k)kortverhalen deel twee

Veertien en in een zetel, mijmerend Hij kan het zich nog altijd herinneren, liggend in zo een korte goedkope Louis de zoveelste rondingen zetel in de ‘voorplaats’, eigenlijk, wou hij rondtrekken, de wereld in.  Een groot deel in hem nog altijd trouwens, 44 jaar later.  Van waar dat verlangen ? Terwijl alle wijsheid die je hier kan komen opdoen toch noodzakelijkerwijze wellicht, tussen zijn geboorte en nu liep, langs de wegen die hij nam.  Niet zozeer lag alles op voorhand vast vanwege een onzichtbare kracht, maar was alles sterk afhankelijk van alle beslissingen van vorige generaties.  In wat je daar mee deed, lag voor een stuk je vrijheid.   Op alle mogelijke literaire wijzen en met alle audiovisuele middelen, door het leven met al zijn gebeurtenissen en debatten heen, had hij zich een weg gebaand tot een heel hoog inzicht in het wat en hoe en waarom van de dingen.  Zou hij de wereld gewoon zijn creaties in blog vorm doorgeven of er een literair filosofisch werk rond schrijven ?  Een soort testament, zoals het oude en het nieuwe testament, geschreven van uit de inzichten van toen, maar nu weer anders, in een poging het hele leven te verklaren aan de hand van essays, vertelsels en poëzie.  Voortijdig, omdat er wel altijd nog zal geschreven worden en de evolutie verder gaat.  Niet meer met de woorden van toen, ‘de Heer die ons geschapen heeft’, al blijft ‘in den beginne was het woord’ een echte kanjer als openingszin.  Eigenlijk zou het eerste hoofdstuk moeten
gaan over de ontstaansgeschiedenis van de huidige big bang cyclus, over de symboliek die achter deze wording verborgen zit, maar daarmee gaan we wachten tot op het einde…toch even een voorproefje uit de meer dan vijftig essays ? 

troosters en troosteressen der bedrukten Ook al eens vermoeidheid weggerust na een gesprek om iemand terug in het innerlijke evenwicht te brengen. Wegen dreigen soms te scheiden wegens onverdraagelijkheid. Vanwege iemands rust ? Afzonderlijk, samen en voorouderlijk opgebouwde levenservaringen ? Voelen mensen zonder uitspreken van dingen, zaken van mekaar aan die hen in de richting van andere wegen dwingen ? Maar ja, als alles dan toch uitgesproken werd. Misschien kan je niet op tegen sommige vormen van ziek zijn en het ongeluk dat er uit voort komt. Waar ging het fout ? De lange rechte weg zonder 'fouten' bestaat niet, al zijn er nog zovele wijze regels geformuleerd. Onverdragelijkheid, niet meer draagbaar zijn, het gevolg van levenslopen en levens, woorden en daden. Innerlijke conflicten van vroeger tijden en nu, leiden tot boze geesten...best zo snel los te laten. Een serene sfeer opzoeken is er goed voor als je anderen of je zelf niet meer helpen kunt.  's Morgens. Ochtendlicht 5u30. De mist van een heldere augustusmorgen, hangt sierlijk mooi tussen de bomen en het al van het landschap met de kerk en de stilte en de boerderijen en huizen en zo. Zwarte vogels vliegen in paren uit en naast mekaar boven naar de kapel toe, van zuid naar noord, wat vanuit het Westen een prachtspektakel is. De kapel was open. Mensen moeten wel veel komen vragen daar, want er hing een aangename warmte van de vele tientallen vlammetjes van de novenen en de gewone kaarsjes. Of er moet een flauwe plezante ze allen aangestoken hebben. Nee, op weg naar de verlichting moet een mens soms door zware emoties, waar hij wel eens van verlicht wil worden. De natuur, een kapel, eenzaamheid én menselijke contacten zijn er al eens goed voor.  Bedrukt zijn vertraagt positieve evoluties van Uzelf en anderen. Er is zoveel om je over te verheugen en zoveel dat in zinniger toestanden kan worden omgezet. Overal het beste van proberen maken lijkt gecompliceerder
30/01/2101Ruth Terwijl ze het neerschrijft, herinnert de 9Ojarige kleindochter Ruth zich nog heel goed hoe haar opa Octo op een koude januariochtend in 2044 uit een bootje op de vijver aan het Real Art-chaletje gehaald werd.    Ze was toen zelf 33 en verstoken zag ze hoe 2 gewapende agenten van de 'staatsveiligheid' hem aanmaanden naar de kant te varen. Waarom was een man van 88 jaar oud nog zo gevaarlijk ?   Vanuit de vleugel voor politieke gevangenen zou hij later op een dag in de lente nog willen schrijven over die bewuste dag waarop hij er toen even aan dacht van naar de oever te roepen dat ze “maar best de  boot konden lekschieten” en hem maar beter spoorloos konden laten verzuipen, want dat hij  toch niet kon
zwemmen,” gelogen  in de hoop  een soort verdwijntruk toe te kunnen passen.  Uiteindelijk werd hij dan toch meegenomen. Veel kans om nog veel te schrijven kreeg hij niet want ze hebben hem haast ongemerkt zo één van die prikpicuurtjes toegediend waarvan je na enkele dagen spoorloos ‘verdwijnt’ omdat je hartspier ervan plots na een tijd verstijft. Voor hij stierf dacht hij eraan hoe hij  het van hen met een oude verdwijntruuk uit de avonturenfilms van de 21ste eeuw nog had willen winnen...en aan zijn stukje over de Mierenetersbendes :   ‘Zij’, de Miereneters, ‘Wij’, de Mieren.  Gelukkig waren er nog Mieren die zich minder vlug bewogen en die niet blindelings gehoorzaamden aan de wetten die de Miereneters na hun haast wereldwijde staatsgreep in 1999 opgelegd hadden.  Hun hoofdwet was : denk niet na over het feit waarom je vaak op de moeilijkste momenten van de dag zoveel  stresserende produktieve arbeid moet leveren terwijl op een heel groot deel van de nietwerkende  Mieren, jacht werd gemaakt , teneinde ze te kunnen betrappen op werk.  Een andere wet was dat je je ook niet moest afvragen waarom er zo’n groot verschil bleef bestaan in de verloning en behandeling van de verschillende soorten kantoor- of fabrieksmieren.  Een Mier uit Afrika bijvoorbeeld , plukte in ‘het zwart’ appelsienen voor de helft van ’t geld.    De meeste, militair best uitgerustte groepen Miereneters hadden hun tegenstellingen tijdelijk aan de kant geschoven en zich verenigd in een soort van wereldwijde brandweer die eerst alle pyromanen die graag met vuur speelden, van vuurstokjes voorzagen : pyromanen zoals daar waren : extreme nationalisten,  fanatieke religieusen die nog altijd niets van de menselijke inhoud van het woord ‘religie’ begrepen hadden, de maffia, …of bevriende regeringen en hun legers.    Van zodra dan iedereen voldoende opgehitst was  en de eerste branden een feit ;landden dan altijd de onderhandelaars van de
Mierenetersbrandweer om de branden te blussen ,’lees’, aan te  wakkeren.       99

Uiteindelijk kwamen de brandweerploegen overal zogezegd ‘humanitair’ tussen om overal ter wereld hun militaire basissen te kunnen vestigen…zeker voor ’t geval dat er nog meer brand zou te verwachten zijn.   Want er waren toen zo’n  soort imperialistische brandweeroefeningen tussen de verschillende soorten verenigingen van internationale Mierenetersbendes aan de gang.  In die tijd werden de Mierenetersbendes ingedeeld alnaargelang de plaats van afkomst van hun sponsors.  Zo waren er de $-M.-eters, de petroleum$-M.-eters uit dorre zandvlakten die vaak op de fanatiekste hunner geloofsgenoten gokten bij het besteden van hun overvloedige winsten…en nog andere op hun beurt verdeelde groepen die ook de Miereneters van hun vroegere kolonies van vuurstokken voorzagen om hun plaatselijke Mieren armoedig en onderdanig te houden en hun voor rekening  van de rijkste der oorspronkelijke Miereneterslanden blijven uit te buiten.   Nooit mocht er worden gezegd of geschreven dat het allemaal om grondstoffen en ekonomische en bijgevolg politieke machtsspelletjes ging…nee…er waren overal wel ergens branden die moesten worden geblust…overal moest ‘humanitair’ geholpen worden…wie dat tegensprak was een Mier onwaardig. Ook al werd de toestand in de brandende bijkantoren van de Miereneters zo uitzichtloos dat de plaatselijke Mieren totaal aan de maffia  waren overgeleverd…de grote Miereneters kon je geen verwijten maken. Trouwens, ze werkten toch ook maar voor de anonieme kartels van de grote  Mierenhouders die via de Mierenmanagers het leven van miljoenen Mieren in goede, want winstgevende banen hielden.  Steeds bezorgd om markten en groei leidden de  Mierenstaten hun legers vechters, werkers en
werklozen in de richting van het meeste opbrengst van het geld :  in de richting van onder andere wapenproduktie, krisis, groei en oorlog.

 Een tiental jaar na de tweede grote oorlog uit de twintigste eeuw  werd grootvader Octo geboren.  Ruth snuffelde in de teksten die hij had nagelaten.  Ze besloot ze in plaats van louter chronologisch eerder filosofisch te rangschikken :  eerst  die stukken die over ’t ontstaan van ’t leven gingen, over hoe het leven ‘werd’; dan die artikels en pamfletten of betogen over ’t geld en de politiek errond als één deel, de  stoffelijke bestaansvoorwaarden dus(de stukken over over de kollektieve geschiedenis van het ‘hebben’  ); en tenslotte over al die energieen die met de innerlijke en intermenselijke kant van het ‘zijn’ te maken hebben.   Over ‘worden’, ‘hebben’ en ‘zijn’ daar ging het altijd over.   Pamfletten en nog veel meer, vondt ze terug.  'Hadden we al maar een ander systeem om de samenleving te beheren,,,,dacht ze.'  Ze vond een kaartje in z'n gedichtenbundel die openviel : DE ECHTE KUNSTENAARS  : Wandel door onze steden en dorpen... Wie bouwde alles wat staat en beweegt en in onze winkels ligt ? Wie onderhoudt de akkers, de plantages en weiden ? Het werkvolk begot.  Zelfstandig of als loonkracht

De blogfilosofen
Reizen en Waarom ?

Aart Tiest, vond op het internet een advertentie die een oproep deed voor vrijwilligers die samen met  mensen uit hun omgeving op reis wilden gaan. De reis zou als documentaire in feuilletons worden uitgezonden.  Men zocht iemand die zelf het nodige zou doen om een groep samen te stellen.            De manier waarop en met wie en naar waar en hoe lang en de reisthema’s zouden ze zelf mogen invullen.   Voorwaarde was wel,  dat men geen vergoeding vroeg om aan het project mee te doen (er was wel een geheimgehouden groepsprijs) en de duur van de reis moest tot een maand beperkt blijven.   Een  maand was misschien wel haalbaar voor de meesten als ze daar hun verlof wilden aan spenderen.   Aart moest minimum drie en maximum zeventien medereizigers weten te vinden.  17??? Daar zou te veel organisatie aan te pas komen, niet dat hij geen
tijd had, maar zijn gezondheid als medisch ongeschikt verklaard om te werken, liet te wensen over.  Hoe kon je nu reizen met zeventien mensen, daar had je al een bus voor nodig en hoe diep kon je dan op mogelijke thema’s ingaan ?   Was het de bedoeling  van gezellige koffiekransjes te filmen en gesprekken van de hak op de tak zoals je die ook thuis kan hebben met buren die je nauwelijks kent of speelde er ook een cultureler en diepmenselijker aspect mee ?  O jee !  Aart zag dat het een commerciële zender was…ja, zo met reclamebrokken tussen een intens gebeuren dat je best als geheel bekijkt door.  Dan kon je wel raden welke inzending het pleit der ideeënbrouwers zou beslechten.  Dan moest er vooral veel ruzie, haat, nijd, jaloezie, hebzucht en een aantal complexe verwikkelingen van dit alles bijzijn. ..en dan nog liefst in een land met armoede.
Aart  zette zich aan het denken.  Misschien zat hier niet alleen een tv-reeks, maar ook het schrijven van een roman er over,  voor hem in…uit het echte leven gegrepen.   De groep die het beste voorstel  kon doen,  kon ook rekenen op de medewerking van een cameraman en een geluidsman.  Solliciteren ? Ja, waarom ook niet !?
Hij zette zich aan het raam in zijn huisje in het bos en overwoog wat hem door het hoofd schoot. Eerst zou hij een thema dat de groep mensen verbond zoeken en daarna  nadenken over wie hij vragen zou. Hij kende wel een pak mensen, maar welke zouden deze uitdaging aan willen gaan ?   Zou hij kiezen voor mensen die beroepsmatig met drukke dingen bezig waren, of eerder voor mensen die niet echt meer mochten of konden meedraaien in het jachtige leven van de dag van vandaag ?  Zou hij kiezen voor alle mensen van alle leeftijden, best wel dacht hij, mannen, vrouwen , dan zouden er wel een paar op hotel moeten gaan of hun tent moeten meenemen als de reis met een camper moest gebeuren.  Hij kende ook iemand met een motto en misschien konden er wel een paar mensen met het openbaar vervoer dezelfde reis ondernemen…en dan zou men ’s avonds wat kunnen nakaarten over de verschillende manieren van reizen.   Een paar fietsen mee achterop, eens in de streek van bestemming aangekomen enkele nog verplaatsingen van een zestig, zeventigtal kilometer per dag.   Hij had al wel enkele mensen in het achterhoofd die met kunst en filosofie of sociale en ecologische dingen bezig waren en hij zou er ook via de moderne communicatietechnieken andere mensen uit een aantal verschillende beroepssectoren kunnen in betrekken.  
Welke thema’s verbonden de mensen die hij kende ?  Velen hadden een blog  of waren op  facebook actief.  Ze gaven mekaar mooie muziek door, soms dagdagelijkse zaken, actualiteiten op allerlei vlak, maar de meesten van deze 800-tal mensen met wie
Aart onder meer zijn eigen schrijfsels deelde,  waren toch vooral met psychologie, kunst en actualiteit bezig, op een kleine groep na; die mekaar via allerhande computerspelletjes onderhielden.  Probleem was dat mensen in de virtuele wereld niet zo zitten te springen om ook in levende lijven van mekaars persoonlijke wereld deel uit te gaan maken, op enkele uitzonderingen na.   Gelukkig wonen ze zo ver van mekaar verwijderd eigenlijk, want net zoals je met één man of vrouw je handen vol hebt, kan men zich geen té grote groep vrienden of vriendinnen permitteren.   
Toch wel best moeilijk om nu in mijn eigen leefomgeving mensen te gaan aanspreken om aan zo een project te beginnen, dacht Aart in zichzelf.  En dan qua themakeuze, was niet alles psychologie en kunst en sociale dingen tegelijk ?  Het ene maakte onlosmakelijk deel uit met het andere, zelfs de wetenschap, geschiedenis, politiek, godsdienst, spiritualiteit, noem maar op…alles was verbonden,  ‘relié’, zoals de Fransen zeggen. ..in hun woord voor godsdienst, réligion, komt het woordje ‘god’ niet voor.  In ieder geval, voor je over die dingen echt thematisch kunt beginnen nadenken,  moet je een bepaalde filosofische  visie op het leven hebben.   Velen in zijn kennissenkring waren wel belezen tot heel breed belezen, maar echt profesoren of hele geleerde types waren er niet bij.  Veel autodidacten en van elke beroepscategorie wel iemand, met uitschieters in het bibliotheekwezen.  Misschien moest het echt wel de filosofische kant op met de reis en kon het én een individuele en een collectieve zoektocht worden naar de zinnen van het bestaan in de breedst mogelijke betekenissen die het leven op alle manieren te bieden had. 
Natuurlijk, Aart zou om te beginnen Gust  vragen, van de ‘making sense of nonsense and  insanity ’- blog, een man die in de tijd van zijn dagelijkse column bij een grote internetprovider toch wel tot een 1000 bezoeken per dag op al zijn blogs tezamen had.  Wat begon met een paar tot een tiental bezoeken per dag, was beginnen groeien naarmate hij het voorrecht kreeg van dagelijks op de hoofdpagina van de  provider te staan.  Naast filosofische artikels bracht hij ook duiding over wat er voornamelijk in het buitenland sociaal en politiek gaande was, en als niet van een krantenbezitter afhankelijke en geen schrijver om den brode, kon hij het zich ook permitteren van de nodige pragmatische tot voorlopig utopistische alternatieven naar voor te schuiven.  Het bedrijf waar hij vóór die tijd voor werkte, had hem met subtiele dwang doen tekenen voor een vroegtijdige uitstap uit het arbeidscircuit.    Momenteel woonde hij ergens vrij geïsoleerd,  waar hij toch nog af en toe contacten had met mensen zoals ik die op de één of andere manier met kunst en het
leven bezig waren.  Dat waren er door de jaren heen toch al wel een flink aantal.  Best een aardige kerel,  als ie iets voor je kan doen, zal hij het niet nalaten, maar dat begint door een aantal aan de materie verbonden oorzaken ook sterk te minderen…dus geeft ie nog wat raad of zo aan mensen, ook al denken die dat er ergens een paar haken aan hem  los zitten, zeker als hij het over de eenheid van het bestaan en het leven als een oneindig iets begint te hebben.  
Als je Gust ontmoet begin dan maar over de internationale politiek of alledaagse zaken of over boeken en films, maar niet over het esoterische deel van het leven.  Over psychologische dingen kan hij ook in theoretische bewoordingen uitpakken, wat op de duur ook begint te vervelen,  maar over persoonlijke dingen wil hij niks meer kwijt,  ‘geen tijd meer voor al die spelletjes tussen mensen waar van de afloop dikwijls op voorhand gekend is ’, vindt hij zelf; al blijft hij de evolutie van al dat zielsgebeuren wel ’t hoogste quoteren in de ‘zoeken naar zinranglijst’.  Vooral de manier waar op mensen bewust of onbewust door hun ervaringen gaan en de algemene tot zeer diepe zin van dit alles, houdt hem nog wel bezig, zeker het energetische systeem dat hij er achter vermoed; want bij hem moet je niet afkomen met de wereld die op zeven dagen geschapen is of je zou het logisch moeten kunnen bewijzen…of “erbarm U Heer en gedenk genadig, het kwaad dat ik heb aangericht” of zo…of je zou duidelijk moeten kunnen aantonen dat er inderdaad een energie is die niet heel de stadia tussen straling, atoom en cel en zo verder heeft moeten doorlopen om een aan ons gelijkaardig bewustzijn te hebben.   Nee, als mensen mekaar negatieve dingen aandoen, doen ze dat meestal niet alleen…’en toch zijn ze persoonlijk ook een stuk verantwoordelijk’, vult Aart dan soms  aan, ‘of het nu over de politiek of de liefde gaat’.  Alhoewel Aart’s  liefdesleven momenteel onbestaande was, in de klassieke zin van het hebben van een al of niet samenwonende relatie met iemand en zijn vorige relaties bij wijlen zowel hoogtepunten als nog al complex waren, aanziet Gust hem  als een ervaringsdeskundige op dat bewuste liefdesvlak, maar niet als een na te volgen voorbeeld.                   Zijn oordeel hierover is geen moralistische afwijzing, eerder een bewijs van het feit dat levenslijnen voor een groot stuk niet anders kunnen lopen dan dat ze lopen. 
Ja, de Gust, zou hij zeker aanspreken over de reis.  Hij was weduwnaar en zijn zoon was het huis uit en alles en iedereen die hij in het leven tegenkwam, waren inspiratiebronnen en aanvullingen in zijn leven, in het leven, dat hij op alle mogelijke manieren probeerde te interpreteren en vervolgens te decoderen en in een groter geheel te plaatsen, om dan in zo eenvoudig mogelijke woorden via
dagdagelijkse situaties iemand nog wat van nut te kunnen zijn. ‘Met theorie alleen zijn de meeste mensen toch niet veel, ze schieten er niet mee op, ze moeten door de ervaring Aart’, zei Gust van onder zijn snor al eens door. 
Wie zou er nog in aanmerking kunnen komen voor de reis ?  ‘Als ik een ervaringsdeskundige in de liefde was”, zoals Gust beweert ‘en we hebben al een filosoof en filosofie bestrijkt bijna ieder domein van het leven, bleef er dan nog een thema voor het zoeken naar zin over ?  Zou hij , Aart het in zijn in te dienen reisvoorstel bij drie mensen houden of voor de zeventien gaan’ ?   Achter welke een soorten zin zagen de mensen (de kijkers) nog uit de dag van vandaag ? Kerken hadden nog weinig aantrekkingskracht, maar toch afgaande op het relatieve succes van al die verschillende alternatieve spirituele ‘paden’, waren er toch wel een pak mensen die nog steun zagen in een spirituele benadering van het leven, een domein dat tot voor kort in kringen van klassiek geschoolde filosofen  nog enigszins verboden terrein was.  Veelal kon er alleen gesproken worden of een glas water op een tafel nu bestond of niet en werd alles zo veel mogelijk tot wiskunde herleid.  De kennissen van menig filosofische kring kunnen er over meespreken.  Gust en ik kennen wel zo enkele mensen, ze kennen mekaar niet echt,  maar toch komen ze samen om over essentiële dingen te praten en ze hoeven daar voor zelf geen vrienden te zijn of worden in de  persoonlijke zin van het woord.  ‘Wat vullen al die tegengestelde meningen en visies mekaar toch prachtig aan ’, dacht Aart.  Waar was ik nu eigenlijk gebleven…spiritualiteit…niet in de zin zoals Gust, die er tot nu toe  van uitgaat dat er misschien wel een met ‘god’ of ons bewustzijn vergelijkbare energie was vóór de recentste big bang cyclus, maar het er wel op houdt dat gewoon kleiner of gelijk aan nul niet kan bestaan in de natuur.  Met andere woorden, spoken bestaan niet en alles wat bestaat heeft een stoffelijke inhoud, een volume…van zodra die zinloos dreigt te worden, door te veel druk (of het nu om een atoom, een ster of een cel  gaat) ontploft het geheel…en alles keert terug weer tot wat het oorspronkelijk was : straling.       Beide denkrichtingen hebben gemeen dat ze eeuwig leven voor mogelijk houden…maar op welke manier ?  De ene groep heeft daar wel een godsdienst voor nodig, de andere niet het klassieke geloof, maar het door wetenschap en ervaringen komen tot veronderstellingen waar men dan zijn vorm van geloof aan ontleent.   Het raadsel van ‘wat was er eerst, de kip of het ei’, was volgens Gust inmiddels al wel opgelost.  Het ei was eerst, chronologisch gezien, zoals het atoom er na de straling was en de cel (ook een soort ei) na het atoom.  De voorstelling ‘wie of wat schiep het heelal’ impliceert of wel een schepper of én de natuur die geen vormeloosheid en
inhoudsloosheid kent…en onder druk van zijn eigen wetten verandert wanneer iets onder druk geen zin meer dreigt te krijgen.
Wie zou ons daar op de reis een eind verder in kunnen helpen ?  Een vrouw misschien.  Dat lag al moeilijker…één vrouw met twee alleenstaande mannen in een camper…bah, er waren wel altijd ergens kamers vrij.  Welke vrouw zou de thema’s van de reis zien zitten ?  Sofia, de vrouw van Kunal, de ‘positivo’ samen met haar man zelf misschien ?  Raar toeval dat die toch wel net belde zeker en zo kwam Aart op het idee van daarnet.  Bestaat toeval wel echt, daar zou ook de reis, naast de grote reis die het echte leven was, wel uitsluitsel kunnen over brengen.  Al die verbonden levens, hoe komt het toch dat de paden van mensen nu juist kruisen met die en die en splitsen en zo verder ?
Kunal, de positivo genoemd omdat hij het veel over ‘positief denken’ had, was ergens in een dorp zonder pastoor, geen onderpastoor, geen lekenpastoor meer; maar een soort alternatief geworden voor de wekelijkse eucharistieviering van weleer.  Hij was een soort moderator die elke week een tekst inleidde uit één van de godsdiensten en die dan de bespreking daarvan in goede banen probeerde leiden.  Soms verliep zo een bijeenkomst academisch, soms werden er al eens persoonlijke voorbeelden rond het besprokene gedeeld, maar ook even vlug afgesloten; zo had Gust me eens gezegd.  “Er zijn te diepgaande redenen waarom mensen altijd met enige reserve leven, ze zijn niet altijd klaar om te zware werkelijkheden aan te kunnen…en hoeft dat wel altijd ? Ze hebben ook geen kader en achtergrond om een aantal pijnpunten zowel als geluk in hun leven te kunnen interpreteren…en alleen zij kunnen daar ten volle in slagen…maar er is geen haast bij, al wat komen moet komt, maar soms is het gewoon te laat voor dingen, of hoeven er zelfs gelukkig geen al of niet nefaste beslissingen te worden genomen. “  Kunal had ook had een blog rond deze met de ziel en het geestelijke verwante dingen.  Sofia was leidinggevende in de christelijke vrouwenbeweging en haar positie werd wel wat gecontesteerd, omwille van het pad van de paus in Rome dat haar man niet zo nauw meer bewandelde; maar per slot van rekening waren we inmiddels al 2011 op de Gregoriaanse kalender zeker !  Ze gingen bijna nooit op reis eigenlijk, zo verweven met het dorp als ze waren.  “Waarom vertrekken, als we hier nodig zijn en al onze ervaringen en opdrachten hier liggen”, zei Sofia eens tegen een vriendin van Aart.  Zo, misschien zaten we dan al aan 4 mensen, misschien ook niet, maar we zouden hen zeker mailen als we ergens onderweg in een kerk kwamen en wat meer symboliek rond de ene of andere tekst zouden nodig hebben.  
Aart vroeg zich af of die cameraploeg geen hinder ging zijn bij de spontaniteit rond de reis en sommige thema’s vooral.  Of misschien zou hun aanwezigheid juist als effect hebben dat het niet zo zeer een gezond roddelen onder mekaar zou worden, maar eerder een project met een zeker structuur.          In ieder geval was het beter van een groep te hebben van mensen die mekaar in het echte leven kenden en die van mekaar al jaren wisten waar ze mee bezig waren en welke hun achtergronden waren.  Het zou wel leuk zijn met twee groepen te reizen of de groep in twee te verdelen, mensen die mekaar reeds kenden en anderen en de opgenomen filmbeelden met mekaar af te wisselen.  Aart was precies aardig op weg om een soort film regie te voeren, wat ten slotte ook van hem gevraagd werd eigenlijk, of zou er in de camper van de cameraman en geluidsman ook een regieassistent meereizen ?  Vermoedelijk wel.  
Tot nog toe had Aart dus veertigers en vijftigers aan boord, in de veronderstelling dat ze ‘ja’ zouden zeggen.  Welke twintigers en dertigers eventueel ?  Elena Rustich misschien, dochter van Kunal en Sofia, 24 en haar vriend Jenz Kochberg, 26, zoon van Gust en socioloog ? Elena was een jonge vrouw met heel groene vingers die de ecologische kwesties nauw aan het hart lagen.  Van opleiding was ze psychologe en ze werkte met gezinnen die in relationele en andere moeilijkheden vast kwamen te zitten.  Beiden waren al vrienden van af hun studententijd en Jenz zocht momenteel werk na een eerste job bij de arbeidsbemiddelingsdienst van de staat.  Hij ging er zelf weg omdat hij met het gevoel zat, vast te zitten in een systeem waarbij hij alleen voor wat oplapwerk kon zorgen.  Actief ook bij de jongerenorganisatie van de linkerzijde van een sociaaldemocratische partij.  Gingen die niet jaarlijks met de tent en de fiets op vakantie, ja toch…en het was nu april en de reis was gepland voor juli.  Dat zat toch ook al mee.  Bouwverlof ook dan…oh ja, Nils Nielsen, een midden dertiger en bouwvakker, voorheen metaalarbeider, kon dan ook mee met zijn motto.  Nils zou de koele, zwart-wit denker en doener in de groep zijn…iemand die gewoon in het bestaan als een zeer toevallig en relatief en vergankelijk iets geloofde…al een tijdje op zoek naar een goed lief, na een paar gestrande pogingen.  Gewoonlijk op trek met zijn maat Hassan Musa, ergens van achter in de twintig waarschijnlijk en geen BMW-rijder zoals Nils, maar een Kawasaki motorrijder.  Hassan ’s vrouw was er met de noorderzon, een andere man en de tweeling van Hassan van onder getrokken en het woog hem soms zwaar dat een ongetrouwde vrouw bij voorkeur het voogdijschap over kinderen toegewezen krijgt.  Alleen in de weekends zette hij zijn motor op stal om helemaal op te gaan in het met zijn kinderen zijn.  Misschien zou hij eventueel de helft van de reis
kunnen meegaan, de maand dat zijn ex de kinderen had ?   Hassan had zijn eigen kruidenierszaak. 
‘Zo, als ik daar al eens mee begon’, dacht  Aart.  We hebben wel nog geen zestigers of  daarboven en geen tieners of daaronder, maar een man of tien zou wel voldoende zijn,  er van uitgaande dat Sofia en Kunal hun bestelwagen zouden inschakelen voor zich zelf en de tent van Elena en Jenz die misschien al of niet met het openbaar vervoer zouden reizen.  Een kamper, kan  die naast ons tweeën nog een paar mensen mee aan boord nemen ?  Wie dan ?  Aart’s kinderen waren ook al het huis uit en zijn  zoon liep niet bepaald op met de levenswandel en reizen van pappa en zijn dochter had in de echtscheiding het kamp van de moeder gekozen.  
Van vrouwen gesproken, de vrouwen waren wel serieus in de minderheid, er moesten er dringend een paar bij uitgevonden worden, bij wijze van spreken.  Carola Perez en Indy Esco ?  Een feministe en een alleenstaande moeder misschien,  die konden dan gerust in de kamper  meereizen en ’s avonds op hotel gaan, al was er plaats om 2x2 mensen (apart) te slapen te leggen.   Immers, met Aart’s enkele  in hem al of niet  teleurgestelde  vrouwen en de jacht op nieuwe kandidates opgeven hebbende en Gust die aan zijn weduwnaarschap vasthield, zouden er zich wel geen nieuwe liefdesrelaties ontwikkelen.  Carola een mediterrane verschijning, tienerkinderen, twee meisjes en een jongen, in de veertig, had bijna evenveel gedeeltelijk moeilijke tot zeer moeilijke  ervaringen met mannen als Aart met vrouwen en de half Aziatische Indy Esco, van voor in de vijftig was door haar Afrikaanse man voor een jongere vrouw verlaten en woonde alleen met haar dochter Elsie van twintig jaren jong. ‘Tot daar dus’, besloot Aart in zijn eigen verder mijmerende, de ploeg mensen die ik eens bij mekaar ga roepen.  Als je vrienden en vriendinnen en achtergronden meerekent,  zijn alle rassen en continenten, geloven en levenshoudingen dito manier van wonen of samenwonen en bezigheden en gezindheden wel vertegenwoordigd, kan best spannend worden, vond hij van zichzelf. 
2.De bijeenkomst
Ze waren er met zijn allen en Aart verklaarde de vergadering voor geopend.  Hij legde zijn plannen uitvoerig uit en polste naar de reacties. “Aart jonge, ouwe idealist, dat gaat allemaal niet zo vlot lopen als jij je voorstelt.  Elke minuut van de dag een cameraploeg achter ons aan, wie kan dan nog spontaan zijn ?  Bovendien wil je toch een zeker diepgang bereiken, een aantal thema’s doorgronden, een soort theoretische uitwisseling opstarten…hoe kan je dan nog genieten van de reis zelf ?  We kunnen beter af en toe eens onder mekaar samenkomen om te filosoferen rond het leven of gewoon onder mekaar
te praten over waar we mee bezig zijn. “ “Ja, als je het zo bekijkt, antwoordde Aart Gust,…”en wat denk jij er over Elena “ ?  “Gust heeft wel een punt, er zou te veel tijd kruipen in de verplaatsingen en de praktische regelingen om nog ontspannen aan debatten te beginnen, we kunnen beter samen een fietstocht maken of wandelingen organiseren, tijdens wandelingen praat je toch vlotter met mekaar en mensen vinden in dialogen vaak meer diepgang dan in vergaderingen rond bepaalde punten, waar niet iedereen hier in de groep in geïnteresseerd is denk ik”. 
Jenz  voegde er nog wat aan toe : “Er bestaan al zoveel praatgroepen en publicaties rond al die thema’s Aart, iedereen hier aanwezig kan er wel eentje vinden dat bij hem past, ik denk dat je achteraf wel een beetje ontgoocheld zal zijn in je opzet, je kan niet iedereens aandacht zo lang bij té moeilijke thema’s houden.  Dat lukt bijvoorbeeld wel op één plaats, zoals wij met de jongerengroep een vakantiekamp opzetten met een aantal politieke onderwerpen over de situatie in diverse landen van de wereld”.
Kunal bleek het niet niets, misschien haalbaar, maar toch ook te onpraktisch te vinden en bovendien had hij al zijn handen vol met zijn zoektocht naar teksten om in groepsverband te bespreken.  Sofia had te veel mensen die op haar telden en haar agenda zat overvol afspraken voor het regelen van allerlei activiteiten in de dorpsgemeenschap.  Nils Nielsen zag het wel zitten, “wauw, lekker scheuren met de motto, ’s avonds een goed pint bier, een lief zoeken om mijn talenkennis wat bij te stellen natuurlijk.  IK zie het wel zitten”.         In zijn gedachten zag Aart zichzelf al met zijn tweetjes in een camper reizen of , oh no, vanachter op de motto van Nils de nihilist wiens grootste voldoening in het leven was van niet te diep op de dingen in te gaan omdat je gewoon beter van allerlei praktische dingen in het leven kan genieten, voor dat je boekje hier op aard helemaal toegedaan wordt.   Hassan Muza kon geen maand zonder zijn kinderen die hij al niet veel zag en had meer gehoopt op een reis buiten Europa om zijn tweeling mee naar het Noord Afrikaanse deel van hun roots te nemen.  “Hassan, jongen, moest ik zo oud niet zijn, ik ging met je mij”, zei Carola Perez.  Maar zeg, is het daar nu niet een beetje gevaarlijk aan het worden nu jullie ginder meer onze manier van aan politiek doen willen overnemen  en zo, willen jullie echt verwestersen” ?  “In Marokko niet echt Carola, en dat verwestersen…vele vrouwen liggen hier veel te veel in een knoop, ondanks al hun vrijheid”.           Indy keek met haar liefste squawblik in de richting van Hassan als of ze wou zeggen dat ze het begreep wat het was om door de vader of moeder van je kinderen in de steek gelaten te worden…en dan zo jong nog. 
“Het spijt me Aart, ons Elsie en ik gaan naar haar grootouders in Congo in de zomer, we hebben er lang moeten voor sparen en nu we het beiden aandurven, gaan we daar helemaal voor gaan.  Spijtig, want ik hou er van om uren in bed te lezen over al die dingen waar jullie het willen over hebben, maar dan meer in romanvorm, want er is zoveel tegenstrijdige theorie over van alles te verkrijgen, dat ik er mijn weg niet altijd in vindt en dan met al die praktisch te regelen dingen altijd en zien dat ik mijn werk niet verlies.  Als men het werk eens onder de mensen verdeelde, zouden er meer jongeren een baan hebben en iedereen meer vrije tijd om met een andere dingen des levens bezig te zijn”. 
 Zo ging het nog een tijdje door en op de duur was het wel makkelijk voor Aart om de balans van de vergadering op te maken.   Ok dan, ik neem jullie niks kwalijk hoor iedereen, ik begrijp het wel allemaal en ergens hebben jullie voor een stuk gelijk.  Nils jij en ik gaan op reis en dat die tv zender maar andere mensen zoekt…of moet ik toch een voorstel bij hen indienen ?  “In juli kan ik niet Aart, je zal alleen moeten gaan jongen”, zei een luid lachende Nils, maar we zullen eens alleen onder ons gaan, dat gaat vonken geven; gij die in veel te veel zin ziet en ik die gewoon wil genieten van alles en nog wat, amaai, amaai, gij gaat nog al tegen mij zagen jong.  “Wel, misschien gaat dat allemaal nog wel heel goed meevallen Nils, weet maar te zeggen wanneer je vrij bent”.
Er werd nog wat in groepjes nagebabbeld en wat gedronken en uiteindelijk besloot de groep om af en toe eens bijeen te komen of een activiteit te plannen.  Iedereen zou een eigen thema voorstellen tegen volgende keer.    De volgende vergadering, bijeenkomst werd het eigenlijk al genoemd, zou binnen een maand op een maandag zijn, de eerste maandag van de maand ging men nemen…voor wie kon komen natuurlijk, het mocht nu ook  weer geen verplichting worden ook niet.  Misschien een gelegenheid om de eigen reiservaringen te vertellen…of een of ander thema zelf in te leiden ?  
“Weet je wat ‘blogfilosofen en aanverwanten’, zei Gust…en de naam voor de groep was geboren, volgende keer bij mij thuis stel ik voor, er is wel plaats in zetels en stoelen voor een man of tien en een paar barkrukken voor de toogfilosofen onder jullie.  Ge moet daar niet voor tot volgende maand voor wachten, morgen is ook al goed, maar kom niet alle dagen met zijn tienen gelijk af.   Laat ons afspreken van alle thema’s waar kan over worden gepraat in drie op te delen ‘filosofie, psychologie en werk’.   “Over de drie grote G’s dan Gust”, repliceerde Nils schelms : God, gat en geld” ?  “Zo had ik het nog niet bezien Nils, bereid je al maar voor, met welk thema wil jij beginnen, al  zouden we met
filosofie moeten beginnen”.  “Als ik langs kom mag je de twee eerste g’s gewoon overslagen, alhoewel misschien heb je wel gelijk Gust.   We zullen wel zien”. 
3. Gust’s praathoek 
Bij Gust aan de bos kwam af en toe al wel eens iemand binnenwaaien, meestal van zijn ouderdom en van het mannelijke kunnen, maar ook van vriendinnen die vooral vriendinnen bleven, geen lief werden, want zoiets was voor hem wel niet meer weggelegd na het heengaan van zijn vrouw nu al wel enkele jaren geleden.  Het was de eerste maandag van de maand. De metalen donder van een motto deed de stilte in het bos even zwijgen.  ‘Zou het Nils zijn of Hassan’, vroeg zich Gust even af.  ‘Eerder BMW’, en inderdaad het was Nils maar zijn maat Hassan was er bij. “Ah de mannen, de ‘heavens angels’, van jullie te zien, alles ok met de winkel en op de bouw “?  Hassan zag het niet meer zitten met zijn klein winkeltje, de concurrentie met de grote ketens dreigde hem de nek om te doen en het dorp te klein eigenlijk, wel spijtig voor sommige dorpsbewoners en voor zijn eigen, want hij deed het winkelier zijn wel graag, maar het moest wel snel gaan beteren.”   “En mijn werk, daar valt niet veel over te filosoferen Gust.  Gewoon doen”.  Gust had weer een antwoord klaar”.“Kop op Hassan, ’t zal wel gaan als je Allah het wil… en jij Nils, bouwen is toch een prachtig iets ! De natuur, dat zijn allemaal bouwstenen en om tot de eerste cel te geraken heeft het heelal eerst aardig wat moeten in mekaar zetten.  Geen enkel atoom is toeval.  Een koffie of een thee voor de mannen van de snelheid” ?  “Misschien geen slecht gedacht, een koffie voor mij”, zei Nils. “Doe mij maar een thee”, stemde Hassan in.        “Zo ook over een winkel Hassan, kan je filosoferen, ook de natuur, ons lichaam bijvoorbeeld, heeft een aantal plekken met zeer specifieke distributietaken.  Het lichaam doet ook dingen in, verwerkt ze en verdeeld ze.   Zo heeft alles zijn nut”. “En een filosoof dan” , vroeg Nils ? “Wel, die kan bijvoorbeeld duiden waar we met zijn allen mee bezig zijn en de zin en het doel van een heel pak dingen klaarder maken.  Niet alleen de praktische zin van alles, maar ook die dingen waar de Positivo mee bezig is. De ziel, het spirituele, het hangt allemaal samen en ieder heeft er  een gedacht over of niet, maar toch zijn we er ook een stuk mee bezig, al praten we er niet zo veel over, weet je.  Je kan dat soort dingen ook gewoon herleiden tot dat andere deel dan de praktische kant van het gelukkig zijn.  De liefde bijvoorbeeld.    De liefde tot alles, maar in ’t bijzonder tot  mensen onderling en meer in ’t speciaal de man-vrouw verhouding, maar dat is meer den Aart zijn boetiek, hij heeft er wel al ’t één en ander over geschreven. Je moet hem maar eens naar zijn blogwerk vragen.  En hoe zit dat met de liefde, al iemand gevonden Nils of
is je vrouw nog niet terug Hassan”. “ Ik neem mijn tijd wel Gust, ik laat me niet meer opjagen door mijn goesting”. “Da’s al heel wat jong op jouw leeftijd”.  “En de mijne”, pikte Hassan in “dat ze maar blijft waar ze is, maar mij mijn kinderen teruggeeft.  Niks pardon, ze zoekt haar eigen ongeluk maar”.  “Wie weet waarom mensen bepaalde wegen uitgaan Hassan”, probeerde Gust, ’t is niet altijd makkelijk om dingen die met gevoelens te maken hebben te begrijpen, achter die dingen moet eenieder voor zijn eigen een beetje  aan, in openheid naar de anderen toe, maar of je de dat kan, hangt nu eenmaal meer van je karakter en een aantal persoonlijke omstandigheden af …en ook van je tegenspelers in het stuk van het leven”. 
De mannen babbelden nog wat over de sport en het stomste uit de politiek en één voor én kwamen ook de andere gasten toe, naarmate 19 uur naderde.  
Kunal de positivo had een verjaardagtekst voor Gust geschreven…”ik ben nog wel wat vroeg, maar dit is voor je verjaardag en je mag er verder nog een heus boek aan ophangen”.  “Tiens, merci man, je overvalt me, zal ik eens direct buiten gaan lezen onder een boom zie”, zei Gust terwijl Kunal beetje bij beetje in gesprek raakte met de mannen van de motto.  
De tekst ontroerde Gust en deed hem goed.     
“Je wist niet beter, want je was een kind.  En toch wist je beter, maar mocht je niet beter weten, want te zwaar om dragen zijn een deel van de voorouderlijke erfenissen.  Eenieder  had zijn eigen opdrachten.  De jouwe waren niet te onderschatten.  Ook de personages die je in je leven zou tegenkomen, hun ladingen waren ook zwaar en licht tegelijkertijd.  Ze zouden op jouw zoektochten passen, ook al zou je dat achteraf bekeken niet hebben gewild.  Op de ene of andere manier moest het toch zo zijn. Je kon en kan en zou je een aantal vragen kunnen stellen, waar van je je nu eerst een  vijftig tal jaren later bijna ten volle zou bewust zijn en door het observeren van alledaagse kleine wonderlijke fenomenen zeker nog meer bewust zal worden. 
Van waar kwam je goed zijn, toch niet overwegend van uit de catechismus  ?  Je kan  niet vooruit kijken op de dingen die gaan gebeuren, al zat je al wel met plannen, jongensplannen.  Het is de magie van het leven, maar dat besef je dan nog niet.  Je weet nog niet welke rollen vrouwen in je leven zullen spelen en welke richtingen anderen je zullen uitsturen, ten einde het hele plaatje van het zijn in deze wereld te begrijpen. Wat was een vrouw toen voor jou ?       De zorgende grootmoeder, de moeder met achtergronden  die je pas veel later zou begrijpen.
De ongekende observaties van het zijn, zoals je dat nu beleefd, waren er nog niet,  want je was in de ban van andere dingen.  Je zou er later over schrijven en ze hier in deze, jou altijd voortijdige testamenten inlassen, niet alleen om alles op een rijtje te zetten of als aanloop van gedetailleerder momentopnamen van vroeger, maar om op een ethische manier die mensen die er rijp voor zijn, meer bewust te maken van dingen die hun zijn en voelen en de wereld als geheel in een andere dimensie kunnen brengen.                  Je meesterwerk, verspreid over een aantal blogs die allen een ander of meerdere aspecten  van het zijn aanraken, is grotendeels voltooid.  Tijd nu om in alle mogelijke tijden te schrijven, want je hebt de symboliek achter het ontstaan ontsluiert via de wetenschap en de filosofie en de religie in een ander daglicht geplaatst en de sociale evolutie van holbewoner tot nu als een machtig zinvol zowel als absurd epos neergeschreven.  En…uiteindelijk, naast het prachtige decor van de natuur, weet je onderhand wel waarom de essentie draait : de verhoudingen tussen mensen en de rol die de liefde en de  vriendschap daar in spelen, maar ook de ‘beschouwing’ van dit alles en de alles omvattende diepere zinnen van dit alles.  Je incasseerde laagtes en beleefde ook hoogtes, en de laagtes waren al of niet nodig voor de hoogtes, waar van sommige achteraf bekeken illusies waren en toch weer niet.        Men zei je zeer pijnlijke dingen en je schreef en sprak en hoorde en las, hele mooie woorden.  Je leerde de schijn en de realiteit achter al die dingen uit mekaar houden.  Je wist dat het zo gezegde verleden gewoon in het nu is geïntegreerd, inclusief de zogezegd gestorvenen.
De drang om dingen  over te brengen, heeft je nooit verlaten.  Fictief of niet, in elke vorm van literatuur, altijd diende het  een  hoger doel.   Je schreef bijna nooit cynisch omdat je heel veel van mensen begreep en je heel goed inleven kon, meeleven, kon, medelijden  nog moest leren overstijgen…niet begrijpende dat niet iedereen dezelfde inzichten en uitgangspunten en evolutie voor zich had…altijd als gevolg van dit en dat en ’t geen.  Net als je denkt  dat ’t je ’t door hebt en een stuk verleden kunt afsluiten, duikt het weer op.      Een overzicht ?  Moet je me nog eens wat meer over vertellen of schrijf zelf maar verder”.
Gust ging weer naar binnen en omhelsde Kunal en dankte hem, terwijl hij in een beweging de rest van de ondertussen aangekomen gasten verwelkomde.  Aart was er en ook Elena en Jenz.     Sofia zou iets later komen, maar Carola en Indy kwamen juist toe.  Carola was een kusmie en sloeg niemand over en Indy, meer met reserve gaf iedereen haar mooiste glimlach. Aart sprak Gust zijn gasten toe.  “Nu we toch allen gezeten zijn of in de zetels hangen, zullen we bijeenkomst
maar officieel open verklaren.  Zoals vorige keer gezegd, kan eenieder hier vragen stellen aan de anderen of een gedicht voorlezen of een al of niet zelf gekozen of geschreven tekst  ter bespreking voorleggen. Ge moogt zelfs een film meebrengen of een schilderij of hier een beeldhouwwerk uit een stuk hout kappen van Gust.  Zal ik het ijs breken. We gaan dan wel voorlopig niet op reis (iedereen schoot in een onderdrukt lachen), maar deze vorm van bij mekaar komen kan ook een stukje reizen worden.  
Hier ga ik dan als eerste. 

