vrijdag 18 mei 2018

geloven is een zoektocht 4 Biografische achtergronden en menselijke dingen


Op weg naar innerlijke rust-On the way to inner peace (traduction below)
Het is niet omdat we al huilend op de wereld komen en er misschien kermend van verdwijnen, dat alles daartussen geen zin heeft. Je hoeft alleen al maar de wetenschappen te bestuderen en de symboliek er van te vatten om de diepere zin van het leven op alle vlakken te begrijpen.  Je moet wel ontsnappen uit de wereld van het oppervlakkige die men de mens probeert op te dringen.  Indien je in je kleine en persoonlijke omgeving een positieve rol wil spelen of voor nog anderen tevens een positieve inbreng wil doen op het meer collectieve vlak, dan kan je best ook eerst bestuderen hoe het economische en sociale en politieke met mekaar verbonden zijn, gelinkt aan de meer subjectieve aspecten van onze leefwerelden ben je dan bezig met meer en meer bewustzijn aan te kweken. Heb je dat allemaal op punt dan komt er ook meer ruimte niet alleen voor de gewone gedachten en dialogen maar ook voor de innerlijke communicatie met je zelf. Je komt in een mooi landschap en er overvalt je een innerlijke rust als decor waardoor je na het voorbijtrekken van de vreugden en zorgen aanbelandt bij een punt tussen vroeger nu en de volgende momenten, een zich steeds verschuivend moment van zijn waar al het negatieve op de duur uit je voelen en denken wegdeemstert en er zich een aantal andere perspectieven rond de zin achter ‘leven’ aandienen. Het leven, met zijn meest prachtige wet : van zodra de zinloosheid benadert wordt, krijg je of wel nog meer onzin of een weg daaruit weg. Hoe minder je bij één of andere vorm van smart blijft zitten, hoe vlugger je je eigen los kan maken van veel afzien dat met het in rondjes blijven draaien te maken heeft.  Om dit te kunnen moet je wel je eigen leven snappen, kritiek en zelfkritiek aanvaarden, niet in zelfmedelijden blijven zitten of aan overdreven medelijven met anderen ten onder dreigen te gaan.  De situatie waarin je je bevindt is altijd een eerste stap naar minder of meer inzicht in de verbondenheid van mensen onderling, mensen van vroeger en mensen van nu. Indien je je teveel laat leiden door een teveel aan een verlangen dat alleen op lusten en roes of bezit is gebaseerd, ben je misschien wel af en toe niet ongelukkig, maar de innerlijke rust die je nodig hebt om anderen en jezelf aan te kunnen, komt er niet korter bij door.
Het zou me niets verbazen dat die staat van innerlijke rust en tevredenheid waar naar we allen in meer of mindere mate trachten, te maken heeft met zij die er op een niet biologische manier meer zijn. Het deel negatievere erfenis van hen proberen we door onze levens zelf te milderen of te minderen en daar is levenservaring en kracht voor nodig, relativering en durven ook, leren omgaan met alles en iedereen die een invloed op ons heeft. Onze gevoelens leren verwoorden ook en vragen om kracht aan de voorbije en aanwezige energie van het goede zoals die zo simpel in de stilte van de natuur aanwezig zijn kan, in de nederigheid van herkennen en erkennen van al die tekenen in mensen dat ze gewoon gelukkig willen zijn zonder een teveel aan complexe roerselen der ziel die gewoonlijk vertrekken uit alle mogelijke vormen van angst, angst om niet voldoende bemind te worden, te kort aan van alles en iedereen te komen, ziekelijke hebberigheid, onzekerheid, op de spits gedreven concurrentie en zo veel meer. Al die in vorige zinnen opgenoemde wezenlijkheden vertalen zich dan in een aantal ideologische tegenstellingen die onze filosofische kijk op de dingen vertroebelen en die hoogstens, kunnen leiden tot een verbetering van de praktische levensomstandigheden (niets op tegen zolang deze maar ecologisch verantwoord blijven), maar ten kostte van levens die ten dienste van een enorme uitbuiting staan en met vervreemding en vaak bloedige conflicten gepaard gaan. Maar genoeg daarover in mijn vorige essays en kunstuitingen allerhande.  Indien de samenleving volgens ethischer normen zou worden beheerd, zou de mens ook meer ruimte krijgen voor zijn mentale en spirituele evolutie, daar alles met elkaar verbonden is.  Voorwaarde tot groei is dat men de uitdagingen die het leven je op persoonlijk en collectief vlak stelt ook durft aan te pakken en niet in zelfbeklag blijft steken of je blijft ergeren zonder dat er oplossingen in zicht komen.
On the way to inner peace
It is not because we come crying in too the world and perhaps weeping disappear, that everything between them does not make sense. All you have to do is study the sciences and grasp the symbolism of understanding the deeper meaning of life in all areas. You have to escape from the superficial world that people are trying to impose. If you want to play a positive role in your small and personal environment or for others to also make a positive contribution on the more collective level, then you should first study how economic and social and political things are connected to each other, and linked to the more subjective aspects of our worlds they are then being cultivated with more and more awareness. Understand all this in a brother point and then there is more space not only for the ordinary thoughts and dialogues but also for the inner communication with yourself. You come into a beautiful landscape and you will experience an inner peace as a setting through which you end up after the passing of the joys and worries at a point between the past and the following moments, an ever-shifting moment of being where all the negative feelings vanish and a number of other perspectives around the meaning behind 'life' arise. Life, with its most beautiful law: as soon as the pointlessness is approached, you get either more nonsense or a way out of it. The less you stay with some form of smart, the quicker you can loosen your own from a lot of disregard that has to do with turning around in circles. In order to be able to do this you have to understand your own life, accept criticism and self-criticism, not stay in self-pity or threaten to become over-exaggerated with others. The situation in which you find yourself is always a first step towards less or more insight into the solidarity between people, people of the past and people of today. If you are guided too much by an excess of a desire that is based only on lusts and intoxication or possession, you may not be unhappy at times, but the inner peace that you need to be able to cope with others and yourself comes not shorter by.

