z'n groothandel had en één van z'n
kinderen gescheiden raakte. Hun gesprekken gingen veelal alleen over het
bedrijf, de fruitteelt, de fruithandel...en dan bleef het gewoonlijk bij
bevelen, niet veel complimenten en als de één zelf al eens initiatieven
pakte...was het nogal eens verkeerd want de plukkers bijvoorbeeld moesten niet
aan de oostkant maar aan de westkant van de boomgaard beginnen plukken hebben
bijvoorbeeld. De zoon was hem nog altijd dankbaar voor de manier waarop hij
was...anders had hij in het bedrijf gebleven en nooit geschreven wat hij al
heel z'n leven geschreven heb. De mens had het gewoon te druk om rustig te
zijn. Het stuk dat de zoon had willen voorlezen ging over de echtscheiding,
onder 'Korintiërs' geloof ik. Waarom wou hij juist dat stuk voorlezen ?
Omdat hij het enige gescheiden kind in de familie was ? Je mocht een vrouw alleen als echtgenoot verstoten wegens 'hoererij' stond in de bijbel. Mozes had nog wel andere redenen toegestaan, maar dat was volgens de grote meester omwille van het harde gemoed van de mens. Er blijken wel een aantal raadsels in dat testament te staan, ook omtrent de man - vrouw -relatie. Zo vroegen de apostelen of iemand die z'n vrouw wegens wat men 'hoererij' noemt, verstoten had weer iemand anders mocht nemen...het antwoord was ja... maar de apostelen waren er niet tevreden mee...dus zei de leermeester : iets in de zin van " er zijn drie soorten gesnedenen...de eerste worden gesneden geboren, de tweede worden door de mens gesneden en de derde snijden zichzelf omwille van het koninkrijk Gods. Wat wilt dat zeggen...bedoelt men dat de filosofen toen dachten dat er mensen zijn die vanaf hun geboorte geen behoefte hebben aan seks, dat er zijn die na hun huwelijkservaringen daar geen behoefte meer aan hebben en dat er ook zijn die er zich vrijwillig van onthouden ? Subtiele uitdrukkingsvormen hadden de nog niet in de huidige religies verdeelde Arabieren toen. Als ik een evangelie zou moeten schrijven rond de man-vrouw-relatie zou daar instaan dat 'Sommige mannen hun vrouw geschikter voor hun volgende man maken ' (zie m'n roman 'ach ja, de liefde')...al weet ik dat zij die hierin een vrijgeleide voor 'doe-maar-aan-vrije-liefde zien'...zich achter zo'n uitspraak zullen verschuilen om hun ego-streven te kunnen botvieren.
Vroeger reed hij 's nachts met z'n vrachtwagen volgeladen met het fruit van door de seizoenen heen of terug met de lege bakken door de nacht van het buitenland. Bij avond keerde hij eens voor de laatste maal terug van de dokter van het hart die hem niet veel goeds te melden had. Hoe lang was het geleden dat hij nog een in een auto gezeten had 's avonds ? Ik zag dat het hem goed deed, alleszins toen hij van het doktersbezoek af was en we terugkeerden. Misschien zegt hij in 't vervolg wel eens ja als ik hem overdag wat van zijn buiten zijn kamer wereld wil laten zien. Zelden was hij norse de gevangene van het idee 'een rolstoel, dat had mij niet mogen overkomen, ik ben toch een goed mens'. Hij nam z'n situatie overwegend positief op. Hij is een goed mens. Maar de jacht van soms in iemands hoofd heeft heel veel redenen van voorbijgaande aard...en wordt eens op welke manier dan ook...gestopt. Als je 21 bent en je moet je verstoppen om niet door fascisten naar oorlogskampen versleept te worden terwijl je net te midden van die waanzin in de vochtige sluipkelder opgelopen tbc overwonnen hebt...ga je kei nuchter tegen de wereld aankijken, geen tijd voor romantiek, kunst...je wil blijven overleven. Iets graag doen is dan niks...het is je werk dat telt om het werk, geen tijd om over het leven te filosoferen. Een dag werd het duidelijk dat de oude man stervende was. Je zegt hem dat hij geen schrik mag hebben...wat gebeuren gaat gaat gebeuren...je stuurde me toch naar kerk en school ook om te leren dat er leven na de dood was...iets waarvan ik de ware toedracht later zelf ontdekte...en nog ontdek...ook nu je lijkt te gaan sterven...ook in februari zoals jouw vader ? Als je rechtstreeks met doodgaan geconfronteerd wordt is de eerste indruk van 'daar is niet aan uit te kunnen dat mensen van de wereld vertrekken...' geboortes liggen me veel beter. Zelf kiezen, nadat je het verleden doorhebt, ik begin erin te geloven. Na iedere oorlog weer heropbouw, de geschiedenis van de dwang, is niet mijn weg. Het politieke wordt door het biologische en psychologische bepaald, voor het door het economische bepaald wordt...met alle mogelijke negativiteit vooraf ingebakken. Een avond terug op m'n oude jongenskamer. M'n oude meubilair vervangen door dat van oma en opa van ma's kant. Wat gitaar proberen spelen, geneusd in doodsprentjes. Waar zijn ze allen naartoe ? Vertakt in genetica. Voorgoed verdwijnen kan niet.(zie m'n filosofische artikels).
Doodsgeluiden Men weegt méér met water op de longen. Men is echt fataal moe. Het hart heeft moeite met de wil om nog verder te leven, om niet dood te gaan. Vandaar het borrelend protest van keel en neus...zoals een pomp die het water in een ondergelegen kelder probeert leeg te trekken en pruttelt omdat er teveel lucht op zit. Ook als een motor die moeilijk start...weer iets waarbij ik later aan hem denken zal. Hij die sterft is in ons...maar laat hem alleen in ongeschonden, stralende, lachende vorm toe...niet in zijn pijnkanten en moeilijk zijn. Een man sterft. Een man lijdt. Nu niet meer wakker maken als hij dit door slapen vergeet. De overkant lijkt niet te wenken. De overkant is in ons. Nog zoveel te bespreken ?Nee. Alles is gespeeld, gezegd, gevoeld, voltrokken om in de nog levenden doorgetrokken te worden. De oude leeuw, zijn vel nog bijna jong. De laatste kwinkslag, een paar dagen geleden toen ie aan z'n schoonzuster vroeg of ze dat nog kon 'kaasvlaa' (taart) maken, zoals ze voorgesteld had. De eindgeluiden kabbelen intussen door als een te dikke vloeistof op een verroeste bedding. In de nabijheid van sterven lijkt het leven soms zo onbegrijpelijk als makkelijk, zo zwaar als licht. Niets heeft nieuwswaarde meer. Alles is. Krant ? Journaal ? Who cares...even respectvol stilstaan bij het uitbollen van dit unieke leven dat aan zovelen zoveel heeft gegeven...tot en met deze zin van hem en van m'n eigen. Wat hebben we gemeen ? We zijn eigenlijk zowel gelijken als tegengestelden. Of gelijken met een andere levensloop. 's Morgens. De lege kliniek. Zoals heel laat en heel vroeg op eender welk ander werk. Veel minder drukte. Fijn, we zijn in de dag met teveel overbodige dingen bezig. Vliegen de jaren eigenlijk, zoals ze zeggen ? Zeker als je terugkijkt op een leven, op levens. Zeker als je het geheel van de opdrachten beseft en de oneindigheid in verbindingen tussen mensen. Geen illusies. Nee. Dat zijn het niet. De droom vermomd als dag of nacht...als slaap of wakker verklaart zich 24 uur lang opnieuw en opnieuw tot de eerste indrukken bij 't ontwaken echt begrepen worden, herdacht, hervoeld, herleefd, INGEZIEN. Vandaaruit bestel je dan de bouwstenen voor de nieuwe dag. Opeens een herseninfarct, de dag na een begrafenis in de aangetrouwde familie. Niet meer, moeilijk, beter en weer niet meer kunnen stappen. Van niet meer kunnen wandelen en praten naar stappen en spreken...hij zette een geweldige prestatie neer. Na het terug vooruitgaan, het weer achteruit gaan als men het leven op allerlei manieren leren doorleven heeft.
Vragen bij het sterven. Doodsgeluid en z'n variaties. Ineens het geluid van een bijtje in z'n neus, zacht gezoem...waarvoor is leven vandoen ? De weg naar de eerste cel is dezelfde als de weg naar de eerste natte zoen. Het leven, zich herhalend en verrijkend. Proces van trachten en waardigheid. Zacht vel, oud hoofd als het niet lacht. Bijgeloof. Alles wat na de tand des tijds geen herinnering meer is. Werken en leven. Het is niet zozeer dat werken dat we hier komen doen, maar wel de indrukken die we opdoen en nalaten...of wie weet meenemen. Alleen het positieve heeft hierin belang. Blijft de zachte mens uiteindelijk over...bevrijd van al dat wantrouwige opgejaagd zijn door 't systeem en door negatieve emoties ?
Streng-strong...maar de andere kant kan ook sterk zijn. Men stelde ons kinderen een God voor, streng...zoals Pa's soms met al hun angsten streng zijn...gezegend zijn dan een aantal ma's die niet alleen streng maar zacht kunnen zijn. Klinisch. Alle dagen bloed pakken en tests blijven doen, moet dat wel ?
Met mijn verse paardenmelk als symbool, komt hij de tunnel beter door...en ik heb de luxe van hem gewoon pa te noemen , de verplegers en dokters zeggen altijd mijnheer X. Behalve later op de palliatieve afdeling van de eindbestemming van het leven. Dames, heren zo'n infarct, komt die niet ook door al die pillenbrol ?
In de kamer met het kruisje, mee wachten op dood...een barst in het bezetsel van al die keren dat het leven hier reeds kapot barstte, de lijdende bevrijdend ? Zijn schoenen staan nog warm aan de radiator, zal hij er nog ooit mee vertrekken ? "Ik hou het niet meer vol", zei hij maar toch nog dankbaar om de luchtmatras die men hem gegeven had. "Trek het je niet aan. Je krijgt zeker een hoge post in de hemel".
Er komt een moment dat men de strijd wel moet opgeven, tegen dat moment heeft hij altijd gevochten. De mens wikt...,je eigen conditie en veel iemanden beschikken. Een neutrale filosofie en een sociaal-politiek systeem in evenwicht...en inzicht in ons gevoelsleven en dat van anderen...en er zou veel minder vermijdbare onrust zijn. Een afdeling in het hiernamaals 'stemgedrag bij verkiezingen' zou moeten bestaan...idee voor een roman. In realiteit zal het wel zo zijn dat de nazaten altijd weer een tijd met dezelfde dingen gaan geconfronteerd worden...waartegen de optimistische ik al van bij het typen protesteert en hier bij een nalezing in volhard. Als iemand zelf niet aangemoedigd wordt, ga je later de mensen meer aanmoedigen... .
Dank aan de kinesist die de fluimen zacht kon lossen en het spuitje waardoor hij weer zichtbaar van z'n slaap genoot. "Ga je werk maar doen, ga maar weg", tegen teveel masseren kon hij ook niet meer, nooit gewoon geweest veel lichamelijk contact te maken. Als ge vertrekt Pa, niet kwaad vertrekken...want in feite zit in U een beminnelijke mens. Niemand moet iemand iets verwijten...want hoe het komt dat je zo of zo bent, dat is een veel te lang verhaal. Een vrouw voelt hoe het haar man en kind gaat en zal daar ook geen enorm lange uitleg aanhangen. "Da ne beminnelijke mens zo moet afzien...betekent misschien dat de beminnelijke mens zelf al vertrokken is...terwijl de moeilijke mens zijn bevende arm probeert tot rust te brengen. Geen schrik hebben , ne mens kan ni sterven en zeker gij niet ". "Als ik je niet meer moest zien is' t de laatste keer zeggen ze altijd...maar ik zal je blijven zien, denk daar maar eens over na."
"Is er nog iets dat je geire had willen doen en dat ik in jouw plaats kan doen ?"
"GEIRE is NIKS" ? antwoordt hij, waarmee mijn geduld met hem op is...altijd heeft alleen wat je MOET doen, het werk voor hem geteld...geen plaats voor mijn filosofie... . Hij mag z'n nuttige kijk op het leven hebben , ieder vlucht wel voor iets anders. Alle laatste dagen in de kliniek brengen een ander facet van 'onze vader' zijn zijn naar boven. Heeft hij zichzelf wijsgemaakt dat anderen hem door hun gedrag mede immobiel maakten...of is dat zo ? Ik besef het en durf er aan denken...da’s toch al iets.
VRIJDAG 18 MAART 2005, de dag dat vader helemaal vertrok
's Morgens te negenen, het hele dorp ineens zonder elektriciteit na enkele minuten wereldnieuws.
Ontbijt. Ik maak ook wat fruitsap voor m'n jongste. Hij geeft me wat van de confituur van z’n moeder 's moeder. Martillen, gemaakt door de vrouw van iemand getrouwd met het geslacht Tillen. Groeit deze boom van het familiebos in de richting van de kant van de ex-ega ? Hij neemt afscheid en gaat werk zoeken want men wil hem in 't zwart doen werken, daar waar hij vorige week solliciteerde. Dag zoon, wat zal de dag van vandaag brengen" ? Voor hem werk en een lief, voor mij, mijn vader bij het sterven bijstaan...al wist ik dat nog niet.
Bijna alle vensters van het huis eens opengezet. Met de kat en de hond wat bijgepraat. "Vraag niet wat je baas kan doen voor jou, maar wat jij kunt doen voor je baas". De hond leek er niet mee akkoord en de kat keek heel onverstoord. Gaan eten bij ons ma...de afwas en het praten over de toestand van pa in de kliniek. Uitzonderlijk zou ze in de namiddag niet met mij naar de kliniek rijden maar met de man van m'n oudste zus. Ik zou eerst om 1600uur arriveren...na ook in mijn filosofenchalet wat opgeruimd te hebben. Ik nam er ook twee hele mooie cd's met klassieke gitaar en vogelgeluiden mee. Gehad van een lieve dichteres een door haar genen en omstandigheden soms verscheurde vrouw.
Nadat ons ma weer een aantal verhalen over vroeger had verteld naast het bed van haar man, bleef ik alleen met pa. Gisteren nog was hij bediend. Met Lucas de pastor hadden we over het leven van onze pa en ons moeder zijn partner sinds 62 jaar, verteld. Toen de pastoor zei 'we zullen nu samen het kruisteken maken 'vertrok' vader' s hand omhoog tot z'n voorhoofd...hij hoorde nog alles wat we
zeiden. Moeder of de pastor, ik weet het niet meer, bracht z'n hand naar de rest van de windrichtingen. Heel mooi, ze was blij dat ze daar was om het te beleven...ook al was het soms zwaar voor haar.
De eerste paar uur toen ik daar 's anderendaags was, van vier tot zes, sliep hij heel rustig, al zag je dat hij het soms moeilijk had. Hij legde z'n rechterhand op z'n hart en bleef zo heel lang liggen...met de mooie muziek op de achtergrond. Op een bepaald moment werd hij meer en meer wakker. Ik vertelde hem dat toen ik en ons ma en m'n schoonbroer daar rond vieren zaten, ik van hem een heel mooi beeld binnen gekregen had, van toen hij nog jong was en op z'n camion stond in z'n marktkleding...zo met z'n marktportefeuille met allerlei bonnen en papiertjes van bestellingen en zo in. Dit was achteraf misschien het teken dat hij vandaag volledig hersteld zou zijn. Telkens als ik nog zo'n beeld zal krijgen, zal ik misschien weten dat hij kortbij is. Al wat je hoeft te doen is misschien warm aan hem te denken...of hoef je dat niet te doen en komt die nog rondzwevende energie van hem... vanzelf binnen ? Z'n jongste dochter en haar man en m'n jongste zoon waren al geweest en men middelste zoon kwam ook binnen nadat ik vader had verteld van het treineindstation, waar afstappen ook nog mogelijk is. Een eindstation ligt gewoonlijk aan zee, aan het begin van een andere materie dus. "Jij zult afstappen en ook in een eindstation is er nog iets...jij zal vóór ons weten wat." Door het onstuimige adolescentenverleden van de middelste zoon, en de omstandigheid dat ik moest profiteren van het wakker zijn van m'n vader en hem al lang nog een aantal dingen probeerde mee te geven, kwamen er tranen bij me op die me nadien nog makkelijker deden praten. Ook m'n middelste zoon begon te praten en we hadden een gesprek waaruit bleek dat onze stervende voorzaat zich om hem geen zorgen moest maken. Wat later zou ik met m'n zoon vertrekken want ik zou de nacht met ons vader komen doen. M'n oudste zus en haar man zouden me voor een viertal uur aflossen. M'n tweede zoon zou nog eens bij z'n bomma binnengaan en ik wat rusten. M'n jongste was in de dag geweest. Ik was nog maar een halfuur terug thuis of ik kreeg telefoon dat ik en m'n zus toch maar best zouden opkomen. Zo beleefden we toch nog het laatste halfuur van het moedige gevecht van vader. Het leek of hij op ons had gewacht. Ook m'n oudste zoon was aanwezig bij dit heel mooi gevecht dat eindigde in een overwinning van een veel kalmer gelaatsuitdrukking dan de kalmte zelf. Wij, drie kinderen, hadden ieder een hand op hem en ik streelde voortdurend z'n linkerslaap.
De mannen bleven traan loos, (bij déze gelegenheid dan toch) de vrouwen moedigden hem onder hun tranen aan nu niet meer te vechten en zacht te gaan. Ineens de vóór laatste adem...het lucht zuigen stopte...het leek z'n laatste adem, maar hij herpakte zich nog eenmaal, nog één teug, nog één hartklop....en dan de rust, het helemaal overglijden naar het vervolg, de afstap in het eindstation.
In stilte zaten we lange tijd rondom hem...en later wisselden we onze gevoelens en praten ook nog met hem alsof hij er nog was...de rest is niet zo belangrijk, praktische zaken. Hij was heel mooi, de laatste keer aangekleed op z'n best, met z'n sportschoenen...als je z'n been aanraakte leek het wel weer een jongen. Onze jongen. De dans van het lijden ontsprongen. 82 en nog bijna geen rimpels. Nu ik dit herlees realiseer ik me dat het herseninfarct dat hij negen jaar eerder heeft gemaakt aan zijn linkerkant gebeurde, de kant van zijn denken, de emotionele wereld, waar hij weinig tijd voor maakte was nog niet versleten...eerst sinds dan heeft hij vooral de eerste paar jaar daarna kunnen wenen telkens hij iets te emotioneels zag of hoorde.
Nee, hij was niet naar Congo gegaan. Hij had hier in België zijn strijd gestreden.
19MAA.2005. Zaterdag. Droom vader, zonen, kleinzonen, ridders.
Dag. Mekaar weer ontmoeten als familie en te vlug tot de praktische dingen moeten overgaan. Het proces van wie moet worden verwittigd en het waarom ervan. Ook hoe feilloos iedereen bepaalde taken op zich nam. De figuur 'manager' van een begrafenisondernemer die tactvol was, een viertal uur later de drukker al, daarna de pastoor. De pastoor met een Aziatisch uitzicht, een oude 75er die, het sierde hem, nog dienst deed. Alhoewel hij m'n pa niet was kunnen komen bezoeken gedurende die negen jaar dat hij ziek was, was hij vol lof voor de zorg in de klinieken en hun palliatieve afdelingen...die nog maar enkele jaren door een nonnetje gesticht waren. Weer het praktische gepraat over van alles maar niets over de preek die hij voor de overledene ging houden. We gingen naar de man die heel zijn leven de broer en zakenvennoot van m'n vader geweest was.
Die mannen namen al hun beslissingen op fruitkisten voor de muur van het bedrijfshuis, overleggend met mekaar. Toen ik hem alleen in de keuken had en tegen hem zei " dat wij, hij en ik, onze pa toch echt goed gekend hadden, zag ik hem als tachtiger voor het eerst wenen. "Je moest dat al eens meer doen", zei ik hem. Ik vertelde hem over hoe z'n broer 'vertrokken' en niet 'gestorven' was. Hij had dat wel nodig. Hij sukkelde namelijk zelf met zijn gezondheid en zijn vrouw nog harder.
20MAA05 Droom. Een meisje, 'Sandra Massa' zat op een schoolbank les te volgen. Dag. Wandelen met de hond in een landschap met fruitbomen waarvan de peren hier en daar hun eerste spuitbeurt gehad hadden. Het leek wel een witte namaakwinter, bomen in hun kerstpak. Dan schrijven, eindelijk een soort vorm vinden waarin ik hetgeen ik nog niet schreef in zijn verscheidenheid kan bundelen.
Middageten met ma en zonen 's zondags. Eerste keer sinds pa vertrok. Er werden goede raad en ervaringen uitgewisseld en toch zal ieder zelf zijn leven moeten gaan. Ze moesten weer lachen met m'n schoenen waar 'speed-king' opstaat, toen de oudste zei "alzo sprak speed-king", nadat ik weer eens iets filosofisch gezegd had...en niet omdat de hunnere modieuzer zijn maar waarschijnlijk omdat ik me meestal trager dan zij voortbeweeg. Ons ma is dan een tikkel ongerust dat ze met mij lachen. 't Schijnt dat m'n grootvader, de pa van m'n pa nogal streng was voor z'n kinderen.
Ik zal eens even iets over hem vertellen :
19/03/05ZATER Praktische voorbereidingen begrafenis. Adressen zoeken. Tekst Augustinius over hoe dat die van de andere kant er nog gewoon zijn. Iedereen vond het een mooie tekst...waarom moest ik dan weer zo nodig het woelige leven van die schrijver toelichten ? M'n oudste zus maakte vloeiende tekst van haar eigen in combinatie met inbreng de rest van de rest van de familie.
'Oosterse' oudere pastoor., begrafenisondernemer enz.
20/03/05ZOND Brievenbedeling voor de uitvaart, we rijden door ma's geboortedorp...we moeten de huizen waar ze een brief instak misschien onthouden voor als het ons ma haar beurt is...of ze zal ze wel zelf opschrijven...iemand die iets moet weten komt het trouwens te weten. Ik kan me dat weer niet inbeelden dat het ooit eens haar beurt zal zijn als ik ze zo naar TV zie kijken en ze voor het welzijn van de goede personages zit te supporteren.
21/03/05MAAN. De man met vier vriendinnen, één voor de academische literatuur (die hij bijna nooit ziet), één voor het vleugje exotisme, één voor de poëzie van het moment en de schoonheid die in ongeluk en geluk verborgen licht en één voor de dans en het genieten van warmte...voor hij weer alleen of met de dichteres wil kunnen reizen. Hij weet nog niet dat zijn combinatiecapaciteiten dra, waarschijnlijk weer voorlopig...verleden tijd zullen zijn. Twee lege bierglazen, die van de danseres en de
mijne, die fris gewassen klaar stonden, sneuvelen door een plank die er op valt. Ze symboliseerden onze volgende ontmoeting. Einde van het ontmoeten van de 'vlinderende? krullebol' die vanmorgen de deur uitging ? 's Avonds een kruisje gegeven in familieverband. Verscheurde broer van pa wordt het te machtig.
