woensdag 25 april 2018

L)zinnen ter meditatie over de subjectieve zinnen des levens


Ach ja, de Liefde---meditatieve citaten uit een roman

De boodschap die dat hele godsdienstonderwijs leek te hebben was dat een mens quasi perfect had te zijn, alsof die mijnheer God geen imperfectie duldde.

Het verband tussen leven en dood : was dat niet iets voor paters en pastoors ? De stand van 'wie bezit wat' werd bijgehouden door de notaris. De score van wie is er ziek en wie niet, was een taak voor de dokter en de apotheker.

Wie dat er hoeveel recht op werk en inkomen had, was een zaak van politiekers en bedrijven, met wat geluk van je eigen

Een mens ontwikkelt zich langsheen de confrontatie met positieve en minder positieve tot negatieve ervaringen

Was hij soms op de wereld om de mensen leren te doorgronden ?

Het leven zat raar in mekaar en dat merkte je pas helemaal hoe ouder je werd, omdat er je zoveel overkwam zonder dat je er de achtergronden van kende

Hoe meer men als kind goedwillend was of zachtaardig, des te groter het risico dat men al van jongs af aan ging te maken hebben met mensen bij wie de negatieve emoties, vaak  nog in dierlijke instinkten zaten verankerd

Ik probeer een aantal verborgen, niet altijd romantische  realiteiten zo veel mogelijk ethisch en verteerbaar voor te stellen, zo dat ze bespreekbaar worden

Leugens leggen soms te lang een hypotheek op de toekomst

De oudere generatie heeft geen liefdesremedies op onze generatie kunnen overbrengen, er werd gewoon weinig over gesproken over die dingen…gaan wij het beter doen, misschien is dit een gemeenschappelijke opdracht van ons en anderen, dingen bespreekbaar maken voor de volgende generatie. 

In de liefde kunnen sommige waardevolle illusies kunnen blijvend zijn op voorwaarde dat je de kracht verwerft om er niet over te treuren als een derde ze volgen gaat.

Op tal van manieren heb ik reeds over het leven geschreven. Als gevolg van de praktijk van het leven, zoals die zich door de natuur en de geschiedenis van de menselijke soort heeft ontwikkeld, heb ik het leven in al zijn facetten op talrijke manieren op een aantal blogs verklaard. Tientallen niet wiskundige filosofische essays geschreven, alles ook in alle mogelijke vormen van literatuur verklaard. Ik zend U wel een lijstje met links indien U dat zou wensen…of voeg ze bij de epiloog van dit werk. Maar mij dunkt dat het emotionele leven van de mens het waardevolste en het meest zingevende is in het leven van de mens, het fundament, de rest is omkadering, maar dan één die op alle mogelijke manieren inspeelt op het evolueren van zielen.

Eigenlijk was hij veelal telkens voor een haar, de ideale man, waarbij een vrouw gewoon gelukkig kon zijn, indien ze zelf maar innerlijk tevreden was. Maar hij kreeg altijd vrouwen op zijn pad die dat eigenlijk op beslissende momenten niet waren vanwege de genen, het bloed, de voorouderlijke voorgeschiedenissen, de ervaringen als kind, tiener en zo meer

Al is het je lot om de wegen van mensen met zwaar emotionele uitdagingen te delen, en gebruikt de liefde je daarvoor…al krijg je het beste in hen boven, en help je hen voor een stuk hun voorouderlijke erfenissen te begrijpen zodat ze hun opdrachten en kansen beter zouden verstaan, al schrijven ze teksten van spirituele waarde, soms loopt het allemaal niet zo zoals men zou kunnen hebben gehoopt en verwacht…omdat een hoger plan het al allemaal anders heeft bedacht.

Men wenst mekaar sterkte en reist verder, want wrange ‘na gevoelens’ werken nefast.

De tijdstippen voor je eigen geluk lijken afhankelijk van de evoluties waarin dat anderen zitten.

Ontelbare evoluties van verschillende mensen kruisen elkaar en als domino's valt alles en iedereen van 't één in 't ander…

Voor kinderen is alles eenvoudig, hun hormonen spelen nog niet mee. Ze kunnen genieten van een eenvoudig kusje tijdens een dansje...het zijn maar de volwassenen met hun genetische strijd om te overleven en hun maatschappelijke overlevingsstrijd, die alles ingewikkeld maken.
(Kunnen kinderen de genetische argwaan tussen hun ouders in abnormaal gedrag naar hun ouders en hun kinderen toe vertalen ?)

Iets kan maar altijd zo zijn zoals de mogelijkheden op een bepaald moment te bieden hebben. Wil je verder raken moet je bijvoorbeeld eerst je illusies, je over bezorgdheid of allerhande onnodige toegeeflijkheden overwonnen hebben. Soms willen vrouwen of mannen dat je echt kwaad wordt in plaats van altijd maar hun experimenten willen te begrijpen en lijken ze te verlangen naar autoritaire grenzen.

Mensen kunnen mekaar zowel liefhebben als tarten, maar ook indien ze niet samen blijven zal het toch nog wel een tijd duren voor ze de loutering van het proces hebben ingezien.     De liefde blijft te vaak in verstand en zware emoties vastzitten. Iedereen heeft z'n eigen opgave ten overstaan van anderen, zelfs als die opgave 'opgeven' betekent.

Ik merkte doorheen mijn ervaringen al snel dat er een band was tussen ongeweten en onuitgesproken dingen en het lichamelijke liefdesleven.

Telkens wordt een mens bewuster van het
feit dat mensen soms zowel kunnen liefhebben, als tarten
om ergens 'gelouterd' uit een relatie te komen.
De liefde, de intelligentie, de logica proberen alles op een  hoger niveau te trekken, maar blijven  te vaak in zware emoties en praktisch verstand steken.
Mensen die deze groeiprocessen beet hebben en toch niet loskomen
uit de gewoonten van hun 'oude' angsten, blijven afzien...anderen
worden tijdens hun leven eindelijk geboren en leren zich uiten en
inzien dat niet een ander, maar zijzelf in de eerste plaats
verantwoordelijk voor hun groei en vastzitten zijn.
Iedereen heeft zijn eigen opgaven tegenover anderen...zelfs als
die opgave 'opgeven', 'loslaten' van die andere betekent.
In sommige gevallen moet de sterkere de zwakkere lossen.
" Welke maatschappelijke, biologische ,psychologische en
levensbeschouwelijke invloeden staan het liefdesleven, van meer
mensen dan het toegeven, in de weg?",

Op een moment dat de band zo intiem is, en er niet gekozen wordt
voor een beleving alleen met twee en alleen van het beste met
jouw, m'n lieve vrouw op 'n ander, en het beste in mij, en als je dat beste in
niemand anders hebt...als er dan niet gekozen wordt...kunnen
dingen niet meer zonder weer in pijnen te vervallen.