Om te begrijpen, waarde toehoorders, hoe mijn leven en dat van U en vele andere, met mekaar verbonden levens in mekaar zitten, moet je voorgeschiedenissen kennen.  Ooit als je niet meer zo hard moet werken, zal je misschien de tijd hebben om die voorgeschiedenissen op te zoeken, er over te praten, te lezen. Er over praten werd mij niet geleerd, ik heb het verworven…er over schrijven ook, dat ging er soms aan voor af.  Dit is niet de taak van iedereen, ik besef het terdege en het hoeft niet…maar het kan helpen.  Over het verleden moeten we ons geen zorgen maken, alle problemen en minder sterke kanten die we niet hebben overwonnen dienen zich toch, nu dagelijks aan. Al komen we voor 99% goed overeen, soms is er gelukkig een vuile lavabo nodig om dat ene procent tot leven te wekken; nodig om wat meer over mekaars schaduwzijden te weten te komen. 
Om over die dingen te kunnen praten moeten bewustzijnsniveaus daarover in evenwicht zijn…het is geen kwestie van intelligentie, maar van inlevingsvermogen en ervaringen en openstaan om iets van een ander aan te nemen. Dus jullie hebben het zitten, ik maakte een tekst.”       
De ouder-kind relatie  evolueert een leven lang.  Hetgeen iemand bijvoorbeeld met zijn vader of grootvader gemeen heeft,  kan bijvoorbeeld zijn dat hij zo gefocust zijn is op waar hij zelf mee bezig is, dat hij precies een scherm optrekt voor de persoonlijke gevoelens en leefwereld van iemand anders.  Zijn agenda telt, wat de anderen doen is bijzaak. Alle dagelijkse voorvallen passen in een groter kader.
Het voorouderlijk verhaal gaat verder via de nakomelingen, geen ontvluchten aan, op geen enkele manier, geen enkele.     Zelfs indien ik er niet over schrijf, vindt alles een weg om zich te voltrekken naar meer en meer evenwicht, maar toch, dit is voorlopig nog een weg om mijn steentje bij te dragen in het geheel van menselijke evoluties die tot inzicht leiden.              Dit verhaal is al met iedereen bezig van in de tijd vóór
de holbewoners en zal eindeloos worden herhaald ter wille van de essentie van dit bestaan : het zoeken van zin te midden veel onzin.  Ik apprecieer de manier waarop mensen hun interesse in dingen omzetten en ze hoeven het allemaal niet te ver te zoeken zoals ik soms, onthoudt gewoon dat het goed voor ze is dat ze soms even aangemaand worden het leven iets breder te zien.   Ik ben niet iemand die voor geld ruzie maakt, bij ruzies over geld tussen mensen, gaat het trouwens over heel andere dingen die met alle mogelijke positieve en negatieve kanten van ‘liefde’ in al zijn vormen te maken hebben.  Wat dat ‘buiten’ willen betreft, in die dialoog …hoe meer je iemand zijn waarheid zegt, hoe meer afstand hij of zij van je neemt tot en met je verlaat, al of niet voor een ander, maar gewoonlijk wel zeker” ? 
Het werd stil. Aart’ s vrouw was ook weggegaan.
Gust reageerde ongevraagd als eerste. “Knap stukje werk Aart.
Ik neem afstand van de dingen die men mij naar mijn kop smijt, ik probeer er een positie van onverschillig evenwicht tegen over aan te nemen (wat niet betekent dat niets mij kan schelen)…zoals de neutronen geladenheid in de kern van onze atomen…ik wacht altijd de proton geladenheid in mij af (positief geladen elektronen) om met iedereen en alles wat me omgeeft in interactie te gaan (negatief geladen elektronen…niet in zin van goed of kwaad te interpreteren).  De pijn die ik bij anderen verondersteld veroorzaakt zou hebben, komt voort van heel veel voorgeschiedenis van voor we geboren werden en van het vervolg daarop dat een weg zocht om zich te voltooien…en is interactie daartussen…en wordt ruimschoots gecompenseerd door al het geen uit mijn goede bedoelingen voortkwam.  We zijn voor ons eigen innerlijk geluk voor het grootste stuk voor ons zelf verantwoordelijk…we verlegden veel naar de verantwoordelijkheid van anderen…voor wiens gedrag je om welbepaalde redenen medeverantwoordelijk kan zijn  We willen onze eigen pijn teveel of schuld te veel op anderen afwentelen en we zien soms niet al te duidelijk waar de schoentjes bij anderen knellen.”
Elena wou het woord. “Ik denk dat mijn voorbereiding daar op aan sluit Aart. In mijn bijeenkomsten met mensen met relatieproblemen, richt ik me soms rechtstreeks in gesprekken tot een ganse familie soms.  Ik heb enkele van mijn meest geschreven vragen en opmerkingen aan mijn mensen opgeschreven.  Jullie kunnen er direct of achteraf, zo niet via een volgende bijeenkomst op inpikken, van uit jullie eigen belevingswereld eventueel ?”
Ze beet  tot bloedens toe aan haar nagels, je wist niet waarom, nog niet.
Ze hield je af, wou eigenlijk soms geen kinderen, wist nog niet waarom.
Je dacht haar te kunnen helpen, het overgeërfde leed door anderen aangedaan.
Ze hield je af ineens, wou het gedaan maken.
Naast de blije, zoveel enge dingen, had ze je toevertrouwd.
Je dacht dat verbetering langs jou zou omgaan.
Jullie hebben kinderen; allen heel gewild en iedereen die hier moet zijn komt er ook.
Toch na meer dan een dozijn jaren samenleven plus drie jaar inloopperiode…
Dook het vijandsbeeld nopens de dader van het aangedane weer op.
Je was man en daarom ook dader waarschijnlijk.
Eens een andere luisterende oren, de nieuwe schouder gevonden.
Je merkte dat er iets was dat je niet wist.
Ook materiële zekerheid telde wellicht mee, of toch niet.
Je kan niet blijven met iemand die je de waarheid omtrent haar leven schetst.
Tegen iemand die niet tegen je kalmte meer kan.
Maar je kan in die kalmte niet blijven als je teveel wordt gepest.
Kansen om het kwalijke deel van het instinctieve, de revanche… te overwinnen volgen.
Je bent nieuw in dit spel, het neemt met jou een loopje…ook jij wil iemand anders.
Iemand anders zonder altijd die zware problemen, ligt zeker op je weg.
Vergeet het maar, je zal het ganse scala van man-vrouw problemen over je heen krijgen.
Je zal steeds maar denken dat aangenaam blijven voor mekaar de oplossing is.
Je zal steeds maar hopen op een andere ware…en altijd voorouderlijk en eigen karma krijgen.
Ook bij dezen in een relatie die je menen nodig te hebben om deze te behouden of af te ronden.
Maar dat weet je nog niet, want je bent echt verliefd.
Na de cyclus van begrijpen, loslaten, komt de essentie van de pijn via een voorval binnensluipen.
Omdat je er niet alleen over moest schrijven, maar rollen speelt in het leven van anderen.
Voornamelijk die stand van zaken wordt continu vereeuwigd en aangepast.
Tot de mens, zoals een oude muur barst en een levensloop slechts schijnbaar stopt.

De natuur kan je troosten, twee duiven komen aan het water drinken.
Ach je bent soms zo moe van dit alles hierboven beschreven en van andere wereldtoestanden.
Door je te veel gedragen als Hercules met zijn bol, van toen je kind was hielden oorlogen niet op.
Je sloofde je voor te veel mensen uit in plaats van afstand te nemen.
Ga nu maar eens af en toe rusten in de zon, ’t is weer lente.
Reis in je fantasie naar een hangmat boven op de rotsen naast een waterval.
De zee, niet te ver, maar op veilige afstand in de verte.
Het licht dat nooit donker wordt, alleen maar ergens anders zijn kan…
Of in je eigen of de andere anti materie.
Omwille van de verhoudingen tussen kern en planeten…vergeet de mensen even.
Licht dat altijd is, ook  in de materie zelve…omdat materie ook ruimten heeft.
Schep op tijd ruimte in je zelf.
Je moet mij je daar zien door te slaan, in alle mogelijke soorten evenwicht blijven.
Wat alleen maar kan door af te dalen af en toe in pijn ?
Wat alleen kan door pijn als tragikomisch te beschouwen ?
Wat de voorbije dag gebeurde, is altijd weer voorspel voor vandaag.
Een stilte aan de familietafel van de oma, bijvoorbeeld, dan iemand die het ijs breekt.
Peilen naar de toestand van het liefdesleven van anderen, met eigen agenda’s.
Voorstellen doen om hen te motiveren het leven aan de zijde van een partner te delen.
Vragen naar het waarom van het afspringen van de vorige poging.
Begrijpen dat men er best niet wil over praten.
Het daaropvolgend begrip dat loonde, want er volgde een paar ontboezemingen over ’t geleide leven.

Even voor het slapen, liggend in bed, zet alles op een rijtje wat kan gebeuren en moet, gebeurt.
Aanleidingen en variaties genoeg die tot dezelfde resultaten zouden kunnen leiden.
Veel hangt af of uitdagingen worden aangegaan en wat er blijft pruttellen…al is dat soms best.

Wij zijn helers via ontroering, blijdschap, woorden, verbanden, beelden, confrontatie.
Via onze innerlijke communicatie en ons leeg maken, vullen met al onze goede eigenschappen.
We reizen met mensen met een nood aan mensen die hetzelfde graag gelijkaardig anders beleefden
Voorbeelden genoeg.
Zij die een kind willen voorkomen door spiraal bijvoorbeeld, een bevruchting die uitgedreven wordt.
Een nieuw gezond leven verdrijven, werkte dat niet nefast in je verdere leven ?
Vroeg ik al menige vrouw (en man).
Het kind na ’t spiraalgeval zou zich bij tegenwind soms niet gewenst voelen, gevolg ?
Ondanks alle liefde die hem overkwam, blijven twijfelen en niet aandringen op behoud van eigen gen.
Hoe meer bergen van dit alles, hoe meer tijd nodig om te rusten en berusten wetend dat ’t goed komt
Als het meeste leed is geleden en men niet meer bezorgd is om de zorgen van ’t verleden.
Alles je door ’t leven is vergeven omwille van alles wat vooraf ging ? Of blijft de nasleep ?
Als alleen nog aangenaam en goed willen zijn helpt, zonder je kapot te ondersteunen en te dragen.
Omdat je weet dat alles niet alleen in gevoelens en woorden maar ook in gedachten klopt.
Als je je echt kort bij je kern voelt.
Omdat verbondenheid ook werkt op afstand zonder woorden.
In je echte kracht neutraliseer je dan het gene, diegenen waar je niet meer voortrekker wil van zijn.
De boodschap is niet van iedereen te idealiseren, maar met de symboliek er van om te kunnen.
Er om mee kunnen is wachten op het juiste woord, de juiste interpretatie van evoluties inschatten.

Er is niks mis van met het zichtbare en stoffelijke bezig te zijn, te veel ervan is altijd nefast.
Maar ook het spirituele is deels zichtbaar en stoffelijk, maar in de hiërarchische ladder primeert het.
Al lijkt dat niet altijd even duidelijk.
Zowel het persoonlijke als collectieve én het collectieve persoonlijke, psychologisch, spiritueel, sociaal.
Daarom is een nefast politiek beleid een spiegel, niet alleen van structuren, ook van beperkte groei
Daarom worden onze levens nog te veel beïnvloed door nefaste oude dingen aan vervanging toe.
Daarom zijn gerijpte  levenshoudingen, kennis en inzicht tussen verbanden meer dan nodig.
Daarom laat waardevolle daden en woorden achter, goede herinneringen, de rest, leer er uit
Iets te veel of te weinig zeggen, iets verkeerd, altijd is er een bedoeling.
Het juiste schrijven wil altijd maar meer perfectie, die je op de duur ’t helderst in jezelf vindt.
Vindt een structuur voor al het oude onverwerkte leer er steeds behendiger mee omgaan.
Zo sterk je je nieuw verworven gaven.
Zeilt er mee tussen mensen door, af en toe een haven en  minder van mensen willen vergoelijken

Wees gewoon blij dat je kan zien en horen en ruiken en voelen en dit alles delen kan.
Je leven, leer het niet in lijden uit te drukken, maar in lichtheid, goed voelen.
Leer je eigen ongeluk begrijpen en wentel het niet af op anderen.
Zo vermindert ook de massa aanvankelijk nefaste straling van te bedroefd vertrokken gestorvenen.
Kunnen ze eigenlijk wel vertrekken, want zijn ze niet deel van de hardware en software der levenden?
De enige vraag waar ieder voor zich een antwoord moet op vinden…met allen samen in een verband.
Waarom dit leven van mij en anderen ?
 
Het verhaal van de onafgewerkte dingen des levens, schrijdt dagelijks voort.
Lijk als of alles op voorhand vast ligt en heeft een mens maar weinig vat op zijn lot ?
Om welke redenen is men verwikkeld in het leven van anderen, zonder dat men dat goed beseft ?
Begeerten allerhande, trekken de mens mee in een  vreemdsoortig avontuur.
Uniek aan één leven verbonden, maar verstrengeld met zo vele levens meer.
De enige oplossing, aangenaam proberen zijn voor mekaar.
Weten dat je niet één leven hebt, maar oneindig veel weerkerende door te geven opgaven soms.
Doorheen de generaties en opnieuw na de volgende big bang cyclus ?
Een intensiteit die groeit met de levens en de geesteswereld waarmee ze corresponderen.
De bewaarders van het reilen en zeilen tussen mensen, altijd zelf deel van het geheel.

Eens was bijvoorbeeld iemand aangenaam en omgekeerd.
Dan niet meer, want er waren ontspanningen en spanningen van dien van buiten het nest.
De erotiek heeft een eigen manier van mensen los krijgen uit verstarring uit ’t verleden.
Het instinctieve dwingt een mens terecht of onterecht van de oude opgaven af te werken eerst.
Of het verhaalt zich op je en verlegt de opdrachten, met veelal nefaste ontwikkelingen.
Die een mens vast zetten en vaak ook een stuk van zijn omgeving.
Niet dat ze je dat tot in de treure moeten verwijten, want vaak zitten ze met dezelfde opgaven.
Waren sommigen toch veel minder licht geraakt, maar het is niet anders.
Jaloersheid is pas terecht wanneer iemand in een relatie met een ander(e) gegarandeerd verdomd.
Meestal is dat dat door het karma van de voorouders, aangevuld met het eigen karma.
Verdommen, niet zo zeer qua intelligentie, maar :niet meer bij de weg naar het hogere geraken.
Het is deze mensen vergeven, daar ze willen vergeten en al die moeilijke dingen zwaar voor hen zijn
Maar van uit een andere dimensie bekeken, is het toch niet sneu voor ze.
Het leven blijft bestaan op basis van begrepen dingen, oude of nieuwe.
Schaamteloos door het leven gaan is niet hetzelfde als zonder gegeneerdheid leven.
Hoop op een relance in de liefde vaak belast door allerlei soorten verleden
Iemand terug willen na een afwijzing heeft vaak moeilijke gevolgen.
Vaak, niet altijd, afhankelijk van de gezamenlijke opdrachten.
Ga door de inzichten van de nacht en interpreteer ze met je dichter bij je ziel ik.
Je zocht noodgedwongen door karma en lot de eenzaamheid en zij, hij kent de ‘ons’ niet meer ? 
Doe haar, zijn lichaam dan de goeiedag van jou, de zielen zijn misschien niet uit elkaar.
Maar het spirituele aspect heeft misschien andere plannen ?
Daarom niet met nieuwe partners die nog onbezoedeld voor mekaar kunnen zijn…tot dat…?
Eén kant, de ruige kant van het instinctieve kiest voor lust, de andere voor geestelijke groei.

Blijf niet te veel in het alledaagse steken en hunker op een serene manier, niet plat.
Kinderen, een goede ega of man vinden, gaat via een uitzuivering van de contacten met jullie ouders.
Van ook het snappen van hun levensverhalen, liefdesverhalen…maar…is er iets op tv vandaag ?
Geen tijd, morgen naar school, werken of gewoon te jong om te begrijpen, te oud om op te rakelen.


Het was muisstil geweest op de bijeenkomst en de stilte werd nog sterker, iedereen bezag Elena en dan mekaar… en Aart vroeg of er iemand iets wou zeggen of vragen. 
Carola stond recht. “ Amaai, lang geleden nog zo een woorden gehoord. Ik herken veel van de dingen die je probeert in woorden te gieten door je notities voor je werk, ik schrijf wel eens een gedicht, maar de meeste tijd ga ik op in de gewone dagelijkse praktijk van het leven en de mensen om me heen.  Toch doorheen die momenten en als ik alleen ben, of zelf bij het tv-kijken, krijg ik ook zo van die indrukken zoals  jij kwam aan te raken.  Die gevoelens of gedachten zijn zeer vluchtig soms en ik bouw er geen grote theorieën mee, maar ze zetten me wel aan het denken. Ik wil er wel wat over kwijt, mag ik je tekst even, want niet alles staat me duidelijk voor het hoofd.
“Ze beet  tot bloedens toe aan haar nagels, je wist niet waarom, nog niet.”…”misschien had je toen iemand die een verkrachting of iets naars overkomen was, ik herken dat wel, kinderen, jongeren doen dat zelfs zonder dat er sprake was van seksueel misbruik.  Het heeft met een laag zelfbeeld of een enorme ontevredenheid te maken waarschijnlijk.  Zich om de één of andere reden uit vroegere tijden niet thuis voelen in zijn lijf”. 
“Ze hield je af, wou eigenlijk soms geen kinderen, wist nog niet waarom.” …”Niet alleen vrouwen kennen dat fenomeen, mannen zijn er ook niet altijd klaar voor…ik hoor vaak van vrouwen die geweldig aandringen moeten voor een eerste of een tweede of een derde. Gewoonlijk is ieder kind anders dan het vorige, dat  is jullie ook al wel opgevallen.  Hoe zou dat eigenlijk komen, omdat een mens zelf voortdurend verandert of om een soort symbolische tegenpersonages in het leven te roepen om het verhaal van de levens een beetje te kruiden met diverse karakters en die van mekaar laten te leren.  Een
goed scenarist dat leven dat we beleven eigenlijk, al beseffen we het niet altijd”. 
“Je dacht haar te kunnen helpen, het overgeërfde leed door anderen aangedaan.” …”Indien we alleen met onze gedachten zouden oordelen en al een hele boel ervaring met het leven zouden hebben van jongs af aan, zouden we zonder onze gevoelens laten mee te beslissen, in vele gevallen niet voor een verhouding of een familie kiezen…maar zo is het leven nu eenmaal, het trekt je ergens in en naar een andere toe.”
“Ze hield je af ineens, wou het gedaan maken. …”Heb ik ook al wel met mannen gehad, hoewel ik het altijd aan wou houden, wat er ook gebeurde…soms is het geheel der omstandigheden zo ongenaakbaar dat je wel bepaalde wegen moet inslaan, maar dat ligt weer voor iedereen anders”.
“”Naast de blije, zoveel enge dingen, had ze je toevertrouwd.” …”Oh ja en dan die vele gesprekken maar ook enge stiltes in zo een situaties…blij dat ik dat achter me liet, hoewel ik zelfs als feministe moet toegeven dat ik het leven met een man wel mis.”
“Je dacht dat verbetering langs jou zou omgaan” … “Mensen kunnen nog zo hun best doen om een bepaalde situatie ten goede te keren, je moet er voor twee voor zijn en niet te veel omkijken als het weer goed gaat.”
“Eens een andere luisterende oren, de nieuwe schouder gevonden…”dan wordt het natuurlijk extra moeilijk, je mag nog van je zelf denken dat je sterk genoeg bent om iets aan te kunnen dat je beter bespaard wordt…je kan er wel sterker van worden of op de sukkel geraken, kan ook natuurlijk.”
“Maar je kan in die kalmte niet blijven als je teveel wordt gepest…” Echt van binnen in beide rustig worden en aangenaam proberen zijn voor mekaar, is en blijft inderdaad een goed recept, …indien de druk van het karma van de voorouders en je eigen karma niet te groot is natuurlijk. Negatieve emoties kunnen je wel parten spelen, inderdaad, zeker zoals je zegt …”Je bent nieuw in dit spel, het neemt met jou een loopje…ook jij wil iemand anders.” “Dat zwakt op rijpere leeftijd wel af, maar toch! Ook ik beste Elena, zou een gans scala van man-vrouw problemen over me heen krijgen. Met minder te vlug ten prooi vallen aan begeerten was me dat wel gelukt…maar had ik dan mijn eigen weg wel gegaan en was ik dan niet diegene die mijn man op zijn weg moest tegenkomen ? En zonder hem, inderdaad, de periode na hem, kom je dan zoals je zegt in mijn geval toch in een relatie met mensen die je menen nodig te hebben om de hune te behouden of af te ronden. Maar dat weet je nog niet, want je bent echt verliefd.” “Allemaal rake zinnen, maar ik laat het woord nu aan iemand anders graag”.
“Niels, jij soms”, probeerde Aart. “Ach, ik snap het niet allemaal wat hier gezegd wordt, maar mij dunkt toch dat het in de liefde gaat om behagen en behaagd worden.  De wufjes, ze kunnen rond je draaien en als je dan toehapt
gaat het goed tot ze vermeende concurrenten zien opduiken…alhoewel een man vaak tevredener is met ‘haar’ dan zij denkt.  Als dan jaloersheid maar dan ook ijdelheid toeslaan en ze beginnen te veel om altijd om maar meer extra aandacht te vragen, is het goed om zeep op de duur…dan kunnen ze je niet meer uitstaan en dan beginnen ze van ideale mannen te dagdromen, en die bestaan niet”.  
De woorden van Nils maakten ook in Hassan iets los.  “Een deel van de westerse mannen staat gewoon toe dat hun vrouw met bijna blote borsten loopt…hoe kunnen die dat verdragen ? En dan die schotelantennes waar de seks tv zenders moeten blokkeren voor mannen, vrouwen en kinderen…dat is toch om problemen vragen ? Hoe kunnen mensen die daar altijd naar kijken nog mensen als gewoon mensen zien, zonder al die opgeklopte wellust…dat is toch geen goed voorbeeld voor kinderen ook niet ! Voor jonge meisjes en jongens…welk beeld maken die zich niet van de seksualiteit…wat ze allemaal moeten kunnen en wat je absoluut zou moeten doen om mee te zijn met de rest zogezegd ! Hoe kunnen ze nog op een serene manier hun eigen weg in het seksuele ontdekken als ze vrouwen zien die hoerig doen en mannen die vrouwen absoluut overal en op alle manieren moeten kunnen onderdrukken.  Die programma’s maken seksverslaafden van jullie en beïnvloeden de echt profane band tussen man en vrouw en zijn juist goed om oude eenzame mannen op te winden of van deugdelijke vrouwen hitsige ontrouwe en onbetrouwbare levensgezellen te maken.  Al is dat nog allemaal niet eens nodig om vreemd te gaan de dag van vandaag.  Je woont een beetje klein of je hebt financiële problemen en je bent een beetje strikt, en hup…met die en die zou het beter zijn en men is weg ! Trouwens, een beetje strikt zijn met vrouwen zowel als mannen en kinderen; we hebben dat allemaal nodig.  Jullie zouden eens moeten beseffen dat je best van een ander zijn vrouw of man blijft, want dat brengt alleen maar moeilijkheden mee.  Hoe je dat ook uitlegt Elena, het hoort niet van vreemd te gaan, zeker als je kinderen hebt.  Het verleden van onze ouders was hun verleden, wij moeten ons niet baseren op dingen die zij niet hebben afgemaakt, wij moeten de dingen tussen ons tot een goed einde brengen.  Veranderen van partner draagt daar niet toe bij…maar je hebt wel een beetje gelijk over het feit dat genetische erfenissen ook psychologisch zijn en dat het niet voor iedereen even makkelijk is om met dezelfde partner verder te kunnen.  De ene wil misschien kinderen of nog kinderen, inderdaad en de andere niet…of misschien is een vrouw wel met een homo getrouwd of andersom…dat gebeurdt bij ons ook.  Wat ik weet is, dat om je beroep goed te kunnen uitoefenen, dat je daar best geen familiale problemen voor hebt.  Een toprenner met liefdesproblemen wint geen een koers, of het zou al eens een uitzondering moeten zijn met olifantenvel.”
“Misschien terug even een vrouw aan het woord”, stelde Aart voor.  Indy keek naar Carola en omgekeerd en Carola vond dat ze zelfs als feministe in veel van wat Hassan had gezegd, kon inkomen en dat de levenswegen van mensen nu eenmaal aan culturele achtergronden gebonden zijn. Hassan vervolledigde zijn standpunten.  “Maar overal zijn mensen jaloers biologisch en psychologisch en van mij
moet geen enkele vrouw een hoofddoek aandoen, het gaat gewoon om het feit dat je een ander niet mag aandoen, wat je zelf niet graag hebt of er moeten ERNSTIGE existentiële redenen voor zijn mevrouw Carola, niet zo maar een avontuurtje willen.  Denk je ook niet Indy, “vroeg Hassan aan de verraste Indy ? 
“Weet je lieve mensen hier allemaal, het leven kan toch zo ingewikkeld zijn en dan weer niet.  Veel van de levensvoorschriften uit de godsdiensten, uit de jouwe Hassan, maar ook die uit die van mijn vader, die een Boedhist was, hebben een aantal goede raadgevingen, maar langs de andere kant zien ze het één en ander wel niet zo als het in wezen is.  Het achtvoudig pad van Boedha, de juiste houding, de juiste ingesteldheid, de juiste gedachte, het juiste woord, daad en zo verder is een prima basisgegeven in de omgang van mensen onder mekaar en daar waren godsdiensten voor een stuk voor bedoeld, een soort verkeersreglement voor de samenleving.  Woorden zoals Karma worden door Elena dikwijls gebruikt en ik begrijp het verschil wel met het karma van de klassieke, niet- genetisch gebonden reïncarnatie en ik voel dat mensen juist die kinderen hebben die hen confronteren met wat ze door hun achtergronden zelf nog te leren hebben en omgekeerd en dat daarom bijvoorbeeld een tweede kind vaak de symbolische tegenhanger is van het eerste, en alle kinderen samen een soort verzamelboek van de evolutie van de ouders en wat er in hun aan symboliek aan bod moet komen.   Het verleden is  inderdaad  het verleden, maar het vertaalt zich nog in ons, daar kan ik inkomen, zeker om te begrijpen waar om onder andere mijn ex man Isaac me verliet.  Maar om dat te begrijpen moet je te veel persoonlijke dingen van mensen uitleggen. Er zijn ook dergelijke dingen in mijn bestaan die ik zou moeten prijs geven. Ik vraag me alleen af, of indien we al die dingen en het waarom en hoe er van, beiden, Isaac en ik , volledig hadden begrepen, of we dan nog een koppel zouden zijn en of het niet beter tussen ons zou zijn nu…maar wie vraagt zich zoiets niet af of je moet al heel onbewust kunnen leven of al of niet bewst zo bezig willen zijn met praktische zaken om aan dergelijke dingen toch maar geen aandacht te moeten geven.” 
“Mensen, mensen,” viel Jenz na een moment van stilte in, “wat mij van deze hele bijeenkomst zal bijblijven is het feit dat mensen boven hun negatieve emoties moeten uitstijgen of dat ze anders geen tijd of zin meer hebben om met sociale en politieke dingen bezig te zijn.  Dat het beter moet met de wereld, daar hebben er niet zo heel veel een dermate boodschap aan dat ze zich ergens in een groepering of partij of zo willen inzetten om een stuk mentaliteitsverandering te weeg te brengen.  Door een quiz die ‘de slimste mens noemt’, hebben we nog altijd geen nieuwe regering, leg dat maar eens in het buitenland uit.  Ik had een goed idee voor ’t internet vandaag.  Een filmpje opnemen voor een komische reeks : ‘het journaal van de toekomstige gebeurtenissen’.  “Buitenland.  In Kenia is er een nieuwe president gekozen.  Het wachten is op de eerst rellen die de uitslag betwisten.  In Finland is er een groeiende groep kiezers die de schulden van de Zuid-Europese landen niet meer mee wil financieren…tot men hen ginder zoals in Ijsland  na de
bankencrisis tegemoet moet komen ? “.           ’t Is me wel wat met al die toestanden die op oorlog uitdraaien om de bedrijven en grondstoffen ginder te kunnen blijven controleren. Na alle winters en hitte en natuurrampen en andere ellende die de mens heeft moeten doorstaan, dreigt er zich  in plaats van een happy end een doemscenario te ontwikkelen als de macht van het geld niet aan banden wordt gelegd of zichzelf waardeloos maakt. Alternatieven genoeg op mijn blogs.  Waar kan ik jouw literatuurblog ergens vinden Carola” ? Carola nam haar handtas en haalde er een papiertje uit voor Jenz. 
Ondertussen vulde Elena haar verhaal van straks aan. “ In mijn praktijk als psychologe merk ik dat mensen met problemen veelal in familiale kluwens van ver terug verstrikt zijn geraakt.  Jong of oud, man of vrouw, afgemeten aan de aard van hun kalmte of zenuwachtigheid, dekken ze zich zelf in tegen mogelijk vreemd gaan van diegene dat hun geliefde zou kunnen zijn door de ander een pas voor te willen zijn of in het ultieme geval door een soort voorbarige weerwraak te zoeken in het benaderen van anderen, die ze dan ook uit balans brengen.  Er zijn er ook die dit niet doen, maar die, misschien omdat ze zich niet goed kunnen uiten, blijven steken in het blijven zitten in uitzichtloze situaties, drinken, bordeelbezoek of noem maar op.  Alle middelen zijn goed om de voorouderlijke en eigen verhalen te verdringen in plaats van evenwichten te zoeken via zich uiten en positieve emoties.  Mensen denken dat ze mekaar veel dingen kunnen verzwijgen, maar gevoelens en stemmingen geef je door zonder dat je een woord zegt.  Het lijkt wel at er veel scenario’s die in de lucht hangen, toch moeten uitkomen om weer een reeks domino’s bij anderen in beweging te zetten.”
Het was inmiddels al vrij laat in de avond geworden en Aart vroeg aan Kunal om af te ronden. “Wel”, zei hij, ” zowel de levens van de grote wijzen als wij, evengoed stervelingen, draaien om dezelfde gegevens die hier wel op velerlei manieren zijn geïllustreerd. Gisteren zag ik een documentaire over Confucius.  Het is een naam die in veel mensen hun oren heel bekend klinkt…maar net als andere grote wijzen van vroeger, hebben deze mensen ook gewoon een leven gehad, dat niet altijd makkelijk was. Het gaat niet altijd om de wijze dingen die ze hebben achtergelaten, maar ook over hoe hun leven in mekaar zat. Zijn vader was een krijgsheer met negen dochters en een kreupele zoon en hij wou zo graag nog een kind, dat hij bij zijn jonge concubine op oude leeftijd nog zou krijgen.  De jonge moeder zorgde voor Confucius te midden armoede en oorlog.  De jongeman wou doorheen zijn leven meer en meer gewone mensen en de toenmalige heersers doen inzien dat men in het leven bezig moet zijn met kennis op te doen en hard te werken en dat talenten moesten worden aangemoedigd, of ze nu bij de adelijken te vinden waren of in families van hoge komaf.  Hij stierf in de veronderstelling dat zijn leven niet was geëindigd zoals hij zich had gewenst, in een beter China.  Als je nu naar de Chinezen kijkt, wat hebben die al niet bereikt, Confucius zou er tevreden over zijn.  Moraal van het verhaal, als je 2500 jaar op iets moet wachten, de tijd brengt alle goede bedoelingen dichter bij iets reëels .  Een tijdgenoot van Confucius (zijn Latijnse naam eigenlijk), Lao Tse was op een ander plan bezig en zei hem ooit eens dat hij zich een pak last op de hals ging halen door te veel mensen op zijn manier te bekritiseren.  Zo zie je maar weer een bewijs dat uiteindelijk alles om zin draait…en deze avond is daar ook een prachtige uiting van.  Bedankt allemaal.”  
in alle literatuurvormen filosofischwetenschappelijk, religieuze en psychologische, sociaal-politiek-historische  benaderingen over de zin van het leven via deze blog en zijn links
Dagboek van opmerkelijke verbanden  uit het leven  van onze vrienden
Do 01/06/2011 Kunal heeft een lang telefoongesprek met  iemand die op basis van de gnosis een project wil opstarten
Vr  02/06  Kunal neemt deel aan een vergadering over het gnosisproject, heeft zijn bedenkingen anderen vice versa
Za 03/06   Aart is bezig met voorbereidend werk voor zijn blogs.
Zo 04/06  Gust neemt afstand van zijn wekelijkse ontbijt mét dame.
Ma 06/06/2011….
Een dame met auto rijdt achterwaarts haar oprit af en dan weer vooruit, zet haar dochter af, waarschijnlijk iets vergeten.  Kinderen met de auto naar school voeren….200 meter verder om de hoek staat een familie, de mamma en de kinderen met gele jasjes even stil want iemand zijn boekentas is van de fiets gevallen…alle dagen fietsen ze tweemaal vier kilometer naar school en terug en de mamma doet dit vier maal. Een kilometer verder staan twee Indiërs in de carwash een auto af te spuiten. Ze staan er beter voor dan hun landgenoten op die vrachtschepen die op de scheepskerkhoven ginder uit mekaar moeten worden gehaald. Een telecommer staat te werken aan een verdeelkast op 400 meter van de chalet.  In gedachten denk ik ‘koppel maar niks verkeerds aan’.  Toch een halfuurtje zonder internet gezeten, hij was misschien bezig met het zoeken naar een fout in de buurt. Ook mensen onder mekaar hebben verdeelkasten met mekaar en de voorouderlijke en tegenwoordige telepathie gaat van die naar die en zo verder, naargelang er dit of dat gedacht of gewenst wordt, teveel of te weinig is, hetzelfde is of het tegenovergestelde.  
Geen ontbijtdame voor Gust vandaag. Hoe neemt iemand afstand van een alter-ego…die dat voor een stuk ook niet is…maar dat andere stuk omwille van veel volgt  ?        De zesde van de zesde, heel aards en de watertoren van de woonplaats van Gust komt in beeld met de moedige fietsmamma in het geel die het niet haalde.  Er stond ook nog iemands vrouw wiens man een mooie tekst voor een honderdjarige schreef waar Aart ook eens een gedicht voor schreef…en een gezellig mollig iemand van een buurgemeente uit het Oosten ging met de prijs lopen. Van prijzen gesproken Jurgen VDBr won zijn eerste koers in acht jaar. 
 Kunal merkte dat men in het CERN-project in Zwitserland er in geslaagd was om een kwartier lang zwarte materie vast te houden om de eigenschappen er van te bestuderen.  Zouden ze dezelfde zijn als die van de materie ?  Er was nog weinig info over en hij ging vandaag wat over ‘in het licht der waarheid’ lezen van den Abd-ru-shin en wat Gnosis bestuderen of dingen van Gibran …allemaal lang geleden en hij wilde de mensen van die Gnosis nog wat vooruithelpen. 
Gust analyseerde zijn dromen en kwam erachter dat mensen meer gebonden zijn aan geld dan ze zelf weten of toegeven. 
 Kunal op facebook : “nieuwe geheimen van de macrocosmos/in het onderzoek van de microcosmos is men er verleden week in geslaagd een kwartier lang anti-materie vast te houden voor onderzoek, de Higgsbosondeeltjes, waarvan men nog niet weet of ze een massa hebben, blijven een fractie van een seconde bestaan alvorens ze overgaan in bekende deeltjes...ze kwamen voort uit botsing van protonen en anti-protonen...van een goddelijke ontdekking gesproken
-moe lin verjaardag op dag internationale verdraagzaamheid (en dat was ze inderdaad)---waarom verwijten zijn zo een diepzinnig iets, dat wanneer je er tot op de bot van komt, dat jezelf of anderen er geweldig kunnen van schrikken
-vele gescheiden paren zaten zonder het te weten toch in een comfortabele uitgangspositie om van alles te snappen
-een naam is iets waarmee je vertrekt (zie filosofisch verzet, in eerste aanzet soc econ)mondt uit in voortijdig testament(octo 8, het geheel)
-eenieder zit gevangen in een lichaam en ziel dat te delen valt met andere invloeden en verhaallijnen van de voorouders, (het leven zijn pogingen om zich daar van te bevrijden en echt met de eigen talenten bezig te zijn, maar vooral uit de emotionele zwaarten en vluchtroutes te geraken), plus een poging om aan het genetische en eigen karma te ontsnappen
-veel is uit te leggen met geaardheden van mensen die toch heterotoestanden uitproberen vanwege e
-waarom hebben dakwerkers eigenlijk nog een radio nodit
-de grens tussen mensen uit je leven die niet echt voor je kozen, begrijpen en maar gaan negeren ?
Of welke bedoelingen zitten hier eigenlijk nog achter, tot welk begrip moet het leiden ?
-story van de Neckerspoel-kwadepoort wateroverlast search en oplossingen (zie samsung pc spir.concr)
ontoevallige toevallen
Aart Tiest begreep die negentiende van de achtste maand in het tiende jaar van het derde millenium, dat al hetgeen hij vanmorgen niet had durven hopen zo rond dit uur uur van de late namiddag, ineens heel duidelijk voor hem was. 
Wie had kunnen denken dat zijn stukken over alle deelaspekten van het en zijn leven, vandaag tóch nog een praktisch vervolg zouden krijgen ? Reeds jaren had hij zitten hopen dat er een dag zou komen, die hij in al zijn details zou kunnen beschrijven. Vaak had hij geprobeerd om via het kort opschrijven van een aantal details, de dag, maar vooral de speciale samenhang der gebeurtenissen en hun eigenaardigheden; in het geschreven woord te vatten. Hij zou het nog eens proberen, lukte het niet...want
per dag kon je wel 100 pagina's schrijven over hetgeen zich in je hoofd afspeelt; schrijven zelf bracht toch altijd een proces van concentratie tot stand, maar waarvan je de linken en besluiten in een verhaal kon gieten, omdat het allemaal te ver ging om nog te kunnen overbrengen. En de weinigen die het zouden kunnen begrijpen zouden toch teveel kennis en praktische ervaringen missen om het kunnen te begrijpen. 
Aart was eigenlijk voor een heel stuk uitgeschreven, in de zin van alles in het leven op een logische en etische manier te willen vertalen en verklaren en alternatieven willen aan te reiken.
Was hij nu op dit moment bezig een poging te doen om zijn eigen innerlijke manier van interpreteren proberen neer te schrijven ? Het kon soms lijken als of hij alles geschreven had, wat hij de wereld wilde meegeven, doch hoe verder hij hier in vorderde, des te groter zou de afstand tussen hem en zijn lezerspubliek misschien worden. Aangezien aan de boom der muze in zomer en winter nieuwe scheuten kunnen ontluiken, was het vandaag niet de moment om te snoeien en de bestaande volgroeide takken alle ruimte en licht te laten, maar ook deze scheut die zich in de namiddag manifesteerde, een kans te geven. Vanmorgen was wel even anders. Nog maar net had hij besloten van iedereen met te zware emotionele problemen achter zich te laten en met een nieuwe blik op de oorzaken daarvan de wereld tegemoet te treden, of hij raakte 's morgens al niet goed uit zijn startblokken. Was het het gevolg van die dromen waar hij zich niks meer van herinnerde of van welke fysieke klacht of tekort ook ? De dag zou wel uitwijzen wat misschien al van in de nacht was gepland. Men leest wel eens, dat, indien je er in slaagt van een probleem 'los te laten', er zich makkelijker openingen naar oplossingen en vooruitgang aanbieden. Welke vooruitgang ? Nee, niet zo zeer die van de levensstandaard, wiens voornaamste doel het moet zijn van zoveel mogelijk welzijn mogelijk te maken; welzijn dat moet leiden naar het zich meer en meer met zinnige dingen gaan bezighouden, niet zo zeer qua produktie dan wel qua innerlijke groei en bevordering van de relaties tussen mensen. Eerder vooruitgang, niet zo zeer in zakelijke, dan wel in persoonlijke relaties en in de innerlijke relatie die je met jezelf hebt. 'Met welk doel dan wel' , had Aart zich al duizend maal bij kruispunten in het leven afgevraagd ? Wel, het doel van het leven was naast het kwalitatief leren genieten ervan, van wijzer te worden zeker en de verbanden tussen leven en dood beter en beter te begrijpen. Dat wijzer worden hield waarschijnlijk in dat je donkere kanten in het bestaan van anderen mee hielp verlichten. Al wil een mens wel vaak van dergelijke 'opdrachten' af, op de één of andere manier wordt hij er toch naar toe gezogen. Het leek Aart wel of ie via rechtstreeks beleven van stukken leven uit het leven van andere mensen wél door de lichte én donkere kanten van hun zijn heen moest om nog een andere groep mensen die hij onvoldoende kende van in het begin vlugger te kunnen duiden, inschatten waar ze zich in hun wezenlijke ontplooiing bevinden en wat hun situatie wel eens zou kunnen zijn. 
Toch, Aart voelde zich op zijn best midden de natuur met één of andere korte reflexie om over te mediteren, filosoferen en te vertalen in een gesprek of andere vormen van woorden, kort of lang; had niet zo een belang. Aart had de voorbije dagen nodig gehad om zijn vorige werk te af te ronden en te ordenen en tevens weer om wat afstand te nemen van de persoonlijke betrokkenheid in het leven van andere mensen. Alles had vanmorgen nog zo doods geleken, zo bijna op een nulpunt gestaan; zo een intens gevoel nochthans dat hij had gedacht 'dat veel van nu af aan wel weer vlotter zou gaan'. Af en toe wat vleugelslagen van eenden in het water van de vijver in zijn
buurt, leken op momenten dat alles beter aanvoelde, het gevoel van golfslagen aan zee in het leven te roepen. Vijver werd dan zee. Misschien zat ook het aanhoudende, eerdere donkere weer er voor veel tussen, maar vandaag met een nieuwe volle maan in ontplooing leek de helderheid van haar maanlicht er op te wijzen dat het weer voor de volgende dagen beter worden zou. Het klopt volgens de meteorologische wetenschap misschien wel niet altijd, maar zo voelde het toch aan. 
Hij wist al van vroegere periodes in zijn leven, dat hij dan ook in mindere dagen energie vroeg van sferen die tijdens hun leven verdienstelijk bezig waren geweest en dat volgens Aart's eigenzinnig gevormde overtuiging nog steeds waren. Van die invalshoek van een soort geestelijke gelijklopende wereld, die eigenlijk tot een groot deel van de inhoud van de onze te herleiden is, is het verklaarbaar waarom je je soms in situaties begeeft die je puur rationeel en egocentrisch denkend, niet aangaan zou. En inderdaad, door sterkte te vragen en enkele aanpassingen aan de dagindeling, voeding of levensstijl, maar vooral door weer op een hoger niveau van denken en voelen te geraken, verdwenen altijd weer de pijnen of het te kort of te veel of te oud of te versleten langzaam aan of gewoon meteen, het bijna niets weer in. Iemands goed gevoel, een lach, een aanraking, een gevatte spirituele gedachte, ook allemaal varianten van dergelijke vormen van vernieuwende kracht die de wereld er weer interessanter en leefbaarder doen uitzien.
Hoe meer Aart schreef, hoe verder hij af leek te geraken aan het beschrijven van zijn dag vandaag. De theoretische beschouwingen namen het weer over van de praktijk en hoe meer er op papier kwam, hoe verder de aanleidingen binst de dag die deze formele inzichten mogelijk hadden gemaakt. De aanblik van allerlei soorten verschijningen van menselijke wezens, had hem toen hij in de loop van de dag weer beter ging draaien en observeren, mild gestemd. 
Een stem ergens vanbinnen, of een verbinding van hemzelf met wie weet van welke sferen afkomstige energie; had hem ingegeven dat er speciale gebeurtenissen zaten aan te komen. Het hoefde eigenlijk niet voor hem, een paar zinnige conversaties in de wereld van het internet of daarbuiten en innerlijke rust, zou hem reeds tevreden stellen.
Toch is er een verband tussen gebeurtenissen binst een dag en die innerlijke vrede.
Aart had al vaak ervaren dat mensen echt willen dat hen bepaalde gebeurtenissen overvallen, zonder dat ze daar eigenlijk rijp voor zijn. Ze zijn weduwe en voelen zich toch oh zo allee en hopen op een nieuwe liefde...maar het moet dan wel iemand zijn die een auto bezit. Wat dat fenomeen liefde betrof, mensen trokken mekaar af en aan met hun versies over wat er allemaal in hun leven was gebeurd, maar als ze dan op termijn tot analyses kwamen die de andere niet wilde horen, was het vaak om zeep en dan ging men maar weer op zoek naar een nieuw punt om de verantwoordelijkheid van het negatieve deel van wat iemand overkomen was, bij een andere persoon te leggen.
Zou Aart er toch nog in slagen om eindelijk iets over die dag te schrijven of weer in algemeenheden belanden die de toevallen in de loop van de dag weer naar de vergeetput der herinneringen zouden verdringen. Een vergeetput waar via flash-backs naar de toekomst toe, wel uit te geraken was. De ziel van een lichaam, in evenwicht met het spirituele, kon je op ieder moment van de dag aanreiken wat je nodig had. Op zo'n momenten wist je dat
de begeleiding in je leven al die tijd goed zat, al snapt een mens dat niet altijd op die moeilijke momenten zelf. 
Gisteren had Aart tegen een tuinbouwster in het dorp verteld dat hij op de rekening voor hulp aan het overstroomde Pakistan had gestort. Vandaag stond ze daar met drie zakken netjes gewassen en gestreken kleren die zij en haar gezin niet meer nodig hadden, met de vraag ze naar het kringloopcenter te brengen. Het kringloopcenter had Aart op het idee gebracht van weer met de hand te gaan schrijven en het resultaat er van in die knappe lederen etui's te steken die men er voor 10 cent verkocht. Hij had er ook een boek gevonden, een nieuwe poging om de catechismus te herschrijven, aan de hand van een overzicht van alle religies en bestaande ideologiën. Via een bezoekje aan een plaatselijk café, waar de huisregel meer met de kwalitieit van het cafébezoek dan met de hoeveelheid drank die men achterover slaagt te maken heeft, raakte Aart op het spoor van een tentoonstelling rond 'devotie'...vandaar dat de aanblik van de stad en haar kerk vandaag, een halfuur eerder zo vol van verbondenheid met het meer tussen hemel en aarde had aangevoeld. 'Verbondenheid met... 'hetzelfde als religieusiteit eigenlijk, mocht het woord niet bestaan, het zou wel worden begrepen.
De stad stond vandaag letterlijk op stelten, de kermis werd opgebouwd. Een gebeuren, intenser dan het lawaaierige kermisplezier zelf. Al die tuigen die kinderen en volwassenen in de lucht gingen gooien...eigenlijk een vrolijke roep om verhevenheid en verlichting van... . De dorpen waar hij zich in begaf, de steden, met al hun personages, de dingen van anderen die hij in nog anderen leek te herkennen. Er bestaan verschillende prototypes van wezens met allemaal hun eigen accenten en aanpak. Alles komt op zijn tijd en duikt tijdig op in het leven van iedereen...alhoewel er velen door te lang dralen en ploeteren hun evolutie naar innerlijke rust lijken te vertragen. Begrijpen welke rol je in het leven en hun leven en in jouw leven zelf speelt in functie van de onvergankelijkheid van eeuwige waarden...je inzichten in praktijk brengen, als het dan toch moet, middelen zoeken om dat alles proberen overbrengen.
Aart besloot de boeken toe te doen voor vandaag. Welk grootschalig nieuws had de wereld vandaag uit de geschiedenis gedistileerd ? Na bijna 8 jaar trokken de gevechtstroepen zich uit Irak terug, het karma van jaren aanzetten tot oorlog in de streek, hopelijk definitief achter zich latend. Gemiste kansen om met inzet van middelen mooie dingen voor de mensheid te doen. Een stier in Spanje dook over de hekkens van de arena tussen het publiek in en verbeterde het record hoogspringen voor stieren. In Birma steekt de militaire kaste de opbrengsten van de gaswinning voornamelijk in eigen zakken en monniken en bloggers maken zich op om het tij te keren. 
En de wetenschap, welk pasje weer vooruit gezet ? Nog even wat theorie en dan zou Aart proberen om meer over zijn dagelijkse bestaan te schrijven en ja, daarin kwam hij ook Stephen Hawking tegen.
Stephen Hawking zijn nieuwste boek is uit. De man die met zijn werk tot in de kleinste microdeeltjes van het bestaan wist te raken. Waar hij vroeger bij het ontstaan van de materie God niet onverenigbaar met de wetenschap vond, schrijft de man nu dat de schepping van de materie ook zonder Hem kon. Ware het niet eenvoudiger van te redeneren in termen van bestaan en niet-bestaan ? Niet bestaan kan niet, want kleiner of gelijk aan o kan niet, subjectiever gezegd 'iets dat de zinloosheid benaderd ontploft' en dan krijg je bigbang in 't groot en in 't klein...straling enz...maar geef ons toch maar streling om
het makkelijker te houden.? Het leven wil gewoon niet zinloos zijn. Het zoekt steeds meer zin, van de evolutie van straling tot atoom en cel en...wij....waar nog steeds hetzelfde zinzoeken in huist... de zinzoekers die we zijn, zijn vaak heel cynisch en nihilistisch geworden...maar wat betekende dat allemaal ? Soms hoefde Aart maar een emmer water uit zijn regenton te putten om tot een inzicht te komen.
Veranderende tijden, Meer escapdes, Meer geluk.
Als iemand 100 wordt en elke dag voeding en goederen inbegrepen 2 kg aan transport genereet, zijn dat ongeveer 80.000 ton ofwel 8 kamions op een leven, wat een heel verschil is met het landelijke leven vroeger en ook met de stedelijke behoeften van nu. Op een welvarende populatie van 10 miljoen mensen zijn dat op een mensenleven 40miljoen kamions...als je de stenen voor een huis niet meetelt. Geen wonder dat er enorm veel verkeer over de wegen dondert. 
Qua communicatie is er ook enorm veel verandert sinds de virtuele wereld van het internet zijn intrede deed. Nog een tiental jaren en de ouderen die niet op het net zitten zullen bijna uitgestorven zijn. Terwijl er vroeger in de boerendorpen nog veel contact was door het veldwerk dat moest worden gedaan en een klein dorp wel een paar tiental cafés telde, is dit door de schaalvergroting in de landbouw drastisch teruggelopen. Een modern dorp telt een paar grote landbouwers en een twintigtal tuinbouwers terwijl vroeger tot de helft van de dorpse populatie in de landbouw werkte. Ouderen worden opgevangen door de verzorgingssector of kunnen een beroep doen op allerlei diensten. De communicatie verlegt zich meer van de familieleden zelf naar mensen daarbuiten of, niet onbelangrijk, is grotendeels afhankelijk geworden tot wat de tv te vertellen heeft. Het aspect kunst en kritisch leren denken wordt door de nadruk op de commercialisering van produkten in een hoekje gedrumd en een minderheid is er eigenlijk nog mee bezig. Bovendien is de rol van het spirituele in de kunst uiterst beperkt en is er nog weinig belangstelling voor de verhouding tussen het leven en de dood en de zin van het bestaan. Het lijkt er op dat we met zijn allen zo veel mogelijk bezig willen blijven om dit thema niet aan te hoeven raken. Velen vinden het niet de moeite te leren snappen hoe dit leven tot stand komt en op welke wonderbaarlijke manieren het zich heeft ontwikkeld en hoe deze zingeving door middel van de persoonlijke evolutie van hun levens en die van anderen, zich probeert door te zetten. Wat men vroeger onder religie verstond, heeft meer en meer afgedaan, zonder de waardevolle elementen er van over te nemen en de larie vertikaal te klaseren. Wa telt is hoe je je optimaal in de produktie en de jacht op geld kan inschakelen. Dit alles tegen een achtergrond van nog niet uitgeroeide oorlog en armoede en stresserende levensstijlen.
Het belangrijkste fenomeen, de man-vrouw verhouding, heeft ook belangrijke veranderingen ondergaan. Nu de vrouw meer economisch onafhankelijk is, viel er een reden weg waarom men bij mekaar zou blijven in moeilijke omstandigheden. Bovendien lijkt het er sterk op dat de rol van de beeldcultuur niet alleen aanstuurt op het hebben van perfekte lichamen, maar ook op het hebben van perfekte relaties. De lat wordt altijd hoger gelegd en wie daar niet kan aan voldoen, sneller en sneller gedumpt. In vele gevallen blijkt dat de moeilijkheden die men met een partner had zich via een andere partner of partnes telkens weer op andere manieren herhalen. Het huiselijke leven organiseren wordt er ook een stuk gecomplexeerder op, niet alleen voor de kinderen. Al is het positief dat mensen die gedumpt worden de kans krijgen van meer eigenwaarde aan te kweken, daar ze niet in een weemoedige bui willen blijven zitten, toch is het niet altijd
aangewezen om zomaar de deur te sluiten voor mekaar in een gezin, alleen al omdat het zich niet gelukkig voelen ook voor een groot stuk aan je eigen zelve te wijten is. Iedereen is een mix van vele genetische erfenissen en eenieders leven is een verlengstuk van de verhalen die aan hem of haar voorafgingen. Wat men in het leven te leren heeft neemt een andere wending van zodra men als volwassene een partner heeft waarmee men iets langdurig uit wil bouwen. Vaak zitten in die situatie al alle elementen die men nodig heeft om te groeien. Vermits echter gepropageedt wordt dat het volmaakte geluk hét 'goed' is dat je moet verwerven, wordt bij de minste tegenwind in een relatie al een druk in het leven geroepen die tot confrontaties leidt die escaleren kunnen. Hoe ze te ontzenuwen...er de tijd voor nemen, maar die hebben we minder en minder. 
Simpel als het einde van een dag en het begin van een nieuwe
De avond mondt uit in een aantal meanders die in de oceaan van de slaap uitmonden en soms zitten er een paar indicaties voor de boven de oceanen tot stand gekomen dauw van de morgen al in de dromen verborgen.
Zo droomde Aart over een zonnebril, maar van wie of wat die was en het verhaal er rond kon de alfagolven van de beschouwing bij het wakker worden niet meer binnen. Het zal aan het goede weer gelegen hebben, maar later op de dag sprak hij met twee verschillende mensen met beiden een zonnebril op. Het eerste gesprek met iemand die hij niet kende...het aanknopingspunt voor een gesprek, niet alleen de kwaliteit van het biertje, maar ook de oude man van gisterenavond op de plaatselijke tv-zender. Hij voederde de duiven op een plein en die kenden hem heel goed, behalve als hij met een andere fiets en fietsbel kwam of een ander vest aanhad, dan moest hij eerst spreken. En toen was het veelzijdige gesprek vertrokken, zeldzaam iemand in de niet virtuele wereld ontmoeten waarmee je een eind verder raakt dan het oppervlakkige. Hij werkte toevallig daar waar de oude man de duiven voederen kwam. Zou er niet zo iets bestaan als telepatische golven waardoor iemand op weg naar zijn werk 'toevallig' nog even afstapt om iets te drinken in een café en dan aan de babbel raakt met iemand die wel altijd te vinden is voor een goed gesprek over zo veel mogelijk facetten van het leven. Beiden al veel gereisd, en daar waar de andere nog niet is geweest is de andere dan al wel geweest...een vergelijking die, naarmate het gesprek liep ook op andere vlakken door te trekken leek. Je geeft elkaar dan tips en ervaringen mee en een sfeer van verwantschap tussen mensen eigenlijk. Ook het tweede gesprek met een ander iemand met de zonnebril wél op, kwam tot stand doordat Aart en zijn gesprekspartner en nog iemand toevallig gelijktijdig ergens op een terrasje aankwamen. Het gesprek ging eerder over alledaagse dingen en gezondheid, maar zo diep als het vorige gesprek ging men niet omwille van teveel en te weinig intensiteit van bewustzijn, maar leerrijk was het zoals altijd, te meer ook omdat je op zulke momenten ook grappige dingen verneemt die een aantal vragen die men zich stelt beantwoorden, zij het niet tiidens het gesprek zelf, maar in de loop van de dag, in de oceaan van de nacht of bij het ontwaken. 
Aart was weer bezig het meer tussen hemel en aarde duidelijker te maken. Wie was een mens...was hij tot stand gekomen omdat beide ouders dat wilden of juist in een lichaam terecht gekomen om de strijd tussen de onafgewerkte dingen tussen mensen een generatie verder te zetten ? Van de mensen, ook jonge mensen die geen kinderen wilden was er vandaag ééntje met haar moeder weg, hopelijk meer om over persoonlijke dingen des levens te praten dan te winkelen. Een andere, waarvan hij
de kinderwens in vraag stelde, begeleidde op haar werk weer mensen met familiale moeilijkheden. Nog een andere, een vorige vriendin van iemand, had haar moeder zijn in de tijd afgebroken en in de virtuele wereld was haar motto dat "wie haar slechtste momenten kon dragen, niet in aanmerking kwam om haar beste momenten te mogen meemaken". Wil dat dan zeggen dat een vrouw of die vrouw liefst heeft dat een man niet pikt dat ze rare kuren heeft of zijn toestemming geeft tot het verhinderen van gezond leven ? Dat ze liever leiding wil en een ongecomplexeerde relatie dan te 'vlinderen' ? Hoeveel vrijheid kan iemand zich veroorloven zonder bepaalde wetten geweld aan te doen ? 
Er was die dag in de voormiddag van de vijfde september een programma geweest over een theoloog uit de 19de eeeuw die begrepen had dat hij zijn christendom niet als een dogma mocht beschouwen, maar dat er een consensus met de wetenschap en andere domeinen van het menselijke denken moest worden gezocht. Nieuwe tijden vallen best soms even voor een stuk terug op de denkers uit vorige generaties, maar zouden ook meer bezig moeten zijn met een evaluatie van die dingen waar die vorige generatie niet helemaal uitgekomen is...geldig voor zowel de spirituele als de economische en nog andere personen uit alle mogelijke denkrichtingen trouwens. Inderdaad, als je sommige ellende in de wereld ziet, had Marx voor een stuk gelijk, en de evangelisten met 'doe niet aan een ander wat je zelf niet graag hebt' ook...maar soms lopen wegen in de persoonlijke en collectieve geschiedenis heel anders en moeten we om dat allemaal te begrijpen nog een andere kijken op fenomenen aanleren om verder te geraken dan waar Freud en Jung zijn gestopt.
Zinnige zinnen zoeken
-Vanuit haar bed ziet de schoondochter de foto van haar schoonouders in hun tuin. Zij, zien zij ook haar (?) zo zou het ook kunnen lijken. Maar zo werken die dingen niet. Het is de verbondenheid in lot die nog ergens bestaat. Alle drie slachtoffer van een wereldoorlog bijvoorbeeld, gewond of in het verzet en bijgevolg ook het verstek op den duur. Tegenpolen met hier en daar gelijkenissen ook, zo gaan mensen als aanvullingen en tegenstellingen door het leven. 
-alles zit nog beter in mekaar dan wiskunde, dat is het grote geheim aan het zijn
-het zijn, meer moet dat niet zijn
-het zijn, compromis tussen bijna niet zijn, kern en ontstuitbare evolutie
-achter de huidige maskers groeien de toekomstige confrontaties-Het journaal viert de zeventigjarige verjaardag van een ex-premier, het symbool van de hardwerkende Vlaming (maar dan juist het segmentje dat nooit genoeg kan krijgen en oververtegenwoordigd is in allerlei beheersraden en mandaten zat heeft)...dat zegt men er op het journaal allemaal niet bij.
Een vrouw van 84 gaat wandelen op het kerkhof en vergelijkt de cijferes op de stenen, de oude vrienden en famillie met de hare...hoe lang nog ? Kom ze tegen en na een babel leg ik m'n minischeppingsverhaal over straling en eeuwigheid weer uit. En oh ja, alles verandert ook tussen man en vrouw zei ze, vroeger moest een vrouw wel blijven.
Kreta eind april
In ’t kort en dan het begin meer in detail :  Kreta 2012