Hij schudt de handen van z'n broer intens. Daarna ben ik aan de beurt, geef een zeer langzaam kruisje en hou z'n dode handen een tijd rustig vast. Iets dat m'n moeder en een viertal andere mensen meer ook nog zullen doen. Heb vandaag een dorpsgenoot, kankerpatiënt in zijn pruimenboomgaard met kippen van speciale rassen en duiven van allerlei vorm en pluimage ontmoet en vooral hem laten praten. Toen we schoolkinderen waren verzamelden we de omhooggekomen teer uit de voegen van de beton, hij wist het nog. Morgen weet hij of hij nog een kans heeft. 22/03/05DINSD 's avonds waren er een kerk vol mensen in de moderne rozenkrans-uitvoering (vroeger was dat meer een eentonige litanie) Daarna een kruisje geven, eerst de familie, daarna schudden we de hand van een honderdtal dorpsgenoten en daar zouden er morgen drie keer zoveel bijkomen tijdens de begrafenis. 23/03/05WOEN. Begrafenis. De kinderen groeten de kist. Ik pak een bloem van de grond die blijft liggen als men met de kist en de kransen vertrekt. Voor later in het open graf, maar dat weet ik nog niet. We volgen de witte lijkwagen in twee auto's ,de rest van de familie wacht. Onderweg de wielrenner die een kruisteken maakte. Pa was een verwoed wielerfan van in zijn rolstoel in z'n laatste jaren. Toen we te voet de kist volgden kwam er een camion voorbijgereden (met 'globbetrotter' opgeschreven...iets wat ik ook nog wil doen ) Alhoewel ik niemand van 't werk verwittigd had was er toch een delegatie en een pak geschreven 'innige deelnemingen' zo bleek achteraf...hun zicht boorde een ander soort verdriet van mijn militante inzet voor hun en hun 'eigen-belang-eerst' mentaliteit aan, waar ik tranenvrij, even tegen vocht...De mooie mis met de mooie tekst over de trouw van m'n vader aan z'n gezin en werk (had de familie zelf gemaakt). Het uitgaan uit de kerk, ik gun niemand tranen, het leven wordt te zwaar gemaakt door zij die hun goede hart leefgenoten danig pijn kunnen doen. Ik moet er wel verschrikkelijk moe en getekend uitgezien hebben besef ik later bij de begrafeniskoffie waar ik een heel goed gesprek heb met de man van m'n nicht, een Congolees, die een paar Belgische progressieve auteurs over Congo, goed kent. Het ware gelaat van Kongo zag ik destijds in de eenvoudige rust en dorpsgeaardheid van zijn twintig jaar geleden al bejaarde ouders. Er zal nog veel gebeuren voor die rust over Afrika zal weergekeerd zijn. "Verkiezingen of revolutie", beide en van diverse aard.
Ik vroeg stilte aan de deelnemers van de koffietafel om een gebed voor het eten te zeggen, men had me gevraagd een’ wees gegroet ‘te zeggen...dat zei ik dan ook, gevolgd door het beginstuk...achteraf begreep ik waarom ik een black out had voor het stuk 'heilige Maria, moeder Gods, bid voor ons arme zondaars...ik kon mezelf en heel de zaal toch niet voor zondaars gaan uitmaken'. Ik hield wel van 'gezegend is de vrucht van U lichaam Jezus...wiens moeder wel met de geest van...omging. Een zus van me en ons ma hadden de poëtische vriendin van hun zoon meegevraagd...ineens leek het of hij nu ook een vriendin had, terwijl hij bijna nooit met iemand gezien werd. Zo werd de man misschien weer behoed voor plannen met andere vrouwen die niet in zijn levensloop lagen.
25.Een dag zit altijd met vol allerlei
24/03/05DONDER Mobilhome van begin maart op de grote éénmalige tweedehandsbeurs gekocht gaan afhalen. 25/03/05VRIJ VEEL moeten rusten in de dag. Op 't gemak gerecupereerd. Naar ouders geweest van iemand geweest die zo graag met m'n vader tussen de bomen werkte in zijn schooltijd...hij leerde tolk en ging daarna nog voor advocaat en kan acht talen. Hij en onze pa verstonden mekaar goed, het waren echte ras werkers met weinig woorden nodig om mekaar te verstaan. Zijn ma kan onderhoudend vertellen terwijl haar man, reeds vier jaar te bed na een herseninfarct meer en meer op een stervende begint te lijken...hij is ook iemand dat vroeger altijd zo streng keek...het is me opgevallen dat die mensen en zij die zich door anderen laten overwoekeren precies vlugger iets krijgen.
Al rustend, mooie documentaires gezien over Corsica en over het dagelijks rondkomen van werklozen in Duitsland. 's Avonds na uitgerust te zijn nog tijdens een wandeling langs ons ma geweest. Ik had gezegd dat ik haar het nieuws ging komen uitleggen, dat ze die miserie meer begrijpt.
Misschien wil die broer van Bush via die show rond die vrouw die al 15 jaar in coma ligt, binnen vier jaar een gooi naar de presidentsstoel doen. Die daar zo tegen die euthanasie betogen, zouden daar geen voorstanders van de oorlog in Irak tussen zitten ? 26/03/05ZATER Prachtige ochtendwandeling terwijl de zon zich een weg door de mist zocht. Tussen de mistwolken op de akkers en de fruitbomen wenste ik de vermoeidheid op m'n maag weg. De laatste week, na de weken kliniekbezoek voor vader is het terug heel erg. Ik zal nog fel moeten rusten voor ik al eens langer op reis kan. Een goeie fles borstsiroop zou ook niet slecht zijn. Niet navertelbare indrukken over mensen, dieren en toestanden...of gewoon vergelijkingen tussen de dingen die ik zag en de geestelijke dingen. Het willen leven bijvoorbeeld, geïllustreerd door een gevallen boom die nog in bloei wil staan. Het onbezorgd geluk van de hond en vanmorgen de subtiele verschillen in karakter tussen ons huidige kat en de vorige. Maar vooral de wetenschap dat 'trouw en niet verlangen naar een ander noodzakelijk zijn als je van iemand houdt. Voor de enen niet makkelijk vanwege erfelijke factoren en teveel zwaar dingen gebeurd in hun leven. Voor de meesten absoluut noodzakelijk. Terug thuis, dit alles beginnen schrijven in bed met laptop op knieën want nog te moe. Bij ons ma gaan eten. Zus1 had veel volk in de winkel. Zus 2 zag er wat moe uit. De zon deed me goed, zodat ik in de namiddag wat kon klussen. En nu ga ik m'n gazet lezen. Daarna Wi's gedichten voor een stuk herlezen. Toen ik later op de avond terug in 't dorp kwam vloog er na het v[oc1] óór-Pasen avondlijk bezoek aan pa's graf een uil uit de toren. Opgeschrikt door de mensen die de kerk verlieten ?
27/03/05ZON PASEN Een nacht met van drie tot vijf in de morgen verhelderende dingen over uitspraken en gebeurtenissen van de vorige dag. Van vijf tot acht muziek van radio classique 21 ('when rock also becomes classic') Heel ontspannend. Nagedacht over het feit dat Noord-Amerika eens aan Europa vastgezeten heeft, zoals heel duidelijk gemaakt in het jeugd-wetenschap-programma van de rtbf.(radio Belge)
De plaat die onder Afrika vertrekt heeft de Alpen destijds omhoog gestoten en brengt Afrika ieder jaar twee mm korter bij Europa. Madagascar was eens een stuk van India dat vertrok om tegen Azië te botsen en de Himalaya doen te ontstaan. De Mount[oc2] Everest groeit naar 8888meter toe, ook een drietal mm per jaar. Dat is pas echt geloof dat bergen verzet. We moeten weer meer als kinderen vragen gaan stellen over het waarom van alles. Net zoals ik me vragen stel wanneer ik de liturgieën op de verschillende zenders volg...ik herken mezelf en de wereld onvoldoende in sommige uitdrukkingen die men daar gebruikt...daarom in de namiddag dat ik m'n eigen filosofische teksten eens in m'n chalet ging herlezen. Daar bezoek gehad van Wi, die haar zwaarte afpraatte terwijl we naar de muziek met de vogels en de gitaar luisterden, muziek waarop onze pa vertrokken is de dag dat ik die muziek speciaal voor hem meenam vanuit het chalet. Ook de Griekse muziek deed ons deugd. Toen was het tijd voor de stilte... Na een paar uur zette er zich een revival op alle vlakken in tussen Wi en mij, ingeluid door het lichamelijke gemis...de gezonde toestand waarin ze daarna terechtkwam bewees eens te meer wat ik haar al jaren zeg. Reisplannen en andere plannen en dialogen over wat er nu van ons vanuit de hemel gezegd werd vulden de kamer met de spiegel boven het bed. Haar aura was weer zoals bij het begin van onze literaire en filosofische idylle in het vorige chalet aan het woud. Zal dit wel blijven duren ? Nee, natuurlijk niet Sirach.
28/03/05Hopelijk erven de onbaatzuchtigen de aarde meer en meer. In Zuid-Amerika is er meer verzet tegen de privatiseringen van gas en olie dan in de ex-USSR.
29/03/05 VOOR ' T VERVOLG ZIE GESCHREVEN DAGBOEK met sommige gebeurtenissen en gedachten of beelden WAARVAN IK DENK dat ze heel niet-toevallig mooi zijn...zoals bijvoorbeeld toen ik en Wi in Brussel het boek over Congo gingen kopen dat mijn Congolees familielid me aangeraden had. In een modern café in het Brusselse Zuidstation gingen we nog even iets drinken vóór we onze trein terug hadden. Tegen één van de muren stonden allemaal oude fruitbakken als decoratie...heel veel bakken die in een vroegere periode in het bedrijf van m'n pa en z'n broer gebruikt werden.
Ik legde me de volgende dagen toe op de studie van wat er in Congo de laatste vijftien jaar gebeurd is. In m'n politieke analyses zal je de volgende maanden wel een verslag vinden van dit pionierswerk van L.M. in Kongo. Omdat die mens tot één van de uit de media gehouden partijen behoort wordt er geen publiciteit gemaakt voor dit boek dat enorm veel imperialistische intriges ontmaskert en het waarom van het voorlopig niet van de grond komen van een alternatief verklaard. Zolang men niet in functie van eerst verkiezingen voor een programma en dan verkiezingen per projectlijst voor de verantwoordelijken van het programma gaat denken...gaat men de partijbelangen en de intriges niet kunnen tegenhouden denk ik.
Toen ik pralines naar de palliatieve afdeling waar men vader stierf bracht...zat er op zijn kamer 204 een man niet veel ouder dan ik, die z'n bed naar het magistraal uitzicht op Leuven geschoven had. Ik die zo dikwijls liggen denken had van 'als ik onze pa zijn bed nu eens tot tegen de venster mocht schuiven'.
De dagen daarachter herlas en herschikte ik m'n werk...het genas me ergens en het deed me, overtuigd van wat me hier op de wereld nog te doen staat, meer geloven dat het geen zin heeft om nog een paar jaar proberen het ritme op het werk te volgen en dan buiten te vliegen.
De dag toen de brief kwam waarin de dokters van de pensioencommissie me afkeurden om nog te 'werken', had ik gedroomd dat ik dit op het werk aankondigde...het was wel de bureau waarin ik vroeger werkte, begin jaren tachtig, toen ik tussen allemaal mensen zat die al eens een depressie hadden gehad...en ik kende dat nog niet. De wolken schoven voorbij m'n raam...het zonlicht reflecteerde m'n gezicht af en aan op de ruit...het had geen zin om tegen die brief in beroep te gaan...zei de Sjamaanse zekerte op m'n gezicht tot mij. Een begaafd iemand die veel moeten afzien heeft en niet meer geschikt is voor bandwerk...zo stond het niet in de brief, wel 'draagkracht ernstig verminderd, blijft hardnekkig voortduren waardoor veel rust nodig is'.
Ik slaagde er voor de eerste keer langzaam in te recupereren en geraakte nog maar voor de tweede keer dit jaar te voet in het andere dorp van de kleine deelgemeente...wel driekwartier te voet verder op een plaats die ik de Notenberg noem. De kleuren van de eerste lentevreugde, lachten me tegemoet. Ieder graad hoger op een heuvel gaf een ander uitzicht. Enkele dagen later ging Wi mee voor een wandeling met de hond. Het was sinds Qi geleden dat ik nog zo een lange lentewandeling met een vrouw erbij in mijn streek gedaan had. De nacht tevoren had ik gedroomd van een reizend toneelgezelschap en iets van een camper. Zal ik dan toch nog eens met Wi op reis vertrekken ? Nee, natuurlijk niet Sirach. 't Mag niet zijn.
Ook naar de tentoonstelling rond Einstein en z'n tijdgenoten geweest in die eerste aprildagen. Hoe meer men een metaal opwarmt, hoe meer het van rood naar geel over blauw enz...tot wit gaat...of hoe meer men weet hoe meer men zwijgt ? (en symbolisch extract daaruit : hoe ouder men wordt...tot en met men sterft...op de duur weet je zoveel (sommigen althans) dat men zwijgt. Of het dan nog van belang is van te weten of het heelal uitdeint of niet...moet je dan maar eens aan Lemaitre of Einstein vragen als je ze tegenkomt.
Nu het al of niet op pensioen gaan beslist is...op 1mei ...zoals op een helder moment na een droom enkele maanden geleden iets mij voorspelde...kreeg ik eindelijk een politieke droom...geen, soms amusant gezeur meer over het werk en zo. Ik droomde van een palet anti-imperialistische boeken in Afrika en op de boeken bovenaan stond de naam Luanda (de stad), verder van iemand met een T-shirt met de foto van Mulele op. Na tien dagen die Congoboek intensief te lezen, droom ik daar toch wel over zeker. Zoals de avond voor ik het Congo-museum bezocht ik droomde van magere vogels en ze 's anderendaags als geraamten in het museum zag hangen...waarop ik me mijn droom herinnerde.
11/04/05MAAN. Droomde van een twintigtal soldaten die een 150jaar terug uitrusten tegen een donkere kathedraal. Ineens kwamen daar slachters een aantal varkens slachten en verstoorden de rust van de soldaten.
Op een avondlijke wandeling naar ons ma, dacht ik na over een mail die ik vandaag verstuurde en waarin dat ik een vriend-zanger schreef dat er misschien maar zeven zielen waren, net zoals er zeven noten zijn...maar duizenden liederen...en zeven grote muziekgenres ?
Zo wandelde ik verder en ik eindigde in gedachten bij één van m'n kernideeën : de vraag of er een stof is die niet de hele evolutie heeft nodig gehad om tot hetzelfde bewustzijn te komen als wij...indien JA...dan noemt die stof het GOEDE (zie m'n filosofisch artikel over 'het oorspronkelijke'
12/04/05DINS. Al wat je hierboven leest eens nagelezen en aangevuld, onderbroken door de fysieke en ziellijke aanwezigheid van het bezoek van de boezemvriendin.
13/04/05WOEN. 's Morgens...stuk twijfel...zal je wel toekomen met je pensioentje als je dat papier morgen tekent ? Toen een gedachte...van waar ? ' Je goesting om te werken zal wel overgaan als je nu de tv eens even opzet'. Gedachte eens gevolgd. De minister van sociale zekerheid stond uit te leggen dat de pillen tegen maagzweerleed weer alleen verkrijgbaar zouden worden na een bewijs dat je verkrijgt door één maal per jaar via iemand met een kabel tot in je maag te filmen...alsof éénmaal niet genoeg is. Mijn intuïtie over m'n maagzweren zit dus goed...weer gaan werken...nog meer last van maagzweren...enz.
Ik moet terug met mijn studie over het verband tussen wetenschap, filosofie en geloof beginnen. Ik hoorde uitleggen dat het in de katholieke eredienst gemeend wordt, wanneer men zegt dat je met de hostie ook het lichaam van Christus tot je neemt. Consecratie noemt men dat. (zie mijn wetenschappelijke filosofische teksten). Misschien is dit alles vertrokken met een etentje dat de apostelen gaven ter herdenking van Christus en roepen ze hem aan telkens ze hem herdenken...en misschien is hij daar dan wel, ...maar ook in de hostie ? Reizen geesten per lucht en licht ?
Ook de erfzonde is een speciaal iets...ik heb nooit geloofd dat een kind van bij de wording al belast is met een erfzonde...ik heb dat eigenlijk nooit in die zin begrepen...misschien is dit best uit te leggen via het feit zoals ik al vaak trachtte in m'n artikels te omschrijven, dat sommige negatieve emoties waar de ouders of verder terug, last van hadden, ook doorgegeven worden...om in een volgende generatie uitgepolijsd te worden.
De keuze van de partner waarmee je door het leven gaat...is een mysterieus iets. Daar was eens een vrouw die van drie broers er twee heel aardig vond en toch scheep ging met de iets minder aardige toen in de tijd. De vrouw kreeg suikerziekte en niet lang na de bevalling van haar zoon problemen met de baarmoeder. Haar zoon werd als puber niet lang na de oorlog door een ziekte verlamd. Zijzelf en haar man ontsnapten tijdens de oorlog nipt aan deportatie. Onrechtstreeks psychosomatische slachtoffers van de oorlog ? Van enorme onverwerkte spanning ? Mensen wiens humeur daardoor al wel eens totaal de mist in ging...als tijdbommetjes dat nog dagelijks ontploffen. Met een zoon naar spoedopname geweest voor z'n ogen...hij had zonder lasbril zitten lassen en zag bijna niks meer. De atmosfeer bracht me terug in de tijd bij het laatste bed, de laatste dag van vader. Ik en diezelfde zoon een drietal uur voor zijn dood..."als ge in de hemel aankomt, rust dan maar eerst, en als ge tijd hebt en ge kunt iets voor ons doen als wij aan 't knoeien zijn...geef ons dan maar een steuntje." In 't dialect klonk dat natuurlijk heel anders. We gaven hem toen een zoen vóór we later reeds terug opgeroepen werden. M'n zoon en ik hadden vandaag in de kliniek een goed gesprek over jonge mannen en teveel risico's pakken en 's anderendaags 's morgens was ik zo moe dat ik er niet meer aan twijfelde
m'n aanvraag voor het pensioentje te tekenen. Eindelijk melde men mij het bedrag dat ik zou trekken. Ik was content dat de sociaal assistente langs kwam om me administratief uit te waaien...beter dan altijd die zakelijke brieven op afstand. Vandaag was er een herdenkingsmis voor m'n vader, betaald door de gepensioneerden van het dorp. Als jonge gepensioneerde zat ik tussen al die ouwe rakkers aan één kant en de vrouwen aan de andere kant. De priester die een boek over oorlogsverleden van het dorp geschreven had, loofde onze pa als een wijs man die niet veel sprak...maar als hij iets zei...had het een speciale betekenis. Volgende zondag viert men zijn vijftigjarig priesterschap...hij die ook ternauwernood aan de dood in het
concentratiekamp ontsnapt was. Misschien gespaard om het verhaal van het dorp te schrijven , alhoewel er een paar kemels instaan? Gebeurtenissen dwingen mensen soms om wegen in te slaan die ze achteraf eerst begrijpen. Het was uiterst menselijk van al die oude vrouwtjes en mannen bijeen te zien en voelen zitten...een betere inleving in het gevoel van onze eindbestemming af te wachten...kan je moeilijk vinden. Staf had een mooie tekst ter huldiging van de pastoor klaar. Zijn stem brak even toen hij het in één zin over het oorlogsverleden van het dorp had. Vreemd dat onze pa en de pastoor op dezelfde dag eigenlijk 'herdacht' werden. Ooit kwamen ze eens samen van wegen m'n mindere resultaten op school...in die tijd dat ik kritischer en kritischer werd en vragen had bij hun rituelen in 't leven...hun uitleg van wat oorlog was. (zie 'Rhode kermis' onder politieke teksten van 'onderzoek naar de geschiedenis' )
als je sterft wordt je naar een andere ster gestraald?
Dat was de kern van m'n droom in de nacht van 21 op 22 april 2005. Vooraleer een droom me aan het schrijven krijgt, moet hij echt sterk zijn. Vooraleer je terug in een periode komt waar je als filosoof weer dromen op niveau binnenkrijgt...daar kan een hele tijd overgaan...een tijd om de dingen te laten rijpen. Dat kan een seconde zijn, een minuut, een uur, een dag, dagen, maanden...
dat kan winter en zomer zijn. Daar liggen boeken en nieuwsberichten en documentaires en de evoluties tussen de mensen waarmee je omgaat tussen.
Ik zal vandaag proberen van dezelfde voorwaarden die gisteren de droom van vandaag mogelijk maakten, vandaag terug te scheppen...al weet ik uit ervaring dat dat niet altijd lukt.
Gisteren was een prachtige dag. Het begin van 2005 is koud en vochtig geweest in België. We zijn bijna eind april en tot nu toe kan je de zomerse dagen op één hand tellen. In de winter uitwijken is een optie. M'n kleine mobilcar staat klaar...maar er komt nog een stuk lente en zomer en herfst voor het zover is...met ook nog donkere dagen om eens naar andere landschappen te vertrekken...zoals de prachtige wegels naar het Eifelgebergte via de Ardennen...het adembenemende van de Moesel en zijn wijngaarden aan beide kanten. De koude deert je minder als je op reis bent en je goed voelt. De koude en nattigheid deert je ook minder als je bezig bent met wat je graag doet...maar als de zon van 's morgens warm schijnt...breek je soms door een grens binnen je eigen. Je begint een lenteschoonmaak, smijt een aantal dingen weg, je bevrijdt je van de opgehoopte sleur...het lijkt wel of je een zonnepanneel geworden bent dat bundels sturingsenergie binnenkrijgt.
Onder het kuisen door, krijg je vele gedachten. 'Hoe pak ik het vandaag aan' ? Hoe wijk ik niet af van m'n leitmotiv 'van de wereld een plaats zonder oorlog en armoede maken, een plaats waarin de filosofie en de kunst belangrijker dan producten produceren wordt'. Na enkele dagen de problematiek in Congo bestudeerd te hebben en uitzonderlijk aan een paar onafgemaakte romans begonnen te zijn is wandelen en fysiek bezig zijn iets dat me tegen de middag doet herleven. Met m'n gedwongen pensioen voor de deur en het goede weer heb ik vanaf de namiddag weer de kans om te genieten van de rust...en een zalige rust in m'n eigen
toe te laten. In de kano rond de vijver aan de chalet diep ik die rust nog meer uit terwijl ik me al drijvend tussen het ontluikende groen in het bos naast de vijver drijven laat. Ik wil een poster met de namen van tal van vogels op het chalet plakken...maar vindt geen plaklint en berg hem in een lade.
Ik lees de krant die weer vol pausnieuws staat...samengevat zou het kunnen zijn dat de nieuwe paus ons misschien wil verplichten van terug allemaal witte onderbroeken gaan aan te doen of zo. Hoe dat geweld in de wereld stoppen...ik probeerde het al op allerhande zuiver politieke manieren...van bestudering van de politieke krachten in de maatschappij...tot het schrijven van een alternatief verkiezingsprogramma...van religieuze twistpunten via de filosofie te ontzenuwen tot het blootleggen van het waarom van verscheurde menselijke emoties. Alleen aan dat laatste raak ik soms alleen uit door heel dat soms hulpeloze emotionele gedoe met een dikke korrel zout te nemen en maar te denken dat je niet meer toelaat dat je door toedoen van iemand anders zelf emotioneel op de sukkel raken wil.
Een noodlot vriendin belde me met de boodschap dat Honing dood was. Honing was een gescheiden man die gedurende jaren dezelfde getrouwde ' bij' al eens bij hem op bezoek had. Haar man wist ervan en tussen haar en haar man werd er niet over gepraat. Honing kreeg vroeg kanker en moest ergens tussen 50 en 60 euthanasie aanvragen. De paar laatste weken van z'n leven had hij de bij alleen voor zich. Ondanks het hemelse dat zo'n driehoek soms hebben kan, bedank ik wel voor de helse kanten ervan...wat doorklonk in m'n boodschap naar de noodlot vriendin die zich niet te best voelde : "zie dat je je maar verzorgt, want ik heb geen zin om naar bij jouw thuis te komen en je de laatste weken van je leven te verzorgen". In feite had ik het omgekeerd moeten zeggen want ik ben diegene die leeft zoals Honing.
Al de dingen die ze zei rond het serene van sterven en de dochter van 'Bij' die nogal afwijzend tegenover de relatie van haar moeder met Honing stond en die Honing de laatste dag toch bedankte voor zijn rol in het leven van haar moeder, voor de goeie momenten enz... konden me die moment gestolen worden.
Ik wilde ook niet met de noodlot vriendin mee naar het concert en zei zonder dat ik 1 mei in Brussel zou kunnen gaan vieren. Ik trok me van haar gevoelens daaromtrent op dat moment niks aan...was het daardoor dat er tot een paar uur tevoren zo'n rust in me geweest was...was het de voorspelling van mijn kordaat gedrag ? Was het misschien een boodschap die de geest geworden Honing me gaf ? In ieder geval met al dat gedoe was m'n rust weg. Ik hervond ze doordat ik iets uitvond met langs een in een buis afglijdende maïs voor kieken en niet voor muizen uit te vinden. Of was dat vóór de telefoon ?
Na de zekerheid besluipt je de onzekerheid. Ik had de telefoon buiten op de gsm gekregen.