Moet zij gewoon nog leren vanaf welk moment je samen iets niet meer delen kan, of raakt ze vanuit haar gesplitste eigenheid niet
verder...door ons voor mekaar te blijven openstellen zullen we het
misschien te weten komen, door ons af te sluiten niet en waarom zou dat dan beter zijn ?



 Had ik niet al honderdmaal gezegd in gesprekken, dat ik nooit nog een relatie zou aangaan waarin één van de twee niet vrij was ? Dat moet je maar doen, weet ik nu. Al zeg je zoiets maar één maal, je hebt het zitten.



Zaten we gewoon niet in een proces waarin we altijd dezelfde moeilijkheden zouden tegenkomen totdat we ze overwonnen hadden ?


Ik wil al heel m'n leven anderen aanzetten tot allerlei soorten bewustzijnsverruiming. Wat me interesseert is waar we met z'n allen individueel en collectief vandaan komen…en hoe.  Dus daar heb je zeker filosofie en geschiedenis voor nodig. Sinds ik Willeke ken, interesseert me ook wat mensen ziek maakt en wat ze gezond houdt. Haar vele verhalen rond mensen en toestanden hebben me hierin geholpen.

(Deze energie was de vrucht van alle uitgesproken woorden, zinnen en verhalen uit het verleden, een vrucht die ernaar uitkeek om de toekomst onder het purperen licht van de bed lakens, die we als tent gebruikten...NU...te ontmoeten)



Je zal de ware betekenis nooit weten voor je ze ervaart

(? Je komt in een toestand waar je niet meer vraagt en denkt, maar van een soort chemisch branden geniet.)

Met welk een schuldgevoelens men je ook probeert te beladen...HET HART IS GEEN LASTDIER VOOR GEDACHTEN EN EMOTIES...die het voornamelijk voor rekening van anderen dan je eigenlijke zelf...proberen te verlammen.



Zijn partners niet altijd bang dat eens zij iemand anders hebben gehad en hun 'vaste' partner dat weet, dat hij of zij hetzelfde gaan doen en zijn ze daarom altijd steeds een beetje of veel op zoek om zich tegen de pijn daarvan in te dekken ?



De evolutieleer, het Darwinisme, zou eigenlijk een psycho - genetisch vervolg moeten hebben dat de visie van bepaalde psychoanalisten corrigeert en aanvult.



Veel van de conflicten tussen mensen hebben niet alleen met de sociale politieke spelletjes van de machtsgroepen te maken, maar evenzeer met die prachtige oer energie die zich tussen onze benen bevindt. Die oer energie kan echter ook in een vernietigende jaloezie omslaan als we met biologische concurrentie geconfronteerd worden. Soms hoeft de concurrentie zelfs niet biologisch te zijn en duikt er ineens een geestverwant in een verhouding tussen man en vrouw op...en wordt de liefdesstrijd met nog grotere pijnen gestreden. Twee geestverwanten, met ook een passionele biologische band tussen hun beiden, hebben meer kans dat ze op een dag of via een langgerekte periode, mekaar fysiek zullen moeten lossen…indien ze voor hun opdrachten andere wegen in moeten.



Eigenlijk hopen we  bij conflicten in het leven van mekaar dat we veranderen, soms gebeurt dat ook wel voor een stuk; toch blijft iedereen de rol spelen die in z'n oorspronkelijke genetische blauwdruk en opvoedingservaringen klaarligt.  



Kinderen krijgen liefde van hun ouders en moeten tegelijkertijd afrekenen met de onverwerkte emoties en geestelijke en materieel onvervulde betrachtingen van hun ouders. Later vormen die kinderen weer koppels en het spel begint opnieuw, maar met oude zowel als met nieuwe elementen. Die nieuwe elementen zijn dan de getransformeerde oude, of de oude zelf. Iemand kan bijvoorbeeld nog altijd zo gierig zijn als zijn vader of grootmoeder of juist het omgekeerde, verspillend...of de evenwichtige tussensoort.
Het leven, en dan vooral de omstandigheden waarin we leven, lijken ons wel te dwingen van de lijn van onze blauwdruk bij benadering te volgen. Zo is een deel van ons ziek zijn trouwens te verklaren. Leven met onwaarheid en het zich niet weerbaar genoeg tegenover anderen opstellen, kan ons ook fysisch verzwakken...alhoewel sommige anderen daar nu precies juist sterker van worden



Ik bedoel dat we alleen een antwoord op de vele waarom' s kunnen vinden als we het leven in al zijn hoogten en laagten durven beleven...liefst zonder onze broek te veel te scheuren natuurlijk.



Ik geloof in een soort telepathisch verbonden-vaten-systeem tussen mensen; met verschillende soorten 'transportsystemen' voor de verschillende soorten energieën naargelang het soorten vloeistoffen, gassen of golven of soorten van licht zijn.



Soms zetten we bij anderen dingen in gang waaraan, indien we deze dingen voorafgaandelijk wisten; we zeker niet zouden aan meewerken.  In de meeste gevallen kan je niet anders.  Heb je dan goede bedoelingen dan geeft dat minder kans op negatieve ontwikkelingen; maar je moet al veel wijsheid verworven hebben om te weten dat je je soms  van teveel inmenging moet onthouden opdat het best is dat de betrokkenen hun eigen ervaringen maken en doorgaan.