Een boom van een man, met roots in Afrika en Europa, vloog ons veilig tot Heraklion.  Mijn zetel was naast een paar Waals landgenoten die interesse hadden in het Griekse alfabet dat ik nog maar eens onder de knie niet maar in mijn beeldvorming van woorden probeerde te krijgen om ten minste de namen van de gemeente onderweg te begrijpen. Het werd geen KéFord maar een volkswagen Polo om het eiland van 250 km op 60 te doorkruisen richting Agio Nicolaus, Sitta en zo verder naar beneden tot Mikra Galiatos. De twee enige nachten in een bed bracht ik aldaar door in Makri Galiados op dertig meter van de steeds bruisende zee. Enkele tochten binnenland daarboven gemaakt, bergdorpen met oude en weinig nieuwe huizen zoals agios Stephanus en Agios Ioannis, namen van heiligen waarvan de datum van viering voor diegenen die de namen dragen vaak belangrijker is dan de verjaardagen van diegenen die ze dragen. In het eerste dorp een geweldige zonsondergang gezien, alleen de vermanende vinger van de godsfiguur uit de bijbel ontbrak er nog aan, in de tweede een alleen spelend kind in een piepklein gehucht waar zwaluwen in verlaten huizen woonden. Daarna richting Ierepetra waar de sneeuwtoppen opdoken, prachtige tocht naar Lentas, op een bergtop eerder hoorde ik weer de kinderstemmen van de kinderen vroeger, zo’n serene pracht en zo alleen met de natuur.     Heel dankbaar voor al het aanschouwde natuurschoon.  Dan weer het binnenland in, de provincie Rhetymon tegemoet met een prachtige sterrenhemel en de avond die eindigde met een gesprek met een cafehouder Michelangelos, van voetbal over politiek tot filosofie. Een plaatselijk biertje van één en halve euro en een glazen vaatje heerlijke noten, maar ook een in schijfjes gesneden appel en appelsien en raki's, de rekening...anderhalve euro, ieder geeft van erkenning automatisch meer.  De enige nacht moeilijker geslapen, tot na vier keer wakker worden een vogeltje boven een tak boven de auto begon te fluiten...enorme Griekse soort odysy droom gehad over een aantal mensen waarvan de negatieve emotionele problemen onder de vorm van wiskundeformules op hun huid waren getatoeerd, 'te mijden' leek de ondertoon van de droom. Verder door de Griekse lente met al zijn speciale kleuren en geuren en vormen, bergdorpen en kleine stadjes, griekse salade 's middags en tegen de avond een variatie van het plaatselijke, elke dag wat anders...zoals in Maça dat ik uiteindelijk toch vond zonder het nog te zoeken...piepklein dorp op grote hoogte in een streek met veel bomen van hier.  De plaatselijke tavernehouder Constantininos zat er met zijn hele familie op het terras en kwam aan mijn tafel zitten, we praten over het oude huis van zijn schoonma zaliger dat hij moderniseerde, over eten en toestanden allerlei, het was weer iemand die op iemand van in het noorden geleek. In dit dorp geen lange Nederlander, maar later de twee Duitse wereldreizigers, man en vrouw die al 50 jaar met een camionette de wereld afreisden tussen reisperiodes door, ze hadden mijn tio gevolgd zo bleek toen ik er twee dagen later weer paseerde , zo zei Constantininos me. Ondertussen was ik wel in de voelhorens linksboven aan het eiland geweest Kissamos, waar de Duitsers me eerder op een strandhoek op de koffie hadden uitgenodigd.  Van Noordwesten prachtige tocht naar beneden met hoogtepunt op 8km van de zee Sarakina, kapel Aartsengel Michael... . Ongeloofelijk mooi.

Gesprekken met mensen van allerlei nationaliteit onderweg weer naar de oude kustweg richting Heraklion. Prachtige foot's genomen en filmpje van paarden.  Veel veel meer, maar de details vallen moeilijk te beschrijven, ik bedoel hetgeen je van moment tot moment ervaart.  Je
zou dat op het eind van de dag moeten doen, des te verser des te beter, maar verser dan het ogenblik van waarneming kan niet. Op het eiland moeten lang geleden ook Syriers, Indiers bijvoorbeeld zijn aangekomen, het valt aan veel in de aanblik van mensen te merken.   Ps Rik van Steenbergen is niet dood, zijn lookalike leeft ergens in ’t zuidwesten van het eiland en heeft er een hotelletje

‘t Begin van de reis, meer in detail : 
Na drie uur vlucht, ’t is hier een uur later
De man van de autoverhuur  (een kleinere firma dan de klassieke grote), deed niet moeilijk, ik mocht de wagen, om 23u afhalen de 20ste ipv de 21ste om acht uur ’s morgens. Ik had hem gehuurd via computer in België en invullen na 23 uur ging niet in België, nochtans die firma’s zijn open tot na dat de laatste vluchten binnenkomen…maar ze kunnen dan een supplement aanrekenen voor de laatste vluchten zie je, mij niet gelaten, kleine toeslag.  Er is nog weinig open zo bleek bij een kleine rit in het achterland van de hoofdstad…in Potamies ontmoette ik scheel van de dorst een oude Hollander die daar woonde, een slanke kerel die aan tafel zat met een kleine magere Griek met pretoogjes; een drietal mannen om 1uur ’s morgens nog olijfoliezwaarlijvig, ietwat melancholisch op het kleine terras en binnen de oudere waardin die de plak zwaaide en iedereen na mijn enige Mythosbier (een overdreven 33’er) vroeg van het sluitingsuur te respecteren.  Loslopende hondjes en honden waren braaf, ze hebben elk hun eigen territorium, er liep zo een klein Julekke’s hond rond mijn wagen (nota bene toch geen K2 Ford, een Polo, nadat de man aan de desk de fiat UNO maar te klein vond voor mij…ook echt Grieks eigenlijk, improviseren als  je niet meer hebt wat oorspronkelijk gevraagd werd, benieuwd of ze met een toeslag gaan afkomen, maar dat maakt de zaak niet, maar zal toch op mijn strepen staan. Goed geslapen eindje verder aan een riviertje in de Polo dus; al was het wel even positie zoeken eerst.
Vandaag 21april, hele mooie toch naar Agos Nicolaus met aldaar een ontbijt bij een bakkerinneke die met zich op twee eilanden woont, chocoladekoek en klein clubje, goedkoper dan hier en de chocoladekoek veel groter en warm.  Toen deed ik een paar werkmannen een plezier door m’n wagen te verplaatsen  en begon aan een wondermooie tochtn aar Ierepetra, daar ik zeker het zuiden wil exploreren, goed warm in de winter. Fruit ingedaan en een paar Hallo Vera’s kleine gekocht en een soort munt van hier bij een roodharige Griekse jongedame met een robuust uiterlijk.  Het is hier werkelijk wondermooi en de warmte geeft meer energie om bijvoorbeeld langer te rijden, je wordt minder vlug moe. Onderweg kom je echt van die zuiderse types zoals we in onze dorpen bij ons ook wel kennen, Finne van Sisses en Jos van Peschoenkes zaliger achtig…uitzonderlijk nog één te ezel of een oud moeke dat kruiden wezen plukken is. De man bij wie ik een ijsje kocht deed me denken aan één van de broeders in een klooster onderweg. Leuk aan een niet retour vliegticket is dat je het gevoel hebt dat je heel lang kan blijven.  Heb al een slaapstand gevonden in de wagen, maar wat ik hier gevonden heb aan een kamer aan 30euro per dag is wel heel geweldig, een baai, de Kalo Nero Baai in Makrigialos ongeveer, blijf hier twee dagen om het Oosten van het eiland te kunnen afronden, misschien een dag langer, wie weet.       Te gast bij iemand die lijkt op een oude chef bij van mij en zijn vrouw, verder geen gasten hier, het
seizoen is nog niet echt begonnen…er staat hier zelfs een pand te koop dat leegstaat en verwaarloosd is en je zou er kunnen op het terras gaan slapen tegen de zee, als je geen nagel had om je kont te krabben.  Mooie dingen die ik al zag, echt imponerende bergen….te veel afrijden naar de stadjes en dorpjes moet je ook niet doen, want je raakt er in de kleine straatjes gauw vast (smal smal). Er is hier zowel nieuwbouw als huizen op leeftijd en de hoogbouw laat ik maar links liggen.  Zal een paar foto’s proberen doorsturen, maar zal waarschijnlijk niet lukken.  Die jodium doet zijn werk hier al, da moet hier geweldig gezond zijn zo te voelen.  Later misschien meer, hopelijk krijgt men op de duur geen pijn zijn kop van de zee gebulder, maar dat laat zich voorlopig niet zo aanvoelen.  De enige kroeg die hier open is, is van een Engels koppel, maar daar ook geen volk, alhoewel ze zeiden dat hun klandizie bestaat uit koppels die hier iets gekocht hebben…ik zat tien minuten op hun terras en ze waren zo in hun tablet verzonken dat ze niet opmerkten dat ze een gast hadden.  1euro voor zelfgemaakt limoenensap.  Er was al een koppel mussen met voor de tweede keer jongen die in een holletje boven de buitendeur woonde ! (voor de tweede keer dit jaar). Akkerdieuje, en wij maar bibberen thuis. 500euro voor een maand in de winter vragen ze hier. Met twee te doen.
Onvergetelijke momenten in Makrygialos
De aanloop. Ooit was de moeder van mijn kinderen hier op schoolreis.  Mijn oudste zoon met zijn vriendin ook. Van de namiddag gisteren in de bergen richting Goudouras (bestaat er eigenlijk niet een identiteit als een ras dat wil goeddoen?) Zoals in de echte wereld lijkt Goudouras dood te  lopen, de weg stopt, toch achter de berg gaat hij gewoon verder. Op weg naar de bergtop Agios Stephanos een foto genomen van een prachtige lichtbreking van de ondergaande zon door de bergtoppen, ik kan het beeld mij nu nog inbeelden, de zon gaat onder nu en weldra zal ik mezelf in slaap denken en voelen en intuiteren, …terwijl ik nu nog dit in de nacht voor de zee en zijn nimmer afnemende geluiden typ (gelukkig vond ik geen bic, want anders had ik dit in mijn agenda genoteerd, kort zonder het uit te werken). Dat beeld van die zonsondergang door de wolken… ik kan me dus wel inbeelden van waar die Bijbelse verhalen met een boze God door de wolken komen…dat is misschien het probleem met de klassieke voorstelling van ‘godsdiensten’, een te als ‘boos’ voorgestelde ‘god’…maar het leven zit zowel hard als zacht in mekaar.  Onderweg naar Gouddouras of nee van Sitia naar Ieripetra; waar ik nog niet ben geraakt, zag ik naar beneden toe enorm hoge bergen en hun verbrokkeling, ik moest aan mijn ex en mijn oudste denken die hier misschien ook al waren. ’s Avonds bij het inslapen kon ik me weer de stemmen voorstellen, hoorde ik ze nog, hoe ze klonken, de kinderstemmen in ons huis vroeger…dat is pas een onvergetelijk moment, losgemaakt door het ademen van de zee, de lucht van de bergen, het eens weg uit de klassieke situatie misschien, weg uit de vermoeienissen van het verleden. Te goed willen zijn, ergens werken waar niet iedereen in ’t begin even hard wil werken, er later door de privatisering en technologie door verplicht wordt, en je zelf in ’t begin te veel wil doen om anderen te ontlasten zoals je dat ook in het kleinschalig familiebedrijf al gewoon geweest was…en daar dan nog eens bovenop alle wereldproblemen en menselijke problemen bestuderen en beschrijven en er in theorie en praktijk mee bezig zijn, nuttig en zinloos werk…ik kan je verzekeren, als die kinderstemmen terugkomen door toedoen van het werk van
de natuur…dat is pas een onvergetelijk gevoel.  Zonder ze te horen, hoorde ik ze en voelde ze, van eenieder individueel, en ze zinderen nog na, het is wel om hier te willen blijven.  Het is allemaal zo simpel, een Germaanse kwam naar Kreta (prachtig woord op zijn Grieks geschreven, Kriti, een K een driehoek naar boven, een H (i),een T en een H) , snoof de ionen van hier op en bij thuiskomst maakte ze drie knappe kinderen met een man het midden tussen Germaan en Zuiderlijk Europees.  Hij zat toen tien maand in het leger dan  ipv twee jaar burgerdienst, elke week schreef hij haar een brief, zij was twee weken op Kreta, dus altijd in een ander hotel, dus hij dacht, een brief die bereikt haar toch niet en hij schreef niet, terwijl alle andere meisjes van haar klas wel hun brieven kregen naar verluid althans, gewoon een reden werd gezocht om het uit te maken(misschien omdat ze dacht dat ik in Duitsland iemand anders had of zo, ik wist dat nog niet dat dat zo werkte, leefde nog in de onvoorwaardelijke vanzelfsprekende wijze van één en alleen diegene waarmee je bent; zonder van achtergronden van het leven op dat relationeel vlak, veel te weten.  Bon, haar slechte luim passeerde en dook later nog eens op bij een verhaal dat ik al eerder beschreef, maar ik volhardde en wou er voor gaan, niettegenstaande de erfenissen van het verleden, niet anders dan met de politiek denk ik zo wijl ik dit schrijf. 
Woorden maar opschrijven nu ze nog vers zijn
Thuisbasis tweede dag Makrigialos….jihaa zeggen de cowboys met een kreet, alle gal los, zo onthoudt ik hier de Griekse namen, waar de I voor staat moet ik nog eens over filosoferen.   Ondertussen in het land waar de naamdag van de heilige die in je naam zit belangrijker is dan je eigenlijke verjaardag.  Vanmorgen hele mooie bergtocht gedaan, het kan hier heel steil zijn en na vandaag achter Ierapetra wordt het nog steiler, want hier ligt nog geen sneeuw…dat weet ik van het einde van de tocht toen ik die stad zag liggen en achter de sneeuw, die me zei “you ain’t seen nothing yet”.  Deze streek heeft zowel vlaktes als alle mogelijke reliëfvormen mij dunkt.  Vanaf een bepaalde hoogte voel je je wel korter bij de hemel inderdaad, iets verhevener, terwijl de zee je meer de kleren van het lijf wil scheuren, zo nabij; maar ze zal het niet doen want ze is niet verliefd op mij en zeer jaloers op mijn verhouding met de bergen vanwaar ik dus weer afgezakt ben, al heeft een real estate verkoper die me voor zijn deur zag staan en op zijn zondags met zijn fiets iets in zijn buro kwam halen, me toch willen overtuigen om naar een paar bergdorpen te gaan waar er iets te koop was, hij had direct door dat ik voor de lagere prijsklasse opteerde vanwege mijn haar of zo waarschijnlijk, want ik ruik niet slecht en ben nog goed gekleed en proper gewassen.  Alhoewel ik heb nog een pracht van een verhaal over mijn schoenen en over toiletpapier, heel dun hier, maar daar wil ik niet over uitweiden en denk nu maar niet dat enz… .  Om kort te gaan, ben maar niet op huisjacht geweest om daarna de man te zeggen dat ik eigenlijk een mobilhometype ben en zijn zondag te verknallen.  Gisteren heb ik van mijn ontbijt geleefd en brood met fruit, vandaag mocht het een ietsje meer Gallisch zijn en daarom viel mijn keuze op pizzeria Obelix, al waar ik een kippeschnitzel at om het plaatje ook wat Germaans, te kleuren.  Ik had vandaag wel graag in één van de bergdorpjes gegeten.              In Oreino was ik te vroeg waar de Griekse  koffie medium met large hoeveelheid water smaakte.  Het koppel dat het café openhield hun ontmoetingsruimte was het eigenlijk eerder, zat vol met oudere mensen en oude besjes
en bessen ook, zoals je ze hier zelden tegenkomt…quel aura, sommige deden me aan de aura van een grootmoe van de kant van ons ma denken, maar jaren meer zon en bergen achter de rug dan diegenen van het vlakke heuvelland dat ik verliet.  In het lokaal van de oudstrijders hadden de dertigers eigenaars the place ingericht naar de smaak van iedere generatie, een hoekje met heiligen, de zuil in het midden van het zaaltje vol met een soort geplastificieerde krantenknipsels over Griekse dichters en ook kunstenaars hadden hun ding met de muren gedaan.  Het type schaarse toerist zoals ik nu, lijk wel de een soort zwaluw, voorbode van wat komen gaat…hopelijk hebben de mensen die ik met ‘kalimero’ begroet goede ervaringen met toeristen.   In Agios Ioanis, kleiner en meer verlaten en hoger in de bergen, nemen de zwaluwen de oude huisjes van weleer precies meer over…een jongen speelde er met plastiek schapen en andere dieren en telde ze, steeds maar pratend in zichzelf over zijn boerderij…waar zijn ouders, d eigenaars van het kleinste resto van Europa waren, wist hij precies niet, pappa en mamma zijn nochtans internationale woorden…uiteindelijk om het zoveelste vertelselke korter te maken, geen bergsoep dus. Hier op deze hoogten nog weinig geurende brem maar een aantal mediterane struiken en bomen die bij ons soms ook voorkomen, maar ze zijn hier toch nog geheel anders…misschien gaat dat met mensen in andere omstandigheden ook zo. Als een hongerige Obelix die de bergen gisteren nog met keitjes had vergeleken, reed ik nederig natuurlijk verder door de bergen.  Plassen met de zee een paar duizend meter dieper en de lucht van al die mediterane bomen in je neus, heus het is echt een beetje letterlijk in hogere lagen geraken, je voelt dat wel ook zo.  Heerlijk verder zakken met het gevoel dat alles altijd op de juiste plaats en tijd gebeurdt en iedereens problemen voor een valkuil komen te staan waar ze zoals je hier niet moogt voorhebben in een ravijn voorgoed verdwijnen.  Zo is reizen niet alleen leren maar ook ontspannend, al zijn we bij ons thuis en ook hier wel meestal vergeten dat leren ontspannend is en kopen kopen kopen en om het even wat watchen en lezen bevrijdend. Sommige wegen eindigen hier in de bergen, zo een beetje als de dood en einde is, maar ook die weg filosofisch geinterpreteerd toch door loopt, niks stopt met een einde…wat me doet denken aan al die oude mannen en vrouwen in alle soorten en modellen, waarvan je je afvraagt, zo versleten en de motor loopt toch nog en zij de bergen op.  Niemand gelooft hier mijn verhaal dat er in het dorp waar ik vandaan kom een redelijk jonge ortodoxe pappa (priester) woont met acht kinderen… (al kan het ook over schoolkinderen gaan die hij in een schoolbusje naar een ortodoxe belgische school voert, zo goed ken ik hem nog niet, maar hij sprak toen ik hem voor ik naar GRK vertrok toch over zijn kinderen).  Eer je dat in vijf talen hebt proberen uitleggen, maar ik dacht nog niet, ‘was ik maar naar Spanje gegaan’ (alhoewel ik deze laatste taal toch nog een stuk meer moet gaan leren beheersen, maar in Cuba trok ik me destijds goed uit de slag, (alhoewel  ik in de tijd nog Chinezen Engelse les gegeven heb en Koerden Nederlands na de uren…aan Grieks leren beginnen, zie ik niet zo zitten, het is wel een taal die voor vele verassingen zorgt als je het alfabet een beetje kent. Diepzinnige en plezante…op een terras zaten een paar bonken en een paar ponkjes van uiterlijk hetzelfde geslacht en er door wandelend probeerde ik de naam van het voor mij te moderne etablissement in onze tekens om te zetten…het was zoiets als Apoterie…indien ik er zeker had van geweest dat het apostelen waren, mensen met een boodschap, had ik er wat vis gaan eten,
maar het waren waarschijnlijk plaatselijke ‘dag allemaal’ lezers.   Al kan ik daar ook goed mee klappen, ik moet er wel meer voor in vorm zijn, want zowel hier al op het koud-natte thuisfront, af en toe toch wel wat rusten, mediterend in de Vlaams-OostersGrieks-universeel dan…(niet wachten tot ge te versleten bent om een beetje rond te trekken lezer) en ’s avonds mag de slaap het overnemen en wat dat altijd weer bijbrengt, daar zal ik morgen wel versteld van staan.  Vervolg zie dagboekaantekeningen 2012 (vanaf lege pagina’s 13april ongeveer)
Terug uit het zuiden
Het tafereel met de kaarters in Mythos.
Stil spelen en dan luidkeelse uitbarsting.
Herhaald in achter Lankdorpse herbergen.
Waar ook voetbal de gelderen verhit.
Niet zozeer wat er politiek-sociaal-economisch aan de hand is.
In de ene de ontmoeting met de Antwerpenaar met een stekje in Lesbos.
In de andere de Duitse “Griechische wein muziek”
Op de dag van de intrede van de Griekse versie van nazis in het parlement.
Maar ook de hoop op nieuw links.
De nog verdere hoop op een ander manier van verkiezingen.
Wijl la France weer zijn hoop op de sociaaldemocratie vestigt.
En het raadsel waarom we familie zijn en mensen kennen steeds klaarder wordt.
Het kan al eens tegenzitten, maar die hoop wordt door de generaties zelf gedragen. Die van vroeger en nu.
Een nieuw gevoel van onverschillig evenwicht en kracht die doet veranderen.
Koesterend bij jezelf tot ontwikkeling laten komen.
Van de A2 baanstops tot in het kleinste gehucht.
Stedelijke, dorpse, nationale, internationale anonimiteit tot concreet levend geheel linken.
Oc
Zie ook reisblogs via linken op http://hetvoortijdigtestament.skynetblogs.be   en facebook filosofisch verzet-  google pictures