Learning to express our feelings and asking for strength to the past and present energy of the good that can be present so simply in the silence of nature, in the humility of recognizing and acknowledging all those signs in people that they just want to be happy are without too many complex parts of the soul that usually depart from all possible forms of fear, fear not being loved enough, too short of everything and everyone to come, sickness greed, uncertainty, rush-driven competition and so much Lake. All the essentialities mentioned in previous sentences then translate into a number of ideological contradictions that blur our philosophical view of things and, at most, can lead to an improvement of the practical living conditions (nothing at all, as long as these remain ecologically responsible), but at least cost of lives that are at the service of enormous exploitation and are associated with alienation and often bloody conflicts. But enough about that in my previous essays and art forms of all kinds. If society were to be managed according to more ethical standards, man would also be given more room for his mental and spiritual evolution, since everything is connected. A prerequisite for growth is that the challenges that life poses on a personal and collective level also dare to tackle and do not get stuck in self-criticism or continue to annoy you without solutions coming into view.


 Quelques traductions chez ‘Fotofilosofie’

People
fotofilosofie--traductions Français-Neerlandais  https://deblogfilosoof.blogspot.com/2018/04/fotofilosofie-dichter-bij-het.html 









INNERVOICE-INNERSTEM   

-Het voortijdig testament, dichter bij de geest

Inleiding : Hij had een beetje krullokken van zijn eigen

Veertien en in een zetel, mijmerend

Alles begon met een grote knal

Eveything began with a big bang

dichter bij de geest

Op velerlei gezichten ...

Die van de pomp,de baron en de beervaten

 Simpel als een stilstaand beeld in een emmer water

troosters en troosteressen der bedrukten

De tekenen overleven hen.

Leren beseffen wat de geest is

Naar de kern van het wezenlijke

Zegen het nieuwe jaar ook zelf.

Aan onze Depressieve medemensen

God zij dank, ‘god’, dat zijn de anderen

Morgen kan ze er niet meer zijn

Het verdriet om zijn broer

Je ziel zit ook bij wie je ze gaf,geeft,zult geven

Spreken met ouderen

Celibaat en andere praat

Het houten ruimteschip in het woud van haast glazen bomen

They said he would send us the holy spirit

Doodsgeluiden

Gotlev en het leven

Bergse overdenkingen   https://about.me/octaaf_verzet 
https://about.me/octaaf_verzet    


Père Science et Mère Chimie. Grand Père Big Bang regardait sa fille Rayonnement qui était amoureux sur l’Atome…des photons volaient autour ses oreilles…et ça donnait des Molecules.  Gran Mère Terre trouvait sa rotation au tour du Soleil.  Ils fondaient leur trucs ensemble…les toutes premières cellules étaient prêt.  Mère Organo le faisait dans la Mer selon le système XX.  Organos devenaient Organismos et après pour multiplier plus efficace venait le système de Père XY.  Ensemble ils sortaient de l’eau pour commencer de l’art plus récente.  ‘Maintenant tous est prêt’ croyait la famille nature.  ‘Il y en a assez pour tout le monde.  Mais…regardez comment les grands capitaux font des guerres pour avoir de plus en plus !!!Souvenez nous : le principe de la cellule était PARTAGER !