Onze geest zit komiek in mekaar. Soms heeft een schrijver geweldige zin om iets over zijn personages te vertellen, hem of haar met woorden uit te beelden...soms geniet hij van zijn inspiratie en van die onvolmaakte mensen in hun volmaaktheid zelf, zonder ook maar iets te schrijven, soms gaat hij alleen echt tot schrijven over als ze dood zijn en weet hij hun essentie in één goed gedicht of een paar gevoelige zinnen te duiden



Ik verkies in 'levenskrachten' te geloven. Een zeer sterk wapen. De oer energie van die levenskrachten is volgens mij de 'liefde' in zijn algemene betekenis. Iedere persoon snakt ernaar deze energie te bereiken, via z'n huid, z'n emoties of z'n verstand. Eens men deze 'energievorm' verworven denkt te hebben, stelt men soms in meer of mindere mate vast, dat die energievorm ook andere, ziek makende energieën als afgunst, haat, wrok, nijd , jaloezie of leedvermaak 'oproepen' kan.  Daar moeten we leren boven staan.



Niet alleen de individuele, psychologische band bepaalt de intensiteit van een relatie...ook de band met het collectieve bewustzijn is van belang in een relatie, vind ik. In veel gevallen wordt de liefde gesaboteerd, 'beproefd' door de levensomstandigheden,
alsof de genetische erfenis soms al niet zwaar genoeg om transformeren is.

Mensen zijn niet opgevoed om het hele filosofische beeld te begrijpen en elk tijdvak probeert zijn eigen woorden te vinden om dit begrijpen mogelijk te maken. Het redeneren in termen van 'goed' en 'slecht' en 'slachtoffer' is de voor velen eenvoudigste manier om probleemloos samen te leven met duidelijke regels over wat wel en niet mag.
De genetische en emotionele energie van mensen proberen te snappen is veel moeilijker.

De 'levenskrachten' zoals jij ze noemt, al die krachten van in jezelf gebruiken je via een aantal illusies of drijfveren, om aan te tonen dat alles in het universum leeft...behalve mensen die niet hun eigen leren worden".



Keerde alles wat je een ander 'aandeed' niet ook terug ?



Soms komt men over als een kermend iemand
Soms als een leeuw, soms als een tornado
Soms in een kluwen van objectief niet te achterhalen zijnsstromen

De scheppende kracht der natuur...noemt theatergenie.
Mensen met gelijke of tegengestelde ervaringen in hun jeugd, komen bij mekaar.
Vertellen mekaar eerlijk hoe hun leven er uit zag, doen er een schep bovenop, verbergen dit of dat of wenden iets voor of verdraaien de waarheid…of liegen…uit ijdelheid of welke emotie dan ook. Of zijn gewoon in de war wat hun geaardheid betreft, alleen uit op domineren en gedomineerd willen worden in plaats van uitwisseling. Toppunt is dat sommigen echt wel wat dominantie nodig hebben.



HOE GROTER JE INTERESSEs EN BEREIDHEID VAN WIE JE BENT ECHT TE WILLEN EN KUNNEN
BELEVEN, HOE BETER JE HET NU LEERT STUREN. EMOTIES ZIJN DAAR EEN BELANGRIJKE LEERMEESTERES IN. ZE LEREN ONS DINGEN IN FASEN DIE WE ALLEEN KUNNEN BIJSTUREN ALS WE HET ALLEMAAL ZEKER BEGREPEN HEBBEN EN WETEN WAT WE WILLEN. OP DAT MOMENT KUNNEN WE VANUIT EEN ONVERSCHILLIG EVENWICHT ECHT HANDELEN OF BESLUITEN NIET TE HANDELEN...hetgeen allebei positief uitvallen kan.
WEINIGEN KUNNEN VOOR ANDEREN AANVOELEN WAT NU VOOR HEN EEN POSITIEVE RICHTING KAN ZIJN. Maar diegene die echt door iemand wordt bemind, kan niet anders dan voor hem of haar kiezen…op voorwaarde dat zijn of haar plaats niet in hun oorspronkelijk gezin is…verantwoordelijkheden gaan voor of je moest echt in een situatie zitten die je door tal van te zware voorouderlijke verhalen opgedrongen werd.



Het leven altijd een training voor wat achteraf volgt. Het is de in het leven verankerde onzin van wat er op de planeet aan absurds verankert is...die aan me vreet denk ik.



De liefde en zijn vele variaties en combinaties kunnen zowel vreugdevol en genietend als afmattend en vergankelijk tegelijk zijn, maar altijd wordt zowel positieve als negatieve energie gebruikt om een hogere staat van bewustzijn te bereiken dat dan weer anderen ten goede komt...en in die zin is 'liefde' een oneindige energie.



Zo'n evolutie tussen driehoeken gebeurt in fasen. Eerst versterkt de band tussen het originele koppel, voor een groot stuk omwille van de opwinding die dit tussen beiden teweeg brengt; maar dat verzwakt want er is iets diepers dat de nieuwe geliefden bindt.



Op elk domein van de filosofie (sociologie, politiek, psychologie, de existentievraag naar de zin van het leven na het leven…weet ik duidelijker dan ooit, dat alles aan mekaar hangt en hoe het grofstoffelijke(materie, levensomstandigheden) het fijnstoffelijke(woorden, gedachten, beelden, …) beïnvloed. Daar kan ik iets mee doen. Al meen ik dat weinigen er oren naar hebben of m’n woorden via hun ogen tot zich willen nemen.

Om de sporadische zwaarte van een bepaalde partner aan te kunnen, heeft iemand soms de energie van anderen nodig


Ik weet aan wie en wat en aan welke toestanden ik me zou kunnen ergeren, maar ik doe het niet meer. Ik kan me niet meer geven in wat ik niet meer aanvoel en beoordeel alles naar de energie die ik op het moment zelf aanvoel...in overeenstemming met m'n opties naar de toekomst toe. Met iedereen eerlijk kunnen zijn, betekent voor sommigen een ondragelijk iets...zeker als het met lichamelijke liefde te maken heeft.



Iemand echt graag zien is lijkt op termijn wel een leerrijke straf als je mekaar isoleert




Misschien ben ik een belangeloze spion van 'de staat van zijn' van individuen en gemeenschappen...ik spioneer voor het goede dat doorbreken wil en alle dagen zijn betere en mindere methoden beproeft...nee, ik slaag niet door en ben niet te lang alleen...ik gebruik zowel m'n intelligentie, geheugen, gevoel, fantasie en intuitie...en dat brengt mij soms heel wat uiteindelijk zeer realistische bevindingen bij.