  Zoveelste romanidee 
Omdat ik niet meer altijd zo goed kan, tegen het lijden van het wezen, dat ik voor een stuk als een onderdeel van mezelf ervaar,... heb ik besloten om 'het' in dit schrijven gewoon 'het' te noemen. Ik heb al eens last van oneindig te goed te willen zijn, te begripvol, te betrokken bij het lijden van al die andere wezens die eigenlijk hetzelfde in andere vormen voor hebben. Ik en ‘het’ samen, te veel meelevendheid, inlevingsvermogen; te veel ratio, te veel analyse en te veel alternatieven en te veel fantasie ook; moeilijk om samen te houden soms. Het leven van 'het' daarbovenop is als een levende roman met teveel gegevens met verbanden over alle mogelijke personages en aspecten van het concrete en abstracte dat alles en eenieder omgeeft. Het is soms ook moeilijk van de 'het' in me en het 'ik' uit mekaar te houden. 'Het' is meer wit-zwart en academisch, zowel als overdreven paranormaal bezig en eigenlijk ben ik het die teveel last heb van te begripvol te willen zijn...eenieder heeft zijn eigen wegen uit te stippelen en te gaan en daarvoor verantwoordelijkheid op te nemen; hoe al die vertakkingen op eenieders ‘landkaart’ ook uiteenlopen.
'Het ziet mensen, woorden, dingen, plaatsnamen, eigennamen...enz en herkent het wezenlijke en sommige niet zo evident lijkende verbanden erachter. 'Het' wil schrijven en realiseert zich dat dat achter bepaalde grenzen niet meer mogelijk is en niet alleen uit privémotieven, bijlange niet. 'Het' weet het, 'het' kwam voort uit het benaderen van het punt van zinloosheid na de zoveelste bigbancyclus, 'het' kwam voort uit straling en atomen en cellen enz...en verrijkte zich door ontwikkeling van culturen, tot wat 'het' nu is, een enorm bewustzijn over het totaal der dingen, gekoppeld aan de eigen specifieke emotionele leefwereld, waar het zich door inleving en analyses en volharding ook al doorgeworsteld heeft. 'Het' zit hier nu in dat 'ik' dat door generaties niet zomaar toevallig en blind doorgegeven werd om met die spirituele rijkdom iets te doen ten gunste van mensen met meer dan gewone belangstellingen en feeling . 
Vermits 'het' geen camera heeft om al de dingen die ik tijdens mijn januarireis zie, te filmen en woorden en geluiden te linken met de dingen die ze in ‘het’ en me oproepen; zal 'het' het aan zijn eigen lezers verplicht zijn van in fictieve romanvorm toch iets te proberen overbrengen van wat 'het' bedoeld. Eerder is 'het' niet tevreden, alhoewel 'het' meer en meer ontdekt dat de innerlijke beleving van die haast paranormale dingen waarover 'het' het heeft, al genoeg is om dingen langs telepathische weg misschien te veranderen ? Ikzelf heb alleen wat zon, natuur, voeding en een dak boven mijn hoofd nodig, het mag mobiel zijn. Ook de liefde van een ander wezen van het andere geslacht is belangrijk, ook voor 'het'...maar 'het' heeft die anderen hun gedeelte overgeërfd lijden zo goed door, dat hij er voor mensen niet gemakkelijk draagbare dingen over zegt of schrijft, ook dat valt aan te kunnen met anderen, in overleg tussen 'ik' en 'het' ...en die anderen...als er nog eens een andere 'ons' pad kruist eigenlijk.
Het 'het' in een ander leren kennen, je moet er van 'het' maar de kans toe krijgen. Toch heeft mijn 'het' al heel veel geleerd van mijn inleving in de pijn van anderen en mijn weigering van weer met mensen hun pijn in te gaan. Diegenen die 'het' ook hebben en niet onder hun negatieve emoties bedolven zijn, zullen deze regels wel verstaan, anderen, de meer wit-zwart denkers...en ze moeten en mogen er ook zijn, ben soms zelf zo, zullen al die heisa om het 'het' wel gewoon catalogeren onder afwijking van de hersenen, wat in sommige gevallen ook kan en de nodige onderdrukkende medicamenten voorschrijven; wat in het geval van ernstige psychose al eens nuttig kan zijn, vooral
voor de omgeving zeker dan...maar de vraag naar alternatieve behandelingen blijft...als verbetering in de zin van innerlijke rust en evenwichtig beoordelingsvermogen al mogelijk zou zijn (dergelijke momenten benaderen en er niet te ver van weg geraken is ook al goed).
Wat ook goed is voor 'het', is nog minder en minder vooral het gedeelte afstompende media analyseren, moderne telecommunicatie is wel heel aardig meegenomen, al was het maar als alternatieve bron van nieuwsverspreiding of om te merken, langs facebook bijvoorbeeld dat mensen meer dan normaal met mekaar in contact staan. Zelfs wanneer ik eens sterk aan een facebook contact dacht bijvoorbeeld, bleek het uur en al en hetgeen men postte te kloppen, volgens 'het' althans, ik sta daar eerder sceptisch tegenover. 
Veel moet een mens kunnen loslaten op familiaal en liefdesgebied en al die anderen dingen, om uiteindelijk bij zichzelf kunnen thuis te komen. Ik zou weer eens een half Europareis kunnen maken, maar de eerste dagen bewezen al dat ik me tot het vinden van één streek diende te beperken. Voor ik die vond wilde ik eerst nog een plezier doen aan een heel goede, doch te cynische schrijver, die ergens in de voorlopers van het meer woeste gedeelte van Frankrijk woont. De dood wordt er extra geaccentueerd door van die kerkhoven met tonnen betonnen zware kruisen, de natuur is er prachtig, maar zwaarder, klimatologisch en letterlijk door zijn massiviteit, dan nu hier in de Aveyron streek. 
Door omstandigheden moeten we mekaar hebben gemist. En als voorbereidingen om mekaar te zien al zo al niet meezitten, hoeft het op langere termijn ook vaak niet, zo blijkt achteraf; zo wil ‘het’ me maar duidelijker maken. 
Ook 'het' weet niet of in metaal een ziel zit, die eens tijdens een andere big bang cyclus al een auto was en dat weer wilde worden, maar bij de mensen lijkt dat toch zo te zijn. We zijn uit zovele vroegere genetische samenstellingen en verhalen eigenlijk samengesteld. Zo van dié gedachten, daar is 'het' goed in...nog zo eentje ? " Als je rijdt ben je een soort ridder, maar slaap je aan de kant van de weg en de 'ridders' razen door, dan zijn ze muggen. Het 'het' is goed in dergelijke relativiteitstheorieên...in studeren van de bijbel en filosofie en politiek en al wat je maar wil ook, hij leest vijf keer meer dan er staat en verbindt de dingen moeiteloos met mekaar...voorbeelden zullen nog wel volgen. Als 'het' droomt en minder ik, maakt 'het' op basis van collages van de dag of jaren terug heel helder makende zingeving over het zieleleven van anderen meestal, tot in de voorspelling toe.
Zoals de oude man aan de toog achter Reims tot me zei : "Heb je een gave ? Hoe wist je dat ik zelfstandige geweest was ?" . Hij noemde Michel Malmot en wist me te vertellen dat namen zoals Marnix in Belgie alleen voornamen zijn. Eerste indrukken zijn een enorme rijkdom. Zo kwamen ik en 'het' op een parking in La Chaise du Dieu een dame tegen die haar hond uitliet...het beest liep naar mijn campingcamionette en ze riep het terug...'Belga' heette hij of zij. "'Typisch specifiek voor jou relatie met vrouwen"' fluisterde 'het' me toe, nadat hij haar naam in de paar uur naar de volgende reishalte enkele keren had geanalyseerd,"'...wat betekent 'Malporte' anders (ik had haar naam gezien toen ze haar huis inging nadat ze haar sigaret had opgerookt en ik ergens een koffie ging drinken)...brengster van zwaarte, zo zijn toch bijna alle vrouwen op het laatste van je verhouding met je geweest en 'God' (zal ik maar zeggen, zei 'het'), "'zend je er naar toe om ze op een ander been te zetten...ze smijten je zelf een been en je moet het maar terugbrengen om hen uit te leggen zonder dat ze daar zelf te veel last van hebben
liefst...daarom ook dat die bazin 'Malporte' noemt...maar deze Belg, deze 'Belga' heeft soms geen zin om naar eenieders 'nukkige' pijpen te dansen. Je was beter naar Lavauxdieu gereden, intuîtief gezien."'
En zo is die 'het' soms tegen me bezig, hebben jullie dat ook ? 'Het' ziet de mens als een innerlijke strijd om samen te kunnen gaan tussen de mannelijke en vrouwelijke voorouders van het 'het' en hun ikken. Uit die strijd, komen dan nieuwe personages voort, via geboorten. "Ach, zeg ik dan tegen 'het', via die vrouw kwam ik gewoon te weten dat het in de te hoge delen van Frankrijk wel tot min 26 graden in de winter kan zijn en ik verlang in de koude en natte tijden van hier bij ons, al wel eens naar iets warmer en daarom ook , rijden we door. "'Zie daar, zegt 'het' dan, die gemeentenamen die we tegenkomen, vertellen iets over jou...’Pablesse’ (niet letterlijk, maar het zit er in) , eigenlijk ben je een gekwetste gescheiden vader die zijn kinderen jarenlang alleen opvoedde, op zoek naar een nieuwe levenspartner. En daar, ziet dat gemeentebord, 'gebroken' in 't Frans, met je naam er in; ben je niet al een te lang eenzame gebroken man ? "' 'Het' is soms erger dan een gps (met natuurlijk zijn voordelen, net als 'het' ook heel grappig kan zijn...op een bepaald moment kan een gps je ergeren, je weet soms wel dat hij het geheel stuurt vanuit een groter kunstmatig 'bewustzijn', via satelliet dan; maar hij volgt niet altijd de roerselen van de ziel, de diepmenselijke beweegredenen waarom je plots een andere richting kiest. De gps is voor wit-zwartdenkers en voor hen voor wie alles altijd op voorhand helemaal moet uitgetekend zijn, ideaal. Zoals de godsdienstige wetten ook ideaal zijn voor vele mensen...doe je dit ...kom je in de problemen, zelfs al hebben je beweegredenen met het hart te maken of met hogere inzichten. Trouwens, who needs a gps als je met 'het' reist. Zo stond ik vanmorgen qua tijd en plaats op de juiste plaats en tijd, alwaar ik ging beslissen noordelijker of zuidelijker te rijden. Ineens komt er een hele lange witte, maar nogal bemodderde kamion doorgereden en daar stond opgeschreven, in die modder, een Franse voornaam, toevallig dezelfde als die van mijn vader "die voornaam, x dus ...én ...maak je geen zorgen, x zorgt overal voor". "'Waarschijnlijk een te uitgebuite chauffeur"', innercommuniceerde 'het' me. Dat was nu eens iets waar 'het ' en 'ik ' het over eens waren, volgen die route...en alzo kwamen we in een gemeente in een paradijs van een streek met eindelijk goed weer (en er stond regen aangegeven in de krant die dag) en volgens ‘het’ een gemeentenaam met mijn naam en dat ik het mocht lenen, dat oord...en inderdaad ik leende, huurde er mijn eerste kamer op de reis waar ik tot dan in mijn reiscamionette sliep...wegens een paar technische nog te verbeteren euvels...en te moe ...wegens teveel hooi op mijn vork, maar de reis is dan ook symbool voor m'n leven tot nu toe...eerst me ingraven in alle mogelijke sociaal, politiek onrecht en er alternatieven voor zoeken, nadat ik door had hoe het allemaal in mekaar zat (zie de trip naar de cynische schrijver, voor een stuk door voornamelijk, ons gemeenschappelijke element, de politiek zo wel geworden) en daarna, de vluchtige ontmoeting in de gemeente met de naam van de stoel van God met mevrouw met de Belgahond. Dan het spirituele pad op, via meerdere personen en gebeurtenissen en het verlangen naar reizen en mooie plaatsen en dat delen...dat me nu op deze plaats bracht. Alleen...in opdracht van hun 'het' en mijn 'het' waarschijnlijk, of om in te spelen op de 'het's' van anderen...wie zal het zeggen, de nacht zal weer raad brengen, me hopelijk niet vannacht doen wakker schieten waarna alles zo helder wordt dat ik weer voor 'het' moet schrijven. 
Welke gemeentenamen gaan 'we ' nog tegenkomen ? 'Bijna het woord 'illusoir' daar zat ook een goeie annekdote, ondertussen vergeten, aan vast...en daar was ik het met 'het' eens. Wat nog over de reis te melden tot nog toe. Enkele aantekeningen : 'Parijs, een gigantische
metaalstroom doorkruist de woonsten van die leven op het ritme van boulot, dodo, metro. Welk werk is eigenlijk strikt noodzakelijk, wat kan er worden vermeden, we moeten te over consumeren omdat iedereen een job zou hebben.' Op de radio, die vaak niet opstaat, of ik hoor 'het' niet meer goed, hoorde ik dat Eugène, de oudste boom in het Zoniënwoud dood was...("’Zowelwoud,"’, grapte ‘het’ en ik zit hier nu drie dagen later bij iemand die een hotelletje in zijn eentje openhoud en die naam Eugène heeft...als enige klant. 
Eugène is een gelukzak, hij heeft gewoon een liefhebbende vrouw. 
Een mens moet van alles in zijn leven meemaken om te weten hoe het allemaal in mekaar zit dit leven...zo ben ik ook een kwartiertje doof geweest op de reis...op de Puy de Dôme berg beneden, klapten mijn trommelvliezen niet uit en ik dacht dat de radio nochtans opstond en er iets met de motor van mijn auto was, zo stil klonk ie en de gps vrouwenstem met haar slechte Frans accent, waar bleef haar uitleg ? Moet raar zijn inderdaad, doof zijn...ik wist al van veel alles, maar nog niet van dat. 
nieuwe dag, dinsdag de 1Ode januari al
Zou ik niet beter dag na dag beschrijven,, in plaats van na een reeks dagen, weken enz… ?  Alhoewel dit lichaam van mij, (sorry 'Het', ik weet het, ik zou je naam met hoofdletter schrijven, maar er is nog ergens een hoger 'het' dan jij, 'Het' van ‘het’ dus ‘het’); waren de dromen niet van de minste en we hebben ze beiden samen gemaakt, denk ik, beste 'het'…wie weet met hulp van ‘Het’ .
De droom maakte me wakker omdat ik op een bepaald moment iemand een schop gaf, het bleek de stoel naast het bed te zijn. Passeerden de revue in beelden : een drietal vroegere collega's en de manieren waarop ze, ofwel hun eigen aard onderdrukten of die van anderen of die van anderen de hunne. Uitkomst van de droom was, dat dientengevolge de democratie van de dictatuur van het grootkapitaal nog altijd regeert. "'Had misschien maar niet naar die stakingen op de Franse tv zenders moeten kijken voor het slapengaan, zou 'het' me zeggen"' . Hij had me verwittigd, in dit hotel BanCarel, noemde het, moest ik Marx even terzijde laten, bannen. En zeker in de hotelkamer met het nummer 4, mooie getal van het midden van de 8. Verder ook een droom over een verhouding tussen mannen, waarbij de ene zijn homoseksualiteit wou botvieren op een hetero man...vandaar dat de stoel verschoof waarschijnlijk. Soms moet je echt van je afbijten in het leven, maar vooral weten dat het lot zich op je wreekt als je anderen de verkeerde dingen wil aandoen.
Sorry, 'het', jij krijgt het woord weer, je wil het hebben over de theorie waarmee je na het ontbijt en mijn rusten om goed met je te kunnen innercommuniceren, op de proppen kwam :
"' Het probleem met alles tussen leven en dood, is dat we niet weten of de info die we over een bepaalde persoon of personen binnenkrijgen, na analyse, ofwel naar een hogere hierarchie gaat ofwel door de bewuste personen zelf als energie gebruikt wordt om uit bepaalde moeilijke situatie te geraken...ofwel gaat naar personen die eens hebben geleefd en ook al met deze moeilijkheden hadden te maken...waarschijnlijk naar een combinatie van de drie mogelijkheden...op basis van het gegeven dat het goede dat mensen ooit deden, de energie daarvan, nog kan worden aangewend door diegenen die op een bepaalde manier de verlengstukken van vorige verhaallijnen
waren...op voorwaarden dat ze zichzelf niet overwegend door negatieve emoties laten overweldigen hebben en ze er niet los van raakten, bij wijze van spreken."'. 
Dat kan wel tellen als theorie 'het'...doe zo voort en ik promoveer je tot 'Het', waarmee je waarschijnlijk een geweldig sterke band hebt die generaties teruggaat en een dergelijke dewelke het pad misschien kruist van zij, die door zich op basis van het teveel medelijden hebben met de zwaarmoedigen en bedrukten .             
 Wat zeg je 'het' ?
Ja, Vi(e)cCA, een voorvader van me (zie 'een jump van 400jaar'-verhaal *), was een Spanjaard, ja de CA van Carne (vlees) en van CAtholiek heeft misschien voor papenman Alva wel wandaden begaan vanuit het in de CArne, teveel Vie in het vlees nog te zitten, (in jouw taal spreken is echt niet makkelijk 'het'. ‘Victory’ zit er ook in, ja, ik weet het. En in message zit massage, maar nu terug naar jou denklijn weet je wel alstublieft !  De gewone Christenen wilden van de negatieve emoties al meer van los komen en mijn voornaam en familienaam is bijna identiek als deze uit de stamboom van de vrouw , waarmee ik een diepe Carne maar ook spirituele relatie had, alhoewel de rest ook niet min was, integendeel en ik weet het, we zullen na een jaar terug platonisch omgaan met mekaar misschien wel uit mekaar groeien omdat het lichamelijke geen plaats meer krijgt, de plaats waar het zich tweemaal acht jaar in wisselende gewaarwordingen van energie en beelden in kon koesteren. Toch merkwaardig die verhaallijnen over generaties hee, de oude Dionysus Vicca liet een kapel bouwen die nog bestaat en een grootvader van Willeke werkte nog voor een afstammeling van die Vicca. Een andere afstammeling die overliep van levenslust, één met zuiderse trekken en een blauw én een donker oog kwam samen met een meer Germaanse die het leven precies wat beu was soms omwille van de hardheid van het bestaan toen en ze maakten prachtige kinderen. Ook een merkwaardige lijn was het samengaan van een tak van de familie Vicca vier eeuwen later met de familie Pasttimes, waar de mannen een eerder zachtere inborst hadden en de vrouwen overaanhankelijk. De man met het Germaanse en Romaanse oog, alhoewel levenslustig, had daardoor al niet meer de macho-karaktereigenschappen van een deel van de zuiderlingen. 
Hou jij je maar met de analytische kant van het leven bezig, 'het', werk maar verder aan je modellen van ofwel is een mens iemand met een zeker mannelijk en vrouwelijk evenwicht van de desbetreffende krachten in hem of haar , ofwel neigt hij of zij naar het homofobe door teveel mannelijkheid of vrouwelijkheid in zijn of haar eigen toe te laten en de verbanden die je ziet met de structuren van onder andere atoommodellen en reageren en niet reageren of in een ogenschijnlijk onverschillig evenwicht blijven met de omgeving of niet. Zal ik me wel bezig houden met hoe mensen met dezelfde en verschillende familiale achtergronden en karakters met mekaar interfereerden en nog altijd interfereren en dat tenminste voor de leek begrijpelijker dan jouw schema's dat zijn, voor te stellen, waarde 'het'. Ik ben er toch maar in geslaagd van op deze reis te doen wat ik al lang voorvoelde, ergens een aanknopingspunt vinden om vanachter een tafel in de zon over de diepere lagen van de geest en zijn onderste met de zuiverste stoffelijke verbonden zielelagen te schrijven (ook het geestelijke is een soort stof, niet mis te verstaan, maar van een gedeeltelijk andere dimensie en samenstelling wel te verstaan, daar zijn we het eens , 'het'. En wat die ‘Het’ met hoofdletter betreft, die tref ik bij mijn wandelingen aan in alle geuren en kleuren en temperaturen en lichtinvallen en menselijke en andere creaties, zowel in de vondst van die boer hier op de hoek
om een kapotte stoel in een kippenhok als zitplaatsen voor de kippen te integreren, zowel als in de machtige watervallen hier in deze mooie streek waar je in de zijwegen van de hoofdwegen nog kan wandelen met je ogen toe, wijl de vermoeidheid van je afglijdt. Het is allemaal niet voor niets geweest, als ik zie dat ik nog vele blogbezoekers dagelijks heb bijvoorbeeld, al vul ik de blogs al maanden bijna niet meer aan en hadden ze in de tijd dat ik ze dagelijks aanvulde samen een 1000tal bezoekers per dag, nu dat ik het niet meer doe, volgens de nieuwe statistieken van mijn operator niet veel minder. Niets is nooit voor niets, altijd betekent alles iets dat naar meer zingeving en bewustzijn neigt, inbegrepen de vrouw en man en kinderen in het leven. Niemand komt zo maar zonder redenen dit leven in, net zoals men zich kan afvragen wat diegenen met bijna dood ervaringen te 'horen' krijgen soms : "wat kom jij hier al doen, ga maar terug".
Men hoeft geen intelectuele of intellectuele verhouding met iemand te hebben of een diepgaande spirituele band die nooit of weinig in woorden of moeilijke of prachtige teksten is omgezet om een zeer diepgaande spirituele band te hebben…maar het helpt in het soort aan hem of haar of aan hun ‘het’s’ aangepaste vervolmakingsproces dat eenieder doorloopt. 
Nog wat reisweetjes ‘het’ ? In Sousommes telde ik hoeveel stukjes didactisch materiaal dat ik voor mensen had gekocht en de avond ter voor, was de enige avond bij de lookalike van de Franse presidentskandidate die enkele verveelde klanten bediende, dat ik er eens één meer dan 0,2 dronk, maar ja ik sliep er toch op de parking.’ Soussommes’, er is meer dan alleen getallen ‘het’.
Op weg naar Sedan, ik moet er absoluut weer eens naar toe, prachtige vijvers in de vallei. 
Maar de beste herinnering, (buiten de streek onder Rodez) was de rit door het centrale massief met zijn veelkleurige, altijd qua streek veranderende rotsen, en die scène uit het echte toneel dat mijn leven is, (eenieders) in het café ‘au bon laboureur’, waar, typisch voor de reis een aantal arbeiders en zo ’s middags kwamen eten. De vrouw van de baas van mijn leeftijd, was er heel aardig en haar ‘lapin aux endives met wat salade, heel lekker. Toen ik haar vroeg sinds wanneer de Fransen nu ook goed bier hebben, bleek het het eerste van zo’n minivaatje onder pression en een Jupiler nog wel te zijn. En of ik nog iets wou, vroeg ze, tuurlijk de rekening en een vrouw zoals zij, met een knipoog naar haar man. "Ah, non je ne suis pas du guide Michelin, parce que j’écris dans un carnet."
Onderweg viel ‘het’ ook nog een doremifasollasi-theorie te binnen : do-stuit1(oerdriften) re-onderbuik2(sensueelzorgend), mi-maag 3(verwerken-denken-emoties) fa)hartmidden4 (combinerend),
Sol5-spreken, la-6ruiken-lucht, si-7zien,scherpte. Allemaal gedurende kilometers en kilometers reizen en genieten, observeren, vergelijken… samen met ‘het’ tot stand gekomen. "’Gecombineerd met de eerste klanken van voornamen van mensen die je kent, kan je ze korter of verder bij een bepaalde klank onderbrengen"’, wou ‘het’ me nog wijsmaken.
‘Het’ vond ook dat bij iedere geografische streek niet alleen aardrijkskundige typen, maar ook een bepaald type van mensen hoorde die zich niet alleen vanwege hun taalgebruik onderscheiden, maar ook van type van warme of koudere menselijke aard…en overal, niet alleen in Frankrijk, heb je nogal wat verschillende streken en
onderverdelingen. Ook vond ‘het’ dat je ook voor filosofische denkrichtingen een soort landkaarten en waar naartoe die wegen leiden kon opstellen. En van wie, van mij of ‘het’ was de bedenking "het kan zijn dat U een menig heb over mij, maar ik ook over U, en de mijne zal wel vaker genuanceerder zijn dan die van U denk ik." 

Zijn Boek
Hij schreef over een boek dat nog moest worden geschreven en voor een stuk al geschreven was…het boek van zijn leven met mensen.  Nee, hij mocht niet naar zijn e mails gaan kijken of over wippen naar de over de 2841 nu al vrienden die hij daar had. Ook de niet virtuele mensen die hij had gekend en kende, moest hij even aan de kant laten…op welk vlak van het leven hij er ook raakvlakken mee had. Natuurbeschrijvingen had hij al voldoende beschreven en hij beperkte zich tot af en toe een dagje reizen en zodoende van de natuur te genieten, alleen, al zou hij liever weer met twee zijn zoals dat eens het geval was, nu, in de praktijk van het leven regelmatig met anderen de laatste paar jaar, zij het kortstondig. Waar het op aankwam was niet alleen het persoonlijke leven begrijpen van zichzelf en anderen, dingen die mekaar aanvulden; was niet alleen alle mogelijke filosofische en wetenschappelijke invalshoeken op individueel en collectief gebied doorgronden, maar vooral de menselijkheid ervaren, de diepmenselijke werkelijkheden die van tussen al die persoonlijke en verbonden levens opborrelden in het leven van elke dag, en ja, dat momenteel voornamelijk iets dat niet neergeschreven geraakte de laatste paar jaren; zij het wel in afzonderlijke stukken op tal van zijn blogs die ieder een deelgebied van het leven behandelden, op elk literaire en kunstzinnige manier.  Hij kon er zo moe  van geraken en ook wel soms zo vervuld; zelfs zonder nog iets neer te schrijven; kwam het door het feit aan het gebrek aan vrouw en teveel afzondering, die hij al wel eens door een de gewone rituelen van de werkdag invulling gaf  of door biologische redenen; een op de proef gestelde maag bijvoorbeeld of door al die gaven bijeen van te diep in ’ s mensen ziel te kunnen kijken ?  Feit was dat de feiten waren zoals ze waren en terwijl hij dit schreef bezon hij zich over hoe dit langs het alfabet om duidelijker te maken.  De vermoeidheid moest maar even wegblijven non verdikke !

BLOGKUNSTENAAR.  BLOGNOVELLEN
1.Het naar beneden gevallen kaartje
Observeren en schrijven had dag laat doen opschuiven naar nacht. ’Zetel’ is een te hard woord voor de fauteuil waar hij dan, zoals gewoonlijk soms in sliep; ook insliep dus.  Boven die lig zetel, hing tussen een kader met een paar verticale latten, een reuze wereldkaart met een aparte voorgeschiedenis. Hij had ze gekregen van een man die hij beter kon omschrijven met een gedicht dan met een verwantschap van welke soort dan ook, of met een voornaam of familienaam. Alleen met een naam, met woorden zelfs, raak je niet dichter bij de ziel. Gebeurtenissen, Ervaringen op vele ‘toonhoogten’, Inzichten, Goedheid; brengen je een stuk dichter bij. 

 afscheid van een wijs en goed man afscheid van een verzoener van mensen
afscheid van een werker, een doener
afscheid van een vredebrenger, geen oorlog maar FRUIT uitvoeren
afscheid van een hagelander die ontelbare bomen bloeien liet
afscheid van een mens die geloofde in vrouw en familie
afscheid van een medemens die mensen doorgronden kon
afscheid van een iemand die het goede in iedereen beloonde
afscheid van een ondernemer die werk schiep
afscheid van een gelovig man in vele vormen
afscheid ...en toch geen afscheid, maar een  herverwelkomen
verwachting hem in onze geest nog dikwijls te ontmoeten
verwachting hem in gedachten sterkte te vragen
verwachting hem nog dikwijls te citeren en van zijn gepast leren zwijgen te leren
verwachting zijn heilzame invloed verder te zetten
verwachting zijn lessen aan het moderne leven door te geven
verwachting van zijn goed doen verder te willen geven
verwachting van ons aan zijn daadkracht op te trekken
verwachting van een steeds betere wereld
verwachting van hem in ons altijd voorlopig eindstation weer te zien
Deze man, die in de dagelijkse omgang met het van de Franse taal geleende ‘Herboren’ ‘René’ aangesproken werd, had de kaart gekregen van iemand van een expeditiebedrijf met de naam Frans Maas, stroom die in Frankrijk ontspringt en na honderden kilometers ons prachtige meertalige landje binnenslingert.   Vele landen op de kaart, waren intussen van naam verandert, de USSR,Rhodesië en het Congo waar René als jongeman omwille van de vorige vóóroorlogse crisis naartoe had gewild, zelfs twee maal.
De wereldkaart werd omzoomd met tekeningetjes van de meeste vruchten die er op aarde te vinden zijn. Inclusief noten, raar, want ze komen op de meeste mensen waarschijnlijk niet als vrucht over.            De wereldkaart was in elke streek ‘beplant’ met het overeenkomend icoontje van het soort vrucht dat er het meest geteeld werd. Appels hier, appelsienen ginder. Geen militaire basissen, maar noodzakelijke, niet van het wezenlijke zijn vervreemde menselijke activiteit, dat fruit telen. Achter de kaderlatten van het met natuurlijke en kunstmatige
grenzen doortrokken meesterwerk, had de schrijver foto’s van dieren, mensen en dingen gestoken, die ,voor hem althans, een speciale betekenis hadden, of het ticket van een bezoek aan het museum van Midden-Afrika in Tervuren bijvoorbeeld. 
Hij lag dus op zijn rug op de fauteuil en probeerde de levende versie van inslapen uit.                Met een ongelofelijke zachtheid, in complete stilte en zijn werkkamer slechts verlicht door de schemering en het spel van het kachellicht met de daardoor bijna dansende stoel en tafel, voelde hij iets op het donsdeken op zijn been vallen. Kort, maar snel.    Een foto ? Welke ? ‘Zat er een boodschap achter’ ?, fantaseerde hij. Hij zou er zich morgenvroeg door laten verrassen.
De morgen kwam, de onvoldoende doorleefde dingen van de vorige dag werden begrepen, nog vóór hij op de rand van de, zeg maar ‘zetel’ ’s morgens, zat.     Hoe zou de dag zich weer ontrollen ? Een dubbel paar kousen aandoen, altijd een goed idee met die koude vloer en de nattige koude buiten; alhoewel de oude warmte van de kachel nog een beetje binnenhing.     Zoals gewoonlijk ging er door hem heen ‘deze droom onthouden’, een surrealistisch mengsel van delen uit periodes van zijn leven, met  personages van wie hij eerst de samenhang van vannacht niet begreep.       De symbolische achtergrond werd hem duidelijk en de zielstoestanden van de personages in hun onderlinge relaties ook wel. Dat was voldoende, hij hoefde er niet over te schrijven…dit had een ander doel en een andere betekenis. Diende ook het dromen misschien op de één of andere manier als een wezenlijke soort uitwisseling tussen mensen die met mekaar bezig, ‘verbonden’ waren. Was het wellicht een middel van zijn geest, van dé geest in ’t algemeen of zijn eigen ziel of die van anderen, een andere; om hem iets duidelijker te maken bij wijze van een soort update ook. Wat ook kon, was dat hij later op de dag gewoon één van die personages uit zijn droom op de één of andere manier in de echte feiten tegenkomen zou.    Op straat, via mail…maakte niet echt uit, als dit soort voorspelling vandaag zou uitkomen; dat zou weer zo een originele paranormaalachtige voorspelling zijn, want de betrokken personages waren er allen die hij in maanden niet gezien had. 
De schrijver had zelfs een hele lijst met afkortingen voor dergelijke fenomenen, dit soort fenomeen klasseerde hij onder ‘VSP’, wat voor voorspelling stond. Het had geen zin nog een onderverdeling te maken van de verschillende soorten vsp’s. Het waren gewoon magische fantasietjes die hem boeiden en hem soms op één of ander pad van zijn filosofische zoektocht zette, Lang geleden dat hij nog eens een politieke droom had gehad, maar ja, zijn rechteroog leek in de spiegel aan rust toe, signaleerde de  linkerhersenhelft, de verstandspartner van intuïtie. Ineens dacht hij aan die gevallen foto van gisteren. Een kaartje van het Fonds voor Ontwikkelingssamenwerking, waarvoor hij eergisteren op zijn blog met sociale analyses nog reclame had gemaakt. De politieke zuil daarvan had geen belang, alle nobele initiatieven van om het even welke kleur en onderkleur passeerden afwisselend de revue tussen de analyses en commentaren op gebeurtenissen door.    Dat alles met voornamelijk eigen foto’s,filosofische fotocommentaren en filmpjes van in merendeel anderen door. Hij leek wel een soort blogkunstenaar, ‘natuurlijk
weer een woord dat nog niet officieel  bestond’, zei hij via de computer als vervangend en verbeterend leraar Nederlands tegen zichzelf, toen hij het later neerpende. Een blogkunstenaar.      Knap woord eigenlijk. Een definitie van het nieuwe woord drong zich op.    
“Een blogkunstenaar is iemand die één of meerdere domeinen van het menselijke kunnen en weten via één of meer literaire en andere expressiemogelijkheden en via alle moderne telecomtechnieken weet te benutten”, dacht hij.     In zijn geval alle literaire circuits, bijna alle technieken en naast de eigen linken ook linken naar anderen die nog met dezelfde en andere dingen bezig waren, muziek bijvoorbeeld. Niet alleen had hij een blog om het filosofische verzet in hemzelf levend te houden en anderen op het belang van geschiedenis, analyse van de actualiteit, alternatieven en met solidariteit verwante waarden te wijzen; hij had het ook in zijn schrijven regelmatig over zijn zoektocht naar het wezenlijke in de mens, datgene dat het dichtst de ziel raakte. Dat ging dan over een soort geloven, moderne versie; niet in de zin van kerkelijke rituelen, maar gekoppeld aan die dingen die met positieve en negatieve emoties en hun wisselwerking te maken hebben. Emoties, ze waren er en kwamen ergens van en het negatieve leek in de meeste gevallen aardig op weg om zich in het positieve om te polen. Niet zozeer de gebeurtenissen tussen mensen interesseerde hem, maar meer de wetmatigheden die er leken achter te zitten.
Hij opende het kaartje en las : “Iedere relatie is een ander soort taal. Woorden zijn er zowel voor vreugde als verdriet. Hou jullie ‘zinnen’ levend”. Buiten de honderden pagina’s die hij reeds schreef, afdrukte, kopieerde,back-upte,…, overviel hem naast zijn gewoonte om moeilijk bijblijvende impressies kort en slordig te noteren, al eens de behoefte om met de pen ergens op een papiertje, maar liefst op een agenda of kartonpapier, al eens echt iets gebalder op te schrijven. Soms kwam daar dan ook nog een gedicht uit voort, sommige zeldzame dagen in bepaalde perioden soms meerdere, als er een door hem goed gekend iemand stierf, bijna immer een ode aan. Alles samen de totaalroman die hij eigenlijk altijd had willen schrijven. Heel de geschiedenis van de mensheid zat er in verwerkt…en al die andere meer persoonlijke dingen van mensen,die die geschiedenis al altijd; in welke mate (?), dat was de vraag, hadden beïnvloed. En nu maar weer hopen op meer. Welke aanleidingen zouden er morgen(?) de inspiratie weer langs andere wegen leiden ? Een feit was dat veel waarover te pennen viel hem dagelijks ontsnapte en toch tegelijk weer een uitweg zocht een andere keer. Alle afleidingen, omleidingen, alle teveel aan ‘bezorgdheid’ om, leken op die momenten overwonnen en ook voor een deel hun nut te hebben gehad. Telkenmale een gunstige evolutie voor de binnen-en buitenwereld in feite. Al leek dat niet altijd zo.
2.OVERWINTEREN,EEN AANVANG.

Hij herinnerde zich die dag in een winter met veel sneeuw. De cabine van de Magirus-kamion, stond er afgedankt bij en hij kreeg dus pakweg 45 jaar terug het idee van vogels te vangen onder een appelkist. Touw van 'bottenkoord' gespannen aan een stokje dat de kist droeg, broodresten onder de fruitbak. Lekker in de ijzige koude zitten wachten tot de merels en aanverwante soorten met enige reserve aan het smullen waren. Roef, en soms had hij er wel één,
die hij nadat hij ze in zijn handen had kunnen houden, weer vrijliet. Zalige contacten, zo de vrijheidsdrang van de koningen der lucht te kunnen voelen.
Het onthouden van sommige herinneringen aan vroeger, vergezelde hem nu ook in dit concreet geval op deze eerste vriesdag op het einde van de tweede week van december. Het hout van de kachel brandde zoals lekker eten in de buik dat kan en verspreidde een aangename brandlucht in het chalet bij de vijver. Nog altijd voederde hij de vogels uit de lucht en nu ook sinds enkele jaren die van het water. Teruggetrokken uit de woel van het leven, het deed soms goed en was een waar bevruchtingsproces voor het schrijven. Alsof een mens eigenlijk dat soort rust nodig had om bij de wortels van het zijn te kunnen en dan naar de kruinen van het wezenlijke te kunnen reizen en terug. Een soort Zen in feite. Volharden in het willen ervaren van wezenlijke gevoelens en ze op één of andere manier willen delen met een al of niet toevallige passant op het internet.   In de hoop ook dat deze vorm van meditatie, de energie die hij vandaag als 'innerlijke stilte' zou kunnen omschrijven een pak goeie energie in de ether van het totaalbestaan zou kunnen brengen. 
'Verleden, heden en het aanvoelen van een stuk toekomst, laat de winter, één van de aspecten uit het bestaan in deze contreien, maar komen' dacht de schrijver, 'we zullen dag na dag wel zien waarheen de inspiratie ons leidt. Een verhaal op zich dat hij tussen zijn andere blogprojecten door op die momenten van echt diepe rust zou proberen vertellen. Hij kon zich tot één post per dag beperken en deze aanvullen telkens hij weer een andere 'woordenvogel' had gevangen in zijn hoofd'...hem onder digitale vorm even vasthouden en laten vliegen in de ruimte van het zijn van die mensen die er op een bepaald moment vandaag of later zin in zouden hebben. Meer om het genot van het lezen, de aanraking; dan het uitleggen van het hoe en waarom van zo veel, soms veel te veel. Een verhalende roman schrijven met personages ? Het echte leven was al roman genoeg, met meer inhoud dan uit te drukken valt. Hij zette zich weer aan ’t filosoferen. Allerlei mensen waren in het vroeger en het nu op hun manier ook met kleinere en grotere stukjes wereld bezig, of bezig geweest, het ene was in het andere overgelopen.
Een deel ervan, waren gewoon niet lijfelijk meer aanwezig, sommigen stonden duidelijk met één been in het graf en anderen, altijd hun afstammelingen waren druk in de weer met in het dagelijkse leven hun vervolg op hun hoofdstukken te schrijven, al wilden ze dat soms vooral niet, het leek een ‘must’, zelfs al ‘schreven’ ze niet, ze schreven dus wel, op hun manier, werkend aan hun muziek, meestal met handelingen en overpeinzingen, gevoelens en de woorden die ze tot mekaar spraken en in zichzelf, met het totaal aan cultuur ook, zoals zij die in meer of mindere mate interpreteerden. 
Het was soms of het geheel der personages je via een droom en aan de hand van de gebeurtenissen van voorbije uren,dagen,maanden…bezochten. Via een surrealistische collage werd je dan tijdens de nacht vooral bij het ontwaken en interpreteren duidelijk wat de boodschap van het ‘filmpje’ in je hoofd was.
René en zijn ook al overleden zakenpartner en broer Mauro en Germana, de vrouw van René, die soms wel geen 100 meer leek te worden en soms wel, waren de vedetten in het droomfilmpje van vannacht. In de stad Tienen ging een oude wijk tegen de vlakte om plaats te maken voor een immens natuurpark. Niet zo maar een
park.   Er werd een enorme hoeveelheid aarde aangevoerd en met gigantische machines die in werkelijkheid niet bestonden werd de aarde tot hele hoge bergen opgestuwd, afgewerkt met groen en rotsen, alleen aan het water en een kunstmatige stroom was men nog bezig. Midden het plantsoen ontmoette ik het drietal. Ze hadden hun leven keihard gewerkt en van wat men nu in onze moderniteit onder het stoffelijke deel van ‘genieten van het leven’ verstaat, daar hadden ze weinig tijd voor gehad en toen ’t pensioen aanbrak, begonnen zij of hun partners teveel te sukkelen met de gezondheid. Dus, de schrijver zou hen nu eens trakteren in een nog bestaande andere oude wijk van Tienen, dat wel op weg leek het ideale moderne stadje te worden zoals Oviedo tussen de bergen in Spanje.
Ondertussen zaten we nog wel met de oubollig ogende, doch schattig ogende architecturale erfenissen van het verleden, dat in de droom via het vervolg van het filmpje duidelijk werd. De gelegenheidheid waarin we voor de gelegenheid iets gingen drinken en een pannenkoek eten, was precies tegelijk ook een crèche, een speeltuin en horecazaak. Niet zonder moeilijkheden raakten we geïnstalleerd en hadden we iets besteld. Hoe groot ook de vreugde van de oudjes, de schrijver moest één van hen over enkele hindernissen helpen om aan die gezellige tafel te raken, niet gewoon van te genieten als je een leven lang keihard werken als credo had. Dat hard werken was hun opdracht geweest, ze speelden immers hun deel van het epos om van de oude in de nieuwe tijden te raken, van schaarste en oorlog voeren naar vrede en meer overvloed. De generatie van de schrijver had dan weer meer een andere opdracht, naast het te getuigen van die overgang, de nog bestaande uitbuiting en mistoestanden aanklagen en het belang van een meer filosofische levensbenadering aan de andere generatie door te geven. Hij zei het zijn gasten trouwens “Men leeft toch niet om te werken alleen, je moet toch ook de tijd nemen om door ’t leven zelf, door die andere kunsten ook, tot verwondering te komen. Beschouwen, niet alleen eten en kopen en alles waarmee je je leven kan vullen”. 
Dra werd de aandacht van de schrijver getrokken door een kind van een jaar of drie,dat ergens in een hoek zat te spelen. Het stond in via een gsm-verbinding en een oortje in verbinding met zijn grootvader, die in het rijkere deel van het resto zat te tafelen. De schrijver ging naar het kind toe en vroeg waarom het niet met de andere kinderen speelde. De jongen antwoordde dat hij dat niet mocht van zijn opa de oud-minister, omdat die hem bijna gedurig, ook door het gsm-oortje influisterde dat hij ziek zou zijn. De schrijver nam het oortje uit het oor en nam de kleine bij de hand en stelde hem voor aan de andere kinderen die hem maar al te graag in hun groepje opnamen. Niet naar de zin van de oud-minister natuurlijk, die kwam vragen wat dat dan wel allemaal te betekenen had. “Uw kleinzoon is helemaal niet ziek mijnheer”, kreeg hij als antwoord, de toekomst moet af van het elitaire denken van vroeger, trek er je handen af”. De oud-minister had de boodschap duidelijk niet begrepen. Hij trok zijn kleinzoontje weer uit het groepje weg en in zijn haast werd hij door het kefhondje van de vriendin van één of andere speculant in de kuiten gebeten. Woest verliet hij daarop de zaak met zijn kleinkind, dat duidelijk een boeiend maar zwaar leven van ‘onthechten van’ en het zoeken naar een eigen mening en een eigen leven te wachten stond. “Tu vas me
payer ça tres chère mon vieux” ! Wat de schrijver zou worden betaald zetten en hoe, was gissen voor hem, maar de bedreiging was het hem allemaal waard geweest : de pret van zijn invitees kon niet op, de vorige generatie had het begrepen. René, Mauro en Germana ze leken wel weer helemaal gezond geworden. ‘Ach die dromen soms toch’, dacht de schrijver ‘en dan dat allemaal atijd willen analyseren’. 