Essayons de survivre la vie !  Puisque on peut pas détruire des électrons, radiation est éternelle. Supposons qu’il y a de cycles de Big Bang…les essences de tous les choses pouvaient bien ‘se réunir’ pour que tout l’ évolution recommencera un nouveau voyage : radiation, atome, planète, cellule, radiation…évolution jusqu’à notre âme et de nouveau radiation, ‘esprit’

Let us try to survive life ! One cannot destroy electrons, radiation is eternal.  Imagine a cycle of Big Bangs with the essence of all stuff coming together again to reunite so that evolution would each time again begin a new voyage : radiation, atom, planet, cell, radiation…evolution until our soul and once again radiation : ‘spirit’

Father Science and Mother Chemistry.  Grand Pa Big Bang watched his daughter Radiation who fell in love with Atom…Photons flew around her ears…and that gave birth to Molecules.  Grand Mother Earth liked turning around the Sun.  They all melted their stuff and more together…the first cell came into being.  Mother Organo did it in the Sea according to the XX system.              Organos became Organism and afterwards Father XY came out of XX to multiply in a new sexy way.  Together they got out of the water to start some more recent Art.  ‘Now everything is ready’ taught nature.  There is enough for everyone.  But look at those great grabbers, making wars to have more and more…while they forget the principle of the cell : SHARE.’   More explanation in English




They all have their own problems, not only because of their own history and their own nature, experiences and decisions. But they should be aware of leading a good life. Not only for themselves, but everyone they are connected with in many ways. People are connected telepathically and they have an influence on each other both in a spoken, sense and by their thoughts and feelings. They inherited some problems to overcome, but they often repeat some mistakes of the past, without overcoming them and then they get stuck with their lives or society.



Each individual has a certain degree of masculinity and femininity. The difference can be big. It is not the purpose of being alive that one’s aim is to dominate another person, using too much masculinity in oneself if one is a woman, neither too much femininity to letting oneself be dominated, if one is a man.



There is a lot of insanity in the world, both politically and on a personal level. But there is lot of progress being made and an enormous part of joy as well.

j







-------------------------------------------------------------88888888888888888888


28-12-16



Wereldgenoten,

Mijn werk bestaat uit vijf delen en behelst iedere vorm van literatuur, zoals het deel 'filosofisch verzet' voornamelijk columns tussen 2006 en 2010 geschreven voor de dagelijkse hoofdpagina van Skynetblogs. Er zitten ook een aantal essays tussen over wat er met onze democratie internationaal aan de hand is tussen , en vooruitkijkend enkele denkoefeningen rond het democratisch gebruik van de telematica naar de toekomst toe.  Dat deel dus, Filosofisch Verzet, 370 A4 pagina’s, is ook een getuigenis van hoe de grote media de dagdagelijkse gebeurtenissen internationaal heeft gemanipuleerd en een ervaringsverslag van mijn jaren werking in de Telecomsector, tegen de privatiseringsrage destijds. Nog altijd zijn dezelfde mechanismen om bewustwording tegen te gaan werkzaam. Nog steeds heeft de meerderheid van de bevolking niks te zeggen over deelname aan oorlogen, militaire reconversie, eenvormige, eenvoudige en internationale sociale statuten en gestandaardiseerde eenvoudige taxatiesystemen.

http://hetvoortijdigtestament.skynetblogs.be met actueel werk en archieven, is raadpleegbaar via de internet linken van mijn blogs (een deel ook in het Engels vertaald), niet alleen sociale analyses maar ook vooral artikels en essays rond zingeving van het leven; niet van uit een godsdienstige maar van uit een filosofisch-wetenschappelijke benadering, die ruimte laat voor de geestelijke en psychologische noden van de mens, vertaald in alle literaire stijlen met eigen foto en videowerk. Na 2010 heb ik het schrijven van columns aan anderen overgelaten en nu verspreid ik naast eigen korte commentaren via Facebook en Philosophical Resistance (Google pagina) een aantal progressieve auteurs, werkzaam rond de chaos van de huidige wereldpolitiek en alternatieven ook, naast diegenen ter linkerzijde van klassiek links ook mijn toekomstgerichte  alternatief http://philosophicalresistance4.skynetblogs.be