Ik heb de wereld en de mensen lief en observeer hoe ze in knopen raken en er niet uitraken, wetend dat knopen langzaam moeten losgemaakt worden zoals er ergens staat, ben ik verplicht om niet m'n hart op tijd te sluiten en een evenwicht tussen handelen en niet-handelen te vinden.



In de hiërarchie van de veranderingen op maatschappelijk gebied blijft emotionele zwaarte gevangen zitten in prestatie-en consumptiegewoonten en de vooruitgang op sociaal en innerlijk gebied verhinderen...



Onze eigen achtergrond maakt ons geschikt of ongeschikt om al of niet het verleden van anderen een louterende evolutie te scheppen.
Dan kan je het niet maken om de pijn van anderen in een nieuwe relatie binnen te dragen... .



Bovenal leer de liefde die in je zit voelen en leer ze ook aan wie te geven.
Onderzoek de wegen die de filosofie en de geschiedenis bewandelden.
Bemin de kunsten. Verzorg je lichaam, dwing het niet tot overmaat. Deel het met je uitverkorene. Laat zo weinig mogelijk negatieve emoties toe. Verzorg je lichaam, dwing het niet tot overmaat. Deel zowel de vriendschap als de liefde, de kennis en het zoeken als je lichaam met je uitverkorene...kruidt het geheel met relativiteitszin en humor en je bekomt ...passie.  Als je dan niet dadelijk voor mekaar kiest...moet het niet zo zijn.



Aantrekken en afstoten, ebbe en vloed, het universum dat uit deint en weer in mekaar stuikt...de liefde kent er ook wat van.



Alles is op een bepaald punt altijd het resultaat van wat eraan voorafging.



Soms is het zoeken naar een andere partner alleen maar zin in avontuur of gebeurt het uit revanche...of om de partner te vlug af te zijn...zo diep kan jaloersheid gaan.



Het waarom van zowel verliefdheden als scheidingen kan generaties terug te vinden zijn...we vertegenwoordigen en zijn vele stukjes van zij die voor ons kwamen. Het leven stuurt de ene vele paden in, een ander krijgt er minder te begaan... om te genieten, te boeten, wraak te nemen, te domineren of te leren...of alles bijeen ?



Een vrouw of een man, of beiden, die zich niet goed meer bij mekaar voelen bewerkstelligen bij mekaar dat ze zich voor derden beginnen openstellen



Eigenlijk is je leven iets waarvan je de gevolgen die dat dat leven op anderen en jezelf heeft, en het waarom daarvan, iets wat je bijna nooit volledig begrijpt...da's iets dat verborgen in het collectief en individueel bewustzijn ligt.  Het collectieve bewustzijn, de trauma's van generaties terug die zich nog altijd blijven vertalen in over dominante bindingen tussen ouders en kinderen en omgekeerd, tussen vrienden en vriendinnen, collega's...enz.

Vreemd, zo'n vertrouwd onderhuids verlangen naar lichamelijke intimiteit die weer een sluis van de hemel opendraait en bij wijlen zo'n gigantisch meer van rust op 't eind creëert. Terwijl dan altijd weer die rust op je turbines valt en je er een geweldige energie genereert. De kracht om dagelijks te leven, beter opgewekt met z'n twee.

Sommigen menen van anderen dat zij vrouwenlopers of mannen zot zijn. Heroplevingen van de lichamelijke en andere kant van relaties, hoeven niet aan de porno of pillenindustrie gebonden te zijn. Levenslot, levensslot...het antwoord zit hem in één letter. Welk is het levenslot en het levensslot van diegenen op onze weg...breken zij wel of niet uit het oude karkas van maar te blijven lijden...dan is dat inderdaad hun lot.



Man en vrouw zitten met een bibliotheek van doorgegeven ervaringen en pogingen om hun eigen te willen zijn in hun wezen. Soms zit in dat willen veel te veel met het genetische verbonden tegenstrijdigheid. Soms ziet een buitenstaander toch meer dan zij zelf. Het is de confrontatie met jezelf en anderen die je moet leren aankunnen.



De echte waarheid omtrent het te volgen levenspad wordt dan wel met de jaren duidelijker en duidelijker , maar het is telkens wachten op de evolutie van anderen om zelf verder door te stoten naar het soort dubbele verlichting dat we zoeken : geestelijke en lichamelijke intimiteit.        



De woorden die gewisseld worden zijn altijd een mengeling van wat er op die momenten op alle fronten leeft. Hoe beter je dat doorhebt, hoe moeilijker het te verwoorden valt...en toch vindt je eens je dat beseft dan moment na moment de juiste woorden om uit te spreken...welke soms nare gevolgen ze op het eerste gezicht soms ook voor jezelf of anderen hebben.                     



De dood bij leven al achter de rug hebben...is zoveel kennis, inzicht en wijsheid verzameld hebben dat je totaal vrij van vrees bent geworden en vol van overgave aan je innerlijke goede gevoel



De boom zwiept en zwiept soms, lichtjes door de wind beveeld, het licht werpt een dansend schaduwspel op het behang, zo komt die wereld van innerlijke rust dan op ons over...en eerst dan kunnen we waarlijk lief hebben, liefhebben vanuit innerlijke rust



Een dag kan op duizenden manieren beginnen...maar veel wegen en wegjes om te volgen zijn er niet. Voordat je op een dag zo'n weg vindt, moet je de betekenis van je nacht en de vorige dag begrepen hebben...ook al bevatten je dromen geen fundamentele boodschap en vormen ze een gekke collage met alleen flarden uit de vorige of andere dagen...ze zijn dan gewoon een verwerking van de vorige dag, niet van een hele periode of een half leven. Bewaar je intiemste gedachten voor diegenen die echt je leven willen delen, volgens welke formule dan ook.

We zijn allen knikkers en ons verleden speelt met ons, al van vóór we zijn geboren zijn we steeds in gedeeltelijk andere composities aanwezig.  Komen er nieuwe knikkers in het spel, dan duiken de oude vragen weer onder nieuwe of vertrouwde vormen op. 