Had ik niet opgenomen en haar rustig binnen gaan bellen, had ik de druk niet gevoeld die dat dure bellen met zich bracht ...allemaal gedoe in je kop waar je niks mee doen kan. Ik slaagde erin het voorval te klasseren en niet te oordelen over de noodzaak van het al of niet juist zijn van het gaan samen wonen van Honing en Bij. Het was mijn zaak niet, de 'groei' of de gezondheid van mensen die ik nauwelijks kende. Of was het mijn zaak wel, want mijn naam was ook voor een deel honing en m'n relatie met het noodlot en tegelijkertijd de nooTlot vriendin (waar niet alleen pijn maar ook muziek in zat) vertoonde sommige, dezelfde kenmerken. Een verschil was dat er wél gepraat werd over het waarom en de haalbaarheid tussen alle drie elementen van de driehoek en later van de uitgebreide driehoek...een fase waar je door moet, maar die toch weer uitmondt in het verlangen naar de monogamie...omdat mensen zich toch zo vlug ergens buitengesloten voelen. Als ik sterk en kordaat blijf kom ik nog wel een andere geestgenoot dan de noodlot vriendin tegen...zo niet...het zij zo...achteraf bekeken heeft het toch altijd ergens zin gehad. Ik wil in ieder geval niet eindigen zoals Honing. Van de mensen met kanker die ik ken, waarvan er sommigen al dood zijn is de meerderheid emotioneel alleen of ongelukkig of bedrogen od vol verdriet om een verlies. Zeer ingewikkelde zaken. Je kan geen voor iedereen gelijke oordelen vellen over het waarom van hun trouw of ontrouw. Soms moeten dingen gebeuren omdat het domino effect dat al generaties bezig is...zou stilvallen. Geef mij maar lucht en landschappen. Ik liet het allemaal bezinken en ging m'n Eifelzaden in m'n hofje planten. Op de kleine zakjes met verschillende soorten zaad, stonden de zaaitijden en de afstand die je bij het planten moest laten. In de natuur gaat dat allemaal spontaan...dus ik heb ze meer intuïtief in hun kuiltjes gelegd, de diepte op de zakjes voorgeschreven, wel enigszins volgend.
's Avonds prachtige BBC-documentaire gezien. Over het ontstaan van ruggengraat, ledematen, vingers, ogen, oren,...via wormachtigen en reptielen enz... . De volgende keer moet ik die documentaire zeker opnemen voor m'n collectie. Er zit een prachtige geest-dirigent achter het hele verhaal van de talrijke manieren om bijvoorbeeld eitjes aan land te krijgen en ze niet te laten uitdrogen. Wat me bij m'n droomboodschap terugbrengt...'als je sterft wordt je naar een andere ster gestraalt'. Je bent dan geen elektron meer die rond de kern draait, maar gaat deel uitmaken van de kern zelf. En ik die altijd dacht dat
je zelf bij leven de 'onverschillig-evenwicht'-neutronhouding of de actie-protonhouding van de atoomkern aannemen kon. Toch weet ik dat dat bij leven al mogelijk is...misschien omdat er geen verschil is tussen de micro- en de macrowereld...net zoals ' tijd 'niet bestaat...en toch bestaat...of leven en dood één is.
'Als je sterft wordt je naar een andere ster gestraald' kan misschien ook eicel of zaadcel betekenen...die zijn ook een soort ster...of is de zaadcel ook een ster ? Of een planeet ?
Tijdens een wandeling in de voormiddag zag ik een boer voor de tweede maal ploegen op een pas geakkerd veld. Vóór zijn tractor maalden scherpe schijven het verleden week . Achter z'n ploeg hingen weer schijven met metalen knobbels om de aarde nog fijner te krijgen. Daarachter hing een zaaibak met het zaaigoed...in enkele oogwenken wist ik welke symboliek hier achter zat... : het veld klein krijgen was de evolutie...het zaaigoed de mens. Halverwege de wandeling rustte ik uit op een stapel dakpannen naast het oude vervallen platen kot op de Notenberg. Een oase van niet willen en alleen 'zijn' opende zich voor mij. Ik liet me ook op het gras liggen toen het droog was en de hond kwam soms onder m'n handen stoten om zijn door het gras nat geworden pels te strelen, wijl hij m'n vingertoppen likte. Op de terugweg schoten er weer hier en daar patrijzen en fazanten en hazen weg. Even zat ik op de gesnoeide knotwilg aan één van de beken die naar mekaar toelopen en af en toe in de grond verdwijnen daar waar de mens ze in buizen verder laat open om van het ene veld op het andere te kunnen rijden. De fruitbomen hun bloemen, verschillend van kleur per soort, stonden er weer adembenemend en adem gevend bij tegen de hellingen en in de dalen.
Het werd middag en ik zou bij het oude vrouwtje dat m'n moeder is, gaan eten. Al wandelend in 't buitenland is me dat maar eens overkomen, een boerderij tegenkomen waar je uitgenodigd wordt om te eten. De buurvrouw, wiens moeder ik soms bezocht om haar over de oorlog horen te vertellen, was er ook. Er waren weer een paar vrouwen van hun man weg en omgekeerd. 'We kunnen daar niet over oordelen' was mijn repliek. In één van de twee gevallen ging het om een koppel waarvan geen van beiden een ander had. De vrouw die verhuisd was kwam gewoon nog bij haar man aan huis..."Eén van de dagen wordt hij misschien weer vader als ze zo voortdoen, maar van wie is het kind dan", zei de buurvrouw ? Eén van de tafelgenoten merkte op dat een zesvoudig tourwinnaar nog een zevende keer ging proberen winnen. Ze hoopte dat het hem niet zou lukken want hij had z'n vrouw en kinderen voor een andere vrouw in de steek gelaten..."hij laat die vrouw in de steek die hem bijgestaan heeft toen hij kanker had", klonk het. Hingen de elektronen van het niet vertelde verhaal van 'Honing en de bij' misschien in de lucht ? Ik vouwde m'n krant bijeen en vertrok met het nieuws onder m'n arm. Vijf ecologisten krijgen een soort Nobelprijs voor hun werk op vijf verschillende continenten. In Alaska zijn drie miljoen meren.
's Avonds door m'n sterekijker naar de volle maan gekeken. Wat een streling...en niet alleen voor het oog. In de lente staat de volle maan precies al lager dan in de herfst en in de winter...van het vast punt waar ik kijk. Ook groette een ster me van heel ver...en ik haar terug. Is een ster zoals een eicel dan toch vrouwelijk ? En wij mannen om haar cirkelende planeten ? Observerend valt een mens toch veel binnen.
Net zoals de eerste sterrenkundigen neem ik me weer eens voor door observatie van m'n omgeving uiteindelijk te weten hoe de geest in mekaar zit. 'Observerend' vanuit mezelf als vast punt is een goed uitgangspunt. Als schrijver kan ik me natuurlijk ook verplaatsen en vanuit het standpunt van m'n hond vertellen. De dag erna. In het bos waar ik schrijf stond een boom waar een viertal houten richtingaanwijzers op aangebracht waren. Ze wezen naar bepaalde gedeelten van het bos waar ofwel filosofische, sociale, psychologische of teksten uit nog een vierde dimensie, de 'innercommunikatie' aan de bomen hingen.
Eigen creaties, essays, gedichten, kortverhalen en zo. Ik deed de plakaatjes af omdat niet alleen de belangstelling van de welvarende westerling miniem en niet blijvend was. Ook de boom was dor en had zijn tijd gehad. M'n jongste heeft de boom omgehakt en in mootjes gehakt en ik heb hem vandaag naar hier getransporteerd om onze kachel mee te plezieren.
De natuur zij dank dat er hier toch nog wat gebeurd in de streek. Morgen hebben hier drie georganiseerde wandelingen plaats. Eén van de gezinsbond, één van de wandelclub en één van toeristen met honden, een paar dorpen verder ook één van Natuurpunt. Vanavond is er ook een cocktailavond of zoiets van de jeugdbond om hun kas te spijzen. Zouden ze er zoals wij in de tijd bijvoorbeeld mee naar een betoging tegen de staatsgreep in Chili in 1973 durven gaan ? eind april 2005 Vermits het leitmotiv van de rest van m'n leven zal zijn dat ik het nog wil meemaken dat er geen oorlog en armoede meer is in de wereld, ben ik benieuwd welke gebeurtenissen me in de volgende dagen me in die richting gaan duwen. De laatste zondag van april herontdekten de dichteres en ik een deel van de gedichten die ik voor haar bijgehouden heb...zal ze ze publiceren ? Ik heb ze op computer gezet en haar toegestuurd, nu is het aan haar. Thuis heeft er ene zijn huissleutel verloren en een andere is graag op z'n gemak alleen met z'n lief thuis, merk ik. Ik las een boek met een goede uitwerking van hoe je de negatieve dingen die je naar anderen stuurt, terug op je dak kunt krijgen en welk een symboliek er in de praktijk achter gebeurtenissen kan zitten. Goed beschreven, weer iets waar ik me mee bezig houdt en iets dat ik niet meer moet doen, al ben ik het niet eens met de klassieke in plaats van de genetische verklaring van reïncarnatie. De dichteres had een droom dat ze in een supermarkt een bospaadje volgde en zo met haar waren buiten kwam te staan...en aangesproken werd voor winkeldiefstal. Vermits ik in bossen woon zal dat wel te maken hebben met haar vrees dat als ze zich te nauw met mij verbind dat ze dan financieel wel eens onder water zou kunnen gaan. Mijn Nederlandse correspondente die wél in de klassieke reïncarnatie geloofd, laat op een flauwe manier van zich horen. Bovendien moet ze me nog een boek teruggeven...waar ze niet over rept.
Soms kunnen anderen wél in plaats van niet zoals ik in een boek lees, schuld hebben aan jouw toestand en dan hebben ze ook macht over jouw leven. Bovendien is het niet altijd noodzakelijk dat 'echte liefde' 'onvolmaaktheid' altijd omarmt en accepteert.
Sirach zou een hekel hebben aan vrouwen of mannen waarvan je geen verwachtingen mag hebben en zeker aan hen die hun schoonheid en maatschappelijke zekerheid belangrijker vinden dan hoe ze met mekaar omgaan. In een uitzending over Congo zie ik onder een mikroskoop een wormachtige bacterie of virus die slaapziekte veroorzaakt. Vermits het leven, voordat het botten had, 'wormen' waren wijst het niet uitgeroeide van die ziekte misschien symbolisch op het qua ontwikkeling blijven hangen in de sociale evolutie...waar wij de welvarende wereld, mede door ons gebrek aan belangstelling voor de armere wereld 'medeschuldig' aan zijn.
Ons ma is 81 en heeft als weduwe die haar man niet meer moet opletten op z'n ziekbed de tijd om te wandelen...al raakt het menske niet ver meer. Ze heeft nu ook ontdekt dat notenbomen en eiken het laatste hun bladeren ontplooien. Noten staan symbool voor hersenen en eiken voor taaiheid en duurzaamheid. Symbolisch heeft ze m'n filosofie begrepen...het doel van de evolutie is de ontwikkeling van het enige echte duurzame...'het spirituele'. In de Sint Germanus kerk brande ik een kaarsje ter ere van de vernietiging van het fascisme. Een vrouw zei me dat ik het kaarsje niet mocht zetten waar ik het gezet had. Ze toonde me de weg naar waar de kaarsjes stonden...op een metalen tafel...die net toen belicht werd door het zonnelicht dat van achter de dikke wolken door het kleurrijke rozet van het glasraam binnen scheen. M'n wens was zeer diep...die moet ooit eens uitkomen...zeker omdat ik weet dat ik een samenlevingsmodel en tactieken ontworpen heb om zonder burgeroorlog naar een betere wereld te gaan.
Op 't ex -werk blijkt men een subtiele tactiek gevonden te hebben om iedere statutair aangeworvene buiten te wippen, na alles wat men daarvoor al geprobeerd heeft...uiteindelijk beland je op de dop natuurlijk. Er zijn meer en meer tekenen dat er meer arbeidsplaatsen naar landen met lage lonen verhuizen en dat goedkopere producten de klassiek sterke economieën 'bedreigen'. Wij westerse loontrekkers betalen nu voor al die jaren dat we niet gestaakt hebben tegen de lage lonen in de rest van de wereld of tegen oorlogsvoering of werkeloosheid en uitsluiting in onze eigen rangen...we krijgen het deksel op onze kop. Verder heb ik de één of andere slimme uit de bankwereld horen zeggen dat het twintig of dertig jaar gaat duren voordat men in het Oostblok op ons loonpeil gaat zitten. Kan het kapitalisme zich dan toch niet meer redden en sleurt het ons mee in zijn ondergang of is er nog een overgangsoplossing zoals de mijne mogelijk ? Al deze tekens bepalen misschien mee de beslissing van het koppeltje dat morgen komt zien of ze m'n natuurstulp en bos en vijver misschien kunnen kopen of huren. Blijf ik plaatselijk m'n filosofie uitdragen of moet ik meer de rest van de wereld in. Ik ben vol vertrouwen in m'n lot zoals ik mensen lijk te helpen door vol vertrouwen in hen te zijn...meer dan door te zeggen wat ze best kunnen doen.
Een sleutel laten bijmaken. Als vrouw en man slot en sleutel zijn hoeft er aan de sleutel maar één klein stukje verschillend te zijn en de sleutel past niet in het slot.
Drie vissen van iemand met een kapot aquarium in m'n vijver gelaten..."die kunnen er misschien niet bij" grapte ik...terwijl ik daarna in m'n eigen weer een nieuwe vergelijking liet geboren worden : als alles niet zo onder de heerschappij van het geld zuchtte...was er veel meer mogelijk op de wereld. Maar een andere vergelijking verdrong die eerste : voor liefde is er altijd tijd genoeg...de vissen hebben plaats zat, de oceanen zijn groot genoeg...laat maar vloeien die liefde.
Als je een sterke binding hebt met iemand en er dus veel koorden, draadjes of touwen...wie weet kettingen tussen mensen bestaan...is het natuurlijk moeilijk losraken. Eigenlijk zijn deze verbindingen voor het oog gedeeltelijk onzichtbaar en zal de camera die ze kan zien nooit uitgevonden worden.
Tweemei05. Monday morning. Donder in de lucht...de hond blijft kort bij me, want donder betrouwt hij niet...hij kijkt alle kanten uit, maar kan niets zien dat de donder voorstelt. Zoals wij ook moeilijk om kunnen met al die dingen die je niet zien kan. In Mons was de laatste dag van mijn burgerlijk arbeidend leven (30/05/05) een tentoonstelling over de geschiedenis van alle soorten 'anarchisme'. Ik ga aan de hand van het programmaboek en de internetadressen eens zien wie allemaal een bijdrage geleverd heeft aan de het anarchistisch deel van de zoektocht naar een betere samenleving en een beschouwing van wat geloof en de man-vrouw-verhouding filosofisch betekent. Als je de reuzengrote affiches van de jaren dertig leest waarmee men bijvoorbeeld in Frankrijk de proleten verwittigd van niet in dezelfde val van de eerste wereldoorlog te lopen...dan sta je toch wel even stil bij de vraag naar onvermijdelijkheid of vermijdelijkheid van de dingen. Terug buiten...al zijn de anarchisten nog niet aan de macht, hetgeen ze per definitie niet willen...de burgerij heeft toch mede onder druk van de anarcho's toegestaan dat de ellende van vroeger voor de meesten althans in het rijkere deel van de wereld werd verlicht. Om hen van de nodige solidariteit met de onderdrukten in de armere wereld af te houden (ook met de armere wereld in de rijke wereld), organiseert men allerhande brood en spelen met soms veel decibels lawaai en journalistiek van een zogezegde onpartijdigheid. Ook rekent men op de biologische instincten van de onderdanen : het ik of wij-eerst gevoel. Met m'n mobilhometje reed ik van Mons ook lans Quaregnon, plaatsje waar een etappe in het 'vierkantig'-socialisme geschreven werd...non quaré, het socialisme, de ronde aspecten ervan, het subjectieve, telt ook mee...en die moeten we ook onder de knie krijgen...de objectieve wetmatigheden zijn nu al lang genoeg. Ik voelde me geweldig, alleen reizend onderweg...ik kreeg er een enorme rust van die zelfs niet vernietigd kon worden door een gekwelde Wi die ik op m'n terugweg zal ik maar zeggen tegenkwam. Ik miste een conférence over Congo, maar ik zal het boek wel kopen. De socialisten, communisten, anarchisten en al hun onderverdelingen...begrijpen één ding niet, en dat is dat we een programma en tactieken moeten uitdragen die én burgeroorlog vermijd én een verdere opsplitsing in -ISTEN van allerlei aard onmogelijk maakt.
De picnic aan de zoetwaterkapel in 't Meerdaalwoud was ook mooi.
maand.09/05/05 De voorbije dagen is m'n innerkommunikatie gekelderd door weer eens een bronchitis denk ik, na drie jaar niks nu ineens al drie keer op enkele maanden dit jaar. Hopelijk duurt deze geen weken zoals de twee vorige. Ik weiger dokters en pillen en bijt door. Tijdens het doorbreken van de aanval van mijn buiten-lichaam-deeltjes een beetje sterke drank (die ik anders niet gebruik) om me niet compleet kapot te hoesten en beroerd te vinden...enkel de eerste paar dagen tot mijn verdediging goed losgekomen is. En zeggen dat ik me op dertig april nog zo goed voelde...'op mijn weg', één mei ging nog, twee mei ging er een ontmoeting in de namiddag niet door...de ontmoeting werd naar de derde verschoven, maar toen was het verlangen er niet meer. Ik had het al moeten weten van mijn I.K. (innercommunicatie) die voormiddag op de knotwilg boven de beek. Vóór m'n studie van de brochure over de tentoonstelling van het anarchisme dacht ik zeer sterk aan Ernest VN , een overleden kameraad van me. Onverklaarbaar. Een voorspelling van de week 'onder de voet zijn' die zou volgen of iets met mijn studie van de rtbf-brochure die voor me lag ? (radio Belge)
Pa zijn is veelal naarmate je ouder wordt een beetje Vaticaan worden...het been stijf houden zodat men niet te veel afwijkt van de regels...teveel ruimte geven is niet altijd voordelig voor persoonlijke ontwikkeling. Veel vertrouwen blijven hebben ...helpt. Misschien zijn er wel krachten bezig die hetzelfde met mij voor hebben...(in de 'hemel' en op 'aarde'). Met hemel bedoel ik bijvoorbeeld aanwezigheid van lucht en licht en golven...van gelijk geaarde 'heengegane' energieën of onuitgesproken zaken waarover in een gesprek iemand anders begint omdat jij ze vergeten was...ze hingen in de lucht. Naar de mis voor mijn voorouders en die van anderen geweest. Als de pastoor niet meezong in de micro, dan zou de mis mooier zijn...omdat de koster zo schoon zingen kan. Ne zachte mens de koster van ons dorp, wordt alleen kwaad als de rechtvaardigheid het vereist. Onze pastoor doet eigenlijk ook z'n best. Goed dat er tijdens deze vaak bewolkte donker-weer-dagen goede documentaires op tv waren, want mijn creativiteit of lang kunnen lezen staan op een laag pitje.
Zijn de benamingen die we gebruiken wel passend bij hun werkelijke inhoud ? 'Mijn vrouw' = iemand waarmee je kinderen hebt. 'Mijn echtgenote' = iemand waarmee je een contract hebt. 'Mijn minnares'= iemand waarmee je al dan niet buiten het medeweten van haar man of echtgenoot een hopelijk meer dan erotische relatie mee hebt. 'Mijn vriendin' = een platonische verhouding. Mijn vrij vriendin : een erotische verhouding met een niet gebonden iemand. De zon ziet al de elektronen die rond haar draaien heel graag. De zon bezoekt de aarde tweemaal daags en al is het op veel plaatsen koud en nat overdag...de wolken hangen in haar weg. Misschien moet ons weer wel ons weer zijn om het leven in stand te houden op aarde ? Toen er nog geen mikroskoop uitgevonden was bestond er al misschien een tuinder die gewoon was om met verschillende soorten plantenzaden om te gaan en die ook het leven in het water observeerde en toen hij de kikker-dikkopjes in het water zag de vergelijking naar het uitzicht van het mannelijk sperma doortrok. Zo iemand voel ik me met al onze huidige kennis, wanneer ik achter de ontbrekende inzichten tussen leven en dood probeer te komen, wanneer ik dingen lees of sterrenstelsels op tv bezig zie of in een oude tronk een kolonie van 't één of 't ander ontdek ... .
Nog te vertalen dromen van mezelf en anderen
-Brigitte op droombezoek in de wittebroodsweken. Te gevaarlijk om uit te leggen.
-De koe die grootmoeder als kind opslokte(droom gehad door GVC als kind. Voorspellende droom. Op hoge leeftijd weet ze hem nog(ondanks tweetalig geschoold en op gemeenteadministratie werkzaam zowel bij ouders als schoonouders aanvankelijk op de boerderij ingeschakeld, later in fruitteelt en handel en ouderenverzorging)
-Vervolgdromen : 1.vader wil weer kunnen gaan 2.verjongde vader blij pikketten aan 't maken
Tijd voor weer een lading theorie
Te volgen methode. Dag notities in 't rood in een schrift. Gebeurtenissen. Dromen. Gedachten. Beelden. Dialogen. Woorden.
Aan de andere kant in 't blauw in 't kort de theorie die er uit te distilleren valt. Dan het allemaal opschrijven waardoor er weer diepere inzichten en verbanden geboren worden. Heel je omgeving speelt al van toen de personages ervan mekaar nog niet kenden, generaties lang al een rol in de zich steeds ontwikkelende toekomst. De volgende vondsten vloeien voort uit een reis naar Noorwegen, alleen met m'n mobilcaartje en gaan de verderzetting van het NU-dagboek vooraf. Sommige vondsten zijn al in het voorafgaandelijke stuk over een grootvader van mij verwerkt...als resultaat van de dagen na de reis. Een praktisch verslag van de reis heb ik in geschreven vorm aan een groot ruitschrift toevertrouwd. Het is lectuur voor diegene die me niet wenst gek te verklaren. Dit is andere koek.
Het regent te lang, 'wat een weer zou je zeggen'. Bedenk dat de totstandkoming van het biologische leven een veelheid van verschillende weersgordels nodig gehad heeft. Bij een temperatuur van twintig graden overal was het misschien niet gelukt.
Het genie der schepping voorzag ook meerdere soorten geografische omstandigheden opdat de biologische soorten en de mens verschillende soorten weerstand zouden kunnen opbouwen...nuttig in geval van nieuwe ziekten en wijzigingen in voedingspatronen.
We zitten in de fase dat de dorpsgrenzen en hun combinaties opengebroken worden naar de rest van de wereld toe. De genetica beleefd nu al een tijd één van zijn revoluties die mede door de geschiedenis tot stand gekomen is. Als de mensheid één geest is, één met de rest van het heelal, één en verbonden...dan is de immigratie van de continenten waar de mensheid vandaan komt naar de continenten met het blanke deel van het ras, niet alleen een gevolg van economische en amoereuse omstandigheden, maar ook een bewuste zet van de genetische wijsheid en alle daarmee verbonden ziele roerselen. De continenten dreven uitéén terwijl de jonge mensheid zich van het ene continent naar het andere haastte...de mensheid doet pogingen om weer van alfa bij omega te raken. Van het begin tot het einde.
In de vroegste perioden van de geschiedenis, gebeurden zulke bewegingen binnen één continent of een gedeelte daarvan. Vanaf 600na C tot de elfde, twaalfde eeuw landen de Vikingen bijvoorbeeld op delen van Groot-Brittannië, Ierland en heel Noord Europa en verder. Ze zijn niet in vrede gekomen en we hebben ze niet kunnen verwelkomen. Teveel drift moest nog worden uitgezuiverd. Dus kon de geschiedenis moeilijk in een humanere zin verlopen hebben. Ondertussen is die vrede wel min of meer bereikt en is er een gemeenschappelijke wereldtaal uit voortgekomen. Als tegengewicht en andere manier van uiten zijn er gelukkig ook nog het Frans en het Spaans en alle andere talen en dialecten overgebleven. Misschien daarom dat de Vikingen in Zuid Europa een blauwtje opliepen. Heerlijk hoe een aantal verwante talen op mekaar lijken en anderen totaal verschillend zijn. Boeiend om over heel Europa bijvoorbeeld mensen proberen te verstaan...ik hou dan van die mensen die voor de gelegenheid traag praten willen. Laat ons in 's hemelsnaam iets doen aan ons filosofisch en sociaal bewustzijn zodat we oorlog en armoede uitschakelen kunnen en ons meer met onze ware bestaansredenen kunnen bezig houden. Onze politiekers zijn het resultaat van ons bewustzijn, dus is er nog veel werk aan de winkel.