Het totaalwerk geeft een globaal overzicht, met linken naar de gedichten en 56 filosofische essays, sociaal psychologische inzichten in theorie en praktijk en een drietal theatermonologen rond een linkse kijk op schepping en het psychologische en sociale leven van de mens, een kijk die de weerstanden van mensen die soms door de Godsdienst van het sociaal progressieve denken afgehouden worden, doorbreken wil . Religie, 'van relier', ‘verbinden’, is veel breder dan filosofieën die op een Godsbeeld steunen. Wat de termen 'atheïsme' en 'theïsme' overbodig maakt eigenlijk. Tot daar een schets van mijn alle domeinen van het mens zijn omvattend literair, maar vooral sociaal en menselijk project.                   Ook raadpleegbaar via een andere overkoepelende blog met andere lay-out, die ook naar de 24 andere bloggen leidt. http://blogfilosoof.skynetblogs.be              

Lezing  innervoice

INNERVOICE-INNERSTEM

When everything you wanted to write about life, has been written.

Wanneer alles is geschreven

When everything you wanted to speak about, has been said.

En zoveel al besproken is

When you’ve experienced all about love and hate.

Zoveel is beleefd in alles tussen liefde en haat

When you’ve tried everything to influence the battle for power.

Na alles wat je probeerde om de machtsstrijd en de wereld te verbeteren

Then you realize you’ve only touched the mechanisms,

Dan realiseer je je, dat je alleen met de mechanismen bezig was

even dough you added a lot of undiscovered things.

Al ontdekte je vele nieuwe dingen

Then you feel that even only in trying, you changed things,

En ervoer je dat alleen door proberen, dingen op korte of lange termijn veranderden

while the negative tensions kept on giving life to the positive.

Terwijl negatieve tendenzen voedsel gave naan de positieve

Then, when absolute calm is restored, you hear your inner voice again.

Uiteindelijk op momenten dat je absolute kalmte telkens hersteld

What was and is IT (she-he?) always talking about ?

Waar heeft die innerlijke stem van je het over ?

Then you start wondering, why did it made you feel heavenly,

Dan vraag je je af, waarom deed ze jou, die stem, hemels voelen ?

why did in some periods, it made you confuse ?

Waarom maakte ze je op sommige momenten in de war ?

Could it be that matter and mechanisms are one thing

Zou het kunnen dat stof en mechanismen één ding zijn

and the energy that makes that energy travel …another ?

en de enregie die die energie doet werken een andere sort stof ?

(Could it be that matter or mechanisms also can make sick

Zou het kunnen dat stof en mechanismen ziek  maken kunnen

and do so because the original real strength must recover ?

omdat de oorspronkelijke energie zich moet kunnen herstellen ?

Could it be that real strength is always being challenged

Zou het kunnen dat echte sterkte altijd weer uitgedaagd wordt ?

and must descend in to where the change is due to come from ?

en neder dalen moet in waar de verandering moet van komen ?)

Oh purest voice of sensitivity

Oh zuivere stem van sensiviteit

let your part of wind blow, your part of matter glow,

laat jou deel van de wind waaien, jouw deel van de stof gloeien

your part of the water rise, your part of light inspire,

jouw deel van het water rijzen, jouw deel van licht inspireren

so I’ll know what to write in a new way;

zodat ik zou weten wat te schrijven…op een nieuwe mannier

because the sky, as well as other matter, is full of hidden energy

oh luchten, lichten…vol van verborgen energie

Oh dearest destiny, show me the narrow pad

Oh bestemmingen, toon me het nauwe pad

between rationality and the inner voices of intuition,

tussen rationaliteit en de innerlijk intuitieve stemmen

show me which seeds where to plant

toon me waar de zaadjes te planten

so I and we can act more then as one

zodat enkelvoudig handelen meervoud wordt

because truth otherwise causes to much suffering.