Je eigen weg. Elke dag is er één om te herinneren, een jaarring in je leven, zoals een boom die heeft. Op een echt goeie dag zie je ineens het zonlicht dat weer door de wolken breekt ander. Het licht verschijnt dan weer op de scène van het levend theater dat het dagelijks leven is.  Het licht verspreidt zijn helderheid dan tot diep in je ziel en injecteert je dan met een vurig verlangen naar je nobelste doelstellingen. Het licht verzekert je dan dat hetgeen je aan positiefs in het verleden soms voelde nog steeds heel waardevol in het heden zou kunnen blijken te zijn...zelfs al zijn het dingen die weinigen kunnen schelen en zijn het enkelingen die het voor een stuk begrijpen. De graad van bewustzijn die we bereiken, probeert op de ons omringende wezens af te stralen. Sommigen willen ons voor een lagere graad van bewustzijn winnen en inspannen. Daar kiezen we toch niet voor ?

Wie goed doet, goed ontmoet passeert eerst langs weten wat 'goed' doen is, dat leert het leven ons.
Iedere dag is weer een balanceren tussen ons eigen bewustzijn en dat van de anderen...in het teken van al die aparte, verspreide en verengde verhalen achter de feiten.

Je bestudeert de politieke weldaden en rotzooi in de wereld, het fascisme, want de wereld bestaat niet uit liefde alleen en het lijkt je dat zo'n apparaat slechts kan geboren worden uit frustratie en haat, uit armoede en hebzucht...allemaal dingen met biologische en sociale zowel als persoonlijke achtergronden en drijfveren.

Tijd, relativiteit en liefde
Als je een lang leven wil moet je met iemand leven die eigenlijk niet bij je past.
De minuten duren dan uren.
Als je een kort leven wil, ga je zo in mekaar op, dat de tijd lijkt stil te staan, zo snel gaat ie voorbij.  



Mijn kristallen antennes en mijn weegschaal zijn voortdurend op zoek naar kwaliteitsvolle signalen...te midden de ogenschijnlijke chaos in het leven. Wie de resultaten van de kristallen schaal kan lezen op de momenten dat lichaam en geest er toe in staat zijn, en men niet zelf in een staat van vertroebeld observeren verkeert... begrijpt de schijnbare chaos rondom hem.



(als de energie er niet is, is niets doen en niets beslissen de eerste vereiste om verder te geraken. De atoomkern in z'n neutronenpositie die cool blijft en wacht op het moment dat de protongeladenheid weer iets naar de tegengesteld geladen elektronen vuurt. Elk atoom en elk individu heeft zowel een kern als een omgeving)



Als ik rondom me heen kijk, merk ik dat als mensen met tegengestelde karaktertrekken of energieën mekaar aantrekken, één van beiden of soms allebei dezelfde ervaringen met andere mensen achter de rug hebben. Dat kunnen opvoeders zijn die niks opkomends sensueels in kinderen kunnen verdragen vanwege de angst daarvoor die in henzelf zit of dat kunnen zich instinctief sexueel opdringende volwassenen zijn of allerhande minderwaardigheidsgevoelens...niet uit vorige reïncarnatielevens, maar gewoon genetisch gebaseerde knopen van diegenen die er lichamelijk soms al lang onderliggen...maar anderen toch nog mee rondlopen. Hoe dat deze gegevens zich telkens gedurende een heel leven proberen te veruitwendigen en hoe ze vóór en tijdens de totstandkoming van een embryo tot stand komen, is een hele complexe materie die eigenlijk niet beschrijfbaar is, maar deel uitmaakt van het mysterie van de verbondenheid van vele levens over de dood heen...wat niet alleen zeker onbeschrijfbaar is, maar wat je vanuit je innerlijke rust wel opvallen kan. Die dingen gaan nog verder dan het alleen of met z'n tweeën interpreteren van bepaalde feiten of observaties



'Liefde' is voor mij meer het goede en helende dat je in jezelf hebt kunnen uitdragen in al zijn verschillende gradaties...het goede wensen voor iedereen die het nastreven wil ...meer 'goedertieren' dus...de mens minder egocentrisch maken...de positieve emoties versterken, de negatieve onder ogen durven zien.



Velen bewerkstelligen in het leven van anderen dat dingen minder stroef en ongemakkelijk verlopen...of datzelfde overkomt hen juist daardoor. Niks garandeert een eeuwigdurend geluk. Soms lijken we wel door het leven verplicht van wat minder in onze kaarten te laten kijken door anderen. 'Een goed gevoel met iemand' op welk vlak dan ook...we willen het koesteren...geen probleem.    



(Zie tekst ‘geachte lezeressen’ pagina 141  ach ja de liefde, niet gepubliceerd, op taalfouten gecorrigeerd recentst bestand )voor diegenen na mij

 Ook bij mensen in jongere generaties gebeuren nog altijd dezelfde oude dingen op andere manieren, in een ruimer kader van met mekaar omgaan. Kinderen blijven geboren worden vanuit de evenwichten en onevenwichten van de voorgeschiedenis en ze vullen de plaatjes volmaakt aan. Het wezenlijke in zielen zoekt immer zijn weg, ook in de mensen zonder kinderen.   

Toch zegt iets in mij dat bijvoorbeeld dit schrijven ooit zoals onze levens, velen tot nut kan zijn ook. Velen kunnen door iets van zich af te schrijven en te overdenken, ook beter worden in het uiten van woorden naar anderen toe.

De werking van het wezenlijke doorheen de geest en het alledaagse een beetje in kaart te brengen, kan via de ontleding van filosofie, politiek, kunst ...het allemaal als een geheel praktisch aanvoelen, moet je dagelijks oefenen.

Enkele keren per dag op je rustige ochtendgolven geraken in de dag, iets observeren te midden de natuur en er verwonderd over zijn...dat kan natuurlijk ook iets cultureel zijn, een recept in een kookboek kan ook...iets dat het gejaag en getob in je kop stil zet.

De meeste mensen in conflicten geraken bedolven onder wederzijdse schuld -en onschuld spelletjes...en vluchten...wij proberen te begrijpen en ons is het te doen om echt te voelen waar het over gaat.