Laat ons niet teveel dromen over 'zo zou het moeten zijn' en ook niet teveel in 't verleden blijven steken; maar er de lessen uit trekken en het NU ontleden en een strategie ter verbetering van toestanden uitwerken.
De ruimte draagt de aarde, deze draagt de zee, deze draagt het schip. Ons lichaam onze kajuit in het heelal.
Genetisch is er van vele anderen in ons iets terug te vinden. Onze stamboom loopt langs dezelfde lijnen als die van de geschiedenis.
Het is een waterloop met watervallen die alles en iedereen meesleurden...met uitzonderingen op die plaatsen waar een schuine steen tegen de richting van de waterloop omhoogstak, waardoor het water er in een boog overheen stroomde...een plek met alleenlijk lucht scheppend...een oase voor denkers wiens gedachten al wat meegesleurd werd bestudeerden. Zo zit ik hier ook in mijn chalet met zeventig percent water en 30 percent aarde en bos errond. Met een bibliotheek en digitaal en kabeluitzicht op de wereld waarin ik al in tal van situaties vertoefde. Na mijn scheiding ging ik eens alleen op reis en ontdekte de verschillende genetische achtergronden in mezelf : de artiest, de wereldverbeteraar, de liefhebbende mens...
Bij de start van m'n pensioen deed ik hetzelfde en ontdekte dat de alles relativerende schoonheid van de natuur slechts de vonk van de verborgen geesteswereld is en dat de psychologie en geneeskunde alleen de kapitein van ons schip zien, niet wie er nog allemaal genetisch aan boord is. De kapitein moet weten naar waar de reis gaat en waar de klippen liggen...loopt het verkeerd helpen geen pillen maar inzicht in relaties, in de maatschappij en in het goede in de mens de ziektebeeldoorzaken weg.
Zowel de platonische als de goed lopende monogame als alle andere soorten relaties, zijn afhankelijk van iemands in de genen ingezalfde zieler roerselen en allerlei omstandigheden...die de voltooiing van de innerlijke zoektocht naar rust als einddoel hebben. Of je nu in een driehoek functioneert of helemaal alleen door het leven gaat...je kan er niet aan ontkomen. Hoe je je voelt en wat je achter de rug hebt valt uit de spanning van je pezen, je stem, je handdruk en honderden anderen tekenen af te lezen...om van je woorden nog maar te zwijgen. Er zijn wel aanrakingen en woorden en ervaringen die die pezen, stem, woorden...tijdelijk in form kunnen brengen...maar de echt blijvende aanrakingen heeft ieder door middel van anderen in zichzelf te ontdekken...schreven al mijn talenten op deze hoogdag van goed voelen samen. Talenten al door tal van levens uit de grote stamboom der genetica en verder verzamelt. Al die dingen opgebouwd door het goede in ons, oorsprong van de micro-en macrowereld...einde en begin van elk verdienstelijk leven.
Zet je ergens rustig en beeld je jezelf in relatie tot dat goede in en stel je vragen over alles waar je mee zit en probeer de antwoorden laten binnen te stromen...neem je een aantal gezonde levensgewoonten voor zodat je fysiek in form komt om meer kennis over de wereld op te doen. Als je voor al je problemen een overgangsoplossing of meer dan dat gevonden hebt beeld je dan de zon in en de planeten die er ronddraaien...ken je de volgorde al vanbuiten ? Denk aan het goede, wens het goede, wordt het goede. Denk aan hen die je omgeven en wil het goede voor hen. Zodoende 'leeg gemediteerd’ en toch boordevol goed gevoel...krijg je misschien een beeld binnen waarover je je verwondert en dat je niet zozeer moet verklaren maar waar je uit putten kan...misschien een fantasie of iemand waarvan je ooit genetisch deel van uitmaakte. Als je reist kan je onderweg heelder landschappen in gedachten aan mensen opdragen...soms denk je zelf eerst aan iemand en dan staat daar plots een landschap voor je dat met die persoon z'n symboliek overeenkomt...'een afgezonderde chalet met een ketting voor de oprit met daarop nog een verboden-toegang teken bijvoorbeeld'.
Elk macrogegeven heeft ontelbare micro gegevens als je ze naar kleinere punten leidt...de menselijke geest is tot geniale metaforen allerhande in staat. Tot geniale misleidingen of omleidingen ook natuurlijk. .
Ik zong 'alle Menschen werden Brüder op zeven verschillende manieren' op één van de mooiste tochten door Noorwegen...toen ik die dag een Franstalige Belg per fiets tegenkwam...een filosoof die ooit op dezelfde camping gewoond had als ik, maar dan voor mijn tijd. Hij had meer dan 2000km op zijn kilometrik staan. Het was de dag dat ik een roodgeelzwart belegde boterham at. Rode choco, gele honing en zwarte siroop...eerst achteraf toen ik aan 't eten was viel mijn oude Belgische frank. Mensen die mekaar moeten ontmoeten zullen mekaar ontmoeten al moeten ze ervoor tot in Congo gaan. De wijsheid van de genen lost dat allemaal via zijwegen op. Mede door toedoen van de vele plannen ontredderende oorlog gingen mijn ouders dan toch niet naar Congo. Ondertussen heeft een nicht van mij via haar man en kinderen en kleinkinderen wel een twintigtal directe connecties in Afrika opgebouwd.
Ik vertelde iemand dat het toch wel een straffe moet geweest zijn die Jezus in den tijd. Geen letter geschreven, kameraden die weinig gestudeerd hadden en den heilige geest die hij beloofde...en die mannen die de grootste schrijvers van hun tijd werden.
Alles is taal. Van de oerkreet tot het Latijn en Grieks en verder tot wat de ijsvogel ons allemaal leren kan. Je moet alleen leren luisteren.
Dan zegt de vuilbak internationaal 'garbidge' zowel als 'poubelle' als je hem dichtklapt en betekent hetzelfde woord een ander ziele roersel in een andere mond, in een andere zin, in een andere context. Je moet ook leren observeren en interpreteren...dan versta je dromen en stemmen die je iets aankondigen, niet alleen buiten, maar ook in jezelf. Je moet leren van als je een echt goed standpunt of gevoel hebt dat te koesteren...begin je te twijfelen dan nodig je de telepathie in de lucht uit om bij je binnen te dringen en je uit koers te brengen of te verzwakken. Je moet niet altijd motten krijgen om je onderuit te krijgen...agressie werkt ook op afstand. Als je dat genoeg oefent werkt dat zoals bij een waarschijnlijk heel vervelende gsm-oproep die je niet wenst op te nemen. Echt bedreven mensen in die dingen nemen bijna altijd op, behalve als er iemand in een bepaalde situatie voor zich nodig heeft dat er niet opgenomen wordt. De geest is inderdaad onpeilbaar vertakt en zit vaak verrassend mooi in mekaar...als je geloof maar groot genoeg is. Op 't einde van m'n reis, bezocht ik een uitroeiingskamp en riep er heel hard 'smeerlappen' voor al wie dit destijds niet had gekund. Terug in m'n dorp, bezocht ik ook het kerkhof ter hunner ere. Ik verliet het met in m'n hoofd hun stil gefluister...niet in 't verleden blijven steken, lessen leren, het NU ontleden, strategie plannen, geduld hebben...kordaat zijn. Toen kwam ik het echtpaar tegen dat de graven delft.
"Jullie hebben één van de speciaalste beroepen", zei ik . "Dat van jullie en dat van vroedvrouw". "Misschien schaffen ze het op een dag ook af en laat men ons in proefbuizen geboren worden en schiet men onze asse de ruimte in". Ze vertelden me veel van wat er aan hun beroep te pas kwam. Ik hun over noordelijker kerkhoven met veel groen en minder steen op de heengegaanen. Zijn de heengegaanen het volk op de boot en niet de kapitein op het schip van hun nog genetisch levende afstammelingen, vroeg ik me af . Bestaan die heengegaanen wel afzonderlijk in een Hiernamaals en is dat hiernamaals slechts een proefperiode om het Daarnamaals te bereiken ? Kwam vandaag iemand tegen wie ik de 'eerste progressieve vrouw van het dorp noemde' omdat ze vergaderingen tegen van alles en nog wat bijeenriep. Al heeft iedere generatie zijn eigen progressieven, dertig en meer jaar geleden ging het tegen de aankoop van gevechtsvliegtuigen en staatsgrepen in Chili en zo. Dat progressieve zat ook in haar zus en broer en de mensen met wie die mensen scheep gingen. Hun ouders, waarvan één koster met hemelse stem en zijn pronte vrouw waren er ook. Hun grootvader werd een uur na mijn opa begraven. In hun naam verborgen 'sta'...sta op voor recht, tegen onrecht. Anderen met die naam in andere takken van de familie vulden dit natuurlijk in met 'sta alleen op voor je eigen recht'. Een afstammeling daarvan zei me ooit dat een bepaald iemand me graag zag...aan de domino's daarvan terugdenken is boren in de ondoorgrondelijkheid met een boor die nooit lang genoeg is. Het was zijn tip, maar het was wel mijn keuze...omdat het lot toch perfect verklaarbaar maar ook veelal ondoorgrondelijk is. Van al de duizenden mensen die ik leerde kennen kan ik me niet de namen herinneren. Als ik hun namen lees kan ik er wel altijd een gezicht en belangrijke anekdoten bij bedenken. Van alle dromen die ik had herinner ik me er weinig, maar als ik in m'n droombestand kijk en ze herlees, komen ze bijna allemaal terug. Alleen de voor je koers belangrijke blijven je altijd zonder schrijven bij. Het heden is de proefbuis waarin het verleden de toekomst baart
De zondagmis Graag had hij zovele andere woorden gebruikt om het geloof in het leven uit te drukken. Meer communicatie inbouwen tussen de tempelbezoekers zou ook niet slecht zijn want ieder trekt zich in zijn op familiebanden gebaseerde stulpen terug, eens de hostie die Christus zou meebrengen geconsumeerd. Hij zette na zijn moeder nog een buurtvrouw bij haar huis af. Eens trotse kleine boerin...nu levend in de reuk van het grootschalige zwijnenfabriek. Zonder dat ze het weet klaagt ze ook de grootschaligheid van een ander bedrijf aan. Haar voordeurbel op pillen dreef op het water van de overstroming...eigenlijk woonde ze daar niet meer.
Storm over het Hageland Vrijdagnamiddag. Een oud vrouwtje die ergens te midden veel beton in het groen woont. Al het water van de omgevende daken vloeit naar het lager deel waar ze woont. Haar ene dochter in 't buitenland. Haar tweede dochter op verplaatsing voor familie. Dus legde ze zelf de zandzakjes, want veel buren zijn er daar niet te bekennen...begon ze zelf wat water weg te keren. Dag na dag andere en dezelfde maar nooit dezelfde gebeurtenissen. Aan zee, goed weer, binnenland overstroming net zoals de zee dagelijks overstroomt. Onze levens bestaan uit ontelbare andere kanten.
Het blonde meisje Van acht. Woonde bij haar vader in. Vroeger verdiende haar vader veel centjes toen hij nog bij zijn eerste vrouw getrouwd was. Hij werkte hele lange dagen lang en één keer de week ging hij uit en bleef hij hangen. Zo kreeg hij het idee dat er toch nog meer in't leven was en dat een huwelijk met weinig sex geen huwelijk meer is. Een Tenerifiaanse schone veroverde toen zijn hart, haar mamma. Drie jaar werkten papa en mamma in de frituur samen. Het voortdurend Spaans in de te snelle en te hevige vorm gebruiken, was er eigenlijk te veel aan met twee tantes en oma ook in huis. Zo bleef ze uiteindelijk alleen met pappa over. Papa heeft nu een vriendin die niet bij hem woont...omdat ze veel te jaloers is, zegt pappa zelf. Laatst kwam er een mijnheer een frietje halen...omdat de toog gesloten was, tilde hij me erover want papa was bezig. Toen deed pappa zijn verhaal aan die man...ik denk dat hij een schrijver was...hij heeft zeker gezien dat mijn broek vuil was en gefantaseerd hoe en waar ik die dag overal met mijn kameraadjes gespeeld heb. Papa vertelde ook nog over mijn halfbroer die al groot is...misschien ziet diens mamma pappa ook nog wel graag.
Oude beroemdheid in Tienen Hij had net de woensdagkrant gekocht en dacht een paar uur in de wagen onder een boom te gaan lezen. Er kwam een statig serieus kijkend figuur in m'n richting...hij stapte zuur en permantig door, zonder naar Jan en klein Pierke te kijken...dus ook naar hem niet. Hij kende hem toch van ergens...ah ja, toen hij gepasseerd was, wist ik het...die omroeper van de televisiejaren stillekes. Waarschijnlijk geen grote afscheidspremie gehad. Wat is beroemd zijn toch zielig. In plaats van in de wagen zette hij zich deze keer met z'n krant op het verlaten terras van een café...een half uur voor het open ging. Sommige dagen staan er voor twintig minuten interessante dingen in de krant...andere dagen voor twee uur. Laten we voor vandaag onthouden dat de helft van de mannen van 25 nog bij hun thuis wonen.
Het café ging open. Binnenin na een tijdje twee maal twee mensen die een praat duo vormden en drie enkelingen. Hij aan de toog. 'Mensen die mekaar niet kennen mogen mekaar in een café niet aanspreken', zo'n atmosfeer hing er in de kroeg...en 't was nog wel een theaterkroeg...echt theater dan. Na een tijdje ging hij naast een man van 58 zitten. Vanop het terras had hij hem zien aankomen en hij vroeg zich af waarom iemand zo zuur kon zijn...zo tegen zijn goesting bestaand. Hij lanceerde een aantal onderwerpen. De vlooienmarkt in Tienen. "Sinds die vreemden hier rondlopen ga ik er niet meer naar toe, mensen van hier die op de dop staan worden van de markt geweerd en die vreemde van de ocmw (openbare ondersteuning) mogen hier staan". "Is dat wel zo jong?" Hij zei hem dat hij iemand kende wiens dochter een prachtfamilie met kinderen en kleinkinderen had al sinds ze als jonge maagd met een Congolees getrouwd was". Tegen Congolezen had hij niets. "Het zijn die van daar en van daar die...". Het ging ook nog over op pensioen gaan, waarbij hij zich weer afvroeg hoe het mogelijk is dat mensen denken dat ze geen macht hebben om af te dwingen dat ze vroeger op pensioen zouden mogen gaan. Sommigen zouden ze best langer laten werken want die weten toch niet wat doen met hun tijd dan zuurheid te verspreiden...of anders zou je ze naar een herscholingsproject moeten sturen. Hij had beter bij die oude warm lachende vrouw gaan zitten. Net als de man vertrok ze. "Je vriendin is zeker met vakantie", zei hij en passant. "Ja, met ne caravan...en da's niks voor mij", zei ze toen hem duidelijk werd dat er toch ook een stroef iemand achter dat uiterlijk schuilging. Zij ging in september op hotel. Hij betaalde de magere invallende cafévrouw met het punkkapsel en vertrok na een babbel met iemand die er als een gediplomeerde Sikh uitzag maar vloeiend Tiens dialect praatte. Op het T-shirt van de cafébazin ? stond in 't Engels 'Ik ben nog altijd maagd'...met één regel erbij...'dit is wel een heel oud T-shirt'.Ze was wel héél vlijtig, maar moest zijns inziens toch geen schrik hebben om meer met de klanten te dialogeren...zeker als je zo een bloesje durft dragen...het was misschien haar eerste stap naar het aanleren van communiceren met mensen...ze had eens iets gedurfd.
Iedereen z'n verhaal trekt lijnen door het onze. Zelfs de man vóór hem in de krantenwinkel, die dat pak sigaretten voor z'n vrouw ging kopen trok een lijntje door z'n leven : "Zit ze weer zonder ?" , zei de verkoper..."Ja, en zeggen dat ik zo achter haar gelopen heb...en ik ga nog regelmatig naar Scherpenheuvel om die kaars uit te krijgen die ik daar vroeger voor gebrand heb".
Tot daar voorbeelden van kleine lijnen die een dagelijks leven doorkruisen...de grote en grotere lijnen zijn die die mensen ongeacht grenzen van landen en echtelijke status toch zo'n leven doen leiden dat ze uiteindelijk mekaars pad kruisen. Je eigen lijn loopt altijd alleen...net zoals je sterft...iets wat je ook alleen doet. Soms lopen lijnen een tijdlang samen maar uiteengaan doen ze toch... als ze niet vrijwillig samen verder willen doorlopen...zoals je met de ene bik over de andere schrijft. Welk is de ideale tijd om samen als lijn te lopen...dat zal voor iedereen anders zijn en afhankelijke van de kinderlijntjes die de lijnen zelf ontwerpen. Afhankelijk ook van 'instelling' tegenover 'de andere' en het leven, een instelling die het resultaat is van zoveel deelleventjes die men langs genetische weg meestal onbewust beleefd heeft. Verbetering van dingen die ongelukkig maken komt er alleen als de mensen, de 'domino's', die NU aan 't leven zijn de kracht hebben om te blijven staan...en de domino's die zij uitkiezen om aan te tikken, zelf uitkiezen...in zoverre dit al mogelijk is en de regels van het spel al dan niet bepaald worden door een hiërarchie van wetmatigheden binnen de verbondenheid van bepaalde groepen van mensen...met ieder hun eigen functie. Net zoals de elektrische draden van een chauffageketel maar op één manier de onderdelen ervan verbindt...kunnen mensen onder mekaar ook voor kortsluiting zorgen...ze moeten alleen weten wat ze moeten doen om dat te vermijden...als ze warm en aangenaam willen blijven. De echte details ... geheimen voor eenieder... in 't beste geval even vasthouden en dan weer weg. Het water rimpelde, zonder dat de wind de oorzaak was.
De eenden stonden op misschien wat brood te wachten. 't Was een karper die door het wateroppervlak uitkwam. Als protest tegen de massale vissterfte in Noord-Frankrijk. Het lijkje van het lelijke eendje dat bovendien niet kon slikken, aan de geurige bosgrond toevertrouwd. Aan de rand van het water gaan zitten.
Ik heb wat ik een PIA noem, passing it all, diepe analyse en indrukken volgen mekaar op
opgaan in de natuur terwijl al de rest in vrede de revue passeert.
De eekhoorn op tien meter van, komt nog altijd dichter bij.
Als het gedeelte lucht en licht...dat na m'n dood overblijft ook zo'n bewustzijn heeft, zo'n zalig gevoel geeft, wil ik daar voor tekenen. 't Lijkt op zoiets als na zalige seks, maar anders...NOG STERKER.
Wat me met m'n geliefden bindt is het genieten van haast kinderlijke dingen. Die zo vluchtig zijn dat je ze zelfs niet kunt onthouden. Zoals ware speciale energie ook moeilijk bereikbaar en vluchtig is.
Weet je nog onze kinderen, die waren ook vindingrijk in uitspraken.
Eerst kakken in het bos, dan terug een PIA-gevoel opbouwen
en wat zwemmen. Misschien voor de eerste keer dit jaar, de kachel aan na 't zwemmen.
Er zonder is eerst koud hebben en dan toch beginnen gloeien, zonder kachel.
Benieuwd welke gedachtegang er tijdens het zwemmen zal zijn.
Moet ik die of die auteur geen mail meer sturen ? 'Als je gekakt hebt kan je beter ademen en stroomt er precies weer licht je ogen binnen', dacht de sjamaan. 'Sjamaan' : op bepaalde tijdstippen in welbepaalde ruimten bepaalde aard gebonden zaken doen waar men z'n handen en de rest van z'n ziel moet voor gebruiken ten einde de nodige rimpels in het telepathisch netwerk te brengen.
Twee takken van één boom in het water. De rest heeft nu meer kans om overeind te blijven. Eén stuk van de berk gaf het verticaal zijn op. Het met de zaag onder water zagen, een totaal nieuwe ervaring voor mij en de zaag. De berk liet zich blij op het water trekken en in de winter blij opbranden.
Zoals vroeger, toen hij trots in de lucht stond en naar het licht reikte,
kan de berk nu weer naar boven gaan; terwijl z'n asse beneden zal blijven.
Hij die vroeger uitstraalde zal zich nu laten uitstrooien.
M'n vegetarisme heeft z'n grenzen, als de oude hond Porto hier een eend pakt, zal ik ze wel opeten. Wel raar dat sommige honden katten doodbijten en anderen er mee kunnen leven. Een domme vis die bijt, doet dat misschien omdat er beneden eentje te veel zit. Net terug van het zwemmen. Twee achten van elk honderd meter gezwommen en in 't midden aan de koorden over de vijver gehangen en me voortgetrokken om het koude water nog meer te voelen. De herfst begint zijn mooie vergankelijkheid in steeds heller en donkerder kleuren tentoon te stellen. Uit het water komend, heb je geen kou, scherpte van zien en bewustzijn is heel helder. Nu regende het en ik ging binnen in m'n blote thee zetten.
Nu zou ik heerlijk willen gaan slapen, maar het werk om den brode wacht.
Ze ziet er extra mals uit. Heeft waarschijnlijk veel zin in me. Denkt ze dat ik het met Awi gedaan heb ? Nee, het komt van die andere vorm van natuurbeleving meisje.
Ik heb het met de natuur gedaan, vandaar. Wat gebeurd er met de energie van niet-uitgesproken zinnen : zoals : "Een vrouw aankunnen is niet zozeer een kwestie van potentie, maar van invoeling...er komen geen dwaze fantasmen bij kijken". "Dwaze fantasmen duiken vaak vanuit onvoldoende inleving op...of uit tijdelijke of definitieve onevenwichten tussen mensen"...”of uit absoluut toch willen klaarkomen ,“Stresseert allemaal jullie eigen, niet meer met mij...mijn maagmieren ontwaken als dit te lang duurt".
"Haar mimiek wordt weer als honing, maar deze jonge heeft er voorlopig geen zin meer in". Kringlopen der liefdesbeleving.
26.Denk
nooit dat je sterker bent dan tranen.Omdat hij het enige gescheiden kind in de familie was ? Je mocht een vrouw alleen als echtgenoot verstoten wegens 'hoererij' stond in de bijbel. Mozes had nog wel andere redenen toegestaan, maar dat was volgens de grote meester omwille van het harde gemoed van de mens. Er blijken wel een aantal raadsels in dat testament te staan, ook omtrent de man - vrouw -relatie. Zo vroegen de apostelen of iemand die z'n vrouw wegens wat men 'hoererij' noemt, verstoten had weer iemand anders mocht nemen...het antwoord was ja... maar de apostelen waren er niet tevreden mee...dus zei de leermeester : iets in de zin van " er zijn drie soorten gesnedenen...de eerste worden gesneden geboren, de tweede worden door de mens gesneden en de derde snijden zichzelf omwille van het koninkrijk Gods. Wat wilt dat zeggen...bedoelt men dat de filosofen toen dachten dat er mensen zijn die vanaf hun geboorte geen behoefte hebben aan seks, dat er zijn die na hun huwelijkservaringen daar geen behoefte meer aan hebben en dat er ook zijn die er zich vrijwillig van onthouden ? Subtiele uitdrukkingsvormen hadden de nog niet in de huidige religies verdeelde Arabieren toen. Als ik een evangelie zou moeten schrijven rond de man-vrouw-relatie zou daar instaan dat 'Sommige mannen hun vrouw geschikter voor hun volgende man maken ' (zie m'n roman 'ach ja, de liefde')...al weet ik dat zij die hierin een vrijgeleide voor 'doe-maar-aan-vrije-liefde zien'...zich achter zo'n uitspraak zullen verschuilen om hun ego-streven te kunnen botvieren.