En waarheid niet tot teveel lijden leiden moge

While travelling on the narrow pad

Wijl het nauwe pad volgend

the contact with the past and future voices of nature

komt het contact tussen de stemmen uit het verleden, via de natuur terug

came back again from being lost

terug van soms verloren

in every period of your life , that you weren’t an honest child any more.

In iedere periode dat je je eerlijkheid tov jezelf verloor

When you aren’t an honest child any more, in fact you fall asleep.

Dan val je eigenlijk in slaap

Falling asleep is not knowing where you really are.

In slaap vallen is eigenlijk niet weten waar je bent

Sleeping also is necessary, but while you’re awake,

Soms nodig, maar wijl je wakker bent

try to have the wisdom of an honnest child.

probeer de wijsheid van een eerlijk kind te behouden

octaaf  coeckelberghs


Inleiding : Hij had een beetje krullokken van zijn eigen

Als kind van een paar jaar, was het eind jaren vijftig in de eeuw met twee wereldoorlogen, mode van een krulijzer in het midden van boven op je hoofd te laten zetten, zodanig dat je een lange ronde krul op je hoofd had, in die nog heel deftige tijd een beetje een voorloper van het latere punkgedoe. Ik kon daar absoluut niet mee lachen met hetgeen de vrouwengemeenschap in de familie met hem wou aanrichten, vluchtte weg wanneer er weer eens sprake was van zo een vijftien centimeter lange zwarte spelt met twee rijen ijzeren tandjes na wat gedraai met een kam op zijn hoofd te instaleren. Ik hield toen al niet van fake en veel was inderdaad niet nodig omdat het er al was. Zoals fruitkwekers en fruithandelaars die hun fruitkisten van etiketten met de naam van de fruitsoort en de diktemaat moesten voorzien, dat fruit sorteren, ook een totaal overbodige zaak voor de verwende consument die eigenlijk zelf het besproeien van fruit in het leven riep omdat het schoonheidsideaal van het product nu eenmaal geen schoonheidsfoutjes, appelpuistjes bijvoorbeeld meer duldde; men was er vies van, schrik om ergens ziek van te worden, de over properheid stond in zijn kinderschoenen. Inentingen voor alles en nog wat, tot in het leger toe, wat ze eigenlijk als neveneffecten aanrichten, is een onontwarbaar modern taboe. Vijf procent van de mensen was nog boer en tuinder, in een tijd dat er geen veestapels moesten worden verbrand, maar men een ziekte in de kleine stallen rustig kon laten uitzieken. De pastoors verklaarden de zinnen van ’ t leven van uit hun enig zaligmakende hoek en boek en de aandeelhouders trokken miljoenen mensen weg van de velden en steden, om een gigantische industrie op te bouwen, die iedereen eens even op een paar decennia van een auto, een wasmachine, een koelkast, radio’s en tv’s ging voorzien. De drie eerste kan je indien nodig missen, indien je een prima openbaar vervoer hebt en alles kleinschalige wordt georganiseerd, de twee laatsten, soms zijn er wel goeie dingen op te horen of zien, maar een pak desinformatie, voor een stuk goedgemaakt door de kwaliteit op sommige zenders, kleinere politieke bladen en later, en sommige deelnemers aan sociale media. Uit de dorpen zijn in die tijd ondertussen de kleine theatertjes verdwenen, het tv maken van die tijd. Komen er nieuwe mensen in een dorp wonen, is’ t ook in de meeste gevallen geworden als diegenen die zich in een stad een isolement opleggen. Bij het mijmeren over wat nu mijn 1051-ste woord ging worden van deze roman, (het woord ‘Bij’) dus, schoten me een reeks belevenissen uit het verleden te binnen, mijn afkomst, jeugdherinneringen en zo meer, dingen die ik in een al of niet nabij verleden eens geschreven had. Zou ik ze even nalezen om tot op de dag van vandaag door iedereen welbegrepen kunnen verder te schrijven ? Welke waren de thema’s in mijn leven geweest naast van waar alle ellende in de wereld van afkomstig was op individueel of collectief vlak, op materieel en psychologisch gebied, op spiritueel gebied ook, een domein dat nog op de godsdiensten moest worden veroverd. Want die hadden er in ’t verleden vaak een zootje van gemaakt en waren daar weer hier en daar weer op grote schaal weer mee herbegonnen. Over hoe het leven via de fysica en chemie is ontstaan en hoe het tot de eerste cel leidde, die dank zij de energie van de afgestorven cellen tot een eerste vrouwelijke reproductiemethode kwamen, daar had ik honderden bladzijden over geschreven in iedere literaire stijl. Voorlopig zou ik het daar niet over hebben en wie er iets moest van weten moest ook maar bovenmatig met studeren aan de slag of zou mijn linken op het einde van deze roman en de verzamellink hier onder maar moeten raadplegen.