De verstrengeling van de emotionele banden die er tussen mensen bestaan is zo moeilijk te doorgronden omdat er vóór we allen werden verwekt er al zoveel is gebeurd dat wel onvermijdelijk tot ons bestaan leiden moest. Deze soort geestelijk-biologische bewegingen zijn enorm moeilijk te vatten.

In hoeverre zijn we eigenlijk 'vrij' om ons eigen emotionele leven te leiden...bestaat die vrijheid eigenlijk wel, zijn we immers niet verbonden met iedereen die via oorzaak en gevolg aan ons voorafging ? Als dit sociaaleconomisch en politiek toch duidelijk zo is, waarom zou dat dan ook niet voor onze persoonlijke, emotionele relaties gelden ? Als maatschappij hebben we de vrije wil om armoede, oorlog en vervuiling uit de bannen en om door velen zeer duidelijke, uiteenlopend omschreven redenen, kan dit nog altijd niet...alsof de oude demonen uit de geschiedenis nog niet tot rust gekomen zijn. Ondanks alle mogelijke alternatieven voor het huidig samenlevingsbeheer, blijven we in een sukkelstraatje zitten...net als soms met onze relaties trouwens.

Ondanks enkele poëtisch mooi verwoorden raadgevingen in de oude geschriften moeten er buiten het klassieke koppel om, de dag van vandaag nog een aantal scheefgetrokken toestanden van vroeger worden rechtgetrokken. Ook hier in kan een filosofische, veel meer dan een religieuze benadering een rol spelen.
Onder teveel druk van buiten uit ontploffen ook wij en onze relaties (stress op het werk, overdreven steeds opgefokter consumptiepatronen, de cultus van het seksuele genot, de commercialisering van de seks, de sensatiepers, het inhoudsloze deel van wat de media te bieden heeft : geweldfilms, geweldspelletjes, uitgaan te midden van overdreven decibels en tot in te vroege uurtjes, verkeerde voeding, milieufactoren, geen tijd voor bezinning...het gevoel maar één eindig leven te hebben dat zo vol mogelijk moet zitten, wanhoopgevoelens naar de eindigheid van het leven toe, politieke a-pathie die asociaal en individualistisch maakt...).

Onze wortels zijn in feite ons gemeenschappelijk collectief verleden, zij die er niet meer zijn, maken er in feite op een haast onzichtbare manier nog deel van uit

Misbruikte en overdonderde kinderen hebben vaak een hele leerschool voor de boeg om te leren voor zichzelf opkomen. Een aantal mensen, ook toen al natuurlijk, wisten eigenlijk niet juist waarom ze niet voor het stichten van een gezin gekozen hadden en hadden slechts een vaag bewustzijn van waarom ze van wegen hun levensweg en die van anderen, al of niet levend of dood, eigenlijk niet voorbestemd waren om kinderen te krijgen. Als dat niet zo is, lijkt het wel ergens om heel moeilijk uit te leggen redenen, zo wel te moeten zijn.

Kan men op een bepaald moment niet anders dan bezwijken voor de kracht van omstandigheden waaruit men al voorkomt en waardoor men voor een stuk gedetermineerd is ?    

Als personages op het echte toneel van het leven, waar veel niet is zoals het via de indrukken van een onervaren iemand lijkt, vullen wij mensen mekaar aan met onze tegengestelde en gelijkgestemde reacties op alles wat aan ons voorafging en ons overkomt...en zo maken we de bouwstenen voor morgen...voortdurend. Voortdurend vallen er personages weg en voortdurend komen er bij...maar niet zo maar toevallig...diegenen die er bij komen brengen niet zo maar toevallig hun boodschap...ze zijn de ideale aanvulling op het geheel...omdat een en ander voor een stuk vastligt en niet moeilijk anders kan dan zijn eigen te worden...waar we allemaal naar op zoek zijn ten slotte.

Met iemand die geen goede relatie met z'n ouders of één van de ouders had, of slechte ervaringen met volwassenen in z'n jeugd, of andere nare ervaringen...kan een mens het nog zo goed mee voorhebben en z'n best doen...vaak heb je er niet de dank voor terug die je verdient...al besef je soms niet dat iemand die met je breken wil, het hoe raar het ook klinkt...goed met je voorheeft

Diegenen die je het naast aan je hart liggen zijn vaak in hun kern voor een deel anders dan je zelf...of het nu om kinderen of andere familie of geliefden gaat. Soms staat men dichter bij mensen daarbuiten

Zie ook Engelse teksten vanaf pagina 206  Ach(t) ja de liefde

When spiritually connected people can overcome their negative emotions their fingers become like camera’s reading each other cells

Je roerde alles tot diep in de kern, schreef het gebald neer, de noodzaak aan geconcentreerde vertaling, raak je niet kwijt. Hoe hoger je bewustzijn van andere mogelijkheden, hoe meer geduld om alternatieven leefbaar te houden, te organiseren. Ideeën laten groeien vereist naast het spontane, discipline en inzet, gekruid met passie en zelfkritiek, anderen met bewustzijn wapenen, streefdoelen vooropzetten. Het nieuwe dat doorbreekt geeft voldoening, 't einde ervan vaak door de ouderen niet meer meegemaakt. Het totale bewustzijn van overkoepelende kennis, blijft vrijblijvend indien er geen daden op woorden volgen. De synthese van iedere ontgoocheling werpt zijn onverwachte vruchten af en de rijpheid komt met de bereidheid om nieuwe vragen te stellen. Momenten dat je denkt genoeg gegeven te hebben, zijn de voorlopers van nieuwe initiatieven...zelfs al botst onoordeelkundigheid  voor een langere periode tegen je op. Je geeft het niet op als andermans passiviteit, onbegrip, verveling ,negatieve emoties...blijven steken in geestelijke tering. Daar waar het individualistisch snobisme de eenheidsstructuur  van het algemeen belang vergift, daar is welvaart niet ok.  



Eindelijk er acht-er gekomen !

De drijfveren van het menselijk bestaan !

Hoe kunst ontstaat.

Het kwetsen en verblijden van mekaar programmeert de levens.

Dat alles balsemt en overwoekert het sociale.

Geeft dwaze politieke spelletjes veelal vrij spel.

Eindelijk, alles valt op zijn plaats.

Al het nuttige opgebouwde even terzijde.