 
3. Kachelkrikken en sterrenvorming
Er werden vandaag beelden vrijgegeven van sterrenstelsels, geleidelijk stervende en zij die in een fase van de geboorte zitten. Heerlijk toch, dat kunnen aanvoelen van verbanden met de symboliek van ook ons leven, dat niet buiten dat andere zou zijn kunnen ontstaan, als om aan te geven dat we in het hele proces van groei tussen leven en dood in feite ook met een deel van de ziel van aantrekking en afstoting van het ‘al’ bezig zijn. 
De schrijver opende zijn kacheldeur en herkende ook in de gloeiende krikken iets van de beelden van de Hubbletelescoop. Ook de warmte van die gedachte hield hem in de winterkoude weg van de temperatuur van de ijsvlakte naast zijn casa. Het dode hout dat zich tussendoor niet altijd naar believen klieven liet, was geurig gezelschap in zijn handen. Geen enkele slag van boven zijn hoofd, was dezelfde, geen enkele kloof in het hout gelijk. De bomen wiens sappen al of niet bevroren waren, hij wist het niet; waren bijna stille getuigen van hoe het hen na hun dood zou vergaan. Het zwarte kattenjong van de in de tijd nog wilde kat, kwam voor de eerste keer voorzichtig kijken of er niet ook nog wat etensresten voor haar of hem waren. De wilde eenden hadden het gevecht om het water open te houden opgegeven en zwommen wat in de door die mens achter zijn lichtmachines opengehouden stukjes water. De tamme grote eenden, hun vliegkunsten door een verkoper weggesneden, waren razend op de eenden die een kruising tussen wild en tam waren en die de schrijver al vliegend naar de voederplaats volgden, terwijl zijzelf ter plaatste op het ijs trappelend er maar niet korter bij raakten. Leuke afwisseling voor de halfwilde eenden die eens niet op hun kop werden gezeten door de anderen terwijl ze zich de granen lieten smaken. De zon was enorm gloeiend van de partij, op die eerste paar vriesdagen al weer voorbij. Een wandeling in het bos deed de grond kraken en de nestkastjes vielen nu meer op in de winterse naaktheid van het bos.
Nodeloos te zeggen dat al die gewone heerlijkheden van het bestaan, de nodige rust brachten in de dagelijks benodigde hoeveelheid relativeringsvermogen en interpreteringsdrang van de man die het digits op een scherm liet regenen. De razernij van de snelweg ’s morgens bereikte als de wind tegenzat zijn oord van bezinning en de zon, die lachte daarmee, gewoon die bepaalde dag in het zoveelste van haar seizoenen volgend. Welke mediamisleidingen over het lopen in rondjes, zo eigen aan ons sterrenstelsel, zou de krant, het net, de radio weer brengen. Had hij ze al eens niet gerapporteerd via de één of andere analyse die in hen opkwam ? Welk een ontwikkelingen waren er op dit
eigenste moment bezig tussen al de hem op één of andere manier bekenden en in hen zelve ?  Waar lag er daar bij het verlaten van zijn nederige oord een opdracht waarvan hij iets opsteken kon…daar kwam het na decennialange ervaringen toch op neer, dat was toch één van de voornaamste aspecten van al die soorten uitwisseling tussen mensen, naast het interpreteren en het genieten van de beleving ervan zelf ? Mensen helpen, het kon op duizenden manieren, maar het loslaten van de drang om overal willen in te grijpen, zo leek het hem…hielp vaak nog het meest. 
4.Vanuit de diepte van jaren afwezigheid
Zo ontmoette hij in de wereld van het glazen vezelweb ,dat afscheidingen overbruggen en muren slopen moet, haar; in jaren niet gezien vanwege haar frigo politiek die soms, al of niet best, de onafgewerkte ervaringen afsloot...al is dit quasi onmogelijk waarschijnlijk.  Hij had haar naar aanleiding van een vaag intuïtief vermoeden opgespoord met de vraag of er niet over het nakomelingschap moest worden bijgemaild. Ze reageerde na enkele dagen optimistisch, met vooral een vraag naar de leuke berichten.“Eerlijk gezegd, het doet goed je respons, begon al te denken dat ik nog een graad erger dan oorlogsmisdadiger was. Leuke berichten, inderdaad, hoe ouder men wordt, des te meer positieve dingen je van de levensloop onthoudt. De rest, na verwerking en bij de pijn van het zijn van mensen geweest te zijn, is te ‘deleten’ (sorry dikke Vandaele).
De dagelijkse update, het in het nu begrijpen van het bestaande dat zijn groei zoekt, kan je hier en daar nog wel koppelen aan wederzijds begrip. Moet lukken. Hoe meer kennis, wijsheid, inzicht en de rest van het onaantastbare, soms een beetje zoek geraakte optimisme, hoe duidelijker de zin wordt. Ook iets dat met de ouderdom komt zeker. Alhoewel, ik ontwaar het ook hier en daar bij de nakomelingen.
Enorm veel meegemaakt met hen, in de schooltijd en daarna toen ik met de frigo vullen en zo stopte. In tegenstelling tot de uiterst uiterst schaarse dingen die ik via de kinderen over jou bestaan verneem, vertellen andere kinderen soms te veel aan hun moeder, merk ik al eens in mijn omgeving. Vele mensen lijken in veel saga's van anderen betrokken te worden in deze modern times...om met andere mensen een deel dezelfde en andere wijsheden op te doen waarschijnlijk, als het met de oorspronkelijke personages niet meer kon. Zo leert een mens wel enorm veel bij, al blijft het zoeken naar steeds andere conclusies. Toch, heb je soms ook wel of niet het gevoel dat je op een pad zit, waarvan je je bij momenten afvraagt of het het jouwe wel is ? Meestal zijn dat wel vluchtige momenten, want als alles zich weer uitklaart, weet je ineens weer welke rol je in het samenspel van mensen speelt.     En, je zal dat ook wel kennen, het eerste kleinkind aldaar bijvoorbeeld, peuters hebben nog niet de complexiteit van de volgende dimensies van zijn. Een mens trekt zich aan van alles op, zelfs in hoe iemand haar laatste jaren beleeft, hoe mooi, soms pijnlijk ook. Ach ouders, men heeft ze ons geleerd van te idealiseren, maar het zijn en blijven mensen met alle goede en minder goede kanten.  Je moet gaan zoals je bent, niet ?   Ook ik zie onze kroost al enkele jaren heel weinig  daar ik elders alleen woon. Misschien weet je via de kinderen al een deel van hoe ik die opvoeding van ze vroeger alleen aanpakte, na je vertrek. Onderling communiceerden wij mannen ondereen weinig over je nieuwe leven ginder achter want telkens ze terugkwamen; in 't begin vroeg ik nog hoe het
met je was, en of ze het goed hadden gehad om de zoveel weekends; veel wijzer werd ik niet van het stereoptype antwoord 'goed'. 
Zal ik beginnen met de jongste ? Op hem ben ik fier omdat hij er altijd in slaagt van een job te vinden en al bergen ervaring heeft opgedaan. Omdat hij, als hij wil tenminste, toch op tijd zijn handen uit zijn mouw kan steken, met kuisen bijvoorbeeld. Gewoonlijk wachtte men tijdens hun schoolperioden bij te grote kuisachterstand, om een eufemisme te gebruiken, op mij om de zaak recht te trekken.  Van zodra ze  gingen werken was ik niet langer zo bereid van dit op mij te nemen. Mijn mededogen en toegeeflijkheid benaderden de ideale proporties meer en meer. Nu ze alleen wonen, staan ze zelf voor hun zaken in, weten ze dat het toch allemaal niet zo makkelijk is. Al bergen goeie raad heb ik gegeven, gewoonlijk over dingen die jeugdigen en ouderen dan jeugdigen doen. Ook daar in leer je bij, vooral als het tegenovergestelde uit de bus komt. Ik moet wel zeggen, achteraf, krijg ik vaak gelijk. Meestal nadat er bijvoorbeeld met  judo, jihu-ik weet niet wat, een blessure werd opgelopen. Ook onze jongste zou nu een gevechtssport willen gaan doen.            Ons ma en ik raden het hem op de wekelijkse alternatieve gezinsbijeenkomst zondags af.  Zijn argument : ‘je moet je toch leren verdedigen’, het mijne ‘jij hebt zoveel kracht in je dat dat wel eens mislopen kan, als je kwaad bent’. Opvoeden is altijd kunnen afwachten en dat geldt ook voor volwassenen onder mekaar, al zijn ze 86. Waar hij nu voorstaat ?  Waar hij voor staat, weten we, er zit een heel goed mens in hem, zoals in alle drie trouwens. Hij is vroeg met ervaren wat een relatie is begonnen. 15, drie jaar lang en daarna na pauze weer drie jaar. Aan de tijdsgeest aangepast natuurlijk, aimer et coucher dès le début. Mijn raad, ‘als je er zo vroeg mee begint, ga je ook vroeg door de pijn moeten misschien’. Ach, in bepaalde omstandigheden is altijd maar juist dit en dat mogelijk en eenieder heeft zijn eigen weg. Op tijd zeg ik al eens dat hij de lat voor een mogelijke partner te hoog legt en probeer hem uit zijn bij wijlen pessimisme te krijgen. Door te suggereren dat hij met al zijn familiale plannen voor later beter een blinkende keuken kan laten zien. Ik heb niet de energie meer om me over dergelijke dingen op te winden en iets in een ander zijn plaats te doen. Ik ga hem wel voorstellen om indien hij volgend jaar niet direct werk vindt één en ander bij hem op orde moet stellen.  Zie, ik ben weer bezig, kan het precies niet laten. Er valt natuurlijk nog veel meer te vertellen, maar ik zal het hierbij voorlopig laten”.
“Hopelijk nemen ze me dit schrijven niet kwalijk, want het zijn soms echte macho’s, wat natuurlijk, als je vele mannen en  vrouwen mag geloven daarom niet slechter is. Het is een makkelijkere houding en voorkomt verscheurdheid in sommige gevallen. Kwestie van verduidelijking van de macho-houding ‘…het is altijd wit ofwel zwart’, weet je wel en bij relatieproblemen moet er altijd iemand ‘de schuldige’ zijn. 
Nu al een heel stuk van mijn leven probeer ik ook de keerzijde van die houding een plaats te geven. Ik had mijzelf een heleboel verwikkelingen kunnen besparen door ook in alles of niets te redeneren. Misschien had ik hen dan een beter voorbeeld gesteld in de jaren dat je er niet meer was…huisje,ander vrouwtje,mannetje,tuintje…en vooral strikt te volgen regels. Wat zal ik zeggen, je kan de verantwoordelijkheden van anderen niet dragen en in het leven doe je niet wat je wil eigenlijk, het is een samenspel, een gevolg van en steeds maar reageren op wijzigende omstandigheden ook. Nogmaals, je moet gaan zoals je bent en ik hou meer van mijn wilde bos, alhoewel ik ook van een verzorgde tuin kan genieten.
Ik haal dit tussen het relaas over onze nazaten door aan omdat daar, denk ik het enige probleem zit tussen jou en de kids .Ergens ben je ook een stuk macho, ook vrouwen kunnen dat hebben…eens knopen doorgesneden, wijk je niet meer van je lijn af. Met twee ouders die dat ook sterk hebben, kan dat soms niet anders waarschijnlijk, en ik herhaal, dit moet  niet pejoratief begrepen worden.         Probleem is wel, dat ‘het water bij de wijn doen’, de kerk in het midden houden moeilijker, zo niet onmogelijk wordt. In tegenstelling tot de mij die ik nu ben, reageren onze kids anders (wie weet een verbetering?), in de liefde bijvoorbeeld… . Ze stellen of stelden (weet ik soms veel) aanvankelijk duidelijk dat  bij een breuk om welke reden dan ook het volledig AF was, no second try. Je weet met de jaren veranderen mensen en ze zullen dat allemaal zelf wel ondervinden. Je zou het ze soms niet nageven, maar ze zijn slimmer dan je denkt op dit vlak. De weg naar zelfkennis en zelfbehoud en wijsheid kent wonderlijke wegen. Ik begrijp ze alle drie beter dan ze zelf kunnen vermoeden.
Onzen tweede dan. 
Zeer te bewonderen om zijn werklust (buitenshuis vooral dan), we kunnen het hem niet kwalijk nemen, om zijn vakkennis en sociale vaardigheden met mensen ook.    De weinige ruimte die hij nodig heeft, onderhoudt hij goed. Een beminnelijke mens naar mij toe, hij verstaat de kunst om me geen kwetsende dingen te zeggen. Misschien is er in zijn leven een lichte verschuiving naar andere projecten bezig.  Kan er niet over uitweiden, ik weet dat hij dat niet zou pikken vanwege zijn frigo politiek in die dingen, waar zijn mamaatje ook voor kiest. Heb geleerd van dat te respecteren denk ik toch, geen letter over jou, weet ik van hem. In zijn woelige adolescententijd hadden we soms diepere gesprekken over die dingen waar ook moeders in zijn geïnteresseerd, was ook wel nodig. Ondertussen, ook deze man heeft wat gepresteerd qua gunstige evolutie,  Chapeau. Goed dat het allemaal geen schrijvers worden. Je hoeft dat niet altijd te veel uit te leggen als je goed met mekaar overeen leren komen hebt. Zal je zoals gevraagd op de hoogte houden van de positieve nieuwtjes, en niet teveel zeuren over de onderliggende drijfveren van het zijn en het handelen.
And last, but not least, the eldest. Naar zijn eigen mening de schoonste, de sterkste, enz… , je kent hem wel en we houden beiden ook van zijn manier van zijn. Waar is de tijd dat ik van ellende voor de humaniora examenperiodes zijn puinhoopkamer opruimde om een ander sfeer te scheppen ! Na die vakantie job die ik hem deed doen, wist hij eindelijk dat hij moest verder studeren ! Nadat hij de keuze maakte om op kot te gaan wonen en hogere studies te doen  (geen TV)meer, ontdekte hij pas de capaciteit die in hem zat. Hopelijk is het huis verlaten ook jou  goed bekomen (grapje). Hij koos om mij een plezier te doen in alle eerlijkheid voor het minst dure studentenkot, waar hij heel gelukkig is geweest denk ik. Hij combineerde die studie dan nog met de jeugdbeweging leiden en  zijn vriendin, diegene die zijn levensmaat wel lijkt te zijn. Het moet gezegd, deze man overtreft mij standvastigheid in bepaalde dingen des levens. Rechtschapen als hij is, kan hij ook heel hard voor mensen overkomen, gelukkig voor hen geeft hij dat dan al eens een draai. Ben ook blij dat zijn broers veel van hem houden en dat ze goed overeenkomen, heel belangrijk. Heeft ook veel goedheid in hem, maar veel gereserveerder op dit vlak dan ik, en wellicht heeft ook hij hierin gelijk, zoals we dat alle vijf wel hebben op bepaalde vlakken. Ik weet dat hij om je geeft. Ik weet ook dat je bij hem, WIE JE OOK BENT ,(pa,ma,vriend,collega…) met bepaalde dingen niet moet afkomen, als je daar rekening mee houdt, kunnen we met zijn allen door de beugel voor hem. Je kan misschien zelf eens afkomen, want hij heeft een druk leven. Dit is maar
een gedachte, ik heb geleerd dat dat niet altijd nodig blijkt, anderen korter bij mekaar willen brengen, het komt best uit hun eigen of hoeft eigenlijk niet. Maar ja, ‘loslaten’, je moet het maar kunnen niet ? Teveel loslaten zal ook wel niet de bedoeling zijn op alle momenten.”
"Denk niet dat je onbemind bent als kinderen niet reageren op dit of dat, ze kunnen er wat van. Eén keer per week stuur ik hen al eens iets dat hun interesseert of een vakantiefoto of zo, maar die mannen sturen zelden iets terug natuurlijk. 
Wij zijn gewoon de ouwe zagen geworden, laat ons zeggen. Ik vind dat we nochtans  schitterend bezig geweest zijn en bezig zijn, wij vijf en de mensen rond ons, in onze verenigde opdracht, het doorleven van het leven dat we erfden en veel meer. Indien we tot der dood wél bij mekaar hadden moeten blijven, zal me dat nog wel een dag duidelijk worden zeker ? Dan zou ik dan toch nog gelijk hebben gehad, die keren dat ik je vroeg van niet te vertrekken, dat het op 'een ander' ook wel 'iets' zou zijn.  Waar ik wel bijna zeker van ben, is dat die die vaak zeggen dit of dat absoluut niet te zullen doen, er korter en korter bij  komen te staan. Maar dat is voor als je eventueel op dit schrijven terugpennen zou. 't Beste. Genegen groeten."
  
5.De weg van sneeuwwater naar klassiek muziek
Het moet nog kouder zijn geweest dan min tien, zoals nu daarbuiten, zo bedacht hij vóór het klieven van de houtblok en schreef hij neer, nadat de vlammen zich van zijn zorgvuldig opgebouwde recept voor een lekker vuurtje van de diverse soorten houtdikte, hadden meester gemaakt. Gedachten kwamen. De koude ‘toen’, die van in de tijd van de eerste menselijken, die om te drinken het sneeuwwater smolten waarschijnlijk.     Een hele afstand sinds toen was overbrugd, één geworden met zijn nu. Eén met de klassieke muziek en de er bij behorende beelden die door ergens iemand en de techniek van ergens iemand naar de satelliet werd gestuurd waarvan de straal, ondanks alle koude zijn schoteltje bereikte en via de ontvanger, draad en modem, de chalet met charme vulde en mede voor de concentratie zorgde waardoor de boodschap van deze zinnen via toetsen, laptop en meer; dan tot bij U geraakte en de lezer ook in deze eenheid opgenomen werd. De muziek was niet essentieel, het kon ook in stilte en of de bovenstaande woorden dan hetzelfde zouden zijn geweest, daar had je het raden naar. Wat hij wel wist dat het journaal of andere programma’s niet waren aangewezen om dergelijke intensiteit te bereiken. Woorden zouden dan toch alleen botsen met woorden die nog moest worden geboren. Terwijl daarbuiten de overige toneelstukjes van het totaalspektakel van het aardse leven gewoon doorgingen, was het wachten op de ingevingen die de verwekkers van de woorden waren in feite. 
Met hem meegereisd, waren de beelden die hij van Germana zag. Indommelend, de pijn in haar bekken en benen had haar waarschijnlijk vermoeid. Haar en haar goed hart. Alle rimpels waren samengetrokken, waardoor het leek of ze alle momenten wel kon gaan stokken en stoppen met leven. Een schouwspel dat plots veel minder aannemelijk leek op momenten dat ze minder pijn had, vrolijker was  en weer meer guitig, spraakvaardiger en communicatiever ingesteld. In haar warme kamertje waar ze beurtelings door de kinderen werd verzorgd, zat ze als
een heel oud prinsesje soms warm achter de kranten en TV. 
Zelden klagend, altijd met haar eenvoudige waarheden die van ‘dit kan en dat kan niet door de beugel’. Schrijvers die het de hele tijd over ‘beffen’ op TV hadden, een woord waarvan ze naar alle waarschijnlijkheid maar kon vermoeden wat het inhield. 
Mede daardoor vond ze zo een schrijver dan ook zeker ‘hektare’ lelijk, al kon ze er allemaal wel eens mee lachen en het relativeren. Mooie muziekprogramma’s en leuke quizen werden volgens haar altijd ontsierd met al die vuile praat over dingen die je wel best kan doen, maar waarmee je niet op TV moet uitpakken, dat doe je zelfs nog niet tegen je geburen. Via de boekjes wist ze welk van de bekende mensen homo waren, was dat een soort epidemie of zo ? In de oude tijd, waarvan ook telkens een nieuwer versie in de tegenwoordige tijd aanwezig was, bestond dat ook, maar je hoorde daar niet van en in de dorpen toen, ja, ‘scheiden’ was een zeldzaamheid, daar moest je niet mee afkomen, men leefde verbonden met de seizoenen en het veld mee en tegen de winter moest je klaar zijn met het zorgen dat je warm had, zonder dat daar aardolie of gas aan te pas kwam. 
Over het leven filosoferen kon wel, maar in feite was de praktische kant daarvan helemaal uitbesteed aan de pastoors.   Ze was maar wat blij dat haar kinderen in meerderheid niet waren gescheiden en bij haar had dat ook een praktisch tintje, want scheiden, daar boete je op financieel vlak mee in en zij had er te veel moeten voor doen en voor over hebben om ‘er’ te geraken, zuinig geleefd en hard gewerkt met af en toe een pleziertje waar ze zich helemaal in vond. In de tijd was dat dan een busreis met de boerinnenbond en later met deze van de gepensioneerden. Ze kwam dan thuis met verhalen rond mensen en streken uit haar vaderland alsof ze op cruise geweest was en het ging gewoon over de plaatselijke mensen en uitzonderlijk al eens Lourdes of een dagje Parijs, maar die drukte was niet aan haar besteed. 
Telkens haar kleinkinderen ‘vlogen’ vroeg ze zich ergens toch af waar dat dan wel goed voor kon zijn. Als ze de TV openzette, zag ze dat toch ook…en nog veel meer natuurlijk. Van bloot op TV was ze al niet meer ontstemd zoals vroeger haar inwonende schoonmoeder die al bij een bloot been met haar rechterhand traag op en af op de armleuning van de zetel klopte, glimlachend maar toch zogezegd afkeurend. Germana wenste haar kleindochters geen carrière in de muziek of filmwereld toe, want dat leidde onvermijdelijk tot van de ene vent naar de andere fladderen. Haar kleinzoons wenste ze een degelijke vrouw die van aanpakken en werken wist en heel goed in het huishouden natuurlijk, dé eigenschap bij uitstek. De schrijver kon daar natuurlijk allemaal voor een stuk inkomen, maar hij wist ondertussen al meer van vele van de ware drijfveren en wetmatigheden van het leven zoals dat nu zoals altijd door veranderende omstandigheden werd beleefd. Hij kon er inkomen dat ze zich soms pessimistisch uitliet over het op de wereld zetten van kinderen. Haar standpunten dan, waren meer een gevolg van de media die ze op zich liet afkomen en die de schrijver dan voor haar verduidelijkte en bijstuurde; dan haar persoonlijke visies op de relaties van jongeren, die ‘er’ veel te vroeg mee begonnen en veel te vroeg mee stopten en van de ene naar de andere gingen. Voor haar was het simpel, als je ergens niet van hebt geproefd, weet ge niet wat ge mist in feite en ’t is met iedereen wel iets. Ze denken allemaal na een tijd als het nieuwe er van af is, dat ze iets te kort komen in plaats van mekaar te respecteren en niet de duvel aan te doen !
Hij liet ze maar, nuanceerde voortdurend hier en daar en wist dat ze niet bij de diepte geraken kon die hij ervaren had, en waarvan het waarom er van hem ook niet duidelijk was op alle momenten. Grootouders, ouders, vaak gesloten boeken waarvan je veelal te weinig weet om te doorgronden waarom je van uit die invalshoeken, zelf op de wereld was gekomen. Je was een beetje van hen allemaal tegelijk ‘samengestelde’, met een eigen nieuwe ziel er bovenop. Of het zou moeten zijn dat Boedha met zijn achtvoudige pad (de juiste ingesteldheid, houding, handelingen, doen, woorden…) maar vooral met zijn reïncarnatiegedachte, gelijk zou hebben.       
De schrijver wist heel goed waarover dat pad ging, maar die klassieke reïncarnatieleer die zag hij wel zitten als alternatief voor de sterfelijkheid, maar dat leek hem te simpel om waar te zijn en de realiteit was volgens hem dan ook weer dat het verhaal van de voorouders, de onafgewerkte stukken ervan, tot op bepaalde momenten gewoon via de vertakkingen van de nakomelingen doorliep.         
Hij weigerde te aanvaarden dat de aarde gewoon een plaats om te komen lijden was en dat je daar met zoveel mogelijk totale onthouding van een aantal dingen,op een niet-doorleefde manier kon aan ontsnappen.  Het ervaren en leren zelf,het deel lijden ervan, hoorde bij het leven zelf, een strijd en genieten ook om aan de zinloosheid te ontsnappen. Net hetzelfde principe als dat van de fysica waarbij de benadering van ‘nul’, de ‘leegte’, niet wordt getolereerd, met mini en maxi ‘big bangs’ tot gevolg.  Prachtig achtvoudig pad natuurlijk, maar de praktijk liep dikwijls tussendoor op andere manieren voor de momenten van rust en innerlijk evenwicht hun intrede konden doen. En Germana ? Die begreep niks van al dat schrijven dat de schrijver nog nooit wat had opgebracht.  Een treffender botsing van de oude en de nieuwe wereld zou de schrijver vandaag niet meer tegenkomen waarschijnlijk. En zo bleven hem dagelijks de symboliek en de metaforen achtervolgen. Het schrijven, een middel om veel werelden in evenwicht te houden, de werkelijke en het gedeeltelijk verborgene achter de feiten,de oude,de nieuwe, die van mensen en hemzelf.
6. Schrijvers in tijden zonder electriciteit
Het moet een hele speciale inspanning gevergd hebben voor al die schrijvers van de religieuze en andere teksten, geschreven voor de uitvinding van het elektrische licht. Of juist niet, misschien dat, indien ze in het donker wilden schrijven er juist meer ‘sfeer’ vrijkwam om bij het gene van je zelf of zo te raken dat bepaalde dimensies vertalen kan. Zoals nu in het donker en de witte koude die de schrijver omgaf. Toen hij buiten met zijn zaklamp ging kijken of de verre buren nog licht hadden, vlogen de al of niet slapende vogels op, verschrikt van de lamp in combinatie met de witte sneeuw vlogen er her en der tientallen in de richting van andere bomen wel zeker. Als er geen sneeuw lag, was dat hier en daar maar een dikke bosduif, die je dan alleen maar hoorde.       Het geluid daarvan, daar kon je ook van zeggen dat het om een bosduif of twee of drie ging. Ja, dat schrijven vroeger en nu, in licht of donker… . Maar we leven in het NU, nog meer dan toen hebben we dingen nodig om ons veilig te voelen. Mensen ook natuurlijk.
Zo heeft iedereen zijn reflexen als het om veiligheid gaat. Kinderen die niet in een gevoel van veiligheid en geborgenheid zijn opgegroeid hebben het soms hun verdere leven in bepaalde perioden knap lastig om hun evenwicht te blijven volgen. Het moet niet makkelijk zijn om juist daardoor het soort sterkte leren te verwerven waarmee je van veel leed blijft bespaard. 
Jongen, meisje, vrouw, man…die dingen gelden voor beiden en de leeftijd waar je toe behoort geeft nog extra tinten aan die dingen in het samenspel van het leven.  Jongeren leren hoe met mekaar om te gaan, ouderen zijn er nog altijd mee bezig en leren zich ook aan te passen aan de beginnende slijtageslag, waardoor ze misschien wel op een andere manier naar de dingen gaan kijken als jongeren die nog met een bepaalde gehaastheid door het leven gaan, ook jagen soms. Ze zoeken nog meer de passie dan de vriend of vriendin, of het wezenlijke in de mens zelf. Al hebben ze veel voor op net die ouderen die hun levensverwondering al verloren zijn. 
Het hangt ook allemaal een beetje van het karakter af. Zo was er vandaag een reportage over een buurt in een Nederlandse stad waarvan bepaalde wijkbewoners een origineel initiatief hadden genomen. Vermits ze de voorgevels van hun huizen maar monotoon vonden, was er een fotograaf die foto’s in de bos ging trekken en er posters van maakte die hij in samenwerking met andere beroepsmensen op de deuren aanbracht van wie maar wilde. Opzet was een soort verbinding te maken met de vaak paradijsachtige tuintjes die die mensen achter hun woning hadden en het straatbeeld om te toveren in een meer levendig iets. Er waren natuurlijk ook mensen die die voordeuren met bomen niet zagen zitten en die het maar een chaos vonden. De reporter die hen ging vragen wat ze er van vonden kreeg mensen voor zich waarvan je als je hun uitstraling zag, wist wat zij er gingen over zeggen. Soms zat er al eens een verrassend antwoord tussen : aanvankelijk was de vrouw des huizes er voorstander van en mijnheer tegen en nadat de duur omgetoverd werd vond mevrouw het dan weer niks en mijnheer vond het geweldig. Mensen, dezelfde en toch enorm verscheiden.

Gotlev en het te schetsen leven
Buiten is het stil, dacht hij, overdag en zo maar hier en daar wat wind. Een hele magere spin wacht te midden van een betrokken augustusdag op nieuwe buit; want de vette donkere mug, niet zo een schriel kleintje; hangt uitgezogen in het zijdeachtige net, vleugels open, als Christus op zijn kruis. Onder de vorm van regendruppels op het pannen dak van de houten berghut, werd als een perfect muzikale intro, wat geluid geboren. Met deze twee zinnen opende hij die dag het boek waar hij nog geen naam aan gaf. Rood bloed stroomde door zijn aderen, maar vandaag zou hij zich hij zich door de blauwe stromen in de spiegelwereld van het van het geestelijke bestaan laten inspireren. Rood en blauw, soms zuiver, soms gemengd in magische observaties over tal van dingen in de dag. Alleen over de rode of de blauwe lijnen schrijven, of over hun magische interactie, hij had het beiden gekund, gedaan.  Blauw was theorie, rood meer praktijk. Literatuur, magenta. De gele zon met haar witte licht bovenop de berg waar van boven uit gezien alles klein leek, scheen overvloedig en was al een halve dag zonder moeite druk in de weer om alles en iedereen beurtelings in de schaduw te zetten. Van tussen de huizen en winkeltjes in het dal, zag je meer detail dan van boven op de berg met zijn watervallen die zich naar de zee haasten, maar detail, dat had Gotlev meer dan genoeg mee naar
boven naar de berg genomen. Net zoals je blauw en rood in het schrijven kon afwisselen en combineren, kon hij al eens panoramische, dan weer diep indringende gedachten hebben. 
Vanwaar kwam al die schepping ? Waarom moest hij er zo nodig nog iets aan toevoegen ? Voor hij naar de berg trok, had hij alle mogelijke uitleg bestudeerd, niet alleen afgerekend met wat men hem had proberen opdringen, maar een heel eigen idee over het ontstaan van alles vooropgezet; één dat meer met de werkelijkheid kopte. In de bestudering van iedere wetenschap lag zo veel onbegrepen symboliek. Alles en iedereen wat en wie ooit had bestaan, bestond nog altijd, maar onder een andere vorm; alles had een invloed gehad en nog steeds werkte alles door en bestond iedereen in functie van het ontdekken van steeds meer zin in het leven bijvoorbeeld. Hoe meer de zin van dingen en mensenlevens onder druk kwam te staan, des te groter de kans dat de dingen en mensen andere kanten uit evolueerden. Alles als gevolgen van grote en kleine omwentelingen. Wat als straling en fotonen was begonnen en atomen, moleculen en cellen en wijzelf opleverden, ging een dag gewoon weer over in straling. Dat er ook straling tussen mensen onderling was, daar was Gotlev wel zeker van; hij geloofde in telepathisch contact tussen de levende mensen.     De doden waren begraven of verast, hun mineralen bleven achter en hun straling was wellicht naar heel ver in de ruimte vertrokken of heel kortbij, voor een deel onder het goede wat we vanbinnen kunnen voelen aanwezig, in de ene meer als in de andere omdat eenieder de overgeërfde strijd tussen positieve en negatieve emoties (het andere deel) nog niet gewonnen had en bijgevolg het echte sterke in henzelf nog niet aangeboord.    Vaak had men in die strijd al zoveel verwondingen opgelopen, dat men niet meer bij het eerste deel, de innerlijke rust geraakte. Mensen bestonden uit mannelijke en vrouwelijke puzzels van voorouders eigenlijk en die delen probeerden mekaar soms te verdringen, meer dan naar evenwicht te zoeken…het leek wel een proces dat zich zowel binnen de mens als tussen hem en zijn medemensen voltrok. Heel veel mensen bestonden en bestaan, maar je kon ze qua voorgeschiedenissen in typen indelen, hun psychen ook beïnvloed door een hele hoop culturele achtergronden. Ze begrepen nog niet allen ten volle dat het de bedoeling van hun collectieve en persoonlijke geschiedenis was dat ze zich zoveel mogelijk bewust moesten worden van hoe dit bestaan in mekaar zit. De strijd om het bezit van de stoffelijke bestaansvoorwaarden had hen langs vele onmenselijke omwegen voor een stuk vooruitgang gebracht, maar deden ze er veel mee.      De meesten leden een bestaan waarin ze zich in een achterhaalde concurrentie land per land en bedrijf per bedrijf, afjakkerden om te veel dingen. Een massa anderen had
niet de mogelijkheid om uit een toestand met alleen nauwelijks de primaire levensbehoeften te raken. Al die toestanden volgde Gotlev dagelijks op. Hij bezag de landkaart van de wereld en zag tegelijkertijd het visuele beeld dat astronauten eens hadden genomen vanuit de ruimte. Waar woede er ergens nog oorlog en heerste er armoede, welke sociale strijden waren er overal bezig, hij volgde het dagelijks, tal van evoluties, gunstige en minder gunstige, waren zich aan het voltrekken. Hij had er jaren over geschreven, maar liet dit nu meestal aan anderen over. Af en toe commentarieerde hij dingen op het internet of ging in discussie in forums of met mensen buiten het internetgebeuren. Hij had zelf zijn alternatieven, die hij af en toe promootte, maar de tijd, alhoewel hij er objectief rijp voor was, was dit niet, subjectief gezien…en zolang bleef het zich behelpen met de oude remedies. Zes miljard mensen en binnenkort drie miljard internetaansluitingen en nog steeds konden de mensen niet beslissen over de reconversie van de militaire industrie, het invoeren van gestandaardiseerde lonen en een wereldwijde deftige sociale zekerheid en een uniform en rechtvaardig taxatiesysteem, als overgang naar een wereld waar men geld uitsluitend op een administratieve manier zou gaan gebruiken. Het oude systeem maakt iedereen afhankelijk van het streven naar maximumwinsten die men vervolgens op beurzen verbrast en van de klassieke partijen en grote multinationals waar men moet bedelen om een job. De reactie daartegen vanuit allerhande vakbonden was en is systeem bestendigend. Ooit kwam er wel een dag waar de wereldpopulatie op een telematische manier een overkoepelend programma zou kunnen verkiezen en opleggen aan de regeringen, of nog beter, in een tweede ronde zelf de dirigenten van het programma zou kunnen verkiezen, rechtstreeks op projectlijsten in plaats van op partijlijsten. De progressieve krachten die in die richting gingen, waren in de minderheid en bedienden zich van de oude tactieken, het ijveren voor een zo goed mogelijk inkomen zonder dit op globaal vlak met een aangepast en technologisch vooruitstrevend eisenprogramma te verbinden. Over al deze zaken had hij al overvloedig tot in detail geschreven, tientallen essays over de geschiedenis en wat de filosofische stand van zaken zou moeten zijn na dat hele, aan de ontwikkeling van de andere takken van het menselijk denken gekoppelde epos der mensheid. Soms leek alles nog zoals bij de totstandkoming van het eerste atoom, plus, min en onverschillig evenwicht…op een situatie reageren en niet reageren en hoe. Hoe de eerste atomen reageerden en hoe bio organismen reageerden en wij in onze complexe wereld, voortdurend moest je kiezen. En dat had ook Gotlev gedaan. Een deel van zijn tijd besteedde hij aan het antwoorden op vragen, hoe dan ook, een ander deel aan wat hij daar nu allemaal als bruikbaars kon uit distilleren, bij
wijze van het kunnen door te geven. Zijn interesse ging op het einde van al dat zoek- en schrijfwerk steeds meer uit naar hoe de menselijke geest nu eigenlijk innerlijk en onderling functioneerde. Het leek wel of men soms door allerlei gebeurtenissen en de innerlijke communicatie die die met zich meebrachten met een soort verborgen raadgever of raadgevers leefde. Om dat volledig te begrijpen moest je zowel het collectieve als persoonlijke verleden begrepen hebben en zodoende in het nu te kunnen aanvoelen welke wegen je dagelijks had in te slagen… alsof een deel van die beslissingen onvermijdelijk voor een groot stuk vastlag. Zo leek ‘t of de toekomst voortdurend iets was dat voor een groot stuk werd voorbereid.
http://voortijdigtestament.skynetblogs.be/archive/20 11/06/25/om-over-te-filosoferen.html  

Bergse overdenkingen
Een lange smalle bergtrap leidde steil van het chalet naar de parking in het dorp een driehonderd meter lager. Gotlev’s oude camper stond er geparkeerd en van op die hoogte ook, had je een prachtig zicht op de omgeving. Soms bleef hij in zijn camper overnachten als hij ’s avonds van het dorp kwam waar hij al eens met toeristen of lokale mensen aan het praten ging. Je had net als in de kunst tussen mensen, zij die in niks geloofden en diegenen die hele optimistische gedachtegangen hadden en iedereen daartussen…vaak was het drankgebruik en soms de luiheid van de eerste groep vele malen groter dan de matigheid van de andere. Er hing een geweldig onweer in de lucht; waarvan Gotlev voor het inslapen genoot. Striemende bliksems en donderslagen als mokers afgewisseld met vlaagjes nattigheid en stortbuien als in van die op en neer melodieën van klassieke muziek. ’s Morgens werd hij waker met zijn haar voor zijn ogen en keek de bergomgeving aan…het leek net of zijn haar een bos was dat één was met de bomen op de bergen. 
Het houten interieur van de camper had iets vredevols. Een poes zocht haar weg naar wat eetbaars en een paar kippen waren aan een dorpswandeling bezig, vroeg uit de veren en vroeg slapen was het devies dat ze aan de mensen gaven, maar een aantal snapte het duidelijk niet. Zolang ze voor het slapen gaan hun geesten niet vervuilden met negatieve emotionele windmolens en niet in dezelfde tredmolens bleven lopen of zich met het pulp gedeelte van onze cultuur bezig hielden, mochten ze gerust later slapen gaan. Bij mekaar komen op de terrassen gaf een gezellig gevoel van eenheid onder de mensen, al werd er soms ook wat gezeverd.  
Velen zonder werk hadden echt nood aan een
bezigheid, al was het bijvoorbeeld zich weer meer voor kennis en cultuur gaan interesseren.  Gotlev bood hen die mogelijkheid via zijn uitgebreide bibliotheek en zijn uitleg over elk domein van het bestaan. Ook over dingen uit het persoonlijke leven kon worden gepraat…en bij mensen die duidelijk op zoek waren naar het méér achter de dingen ook daarover…al moest het dan bij dingen blijven die niemand in verwarring konden brengen. 
Het dorpsleven in Guaechio was bijwijlen lyrisch. Een oude houten veewagen stond in een veld fruitbomen en naast wijngaarden en de bewoners er van, een paar dozijn kippen; ontsnapt aan de naburige grootschalige kippenkwekerij, omdat ze door een boer werden opgekocht, hadden een vogelvrij leven totdat ze voor hun gezegende ouderdom in de potten van de boer of anderen zouden belanden. Ze scharrelden onder de hoogstamfruitbomen en de krieken van de kriekenbomen waren ieder jaar heerlijk.  Een storm had over het land geraasd en hier en daar stonden bomen er schuin of in stukken uiteengescheurd bij. Harde tijden voor de zelfstandigen wiens plantages waren vernield. Gewoonlijk hadden ze maar een klein pensioentje samen en vanaf de jaren negentienhonderdvijftig, zestig keihard gewerkt tot ze er scheef van gingen vaak. Het leven was veranderd, welstelling in handbereik gekomen of bereikt voor het merendeel van de mensen, terwijl de andere kleine meerderheid het zonder werk of met een karig inkomen moest stellen, zich elke maand afvragend wat er na de huur of de elektriciteit nog zou overblijven. De oudjes van het dorp hadden het geluk dat ze vaak bij mekaar konden zitten in de schaduwplekjes onder de bomen, ze wisten wel wie ze er bij moesten halen als iemand zich een beetje veel terugtrok. 
Soms ging Gotlev naar de plaatselijke kroeg, waar hij een pizza bestelde, die hij onder de aanwezigen verdeelde, die hem dan met de plaatselijke wijn of zo trakteerden. Er werd gepraat over de kleine boeren die in hun bestaan bedreigd waren door dat de grote plantages meer steun kregen dan de kleinere of van persoon tot persoon ook al eens over de nietstoffelijke levensvoorwaarden.  Bij wijlen ontving hij ook mensen bij zich thuis in zijn woonst en probeerde hij de dagelijkse dingen des levens in een ruimer kader te plaatsen.
Hoe levenslijnen soms door anderen omgebogen worden en of waarom eigenlijk iedereen daardoor toch met zijn eigen levensopdrachten bezig is, of, én hoe door toedoen van de anderen eigenlijk iedereen op bepaalde wegen gezet wordt. Veel diepzinniger dan over het dure leven te praten, maar weinig aangeroerde onderwerpen.  Als men er voor open staat kan je veel verwerven in ’t leven, niet zozeer
tastbare bezittingen, maar wijsheid, inzicht, de kunst om te observeren en zich al of niet te uiten, voor 1 mens, voor 10 of voor 100, maakt niet uit op de duur…allerlei obstakels  in het leven zijn er juist om je verder te brengen. 
Het geestesleven en de onbewuste mogelijkheden er van, was tot nog toe ontoereikend uitgelegd aan de mensen, daar waar het het waarnemen zelf betrof, de innerlijke dialoog met jezelf over jezelf en je observaties. Hoefde het wel uitgelegd te worden eigenlijk  ? Je was niet alleen een embryo die de volledige cyclus van de evolutie van straling, atoom, eencellige tot lichaam had overgedaan, ook je geest ging in feite tot heel die steeds weerkerende misschien, big bang cyclus terug en je geest was in feite nauw verwant met al die sterren en toestanden daarbuiten, waar men precies niets mee te maken had. Het goede van eenieder die had geleefd, is een energie die blijft hangen en die je van binnen kunt voelen indien je niet zwaar emotioneel belast bent. Het negatieve deel van wie er niet meer was, zet zich door in de nog levende vervolgverhalen op de verhalen van de vorigen, geholpen door de positievere energie. Veel was er al neergepend in ‘new age- achtige boeken, veel verzonnen theorie die losstaat van wetenschappelijke achtergrond vaak... niet dat men met de rede alleen het geestelijke kan begrijpen, maar men heeft ze nodig. Verder moet men goed in zijn evenwicht zitten, om goed te kunnen observeren, niet overeten, variatie in het eten, niet te veel vlees, matig met alcoholische drank, sterke drank is iets voor bij zware verkoudheden vooral. Weten wie op welk moment welk deel van zijn zijn vertolkt en hoe je daar van dag tot dag kan op inspelen, voortbordurend op je ervaringen. Niet meer opnemen dan je aan kan en uit het zwaar emotionele blijven, je hebt er slechts ingezeten om te weten hoe het in mekaar zat. Eenvoudig fysieke dingen doen ook, het lichamelijke en zijn facetten beleven zonder er verslaafd aan te raken en ook door er soms afstand van te nemen als het het zwaar emotionele met zich brengt…geen kringetjes lopen en in schuldvragen verzinken en onnodig medelijden belanden indien je woorden en daden van uit het goede in jezelf vertrokken. Niets fouts toewensen aan anderen en geen negatieve gedachten uitzenden…als ze er zijn, vraag je af waar ze van komen en het waarom ervan, zal niet op zich laten wachten. 