Deze roman, in elke literaire stijl geschreven zal diegenen bereiken wiens tijd er voor gekomen is, hoopte ik stilletjes, net zoals in mijn leven alles zich ook op tijd aandiende, al leek het niet altijd zo.



Alle vorige 24 blogs :

Google ‘het voortijdig testament’

of ‘de blogfilosoof’ of :




Hij kan het zich nog altijd herinneren, liggend in zo een korte goedkope Louis de zoveelste rondingen zetel in de ‘voorplaats’, eigenlijk, wou hij rondtrekken, de wereld in. Een groot deel in hem nog altijd trouwens, 44en meer jaar later.  Van waar dat verlangen ? Terwijl alle wijsheid die je hier kan komen opdoen toch noodzakelijkerwijze wellicht, tussen zijn geboorte en nu liep, langs de wegen die hij nam. Niet zozeer lag alles op voorhand vast vanwege een onzichtbare kracht, maar was alles sterk afhankelijk van alle beslissingen van vorige generaties. In wat je daar mee deed, lag voor een stuk je vrijheid.   Op alle mogelijke literaire wijzen en met alle audiovisuele middelen, door het leven met al zijn gebeurtenissen en debatten heen, had hij zich een weg gebaand tot een heel hoog inzicht in het wat en hoe en waarom van de dingen. Zou hij de wereld gewoon zijn creaties in blog vorm doorgeven of er een literair filosofisch werk rond schrijven ? Een soort testament, zoals het oude en het nieuwe testament, geschreven van uit de inzichten van toen, maar nu weer anders, in een poging het hele leven te verklaren aan de hand van essays, vertelsels en poëzie. Voortijdig, omdat er wel altijd nog zal geschreven worden en de evolutie verder gaat. Niet meer met de woorden van toen, ‘de Heer die ons geschapen heeft’, al blijft ‘in den beginne was het woord’ een echte kanjer als openingszin. Eigenlijk zou het eerste hoofdstuk moeten gaan over de ontstaansgeschiedenis van de huidige big bang cyclus, over de symboliek die achter deze wording verborgen zit, maar daarmee gaan we wachten tot op het einde…toch even een voorproefje uit de meer dan vijftig filosofische essays ?Ach google gewoon ‘de blogfilosofen skynet blogs’ voor diegenen die zin in theorie hebben, laat ons verder gaan met dit natuurlijk echt gebeurde verhaal.



Het begint al veel vroeger 'het'. 'Het', de oorzaken van om 't even wat of wie. We leven nog altijd in exact hetzelfde moment, maar de inhoud is veranderd. Bij de studie van menselijke en objectieve wetenschappen merken we dat alles en iedereen eigenlijk een klein mirakel is. Het leven als een proces van steeds meer of minder bewustzijn. Het leven is een aaneenschakeling van lichte tot moeilijke tot heel moeilijke dingen in relatie tot een aantal mensen. Het sociale en politieke al buiten beschouwing gelaten, kan het leven op zich al een onontwarbaar kluwen lijken bij wijlen. De antwoorden op al wat men niet begrijpt, liggen gewoonlijk in de huidige situatie naar een aantal mensen toe ingebakken. Los van alle culturele invloeden die ons leven mede bepalen, want zo en zo moeten we zijn en zo en zo moeten we ons bedragen, is het eenvoudiger om als individu echt naar je omgeving toe te communiceren over hoe je je eigenlijk echt voelt. Je kan een eigen idee hebben over je eigen en eenieder ziet jou in zijn perspectief als een tegenstelling, invulling of aanvulling op een tekort in hun leven...of ...als te vermijden...wat een tijd soms niet vermeden kan worden...tot wegen soms wel scheiden moeten...wanneer ofwel het zinloze benaderd wordt...of de zin begrepen wordt.




Stof en materie ontsnappend.

Ontploffende ruimte op zoek naar zin.

Straling werd atomen

en cellen leerden zich te delen.

De stof verschool zich niet meer alleen in stenen

Fysica werd meer en meer chemie.