Vroeger reed hij 's nachts met z'n vrachtwagen volgeladen met het fruit van door de seizoenen heen of terug met de lege bakken door de nacht van het buitenland. Bij avond keerde hij eens voor de laatste maal terug van de dokter van het hart die hem niet veel goeds te melden had. Hoe lang was het geleden dat hij nog een in een auto gezeten had 's avonds ? Ik zag dat het hem goed deed, alleszins toen hij van het doktersbezoek af was en we terugkeerden. Misschien zegt hij in 't vervolg wel eens ja als ik hem overdag wat van zijn buiten zijn kamer wereld wil laten zien. Zelden was hij norse de gevangene van het idee 'een rolstoel, dat had mij niet mogen overkomen, ik ben toch een goed mens'. Hij nam z'n situatie overwegend positief op. Hij is een goed mens. Maar de jacht van soms in iemands hoofd heeft heel veel redenen van voorbijgaande aard...en wordt eens op welke manier dan ook...gestopt. Als je 21 bent en je moet je verstoppen om niet door fascisten naar oorlogskampen versleept te worden terwijl je net te midden van die waanzin in de vochtige sluipkelder opgelopen tbc overwonnen hebt...ga je kei nuchter tegen de wereld aankijken, geen tijd voor romantiek, kunst...je wil blijven overleven. Iets graag doen is dan niks...het is je werk dat telt om het werk, geen tijd om over het leven te filosoferen. Een dag werd het duidelijk dat de oude man stervende was. Je zegt hem dat hij geen schrik mag hebben...wat gebeuren gaat gaat gebeuren...je stuurde me toch naar kerk en school ook om te leren dat er leven na de dood was...iets waarvan ik de ware toedracht later zelf ontdekte...en nog ontdek...ook nu je lijkt te gaan sterven...ook in februari zoals jouw vader ? Als je rechtstreeks met doodgaan geconfronteerd wordt is de eerste indruk van 'daar is niet aan uit te kunnen dat mensen van de wereld vertrekken...' geboortes liggen me veel beter. Zelf kiezen, nadat je het verleden doorhebt, ik begin erin te geloven. Na iedere oorlog weer heropbouw, de geschiedenis van de dwang, is niet mijn weg. Het politieke wordt door het biologische en psychologische bepaald, voor het door het economische bepaald wordt...met alle mogelijke negativiteit vooraf ingebakken. Een avond terug op m'n oude jongenskamer. M'n oude meubilair vervangen door dat van oma en opa van ma's kant. Wat gitaar proberen spelen, geneusd in doodsprentjes. Waar zijn ze allen naartoe ? Vertakt in genetica. Voorgoed verdwijnen kan niet.(zie m'n filosofische artikels).
Doodsgeluiden Men weegt méér met water op de longen. Men is echt fataal moe. Het hart heeft moeite met de wil om nog verder te leven, om niet dood te gaan. Vandaar het borrelend protest van keel en neus...zoals een pomp die het water in een ondergelegen kelder probeert leeg te trekken en pruttelt omdat er teveel lucht op zit. Ook als een motor die moeilijk start...weer iets waarbij ik later aan hem denken zal. Hij die sterft is in ons...maar laat hem alleen in ongeschonden, stralende, lachende vorm toe...niet in zijn pijnkanten en moeilijk zijn. Een man sterft. Een man lijdt. Nu niet meer wakker maken als hij dit door slapen vergeet. De overkant lijkt niet te wenken. De overkant is in ons. Nog zoveel te bespreken ?Nee. Alles is gespeeld, gezegd, gevoeld, voltrokken om in de nog levenden doorgetrokken te worden. De oude leeuw, zijn vel nog bijna jong. De laatste kwinkslag, een paar dagen geleden toen ie aan z'n schoonzuster vroeg of ze dat nog kon 'kaasvlaa' (taart) maken, zoals ze voorgesteld had. De eindgeluiden kabbelen intussen door als een te dikke vloeistof op een verroeste bedding. In de nabijheid van sterven lijkt het leven soms zo onbegrijpelijk als makkelijk, zo zwaar als licht. Niets heeft nieuwswaarde meer. Alles is. Krant ? Journaal ? Who cares...even respectvol stilstaan bij het uitbollen van dit unieke leven dat aan zovelen zoveel heeft gegeven...tot en met deze zin van hem en van m'n eigen. Wat hebben we gemeen ? We zijn eigenlijk zowel gelijken als tegengestelden. Of gelijken met een andere levensloop. 's Morgens. De lege kliniek. Zoals heel laat en heel vroeg op eender welk ander werk. Veel minder drukte. Fijn, we zijn in de dag met teveel overbodige dingen bezig. Vliegen de jaren eigenlijk, zoals ze zeggen ? Zeker als je terugkijkt op een leven, op levens. Zeker als je het geheel van de opdrachten beseft en de oneindigheid in verbindingen tussen mensen. Geen illusies. Nee. Dat zijn het niet. De droom vermomd als dag of nacht...als slaap of wakker verklaart zich 24 uur lang opnieuw en opnieuw tot de eerste indrukken bij 't ontwaken echt begrepen worden, herdacht, hervoeld, herleefd, INGEZIEN. Vandaaruit bestel je dan de bouwstenen voor de nieuwe dag. Opeens een herseninfarct, de dag na een begrafenis in de aangetrouwde familie. Niet meer, moeilijk, beter en weer niet meer kunnen stappen. Van niet meer kunnen wandelen en praten naar stappen en spreken...hij zette een geweldige prestatie neer. Na het terug vooruitgaan, het weer achteruit gaan als men het leven op allerlei manieren leren doorleven heeft.
Vragen bij het sterven. Doodsgeluid en z'n variaties. Ineens het geluid van een bijtje in z'n neus, zacht gezoem...waarvoor is leven vandoen ? De weg naar de eerste cel is dezelfde als de weg naar de eerste natte zoen. Het leven, zich herhalend en verrijkend. Proces van trachten en waardigheid. Zacht vel, oud hoofd als het niet lacht. Bijgeloof. Alles wat na de tand des tijds geen herinnering meer is. Werken en leven. Het is niet zozeer dat werken dat we hier komen doen, maar wel de indrukken die we opdoen en nalaten...of wie weet meenemen. Alleen het positieve heeft hierin belang. Blijft de zachte mens uiteindelijk over...bevrijd van al dat wantrouwige opgejaagd zijn door 't systeem en door negatieve emoties ?
Streng-strong...maar de andere kant kan ook sterk zijn. Men stelde ons kinderen een God voor, streng...zoals Pa's soms met al hun angsten streng zijn...gezegend zijn dan een aantal ma's die niet alleen streng maar zacht kunnen zijn. Klinisch. Alle dagen bloed pakken en tests blijven doen, moet dat wel ?
Met mijn verse paardenmelk als symbool, komt hij de tunnel beter door...en ik heb de luxe van hem gewoon pa te noemen , de verplegers en dokters zeggen altijd mijnheer X. Behalve later op de palliatieve afdeling van de eindbestemming van het leven. Dames, heren zo'n infarct, komt die niet ook door al die pillenbrol ?
In de kamer met het kruisje, mee wachten op dood...een barst in het bezetsel van al die keren dat het leven hier reeds kapot barstte, de lijdende bevrijdend ? Zijn schoenen staan nog warm aan de radiator, zal hij er nog ooit mee vertrekken ? "Ik hou het niet meer vol", zei hij maar toch nog dankbaar om de luchtmatras die men hem gegeven had. "Trek het je niet aan. Je krijgt zeker een hoge post in de hemel".
Er komt een moment dat men de strijd wel moet opgeven, tegen dat moment heeft hij altijd gevochten. De mens wikt...,je eigen conditie en veel iemanden beschikken. Een neutrale filosofie en een sociaal-politiek systeem in evenwicht...en inzicht in ons gevoelsleven en dat van anderen...en er zou veel minder vermijdbare onrust zijn. Een afdeling in het hiernamaals 'stemgedrag bij verkiezingen' zou moeten bestaan...idee voor een roman. In realiteit zal het wel zo zijn dat de nazaten altijd weer een tijd met dezelfde dingen gaan geconfronteerd worden...waartegen de optimistische ik al van bij het typen protesteert en hier bij een nalezing in volhard. Als iemand zelf niet aangemoedigd wordt, ga je later de mensen meer aanmoedigen... .
Dank aan de kinesist die de fluimen zacht kon lossen en het spuitje waardoor hij weer zichtbaar van z'n slaap genoot. "Ga je werk maar doen, ga maar weg", tegen teveel masseren kon hij ook niet meer, nooit gewoon geweest veel lichamelijk contact te maken. Als ge vertrekt Pa, niet kwaad vertrekken...want in feite zit in U een beminnelijke mens. Niemand moet iemand iets verwijten...want hoe het komt dat je zo of zo bent, dat is een veel te lang verhaal. Een vrouw voelt hoe het haar man en kind gaat en zal daar ook geen enorm lange uitleg aanhangen. "Da ne beminnelijke mens zo moet afzien...betekent misschien dat de beminnelijke mens zelf al vertrokken is...terwijl de moeilijke mens zijn bevende arm probeert tot rust te brengen. Geen schrik hebben , ne mens kan ni sterven en zeker gij niet ". "Als ik je niet meer moest zien is' t de laatste keer zeggen ze altijd...maar ik zal je blijven zien, denk daar maar eens over na."
"Is er nog iets dat je geire had willen doen en dat ik in jouw plaats kan doen ?"
"GEIRE is NIKS" ? antwoordt hij, waarmee mijn geduld met hem op is...altijd heeft alleen wat je MOET doen, het werk voor hem geteld...geen plaats voor mijn filosofie... . Hij mag z'n nuttige kijk op het leven hebben , ieder vlucht wel voor iets anders. Alle laatste dagen in de kliniek brengen een ander facet van 'onze vader' zijn zijn naar boven. Heeft hij zichzelf wijsgemaakt dat anderen hem door hun gedrag mede immobiel maakten...of is dat zo ? Ik besef het en durf er aan denken...da’s toch al iets.
VRIJDAG 18 MAART 2005, de dag dat vader helemaal vertrok
's Morgens te negenen, het hele dorp ineens zonder elektriciteit na enkele minuten wereldnieuws.
Ontbijt. Ik maak ook wat fruitsap voor m'n jongste. Hij geeft me wat van de confituur van z’n moeder 's moeder. Martillen, gemaakt door de vrouw van iemand getrouwd met het geslacht Tillen. Groeit deze boom van het familiebos in de richting van de kant van de ex-ega ? Hij neemt afscheid en gaat werk zoeken want men wil hem in 't zwart doen werken, daar waar hij vorige week solliciteerde. Dag zoon, wat zal de dag van vandaag brengen" ? Voor hem werk en een lief, voor mij, mijn vader bij het sterven bijstaan...al wist ik dat nog niet.
Bijna alle vensters van het huis eens opengezet. Met de kat en de hond wat bijgepraat. "Vraag niet wat je baas kan doen voor jou, maar wat jij kunt doen voor je baas". De hond leek er niet mee akkoord en de kat keek heel onverstoord. Gaan eten bij ons ma...de afwas en het praten over de toestand van pa in de kliniek. Uitzonderlijk zou ze in de namiddag niet met mij naar de kliniek rijden maar met de man van m'n oudste zus. Ik zou eerst om 1600uur arriveren...na ook in mijn filosofenchalet wat opgeruimd te hebben. Ik nam er ook twee hele mooie cd's met klassieke gitaar en vogelgeluiden mee. Gehad van een lieve dichteres een door haar genen en omstandigheden soms verscheurde vrouw.
Nadat ons ma weer een aantal verhalen over vroeger had verteld naast het bed van haar man, bleef ik alleen met pa. Gisteren nog was hij bediend. Met Lucas de pastor hadden we over het leven van onze pa en ons moeder zijn partner sinds 62 jaar, verteld. Toen de pastoor zei 'we zullen nu samen het kruisteken maken 'vertrok' vader' s hand omhoog tot z'n voorhoofd...hij hoorde nog alles wat we
zeiden. Moeder of de pastor, ik weet het niet meer, bracht z'n hand naar de rest van de windrichtingen. Heel mooi, ze was blij dat ze daar was om het te beleven...ook al was het soms zwaar voor haar.
De eerste paar uur toen ik daar 's anderendaags was, van vier tot zes, sliep hij heel rustig, al zag je dat hij het soms moeilijk had. Hij legde z'n rechterhand op z'n hart en bleef zo heel lang liggen...met de mooie muziek op de achtergrond. Op een bepaald moment werd hij meer en meer wakker. Ik vertelde hem dat toen ik en ons ma en m'n schoonbroer daar rond vieren zaten, ik van hem een heel mooi beeld binnen gekregen had, van toen hij nog jong was en op z'n camion stond in z'n marktkleding...zo met z'n marktportefeuille met allerlei bonnen en papiertjes van bestellingen en zo in. Dit was achteraf misschien het teken dat hij vandaag volledig hersteld zou zijn. Telkens als ik nog zo'n beeld zal krijgen, zal ik misschien weten dat hij kortbij is. Al wat je hoeft te doen is misschien warm aan hem te denken...of hoef je dat niet te doen en komt die nog rondzwevende energie van hem... vanzelf binnen ? Z'n jongste dochter en haar man en m'n jongste zoon waren al geweest en men middelste zoon kwam ook binnen nadat ik vader had verteld van het treineindstation, waar afstappen ook nog mogelijk is. Een eindstation ligt gewoonlijk aan zee, aan het begin van een andere materie dus. "Jij zult afstappen en ook in een eindstation is er nog iets...jij zal vóór ons weten wat." Door het onstuimige adolescentenverleden van de middelste zoon, en de omstandigheid dat ik moest profiteren van het wakker zijn van m'n vader en hem al lang nog een aantal dingen probeerde mee te geven, kwamen er tranen bij me op die me nadien nog makkelijker deden praten. Ook m'n middelste zoon begon te praten en we hadden een gesprek waaruit bleek dat onze stervende voorzaat zich om hem geen zorgen moest maken. Wat later zou ik met m'n zoon vertrekken want ik zou de nacht met ons vader komen doen. M'n oudste zus en haar man zouden me voor een viertal uur aflossen. M'n tweede zoon zou nog eens bij z'n bomma binnengaan en ik wat rusten. M'n jongste was in de dag geweest. Ik was nog maar een halfuur terug thuis of ik kreeg telefoon dat ik en m'n zus toch maar best zouden opkomen. Zo beleefden we toch nog het laatste halfuur van het moedige gevecht van vader. Het leek of hij op ons had gewacht. Ook m'n oudste zoon was aanwezig bij dit heel mooi gevecht dat eindigde in een overwinning van een veel kalmer gelaatsuitdrukking dan de kalmte zelf. Wij, drie kinderen, hadden ieder een hand op hem en ik streelde voortdurend z'n linkerslaap.
De mannen bleven traan loos, (bij déze gelegenheid dan toch) de vrouwen moedigden hem onder hun tranen aan nu niet meer te vechten en zacht te gaan. Ineens de vóór laatste adem...het lucht zuigen stopte...het leek z'n laatste adem, maar hij herpakte zich nog eenmaal, nog één teug, nog één hartklop....en dan de rust, het helemaal overglijden naar het vervolg, de afstap in het eindstation.
In stilte zaten we lange tijd rondom hem...en later wisselden we onze gevoelens en praten ook nog met hem alsof hij er nog was...de rest is niet zo belangrijk, praktische zaken. Hij was heel mooi, de laatste keer aangekleed op z'n best, met z'n sportschoenen...als je z'n been aanraakte leek het wel weer een jongen. Onze jongen. De dans van het lijden ontsprongen. 82 en nog bijna geen rimpels. Nu ik dit herlees realiseer ik me dat het herseninfarct dat hij negen jaar eerder heeft gemaakt aan zijn linkerkant gebeurde, de kant van zijn denken, de emotionele wereld, waar hij weinig tijd voor maakte was nog niet versleten...eerst sinds dan heeft hij vooral de eerste paar jaar daarna kunnen wenen telkens hij iets te emotioneels zag of hoorde.
Nee, hij was niet naar Congo gegaan. Hij had hier in België zijn strijd gestreden.
19MAA.2005. Zaterdag. Droom vader, zonen, kleinzonen, ridders.
Dag. Mekaar weer ontmoeten als familie en te vlug tot de praktische dingen moeten overgaan. Het proces van wie moet worden verwittigd en het waarom ervan. Ook hoe feilloos iedereen bepaalde taken op zich nam. De figuur 'manager' van een begrafenisondernemer die tactvol was, een viertal uur later de drukker al, daarna de pastoor. De pastoor met een Aziatisch uitzicht, een oude 75er die, het sierde hem, nog dienst deed. Alhoewel hij m'n pa niet was kunnen komen bezoeken gedurende die negen jaar dat hij ziek was, was hij vol lof voor de zorg in de klinieken en hun palliatieve afdelingen...die nog maar enkele jaren door een nonnetje gesticht waren. Weer het praktische gepraat over van alles maar niets over de preek die hij voor de overledene ging houden. We gingen naar de man die heel zijn leven de broer en zakenvennoot van m'n vader geweest was.
Die mannen namen al hun beslissingen op fruitkisten voor de muur van het bedrijfshuis, overleggend met mekaar. Toen ik hem alleen in de keuken had en tegen hem zei " dat wij, hij en ik, onze pa toch echt goed gekend hadden, zag ik hem als tachtiger voor het eerst wenen. "Je moest dat al eens meer doen", zei ik hem. Ik vertelde hem over hoe z'n broer 'vertrokken' en niet 'gestorven' was. Hij had dat wel nodig. Hij sukkelde namelijk zelf met zijn gezondheid en zijn vrouw nog harder.
20MAA05 Droom. Een meisje, 'Sandra Massa' zat op een schoolbank les te volgen. Dag. Wandelen met de hond in een landschap met fruitbomen waarvan de peren hier en daar hun eerste spuitbeurt gehad hadden. Het leek wel een witte namaakwinter, bomen in hun kerstpak. Dan schrijven, eindelijk een soort vorm vinden waarin ik hetgeen ik nog niet schreef in zijn verscheidenheid kan bundelen.
Middageten met ma en zonen 's zondags. Eerste keer sinds pa vertrok. Er werden goede raad en ervaringen uitgewisseld en toch zal ieder zelf zijn leven moeten gaan. Ze moesten weer lachen met m'n schoenen waar 'speed-king' opstaat, toen de oudste zei "alzo sprak speed-king", nadat ik weer eens iets filosofisch gezegd had...en niet omdat de hunnere modieuzer zijn maar waarschijnlijk omdat ik me meestal trager dan zij voortbeweeg. Ons ma is dan een tikkel ongerust dat ze met mij lachen. 't Schijnt dat m'n grootvader, de pa van m'n pa nogal streng was voor z'n kinderen.
Ik zal eens even iets over hem vertellen :
19/03/05ZATER Praktische voorbereidingen begrafenis. Adressen zoeken. Tekst Augustinius over hoe dat die van de andere kant er nog gewoon zijn. Iedereen vond het een mooie tekst...waarom moest ik dan weer zo nodig het woelige leven van die schrijver toelichten ? M'n oudste zus maakte vloeiende tekst van haar eigen in combinatie met inbreng de rest van de rest van de familie.
'Oosterse' oudere pastoor., begrafenisondernemer enz.
20/03/05ZOND Brievenbedeling voor de uitvaart, we rijden door ma's geboortedorp...we moeten de huizen waar ze een brief instak misschien onthouden voor als het ons ma haar beurt is...of ze zal ze wel zelf opschrijven...iemand die iets moet weten komt het trouwens te weten. Ik kan me dat weer niet inbeelden dat het ooit eens haar beurt zal zijn als ik ze zo naar TV zie kijken en ze voor het welzijn van de goede personages zit te supporteren.
21/03/05MAAN. De man met vier vriendinnen, één voor de academische literatuur (die hij bijna nooit ziet), één voor het vleugje exotisme, één voor de poëzie van het moment en de schoonheid die in ongeluk en geluk verborgen licht en één voor de dans en het genieten van warmte...voor hij weer alleen of met de dichteres wil kunnen reizen. Hij weet nog niet dat zijn combinatiecapaciteiten dra, waarschijnlijk weer voorlopig...verleden tijd zullen zijn. Twee lege bierglazen, die van de danseres en de
mijne, die fris gewassen klaar stonden, sneuvelen door een plank die er op valt. Ze symboliseerden onze volgende ontmoeting. Einde van het ontmoeten van de 'vlinderende? krullebol' die vanmorgen de deur uitging ? 's Avonds een kruisje gegeven in familieverband. Verscheurde broer van pa wordt het te machtig.
Hij schudt de handen van z'n broer intens. Daarna ben ik aan de beurt, geef een zeer langzaam kruisje en hou z'n dode handen een tijd rustig vast. Iets dat m'n moeder en een viertal andere mensen meer ook nog zullen doen. Heb vandaag een dorpsgenoot, kankerpatiënt in zijn pruimenboomgaard met kippen van speciale rassen en duiven van allerlei vorm en pluimage ontmoet en vooral hem laten praten. Toen we schoolkinderen waren verzamelden we de omhooggekomen teer uit de voegen van de beton, hij wist het nog. Morgen weet hij of hij nog een kans heeft. 22/03/05DINSD 's avonds waren er een kerk vol mensen in de moderne rozenkrans-uitvoering (vroeger was dat meer een eentonige litanie) Daarna een kruisje geven, eerst de familie, daarna schudden we de hand van een honderdtal dorpsgenoten en daar zouden er morgen drie keer zoveel bijkomen tijdens de begrafenis. 23/03/05WOEN. Begrafenis. De kinderen groeten de kist. Ik pak een bloem van de grond die blijft liggen als men met de kist en de kransen vertrekt. Voor later in het open graf, maar dat weet ik nog niet. We volgen de witte lijkwagen in twee auto's ,de rest van de familie wacht. Onderweg de wielrenner die een kruisteken maakte. Pa was een verwoed wielerfan van in zijn rolstoel in z'n laatste jaren. Toen we te voet de kist volgden kwam er een camion voorbijgereden (met 'globbetrotter' opgeschreven...iets wat ik ook nog wil doen ) Alhoewel ik niemand van 't werk verwittigd had was er toch een delegatie en een pak geschreven 'innige deelnemingen' zo bleek achteraf...hun zicht boorde een ander soort verdriet van mijn militante inzet voor hun en hun 'eigen-belang-eerst' mentaliteit aan, waar ik tranenvrij, even tegen vocht...De mooie mis met de mooie tekst over de trouw van m'n vader aan z'n gezin en werk (had de familie zelf gemaakt). Het uitgaan uit de kerk, ik gun niemand tranen, het leven wordt te zwaar gemaakt door zij die hun goede hart leefgenoten danig pijn kunnen doen. Ik moet er wel verschrikkelijk moe en getekend uitgezien hebben besef ik later bij de begrafeniskoffie waar ik een heel goed gesprek heb met de man van m'n nicht, een Congolees, die een paar Belgische progressieve auteurs over Congo, goed kent. Het ware gelaat van Kongo zag ik destijds in de eenvoudige rust en dorpsgeaardheid van zijn twintig jaar geleden al bejaarde ouders. Er zal nog veel gebeuren voor die rust over Afrika zal weergekeerd zijn. "Verkiezingen of revolutie", beide en van diverse aard.
Ik vroeg stilte aan de deelnemers van de koffietafel om een gebed voor het eten te zeggen, men had me gevraagd een’ wees gegroet ‘te zeggen...dat zei ik dan ook, gevolgd door het beginstuk...achteraf begreep ik waarom ik een black out had voor het stuk 'heilige Maria, moeder Gods, bid voor ons arme zondaars...ik kon mezelf en heel de zaal toch niet voor zondaars gaan uitmaken'. Ik hield wel van 'gezegend is de vrucht van U lichaam Jezus...wiens moeder wel met de geest van...omging. Een zus van me en ons ma hadden de poëtische vriendin van hun zoon meegevraagd...ineens leek het of hij nu ook een vriendin had, terwijl hij bijna nooit met iemand gezien werd. Zo werd de man misschien weer behoed voor plannen met andere vrouwen die niet in zijn levensloop lagen.
25.Een dag zit altijd met vol allerlei
24/03/05DONDER Mobilhome van begin maart op de grote éénmalige tweedehandsbeurs gekocht gaan afhalen. 25/03/05VRIJ VEEL moeten rusten in de dag. Op 't gemak gerecupereerd. Naar ouders geweest van iemand geweest die zo graag met m'n vader tussen de bomen werkte in zijn schooltijd...hij leerde tolk en ging daarna nog voor advocaat en kan acht talen. Hij en onze pa verstonden mekaar goed, het waren echte ras werkers met weinig woorden nodig om mekaar te verstaan. Zijn ma kan onderhoudend vertellen terwijl haar man, reeds vier jaar te bed na een herseninfarct meer en meer op een stervende begint te lijken...hij is ook iemand dat vroeger altijd zo streng keek...het is me opgevallen dat die mensen en zij die zich door anderen laten overwoekeren precies vlugger iets krijgen.