 

Aannemer van haast onmogelijke werken
Op een bepaald punt van bewustzijn is er voor een schrijver maar één manier meer, tijdelijk of niet, om iets van het grotere geheel van het bestaan, in relatie tot het detail en de ziel der dingen en mensen en hun verbanden, over te brengen : de eigen innercommunicatie.
De eigen innercommunicatie wipt probleemloos van macro naar microtoestanden in flashes van een seconden van vroeger naar nu, inclusief projecties naar de toekomst toe, zonder dat je dat allemaal op papier met woorden kan uitleggen. Van abstract naar concreet en terug, levend of dood, geen probleem. Op vijf minuten schrijf je een heel innercommunicatieboek waar je al gauw maanden zou voor nodig hebben om het met pen of laptop te beschrijven en op de duur zou het zo ingewikkeld worden, dat geen mens er nog aan uit kon, maar alleen jij nog steeds.   De strijd van de onzin om niet ten onder te gaan, draait op termijn altijd uit in het voordeel van het zin hebben, al lijkt dat niet zo.  Kleiner of gelijk aan nul worden, kan nu eenmaal niet.  Logika wint het van argumenten die geen steek houden.
Je bent zelf een stuk oplossing voor de realiteit buiten je. Het komt er op aan je leren fijn af te stemmen op die mensen waar je de stukjes in vindt om je eigen vollediger te maken, dat je de situaties opzoekt waar jij nog ontbrekende ervaringen kunt opdoen. Als je er voor openstaat, komen ze soms zelfs op je af. 
Geest en materie, zijn ze niet één, met de zielen van mensen als afgesplitste individuele gevolgen  met  vertakkingen naar mekaar ? Wat moet een mens met zo'n academische uitspraak, hij die zich gewoon dagelijks probeert te oefenen in voelen en doen wat hij of zij ok vindt, moment per moment ?  Net zoals een hart automatisch klopt, kan je er heel goed in worden.  Om dichter bij het geestelijke te raken, moet je alle facetten van de ziel van het totale bestaan leren kennen. Door er over te schrijven en via reacties daaromtrent kom je zo stukje bij beetje verder bij het begrijpen van tot wat het menselijk  bewustzijn in staat is . De blog http://dichterbijdeziel.skynetblogs.be en zijn linken, zijn er een goed voorbeeld van. 
Het systeem achter gebeurtenissen ontrafelen...Marx, Darwin, Freud, Einstein, ze probeerden het allemaal en toch ontbreekt er nog veel en waren een aantal dingen niet volledig en zullen dat ook nooit zijn, naarmate de grenzen van het aanvoelen en het denken zich via de eigen innercommunicatie steeds maar verleggen. 
Om een totaalbeeld van de mens te verkrijgen is de het verband tussen de eerste straling, de eerste cel en het eerste bewuste woord belangrijk. Makkelijker gezegd  :je kan veel afleiden uit de eerste indrukken die je van iemand hebt en de laatste woorden van het laatste gesprek dat je aan het einde van een relatie met iemand had.
Waarover de aannemer van haast onmogelijke werken het nog ging hebben, hij zou moment per moment wel zien naar waar dat brein van hem hem leiden zou...of was hij het die leidde...wie was hij in feite ?  Zou hij beginnen met schrijven over die bijna-dood ervaring of eerder over de liefde. Welke zou dan zijn eerste zin zijn ? " In een relatie begint diegene die het meest confronterend bepaalde waarheden over zijn of haar leven te verwerken heeft, vaak het meest te verdringen en de ongemakken daarvan op de andere of anderen af te wentelen". Niet mis als doordenker. 
Of zou hij niet eerst beginnen met uit te gaan van een deel van zijn stellingen over hoe de menselijke geest werkt ? Ach, hij zou er eens een nachtje over slapen, zoals gewoonlijk werd de volgorde der dingen daarna evidenter. Iedere avond legde hij zich te rusten met één of andere begingedachte die zich dan ontspon, maar vaak kwam het hier op neer : 
'de wereld, inderdaad een schouwtoneel ter observering, waarvan de meeste spelers  niet de betekenis kennen van het stuk waar dat ze in spelen, noch de teksten op voorhand krijgen.' 
Een emotioneel gevaarlijke wereld voor goedhartige mensen die de medemens vanuit een te hevig optimisme tegemoet treden.  Een wereld waar men massa's pillen produceert die je eigen lichaam ook produceren kan, maar dan zonder neveneffekten...en vaak alleen om kalmer door het leven te gaan en gelukkig te worden...terwijl je dat zelf ook kan als je niet door pijnen wordt geplaagd of één of ander virus hebt opgelopen natuurlijk, dan zal je ze wel echt nodig hebben.
Een wereld van drukdoenerij die wel even simpeler zou kunnen worden geregeld door het stellen van andere prioriteiten dan non stop stijgende groei en winsten. Een wereld met meer tijd voor de ziel en de cultuur, voor het doorgronden van wat we hier met zijn allen eigenlijk lopen te doen in relatie tot mekaar en het proces van leven en sterven. Weten waar je vandaan komt en wie je bent en worden wil en het waarom daar allemaal van. 
Het boeiend, niet spijtig vinden dat  eigenlijk niemand op voorhand aan het begin van je leven tegen je kan zeggen "die en die mensen ga je tegenkomen" en "je gaat dat en dat moeten ervaren en dat moet daarom en daarom zijn en daarom niet" of ook nog "die en die personen zullen je helpen en dat ga jij voor die en die doen". 
Co Bk

HAGELANDLAND en de rest van de wereld
 Het Hageland, een geostreek van de regio Vlaanderen, die samen met nog twee andere regio's de staat België vormt.  Een viertal steden en een negentiental grote landelijke gemeente vallen onder de Hagelandse noemer. Vanuit het oosten doorbeukt autobaanbeton de aarde en de welvende borsten van het landschapslichaam.  Een enorm metaalmonster van lawaai, verkracht er iedere ochtend het gloren van weleer in de richting van Brussel, hoofdstad der werkzuchtige Belgen.  .
 Het landschapslichaam koestert een helerlei reeks inplantingen van gegroepeerde huizen in allerlei stijlen.  Bouwsels, gemaakt door wekershanden, gezellig tegen mekaar leunend of kreunend in sommige stadsdelen.  Boerderijen en met groen omgeven woningen in het open landschap.  Gehuurd of op twintig jaar en meer afbetaald aan een dikverdienende bank, hij woont er vanuit de lucht bekeken, veelal naar wens, de Hagelandmens.  Vanuit de lucht bekeken hoor je wel zijn woorden niet en zie je niet wat het licht achter zijn ogen betekent.
 Hagelanders spreken in ieder dorp een eigen
variatie op één  van hun vier grote dialekten, al namen vooral de jongere generaties de uniforme Nederlandse taal op een paar decennia over.  De Vlamingen voegden er een zuidelijke warmte aan toe.
Sinds bijna altijd al was deze streek het slagveld waar de grote naties van Europa hun bezettingsdriften hadden gekoeld.  Misschien was Brussel nu als hoofdstad van de Eurolanders wel een soort morele troostprijs daarvoor.  De Eurolanders vochten militair niet meer tegen mekaar, hun politieke leiders hadden de naoorlogse , potentiëel revolutionaire gevaren wel begrepen.  Daarom hadden ze hun werkvolkeren met allerlei sociale zekerheden hun eigen maatschappijomvorming doen vergeten
De leiders van het bovenste deel van het noordelijke Amerikakontinent, de 'USers' daarentegen, ontpopten zich in de twee eerste jaren van het derde milenium, nog altijd als de grootste militaire strategen.  Hoe weinig belang ze aan inhoudelijke verkiezingen hechten bleek nog laconiek toen bleek dat ze bij de presidentsverkiezingen nog altijd met ponskaarten werkten.  Alhoewel de leidende klassen der Eurolanders hun eigen imperialistische agenda hadden; hield het oude continent zijn nazaten in de 'US-wereld' nog even tegen om weer direkt bloederig de Irakezen gaan te bestoken.  Het begin van het derde milenium werd zichtbaar niet waar de gewone mens op gehoopt had.  
 De Latino's van het zuidelijke Amerikacontinent bleven voordat ze de linkerkant van het Venuzuela van Chavez uitgingen,met grootkapitaalsteun vervolgd en vermoord of onderdrukt worden. De Afroos van het kontinent waar de mensheid zijn wortels heeft, worden geteisterd door de lakeien van hun voornamelijk Westerse en Arabische grotegeldleermeesters, die mekaar en de inwoners veel militaire en andere rottigheid aandoen.  Zullen de winsten en infrastructuurwerken uit China soelaas brengen ?Al een halve eeuw en langer beloofde het rijkere deel van de wereld hulp...die alleen kwam als die uitbuiting en afhankelijkheid verzekerd bleef. De leidende klassen van de Arabieren probeerden via het demagogisch gebruik van de religie ook zijn armen om de tuin te leiden, net zoals dat in de oude Westerse wereld eeuwenlang het geval was geweest.  De Chinezen deden het met water in hun would-be  rode wijn te doen materiëel beter dan de Indiërs wier leiders nog aan een aantal oude kwalen leden : kastevorming en nationale en religieuze tegenstellingen. Ook dat zal veranderen als de recessie geen roet in ’t eten gooit.
 De enige echte 'pseudonatie' , de 'Verenigde Naties', is daarom nog teveel een speelbal van al die gewichtige Staten en blokken die met alle middellen om de verovering van zoveel mogelijk vrije markt vochten.
Totnutoe werd het wereldbeeld van de mens beheerst door zijn methode om economisch te overleven.  De mens, ook de Hagelandmens, diende zich te onderwerpen aan het slaaf, lijfeigene of boer zijn, aan het gezag van de adel en hun staat.  De onafhankelijke boeren vervoegden meer en meer het leger loonslaven van banken, fabrieken en handelsmastodonten.   Zelfs een deel van de hele grote zelfstandige boeren zijn in feite echt loonslaven van de banken geworden.
 De filosofie moest wachten op de ontwikkeling van de wetenschappen alvorens zij de religie een gepast antwoord op een deel van de levensvragen bieden kon.  Ondanks de door vrijzinnigen en religieuzen algemeen
aanvaarde morele spelregel dat men zijn naaste niet mag schaden; bleef een belangrijk deel van de zin van het leven, namelijk datgene met betrekking tot de dood en het eeuwig leven, voor politieke verdeeldheid onder de werkende bevolking zorgen.  Het aantal priesters kan je in ’t Hageland op 1 hand tellen.
Afgezien van wat psychologische spekulaties en onbewijsbare hypothesen blijft het ervaren van de uiteindelijke zin van het 'eeuwigheidsvraagstuk' gelukkig een persoonlijk te beleven levensbeschouwelijke opdracht, een soms pijnlijke zoektocht waarvan men de betekenis ervan slechts soms op heldere, vaak niet beschrijfbare manier 'innerlijk' ervaren kan.  Iemand die ook daar zijn hele leven lang via het dagelijkse leven en het woord en de pen mee bezig was, schreef er dus vanuit het vandaag mistig koude Belgische Hageland over.  
co-bk
onverschillig evenwicht
Droomloos kijk ik even voor me uit, van uit een onverschillig evenwicht.
Betrachtend dat het positieve het negatieve wel in balans zal houden.
Het uiteindelijk overwoekeren zal.
Als een slingerplant of een kruipplant met prachtige, veelkleurige bloemen, waaraan alle carnivoren zich na het drinken van hun bronnen aan verzadigen.
Als een boom die naar boven groeit met wortels die het levenssap zuiveren.
Als struiken die ruiken naar geheimen en vragen die hun zaden werpen en het licht dat de kiemende antwoorden onder zijn hoede heeft.
In mijn onverschillig evenwicht als een meetkundig labyrinth van wiskundige zekerheid, vertrouw ik op alle mogelijke vormen van intens geloof in de mens en de mensheid.
Als in een gekleurde schelp die langzaam de tijd tot ringen schilderde.
Als in de trage beweging van het weekdier, op zijn hoede voor ongepaste euforie en het wegzakken in nog maar het geringste spoor van te zware emotie
Als in observatie van de sporen van het komen en gaan van generaties, deinend op eb en vloed van rust en onrust.                                                                                   co -bk



Welk verhaal blijft er te vertellen ?

Dagelijks paseren er tientallen in mijn geest.
Net niet halen ze dit forum.
De nachten brengen hun eigen surrealisme.
Met of zonder boodschap.
Het kaderen van mensen in bredere verhalen.
Soms nauwelijks nog te achterhalen.
Onbegonnen werk om in een roman te gieten.
Alleen genieten van het dagelijks ontdekte.
Van de vormen die het in je kreeg.
De energieën die je roerde, duidde.
Met geest, niet met inkt omschreef.
De woorden, als geluidsgolven doorgegeven.
De rol van jezelf in het leven van de anderen.
Af en toe wat van betekenis kunnen veranderen.
Alleen dat wat dat ooit vast en zeker doen zou.
Dat allemaal, is al verhaal genoeg bij wijlen.
co-bk
de watertoren en het drinken
In de eerste februari lentezon, staat hij in al zijn witte pracht de voorbijzwevende wolken gedeeltelijk aan het oog te onttrekken. Majestueus als hij is, geboren op de tekentafel en in de geest van een ontwerper met een stijl die wil bewijzen dat zo’n gewicht ook op een  aantal zuilen kan staan. 
Enkele maanden vroeger, toen zijn voorganger de gewoon ronde, met rode bakstenen gemetste waterhouder, wolkenreiker, op een dag en binnen een paar dagen tegen de grond gekraand werd; vonden een deel onder ons dat nog sneu. Maar nu je de nieuwe daar zo alleen ziet domineren, ja, dat heeft toch wel wat minder druks. Het dorp is qua inwoners gegroeid
en de grote hoge ronde buik van de waterdrager qua afmetingen evenzo. 
We hoeven dus maar de kraan open te zetten en het vocht komt in bacterievrije vorm tot ons. Je kan het dus drinken, toch is het een gewoonte van de moderne mens die niet dicht bij één of andere bron woont, van flessen te gaan halen met water van verre oorden in. Soms zie je zelfs op het kleine scherm dat over de wereld vertelt, mensen in dorpen die hun water rechtstreeks met een zeil via de lucht indoen of voor de bevloeiing van hun akkers rekenen op de mist die een stuk van de dag in de bergen tegen die zeilen aanbotst en condenseert.
De drankwinkel ‘herbergt’ een arsenaal aan vochten die de meesten in vroegere generaties naast de deur hadden. Melk bijvoorbeeld van de één of twee koeien die men lopen had. Die kaas werd, op een hele primitieve  manuele manier. Men brouwde zijn alcohol zelf of er kwam op tijd iemand met paard en kar om het plaatselijke bier aan de talrijker cafés dan nu het geval is, te leveren. Particuliere afnemers waren in die tijd ook vaak zelf brouwers van fruitciders of wijnen. Net als de oude watertoren ondergingen veel van de dingen uit die tijd hetzelfde lot…plaats maken voor andere visies op het dagelijkse bestaan. Dus, nu kan je honderden soorten frisdranken en hun meer graden rijkere branchegenoten aankopen…in glas en recycleerbaar plastiek dat er vaak ergens in grachten aan herinnerd dat niet iedereen even gevoelig met het milieu omgaat. Nee, vroeger was niet alles beter, maar toch, veel stemt tot nadenken en nog meer tot filosoferen. 
Naast de nood aan drinken heeft de mens ook behoefte aan contact en daarvoor heeft hij dan ondermeer het café als oord van buitenshuis uitwisseling en afwisseling uitgevonden.  Met of zonder tijdelijk dialoog bevorderende middelen. In vroeger tijden, toen het leven niet bestond uit het volgen van de belevenissen van Bekende Vlamingen en iedere straat in het dorp minstens drie cafés had en mensen minder geïsoleerd leefden; minder vervreemd ook van hun werk; kende iedereen op de eerste plaats zijn eigen omgeving en de buitenwereld… van de gazet, de radio of van horen zeggen.
Klamp je niet vast aan je eigen onheil 
onheil kan je overkomen in het geval van natuurrampen, maar je vastklampen aan diegenen die je onheil veroorzaken kan even rampzalig zijn, alhoewel de weg naar wijsheid soms daar langs geweest is
er zijn natuurlijk ook mensen die zich al of niet vastklampen en er toch op tal van manieren in slagen van  gelukkig en onafhankelijk te blijven, als dat ook al weer geen illusie is
bij dit inzicht houdt de behoefte op om nog verhalen te vertellen en inzichten over te brengen op ...en is men geneigd om , in het belang van gezondheid en zo, alleen nog van stilte en natuur te genieten, in het besef dat ieder zijn eigen leefwereld te doorgronden heeft, iets waarin de meesten, jammerlijk genoeg; maar soms ook gelukkig genoeg voor hen, niet zullen slagen
trots, achtenswaardigheid... men zou denken, ze slijten niet, maar ze kunnen ten prooi vallen aan het afbrokkelingsproces van de, niet altijd op 't eerste zicht, 'vergankelijkheid' die alles en vaak iedereen kenmerkt...het niet helder inzien, het verkeerd oordelen, de roddel, de negatieve emoties...ze maken slachtoffers, ook onder diegenen met de beste bedoelingen
wees daarom in de eerste plaats maar lief voor jezelf, boor de eigen sterkte aan en weet ze te behouden...pas dan kan je delen met de andere.
Over de maat. Overmaat

Tot dat over de maat schaadt.
De hoge heren aan de top cumuleren.
Die beneden, wanneer gaan ze het leren.
Andere keuzes te maken, zich engageren.
De maat is iedereen een inkomen, werk...
geen torenhoge verschillen, gewoon geluk ...
maar wat lijkt er voor velen toe te nemen : ongeluk.
 Spiegelen ze hun behoeften aan al die reclame...
zo dat ze zich voor anderen schamen ?
Zet het systeem van nooit genoeg profijt
...hen al veel te lang in 't krijt ?
 
Alle woorden die met 'te-' beginnen zijn ...ik ken er 1
...waar je niet bang van hoeft te zijn : 'tevreden'
Te veel, te weinig, te hoog, te laag...
meer woordjes dan dit hoeven niet vandaag.
De blogkunstenaar
VRAGEN EN ANTWOORDEN; zinnen,zingeving
Beste wensen en een zinnig 2010. Altijd bedankt voor een bezoekje en een vraag of een zin met inhoud. Indien ik niet thuis ben, laat gerust een bericht achter of surf naar de link en de zijlinken om inspiratie of opklaring op te doen. 
In verband met één van mijn stellingen op, kwam er een reactie, de stelling is de volgende :
"is er een vorm van energie die onze reis tussen straling en cel niet heeft nodig gehad om ons bewustzijn te evenaren"? ("is there an energy that did not need that voyage between radiation and cel to reach the same consciousness as ours?" 
de  reactie : "Ik leid af uit deze uitspraak dat energie = bewustzijn, ik vind dat energie = straling, dus vind ik logischerwijze dat bewustzijn = straling. We splitsen alles op en delen alles in, maar ons bewustzijn en lichaam zijn uiteindelijk dezelfde energie/straling in fijnere of grovere vorm.Wat denkt u ? Beste groeten nog."
Antwoord : "Ben altijd blij met één van die zeldzame reacties van mensen die hun aanvoelen met het grotere geheel der dingen niet kwijt zijn. Ik begrijp je redenering. Bewustzijn is inderdaad straling en straling is energie. 
Het axioma van waaruit mijn eigen favoriete uitspraak vertrekt, is dat iets kleiner of gelijk aan nul niet kan bestaan, want dat ze de zinloosheid (iets zonder vorm, zonder inhoud benaderd) Dus daarom mijn uitspraak, datgene waarnaar zovelen zoeken en hetgeen ze 'god' noemen, is eigenlijk het tegendeel van wat nihilisten beweren : zinloosheid kan niet, je kan door het principe ' ZIN' zelf te verwerpen wel een pak absurde energie genereren en in stand en vermeerderen...maar die energie is uiteindelijk ook aan de wetten van 'zin', 'zijn' onderworpen en evolueert gedwongen naar zijn tegenpool of valt uiteen.
Zijn er nóg vragen ? U kan mij steeds meer antwoorden helpen vinden !
 nieuwe vraag : waarom heeft de gewone mens op politiek gebied zo weinig te zeggen ?
antwoord : ondermeer omdat hem nooit gevraagd wordt van zich uit te drukken over een algemeen programma dat aan de noden van de hele wereldbevolking ten goede komt, de moderne telematika maakt zulk een stemming daarover mogelijk, en ze zou politiek bindend moeten
zijn...in een tweede 'verkiezingsronde' gevolgd door internationale verkiezingen per projektlijst om de vorming van een wereldregering mogelijk te maken
meer hierover op http://bloggen.be/conscience2008  
nieuwe vraag : waarom is er zoveel eenzaamheid midden alle drukte, de dag van vandaag ?
antwoord : vooral omdat er velen maar zo moeilijk los komen van een aantal negatieve emoties zowel als de media die te veel focussen op commercialiteit en sensatie, weinig met inhoud bezig zijn...
Geen Genetisch Gepruts !GGG
Stamcelonderzoek op basis van embryo’s mag weer in de
VS…,Obama blijft een betere keuze dan een nieuwe, door vaak
waanzinnig religieus rechts gesteunde republikein; maar is het
wel zo aangewezen om mensen te proberen genezen op basis van 
therapieën waarbij je  genetische intelligentie moet vernietigen
of delen ervan in anderen moet overplanten ? Ruikt dit niet naar
nieuwe winstgevende markten ?  Zou men de ziel der eigenheid
der wezens niet laten rusten, zoals we dat ook met onze doden
doen ?  Op gevaar af van voor een rechtse zak te worden
versleten, durf ik in één adem ook gerust te stellen dat ik
principiëel tegen vruchtafdrijving ben als daar geen medische
redenen voor zijn…allerhande misvormingen , gevaar voor het
leven van de moeder.  Diegenen die toch voor abortus kiezen,
buiten voornoemde gevallen van misvorming of levensgevaar,
desnoods verkrachting; moeten dat onder de huidige  wetgeving
kunnen blijven doen; maar persoonlijk en filosofisch gezien ben
ik tegen…hetgeen me hoegenaamd niet op één lijn zet met het
door mij verafschuwde rechts extremisme.  Het is niet omdat zij
tegen het koningshuis zijn dat ze mijn stem ooit zullen mogen
hopen te hebben.  De tijd van het preken op de kansel en het in
de ban slaan is gelukkig al op veel plaatsen verleden tijd.  Je
gaan laten afslachten in een oorlog mag trouwens nog altijd
volgens de conservatieve denktanken, waar ik ook al niet toe
behoor.  
Wat in dit artikel op het eerste zicht lijkt als een etisch
conservatief standpunt, zou in feite wel eens progressiever
kunnen zijn dan die houding die we alleen op basis van de logica
van de paniek, gemakzucht of schrik voor derden aannemen. 
Allemaal menselijk begrijpelijke dingen, behalve de gemakzucht
dan, en mij ga je niemand  dienaangaande  horen verwijten
maken.  Dingen om de verkeerde redenen doen, wel die kunnen
in een aantal situaties tussen mensen, een levensfase lang, of een
leven lang tot veel verstoring van de innerlijke rust bijdragen. 
Vraag me niet naar het waarom daarvan, dat heeft met té
gevoelige aspekten uit het wezenlijke zijn en evolueren van
mensen te maken.    Met dit soort van etische zaken is het zo’n
beetje als met het feminisme.  Zonder afbreuk te willen doen aan
het feminisme moeten ook de grootste auteurs en
pleitbezorgsters ervan,  na jaren strijd, ook toegeven dat het niet
altijd een voordeel is dat opgroeiende kinderen zich te vaak aan
de wisselende partners van hun ouders moeten aanpassen.  Je
kan dit soort van ‘verkeersregels’ niet met ‘gebod’ of ‘verbod’
oplossen.  Als het uiteindelijke resultaat van complexe ‘zijns’
toestanden , ‘problemen’ ,zich via wederkerende confrontaties
tussen mensen in evenwichtige positieve emoties en evoluties
vertaalt; is er niks aan de hand, alhoewel er soms veel tussen
mensen, al of niet klassieke familie, aan de hand lijkt.    Wat
heeft dit alles nog te maken met het uitgangspunt ‘geen
genetisch geknoei GGG’, zal U zich afvragen ?   De kracht die in
onze genetische intelligentie verborgen ligt,  zal er op termijn
wel voor zorgen dat mensen door het leven  zelf ‘gezonder’
worden, het is een kracht die mensen verliefd en gelukkig kan
laten worden, of om andere redenen ongelukkig maakt en
andere, daarom niet mindere wegen naar bewustzijn laat volgen. 
Prutsen met genetische intelligentie is eens te meer een
‘’handelswaar’ maken van de mens…en als het dat niet zou zijn,
wel filosofisch is het een onetisch iets…een diploma van
bloedgever heb ik nog ergens liggen, maar van cellen die je met
anderen deelt blijft men best af als daar geen goede medische
redenen voor zijn.  Versta dit betoog niet mis en verdraai mijn
woorden niet, ik ben in mijn leven ook met soms hele
fijngevoelige gehandicapte mensen omgegaan, en vindt hen niet
teveel in onze maatschappij.  Daarenboven, zaken zoals
euthanasie voor mensen met een niet meer te dragen lijden, dat
zijn geen dingen die moeten verboden worden.  De ‘vrije keuze’
is een veel meer filosofische dan wel een louter juridische keuze. 
Papier en wetten zijn verduldig.  Iedereen die je op straat
tegenkomt, heeft dankzij de genetische intelligentie al minstens
één bigbangcyclus en 15 miljard jaar evolutie achter de rug, niet
zomaar iets dat je zonder gegronde renden afbreekt of verstoort.
Het kweken van genetisch gemanipuleerde gewassen heeft  zijn 
nefaste nevenwerkingen (voedselveiligheid, vruchtbaarheid)
reeds bewezen.  Het draait in deze reeds om zoveel miljarden dat
de veel politiekers om te kopen bleken.  Zo ook met het clonen,
‘Dolly’ die dan toch niet zo gezond bleek.  Arme miljardairs die
zich laten clonen, ze denken de eeuwigheid zo ook al te kunnen
kopen.  Ze nemen niets mee dan hoogstens wat hun aan straling
rest.  Al menen breinchirurgen van wel, de mens zal hier nooit
alles achterhalen. Octo 10/03/09
Karel Kompel's revolutie, 'referendumroman'     Eigentijdse vormen van Meningsuiting zoeken In het dorp waar ik opgroeide, stonden twee soorten palen langs de openbare weg.  Zwarte, doordrenkte sparren voor de toen nog bovengrondse telefoonlijnen...beklommen door indrukwekkende mannen met ijzers en kettingen getooid. Betonnen palen met voetgaten voor elektriciens, droegen de stroom.  

Voor de zoveelste keer dwingt het nut van 't algemeen me tot schrijven.  Ergens op een kruispunt van m'n denklijnen ontstaat weer een symbolische vergelijking die ik niet verliezen wil.  Die palen hebben in feite de richting van mijn leven be-'paald'.  De telefoonpalen, omdat ik me vroeger in de telecomwereld opwierp als verdediger van de meest efficiënte aanpak van de telematica-uitdagingen.      Ook van algemeen belang, de elektriciteitspalen, handig
voor het aanbrengen van de affiches toen ik nog samen met anderen als vakbondsmilitant iets wilde veranderen.  Al doende komt een mens ook op het sociale domein tot een reeks besluiten.  Ik heb mijn idealisme en gedrevenheid door tegenslagen en leerzame ervaringen en tegenkantingen in bruikbare denkmodellen en alternatieven vertaald.  Voortdoen zoals Atlas, die bijna onder het gewicht van de wereld bezweek, kon niet meer.  Je moet dat allemaal noodgedwongen van je afwerpen en zelf op je eigen manier aan de praktijk van het moderne leven deelnemen.  Over sociale problemen lezen , dingen inzien en begrijpen...op zich, was niet genoeg.  Trouwens, hoe meer je las, des te meer gespecialiseerder bronnen je nodig had...en die bronnen bleken het niet altijd eens te zijn.  Ik heb de groepen die deze bronnen vertegenwoordigen proberen doen inzien dat ze best aan een gemeenschappelijk alternatief zouden werken...en heb er op den duur zelf één ontworpen...en me daar bovenop in de filosofie verdiept, omdat die ook al aangegrepen wordt om de mensen 'op hun plaats' te houden. De tijd van twisten tussen atheïsten en anderen moet maar eens voorbij zijn. Ook de psychologie heb  ik bestudeerd om er aan uit te kunnen waarom negatieve emoties de mens ook vaak verhinderden om zijn sociaal geweten te volgen.  Ik probeerde dat alles door schrijven te vertalen, welwetend dat in onze cultuur, diegenen die daar mee bezig zijn, vaak prekerig overkomen als hun analyses te ver gaan voor de modale mens.  Indien ik de bergen theorie die ik beklommen heb, moest willen overbrengen, dan had ik daar velerlei maanden voor nodig voordat ik aan de praktijk beginnen kunnen zou.  Indien ik de evolutie in denken en ageren in mezelf moest schetsen, zou ik een stuk van mijn leven moeten beschrijven...maar dat is misschien niet nodig.  U kent waarschijnlijk ook wel een paar mensen die zich in Uw bedrijf tegen tal van dingen verzetten, en die dat verzet proberen organiseren...en uitkomen op
het feit dat diegene die het bedrijf bezit altijd het laatste woord heeft en daarbij nog vaak geholpen wordt door de top van partijen en bonden.  Jarenlang al, probeer ik mensen uit te leggen wat 'nationalisme', fascisme', 'burgerij', economische 'democratie',enz...is.  Het heeft jaren geduurd voor ik ten volle begreep dat toekomstgerichte veranderingen noodzakelijkerwijze niet alleen via de klassieke politieke denkbeelden en methoden kunnen tot stand komen...door in het klassieke en niet-klassieke politieke milieu te werken, kom je tot dergelijke besluiten die ik met tal van teksten aan mensen en groepen probeerde duidelijk te maken. "  Er moet NU iets veranderen in onze betrokkenheid tot de vraagstukken die ons heden ten dage confronteren. Anders zullen we het blijven vanzelfsprekend vinden dat tegen 200?...  nog altijd miljarden in armoede zullen leven.  Waarom verliezen mensen hun vertrouwen in 'politiek' ? Omdat alles van bovenaf op een mistverspreidende manier uitgelegd  en verzwegen wordt...voortdurend leert men ons dat bepaalde problemen onoverkomelijk zouden zijn...in plaats van de zaken op te lossen.   Meer en meer produceren met minder mensen en steeds meer armoede...zal onvermijdelijk leiden naar het in vraag stellen van het systeem waarin wij draaien.      Er moet iets in de plaats komen.  We kunnen misschien een referendum per mail organiseren zoals het internet-Committee for New Simultaneous International Elections, Necessary to Create more  Equality voorstelt.  (conscience-link onderaan)  Met het resultaat van deze stemming voor een wereldwijd eisenprogramma  zouden we onze regeerders kunnen confronteren en hen door middel van alle mogelijke geweldloze manieren dwingen van andere initiatieven te nemen .  De politiek en de bedrijfswereld 'herstructureren' ons al jaren, het wordt tijd dat wij de politiek helpen
herstructureren. Tele-voting op TV binnenkort voor ’t Eurovisiesongvestival in Moskou, misschien zou men er beter één organiseren over gelijke lonen in heel Europa, inbegrepen Rusland, dat zou pas baanbrekend zijn, want we krijgen zo stilaan de indruk dat alle nobele doelstellingen ook tegen 2015 niet met de klassieke middelen gaan gehaald worden.  Gisteren behield de linkse oppositie in het parlement in Nederland het vertrouwen in de regering (met de nodige meningsverschillen), alleen de rechtervleugel in dat parlement zegde het vertrouwen op (ps.die willen nog somberder crisismaatregelen).  Na de verkiezingen valt te bezien hoe het kiezerspubliek welke houdingen gaat belonen. Winst voor de ruziestokers met de islamitische Nederlanders en voor de Nederlandse Tatcher van Trots op Nederland ?  Andersglobalisten, grijp de kansen die de telematica jullie biedt.  Andere vormen van eigentijds meningsuiting : zie ook de twee onderste linken, je kan er niet via de klassieke kranten en journaals aangeraken aan die info. Octo 27/3/09 en 80en90’er jaren enz http://bloggen.be/conscience2 008  

Mooie zinnen uit sommige van m’n kortverhalen of schetsen
Sociale Pareltjes
Uit ‘de familie Vandewerelt’ :"Terwijl het aantal gediplomeerde thuisblijvers toeneemt, zijn er nog altijd weinig symptomen van een daadwerkelijke lotsverbondenheid tussen de verschillende groepen werkvolk.  Velen aanvaarden de haast instinctmatig aangevoelde nepnoodzaak om het gesofistikeerde verdeel-en heersspel draaiende te houden.  Alsof het benadelen van anderen aan de eigen, vaak denkbeeldige voordelen ondergeschikt moest blijven".  "Een tweehondertal werkloze bijen stonden in de rij voor het doplokaal.  Teneinde de toelating om geen honing mogen binnen te halen, te verkrijgen, diende een dienaar van de
'staatskoningin' een stempeltje in het honingloze raster te smeren.  Wat een verkwisting van talent ! ".

Uit  een science fiction story : "Wij hebben het vermoeden dat jullie, aardbewoners, jullie breinen niet voldoende benutten.  Jullie gaan geen kommunikatie met het collectieve onderbewustzijn aan.  Jullie leven in de schaduw van de eindigheid.  Alles waarvan jij denkt dat je het vergeten bent, zit nog ergens  opgeslagen.  Jullie doen weinig beroep op jullie collectieve geheugen, jullie geschiedenis.  Inzicht is onze grootste waarde.   Dat is niet altijd zo geweest, wij hebben hier ook enorm veel onrecht en dwaze toestanden doorleefd.  Wij hebben onze 'klassenstrijd'  reeds lang overwonnen.   We wensen je een verhelderend verblijf op Krito toe."  "Hij schreef eerder uit noodzaak om de rondom hem heersende afvlakking en berusting tegen te gaan."  "De brave, overrechtvaardige grootvader beschouwde de catechismusvragen als filosofisch en moreel hoogtepunt aller tijden.  Toch wist hij dat er veel meer achter 't leven stak."    "Het werd ons sinds generaties lang, de eeuwen door, ingepompt dat we ons niet teveel, rechtstreeks met de eigen levenssituatie verbonden vragen mochten stellen.  'Naar boven staren' was de haast romantische, goddelijke boodschap".    "Finaal kom je tot het begrip dat je bepaalde wenselijke toestanden nooit zonder 'verlangen naar' én vaste afspraken én organisatie tot stand zult zien komen".  "De waarheden die onder glitter, armoe en gedrag verborgen gaan.  Personen en instellingen die zich in een kunststoffen onfeilbaarheid wikkelen...de leugens die de voeling met het oorspronkelijke, op de natuur gerichte samenlevingsverband helpen verduisteren".    "Z'n  moeder.  Zeventien en aan 't eind van wereldoorlog twee, op 't platteland gewond door een granaatscherf die zich in haar zachte, bovenste dijvlees joeg.  Een bloedend verwond
meisje in paniek.  Nooit opgenomen Viëtnamese beelden in Vlaanderen.           Of onemotioneel uitgedrukt : een gevolg van waanzinnige imperialistische belangenbotsingen, gedirigeerd door Staat en Kapitaal en al hun aanhangsels waar wij tot in het naiëve blijven in geloven omdat het geheel niet begrepen wordt of de alternatieven niet helder en praktisch genoeg zijn".  "De tijd dat m'n overgrootvader z'n beesten met van bij de kloosters opgehaald, rijkelijk afval vetmestte.  De oude, lemen bakhoven, de centraal gelegen mestvaalt, de kleine pulpkuil, de grote aardappelkookpot, de hagelandse hagen, de kasseiwegen, de Brabantse trekpaarden... binnen een tijdspanne van tien jaar...folklore.  Er schoten grotere en grotere vleesfabrieken uit de grond en dertig jaar later kon je het aantal boeren in het dorp op één hand tellen...terwijl de honger in de wereld groeide...werden diegene met welvaart in slaap gewiegd".  "Zonder een gepaste, op het overkoepelende ingestelde mentaliteit, kan je niet tot een rechtvaardige en bekwame sociale organisatie komen.  Ook niet als je toegeeft op de theorieën die je uit de praktijk geput hebt.  Dan domineren de groepen die ten dienste van het grootkapitaal staan."    "Een afvlakkingsproces doorboorde het denken”.   "Een paar generaties later,waren de nieuwe baronnen de machtige partijpotentaten.  Voor het bekomen van tijdelijke of vaste jobs of om uit het sociale doolhof wegwijs te geraken, werd een steeds groter deel van de maatschappij van hen afhankelijk.  De belangrijkste politieke daad die de nieuwe lijfeigenen stelden, was het kleurloos blijven.  Dit zolang mogelijk volhouden, had het voordeel dat je naargelang de politieke omstandigheden, op om het even welk politiek paard wedden kon.   Nog anderen, de 'schatplichtigen' probeerden door allerlei leuke activiteiten te bewijzen dat de 'massapartijen' wel degelijk geen lege schelpen waren. 
Weinig was veranderd.  Vroeger had je een paar belangrijke mensen of alleen de pastoor nodig  als je naar werk zocht.  Net zoals men vroeger de macht van een 'geestelijke' niet in vraag stelde, zo durfden de latere generaties dus ook nauwelijks aan de politieke macht van de op arrivisme berekende 'systeem intelectuelen' tornen.  Het breken met die manier van denken zou eerst  door een niet te stuiten ekonomische wereldkrisis in een stroomversnelling komen.  De zwarthemden van vroeger droegen ondertussen maatpakken en mobiliseerden antifascisten omdat de burgerlijke demokratie weer moest worden gered.  Weinigen zagen nog in waar het werkelijk om ging"... . Zij, waarvoor alle ellende in de wereld, geen reden was om hun onbezorgd bestaan door gewetensvragen te laten vertroebelen.  Zij die, dankzij de klassieke strukturen hun rol in het drama van de wereldgeschiedenis niet kenden.  Zij die vluchten en tot allerlei goden baden, doch niets ondernamen of niets ondernemen konden...stonden erbij en keken ernaar. Als onze wereld vergaat omdat men 'vergat'...is er geen eeuwigheid meer weggelegd voor onze kinderen".  "Vast stond, dat er op het initiatief tot beginnen spreken, precies een hypotheek rustte".    "Er waren er die alle dagen in dezelfde details verloren liepen.  Er  waren er die zochten.   Er waren er die niet meer zochten". "OK, alles draaide rond fuktioneel zijn.  Maar zich teveel afvragen waarom, voor wie en wat men eigenlijk funktioneel zat te zijn, was duidelijk geen gesprek meer waard".    "De ontmanteling van de politieke rookmachine". ... "Waarom zou hij ook niet gewoon meedoen met de strijd om het meeste plaats onder de zon"? ..."Door tegenstellingen aan de oppervlakte te krijgen kon je nog iets bijleren".   "Een toekomst die onopvallend een onderdeel van het verleden en het heden leek te zijn".  "Ongebreideld individualisme en
onoordeelkundig oordelen, leken Alfred soms zo onlosmakelijk met mekaar verbonden, dat je die maskers niet kon afrukken zonder als een ambetanterik beschouwd te worden.  Ook dat moest hij leren verdragen, alhoewel hij van nature geen 'wringer' was".    Uit ‘Kiezen voor Mensela’ : "Als je op zoek gaat naar de werkelijkheid, tracht dan binnen de werkelijkheid te blijven.  'Inzicht verkrijgen in', is de belangrijkste voorwaarde om vanuit jezelf aan een samenleving op ontwikkelder nivo kunnen mee te werken.  Een samenleving die zich organisatorisch aanpast aan de noden van de gehele wereldbevolking".  "Biologisch zijn wij hetgeen anderen ononderbroken lichamelijk doorgaven. Vermits de geest zich uit de materie ontwikkeld heeft en die materie ook geest is, zijn die anderen in een welbepaalde, stoffelijke betekenis...nooit gestorven.  We kunnen alleen maar vaststellen dat 'zijn' 'zijn' is.   De geschiedens wordt bepaald door de omstandigheden waarin men leeft en de stimulansen van zij die erover nadenken.   De groei van het individuele welzijn hangt af van de uitbreiding en de verfijning van het kollektieve".   "Er was, er is, er zou genoeg kunnen zijn.  Ekonomisch sterken wilden, willen, zullen altijd meer willen.  Wie leidt de strijd om 't bezit van geld en werk,van voedsel en oorlogstuigen?  De zwaksten niet.  De bezittenden dringen zich nu nog op, de afhankelijken organiseren is moeilijker.   Zelfs de minst beklagenswaardigen onder hen die het uiterlijk goed hebben, zijn slachtoffer van de strijd om de sterkste winstsystemen.   Hebzucht en doodsbesef baarden al te lang doodslag binnen de eigen soort".  "Noem mij hier terstond duizend redenen om in de medemens ontgoocheld te raken...als je ze vanuit ojektieve invalshoeken ontleedt en op positieve ontwikkellingen richt, blijf je niet mopperren.  We hebben erediensten en vedettencultussen tot in de poltiek toe.  Bijna geen
politieke vergaderingen waar het voornaamste besproken en gestemd wordt.  Miljarden zijn tegen oorlogen en toch gaan ze door.  Welke partijtop vraagt zijn leden zich voor of tegen een oorlog uit te spreken ?" "Samengekomen, onmondig...hopend op het aards of hemels gouden kalf...zien we de ezel in onszelf niet"..."Het a-sociale werkt nefast.  De twijfel straft zichzelf totdat je alles hebt uitgezift en het voornaamste, de leiddraad overhoud". "Het geloof in de macht van de rede, de rechtvaardigheid en de verantwoordelijkheid."..."Er is een behoefte en men produceert niet.  De grenzen van de adel waren te eng voor de burgerij.  De adel 'had to go'.  Het is tijd dat de burgerij ook ophoepelt indien ze de wereldproblemen alleen maar doet verergeren.  De mogelijkheden onder een systeem van en voor werkenden...zijn veel boeiender en veiliger". 