Sterren gaven licht

En we gingen door met onszelf te scheppen

Voor altijd aanwezig in het verleden en altijd levend in het NU

Lerend hoe samen te leven, houdend van het leven,

onze voornaamste opdracht

Het was niet altijd makkelijk

Negatieve emoties bleven strijden met positievere

Het persoonlijke met het collectieve

Hebzucht baarde oorlogen

Soldaten werden uitgezonden, denken en voelen verboden

De beschaving probeerde zich te handhaven

Nog veel rest te doen






Matter and spirit escaping.

Exploding space in search of sense.

Radiation became atoms

and cells that learnt how to divide.

No more hiding in stones.

Suns gave light.

And we continued coming in too being ourselves.

For ever present in the past and living now.

Learning how to live together, loving life, our main task.

It wasn’t easy dough.

Negative emotions kept on struggling

with personal and collective aims.

Greed made wars.

Soldiers were being send without feeling and thinking.

Civilisation improved.

A lot still to be done- een aantal van de teksten zijn in ’t Engels vertaald, zie één van de linken op http://deblogfilosooftheblogphilosopher.skynetblogs.be


Overmorgen, bijna 55 geleden, koos ik er voor, koos de resultante van toestanden die aan mij voorafgingen, er voor, om een negen maand en twee weken ouder eitje als woonst in te nemen. Je kan natuurlijk ook stellen dat ik er voor koos om twee delen van één eenheid samen te voegen of dat het andere deel van mezelf me wenkte. Je kan je natuurlijk ook afvragen in welke mate je zelf iets te willen hebt en er niet een meer dirigerende dimensie aan het roer der wezenlijke gebeurtenissen tussen mensen staat. Ik zat aan de ene kant dus nog in die andere wereld van één van de teelballenuniversums die rondliepen als levende museums van eenieder van het mannelijke kunnen en zijn vertakkingen, die ooit in de xy geschiedenis van de biologische historie een rol hadden gespeeld. Ik vertoefde dus aan de andere kant dus ook op het eiland ‘eitje’. Er moet wel enige telepathie al geweest zijn tussen het teelbaluniversum van mijn vader en het ei eiland van ons ma…op die moment in de geschiedenis die in dergelijk universum in maanden wordt verteld. Via voornamelijk de aanzet van mijn vader of én mijn eigen aanzet in beider universums, verliet ik de wereld der voorvaderlijke zaden, op zoek naar andere chromosomenparen van reeksen van 23 in de xx wereld van het vrouwelijke, ook omdat de reeksen van 46 van mijn vader, mijn oorspronkelijke 23 reeksen als vreemdelingen beschouwden…of als handlangers in het aangaan van nieuwe, toch verwante scheppingen rond 46 chromosomen bevattende cellen eigenlijk. Ook mijn moeder wilde haar eitje weg. Op zoek dus naar een eitje, zijn eigen toekomstige wederhelft, voelt men zich misschien als een man met zin in seks, de zin in seks gaat in die zin misschien ‘gepaard’ met uitstoting en zoeken naar nieuwe creaties op basis van nieuwe gegevens…zeker altijd een opwindend gegeven. Het feit dat ik een mannetje zou worden, wordt volgens de wetenschap bepaald door het spermatoïde …de xy structuur, niet het oudste geslachtelijk gegeven in de bio wereld de xx structuur maar het zaadje predestineert misschien in feite al honderdduizenden jaren ons' hij' of' zij' wedervaren. In school 40 jaar terug leerde wij het omgekeerde, maar intuïtief wist ik dat het anders kon zijn…dat het eitje wel een voorkeur kon hebben. Het xx verlangen om te worden overrompeld met duizenden aanbidders waarvan er in de meeste gevallen slechts één niet wordt afgewezen, moet wel geweldig zijn. Een heel pak sperma renners komt niet in een massaspurt gewoon bij het eitje als over een rechte lijn, nee ze omsingelen het, haar en proberen hun kop binnen te duwen…is het een soort fysieke overmachtige die het haalt, of werkt het eitje die of die keuze meer subtiel naar binnen dan het dat voor een ander rennertje zou doen ? Vormen de renners een soort samenwerkende ploegen naargelang de geaardheden van diegenen die mededingen voor de zege of zijn het allemaal koppige artiesten die zelf hun schepping willen zien gerealiseerd ? Scheppingen, nieuwe individuen, zijn één ding; misschien gaan er achter de nieuwe personages scenario’ s schuil van voltooiingen van verhaallijnen van beide ouders en hun ouders en zo verder…of zijn scheppingen altijd een uitdrukking van de wederzijdse zielstoestanden op het moment van verwekking ? Misschien ging het in sommige gevallen ook over verhaallijnen die ergens gestopt waren, keuzen die ze niet hadden gemaakt, dingen waar ze nog mee moesten worden geconfronteerd, dat bepalen hoe iemand er uit zou zie, hoe iemand zou worden en of hij of zij zich al of niet goed in zijn of haar lichaam zou voelen in het latere leven. Welk was het verband met teksten die ik zou schrijven ? Was er een verband ?