Woorden die beginnen met God, gewoon een denkmethode.

Wetenschap, een voertuig naar méér inzichten.

Lichamen, de echte tempels van geestelijk ontwaken.

Eindelijk het waarom van het leven zelf, onbeschrijfbaar in roman. Leven zelf…

Dat alles op zijn diepst doorwoelen kan.

Dat speelt met alle emoties, een spel. Dat het negatieve uit het positieve sleuren wil.

Eindelijk doorgrond, weer bijna tot op de bodem.

Niet de goeie ouwe fictieve God, maar de mens, bijna ondoorgrondelijk.

Niet alleen voor zichzelf en voor anderen.

Niet alleen door de voorouderlijke pijnen, de nieuwe compositie en zo.

De angst om te vergeven en vergeten, doet bloesems verwelken.

Eindelijk begrepen welke soorten vruchten, karakters dan worden geboren.

Waarom we hier rondlopen, hier horen en weer niet.

Waarom er sterke schouders bestaan.

Waarom liefde ongemerkt domineert, maar de soorten angst regeren.

De ijdelheid, het te grote zware ego, hebzucht, jaloezie à l’infinie.

Eindelijk ogen, hart, verstand, weer even op open.

Welk een afwisseling van geluk en ongeluk moeten worden doorstaan.

Welk een vermijdbaar (?)aantal paden, gejaagd gelopen.

Welk een linken allemaal afgewogen, verbanden herwogen, geschrapt, geschept.

De mens, waarom dat eeuwige te min en te onmin.

Eindelijk zowel emoties, gevoelens als eeuwige straling, kernen en elektronen verklaard.

Hun werking, zoals die tussen man en vrouw en mensen, in beelden en gedachten ook.

Hun reddend onverschillig evenwicht en heilzaam overhellen weer opnieuw.

Hun soms te lang blijven lopen achter de feiten.

Eindelijk bijna alle watertjes doorzwommen.

Bezit, wraak en weerwraak, meelij wekken, de koestering van de onmacht.

In alle soorten camouflage en alibi’s vluchten.

Onbegrepen eigenheid zogezegd, omwille van valse trots.

De andere niet kunnen luchten, de uitdagingen ontvluchten.

Concrete Redenen genoeg om op te sommen.

Altijd het onbegrepen verleden dat zich wreekt.

Niet snappen dat ook het niet uitgesproken  spreekt.

Niet geloven dat eenieder hier met zijn eigen redenen bestaat.

Het verschil tussen achterkant en voorkant, algemene lijn en detail niet zien.

De veelal onvermijdelijke driehoeken en andere kansen tussen mensen.

Het  stoffelijke en de gemakzucht laten primeren.

Bemind willen worden met teveel verliefdheid op zichzelf.

De enige, de beste, de snelste…willen zijn.

Te koud, te warm, de seizoenen in mensen niet kunnen zien.

Hun klimaat, hun ondergrond, hun overlevingsvormen, hun afschermen niet kennen.

Wacht niet op het te vroeg willen sterven om je geest te kunnen laten geboren worden.

observatieschetsen

Plichtsbewust en kalm, aanvaard geen overdruk
Braaf, volgzaam, stille, kritische inborst
Werklustig, toch neiging tot revolteren wanneer iets op gang komt
Ijdel, te gevoelig en teveel imponeren uit macht en op de lust
Gezapig, volgzaam
Eerlijk, net en behulpzaam
Plat, sociaal, maar uiteindelijk gezagsgetrouw
Zachtaardig, lief, spijtig weinig klasse bewust
Opofferingsgezind, enorm humoristisch, soms iets te weinig karakter
Goed hart, emotioneel soms verward
Recht voor de vuist, nog teveel zenuwen
Kloek, rechtgeaard, nog teveel afgevend op zwakkeren
Preuts, te goeiig, onzeker, toch eerlijk bedoelend
Ervaring genoeg, hard werkend, opportunistisch, fysiek
Vervalt in sleurgedrag, indien niet emotioneel onzeker verassend
Kalmerende invloed, recht door zee
Grote mond, klein hart, durvend ondanks alles
Sympathiek, laat zich opjagen en dan nerveus
Rationeel, zich afschermend
Overbezorgd, sensueel
Osserig, zelfmedelijdend; best goeie inborst
Zakelijk, buur chatterig
Cynisch anarcho-like, no-nonsense, hiërarchisch minded
Gezond boerenverstand, kritisch, maar niet uiterlijk kritisch
Weinig onafhankelijk ego, materialistisch, afgevend
Relativerend inborst die soms nog emotionele sterkte mist
Braaf met bedwongen sensuele vulkaan
Kleinburgerlijk juist handelen zonder risico
Proletaar in psychische groei
Teveel met libido bezig, te vlug gedesoriënteerd
Sterk karakter, toch angst voor gezag.
Stipt, ijverig, ambitieus, verwacht lof
Over gefixeerd, nog teveel navel, positieve kiem aanwezig
Is zoals het volgens het boekje moet zijn, toch schat met naïeve schrik
Gelukkig een niet-met-mij-instelling, nog gereserveerd
Artistiek talent, maar geweldig onzeker soms
Iemand die absoluut geen last wil zijn, plichtsbewust
Te lang 't zelfde werk, heeft sociale inzet, nog geen oriëntatie genoeg daarin
Over complexe reacties, soms wijs
Overijverig om met z'n eigen te kunnen leven, beste kerel
Te beschadigd gevoelsleven, te gevoelig
Wil er tegenaan gaan, maar met reserve en belast door relatie ?
Ronduit kalm, te bescheiden durf
Vluchtend, probleem met vlucht middelen, zit toch juweel in
Kan doordraaien door onzekerheid, gouden inborst
Energierijk indien
Over geobsedeerd door gebreken, toch aparte invalshoeken
Rechtgeaard, soms boos als 't moet, soms nodeloos
Soms onverdraagzaam, zeverloos; wil geen 'complementen'
Met karakter, toch ergens onrustig
Zoekend naar stabiliteit door relatie op zelfde spiritueel niveau
“mijn man zegt”, last van wellust, over sympathiek  enz....