Uit ‘Hoe tem je stieren ?’ "Niemand gaf leiding aan het feit dat mensen geen greep op hun leven hadden.  Hadden partijen en vakbonden een  passend strategisch antwoord, een wereldprojekt dat aan de kapaciteiten en zwakheden van tientallen faktoren beantwoordde" ?  "De koppeling van inzicht hebben in en uitzicht hebben op...noemt men een programma...onontbeerlijk gewoon".   "Na je diploma moest je nog steeds examens met duizenden deelnemers doorlopen".  "De herinnering aan de vlotte manier waarop ze in hun jeugd kontakt maakten,was in de hoofden van  volwassenen 'aangepast' uitgewist".  "Ze hadden van marktmannen die Leuven en Diest te paard aandeden wel horen zeggen dat sommige socialisten daar tegen de oorlog waren...maar wat konden die mannen daar nu tegen beginnen ?  Op dienstweigering stond de dood met de kogel.  Het gros van de verkeerde voormannen der Duitse roden had de oorlogskredieten voor de eerste wereldoorlog goedgekeurd.  Als de werkenden de oorlog van de burgerij niet vechten willen
heb je een veralgemeende machtsovername en fabrieksbezettingen nodig.  Als je patatten wil oogsten, moet je een patatteveld hebben.  Heel velden schoon patatten zou Schille, de voetloze soldaat daar onder water zien lopen tijdens de oorlog aan de Ijzervlakte.  Om te wenen...rotte patatten en kreveren van de honger.   Hij bleef aan 't werk na de oorlog en versleet alle jaren een paar eiken invalidekrukken...terwijl hij als ouderling toezag hoe het Duits werkvolk zich in de jaren dertig en in de tweede wereldoorlog  weer beetnemen liet...".  "Tussen de neonlichten zat Fatima en haar kleine, in doeken gewikkelde baby, zich aan te passen...zonder geld".  "Als ge niet gaat ophouden met je tegen de sluiting van jullie callcenter te verzetten, zal ik je uit deze zaal en het vakbondsgebouw laten zetten." ?

Uit ‘inspiratiemap’.  'Een triestigaard uit de dertiger jaren, interpreteerde Nietzche op zijn manier tussen de loopgrachten van de eerst Wereldbrand.  Hij hield er iets aan over.  Het kereltje besloot dat alleen bepaalde bleken nog recht op ruimte hadden.  Je kan die ruimten op de soldatenkerkhoven gaan overturen.  Wij werden opgevoed in de overtuiging dat al die barbaarse offeranden (ter bestendiging van de macht van de burgerij) afgelopen gingen zijn.  Nog nooit heeft de wapenmarkt betere vooruitzichten gehad".  "De angst voor stilte, spreken en doordenken, gevoed door de mediahoempapa in de landen van  welvarende en verpauperde 'demokraten'.  Grootgrondbezit, fabriekopkoperij, sluitingen, reorganisaties, direkteurs van bergen papier,poltieke lieden, bezit, desinformatie, desorganisatie, blijft norm.  Spekulatie enorm.  Strategische spelletjes om schijndemokratieën te instaleren.  Staten laten uiteenvallen.    Wanneer schrijven we zelf onze programma's voor uitroeiing van armoede, oorlog en onwetendheid ? ".  "Er is niets meer dan er is, maar alles veranderd voortdurend van
uiterlijk, zielen van rijpheid, de maatschappij van toestanden, het kind in grootvader, grootvader in... .  Help, ik ben een dichter...ik sta dichter".   "Zolang de natuur verder leeft, eeuwig dus, zullen wij er ook zijn...onder dezelfde en andere vormen ".    "Herinneringen moeten soms oud worden voor je ze nuchter beschrijven kan". "Alle mensen zijn buitenlanders". "Vroeger verklaarde de conservatieven onder de pastoors ook het waarom van alle sociale ellende, nu doet de klassieke rechtse politiek dat meer en maakt ze wijs dat ze tot 65 moeten werken en dat ze nooit concurrentiëel genoeg zijn".  "Zogezegd religieuze of aan eicellen en sperma verbonden partijen gaan schijngevechten aan met  liberale of sociaaldemokratische partijen, teneinde complete verwarring achter te laten.  Kunnen wij echt geen objektiever samenlevingsvormen organiseren ?  De oude politiek vermomt zich als 'nationale belangen', terwijl het begrip 'natie' meer en meer oorlogen baart".  "Vroeger hadden ze weinig en werkten hard.  Nu hebben ze veel en werken nog altijd hard". "Een stenen beeld van een aap met de arm ten hemel geheven, stond in een straat ergens tussen Israëlische en Palestijnse barricaden.  Een veelzeggend beeld voor heel de mensheid.  Ontelbare werklozen, al of niet opgehitst door zogezegde 'godsdienstige' groeperingen blijven de uitleg over 'een eigen staat' slikken; net zoals aan de overzijde de haat met iedere dode of gekwetste groeit; groeit hun afglijden in waanoplossingen. De symboliek van de aap, verklaart alles.  Nog steeds is de mens grotendeels gebonden aan machtsystemen die miljarden dollars verprutsen en begrijpt hij weinig van z'n geschiedenis of filosofische rijkdom allerhande.  Sinds Vietnam en vroeger staan wij al die vormen van waanzin toe en verzetten ons niet tegen een nog alle dagen absurder  hoeveelheid op onze beeldschermen vergoten bloed. Het geld blijft de wereld op een strakkere manier dan ooit regeren.  We
hebben in meerderheid onze ziel aan het geld verkocht...want we werken ons te pletter en aanvaarden de dictatuur van de spekulatie die de produktie beheerst.  Hebben wij nu echt dwang en geld en burgerlijke loonarbeid nodig om te werken ? De schoondochter van God  Ontmoeting bij een kapelletje met plaats voor vier stoelen. Het regende een weinig en ik besloot ergens in Limburg een klein wandelingetje te maken.  Toen ik wou gaan schuilen in een kapel, was er een dame van in de vijftig bezig met stoelen en attributen van Maria van ik weet niet welke sector in de zorgen om het dagelijkse bestaan af te stoffen.  Haar natte vod gleed over de voor haar heilige attributen in de ruimte. Wederzijdse groet van mij naar haar, Weesgegroeten van haar naar mij waarschijnlijk.  “Een goed werk aan het doen” ? “Ja, we hebben ze tegenwoordig heel hard nodig mijnheer”.  Waarop ik :  “ach ja, je kan op allerlei manieren bidden mevrouw”.  Ik vertelde haar dat de wetenschap dicht bij het ontdekken van het oneindige van het leven stond, ook na de dood en dat we van straling en atomen voortkomen en er weer in uiteenvallen”.  “Ga jij nog naar de mis mijnheer” ?  “Ja, soms, zoals morgen naar de jaarmis voor mijn vader”, wat een wellicht ontoereikend antwoord was.  “Er komen hier meer mensen dan je zou denken om te bidden, …komt U ook om te bidden” ?  “Ik vraag gewoon om sterkte als dat echt nodig is, voor de rest probeer ik alleen heel goede gedachten te beleven en de juiste dingen te doen”.  “Ja, maar onze lieve vrouw hebben we echt wel nodig”.   Dat ze nu dat tegen mij moest zeggen, ik zat al lang zonder.  “Als je alleen wil zijn om te bidden, ik heb bijna gedaan met kuisen en dan bid ik nog vijf minuutje voor ik vertrek”.  “Doe als of je thuis en alleen bent mevrouw”, misschien kunnen we samen zonder woorden bidden”, wat ze naar zeggen ook soms deed.  Ik stelde haar voor van voor de slachtoffers van de aardbeving in Japan te bidden. “Ja, verschrikkelijk wat die mensen overkomt”.  Het was niet de moment om te vragen naar of God dat dan niet kunnen voorkomen had, zijn schoondochter  misschien.   Samen  zaten we in stilte een tijdje te bidden dus.  Geen verschuiving van continentale platen, maar toch een beetje energie van het ene naar  het andere continent, zaten we daar te sturen.  Ze stond op en nam haar fiets, fiedewiddewiets en we namen afscheid.  Op internet zaten zij en haar man niet, vernam ik nadat ik haar had verteld van een uitgebreide lijst met originele kapelletjes in België. Nog even blijven zitten toen ze weg was. De nationale euromunt in een gleuf, begeleidde al het goeds dat ik iedereen wenste.  De metalen klank stierf in een honderdste seconde uit en ik verder. Mensen geloven op talrijke manieren, in dit geval volgens een traditie overgeleverd van uit het midden oosten en in tal van interpretaties gegoten.
Die oud collega’s toch, ze bestaan nog steeds
Gelijktijdig met mij, arriveerde op de parking mevrouw Sindsdien, die nog altijd last had van haar haperende voet. Ik dacht dat ze Vrijheid noemde, maar die had ze wel nog steeds, maar ze had ze nog niet gevonden eigenlijk; al leek ze heel tevreden met haar wereld en het nog altijd streng gecontroleerde, jaar na jaar opgedreven werkritme op het callcenter. Zo kwam ze toch onder mensen en bewees ze iets aan te kunnen.  We vonden het niet vervelend mekaars naam niet meer te weten…waar er 100 man volgens opgeklopte
winstregels werken, ken je mekaar niet echt.  De Idealist kwam er bij, nog voor we de parking hadden verlaten, iemand met een eerlijke en gemeende vorm van zijn.  Als die man met iemand sprak, zag je echt hoe goed gemeend hij met mensen omging.  Een binnencircuit voor racewagentjes vormde het decor voor de afgesproken reünie van nog steeds in het callcenter werkende mensen en ‘die van vroeger’, aangevuld met wat familie in sommige gevallen.   De trap op naar waar de bestelde deegwaren zouden worden gegeten; na de ritten waar van een deel van ons zou aan deelnemen.  Eén van de twee initiatiefnemers was er al, Adonis, iemand die nooit zorgen leek te hebben, gewoon bestond en deed…heb nooit geweten of hij al of niet gehuwd of zo was.  Er zijn toch altijd mensen die de kar trekken als er iets georganiseerd moet worden.  Later op de avond had hij zelfs een gedicht, als verslag van de vorige reünie klaar.  Hij bleef me verbazen, niet zo zeer omdat hij een getalenteerd racer bleek; maar omwille van het feit dat hij veel socialer was dan de ietwat afstandelijke van vroeger.  Ook in een systeem met ploegen kan je mekaar niet goed leren kennen waarschijnlijk.  Ook de man met de mooiste glimlach van de afdeling was er al en een paar vrouwen waarvan ik het echt meende toen ik zei dat ze nog net dezelfde waren qua uiterlijk, al was er na enkele jaren van binnen wel het één en ander verschoven.  Laat ik ze de Zweedse en de Spaanse noemen, dan kan de lezer er zich al wat bij voorstellen.  Toen kwamen er nog twee vrouwen binnen, Brave en hele Brave, hadden me aangenaam verast door hun militante houding bij arbeidsconflicten.  Het waren mensen met geen vast statuut die toch solidair waren met de statutaire werknemers, al moesten ze heel de tijd noest werken om telkens maar een verlenging van hun werktijd te krijgen.  Statutaire werknemers konden ook al wel jaren vlugger ontslaan worden, maar dat lag toch anders.  De stroom van voornamelijk vriendelijke Limburgers, werd groter.  Moederhart één met man ‘laat maar waaien, ik ontsnap de dans wel’ en  zoon ‘onafhankelijke mening, dichterlijk ingesteld’, kwamen binnen.  Spontane mensen, vol positief ingestelde en energie.  Natuurlijk kon ik het niet laten de zoon wat te motiveren.  Nee, in een callcenter werken, dat wilde hij later niet, veel te ‘stressy’ voor hem…een eigen woord door hem uitgevonden, of ik die de jongerencultuur niet volledig kan bijbenen.  Het is allemaal zo trendy geworden de dag van vandaag, de jongen achter de toog bijvoorbeeld, vlot en snel in aangepast racepak.    Kwamen ook nog binnen, een andere familie, met een paar kinderen, het meisje dat goed voor haar kleine broertje zorgde en de heel vakbekwame Oosterse van Europa en haar militante man die zich ook zo maar niet door het moderne geld- verdien- systeem wou laten opslokken.  Hij had een geweldige anekdote over een kunstenaar militant van de bond , die wegens te kritisch op het matje geroepen was.  Eén van de bazen had de wegens bureaucratische en politieke omstandigheden, bijna levenslang vakbondshoofd  benoemde  nationale voorzitter gevraagd naar het gedrag van de overijverige militant, maar de voorzitter had geantwoord : “daar heb ik geen vat meer op, ‘dat’ is losgeschoten wild.  Voor de rest ging alles nog altijd zoals vroeger, sluiting van afdelingen volgden op verkoop van gebouwen en alles werd altijd zo lang mogelijk geheim gehouden en in beperkte kringen stiekem besproken.   De eerste koersen gingen van start.  Een drietal snelle jongens, volgens de op de muur geprojecteerde uitslagen, gingen enkele vrouwen waarvan je het niet zou verwachten voor af.   De Fruitteler in bijberoep, alhoewel al een jaar niet meer tot het leger van de loonslaven behorende, was
er niet zo bij en trok nog af en toe aan zijn sigaartje.  Iedereen leek zo zijn eigen problemen te hebben, zo vernam ik naar mate de avond vorderde.  Maar het was hen niet aan te zien, het was echt een gezellige, stoom aflatende bende. Er werd nog gereisd, sommige kleine dingen wisten sommigen nog, omdat ze belangrijk waren voor dit en dat waarnaar je tot dan toe het raden naar had gehad.  Ook Veggie, één en al energie, was weer fris en monter en tot open uitwisseling bereid.  Weinigen die zeggen persoonlijk ongelukkig te zijn en altijd bezig, bekenden eigenlijk toch niet te oud willen te worden…wegens de toestand in de wereld zelfs niet aan kinderen begonnen te zijn.  Laten dat nu allemaal onderwerpen zijn waar voor ik hen meer in de diepte toe wilde interesseren.  Ah, ze doen het goed en wie bij wie zat, lichte een glimp van wie er op dezelfde, ja zelfs soms tegenstrijdige golflengten zat. 
Wat doe de gij de hele dag tegenwoordig
Afhankelijk van het leven en het bewustzijn van de vraagsteller, kan het antwoord al een verschillen, ook  in verhouding tot de toegemeten antwoordtijd en wie er meeluistert.  Er was eens die man die zijn dagen als bruggepensioneerde openlijk beschreef, ik kende hem niet, maar herkende het leven van veel mensen in hem.  De voormiddag, klusten hij en zijn ega wat en na het eten op de middag, was er het journaal, ze luisterden en zagen hetgeen de grote media aan hen kwijt wilden, hadden uiteenlopende, geen overkoepelende meningen over van alles, maar waren niet actief betrokken bij de besluitvorming, als we de op traditionele manier gehouden verkiezingen even buiten beschouwing laten. Dan wandelen, een van de fijnste dingen die je kan doen als men zichzelf boven de drempel van seizoen weet te krijgen…en dan weer tv, ook internet soms, maar alleen de ludieke en niet de kunstzinnige of wereldbeschouwelijke dingen zo zeer.  Hoe leg je nu uit dat net dat twee belangrijke dingen zijn waar je jezelf mee bezig houdt.  Buiten het van uit klassieke manier bekeken, onbezoldigde schrijven waar  toe je oud en jong probeerde aanzetten en het lezen ook dus en de uitwisseling daar rond in de vorm van kunst of discussie en actie in de richting van meer bewustzijn.  Wat al een heel stuk tot gezondheid bijdraagt en dan hebben we het nog niet over het proberen begrijpen van het eigen innerlijke en de persoonlijke relaties die daar een gevolg van zijn.  Wie neemt er nog de tijd om zijn dromen te begrijpen en doorleven ’s morgens…past niet in de overproductie cultuur van goederen.  Ja, er zit ook kunst in het verfraaien en bouwen of verbouwen van de stoffelijke levensruimte, maar minder mensen zijn bezig met de eigenlijke levensruimten tussen mensen.  Voor velen is dit alles een te pijnlijk iets en dan krijg je te horen dat je te diep over de dingen nadenkt.   Daar kan al iets van aan zijn en misschien moet ik maar eens ‘gewoner’ gaan leven, maar wat ‘men’ dannin vele gevallen mist, kan je zo maar niet uitleggen aan leken daar in. We zij allen om welbepaalde redenen bij mekaar.  Of het nu is om aan te raden dat men beter wacht met het alleen aankopen van een huis tot men dat met twee samen kan doen of om te leren uit het ouder worden van mensen of kinderen duidelijk te maken dat er meer is in dit leven dan computerspelletjes, of om jongvolwassenen wat mee te geven over de gevolgen van generaties liefde en lijden…alles heeft zijn redenen. We ondersteunen mekaar.  Als beloning af en toe een positief bericht, ‘zeg die zat er onderdoor maar woont nu daar en…’ .

De legende van Roselinde
Belevenis.  Wachten en niet komen. Beloond worden, want daar is ze dan toch, zich niet bewust van het zomeruur, maar toch heel kort bij de natuur.             We rijden naar Heuvel, haar geboortedorp, naar een tante, vanwege vroeger.  De ontmoeting met de witloofstekers, de laatste echte van het dorp, geen watercultuur, maar nog verbonden met de grond.  De eerder zwijgzame hardwerkende  Brabander leeft zich uit in zijn arbeid vooral.  Binnen bij de oude maar nog krasse moeder en de niet meer goed horende vader, de nichten, ieder vertelt door zijn of haar uiterlijk en zijn en praten een levensverhaal.  De nichten lijken korter op de vaderlijke stam geënt.  Eerlijke mensen allemaal, goedmenend, dat zie en voel je zo.  Ook over- afscherming van de gevaarlijke dingen in ’t leven misschien, gevoelens bijvoorbeeld.           De engelachtige vrouw op de foto van 60 jaar geleden kijkt me aan terwijl ze nu , in ’t echt gemoedelijk bezorgd over de dingen meepraat, soms gevoelsmatige onderwerpen lanceert.   Over de dood van één van de eenzaten in de familie, hoe hij zijn eigen toch goed behielp en hoe de familie met kuisen hielp.  Over het heengaan van haar zus en diens man, uitgewisselde woorden en gevoelens die noodzakelijke tranen wellen deden in Roselindes ogen, voor het zachte en de lach weer op het podium van haar aura kwam.  In vele momenten zat meer inhoud en waarheid dan wie ook kon vermoeden, hoe bekend hij of zij ook bij deze mensen was.  Het Jupiler bierflesje dat uiteenspatte toen de stille oom wegging of begroet zou worden…of was het zijn neef ?  Op naar ‘het huis van de dode oom’.  Op zich al titel genoeg voor een roman.  Pracht van een boom in ouderdomsverval voor het huis met enig uitzicht op velden.  Zo leefde men vroeger, huis, waterput, paardenstal, kolenhok, werkateliertje, houtkot, pattatenkot en oudsoortige rust vanbinnen door het licht van  de motieven van het gekleurde glas en de prachtige oudbakken tegels.  De man werd heel oud en weigerde een operatie die zijn leven nog met een paar jaar had kunnen verlengen.  Buiten enkele percenten van het huis liet hij mooie herinneringen over de genoegens van het werk op het land aan Roselinde over.  Eén uitspraak die hij betreurde ook, iedereen in ’t dorp was niet beter af met die vliegtuigen boven hun hoofd, zelfs al vielen ze niet of lieten ze niks vallen.  Uitspraak uit eenzaamheid of uit inzicht in het waarom mensen hier levens met mekaar delen of moeten delen…wie zal het zeggen ?
Het dorp op de heuvel die er eigenlijk niet is, heeft iets speciaals. Het herbergt enkele hele oude huizen die je eerder aan het zuiden van Europa doen denken.  De zware stenen lijken wel een hele verre reis te hebben gemaakt om hier nu op dit moment van gisteren die indruk komen te wekken.  De zon scheen en mooie herinneringen kwamen boven.  Nee, de zandman rijdt niet op een moto en heeft geen lederen pak.  Verhalen over onder meer kinderloze mensen en dominostenen die vallen, of je de dingen nu al of niet op een rijtje hebt, ze vallen en overvallen mensen met vragen rond het waarom van het leven.      Elke zijstraatje heeft zijn eigen verhaaltjes en het leven blijft een mysterie van ontelbare waarheden en geheimen en gedeeltelijk onzichtbare informatie.  Niet te veel het hoofd over breken, verder leven, bezorgdheid om vroeger is nutteloos, want al het onopgeloste is in het heden aanwezig en tergt een mens wel op tijd. Dus nog even genieten van de dorpsbezoekers van vroeger, de Zjef gitaar en die van ’t Kliekske die de dochter van de Jean op een pint trakteerde…de klanken ook van achter de bos van een gekend zanger van liederen die de levenspijn bij velen smelten deed of zin in het leven gaf.  
Nee, ze is niet het zwart schaap van de familie, men houdt van haar, het buitenbeentje ,dat wel…gewoon nog met herinneringen aan mooie stenen die ze tweeduizend kilometer verder weer opbouwen zou. Men houdt van haar omwille van de kleuren die ze aanheeft en die ze in hun iet wat minder kleurige wereld brengt.  Men heeft haar graag omdat ze durfde te leven volgens haar intuïtie, zelf was men veel voorzichtiger met van tijd tot tijd de wil en de zin tot verandering van huis en mensen en banen te volgen.  Het impliceert immers het risico van deksels op je neus te krijgen en niet meer durven lief te hebben, geen verzekerd inkomen meer te hebben, en veel gekwetste mensen tegen te komen…en op het einde niet meer durven te dromen.  Je kan haar veel aandoen, maar één ding niet, ze opsluiten…want dan gaat het kleine meisje in haar om de zandman roepen.  Ze houdt van eenzaamheid soms, het zijn met je eigen.  Soms zit de zandman in een pint, in woorden van een vriend, in delen met vriendinnen.   Ze zwerft tussen een netwerk van chalets en kamers, mensen uit het verleden duiken via via op, ze wil geven en houdt afstand, ze wil meer zen en zin en houdt zich daarom een beetje in, zoekt de ervaringen van velen in te passen in het verhaal waar ze zelf mee bezig is, opdrachten of toevallen of beiden,  of opdrachten en nooit toevallen, dat zijn vragen die in haar buurt soms spontaan tipjes van antwoorden als vonkjes doen ontstaan. Tot men niets meer wil weten omwille van ‘genoeg ervaren’ en ‘te dichtbij’ de ziel            
het ontoevallige toeval
Aart Tiest begreep die negentiende van de achtste maand in het tiende jaar van het derde millenium, dat al hetgeen hij vanmorgen niet had durven hopen zo rond dit uur uur van de late namiddag, ineens heel duidelijk voor hem was. 
Wie had kunnen denken dat zijn stukken over alle deelaspekten van het en zijn leven, vandaag tóch nog een praktisch vervolg zouden krijgen ? Reeds jaren had hij zitten hopen dat er een dag zou komen, die hij in al zijn details zou kunnen beschrijven. Vaak had hij geprobeerd om via het kort opschrijven van een aantal details, de dag, maar vooral de speciale samenhang der gebeurtenissen en hun eigenaardigheden; in het geschreven woord te vatten. Hij zou het nog eens proberen, lukte het niet...want per dag kon je wel 100 pagina's schrijven over hetgeen zich in je hoofd afspeelt; schrijven zelf bracht toch altijd een proces van concentratie tot stand, maar waarvan je de linken en besluiten in een verhaal kon gieten, omdat het allemaal te ver ging om nog te kunnen overbrengen. En de weinigen die het zouden kunnen begrijpen zouden toch teveel kennis en praktische ervaringen missen om het kunnen te begrijpen. 
Aart was eigenlijk voor een heel stuk uitgeschreven, in de zin van alles in het leven op een logische en etische manier te willen vertalen en verklaren en alternatieven willen aan te reiken.
Was hij nu op dit moment bezig een poging te doen om zijn eigen innerlijke manier van interpreteren proberen neer te schrijven ? Het kon soms lijken als of hij alles geschreven had, wat hij de wereld wilde meegeven, doch hoe verder hij hier in vorderde, des te groter zou de afstand tussen hem en zijn lezerspubliek misschien worden. Aangezien aan de boom der muze in zomer en winter nieuwe scheuten kunnen ontluiken, was het vandaag niet de moment om te snoeien en de bestaande volgroeide takken alle ruimte en licht te laten, maar ook deze scheut die zich in de namiddag manifesteerde, een kans te geven. Vanmorgen was wel even anders. Nog maar net had hij besloten van iedereen met te zware emotionele problemen achter zich te laten en met een nieuwe blik op de oorzaken daarvan de wereld tegemoet
te treden, of hij raakte 's morgens al niet goed uit zijn startblokken. Was het het gevolg van die dromen waar hij zich niks meer van herinnerde of van welke fysieke klacht of tekort ook ? De dag zou wel uitwijzen wat misschien al van in de nacht was gepland. Men leest wel eens, dat, indien je er in slaagt van een probleem 'los te laten', er zich makkelijker openingen naar oplossingen en vooruitgang aanbieden. Welke vooruitgang ? Nee, niet zo zeer die van de levensstandaard, wiens voornaamste doel het moet zijn van zoveel mogelijk welzijn mogelijk te maken; welzijn dat moet leiden naar het zich meer en meer met zinnige dingen gaan bezighouden, niet zo zeer qua produktie dan wel qua innerlijke groei en bevordering van de relaties tussen mensen. Eerder vooruitgang, niet zo zeer in zakelijke, dan wel in persoonlijke relaties en in de innerlijke relatie die je met jezelf hebt. 'Met welk doel dan wel' , had Aart zich al duizend maal bij kruispunten in het leven afgevraagd ? Wel, het doel van het leven was naast het kwalitatief leren genieten ervan, van wijzer te worden zeker en de verbanden tussen leven en dood beter en beter te begrijpen. Dat wijzer worden hield waarschijnlijk in dat je donkere kanten in het bestaan van anderen mee hielp verlichten. Al wil een mens wel vaak van dergelijke 'opdrachten' af, op de één of andere manier wordt hij er toch naar toe gezogen. Het leek Aart wel of ie via rechtstreeks beleven van stukken leven uit het leven van andere mensen wél door de lichte én donkere kanten van hun zijn heen moest om nog een andere groep mensen die hij onvoldoende kende van in het begin vlugger te kunnen duiden, inschatten waar ze zich in hun wezenlijke ontplooiing bevinden en wat hun situatie wel eens zou kunnen zijn. 
Toch, Aart voelde zich op zijn best midden de natuur met één of andere korte reflexie om over te mediteren, filosoferen en te vertalen in een gesprek of andere vormen van woorden, kort of lang; had niet zo een belang. Aart had de voorbije dagen nodig gehad om zijn vorige werk te af te ronden en te ordenen en tevens weer om wat afstand te nemen van de persoonlijke betrokkenheid in het leven van andere mensen. Alles had vanmorgen nog zo doods geleken, zo bijna op een nulpunt gestaan; zo een intens gevoel nochthans dat hij had gedacht 'dat veel van nu af aan wel weer vlotter zou gaan'. Af en toe wat vleugelslagen van eenden in het water van de vijver in zijn buurt, leken op momenten dat alles beter aanvoelde, het gevoel van golfslagen aan zee in het leven te roepen. Vijver werd dan zee. Misschien zat ook het aanhoudende, eerdere donkere weer er voor veel tussen, maar vandaag met een nieuwe volle maan in ontplooing leek de helderheid van haar maanlicht er op te wijzen dat het weer voor de volgende dagen beter worden zou. Het klopt volgens de meteorologische wetenschap misschien wel niet altijd, maar zo voelde het toch aan. 
Hij wist al van vroegere periodes in zijn leven, dat hij dan ook in mindere dagen energie vroeg van sferen die tijdens hun leven verdienstelijk bezig waren geweest en dat volgens Aart's eigenzinnig gevormde overtuiging nog steeds waren. Van die invalshoek van een soort geestelijke gelijklopende wereld, die eigenlijk tot een groot deel van de inhoud van de onze te herleiden is, is het verklaarbaar waarom je je soms in situaties begeeft die je puur rationeel en egocentrisch denkend, niet aangaan zou. En inderdaad, door sterkte te vragen en enkele aanpassingen aan de dagindeling, voeding of levensstijl, maar vooral door weer op een hoger niveau van denken en voelen te geraken, verdwenen altijd weer de pijnen of het te kort of te veel of te oud of te versleten langzaam aan of gewoon meteen, het bijna niets weer in. Iemands goed gevoel, een lach, een aanraking, een gevatte spirituele gedachte, ook allemaal varianten van dergelijke vormen van vernieuwende kracht die de wereld er weer interessanter en leefbaarder doen uitzien.
Hoe meer Aart schreef, hoe verder hij af leek te geraken aan het beschrijven van zijn dag vandaag. De theoretische beschouwingen namen het weer over van de praktijk en hoe meer er op papier kwam, hoe verder de aanleidingen binst de dag die deze formele inzichten mogelijk hadden gemaakt. De aanblik van allerlei soorten verschijningen van menselijke wezens, had hem toen hij in de loop van de dag weer beter ging draaien en observeren, mild gestemd. 
Een stem ergens vanbinnen, of een verbinding van hemzelf met wie weet van welke sferen afkomstige energie; had hem ingegeven dat er speciale gebeurtenissen zaten aan te komen. Het hoefde eigenlijk niet voor hem, een paar zinnige conversaties in de wereld van het internet of daarbuiten en innerlijke rust, zou hem reeds tevreden stellen.
Toch is er een verband tussen gebeurtenissen binst een dag en die innerlijke vrede.
Aart had al vaak ervaren dat mensen echt willen dat hen bepaalde gebeurtenissen overvallen, zonder dat ze daar eigenlijk rijp voor zijn. Ze zijn weduwe en voelen zich toch oh zo allee en hopen op een nieuwe liefde...maar het moet dan wel iemand zijn die een auto bezit. Wat dat fenomeen liefde betrof, mensen trokken mekaar af en aan met hun versies over wat er allemaal in hun leven was gebeurd, maar als ze dan op termijn tot analyses kwamen die de andere niet wilde horen, was het vaak om zeep en dan ging men maar weer op zoek naar een nieuw punt om de verantwoordelijkheid van het negatieve deel van wat iemand overkomen was, bij een andere persoon te leggen.
Zou Aart er toch nog in slagen om eindelijk iets over die dag te schrijven of weer in algemeenheden belanden die de toevallen in de loop van de dag weer naar de vergeetput der herinneringen zouden verdringen. Een vergeetput waar via flash-backs naar de toekomst toe, wel uit te geraken was. De ziel van een lichaam, in evenwicht met het spirituele, kon je op ieder moment van de dag aanreiken wat je nodig had. Op zo'n momenten wist je dat de begeleiding in je leven al die tijd goed zat, al snapt een mens dat niet altijd op die moeilijke momenten zelf. 
Gisteren had Aart tegen een tuinbouwster in het dorp verteld dat hij op de rekening voor hulp aan het overstroomde Pakistan had gestort. Vandaag stond ze daar met drie zakken netjes gewassen en gestreken kleren die zij en haar gezin niet meer nodig hadden, met de vraag ze naar het kringloopcenter te brengen. Het kringloopcenter had Aart op het idee gebracht van weer met de hand te gaan schrijven en het resultaat er van in die knappe lederen etui's te steken die men er voor 10 cent verkocht. Hij had er ook een boek gevonden, een nieuwe poging om de catechismus te herschrijven, aan de hand van een overzicht van alle religies en bestaande ideologiën. Via een bezoekje aan een plaatselijk café, waar de huisregel meer met de kwalitieit van het cafébezoek dan met de hoeveelheid drank die men achterover slaagt te maken heeft, raakte Aart op het spoor van een tentoonstelling rond 'devotie'...vandaar dat de aanblik van de stad en haar kerk vandaag, een halfuur eerder zo vol van verbondenheid met het meer tussen hemel en aarde had aangevoeld. 'Verbondenheid met... 'hetzelfde als religieusiteit eigenlijk, mocht het woord niet bestaan, het zou wel worden begrepen.
De stad stond vandaag letterlijk op stelten, de kermis werd opgebouwd. Een gebeuren, intenser dan het lawaaierige kermisplezier zelf. Al die tuigen die kinderen en volwassenen in de lucht gingen gooien...eigenlijk een vrolijke roep om verhevenheid en verlichting van... . De
dorpen waar hij zich in begaf, de steden, met al hun personages, de dingen van anderen die hij in nog anderen leek te herkennen. Er bestaan verschillende prototypes van wezens met allemaal hun eigen accenten en aanpak. Alles komt op zijn tijd en duikt tijdig op in het leven van iedereen...alhoewel er velen door te lang dralen en ploeteren hun evolutie naar innerlijke rust lijken te vertragen. Begrijpen welke rol je in het leven en hun leven en in jouw leven zelf speelt in functie van de onvergankelijkheid van eeuwige waarden...je inzichten in praktijk brengen, als het dan toch moet, middelen zoeken om dat alles proberen overbrengen.
Aart besloot de boeken toe te doen voor vandaag. Welk grootschalig nieuws had de wereld vandaag uit de geschiedenis gedistileerd ? Na bijna 8 jaar trokken de gevechtstroepen zich uit Irak terug, het karma van jaren aanzetten tot oorlog in de streek, hopelijk definitief achter zich latend. Gemiste kansen om met inzet van middelen mooie dingen voor de mensheid te doen. Een stier in Spanje dook over de hekkens van de arena tussen het publiek in en verbeterde het record hoogspringen voor stieren. In Birma steekt de militaire kaste de opbrengsten van de gaswinning voornamelijk in eigen zakken en monniken en bloggers maken zich op om het tij te keren. 
En de wetenschap, welk pasje weer vooruit gezet ? Nog even wat theorie en dan zou Aart proberen om meer over zijn dagelijkse bestaan te schrijven en ja, daarin kwam hij ook Stephen Hawking tegen.
Stephen Hawking zijn nieuwste boek is uit. De man die met zijn werk tot in de kleinste microdeeltjes van het bestaan wist te raken. Waar hij vroeger bij het ontstaan van de materie God niet onverenigbaar met de wetenschap vond, schrijft de man nu dat de schepping van de materie ook zonder Hem kon. Ware het niet eenvoudiger van te redeneren in termen van bestaan en niet-bestaan ? Niet bestaan kan niet, want kleiner of gelijk aan o kan niet, subjectiever gezegd 'iets dat de zinloosheid benaderd ontploft' en dan krijg je bigbang in 't groot en in 't klein...straling enz...maar geef ons toch maar streling om het makkelijker te houden.? Het leven wil gewoon niet zinloos zijn. Het zoekt steeds meer zin, van de evolutie van straling tot atoom en cel en...wij....waar nog steeds hetzelfde zinzoeken in huist... de zinzoekers die we zijn, zijn vaak heel cynisch en nihilistisch geworden...maar wat betekende dat allemaal ? Soms hoefde Aart maar een emmer water uit zijn regenton te putten om tot een inzicht te komen.

Toemaatje:
Je roerde alles tot diep in de kern, schreef het gebald neer, de noodzaak aan geconcentreerde vertaling, raak je niet kwijt. Hoe hoger je bewustzijn van andere mogelijkheden, hoe meer geduld om alternatieven leefbaar te houden, te organiseren. Ideeen laten groeien vereist naast het spontane, discipline en inzet, gekruid met passie en zelfkritiek,anderen met bewustzijn wapenen,streefdoelen vooropzetten. Het nieuwe dat doorbreekt geeft voldoening,'t einde ervan vaak door de ouderen niet meer meegemaakt.Het totale bewustzijn van overkoepelende kennis, blijft vrijblijvend indien er geen daden op woorden volgen. De synthese van iedere ontgoocheling werpt zijn onverwachte vruchten af en de rijpheid komt met de bereidheid om nieuwe vragen te stellen. Momenten dat je denkt genoeg gegeven te hebben, zijn de voorlopers van nieuwe initiatieven...zelfs al botst onoordeelkundigheid voor
een langere periode tegen je op. Je geeft het niet op als andermans passiviteit,onbegrip,verveling,negatieve emoties...blijven steken in geestelijke tering. Daar waar het individualistisch snobisme de eenheidsstruktturen van het algemeen belang vergiftigen, daar is welvaart niet ok. OCTO  

 Planetary News 2040 andere Engelse teksten, zie deel zeven    http://hetvoortijdigtestament.skynetblogs.be 
My grandson Oliver, aged 24, was reading the international topics.
“Next week, an adjustment to the planetary constitution program will be voted on worldwide. If it is accepted with a majority on a worldwide scale, it will be implemented at the start of next year, 2040.  Since the world has evaluated to a place where everyone is entitled to a job or, a kind of basic income or both, and the ones who are working in production or services areas as well can freely chose in which period they can contribute to society or take some time off for personal development or whatever, and since the new constitution of 2024 has led to a completely other world; WOCOMAS, the world council for managing society after a number of debates in the regional world councils, REWOCO, has decided to finalize the process of the need to have armies.  Since every war has being ended and all layers of humanity work together in harmony to produce what is needed and a place to live and public services are guaranteed, and there is no more hunger or ideological disputes, for 16 years now already;  not a single military bullet was fired, only police forces war armed.  From 2040 onwards the old military structures will only to be used to tackle nature disasters quickly and massively.  The expectation is that people in mass will vote for the final reconversion of their armed military forces.       Some years ago they already voted to end the production of guns and other large scale aggressive products; but now the process was in  his last phase. “ 
Being nearly 84; there were times in the earliest years of this century and the one before I never would have thought ‘we’ would come this far. The world, by solving it’s economical and bureaucratic problems and financial barriers (the huge influence of speculators of all kind and the law of maximum profit) had completely changed in those perspectives.  Every citizen was in a very telematics way administrated by one of the fifteen projects he belonged to. One is born and the local council project takes the dates from the health project over and automatically informs the other projects : education, work, housing, energy, telematics, transport, environment, agriculture, production, distribution, social security, culture and money.  As one gets older, all the information about someone can be found in one of those 15 projects.  This system had a different view on things.  Money for example, was only used in an administrative way. In the project Telematics worked for example 100 million people, with the difference between income scales being 1 to 3…one could easily on the base of using one WOCU (world currency) calculated how much the total costs of making use of telematics would be, added with other costs. There
were no phone bills any more even, because for each customer, the same amount of WOCU digits was taken each month automatically from his or her account.  The same system was used in every other project of society, except for the things one buys in shops.  The entire ministry of Finance of all kind of councils in the world, had a lot more easier job, because in fact each worker paid more or less paid the same taxes…and what was sold in the little shops, a fixed amount was taken in to account automatically. And since workers had a different life style with much more free time as before and jobs that they could easily switch, only small scale and middle scale enterprises were privately owned, the big multinationals, in great numbers had become collectively owned and managed by the whole population, by means of the councils, both on a world and local scale. People again could become farmers if they wanted to, after decades of practically 1per cent working on the land.  
Suddenly Oliver said : “so, tell me again when things really changed with this world that was pretty chaotic in your days grandpa Joseph”. 
I took a more comfortable seat.  “Well, as I probably told you before, you will often think on occasions you will hear me talk about those matters; it was about the end of the 20th century when ideologies started taking another path. Collectivism was a bit slower than the severe discipline in capitalistic production units…one could not loose one’s job not as easily in the Sovjet Union in those days…but less goods were produced and due to imperialist tensions between the greatest countries, the USSR fall apart.   A lot of people thought it was the end of history; but the war tensions became even greater in and between nations.  There was not only the divide between each new emerging nation, like the Chinese one, who had understood that the way forward was combining it’s one party system with a great deal of collective ownership with individual enterprises and responsibility; there also became a religiously masked movement, politically orientated, with the same imperialistic projects as its rivals.  The age of terrorism and wars, was not what people had hoped for when they celebrated the new 21th century.  Now it was the turn of the capitalistic system to fall apart, after his stage of globalization, when there were to many who believed the neo liberal profits would have no ending and no obstacles to overcome.  The turning point, was the year 2008 when stock markets fell and the value of money and state defaults began to have crisis effects on employment, profits and so on.  More and more wars for oil in fact and more and more places were as soon as elections were held, the results were rejected by as well the ruling layers of bourgeoisie or segments of  the mass of people.  It became more and more different amid social unrest to even form a government that good find a way out of thos difficult international issues.  Finally, the going and acting together of a lot of progressive groups resulted in the demand that people should have the right to have another kind of elections as the one based on the Greek democracy some thousand years ago…more and more the demand to vote by approving a global program first and then in a second round appointing the people responsible on project lists, not party lists, was heard. 
Finally the United Nations took control of this new democratic process…and people were paid the same digits for driving a truck in Polen a in Brussels as in Katmandu.  The success of these this kind of democracy grew as hunger and wars were stopped.  A huge campaign to make those changes acceptable and to encourage people to take part in them was put in place by the progressive groups and parties who had started the change; or rather all those kind of different changes who had become necessary. 
I myself worked in the department of education.”…to be continued


http://lovinglifeanart.blogspot.be  hele mooie blog met kortverhalen, schetsen   OC