Al rustend, mooie documentaires gezien over Corsica en over het dagelijks rondkomen van werklozen in Duitsland. 's Avonds na uitgerust te zijn nog tijdens een wandeling langs ons ma geweest. Ik had gezegd dat ik haar het nieuws ging komen uitleggen, dat ze die miserie meer begrijpt.
Misschien wil die broer van Bush via die show rond die vrouw die al 15 jaar in coma ligt, binnen vier jaar een gooi naar de presidentsstoel doen. Die daar zo tegen die euthanasie betogen, zouden daar geen voorstanders van de oorlog in Irak tussen zitten ? 26/03/05ZATER Prachtige ochtendwandeling terwijl de zon zich een weg door de mist zocht. Tussen de mistwolken op de akkers en de fruitbomen wenste ik de vermoeidheid op m'n maag weg. De laatste week, na de weken kliniekbezoek voor vader is het terug heel erg. Ik zal nog fel moeten rusten voor ik al eens langer op reis kan. Een goeie fles borstsiroop zou ook niet slecht zijn. Niet navertelbare indrukken over mensen, dieren en toestanden...of gewoon vergelijkingen tussen de dingen die ik zag en de geestelijke dingen. Het willen leven bijvoorbeeld, geïllustreerd door een gevallen boom die nog in bloei wil staan. Het onbezorgd geluk van de hond en vanmorgen de subtiele verschillen in karakter tussen ons huidige kat en de vorige. Maar vooral de wetenschap dat 'trouw en niet verlangen naar een ander noodzakelijk zijn als je van iemand houdt. Voor de enen niet makkelijk vanwege erfelijke factoren en teveel zwaar dingen gebeurd in hun leven. Voor de meesten absoluut noodzakelijk. Terug thuis, dit alles beginnen schrijven in bed met laptop op knieën want nog te moe. Bij ons ma gaan eten. Zus1 had veel volk in de winkel. Zus 2 zag er wat moe uit. De zon deed me goed, zodat ik in de namiddag wat kon klussen. En nu ga ik m'n gazet lezen. Daarna Wi's gedichten voor een stuk herlezen. Toen ik later op de avond terug in 't dorp kwam vloog er na het v[oc1] óór-Pasen avondlijk bezoek aan pa's graf een uil uit de toren. Opgeschrikt door de mensen die de kerk verlieten ?
27/03/05ZON PASEN Een nacht met van drie tot vijf in de morgen verhelderende dingen over uitspraken en gebeurtenissen van de vorige dag. Van vijf tot acht muziek van radio classique 21 ('when rock also becomes classic') Heel ontspannend. Nagedacht over het feit dat Noord-Amerika eens aan Europa vastgezeten heeft, zoals heel duidelijk gemaakt in het jeugd-wetenschap-programma van de rtbf.(radio Belge)
De plaat die onder Afrika vertrekt heeft de Alpen destijds omhoog gestoten en brengt Afrika ieder jaar twee mm korter bij Europa. Madagascar was eens een stuk van India dat vertrok om tegen Azië te botsen en de Himalaya doen te ontstaan. De Mount[oc2] Everest groeit naar 8888meter toe, ook een drietal mm per jaar. Dat is pas echt geloof dat bergen verzet. We moeten weer meer als kinderen vragen gaan stellen over het waarom van alles. Net zoals ik me vragen stel wanneer ik de liturgieën op de verschillende zenders volg...ik herken mezelf en de wereld onvoldoende in sommige uitdrukkingen die men daar gebruikt...daarom in de namiddag dat ik m'n eigen filosofische teksten eens in m'n chalet ging herlezen. Daar bezoek gehad van Wi, die haar zwaarte afpraatte terwijl we naar de muziek met de vogels en de gitaar luisterden, muziek waarop onze pa vertrokken is de dag dat ik die muziek speciaal voor hem meenam vanuit het chalet. Ook de Griekse muziek deed ons deugd. Toen was het tijd voor de stilte... Na een paar uur zette er zich een revival op alle vlakken in tussen Wi en mij, ingeluid door het lichamelijke gemis...de gezonde toestand waarin ze daarna terechtkwam bewees eens te meer wat ik haar al jaren zeg. Reisplannen en andere plannen en dialogen over wat er nu van ons vanuit de hemel gezegd werd vulden de kamer met de spiegel boven het bed. Haar aura was weer zoals bij het begin van onze literaire en filosofische idylle in het vorige chalet aan het woud. Zal dit wel blijven duren ? Nee, natuurlijk niet Sirach.
28/03/05Hopelijk erven de onbaatzuchtigen de aarde meer en meer. In Zuid-Amerika is er meer verzet tegen de privatiseringen van gas en olie dan in de ex-USSR.
29/03/05 VOOR ' T VERVOLG ZIE GESCHREVEN DAGBOEK met sommige gebeurtenissen en gedachten of beelden WAARVAN IK DENK dat ze heel niet-toevallig mooi zijn...zoals bijvoorbeeld toen ik en Wi in Brussel het boek over Congo gingen kopen dat mijn Congolees familielid me aangeraden had. In een modern café in het Brusselse Zuidstation gingen we nog even iets drinken vóór we onze trein terug hadden. Tegen één van de muren stonden allemaal oude fruitbakken als decoratie...heel veel bakken die in een vroegere periode in het bedrijf van m'n pa en z'n broer gebruikt werden.
Ik legde me de volgende dagen toe op de studie van wat er in Congo de laatste vijftien jaar gebeurd is. In m'n politieke analyses zal je de volgende maanden wel een verslag vinden van dit pionierswerk van L.M. in Kongo. Omdat die mens tot één van de uit de media gehouden partijen behoort wordt er geen publiciteit gemaakt voor dit boek dat enorm veel imperialistische intriges ontmaskert en het waarom van het voorlopig niet van de grond komen van een alternatief verklaard. Zolang men niet in functie van eerst verkiezingen voor een programma en dan verkiezingen per projectlijst voor de verantwoordelijken van het programma gaat denken...gaat men de partijbelangen en de intriges niet kunnen tegenhouden denk ik.
Toen ik pralines naar de palliatieve afdeling waar men vader stierf bracht...zat er op zijn kamer 204 een man niet veel ouder dan ik, die z'n bed naar het magistraal uitzicht op Leuven geschoven had. Ik die zo dikwijls liggen denken had van 'als ik onze pa zijn bed nu eens tot tegen de venster mocht schuiven'.
De dagen daarachter herlas en herschikte ik m'n werk...het genas me ergens en het deed me, overtuigd van wat me hier op de wereld nog te doen staat, meer geloven dat het geen zin heeft om nog een paar jaar proberen het ritme op het werk te volgen en dan buiten te vliegen.
De dag toen de brief kwam waarin de dokters van de pensioencommissie me afkeurden om nog te 'werken', had ik gedroomd dat ik dit op het werk aankondigde...het was wel de bureau waarin ik vroeger werkte, begin jaren tachtig, toen ik tussen allemaal mensen zat die al eens een depressie hadden gehad...en ik kende dat nog niet. De wolken schoven voorbij m'n raam...het zonlicht reflecteerde m'n gezicht af en aan op de ruit...het had geen zin om tegen die brief in beroep te gaan...zei de Sjamaanse zekerte op m'n gezicht tot mij. Een begaafd iemand die veel moeten afzien heeft en niet meer geschikt is voor bandwerk...zo stond het niet in de brief, wel 'draagkracht ernstig verminderd, blijft hardnekkig voortduren waardoor veel rust nodig is'.
Ik slaagde er voor de eerste keer langzaam in te recupereren en geraakte nog maar voor de tweede keer dit jaar te voet in het andere dorp van de kleine deelgemeente...wel driekwartier te voet verder op een plaats die ik de Notenberg noem. De kleuren van de eerste lentevreugde, lachten me tegemoet. Ieder graad hoger op een heuvel gaf een ander uitzicht. Enkele dagen later ging Wi mee voor een wandeling met de hond. Het was sinds Qi geleden dat ik nog zo een lange lentewandeling met een vrouw erbij in mijn streek gedaan had. De nacht tevoren had ik gedroomd van een reizend toneelgezelschap en iets van een camper. Zal ik dan toch nog eens met Wi op reis vertrekken ? Nee, natuurlijk niet Sirach. 't Mag niet zijn.
Ook naar de tentoonstelling rond Einstein en z'n tijdgenoten geweest in die eerste aprildagen. Hoe meer men een metaal opwarmt, hoe meer het van rood naar geel over blauw enz...tot wit gaat...of hoe meer men weet hoe meer men zwijgt ? (en symbolisch extract daaruit : hoe ouder men wordt...tot en met men sterft...op de duur weet je zoveel (sommigen althans) dat men zwijgt. Of het dan nog van belang is van te weten of het heelal uitdeint of niet...moet je dan maar eens aan Lemaitre of Einstein vragen als je ze tegenkomt.
Nu het al of niet op pensioen gaan beslist is...op 1mei ...zoals op een helder moment na een droom enkele maanden geleden iets mij voorspelde...kreeg ik eindelijk een politieke droom...geen, soms amusant gezeur meer over het werk en zo. Ik droomde van een palet anti-imperialistische boeken in Afrika en op de boeken bovenaan stond de naam Luanda (de stad), verder van iemand met een T-shirt met de foto van Mulele op. Na tien dagen die Congoboek intensief te lezen, droom ik daar toch wel over zeker. Zoals de avond voor ik het Congo-museum bezocht ik droomde van magere vogels en ze 's anderendaags als geraamten in het museum zag hangen...waarop ik me mijn droom herinnerde.
11/04/05MAAN. Droomde van een twintigtal soldaten die een 150jaar terug uitrusten tegen een donkere kathedraal. Ineens kwamen daar slachters een aantal varkens slachten en verstoorden de rust van de soldaten.
Op een avondlijke wandeling naar ons ma, dacht ik na over een mail die ik vandaag verstuurde en waarin dat ik een vriend-zanger schreef dat er misschien maar zeven zielen waren, net zoals er zeven noten zijn...maar duizenden liederen...en zeven grote muziekgenres ?
Zo wandelde ik verder en ik eindigde in gedachten bij één van m'n kernideeën : de vraag of er een stof is die niet de hele evolutie heeft nodig gehad om tot hetzelfde bewustzijn te komen als wij...indien JA...dan noemt die stof het GOEDE (zie m'n filosofisch artikel over 'het oorspronkelijke'
12/04/05DINS. Al wat je hierboven leest eens nagelezen en aangevuld, onderbroken door de fysieke en ziellijke aanwezigheid van het bezoek van de boezemvriendin.
13/04/05WOEN. 's Morgens...stuk twijfel...zal je wel toekomen met je pensioentje als je dat papier morgen tekent ? Toen een gedachte...van waar ? ' Je goesting om te werken zal wel overgaan als je nu de tv eens even opzet'. Gedachte eens gevolgd. De minister van sociale zekerheid stond uit te leggen dat de pillen tegen maagzweerleed weer alleen verkrijgbaar zouden worden na een bewijs dat je verkrijgt door één maal per jaar via iemand met een kabel tot in je maag te filmen...alsof éénmaal niet genoeg is. Mijn intuïtie over m'n maagzweren zit dus goed...weer gaan werken...nog meer last van maagzweren...enz.
Ik moet terug met mijn studie over het verband tussen wetenschap, filosofie en geloof beginnen. Ik hoorde uitleggen dat het in de katholieke eredienst gemeend wordt, wanneer men zegt dat je met de hostie ook het lichaam van Christus tot je neemt. Consecratie noemt men dat. (zie mijn wetenschappelijke filosofische teksten). Misschien is dit alles vertrokken met een etentje dat de apostelen gaven ter herdenking van Christus en roepen ze hem aan telkens ze hem herdenken...en misschien is hij daar dan wel, ...maar ook in de hostie ? Reizen geesten per lucht en licht ?
Ook de erfzonde is een speciaal iets...ik heb nooit geloofd dat een kind van bij de wording al belast is met een erfzonde...ik heb dat eigenlijk nooit in die zin begrepen...misschien is dit best uit te leggen via het feit zoals ik al vaak trachtte in m'n artikels te omschrijven, dat sommige negatieve emoties waar de ouders of verder terug, last van hadden, ook doorgegeven worden...om in een volgende generatie uitgepolijsd te worden.
De keuze van de partner waarmee je door het leven gaat...is een mysterieus iets. Daar was eens een vrouw die van drie broers er twee heel aardig vond en toch scheep ging met de iets minder aardige toen in de tijd. De vrouw kreeg suikerziekte en niet lang na de bevalling van haar zoon problemen met de baarmoeder. Haar zoon werd als puber niet lang na de oorlog door een ziekte verlamd. Zijzelf en haar man ontsnapten tijdens de oorlog nipt aan deportatie. Onrechtstreeks psychosomatische slachtoffers van de oorlog ? Van enorme onverwerkte spanning ? Mensen wiens humeur daardoor al wel eens totaal de mist in ging...als tijdbommetjes dat nog dagelijks ontploffen. Met een zoon naar spoedopname geweest voor z'n ogen...hij had zonder lasbril zitten lassen en zag bijna niks meer. De atmosfeer bracht me terug in de tijd bij het laatste bed, de laatste dag van vader. Ik en diezelfde zoon een drietal uur voor zijn dood..."als ge in de hemel aankomt, rust dan maar eerst, en als ge tijd hebt en ge kunt iets voor ons doen als wij aan 't knoeien zijn...geef ons dan maar een steuntje." In 't dialect klonk dat natuurlijk heel anders. We gaven hem toen een zoen vóór we later reeds terug opgeroepen werden. M'n zoon en ik hadden vandaag in de kliniek een goed gesprek over jonge mannen en teveel risico's pakken en 's anderendaags 's morgens was ik zo moe dat ik er niet meer aan twijfelde
m'n aanvraag voor het pensioentje te tekenen. Eindelijk melde men mij het bedrag dat ik zou trekken. Ik was content dat de sociaal assistente langs kwam om me administratief uit te waaien...beter dan altijd die zakelijke brieven op afstand. Vandaag was er een herdenkingsmis voor m'n vader, betaald door de gepensioneerden van het dorp. Als jonge gepensioneerde zat ik tussen al die ouwe rakkers aan één kant en de vrouwen aan de andere kant. De priester die een boek over oorlogsverleden van het dorp geschreven had, loofde onze pa als een wijs man die niet veel sprak...maar als hij iets zei...had het een speciale betekenis. Volgende zondag viert men zijn vijftigjarig priesterschap...hij die ook ternauwernood aan de dood in het
concentratiekamp ontsnapt was. Misschien gespaard om het verhaal van het dorp te schrijven , alhoewel er een paar kemels instaan? Gebeurtenissen dwingen mensen soms om wegen in te slaan die ze achteraf eerst begrijpen. Het was uiterst menselijk van al die oude vrouwtjes en mannen bijeen te zien en voelen zitten...een betere inleving in het gevoel van onze eindbestemming af te wachten...kan je moeilijk vinden. Staf had een mooie tekst ter huldiging van de pastoor klaar. Zijn stem brak even toen hij het in één zin over het oorlogsverleden van het dorp had. Vreemd dat onze pa en de pastoor op dezelfde dag eigenlijk 'herdacht' werden. Ooit kwamen ze eens samen van wegen m'n mindere resultaten op school...in die tijd dat ik kritischer en kritischer werd en vragen had bij hun rituelen in 't leven...hun uitleg van wat oorlog was. (zie 'Rhode kermis' onder politieke teksten van 'onderzoek naar de geschiedenis' )
als je sterft wordt je naar een andere ster gestraald?
Dat was de kern van m'n droom in de nacht van 21 op 22 april 2005. Vooraleer een droom me aan het schrijven krijgt, moet hij echt sterk zijn. Vooraleer je terug in een periode komt waar je als filosoof weer dromen op niveau binnenkrijgt...daar kan een hele tijd overgaan...een tijd om de dingen te laten rijpen. Dat kan een seconde zijn, een minuut, een uur, een dag, dagen, maanden...
dat kan winter en zomer zijn. Daar liggen boeken en nieuwsberichten en documentaires en de evoluties tussen de mensen waarmee je omgaat tussen.
Ik zal vandaag proberen van dezelfde voorwaarden die gisteren de droom van vandaag mogelijk maakten, vandaag terug te scheppen...al weet ik uit ervaring dat dat niet altijd lukt.
Gisteren was een prachtige dag. Het begin van 2005 is koud en vochtig geweest in België. We zijn bijna eind april en tot nu toe kan je de zomerse dagen op één hand tellen. In de winter uitwijken is een optie. M'n kleine mobilcar staat klaar...maar er komt nog een stuk lente en zomer en herfst voor het zover is...met ook nog donkere dagen om eens naar andere landschappen te vertrekken...zoals de prachtige wegels naar het Eifelgebergte via de Ardennen...het adembenemende van de Moesel en zijn wijngaarden aan beide kanten. De koude deert je minder als je op reis bent en je goed voelt. De koude en nattigheid deert je ook minder als je bezig bent met wat je graag doet...maar als de zon van 's morgens warm schijnt...breek je soms door een grens binnen je eigen. Je begint een lenteschoonmaak, smijt een aantal dingen weg, je bevrijdt je van de opgehoopte sleur...het lijkt wel of je een zonnepanneel geworden bent dat bundels sturingsenergie binnenkrijgt.
Onder het kuisen door, krijg je vele gedachten. 'Hoe pak ik het vandaag aan' ? Hoe wijk ik niet af van m'n leitmotiv 'van de wereld een plaats zonder oorlog en armoede maken, een plaats waarin de filosofie en de kunst belangrijker dan producten produceren wordt'. Na enkele dagen de problematiek in Congo bestudeerd te hebben en uitzonderlijk aan een paar onafgemaakte romans begonnen te zijn is wandelen en fysiek bezig zijn iets dat me tegen de middag doet herleven. Met m'n gedwongen pensioen voor de deur en het goede weer heb ik vanaf de namiddag weer de kans om te genieten van de rust...en een zalige rust in m'n eigen
toe te laten. In de kano rond de vijver aan de chalet diep ik die rust nog meer uit terwijl ik me al drijvend tussen het ontluikende groen in het bos naast de vijver drijven laat. Ik wil een poster met de namen van tal van vogels op het chalet plakken...maar vindt geen plaklint en berg hem in een lade.
Ik lees de krant die weer vol pausnieuws staat...samengevat zou het kunnen zijn dat de nieuwe paus ons misschien wil verplichten van terug allemaal witte onderbroeken gaan aan te doen of zo. Hoe dat geweld in de wereld stoppen...ik probeerde het al op allerhande zuiver politieke manieren...van bestudering van de politieke krachten in de maatschappij...tot het schrijven van een alternatief verkiezingsprogramma...van religieuze twistpunten via de filosofie te ontzenuwen tot het blootleggen van het waarom van verscheurde menselijke emoties. Alleen aan dat laatste raak ik soms alleen uit door heel dat soms hulpeloze emotionele gedoe met een dikke korrel zout te nemen en maar te denken dat je niet meer toelaat dat je door toedoen van iemand anders zelf emotioneel op de sukkel raken wil.
Een noodlot vriendin belde me met de boodschap dat Honing dood was. Honing was een gescheiden man die gedurende jaren dezelfde getrouwde ' bij' al eens bij hem op bezoek had. Haar man wist ervan en tussen haar en haar man werd er niet over gepraat. Honing kreeg vroeg kanker en moest ergens tussen 50 en 60 euthanasie aanvragen. De paar laatste weken van z'n leven had hij de bij alleen voor zich. Ondanks het hemelse dat zo'n driehoek soms hebben kan, bedank ik wel voor de helse kanten ervan...wat doorklonk in m'n boodschap naar de noodlot vriendin die zich niet te best voelde : "zie dat je je maar verzorgt, want ik heb geen zin om naar bij jouw thuis te komen en je de laatste weken van je leven te verzorgen". In feite had ik het omgekeerd moeten zeggen want ik ben diegene die leeft zoals Honing.
Al de dingen die ze zei rond het serene van sterven en de dochter van 'Bij' die nogal afwijzend tegenover de relatie van haar moeder met Honing stond en die Honing de laatste dag toch bedankte voor zijn rol in het leven van haar moeder, voor de goeie momenten enz... konden me die moment gestolen worden.
Ik wilde ook niet met de noodlot vriendin mee naar het concert en zei zonder dat ik 1 mei in Brussel zou kunnen gaan vieren. Ik trok me van haar gevoelens daaromtrent op dat moment niks aan...was het daardoor dat er tot een paar uur tevoren zo'n rust in me geweest was...was het de voorspelling van mijn kordaat gedrag ? Was het misschien een boodschap die de geest geworden Honing me gaf ? In ieder geval met al dat gedoe was m'n rust weg. Ik hervond ze doordat ik iets uitvond met langs een in een buis afglijdende maïs voor kieken en niet voor muizen uit te vinden. Of was dat vóór de telefoon ?
Na de zekerheid besluipt je de onzekerheid. Ik had de telefoon buiten op de gsm gekregen.
Had ik niet opgenomen en haar rustig binnen gaan bellen, had ik de druk niet gevoeld die dat dure bellen met zich bracht ...allemaal gedoe in je kop waar je niks mee doen kan. Ik slaagde erin het voorval te klasseren en niet te oordelen over de noodzaak van het al of niet juist zijn van het gaan samen wonen van Honing en Bij. Het was mijn zaak niet, de 'groei' of de gezondheid van mensen die ik nauwelijks kende. Of was het mijn zaak wel, want mijn naam was ook voor een deel honing en m'n relatie met het noodlot en tegelijkertijd de nooTlot vriendin (waar niet alleen pijn maar ook muziek in zat) vertoonde sommige, dezelfde kenmerken. Een verschil was dat er wél gepraat werd over het waarom en de haalbaarheid tussen alle drie elementen van de driehoek en later van de uitgebreide driehoek...een fase waar je door moet, maar die toch weer uitmondt in het verlangen naar de monogamie...omdat mensen zich toch zo vlug ergens buitengesloten voelen. Als ik sterk en kordaat blijf kom ik nog wel een andere geestgenoot dan de noodlot vriendin tegen...zo niet...het zij zo...achteraf bekeken heeft het toch altijd ergens zin gehad. Ik wil in ieder geval niet eindigen zoals Honing. Van de mensen met kanker die ik ken, waarvan er sommigen al dood zijn is de meerderheid emotioneel alleen of ongelukkig of bedrogen od vol verdriet om een verlies. Zeer ingewikkelde zaken. Je kan geen voor iedereen gelijke oordelen vellen over het waarom van hun trouw of ontrouw. Soms moeten dingen gebeuren omdat het domino effect dat al generaties bezig is...zou stilvallen. Geef mij maar lucht en landschappen. Ik liet het allemaal bezinken en ging m'n Eifelzaden in m'n hofje planten. Op de kleine zakjes met verschillende soorten zaad, stonden de zaaitijden en de afstand die je bij het planten moest laten. In de natuur gaat dat allemaal spontaan...dus ik heb ze meer intuïtief in hun kuiltjes gelegd, de diepte op de zakjes voorgeschreven, wel enigszins volgend.
's Avonds prachtige BBC-documentaire gezien. Over het ontstaan van ruggengraat, ledematen, vingers, ogen, oren,...via wormachtigen en reptielen enz... . De volgende keer moet ik die documentaire zeker opnemen voor m'n collectie. Er zit een prachtige geest-dirigent achter het hele verhaal van de talrijke manieren om bijvoorbeeld eitjes aan land te krijgen en ze niet te laten uitdrogen. Wat me bij m'n droomboodschap terugbrengt...'als je sterft wordt je naar een andere ster gestraalt'. Je bent dan geen elektron meer die rond de kern draait, maar gaat deel uitmaken van de kern zelf. En ik die altijd dacht dat
je zelf bij leven de 'onverschillig-evenwicht'-neutronhouding of de actie-protonhouding van de atoomkern aannemen kon. Toch weet ik dat dat bij leven al mogelijk is...misschien omdat er geen verschil is tussen de micro- en de macrowereld...net zoals ' tijd 'niet bestaat...en toch bestaat...of leven en dood één is.
'Als je sterft wordt je naar een andere ster gestraald' kan misschien ook eicel of zaadcel betekenen...die zijn ook een soort ster...of is de zaadcel ook een ster ? Of een planeet ?