Indien U ten einde raad bent, put U niet uit in medelijden, maar oefen U in begrip en neem desnoods wat afstand en uit ook Uzelf, als uw draagkracht echt vermindert is het tijd om eens uw batterij op te laden door wat afstand te nemen. U gaat er U goed bij voelen eerst.

Afhankelijk van wat het lot voor mensen in petto heeft om tot allerlei inzichten te komen, zal er al of niet weer een toenadering komen...afhankelijk ook van hoe vlug het optimisme en de bereidheid dingen aan te pakken van uw partner zich herstellen. Vaak zal dat niet gebeuren voordat uw partner weer een bepaalde mate van rust gevonden heeft. Een plant groeit niet goed met weinig of geen licht, weet je wel. Het kan in het tegenovergestelde geval al of niet tot een tijdelijke breuk komen. De sterke schouders hoeven geen 'liefdesverdriet' te hebben, niet in hun hoofd bezig te zijn met als ik 'zus' of zo' deed en wat deed ik verkeerd. Gewoon rustig proberen observeren en gepast inspelen op wat er zich in deze periode in uw leven midden anderen afspeelt.  Vaak zal je zien dat de andere dan weer om aandacht komt vragen en dat je 'bekommernis' je soms weer onnodig veel 'denkwerk' oplevert, waardoor je weer in dezelfde schuit komt te zitten als je niet uitkijkt. Vaak is alles met goede wil en een lach op te lossen. Heeft het zin om van partner te veranderen...dat weet alleen U, veel hangt  af van wat U zelf met het leven wil...en als U het niet weet, zal U het ondervinden waarschijnlijk,  als U lang genoeg leeft. Toch, al wil je van alles van het leven en hoop je in stilte op andere dingen, mensen...soms lijkt het wel of je ergens om bepaalde redenen net op die plaats nodig bent en probeer wat je wil, je raakt er niet onder uit. Bijna niet te vatten dit leven, voor wie dieper wil graven of het zich zelf aandoet om dieper te graven. Allerlei toestanden hebben altijd een bepaalde zin, maar tot waar ? Aan U de beleving en de keuze...of zullen we het maar simpel het 'lot' (gedeeltelijk genetisch bepaald) noemen. Dan had ik het nog niet over die dingen die niet met negatieve emoties (de te overwinnen schaduwzijde, de aard te maken hebben...zoals  GELD bijvoorbeeld. Allerlei materiële onzin is altijd een welkome aanleiding om de wisselwerking tussen zielen of delen van zielen van onnodige suspense te voorzien. 

Rest  : zie van af pagina 251



doordenkers

-De dag dat ik voor de voorlaatste keer afscheid nam van m'n Chalet en nog een toer rond de vijver deed bleef er een Vlaamse Gaai zitten op een meter in een struik.  Niet bang.  Keek me een tijdje aan vóór weg te vliegen.  Ik dacht er aan toen ik naar het schilderij naast mijn bed keek waar ook een Gaai opstaat.

-Zou het zo zijn dat je qua verdiensten aan de levens van mensen die je hebt gekend, in die hemel die men ons wil aanpraten via straling proportioneel meer inzicht krijgt over waarom het al die dingen die er tussen mensen gebeurden… of gaan de verhalen via de genetische vertakkingen gewoon verder via combinaties van nieuwe wezens die hier ook moeten zijn om te begrijpen dat het waarom van al hun vragen als antwoorden in situaties in hun individuele en collectieve omgeving liggen ?

-collectieve bewustzijnsverhoging kan niet zonder de individuele bewustzijnsverhoging en omgekeerd

-via de genen teveel willen snappen wat van wie komt, is een beetje zoals proberen achterhalen van wie je een verkoudheid hebt opgedaan---eerder iets voor fijngevoelige mensen die zelf al veel weg in wijsheid en bewustzijn hebben afgelegd

-“Laat het ons op zoek naar je antwoorden, ook over de zinnen van het leven hebben, niet alleen over je ongeluk”.

-Elke soort van denken werkt volgens de logica en de ratio en heeft een hele grote dosis ‘domino -effect’ . Bovendien, indien we combinaties zijn van dieGENEN die ooit anderen waren; zijn we dan niet gewoon de domino’s van hen die aan ons vooraf gingen…op al die wegen waar we ons, na eeuwen onder andere combinaties proberen van ons van onze negatieve emoties te ontdoen? Sociaal en spiritueel groeien blijft de rode en blauwe draad.

-Staat de DNA info ten dienste van diegenen die hier in het kader van vorige alinea geboren worden…of moeten worden…met andere woorden in hoeverre ligt een deel van de gebeurtenissen die de personages te wachten staan al voor een groot stuk klaar in de DNA archieven…en in hoeverre hebben we een vrije wil ?

-Feit is dat het spel gespeeld wordt via aantrekking en afkeer van anderen, aantrekking van zowel tegengestelden als gelijkgezinden; afkeer van tegengestelden zorgt soms zelfs voor scenario’s waar er toenadering groeit (wat niet hoeft daar waar het over de verhalen van het uitspelen van positieve tegenover negatieve emoties gaat).  Toenadering in de strijd tussen tegengestelden is eerder positief daar waar het over collectieve dingen als economische, sociale en politieke situaties gaat.

-Alle individuele problemen waar mensen tot generaties terug mee zaten, lijken in deze welvarender tijden onder invloed van de stress van de moderne tijd, de werkdruk en de consumptiedrang wel in versnelling door te breken. 

-Soms eens even op waar je plezier in had in ’t leven en waar in niet, wat je in die of die mens wel zag zitten en wat niet

-'t leven liefhebben , een kunst, googelen maar als je dat in je eigen leven niet vindt-
http://t-leven-liefhebben-een-kunst.50plusser.nl/?page=weblog#.WuBW80xuIeF 

ENKELE BLOGS DIE PROXIMUS NIET KAN AFSCHAFFEN EN DOORVERKOPEN AAN WORDPRESS

https://archive.org/details/Mediumhavare2010Walden    film op blog Kido Sjorre, muziek Frank Lannoy, tekst bij muziek Frank  :ik












https://plus.google.com/+philosophicalresistanceblogfilosoof  octaaf
https://wordpress.com/post/filoviewfiloveyou.wordpress.com                 Aart C.
Gepost door op

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Abonneren op: Reacties posten (Atom)