OCTAO 
SCHOENEN 
ZOALS ZE des MORGENS STAAN 
ERMEE IN DE NIEUWE DAG VERDER GAAN 
VERZET IEMAND ZE VOOR JE 
IN DE NACHT OF MORGEN 
BETEKENT NIET MEER OF MINDER ZORGEN 
UITEINDELIJK IS HET JIJ  
DIE JOUW LEVEN LIJDEN EN VERBLIJDEN DOET 
LEIDEN MOET 
1. wat te schrijven  "Schrijven of handelen, maar schrijven is handelen en wordt nog een aantal ontwikkelingen meer, wanneer het gelezen wordt. Je bent verwittigd. Deze woorden, zoals alle, weer een eeuwigheid en vanmorgen bezig met geboren worden en altijd aan een ander vervolg voorbereiden bij hun voorbereiding, geboorte en hun levensloop. Woorden, het eeuwige gezeldschap van mens en vogel...uitdrukking van evenwichten tussen tekort en teveel en alles wat naar beide kanten overheld. Teveel drinken, teveel  lezen, teveel houden van...alles tussen wanhoop en euforie dat ons bij tijd en wijlen tevreden maakt en ons toch van uit die tevredenheid liefst laat stijgen naar nog hogere lagen die ons dan weldadig gelukzalig, wijs en verlicht maken kunnen. Haast een lichamelijk gevoel dat spiritueel geworden is. Wat was er eerst, de kip of het ei, een voorbijgestreefd debat, het ei natuurlijk en daarvoor het gevecht tussen bestaan en niet willen bestaan, een strijd die ook wel bigbang wordt genoemd.  Ergens op een stip in tijd, die eenheid is, een ruimte willen innemen die nul benaderd, leidt tot ontploffing, straling, atoom, cel, mens, dood en straling met haar dan weer verrijkte of verarmde invloed op de levens van mensen...want onafgewerkte verhalen zetten zich door en de levenden, één met de doden, zoals tijd via verleden, heden en toekomst één is in het nu...gebruiken voortdurend hun al of niet begrepen verleden in het nu, zoals dit notebookje electriciteit nodig heeft. Wie weet worden deze inzichten, in woorden vertaald ooit ergens een lichtpuntje bij de ene of andere lezer. Onderdeel van een gigantisch aanbod aan informatie ter voorbereiding van informatie en ontwikkeling van bewustzijn,  al willen woorden gewoon alleen maar estetisch zijn, eerder dan gebeurtenissen te blijven herkauwen.  Ook als je ze niet schrijft, blijven woorden praten in je hoofd, vaak worden ze gestuurd door een aantal lichamelijke noden of tekorten, soms gedreven door het zintuigelijke. De jonge vrouw die aan de overkant van het rond punt tegenover het speelplein van de 
peutertuin als betovert blijft staan bij het horen van het woord 'mamma' uit één van de jonge mondjes. Kent ze de schepper, schepster van dat woord of loopt ze al een tijdje rond met het zoete verlangen van zwanger te willen worden ?  Zou weer een nieuw boek kunnen worden, is er in het echte leven eigenlijk al één met personages van voor en na hen,ons, maar dan in een mix die op van die hele heldere momenten wel volmaakt lijkt, hoogten en laagten inbegrepen.  Wat te schrijven over de
menselijke vorm van zijn anno 2010, op deze eerste herfstdag, die volgens de weerkundige wetenschap een aantal andere nazomerdagen zal inluiden. Tevreden met de nachtrust van vannacht vanmorgen, behalve dan van de droomanalyse. Waren de alfagolven reeds weg, of was de droom niet eerder een toevallig samenraapsel van symbolen die niet onder een teveel aan  overbodige waarnemingen in de dag uitraakten ? Overbodige waarnemingen zijn een echte plaag in de samenleving. Uit het overaanbod van communicatie kunnen te weinigen echt selecteren wat er nu voor hen van belang is.  Te velen hebben overbodige waarnemingen nodig om hun leven een voor hun hopelijk tijdige, zinnige invulling te kunnen geven.  Ze hebben wereldsterren nodig en vergeten daarbij dat ze zelf kunnen zingen en voetballen en dat ze zelf in hele boeiende films zitten. Ze hebben duurbetaalde bisschoppen nodig om te kunnen geloven in het leven, soms pornosterren en roddels waarvan ze achtergronden niet begrijpen, maar boeiend, dat wel.  Ze hebben oppervlakkige nieuwsfeiten en bijna geen duiding nodig, ze stemmen tegen de eigen belangen, zo vol van eigenbelang als ze vaak zitten. Ze maken het gezond kritische deel van de bevolking tot een minderheid die dan maar de nare gevolgen van het oude systeem van aan democratie doen, moet ondergaan.  Ze willen wel veranderen, maar zitten vast in een aantal gewoonten en negatieve emoties vaak. Ze hebben onvoldoende uitzicht, vanwege onvoldoende inzicht en een pak onnodige levensangsten. 
2. zijn of niet zijn, maar wat is zijn ?  
Het begin der tijden heeft nooit bestaan. Tijd is eenheid. We geven en nemen en laten onze sporen na. Omstandigheden verschilden, we evolueerden...naar meer bewuste energie. Ook als op een dag blijkt dat ons 'zijn' er niet meer is...en ons als hopelijk positie verrijkte straling verliet. Terug naar de roots van biologsch leven, de straling. Er zijn een aantal mogelijkheden als men over de essentie van het leven wil communiceren. Ik kan jullie docu's over de schoonheid van het universum doorspelen. Of foto's, muziek...of jullie aanmoedigen om jullie artistieke talenten te benutten, te studeren...samen onder mekaar onze negatieve emoties te overwinnen. Ik kan alles vertalen, jullie naar m'n blogs en hun linken en die van anderen doorverwijzen. Ik zou kunnen verhalen vertellen over de rol die we in het leven van anderen spelen. Ik zou je kunnen uitnodigen om er over komen te praten of te mailen. Ik zou video's kunnen posten met ingesproken inhoud. De inspanning om het leven te begrijpen vertrekt echter voornamelijk van je eigen leven. Tijdens onze levens evolueren we, gelijklopend aan onze graden van bewustzijn, kennis,ontmoetingen. Eenieder moet zijn eigen ervaringen doorleven,interpreteren, er mee omgaan, ze delen met anderen. Leren over wat het leven is. Leven is niet zomaar iets dat per ongeluk gebeurde. Het is iets helemaal spiritueels dat zich na een bigbang via straling in materie vertaalde. Waarom was er een bigbang, waarschijnlijk in een reeks van bigbangs ? Omdat iets dat dreigt kleiner of gelijk aan nul te worden de tendens tot ontploffen vertoont. Symbolisch betekent dit dat iets zonder vorm niet kan bestaan. Als iets zonder inhoud,vorm dreigt te vallen, betekenisloos wordt, gaat het in een andere energie over. Wegens de druk om te evolueren is levensduurte van energie in een bepaalde vorm beperkt. Of het nu om materie of biowereld of relaties gaat , basiswet van het bestaan is 'het zin hebben' , zin geven, onzin ompolen. De weg van straling tot atoom, molecule en cel,
organisme en onszelf; of van stam tot de samenlevingen van nu, alles zit voortdurend in evolutie. In iedere episode zijn er wetten van aantrekkingskracht die een rol spelen in evolutie van bewustzijn op iedere schaal. Alles heeft een kern in de micro-en macrowereld.  Universumstelsels, melkwegstelsels, sterrenstelsels, atomen en alle atomen die ons innerlijke vormen. Een atoom heeft een protonpositie(+)en een neutronstand(+-),de omgevende electronen 
zijn - geladen. Symbolisch betekent dit dat een atoom of een persoon kan reageren op de omgeving, atomen met ladingen, wij met gedachten, woorden, mimiek...allemaal vormen van complex samegestelde energie. Er kan soms ook gekozen worden voor een houding van onverschillig evenwicht, niet reageren.(neutronpositie) De filosofische vraag is, in hoeverre er keuzevrijheid is en hoe groot de rol van 'determinatie'  of vrijheid is. Wat we ook doen, bijna altijd is het onlosmakelijk verbonden wet wat en wie er aan ons voorafging en hoe we daar zelf als niet geheel nieuwe mix aan karaktereigenschappen op reageerden. Alles kan altijd logisch-wetenschappelijk verklaard worden...zin en symboliek ervan blijven niet minder boeiend. Als we de wetenschap op die manier interpreteren krijgt alle gebeuren een zin en een doel. Leven werd als het ware reeds in het verleden voorbereid met meer en meer bewustzijn als doel. We hebben een keuze, ons intereseren voor wat vorsers, filosofen,schrijfers te vertellen hebben of niet. We kunnen de hele dag computergames spelen of ons bezig houden met wat er  in de samenleving gaande is. We kunnen proberen peilen naar hoe het gesteld is met de zielen van diegenen die we meer of minder kennen. Waar we op lange termijn van gemakkelijk tot moeilijker, niet kunnen aan ontsnappen, zijn de onwaarheden die men ons vertelde of hetgeen we ons zelf  wijsmaakten. ZIn of onzin, that's the question.  
translation : "to be or not to be, but what is 'to be' "?  
The begining of time never existed. We give and take and leave our traces. Circumstances were always different, 'evolution' you know,... 'beiing' was, is, will always be one. Even when on a sudden day it looks like 'being' isn't there any more. Maybe it left us, hopefully, as enriched radiation. Back to the roorts of biological life. There are a number of ways to express oneself if one wants to communicate about the essence of life.  I could pass you films about the beauty of the universe. I could show you pictures, send you some music, encourage you to use your artistic skills, your talents, study... . I could translate some texts I wrote so far, guide you to my main blogs and their links and those of others. I could tell you stories the roles in life we play for others. 
I could invite you to come and talk about it or to react by email. I could post videos with spoken explanation, but the effort to understand starts in your own environment. It would lead us to far, in time, as one grows older and one learns to deal with emotions, one gets wiser... . In our own lifetime we evoluate, based on our levels of consciousness and knowledge and people we meet. Everyone has their own experiences in life to interpretate and deal with, learn and share with others. Life is not just something that happened by coincidence.  It is something completely spiritual that translated itself in to matter starting from the radiation after a bigbang. Why was there a
bigbang, probably in a cycle of bigbangs ? Because something that tends to become smaller or equal than zero tends to explote. Symbolically (spiritually) this means that something without a form cannot exist. When something tends to become meaningless, it disapears in to another form of energy. Because of the growing pressure to evoluate, it's lifetime is limited. Whether a social or an individual relationship, that basic law of 'making sense' controls all evolution. The road from radiation to atom, molecule,cell, organisms...to us or from tribe to modern society...breads evolution. In each episode their are laws of attraction that play their part in the game of growing consciousness. Everything has a core in the micro and macro world. Galaxies, milky ways, stars, atoms...our own inner. An atom has a proton (+) and neutron position (+-), the surrounding electrons are - Symbolically this means that an atom or even a person can react or not, atoms with energy, we in words,mimicry...or one can take an observatorish attitude...opting for a kind of indifferent balance. Whatever we do always depends of what came in to existence before us. Philosophically the question is : in how far are we free to choose and in how far are we determined by what and who ? It might be a question over the border of those who lived and those who live. One can interpretate something logicallyscientifically or (and) symbolically.  If one considers science in this way, it not only tells us a scientific story, but one with a purpose. Every life once lived, was preparated to become in to beiing aware of more and more. We have a choice, taking an interest in what philosohers, writers...scientists said and say or not. We can decide to play computergames all day and taking no intrest in what is goiing on in society. We can chose to live without taking a real 
intrest in the souls of the ones we love or happen to know. What we can not escape from is the untruth we believe in, because we were told so or because we made our selves believe in.  Sense or non sense, that's the question.  
3. Boodschap van de planeet Krito  (fiction, ter illustratie sociaal economisch politieke aspecten) Onderstaand interview kwam tot stand dank zij enkele mensen werkzaam in een aantal observatoria. Vanaf 24 juni 2010 kwamen daar een aantal signalen met het verzoek om dialoog toe.Tot iedereens verbazing was de vraag om communicatie duidelijk verstaanbaar en bovendien in het Nederlands.  Daarom werd professor Gust Aerts uit Leuven aangeduid om de dialoog te beantwoorden.   De wetenschappers lieten de politieke, economische en militaire leiders en de media op verzoek van de contactzoekers voorlopig buiten het gebeuren.  Een stem die zich voorstelde als KritaKrokus uit Krito de hoofdverantwoordelijke voor het ministerie van interplanetaire betrekkingen, herhaalde eerst bij wijze van inleiding en test zijn inleidende groet : Krita: “Aan alle mensen van goede wil, begaan met een menselijke leefwereld voor allen, aan jullie allen, aardbewoners : Groeten uit Krito Al vele milijaren volgen we jullie wereldse doen en laten, bestudeerden jullie culturen en talen, maar tot nog toe zijn we er niet in geslaagd van contact met jullie te leggen.    Het gejuich dat U op de achtergrond hoort, zijn mijn medewerkers wiens geestdrift nu interplanetair uitdeint. (pauze). Eerst waren we van plan enkele satelietzenders te hacken en ons tot de totale wereldbevolking zelf te richten, maar die optie hebben we laten vallen in overleg met onze historici die jullie geschiedenis hebben bestudeerd. 
Wees gerust, we kunnen jullie nog niet bezoeken de volgend 200 aardjaren , maar dat zouden jullie leiders toch niet geloven en jullie zouden in opdracht van jullie militair industriëel complex al meteen beginnen met een aantal kernwapens en dergelijke bij te maken.   We richten ons nu tot jullie in het Nederlands om geen ongepast chauvinisme in de landen met de grotere taalgroepen uit te lokken en omdat één van jullie landen waar het Nederlands gesproken wordt,als hoofdstad Brussel heeft, niet onverdiend nadat dat land door de eeuwen heen van uit het merendeel van de andere Europese landen aangevallen werd. Als ontwikkelde culturele wezens, is die symboolwaarde ons niet ontgaan van op Krito.  Dit is onze kernboodschap aan jullie : Jullie bevinden jullie op een mijlpaal in jullie ontwikkeling, de keuze waarvoor jullie staan lijkt ons heel duidelijk : ofwel blijven jullie nog decenia 
ter plaatse trapellen én ook achteruitgaan ofwel kiezen jullie resoluut voor een totaal andere aanpak van jullie samenlevingsbeheer. Ondanks jullie technologische ontwikkeling slagen jullie er niet in van op een ecologoisch verantwoorde manier datgene te produceren wat jullie menselijkerwijze nodig hebben en het vervolgens op een sociale manier te verdelen. Integendeel, jullie systeem draait rond het steeds meer produceren vanuit de superwinstmotieven van een kleine groep speculanten.  Niet te geloven, maar met een gigantisch poduktieapparaat leven jullie al zo onder de voordurende bedreiging van ineenstorting van jullie economisch systeem, met steeds maar weer werkeloosheid en economische en militaire strijd tot gevolg. Bovendien zijn jullie door jullie systeem verplicht van tegen een hels tempo te produceren met steeds minder mensen, terwijl jullie talrijk genoeg zijn. Merkwaardig ook dat jullie het leven voornamelijk beleven van uit het idee dat het uitsluitend in het teken van produktie en consumptie zou moeten staan. Onderwijs, cultuur en levenbeschouwing...daar hebben jullie in verhouding weinig tijd en middelen voor over...voor ons een overduidelijk teken dat jullie nog veel werk hebben aan die 'winkel' van jullie, zoals jullie dat zeggen. We hebben, in alle bescheidenheid ,een aantal dingen op een rijtje gezet, waarvan jullie werk zouden moeten maken. Jullie hoeven nog niet over te stappen naar het samenlevingsbeheer dat wij hier kennen, objectief gezien zouden jullie dat wel aankunnen maar subjectief gezien ligt ons systeem hier nog niet zo in jullie aard. Wat jullie dus al wel zouden kunnen doen is zorgen dat jullie overheden op internationaal vlak zouden overeenkomen om : -voor hetzelfde werk hetzelfde loon uit te betalen -alle mogelijke vormen van speculatie uit jullie economie te bannen -één internationaal sociale zekerheidssysteem voor meer welzijn te ontwerpen -een onmiddelijke internationale reconversie van de 
wapenindustrie te beginnen -de militaire conflikten onmiddellijk stop te zetten  -een plan voor degelijke ontwikkelingshulp uit te voeren -een eenvoudig en rechtvaardig belastingssysteem in te voeren  -wat jullie 'geld' noemen en 'banken' onder strikte voorwaarden te organiseren -per grote economische sector één wereldwijde groep te maken om die moordende concurrentie waaronder jullie gebukt gaan te niet te doen -de media door structurele maatregelen uit het winstdenken halen. Tot daar de kern van onze boodschap aan jullie”.  Het interview kon nu beginnen. De kleine groep wetenschappers hadden besloten de wereld van instanties en media niet te alarmeren en van uit eigen naam te reageren. Gust Aerts : “Hallo en welkom midden
onze groep van wetenschappers op de verre aarde en bedankt voor de goede raad. Inderdaad, heel velen proberen hier tegen de irrationele en onmenselijke logica van ons samenlevingsbeheer in te gaan, er wordt aan gewerkt, geholpen door de tegenstellingen die het systeem zelf voor meer en meer mensen aan het licht brengt, al zijn we op onze hoede om niet te euforisch te worden bij het boeken van kleine suksessen. Vermits jullie alles van ons lijken te weten, stel ik voor dat we jullie een interview afnemen om meer van jullie manier van organiseren op te steken. Hoe zit jullie samenlevingsbeheer in mekaar ? (wordt desgevallend op aandringen van aardlingen vervolgd) ondertussen op aarde :  -link van de dag : http://bloggen.be/conscience2008   plusminus 500 columns  http://filosofischverzet.skynetblogs.be  
________________________________________
4.  Verhuis, uit, sleutel, droomwereld 
De vaste bekenden in het oorspronkelijke gezinshuis verlaten om uit te vissen of ook dat weer literair een zoveelste nieuwe poging en aanvulling in het individuele en collectieve zin zoeken baren kan. Zaterdag 13 april, pril is ze wel die lente na de veel te lange winter van 2012-2013.  Ieder jaar opnieuw groeit het verlangen naar warmte en licht en vertrekken half oktober sterker, naarmate de botten ouder worden en die op de bomen langer op zich laten wachten.  Nu de schrijvershoek midden alle natuurelementen behalve de bergen en de zee, weer eens is heringericht voor een nieuw seizoen van : het zware praktische, meer en meer te delegeren fysieke werk, alle kunsten, sociale 
betrokkenheid en innerlijke observatie van ‘t filosofische geheel der dingen en aanverwante wezens.  Bij ’t ontbijt met heerlijk, maar vooral eerlijk Oxfam fruitsap en granen gemengd met melkveewit, nog even getwijfeld aan de eenheid van dingen en aanverwante wezens…maar nee, stof en idee, fysica, chemie en biologie zijn zo één als leven en dood; ze zijn en veranderen en verdwijnen, maar zijn nooit echt weg, zoals reeds herhaaldelijk; vooral theoretisch dan, in ‘de Blogfilosofen’ onderwezen.   
Vóór ik mijn nieuwe, zelf in mekaar geknutselde bed onder het plafond een eerste nacht ging proberen, ging ik na wat vrijwilligerswerk en het weer opzoeken van de juiste trillingen voor het 
schrijven, nog eens naar een paar door mij al weken en weken verwaarloosde oorden ter laving van meer dan de dorst.  In ’t ‘Goe Leven’ zaten twee koppeltjes waarschijnlijk tiener te zijn, hun huid en mimiek om jaloers op te zijn, nee, ‘jaloers’, zo moet het niet omschreven worden; naar mate men ouder en wijzer wordt krijgt men tegelijk een andere kijk op de kringloop van zijn…men zou wel willen herbeginnen, maar dan van uit een andere benaderingen…al blijft de vraag of men wel veel keuze heeft een mens levenslang vergezellen.  De jeugdige vervangster van de gewone baas in het café met de mensen uit het schilderij van Monnet, met of zonder a; zette wat Johnny Cash op want zelfs de aanwezige jonge lieden vonden de disco en aanverwante hoempestoempetonen niet passen bij het soort blije, rustige sfeertje in de ‘pub’ zullen we maar typen, want wie hoor je de dag van vandaag nog spreken over ‘winkelen’, ‘shoppen’, dat is pas in. Om de tong te eren werd er aldaar donkere Tongerlo gedronken, één maar want weinig agenten nemen iemand voor hun plezier het rijbewijs af.  Van
hoe het leven gewoon vredig ‘Goe’ kan zijn, naar het ‘Verzet’, voor cola met enkele voor mij bekende Vlamingen, zij het vandaag minder gekende dan.  De blanke man met Leuvens en Brussels dialect en zijn heimwee naar Afrika had minder aandacht voor zijn heimwee en meer voor twee Lolitas, één in ’t zwart en de andere een witte.    De meer of minder softe bonken kwamen vanavond qua originaliteit aardig in de buurt van de naburige tafel kunstenaars precies; al of niet op zoek naar inkomen en inspiratie, hun muze vanavond misschien die vrouw die over mensen met psychisch leed vertelde.  Indien je merkt dat je tussen twee goed op mekaar ingestelde tafels zit; ben je een bevoorrecht iemand, je hebt meer ruimte om als niet ingewijde van uit een andere hoek iets aan te brengen en tevens de nodige afstand te houden; als was je een toevallige passant in de tevens rokersruimte buiten, waar de samenstelling van tafels vaak wat ‘lukraak’ is, een Nederlands woord voor zowel ‘toevallig’ als ‘doeltreffend’.   
Van ‘toevallig’ gesproken.  De voorzienigheid kan nog al eens wat influisteren op een dag.  Je steekt de houten plooimeter in de glazen pot met choco en andere kroonkurken voor de blauwe zak en je ‘’’denkt’’’ ergens ‘als ik vanavond na mijn vrijwilligerswerk wat ga drinken, zal ik me maar inhouden…(gedachte tot stand gekomen met dank aan de houtmeter en de kroonkurken).  Op hetzelfde moment, misschien een biljoenste van een 
denkseconde later, vermoedt je dat dit denkgebeuren wel eens een voorspellend iets zou kunnen hebben.  En oh ja hoor, blij kom je een uurtje later terug op je schiereiland, want je hebt nog eens wat andere mensen dan de bekende gezien, je parkeert je camionette naast de oude camper waarmee je wel weer zou willen vertrekken; zo staan zij daar ook niet weer zo alleen…je laat de lichten van de auto nog wat branden om een sleutel te vinden; maar wanneer je na het boomwateren terugkomt, merk je dat je niet meer in je bestelwagentje kunt.  De wind, ook die in je haren deed iets met het portier en jij iets van gewoonte met de sluitknop.  Dan maar zonder vloeken het brommertje op naar het oorspronkelijke gezinshuis, door regen en wind, tweemaal twintig minuten verder, want daar ligt de tweede sleutel.  En nee, iemand opbellen om 24 uur, doe je niet, je valt niet graag iemand lastig, al hielp je zelf al veel; ja zelfs volgens waarschijnlijk een paar mensen, naar de ‘botten’…maar die komen altijd op een dag wel in bloei, al moet je er soms langer dan gewoonlijk op wachten.  Al met al een prachtig begin voor een eerste avond weer in complete afzondering…al bestaat complete afzondering eigenlijk niet, maar later meer daarover; zoals ook misschien over de in de titel beloofde dromen. 
‘Wat ben je aan het doen’, zou je meer persoonlijkheden bevattende vriend Faceboek zeggen ? Zullen we dag na dag wel proberen te vatten, met zijn allen samen iedereen tegelijk en in een merkwaardig geheel van allerlei verbanden…maar je eigen ervaren is me toch soms wel wat.  Zo ook met die dromen,  probeer ze je te herinneren voor de virtuele en andere mensen buiten het schiereiland ze de volgende uren verdringen.  Je droomt over iemand die een mop vertelt op een cassette ergens op een feest, de man is er al een tijd in ’t echt en virtueel niet meer (dat laatste is hij trouwens nooit geweest), maar je hoort hem via luidspreker van de buren; de mop ben je ’s morgens vergeten; je weet nog dat je walste met je moeder, die
dansen in ’t echt maar niks vindt en het nu niet meer kan. Je bracht een lading fruit naar iemand die ook al dood is voor een oom die ook daar al ergens moet zijn en sprak links en rechts onder meer met iemand die in een kerk voorleest.  Middag ondertussen, er roept de praktische plicht.   
5. Ontoevallige toevallen en ontwikkelingen  
Soms moet je je verweren op facebook tegen dingen van 200 jaar en al altijd oud : “Het is de oude discussie onder Utopisten, Anarchisten, Marxisten en zo voort voor een stuk. In verband met de film, er zijn geen volmaakte mensen en ergens moet er hiërarchie en organisatie (organisatie gaan utopisten niet betwisten hoop ik) zijn, men mag mij gerust dictator noemen (vooral mensen die me niet kennen dan); maar de Staat is nodig, maar dan op een andere manier georganiseerd .. .en de weg daar naar toe; is ook al niet volmaakt waarde confraters.  Een onvoorwaardelijk basis inkomen is een goede zaak, maar wordt al eens teveel gebruikt ook door groepen met neoliberale ideeën, anti-Staat; wanneer het hen goed uitkomt. Ugh” .  Leuk op FB ook mijn voorstel aan HS om de verzameling UNOX bouillon blokjes van de jaren begin 1960 te fotograferen als één van zijn nieuwe thema’s, na wat hij al met wegpaaltjes, papier en zo meer deed. 
Die politieke opmerking zette je er gisteren  niet bij, beetje te zware dag geweest weer qua fysieke en andere activiteiten, geleidelijk in een rustiger tempo geraken, dan maar weer.   We leven echt op een  planeet waar mensen hele goede dingen doen, waar een deel dat ook wel wil, maar gevangen zit in een box van lichte tot zware relatiegeschillen waar men maar niet uitgeraakt, ook omwille van de verstoorde relatie met zich zelf…wat maakt dat men geen tijd heeft voor de diepere filosofische, maar noem het eerder diepmenselijke betekenis van het geheel der dingen.  
In deze vroege morgen van zondag de veertiende, dus alweer even wat licht geminderd, want de haan die hierachter slaapt, snapt het niet goed…elke vermindering of vermeerdering van licht, schrijft anders trouwens.  Beetje fondant chocolade uit de kast genomen, had ook de keuze tussen melk chocolade, wat de metafoor ontlokte dat fondant me meer aan de linkerhersenhelft doet denken dan de andere zoetstof.  Een metafoor is een schets die een vergelijking oproepen wil, handig om aan te tonen dat alles op een symbolische manier dan toch, één is in feite.  De haan herbegint weer, kan hem toch geen zak over zijn hoofd gaan trekken of hem bij zijn kleine harem in drie kleuren gaan weghalen !  Gelukkig wonen de buren zeer ver en is het geen tenor haan. Nog een geschenk van iemand, die haan, via wie je het werk ‘kunstzinnige balletten’ 
schreef, erotische poëzie en niet van de vulgaire plank. Je kan moeilijk met als muze een andere partner juist dezelfde poëzie schrijven rond dezelfde dingen, ze overkomen je; vanwaar ze komen, al een heel eind terug en in feite al vóór de geboorte; maar ook die uitleg deed je al op andere plaatsen.  Bovendien moet je niet altijd alles willen verklaren, beleven is ook dik in orde en observeren en goede energie in gang zetten via dit proces.  De haan trouwens, bij het aanklikken van het licht in het keukengedeelte van deze chaletachtige studio, zweeg, je gestalte herkennende…en je hebt wel eens achter hem gezeten toen hij té ijdel en arrogant was en niet genoeg aan zijn toch
wel grote stulp had in vergelijking met zijn vroegere situatie dan.  
De droomwereld was er ook vannacht weer. H.E., in lange tijd niet meer gezien, een jaar of pakweg tien, liep er maar wat bij als een wat oudere puber (puberster, vrouwelijk; bestaat niet; ook leuk filosofisch gegeven); alhoewel deze oud collega ook al niet meer van de jongste moet zijn. Een ander verschijning uit het verleden had hemzelf in een soort andere body achtige verschijning omgetoverd en had geld nodig voor een dure kamer voor zijn ijdele madam, die ik niet ken; maar de prijs van de hotelkamer naar waar hij verdoken solliciteerde omdat hij ze zelf niet kon betalen; deed dat vermoeden.  Alleen in dromen, zo heb je  je voorgenomen; kan je nog al eens een uitzondering maken met gul zijn tegen de verkeerde mensen, in dit geval kon het alleen indien het zou bijdragen tot toch weer niet content zijn van minstens één van de partners.  Dan was er die rare droom over een soort neanderthaler achtig meisje in deze tijd dan, die met een stok met gevaarlijk punten één of ander veld of park kwam opgelopen en niemand verwondde, maar toch een bedreiging vormde…door toedoen van jezelf, al was dat niet duidelijk of het alleen je eigen verdienste was, werd het gevaar afgewend door het inzetten van twee zonen van iemand die een soort worstelaars waren, mollige gespierde ventjes die haar om beurten in een wurggreep namen.  Tenslotte was er ook nog een droom over iemand uit het verleden, sectie legerarchief.  Het was iemand die je destijds tegen anderen in bescherming hebt genomen omdat sommige van zijn militair kamergenoten wilden dat hij zelfmoord zou plegen, dan kon namelijk iedereen in de kamer ‘afzwaaien’ wat voor ‘einde dienst’ staat betekent. Al lachend zogezegd, haalde men van alle stoten met hem uit, hij  heeft het overleefd en is je achteraf als burger nog komen bezoeken. En bij het buiten 
gaan zingen de vogels reeds, alhoewel schemerdonker in de ochtend om 00.600 uur.  De nieuwe dag kan beginnen; al is hij reeds bezig. Tid weer voor het bed onder het plafond, of dat in de immobiele camper ? Laptop misschien naar daar verplaatsen ? De kamer met het gewone bed blijft leeg, wie weet omwille van de literaire noodwendigheden en de camionette is voor onverwachte gelegenheden bij korte of verre verplaatsingen, al wenkte gisteren weer het idee om een andere tweedehands camper te kopen.  Toch nog wat FB “de tong en de gedachte eer blijven aan doen, een hele grote kunst indien te impulsief of onervaren”.  “innerlijke rust kan beiden (seks en liefde als emotionele gevechten dan) overstijgen, want wat voor liefde doorgaat is vaak een overgeërfd of, én verworven strijd tussen positieve en mindere emoties waar te velen niet uitraken” 
Een voor jou belangrijke boodschap in verband met het laatste citaat kwam binnen vandaag, samen met een paar andere verzoeken tot uitwisseling; net nu je weer vertrokken bent met schrijven, het is een uitwisseling, het leven niet waar; niet alleen tussen echte en virtuele vrienden, ook tussen familie, dat laatste het grootste geheim nog, zelfs als je er de meeste ingrediënten van kent.  Veel lost zijn eigen op door duidelijke afspraken en te weten wat nu ieder wil met zijn leven en hetgeen dat moeilijk blijft via praktische afspraken in banen te leiden waarvoor de momenten gekomen zijn.  
Als het allemaal maar zo simpel was als in de ‘chittychitty bang bang’-kinderfilm en zo zen als je hond die uren kan luisteren en
ter plaatste rechtop zitten en er het zijne van te denken.  Ondertussen maak je misschien de laatste dagen van je moeder mee, die op de wandeling weer uitspraken deed  die doen vermoeden dat ze het nu wel voor bekeken houdt, de wereld waar ze zich bijna negentig jaar voor ten dienste stelde en die haar de laatste tien jaar ten minste toch wel de letterlijke bewegingsvrijheid had kunnen schenken om zelf nog in huis rond te gaan of daarbuiten.   
Al zo verliep de dag weer met bij elke ademhaling in en uit andere gedachten, niet zo zeer zoals ebbe en vloed maar meer van een constante toe –en afstroom van het soort straling van waaruit wij ontstonden, dewelke wij al eeuwig zijn en die in alle kleuren en woorden en zo meer ons van haar oorspronkelijke zijn wil vertellen; maar ons vooral wil uitleggen hoe de voorzienigheid eigenlijk 
werkt.  Al in de tijd van bijvoorbeeld Heinrich Heine, wiens boek uit de bib onder je bed vanmorgen viel; waren de elementen godsdienstrivaliteit, arm en rijk en afwijzing en geluk in de liefde aanwezig; ze zijn er nog…aan ons om in onze tijd antwoorden te vinden die de mensen die van toen komen en nu in het nu leven, verstaan. 
6.   PSYCHOPARANORMA  week 22/07/2012zo Het zit er dik in dat uit de overwegend onvermijdelijke jeugdtrauma's zowel de positieve kansen als de negatieve tendenzen in het latere leven geboren worden. Prachtig beschreven in 'de laatste liefde van mijn moeder' door Dimitri Verhulst.Bij zo een gevoel van waarnemen zit ik grote stukken van de dag, ook vaak cynische waarnemingen maar zelden cynische pennevruchten. Prachtig interview daaromtrent gevonden met oogrollende Dimitri. Groots van stukken leven in roman te verwerken. 23-24juli: eindelijk week met prachtig weer,afwisseling werk buiten,rust, weing buitenwereld Triestig lijkt het als het veel te veel aanmodderen en geen vooruitgang blijkt op velerlei momenten. Wat er ook vooraf gebeurde ...kan de dans ontsprongen en bijgestuurd worden ? Altijd aan een aantal ideaalbeelden betrachten, maar die ideaalbeelden aanpassen ook. 25 barbeque; interessant hoe te midden van mensen met onderlinge spannigen toch verbanden en oases gezocht worden 26 WI herpakt zich uit kwaad isolement, de factor AD is coming to stay 27...  
7 Het vernunft waarmee situaties in mekaar lijken te worden gestoken opdat het verleden een vervolg zou hebben, is verbazingwekkend en kan heel ver terug gaan.   _ zinnige zinnen Weinig toegang nog hebben tot de eigen ziel, wegens pharma,levenskarma, en te veel 'sarma'.(winkel, nt voor jongere generaties). Jaloezie en nieuw tot stand te komen leven, verbanden. Mensen maken zelf hun gevangenis. Mensen willen niet echt hun pijnpunten bereiken door te doorgedreven emotionele uitwisseling, maar best soms.  Hoe verloopt de voorbereiding van het vervolg van levens ? Zo veel mogelijk goed doen, maar evenzeer 
eenieder in echte sterkte proberen brengen.   Mensen mogen problemen die ze met anderen hebben niet op andere mensen uitwerken. 8 . Harm en zijn duiven 2012. Laatste volle week van juli, maar eerste dat het echt alle dagen fijn zomers weer was. Vandaag zondag, beginnen de laatste julidagen naar augustus toe.  Een man, verwekkingsdatum 1955, rond het raakpunt van de twee langste zomermaanden; 56 en Harm geheten, zit op
een witte plastieken stoel naast een vrouw, Germana, geboren 1924, in haar 88ste dus. Op het beton van het oude bedrijf waar ze een flink deel van hun leven werkten, staan haar wielen, rusten de licht gezwollen voeten een beetje boven de wat uitgedunde betonkiezels die nog allen op microeenheden na op hun zelfde plaats zitten als toen ze gegoten werden in de tijd dat de oude boomgaard geleidelijk plaats moest maken voor meer en meer lappen beton.  De vrouw is overlevende bijna van een hele generatie van mensen die van af eind jaren vijftig vorige eeuw, het bedrijf mee opbouwden door hun aandeel in het planten van fruitbomen en het verhandelen van alle mogelijke Belgische fruit in het Hageland.   Al werken de stramme beentjes die nog maar een paar centimeter uit mekaar kunnen gaan niet meer, het hoofd van Germana, nuchter als ze altijd is, nog wel...moeiteloos citeert ze iedere werknemer bij zijn naam, haar tijdgenoten allen dood en diegene van de generatie van Harm die nog leven, weet ze ook te noemen. Er was Frans een ex mijnwerker uit Schoonderbueken geweest, die het idee lanceerde van dat familiebedrijf bazen én werknemers tijdens de gezamenlijke middagmaaltijd  telkens met gebak of taart zouden trakteren. En Tuur en Sieke en Clemance en Remy en Pierre en die en die en ook de oude grootvader en haar jongste schoonzoon die duiven op de zolder hield. Tuur die altijd tegen Harm ze dat hij zich niet zo te pletter moest werken als jongeling en dat hij naar zijn penvriendin in het buitenland moest gaan in de plaats.  Ze kan haar reeks niet afmaken want een sirène van een ambulance ergens in de omliggende dorpsstraten, trekt haar aandacht en dan belanden Germana's gedachten bij de toch ietwat felle zon en koude wind en het voorstel om toch maar terug binnengewield te worden, in ambulances nog duidelijk geen zin. Germana werd geboren in een oud pachtershuisje aan de 'kanten' van  Sint Margriete Houthem...en natuurlijk zou ze hem houden, de man waar ze op verliefd geworden was. Renato, afkomstig uit een dorp met vele oorlogsslachtoffers en dat was ook Germana, 
haar dijbeenvlees werd hoog getroffen door een stukje metaal uit een soort granaat uit een vliegtuig, Vietnamese beelden in Haspengouw.   
9.  Misbruikt, en anderen Ergens verricht Misbruikt vrijwilligerswerk.  Ze voelt zichzelf al mishandeld sinds haar incest werd aangedaan, jeugdig, heel jeugdig al. Soms gaat dit generaties terug, het komt altijd van ergens een situatie. De dag van vandaag worden deze tendenzen nog eens versterkt door de verslaving aan de porno industrie, die zelf mensen met een normale jeugd waarschijnlijk oversext kan maken, waardoor ze hun eigenljke relatie verwaarlozen of een stuk onecht maken en in de problemen komen als de opwinding niet meer 'kikkend' genoeg is...de weg naar inhoud leidt dan onvermijdelijk langs leegte. 10. Kinderen en het leven naar volwassenheid Jongeman in zetel, uitgestrekt. Tweemaal drie jaar een liefje. Een derde of een vierde enkele maanden. Te lang geen nieuwe verbintenis meer. Liefdebelevingsalternatief dat er geen is. Argwanend ten overstaan van verbintenissen geworden.  Onopgeloste houding tegenover de moeder.  Zoals mensen vaak de dupe worden in de liefde, ten gevolge van onopgeloste dingen met ouders of anderen. Jongeman, tien jaar best beentje voor vrouw voorgezet Problemen uit vorige generatie twee maal onuitgewerkt. Geen vertrouwen in het klassieke gezin meer ? Op zoek toch naar andere, maar hoe perfect moet ze zijn ? Jongeman, meisjes krijgen, geen probleem, trouw zijn ook niet.
Maar zich vestigen met iemand en een gezin, nee, ziet hij niet zitten.  Als kleine jongen kon hij niet tegen die nieuwe man van mam. 11. Tumult en commercie als vrolijkheid. Te lui om een goed boek te lezen. Tijd verdoen met babbelen om gaten te vullen. Te veel dingen zeggen die rond de kwestie draaien. Trager leven, nee zo veel mogelijk druk druk. Teven, geen vrouwen meer zien. Toegeven, weinig; het grote ik de baas. Tot wanneer hebben we maar te leven, de eeuwige draad niet zien. Telkens een nieuwe kans op de echte taken in eenieders leven. Trouw aan de persoonlijke groei midden een aantal anderen. Te veel zinloos werk. Te weinig onbaatzuchtige samenwerking ‘Altijd’ is een beladen woord. Al heb je maar een paar fouten, altijd klinkt dan dikwijls TE NEGATIEF. Anders proberen, men wil wel, probeert wel, vordert. 
12  Een stilte vibrerend punt in jezelf bereiken Twaalf uur op de middag, de zon loodrecht, hier in Rielaart althans, in andere tijdzones minder. Op dit moment in tijd, waar een plaats om leven en schrijven is gevonden midden bomen uit meerdere streken van Europa en wat vijver die dit jaar meer een poel is, misschien wegens minder kracht om te ontwieren, schrijven vingers met een verleden tot ver verder dan de eerste cel, hetgeen de tijd ze nog geven. Stenen, uit Europese reizen verzameld en andere materie van ZuidAmerika en Afrika tot China, als decor; niet alleen op het graf van 'Herboren', zo vertaalt zijn vader's naam. De mobiele, maar nu imobiele camper, waar het soms zo heerlijk slapen is zonder veel kunstlicht en motorgestoor draagt op zijn banden van olie en lucht, deze onderneming, dit project van hem hier verder Naamloos blijf, maar is.   
Van uit het dagelijkse bestaan, al voor de eerste kreet, het geleerde, ontleerde en het nieuwe is gewoon hooggeconcentreerd bestaan geboren, bewustzijn die van alles en iedereen en het reilen en zeilen van de wereld de ware toedracht kent. Te lang bescheiden geweest, te vaak alleen niet cynisch geschreven. Toch nog leren om ook liefde in het cynische te leggen, zo de verduidelijking al eens beroep op deze stijl zou moeten doen.   Gespannen op de gitaren van het leven zijn wij allen, met de snaren die we doorgegeven kregen van de vroegere levenslijnen die voltooing van de composities zoeken.     Als Alfa straling is en Omega even zeer, proberen we al 15 miljard jaar te balanceren met de middelen die we zijn en hebben. Altijd was oorlog een beetje vrede in de maak en vermijdbaar, maar de kansen bleven verkeken. Altijd ging het om objectieve dingen, verdeling van bezit, maar ook om subjectieve, de zin van het leven daar naast, van het zijn zelf van het eigen wezen 'in relatie', (= sympathisch) met anderen. Waarop berust het on-sympathische dan ?  De Naamloze verschiet, iemand zet een radio aan en het hart reageert met een paar kloppingen extra, beetje gestoord worden, vertrekt van in het emotionele brein, erfenis van alertheid onzer reptielenperiode; de tijd van het zich koud of warm voelen, voorloper van de emoties, broer en zus van de voortplantingsdrang, wiens ouders de atomen waren en hun goden en godinnen, componenten van de straling. Continu stoort sommige media ons soms met tumult en commercie als vrolijkheid. En zijn we te lui om een goed boek te lezen. Verdoen we tijd met babbelen om gaten te 
vullen. Zeggen we dingen die rond de kwestie draaien. Weigeren we trager te leven, nee zo veel mogelijk druk druk.
Zien we alleen nog de teef of heks of de macho of oen. Weinig geven we toe, het grote ik de baas. Tot wanneer hebben we maar te leven, de eeuwige draad willen of kunnen we niet zien. Telkens missen een nieuwe kans op de echte taken in eenieders leven. Trouw aan de persoonlijke groei midden een aantal anderen. Te veel zinloos werk en strijd om te overleven. Te weinig onbaatzuchtige samenwerking. De Naamloze, constant aanwezig in het NU, rots in de branding midden bespiegelingen, misleid en geleid worden en leiden, deugd gedaan worden ook, eenieder kan het al voor anderen betekenen, in meer of mindere mate, naargelang het Verhaal van de levenslijnen het dicteert en naargelang onze gedachten en gevoelens een innerlijke vrede gevonden hebben.  Naargelang de uitwisseling van dat alles tussen wezens ook.  De aard en een beetje meer plus dan min of krachten in evenwicht, ja, daar draait het al sinds de fotonentijd om. Het sexuele is er na het tijdperk van alleen het vrouwelijke voorplantingsmechanisme xx nog het soms verweesde kind van.  13. woordFANTASIE januari JA, nu, ari(vooruit) februari fe(faits,feiten)feb(febarkoorts)bru(realiteit,hard)ari(toch altijd vooruit) MaART ar,arreter, vertragen, slow down-beschouwenart, kunst April aprendere, leren, waarom van IL (ziek) Mei vorigen leiden tot zelfkennis, mij Juni : niet meer haasten JU(zoals tegen paard niet) Juli : functie van de personages uit de omgeving Augustus : doen waar men zin in heeft A GOSTO(portugees) September 7, alles combineren (zie 'my name is combination) November : novo, alles wordt nieuw December : decider-décèder : beslissen/sterven...nieuw cyclus op komst zondag : straling licht, doet materie ontstaan :maandag...materie/dinsdag...materie dient/woensdag :woe=who, diegene die in het midden staat(vierdedag)/donderdag: donner,diegene die 'geeft'of weergeeft(tekenen,schrijven,bliksemen)/vrijdag : door de vijf vorige samen wordt je vrij/zaterdag : maar op je hoede voor de saters, illussies..... 14 bijzondere energie statements vanaf 18augustus -de aanwezige aura daar waar twee mensen met lotverbintenis mekaar gaan ontmoeten of ontmoeten reincarnatie alleen via big bang cyclus 20miljardjaarlijks, gebasseerd op alle mogelijke energie,of een mix die weer één maal de eigenheid laat spelen in de bbcyclus of via vertakkingen ?  vertakkingen vermoedelijk -diepste innerlijke intuitie komt van hoogste wezens die in ons leven ? op die manier is er reincarnatie(hoogste wezens en zo naar minder geëvolueerden, hoogste wezens, niet alleen JC)---ook gewoon genetisch parralellopend en de verhalen afmakend (bron :intuitie is naspeurbaar via gedachtenenergie en telepathie, verbanden zijn het moeilijkst) -hoe meer types energie van mannen en vrouwen die je kent, als je mensen met gelijkaardige energie herkent en hun medische klachten hoort, veel gelijkenis 15. daily travel stories 1.stopte bij vespa herstellers, voor foto,één een sociaal helper voor jongeren met moeilijkheden, andere een psycholoog, komen misschien eens naar Rieellaart, uitleg filvzet gamma (merkwaardig, eerste is collega van een zoon met moeilijkheden) 2.ROB tv bij klokhuis-café 3.bib story 4.de
vriendenkring op de berg in ATTenrode geen enkele beschreven  

Enkel in ijn geest nog te beleven en in de eeuwige telepathische velden te activeren ? 
See you in between on 
http://blogfilosoof.skynetblogs.be 
and 26 other blogs including
facebook 
google plus   philosophical resistance
wikipedia commons octaaf coeckelberghs pdf bestanden totaalwerk
….
En morgen weer meer, wie weet…
De toekomst blijven ontcijferen, beïnvloeden door een klare kijk op het individuele en collectieve verleden…
Door alle lijden en genieten, hoop en ontgoochelling heen;
‘voel je goed’ is de boodschap en doe iets aan je kennis en afhankelijkheid