Tijdens een wandeling in de voormiddag zag ik een boer voor de tweede maal ploegen op een pas geakkerd veld. Vóór zijn tractor maalden scherpe schijven het verleden week . Achter z'n ploeg hingen weer schijven met metalen knobbels om de aarde nog fijner te krijgen. Daarachter hing een zaaibak met het zaaigoed...in enkele oogwenken wist ik welke symboliek hier achter zat... : het veld klein krijgen was de evolutie...het zaaigoed de mens. Halverwege de wandeling rustte ik uit op een stapel dakpannen naast het oude vervallen platen kot op de Notenberg. Een oase van niet willen en alleen 'zijn' opende zich voor mij. Ik liet me ook op het gras liggen toen het droog was en de hond kwam soms onder m'n handen stoten om zijn door het gras nat geworden pels te strelen, wijl hij m'n vingertoppen likte. Op de terugweg schoten er weer hier en daar patrijzen en fazanten en hazen weg. Even zat ik op de gesnoeide knotwilg aan één van de beken die naar mekaar toelopen en af en toe in de grond verdwijnen daar waar de mens ze in buizen verder laat open om van het ene veld op het andere te kunnen rijden. De fruitbomen hun bloemen, verschillend van kleur per soort, stonden er weer adembenemend en adem gevend bij tegen de hellingen en in de dalen.
Het werd middag en ik zou bij het oude vrouwtje dat m'n moeder is, gaan eten. Al wandelend in 't buitenland is me dat maar eens overkomen, een boerderij tegenkomen waar je uitgenodigd wordt om te eten. De buurvrouw, wiens moeder ik soms bezocht om haar over de oorlog horen te vertellen, was er ook. Er waren weer een paar vrouwen van hun man weg en omgekeerd. 'We kunnen daar niet over oordelen' was mijn repliek. In één van de twee gevallen ging het om een koppel waarvan geen van beiden een ander had. De vrouw die verhuisd was kwam gewoon nog bij haar man aan huis..."Eén van de dagen wordt hij misschien weer vader als ze zo voortdoen, maar van wie is het kind dan", zei de buurvrouw ? Eén van de tafelgenoten merkte op dat een zesvoudig tourwinnaar nog een zevende keer ging proberen winnen. Ze hoopte dat het hem niet zou lukken want hij had z'n vrouw en kinderen voor een andere vrouw in de steek gelaten..."hij laat die vrouw in de steek die hem bijgestaan heeft toen hij kanker had", klonk het. Hingen de elektronen van het niet vertelde verhaal van 'Honing en de bij' misschien in de lucht ? Ik vouwde m'n krant bijeen en vertrok met het nieuws onder m'n arm. Vijf ecologisten krijgen een soort Nobelprijs voor hun werk op vijf verschillende continenten. In Alaska zijn drie miljoen meren.
's Avonds door m'n sterekijker naar de volle maan gekeken. Wat een streling...en niet alleen voor het oog. In de lente staat de volle maan precies al lager dan in de herfst en in de winter...van het vast punt waar ik kijk. Ook groette een ster me van heel ver...en ik haar terug. Is een ster zoals een eicel dan toch vrouwelijk ? En wij mannen om haar cirkelende planeten ? Observerend valt een mens toch veel binnen.
Net zoals de eerste sterrenkundigen neem ik me weer eens voor door observatie van m'n omgeving uiteindelijk te weten hoe de geest in mekaar zit. 'Observerend' vanuit mezelf als vast punt is een goed uitgangspunt. Als schrijver kan ik me natuurlijk ook verplaatsen en vanuit het standpunt van m'n hond vertellen. De dag erna. In het bos waar ik schrijf stond een boom waar een viertal houten richtingaanwijzers op aangebracht waren. Ze wezen naar bepaalde gedeelten van het bos waar ofwel filosofische, sociale, psychologische of teksten uit nog een vierde dimensie, de 'innercommunikatie' aan de bomen hingen.
Eigen creaties, essays, gedichten, kortverhalen en zo. Ik deed de plakaatjes af omdat niet alleen de belangstelling van de welvarende westerling miniem en niet blijvend was. Ook de boom was dor en had zijn tijd gehad. M'n jongste heeft de boom omgehakt en in mootjes gehakt en ik heb hem vandaag naar hier getransporteerd om onze kachel mee te plezieren.
De natuur zij dank dat er hier toch nog wat gebeurd in de streek. Morgen hebben hier drie georganiseerde wandelingen plaats. Eén van de gezinsbond, één van de wandelclub en één van toeristen met honden, een paar dorpen verder ook één van Natuurpunt. Vanavond is er ook een cocktailavond of zoiets van de jeugdbond om hun kas te spijzen. Zouden ze er zoals wij in de tijd bijvoorbeeld mee naar een betoging tegen de staatsgreep in Chili in 1973 durven gaan ? eind april 2005 Vermits het leitmotiv van de rest van m'n leven zal zijn dat ik het nog wil meemaken dat er geen oorlog en armoede meer is in de wereld, ben ik benieuwd welke gebeurtenissen me in de volgende dagen me in die richting gaan duwen. De laatste zondag van april herontdekten de dichteres en ik een deel van de gedichten die ik voor haar bijgehouden heb...zal ze ze publiceren ? Ik heb ze op computer gezet en haar toegestuurd, nu is het aan haar. Thuis heeft er ene zijn huissleutel verloren en een andere is graag op z'n gemak alleen met z'n lief thuis, merk ik. Ik las een boek met een goede uitwerking van hoe je de negatieve dingen die je naar anderen stuurt, terug op je dak kunt krijgen en welk een symboliek er in de praktijk achter gebeurtenissen kan zitten. Goed beschreven, weer iets waar ik me mee bezig houdt en iets dat ik niet meer moet doen, al ben ik het niet eens met de klassieke in plaats van de genetische verklaring van reïncarnatie. De dichteres had een droom dat ze in een supermarkt een bospaadje volgde en zo met haar waren buiten kwam te staan...en aangesproken werd voor winkeldiefstal. Vermits ik in bossen woon zal dat wel te maken hebben met haar vrees dat als ze zich te nauw met mij verbind dat ze dan financieel wel eens onder water zou kunnen gaan. Mijn Nederlandse correspondente die wél in de klassieke reïncarnatie geloofd, laat op een flauwe manier van zich horen. Bovendien moet ze me nog een boek teruggeven...waar ze niet over rept.
Soms kunnen anderen wél in plaats van niet zoals ik in een boek lees, schuld hebben aan jouw toestand en dan hebben ze ook macht over jouw leven. Bovendien is het niet altijd noodzakelijk dat 'echte liefde' 'onvolmaaktheid' altijd omarmt en accepteert.
Sirach zou een hekel hebben aan vrouwen of mannen waarvan je geen verwachtingen mag hebben en zeker aan hen die hun schoonheid en maatschappelijke zekerheid belangrijker vinden dan hoe ze met mekaar omgaan. In een uitzending over Congo zie ik onder een mikroskoop een wormachtige bacterie of virus die slaapziekte veroorzaakt. Vermits het leven, voordat het botten had, 'wormen' waren wijst het niet uitgeroeide van die ziekte misschien symbolisch op het qua ontwikkeling blijven hangen in de sociale evolutie...waar wij de welvarende wereld, mede door ons gebrek aan belangstelling voor de armere wereld 'medeschuldig' aan zijn.
Ons ma is 81 en heeft als weduwe die haar man niet meer moet opletten op z'n ziekbed de tijd om te wandelen...al raakt het menske niet ver meer. Ze heeft nu ook ontdekt dat notenbomen en eiken het laatste hun bladeren ontplooien. Noten staan symbool voor hersenen en eiken voor taaiheid en duurzaamheid. Symbolisch heeft ze m'n filosofie begrepen...het doel van de evolutie is de ontwikkeling van het enige echte duurzame...'het spirituele'. In de Sint Germanus kerk brande ik een kaarsje ter ere van de vernietiging van het fascisme. Een vrouw zei me dat ik het kaarsje niet mocht zetten waar ik het gezet had. Ze toonde me de weg naar waar de kaarsjes stonden...op een metalen tafel...die net toen belicht werd door het zonnelicht dat van achter de dikke wolken door het kleurrijke rozet van het glasraam binnen scheen. M'n wens was zeer diep...die moet ooit eens uitkomen...zeker omdat ik weet dat ik een samenlevingsmodel en tactieken ontworpen heb om zonder burgeroorlog naar een betere wereld te gaan.
Op 't ex -werk blijkt men een subtiele tactiek gevonden te hebben om iedere statutair aangeworvene buiten te wippen, na alles wat men daarvoor al geprobeerd heeft...uiteindelijk beland je op de dop natuurlijk. Er zijn meer en meer tekenen dat er meer arbeidsplaatsen naar landen met lage lonen verhuizen en dat goedkopere producten de klassiek sterke economieën 'bedreigen'. Wij westerse loontrekkers betalen nu voor al die jaren dat we niet gestaakt hebben tegen de lage lonen in de rest van de wereld of tegen oorlogsvoering of werkeloosheid en uitsluiting in onze eigen rangen...we krijgen het deksel op onze kop. Verder heb ik de één of andere slimme uit de bankwereld horen zeggen dat het twintig of dertig jaar gaat duren voordat men in het Oostblok op ons loonpeil gaat zitten. Kan het kapitalisme zich dan toch niet meer redden en sleurt het ons mee in zijn ondergang of is er nog een overgangsoplossing zoals de mijne mogelijk ? Al deze tekens bepalen misschien mee de beslissing van het koppeltje dat morgen komt zien of ze m'n natuurstulp en bos en vijver misschien kunnen kopen of huren. Blijf ik plaatselijk m'n filosofie uitdragen of moet ik meer de rest van de wereld in. Ik ben vol vertrouwen in m'n lot zoals ik mensen lijk te helpen door vol vertrouwen in hen te zijn...meer dan door te zeggen wat ze best kunnen doen.
Een sleutel laten bijmaken. Als vrouw en man slot en sleutel zijn hoeft er aan de sleutel maar één klein stukje verschillend te zijn en de sleutel past niet in het slot.
Drie vissen van iemand met een kapot aquarium in m'n vijver gelaten..."die kunnen er misschien niet bij" grapte ik...terwijl ik daarna in m'n eigen weer een nieuwe vergelijking liet geboren worden : als alles niet zo onder de heerschappij van het geld zuchtte...was er veel meer mogelijk op de wereld. Maar een andere vergelijking verdrong die eerste : voor liefde is er altijd tijd genoeg...de vissen hebben plaats zat, de oceanen zijn groot genoeg...laat maar vloeien die liefde.
Als je een sterke binding hebt met iemand en er dus veel koorden, draadjes of touwen...wie weet kettingen tussen mensen bestaan...is het natuurlijk moeilijk losraken. Eigenlijk zijn deze verbindingen voor het oog gedeeltelijk onzichtbaar en zal de camera die ze kan zien nooit uitgevonden worden.
Tweemei05. Monday morning. Donder in de lucht...de hond blijft kort bij me, want donder betrouwt hij niet...hij kijkt alle kanten uit, maar kan niets zien dat de donder voorstelt. Zoals wij ook moeilijk om kunnen met al die dingen die je niet zien kan. In Mons was de laatste dag van mijn burgerlijk arbeidend leven (30/05/05) een tentoonstelling over de geschiedenis van alle soorten 'anarchisme'. Ik ga aan de hand van het programmaboek en de internetadressen eens zien wie allemaal een bijdrage geleverd heeft aan de het anarchistisch deel van de zoektocht naar een betere samenleving en een beschouwing van wat geloof en de man-vrouw-verhouding filosofisch betekent. Als je de reuzengrote affiches van de jaren dertig leest waarmee men bijvoorbeeld in Frankrijk de proleten verwittigd van niet in dezelfde val van de eerste wereldoorlog te lopen...dan sta je toch wel even stil bij de vraag naar onvermijdelijkheid of vermijdelijkheid van de dingen. Terug buiten...al zijn de anarchisten nog niet aan de macht, hetgeen ze per definitie niet willen...de burgerij heeft toch mede onder druk van de anarcho's toegestaan dat de ellende van vroeger voor de meesten althans in het rijkere deel van de wereld werd verlicht. Om hen van de nodige solidariteit met de onderdrukten in de armere wereld af te houden (ook met de armere wereld in de rijke wereld), organiseert men allerhande brood en spelen met soms veel decibels lawaai en journalistiek van een zogezegde onpartijdigheid. Ook rekent men op de biologische instincten van de onderdanen : het ik of wij-eerst gevoel. Met m'n mobilhometje reed ik van Mons ook lans Quaregnon, plaatsje waar een etappe in het 'vierkantig'-socialisme geschreven werd...non quaré, het socialisme, de ronde aspecten ervan, het subjectieve, telt ook mee...en die moeten we ook onder de knie krijgen...de objectieve wetmatigheden zijn nu al lang genoeg. Ik voelde me geweldig, alleen reizend onderweg...ik kreeg er een enorme rust van die zelfs niet vernietigd kon worden door een gekwelde Wi die ik op m'n terugweg zal ik maar zeggen tegenkwam. Ik miste een conférence over Congo, maar ik zal het boek wel kopen. De socialisten, communisten, anarchisten en al hun onderverdelingen...begrijpen één ding niet, en dat is dat we een programma en tactieken moeten uitdragen die én burgeroorlog vermijd én een verdere opsplitsing in -ISTEN van allerlei aard onmogelijk maakt.
De picnic aan de zoetwaterkapel in 't Meerdaalwoud was ook mooi.
maand.09/05/05 De voorbije dagen is m'n innerkommunikatie gekelderd door weer eens een bronchitis denk ik, na drie jaar niks nu ineens al drie keer op enkele maanden dit jaar. Hopelijk duurt deze geen weken zoals de twee vorige. Ik weiger dokters en pillen en bijt door. Tijdens het doorbreken van de aanval van mijn buiten-lichaam-deeltjes een beetje sterke drank (die ik anders niet gebruik) om me niet compleet kapot te hoesten en beroerd te vinden...enkel de eerste paar dagen tot mijn verdediging goed losgekomen is. En zeggen dat ik me op dertig april nog zo goed voelde...'op mijn weg', één mei ging nog, twee mei ging er een ontmoeting in de namiddag niet door...de ontmoeting werd naar de derde verschoven, maar toen was het verlangen er niet meer. Ik had het al moeten weten van mijn I.K. (innercommunicatie) die voormiddag op de knotwilg boven de beek. Vóór m'n studie van de brochure over de tentoonstelling van het anarchisme dacht ik zeer sterk aan Ernest VN , een overleden kameraad van me. Onverklaarbaar. Een voorspelling van de week 'onder de voet zijn' die zou volgen of iets met mijn studie van de rtbf-brochure die voor me lag ? (radio Belge)
Pa zijn is veelal naarmate je ouder wordt een beetje Vaticaan worden...het been stijf houden zodat men niet te veel afwijkt van de regels...teveel ruimte geven is niet altijd voordelig voor persoonlijke ontwikkeling. Veel vertrouwen blijven hebben ...helpt. Misschien zijn er wel krachten bezig die hetzelfde met mij voor hebben...(in de 'hemel' en op 'aarde'). Met hemel bedoel ik bijvoorbeeld aanwezigheid van lucht en licht en golven...van gelijk geaarde 'heengegane' energieën of onuitgesproken zaken waarover in een gesprek iemand anders begint omdat jij ze vergeten was...ze hingen in de lucht. Naar de mis voor mijn voorouders en die van anderen geweest. Als de pastoor niet meezong in de micro, dan zou de mis mooier zijn...omdat de koster zo schoon zingen kan. Ne zachte mens de koster van ons dorp, wordt alleen kwaad als de rechtvaardigheid het vereist. Onze pastoor doet eigenlijk ook z'n best. Goed dat er tijdens deze vaak bewolkte donker-weer-dagen goede documentaires op tv waren, want mijn creativiteit of lang kunnen lezen staan op een laag pitje.
Zijn de benamingen die we gebruiken wel passend bij hun werkelijke inhoud ? 'Mijn vrouw' = iemand waarmee je kinderen hebt. 'Mijn echtgenote' = iemand waarmee je een contract hebt. 'Mijn minnares'= iemand waarmee je al dan niet buiten het medeweten van haar man of echtgenoot een hopelijk meer dan erotische relatie mee hebt. 'Mijn vriendin' = een platonische verhouding. Mijn vrij vriendin : een erotische verhouding met een niet gebonden iemand. De zon ziet al de elektronen die rond haar draaien heel graag. De zon bezoekt de aarde tweemaal daags en al is het op veel plaatsen koud en nat overdag...de wolken hangen in haar weg. Misschien moet ons weer wel ons weer zijn om het leven in stand te houden op aarde ? Toen er nog geen mikroskoop uitgevonden was bestond er al misschien een tuinder die gewoon was om met verschillende soorten plantenzaden om te gaan en die ook het leven in het water observeerde en toen hij de kikker-dikkopjes in het water zag de vergelijking naar het uitzicht van het mannelijk sperma doortrok. Zo iemand voel ik me met al onze huidige kennis, wanneer ik achter de ontbrekende inzichten tussen leven en dood probeer te komen, wanneer ik dingen lees of sterrenstelsels op tv bezig zie of in een oude tronk een kolonie van 't één of 't ander ontdek ... .
Nog te vertalen dromen van mezelf en anderen
-Brigitte op droombezoek in de wittebroodsweken. Te gevaarlijk om uit te leggen.
-De koe die grootmoeder als kind opslokte(droom gehad door GVC als kind. Voorspellende droom. Op hoge leeftijd weet ze hem nog(ondanks tweetalig geschoold en op gemeenteadministratie werkzaam zowel bij ouders als schoonouders aanvankelijk op de boerderij ingeschakeld, later in fruitteelt en handel en ouderenverzorging)
-Vervolgdromen : 1.vader wil weer kunnen gaan 2.verjongde vader blij pikketten aan 't maken
Tijd voor weer een lading theorie
Te volgen methode. Dag notities in 't rood in een schrift. Gebeurtenissen. Dromen. Gedachten. Beelden. Dialogen. Woorden.
Aan de andere kant in 't blauw in 't kort de theorie die er uit te distilleren valt. Dan het allemaal opschrijven waardoor er weer diepere inzichten en verbanden geboren worden. Heel je omgeving speelt al van toen de personages ervan mekaar nog niet kenden, generaties lang al een rol in de zich steeds ontwikkelende toekomst. De volgende vondsten vloeien voort uit een reis naar Noorwegen, alleen met m'n mobilcaartje en gaan de verderzetting van het NU-dagboek vooraf. Sommige vondsten zijn al in het voorafgaandelijke stuk over een grootvader van mij verwerkt...als resultaat van de dagen na de reis. Een praktisch verslag van de reis heb ik in geschreven vorm aan een groot ruitschrift toevertrouwd. Het is lectuur voor diegene die me niet wenst gek te verklaren. Dit is andere koek.
Het regent te lang, 'wat een weer zou je zeggen'. Bedenk dat de totstandkoming van het biologische leven een veelheid van verschillende weersgordels nodig gehad heeft. Bij een temperatuur van twintig graden overal was het misschien niet gelukt.
Het genie der schepping voorzag ook meerdere soorten geografische omstandigheden opdat de biologische soorten en de mens verschillende soorten weerstand zouden kunnen opbouwen...nuttig in geval van nieuwe ziekten en wijzigingen in voedingspatronen.
We zitten in de fase dat de dorpsgrenzen en hun combinaties opengebroken worden naar de rest van de wereld toe. De genetica beleefd nu al een tijd één van zijn revoluties die mede door de geschiedenis tot stand gekomen is. Als de mensheid één geest is, één met de rest van het heelal, één en verbonden...dan is de immigratie van de continenten waar de mensheid vandaan komt naar de continenten met het blanke deel van het ras, niet alleen een gevolg van economische en amoereuse omstandigheden, maar ook een bewuste zet van de genetische wijsheid en alle daarmee verbonden ziele roerselen. De continenten dreven uitéén terwijl de jonge mensheid zich van het ene continent naar het andere haastte...de mensheid doet pogingen om weer van alfa bij omega te raken. Van het begin tot het einde.
In de vroegste perioden van de geschiedenis, gebeurden zulke bewegingen binnen één continent of een gedeelte daarvan. Vanaf 600na C tot de elfde, twaalfde eeuw landen de Vikingen bijvoorbeeld op delen van Groot-Brittannië, Ierland en heel Noord Europa en verder. Ze zijn niet in vrede gekomen en we hebben ze niet kunnen verwelkomen. Teveel drift moest nog worden uitgezuiverd. Dus kon de geschiedenis moeilijk in een humanere zin verlopen hebben. Ondertussen is die vrede wel min of meer bereikt en is er een gemeenschappelijke wereldtaal uit voortgekomen. Als tegengewicht en andere manier van uiten zijn er gelukkig ook nog het Frans en het Spaans en alle andere talen en dialecten overgebleven. Misschien daarom dat de Vikingen in Zuid Europa een blauwtje opliepen. Heerlijk hoe een aantal verwante talen op mekaar lijken en anderen totaal verschillend zijn. Boeiend om over heel Europa bijvoorbeeld mensen proberen te verstaan...ik hou dan van die mensen die voor de gelegenheid traag praten willen. Laat ons in 's hemelsnaam iets doen aan ons filosofisch en sociaal bewustzijn zodat we oorlog en armoede uitschakelen kunnen en ons meer met onze ware bestaansredenen kunnen bezig houden. Onze politiekers zijn het resultaat van ons bewustzijn, dus is er nog veel werk aan de winkel.
Laat ons niet teveel dromen over 'zo zou het moeten zijn' en ook niet teveel in 't verleden blijven steken; maar er de lessen uit trekken en het NU ontleden en een strategie ter verbetering van toestanden uitwerken.
De ruimte draagt de aarde, deze draagt de zee, deze draagt het schip. Ons lichaam onze kajuit in het heelal.
Genetisch is er van vele anderen in ons iets terug te vinden. Onze stamboom loopt langs dezelfde lijnen als die van de geschiedenis.
Het is een waterloop met watervallen die alles en iedereen meesleurden...met uitzonderingen op die plaatsen waar een schuine steen tegen de richting van de waterloop omhoogstak, waardoor het water er in een boog overheen stroomde...een plek met alleenlijk lucht scheppend...een oase voor denkers wiens gedachten al wat meegesleurd werd bestudeerden. Zo zit ik hier ook in mijn chalet met zeventig percent water en 30 percent aarde en bos errond. Met een bibliotheek en digitaal en kabeluitzicht op de wereld waarin ik al in tal van situaties vertoefde. Na mijn scheiding ging ik eens alleen op reis en ontdekte de verschillende genetische achtergronden in mezelf : de artiest, de wereldverbeteraar, de liefhebbende mens...
Bij de start van m'n pensioen deed ik hetzelfde en ontdekte dat de alles relativerende schoonheid van de natuur slechts de vonk van de verborgen geesteswereld is en dat de psychologie en geneeskunde alleen de kapitein van ons schip zien, niet wie er nog allemaal genetisch aan boord is. De kapitein moet weten naar waar de reis gaat en waar de klippen liggen...loopt het verkeerd helpen geen pillen maar inzicht in relaties, in de maatschappij en in het goede in de mens de ziektebeeldoorzaken weg.
Zowel de platonische als de goed lopende monogame als alle andere soorten relaties, zijn afhankelijk van iemands in de genen ingezalfde zieler roerselen en allerlei omstandigheden...die de voltooiing van de innerlijke zoektocht naar rust als einddoel hebben. Of je nu in een driehoek functioneert of helemaal alleen door het leven gaat...je kan er niet aan ontkomen. Hoe je je voelt en wat je achter de rug hebt valt uit de spanning van je pezen, je stem, je handdruk en honderden anderen tekenen af te lezen...om van je woorden nog maar te zwijgen. Er zijn wel aanrakingen en woorden en ervaringen die die pezen, stem, woorden...tijdelijk in form kunnen brengen...maar de echt blijvende aanrakingen heeft ieder door middel van anderen in zichzelf te ontdekken...schreven al mijn talenten op deze hoogdag van goed voelen samen. Talenten al door tal van levens uit de grote stamboom der genetica en verder verzamelt. Al die dingen opgebouwd door het goede in ons, oorsprong van de micro-en macrowereld...einde en begin van elk verdienstelijk leven.
Zet je ergens rustig en beeld je jezelf in relatie tot dat goede in en stel je vragen over alles waar je mee zit en probeer de antwoorden laten binnen te stromen...neem je een aantal gezonde levensgewoonten voor zodat je fysiek in form komt om meer kennis over de wereld op te doen. Als je voor al je problemen een overgangsoplossing of meer dan dat gevonden hebt beeld je dan de zon in en de planeten die er ronddraaien...ken je de volgorde al vanbuiten ? Denk aan het goede, wens het goede, wordt het goede. Denk aan hen die je omgeven en wil het goede voor hen. Zodoende 'leeg gemediteerd’ en toch boordevol goed gevoel...krijg je misschien een beeld binnen waarover je je verwondert en dat je niet zozeer moet verklaren maar waar je uit putten kan...misschien een fantasie of iemand waarvan je ooit genetisch deel van uitmaakte. Als je reist kan je onderweg heelder landschappen in gedachten aan mensen opdragen...soms denk je zelf eerst aan iemand en dan staat daar plots een landschap voor je dat met die persoon z'n symboliek overeenkomt...'een afgezonderde chalet met een ketting voor de oprit met daarop nog een verboden-toegang teken bijvoorbeeld'.
Elk macrogegeven heeft ontelbare micro gegevens als je ze naar kleinere punten leidt...de menselijke geest is tot geniale metaforen allerhande in staat. Tot geniale misleidingen of omleidingen ook natuurlijk. .
Ik zong 'alle Menschen werden Brüder op zeven verschillende manieren' op één van de mooiste tochten door Noorwegen...toen ik die dag een Franstalige Belg per fiets tegenkwam...een filosoof die ooit op dezelfde camping gewoond had als ik, maar dan voor mijn tijd. Hij had meer dan 2000km op zijn kilometrik staan. Het was de dag dat ik een roodgeelzwart belegde boterham at. Rode choco, gele honing en zwarte siroop...eerst achteraf toen ik aan 't eten was viel mijn oude Belgische frank. Mensen die mekaar moeten ontmoeten zullen mekaar ontmoeten al moeten ze ervoor tot in Congo gaan. De wijsheid van de genen lost dat allemaal via zijwegen op. Mede door toedoen van de vele plannen ontredderende oorlog gingen mijn ouders dan toch niet naar Congo. Ondertussen heeft een nicht van mij via haar man en kinderen en kleinkinderen wel een twintigtal directe connecties in Afrika opgebouwd.
Ik vertelde iemand dat het toch wel een straffe moet geweest zijn die Jezus in den tijd. Geen letter geschreven, kameraden die weinig gestudeerd hadden en den heilige geest die hij beloofde...en die mannen die de grootste schrijvers van hun tijd werden.
Alles is taal. Van de oerkreet tot het Latijn en Grieks en verder tot wat de ijsvogel ons allemaal leren kan. Je moet alleen leren luisteren.
Dan zegt de vuilbak internationaal 'garbidge' zowel als 'poubelle' als je hem dichtklapt en betekent hetzelfde woord een ander ziele roersel in een andere mond, in een andere zin, in een andere context. Je moet ook leren observeren en interpreteren...dan versta je dromen en stemmen die je iets aankondigen, niet alleen buiten, maar ook in jezelf. Je moet leren van als je een echt goed standpunt of gevoel hebt dat te koesteren...begin je te twijfelen dan nodig je de telepathie in de lucht uit om bij je binnen te dringen en je uit koers te brengen of te verzwakken. Je moet niet altijd motten krijgen om je onderuit te krijgen...agressie werkt ook op afstand. Als je dat genoeg oefent werkt dat zoals bij een waarschijnlijk heel vervelende gsm-oproep die je niet wenst op te nemen. Echt bedreven mensen in die dingen nemen bijna altijd op, behalve als er iemand in een bepaalde situatie voor zich nodig heeft dat er niet opgenomen wordt. De geest is inderdaad onpeilbaar vertakt en zit vaak verrassend mooi in mekaar...als je geloof maar groot genoeg is. Op 't einde van m'n reis, bezocht ik een uitroeiingskamp en riep er heel hard 'smeerlappen' voor al wie dit destijds niet had gekund. Terug in m'n dorp, bezocht ik ook het kerkhof ter hunner ere. Ik verliet het met in m'n hoofd hun stil gefluister...niet in 't verleden blijven steken, lessen leren, het NU ontleden, strategie plannen, geduld hebben...kordaat zijn. Toen kwam ik het echtpaar tegen dat de graven delft.
"Jullie hebben één van de speciaalste beroepen", zei ik . "Dat van jullie en dat van vroedvrouw". "Misschien schaffen ze het op een dag ook af en laat men ons in proefbuizen geboren worden en schiet men onze asse de ruimte in". Ze vertelden me veel van wat er aan hun beroep te pas kwam. Ik hun over noordelijker kerkhoven met veel groen en minder steen op de heengegaanen. Zijn de heengegaanen het volk op de boot en niet de kapitein op het schip van hun nog genetisch levende afstammelingen, vroeg ik me af . Bestaan die heengegaanen wel afzonderlijk in een Hiernamaals en is dat hiernamaals slechts een proefperiode om het Daarnamaals te bereiken ? Kwam vandaag iemand tegen wie ik de 'eerste progressieve vrouw van het dorp noemde' omdat ze vergaderingen tegen van alles en nog wat bijeenriep. Al heeft iedere generatie zijn eigen progressieven, dertig en meer jaar geleden ging het tegen de aankoop van gevechtsvliegtuigen en staatsgrepen in Chili en zo. Dat progressieve zat ook in haar zus en broer en de mensen met wie die mensen scheep gingen. Hun ouders, waarvan één koster met hemelse stem en zijn pronte vrouw waren er ook. Hun grootvader werd een uur na mijn opa begraven. In hun naam verborgen 'sta'...sta op voor recht, tegen onrecht. Anderen met die naam in andere takken van de familie vulden dit natuurlijk in met 'sta alleen op voor je eigen recht'. Een afstammeling daarvan zei me ooit dat een bepaald iemand me graag zag...aan de domino's daarvan terugdenken is boren in de ondoorgrondelijkheid met een boor die nooit lang genoeg is. Het was zijn tip, maar het was wel mijn keuze...omdat het lot toch perfect verklaarbaar maar ook veelal ondoorgrondelijk is. Van al de duizenden mensen die ik leerde kennen kan ik me niet de namen herinneren. Als ik hun namen lees kan ik er wel altijd een gezicht en belangrijke anekdoten bij bedenken. Van alle dromen die ik had herinner ik me er weinig, maar als ik in m'n droombestand kijk en ze herlees, komen ze bijna allemaal terug. Alleen de voor je koers belangrijke blijven je altijd zonder schrijven bij. Het heden is de proefbuis waarin het verleden de toekomst baart
De zondagmis Graag had hij zovele andere woorden gebruikt om het geloof in het leven uit te drukken. Meer communicatie inbouwen tussen de tempelbezoekers zou ook niet slecht zijn want ieder trekt zich in zijn op familiebanden gebaseerde stulpen terug, eens de hostie die Christus zou meebrengen geconsumeerd. Hij zette na zijn moeder nog een buurtvrouw bij haar huis af. Eens trotse kleine boerin...nu levend in de reuk van het grootschalige zwijnenfabriek. Zonder dat ze het weet klaagt ze ook de grootschaligheid van een ander bedrijf aan. Haar voordeurbel op pillen dreef op het water van de overstroming...eigenlijk woonde ze daar niet meer.
Storm over het Hageland Vrijdagnamiddag. Een oud vrouwtje die ergens te midden veel beton in het groen woont. Al het water van de omgevende daken vloeit naar het lager deel waar ze woont. Haar ene dochter in 't buitenland. Haar tweede dochter op verplaatsing voor familie. Dus legde ze zelf de zandzakjes, want veel buren zijn er daar niet te bekennen...begon ze zelf wat water weg te keren. Dag na dag andere en dezelfde maar nooit dezelfde gebeurtenissen. Aan zee, goed weer, binnenland overstroming net zoals de zee dagelijks overstroomt. Onze levens bestaan uit ontelbare andere kanten.
Het blonde meisje Van acht. Woonde bij haar vader in. Vroeger verdiende haar vader veel centjes toen hij nog bij zijn eerste vrouw getrouwd was. Hij werkte hele lange dagen lang en één keer de week ging hij uit en bleef hij hangen. Zo kreeg hij het idee dat er toch nog meer in't leven was en dat een huwelijk met weinig sex geen huwelijk meer is. Een Tenerifiaanse schone veroverde toen zijn hart, haar mamma. Drie jaar werkten papa en mamma in de frituur samen. Het voortdurend Spaans in de te snelle en te hevige vorm gebruiken, was er eigenlijk te veel aan met twee tantes en oma ook in huis. Zo bleef ze uiteindelijk alleen met pappa over. Papa heeft nu een vriendin die niet bij hem woont...omdat ze veel te jaloers is, zegt pappa zelf. Laatst kwam er een mijnheer een frietje halen...omdat de toog gesloten was, tilde hij me erover want papa was bezig. Toen deed pappa zijn verhaal aan die man...ik denk dat hij een schrijver was...hij heeft zeker gezien dat mijn broek vuil was en gefantaseerd hoe en waar ik die dag overal met mijn kameraadjes gespeeld heb. Papa vertelde ook nog over mijn halfbroer die al groot is...misschien ziet diens mamma pappa ook nog wel graag.
Oude beroemdheid in Tienen Hij had net de woensdagkrant gekocht en dacht een paar uur in de wagen onder een boom te gaan lezen. Er kwam een statig serieus kijkend figuur in m'n richting...hij stapte zuur en permantig door, zonder naar Jan en klein Pierke te kijken...dus ook naar hem niet. Hij kende hem toch van ergens...ah ja, toen hij gepasseerd was, wist ik het...die omroeper van de televisiejaren stillekes. Waarschijnlijk geen grote afscheidspremie gehad. Wat is beroemd zijn toch zielig. In plaats van in de wagen zette hij zich deze keer met z'n krant op het verlaten terras van een café...een half uur voor het open ging. Sommige dagen staan er voor twintig minuten interessante dingen in de krant...andere dagen voor twee uur. Laten we voor vandaag onthouden dat de helft van de mannen van 25 nog bij hun thuis wonen.
Het café ging open. Binnenin na een tijdje twee maal twee mensen die een praat duo vormden en drie enkelingen. Hij aan de toog. 'Mensen die mekaar niet kennen mogen mekaar in een café niet aanspreken', zo'n atmosfeer hing er in de kroeg...en 't was nog wel een theaterkroeg...echt theater dan. Na een tijdje ging hij naast een man van 58 zitten. Vanop het terras had hij hem zien aankomen en hij vroeg zich af waarom iemand zo zuur kon zijn...zo tegen zijn goesting bestaand. Hij lanceerde een aantal onderwerpen. De vlooienmarkt in Tienen. "Sinds die vreemden hier rondlopen ga ik er niet meer naar toe, mensen van hier die op de dop staan worden van de markt geweerd en die vreemde van de ocmw (openbare ondersteuning) mogen hier staan". "Is dat wel zo jong?" Hij zei hem dat hij iemand kende wiens dochter een prachtfamilie met kinderen en kleinkinderen had al sinds ze als jonge maagd met een Congolees getrouwd was". Tegen Congolezen had hij niets. "Het zijn die van daar en van daar die...". Het ging ook nog over op pensioen gaan, waarbij hij zich weer afvroeg hoe het mogelijk is dat mensen denken dat ze geen macht hebben om af te dwingen dat ze vroeger op pensioen zouden mogen gaan. Sommigen zouden ze best langer laten werken want die weten toch niet wat doen met hun tijd dan zuurheid te verspreiden...of anders zou je ze naar een herscholingsproject moeten sturen. Hij had beter bij die oude warm lachende vrouw gaan zitten. Net als de man vertrok ze. "Je vriendin is zeker met vakantie", zei hij en passant. "Ja, met ne caravan...en da's niks voor mij", zei ze toen hem duidelijk werd dat er toch ook een stroef iemand achter dat uiterlijk schuilging. Zij ging in september op hotel. Hij betaalde de magere invallende cafévrouw met het punkkapsel en vertrok na een babbel met iemand die er als een gediplomeerde Sikh uitzag maar vloeiend Tiens dialect praatte. Op het T-shirt van de cafébazin ? stond in 't Engels 'Ik ben nog altijd maagd'...met één regel erbij...'dit is wel een heel oud T-shirt'.Ze was wel héél vlijtig, maar moest zijns inziens toch geen schrik hebben om meer met de klanten te dialogeren...zeker als je zo een bloesje durft dragen...het was misschien haar eerste stap naar het aanleren van communiceren met mensen...ze had eens iets gedurfd.
Iedereen z'n verhaal trekt lijnen door het onze. Zelfs de man vóór hem in de krantenwinkel, die dat pak sigaretten voor z'n vrouw ging kopen trok een lijntje door z'n leven : "Zit ze weer zonder ?" , zei de verkoper..."Ja, en zeggen dat ik zo achter haar gelopen heb...en ik ga nog regelmatig naar Scherpenheuvel om die kaars uit te krijgen die ik daar vroeger voor gebrand heb".
Tot daar voorbeelden van kleine lijnen die een dagelijks leven doorkruisen...de grote en grotere lijnen zijn die die mensen ongeacht grenzen van landen en echtelijke status toch zo'n leven doen leiden dat ze uiteindelijk mekaars pad kruisen. Je eigen lijn loopt altijd alleen...net zoals je sterft...iets wat je ook alleen doet. Soms lopen lijnen een tijdlang samen maar uiteengaan doen ze toch... als ze niet vrijwillig samen verder willen doorlopen...zoals je met de ene bik over de andere schrijft. Welk is de ideale tijd om samen als lijn te lopen...dat zal voor iedereen anders zijn en afhankelijke van de kinderlijntjes die de lijnen zelf ontwerpen. Afhankelijk ook van 'instelling' tegenover 'de andere' en het leven, een instelling die het resultaat is van zoveel deelleventjes die men langs genetische weg meestal onbewust beleefd heeft. Verbetering van dingen die ongelukkig maken komt er alleen als de mensen, de 'domino's', die NU aan 't leven zijn de kracht hebben om te blijven staan...en de domino's die zij uitkiezen om aan te tikken, zelf uitkiezen...in zoverre dit al mogelijk is en de regels van het spel al dan niet bepaald worden door een hiërarchie van wetmatigheden binnen de verbondenheid van bepaalde groepen van mensen...met ieder hun eigen functie. Net zoals de elektrische draden van een chauffageketel maar op één manier de onderdelen ervan verbindt...kunnen mensen onder mekaar ook voor kortsluiting zorgen...ze moeten alleen weten wat ze moeten doen om dat te vermijden...als ze warm en aangenaam willen blijven. De echte details ... geheimen voor eenieder... in 't beste geval even vasthouden en dan weer weg. Het water rimpelde, zonder dat de wind de oorzaak was.
De eenden stonden op misschien wat brood te wachten. 't Was een karper die door het wateroppervlak uitkwam. Als protest tegen de massale vissterfte in Noord-Frankrijk. Het lijkje van het lelijke eendje dat bovendien niet kon slikken, aan de geurige bosgrond toevertrouwd. Aan de rand van het water gaan zitten.
Ik heb wat ik een PIA noem, passing it all, diepe analyse en indrukken volgen mekaar op
opgaan in de natuur terwijl al de rest in vrede de revue passeert.
De eekhoorn op tien meter van, komt nog altijd dichter bij.
Als het gedeelte lucht en licht...dat na m'n dood overblijft ook zo'n bewustzijn heeft, zo'n zalig gevoel geeft, wil ik daar voor tekenen. 't Lijkt op zoiets als na zalige seks, maar anders...NOG STERKER.
Wat me met m'n geliefden bindt is het genieten van haast kinderlijke dingen. Die zo vluchtig zijn dat je ze zelfs niet kunt onthouden. Zoals ware speciale energie ook moeilijk bereikbaar en vluchtig is.
Weet je nog onze kinderen, die waren ook vindingrijk in uitspraken.
Eerst kakken in het bos, dan terug een PIA-gevoel opbouwen
en wat zwemmen. Misschien voor de eerste keer dit jaar, de kachel aan na 't zwemmen.
Er zonder is eerst koud hebben en dan toch beginnen gloeien, zonder kachel.
Benieuwd welke gedachtegang er tijdens het zwemmen zal zijn.
Moet ik die of die auteur geen mail meer sturen ? 'Als je gekakt hebt kan je beter ademen en stroomt er precies weer licht je ogen binnen', dacht de sjamaan. 'Sjamaan' : op bepaalde tijdstippen in welbepaalde ruimten bepaalde aard gebonden zaken doen waar men z'n handen en de rest van z'n ziel moet voor gebruiken ten einde de nodige rimpels in het telepathisch netwerk te brengen.
Twee takken van één boom in het water. De rest heeft nu meer kans om overeind te blijven. Eén stuk van de berk gaf het verticaal zijn op. Het met de zaag onder water zagen, een totaal nieuwe ervaring voor mij en de zaag. De berk liet zich blij op het water trekken en in de winter blij opbranden.
Zoals vroeger, toen hij trots in de lucht stond en naar het licht reikte,
kan de berk nu weer naar boven gaan; terwijl z'n asse beneden zal blijven.
Hij die vroeger uitstraalde zal zich nu laten uitstrooien.
M'n vegetarisme heeft z'n grenzen, als de oude hond Porto hier een eend pakt, zal ik ze wel opeten. Wel raar dat sommige honden katten doodbijten en anderen er mee kunnen leven. Een domme vis die bijt, doet dat misschien omdat er beneden eentje te veel zit. Net terug van het zwemmen. Twee achten van elk honderd meter gezwommen en in 't midden aan de koorden over de vijver gehangen en me voortgetrokken om het koude water nog meer te voelen. De herfst begint zijn mooie vergankelijkheid in steeds heller en donkerder kleuren tentoon te stellen. Uit het water komend, heb je geen kou, scherpte van zien en bewustzijn is heel helder. Nu regende het en ik ging binnen in m'n blote thee zetten.
Nu zou ik heerlijk willen gaan slapen, maar het werk om den brode wacht.
Ze ziet er extra mals uit. Heeft waarschijnlijk veel zin in me. Denkt ze dat ik het met Awi gedaan heb ? Nee, het komt van die andere vorm van natuurbeleving meisje.
Ik heb het met de natuur gedaan, vandaar. Wat gebeurd er met de energie van niet-uitgesproken zinnen : zoals : "Een vrouw aankunnen is niet zozeer een kwestie van potentie, maar van invoeling...er komen geen dwaze fantasmen bij kijken". "Dwaze fantasmen duiken vaak vanuit onvoldoende inleving op...of uit tijdelijke of definitieve onevenwichten tussen mensen"...”of uit absoluut toch willen klaarkomen ,“Stresseert allemaal jullie eigen, niet meer met mij...mijn maagmieren ontwaken als dit te lang duurt".
"Haar mimiek wordt weer als honing, maar deze jonge heeft er voorlopig geen zin meer in". Kringlopen der liefdesbeleving.
Prelude. Dinsdagavond. Gebedswake. Geen tranen. Zelfverzekerdheid, Blije uitstraling. Verdeeldheid tussen zussen overledenen. De dode, nog altijd merkbaar het verschieten van wat hem plots overkwam. Twee van z'n zonen. De oudste en jongste condoleerden mee. Rustige onbewogenheid. Het harde deel van m'n schoonmoeder in die oude vrouw haar ogen. Jongensachtigheid in die van haar man. Verdwijn oh alle last van vroeger. Neven en nichten van z'n ex begroet.
"Dat morgen alle duiven een keer langs de toren mogen vliegen. En dat de fanfare spelen mag...want het was toch een duivenmelker en muzikant...zowel als één die tussen de fruitbomen toefde"...zei hen de gescheiden man. Begrafenis. Een kaartje geschreven : Aan de rouwenden : Zoals een duif niet kan stilstaan terwijl ze vliegt. Zoals de muziek van de fanfare niet even bevriest...zo zal ook de dode z'n zachtaardigheid niet verdwijnen".
Aan wie het kaartje geven ? Aan een zoon om het voor te lezen aan de weduwe ? Aan de ex ? Aan een begrafenisbediende ? De familie kwam de kerk binnen...al minder verdeeld dan gisteren. Slechts één zus zat achteraan in de kerk in haar sinds kort...invalidenstoel. Hij zag ook twee van z'n zonen...de twee jongsten...de jongste naast z'n moeder. Haar achterkant. Lange lichtdonkere haren. Haar ogen zag ik niet...maar ze wandelde zoals ze wandelde toe mekaar zien nog gewoon was...met de lichte gang van het onschuldige meisje...met de blijheid en het speelse in haar gang waar hij werd op verliefd. Z'n ogen werden door het vocht van de weemoed...of was het de ontroering of was het zoveel meer anders dat al onze levens bevindt bevangen. Hij herstelde en werd weer nuchterder. Zette z'n licht gekleurde glazen op en weer af.
Communiegang. Wandelend met de armen naast het lichaam...rust en evenwicht in z'n blik. De hostie...teruggaan...handen vouwen...niemand aangekeken. De mis ging verder...het groeten van de dode.
Hij zag z'n moeder in haar terugkomen de handen van een paar oude vrouwen uit de opgaande rij schudden en ook de ontroerende nuchterheid van z'n oudste zus zoals het oprechte mede voelen van z'n jongste zus gisteren. M'n verwekster monsterde m'n heldere? blik en even zag ik haar twijfelen of dit wel goed voor me was. Hij bewoog zich verder als vertegenwoordiger van zichzelf en van de zoon die er niet was. Hij legde z'n hand op de kist aan de voeten. Serene buiging met het hoofd aan het hoofd. Teruggaan. Een hand op de schouder van schoonmoeder...ontroerd ditmaal. Toen de blik waar je onbewust en vandaag bewust drie jaar op wacht. De ex, ditmaal niet de hardheid van haar moeder in haar ogen van toen ze van communie weerkeerde...maar het vocht dat ik al eerder schetste. Toen werd het heel erger om het mijne tegen te houden...toch raakte hij niet verwaterd op z'n stoel om de rest van de mis uit te zitten. Daarstraks had hij nog in de wereld van de poëzie vertoefd...op het kunstwerk van de Onze Lieve Vrouw...nog de ROUW in het woord VROUW gelezen. Toen wist hij het zeker...tranen zijn voor vrouwen. Of voelde hij ook de rouw in de ogen van de z'n vrouw ...of deed de aanraking van haar moeder haar iets...of...of. Hij dacht, nee hij voelde in een milliseconde dat ze beiden het onuitsprekelijke voelden. Het moet zijn dat hij ook een gedeelte rouw in zijn blauwe hemel zitten heeft, want het regende vanuit z'n blauw. Hij die gedacht had van na de mis haar nog te condoleren...stond op en vertrok...hij kon daar toch niet met de hand voor het hoofd blijven zitten. Hij stak z'n gedicht in de kartonnen tas met rouwbetuigingen en vertrok naar zijn tuin waar hij pas echt voluit echt snikkend kon rouwen...terwijl de hond hem troostte met z'n kop en dan zich spelend in het gras vleide...alsof om hem te tonen dat er niks aan de hand was. Hij plukte een conducta van z'n pruimenboom en zette zich aan het schrijven...de diepste wortelen van dit bestaan met z'n haast onverklaarbare wegen beroerend. Is het leven niet zoals hij al lang geleden heeft geschreven... een echt gemeend theater dat we met elkaar spelen. De liefde gemeend, de haat ...oude overgeërfde angst. We proberen geometrisch en sterk te zijn en perfect als de vormen van de zon en maan...maar zitten soms nodeloos, soms verplicht gevangen in duistere emotionele poelen en donkere wolken...die eigenlijk door toedoen van die objectieve geometrische vormen (het denken) en het subjectieve stoffelijke (de aarde, het water, ons lichaam) verwekt worden.
'Men maakt ons verliefd opdat de volgende generatie er telkens sterker uitkomt. Plus en min...aantrekking en afstoting met wederzijdse voor-en nadelen...maar tezamen de sleutel om alle codes te verklaren. Hij dankte allen voor pijn en genot, voor vriendschap en haat...overtuigd dat hij boven alle stoffelijke drijfveren stond en juist daarom zo kwetsbaar was...daarom is het onverschillig evenwicht voor hem nog de grootste kracht. Pure observatie en de hoop dat er in anderen ook in stuk van zijn eigen overvloedige liefde zit...die het ijskoude in ogen soms ook nodig doen lachen en wenen kan...als is dat niet altijd nodig
Geen opmerkingen:
Een reactie posten