Dat zijn allemaal filosofische vragen en voorlopig was ik daar nog niet aan toe, een heleboel praktische dingen stonden me te wachten. Dingen bijvoorbeeld als gevolg van geboren worden in de jaren vijftig, nu 2011, 55 jaar geleden; (inmiddels 2016 bij nalezing), een soort overgang tussen oudere en modernere tijden. Want oh ja, ik heb de kasseiwegen nog gekend in het Hageland in België, maar de tweede grote oorlog van de twintigste eeuw niet als mezelf meegemaakt, alhoewel mijn moeder een scherf van een vliegtuiggranaat in haar malse meisjesdij kreeg, gevaarlijk dicht bij de venuszone…die oorlog had het dus ook op mij gemunt en eitje na eitje zou ik afwachten om alle redenen van oorlogsgeweld te onderzoeken en alleszins theoretisch proberen te neutraliseren via de lange weg waarlangs mijn sociale betrokkenheid en militantisme me zou leiden.            De vrouwen wilde me August, Norbert of Freddy noemen, mijn vader verkoos ‘Octaaf’ , ‘Octaaf’, zoals er ook al iemand in het door de oorlog geteisterde dorp woonde: iemand die als jongetje de massadeportatie van een tachtigtal mensen uit het dorp had meegemaakt en zijn eigen vader nooit had teruggezien. Hij en anderen lieten geen middel onverlet om de oorlog van toen aan te klagen en alles een cultureel vervolg te geven. Ik zelf zou voortdurend de huidige oorlogen aanklagen, de vraag blijven opgooien waarom er zo veel oorlog was geweest.

Mijn moeder kwam van een nuchtere familie van boeren, haar ouders, mijn grootvader, precies een oude Zweed en zijn vrouw lijk iemand met Indiaanse roots van vóór de prehistorie. Wat natuurlijk resulteerde in een dochter met grijze ogen en eentje met lichtere ogen, maar toch zuidelijker. Ook de ouders van mijn vader hadden een boerenachtergrond, beide blauwe ogen, bompa meer een Rus van tegen China en oma meer zuidelijker Europees warm. Ik heb er ooit wat over geschreven om het één én ander te duiden. Qua levenslijnen is het opvallend hoe een meisje dat oorlogsslachtoffer werd, samenkomt met iemand uit een dorp van ontzettend veel meer burgerlijke slachtoffers. Mekaar in 1943 ontmoet, midden de oorlog die alles over hoop gooide. Rond het begin van de oorlog raakte het tussen mijn vader en zijn eerste lief uit een naburig dorp af, mijn eerste lief kwam uit de verre familielijn van het eerste lief van mijn vader. In het scenario van met mekaar scheep gaan lijken tekorten teveel aan te trekken en gelijkaardige pijnen en vreugden ook…of verhalen die niet afgemaakt werden omwille van stoorzenders zoals oorlogen en andere , te weinig begrepen dingen tussen mensen en hun hopeloze aanmodderen soms.


staat geschreven dat men nog weinig fascinerends aan het leven vindt. Nochtans, zelfs alle uitleg omtrent elke discipline van het denken, niet meegerekend, het leven is inderdaad fascinerend.

Hoe meer fascinatie je door hebt, hoe voorspelbaarder alles af en toe wordt, maar daarom niet minder boeiend. Tegen de tijd dat iets uitkomt ben je alweer vergeten dat je het had aangevoeld. Ieder heeft een eigen levensverhaal met een prehistorie...het kan jaren, een leven lang duren, voor men beseft dat de tijd tussen de houten tralies van het kinderpark en de ijzeren staven van het sterfbed vervliegt als een kartonnen doos op een aantal windvlagen in een straat bij dag en nacht. De baby die wil leren lopen wil de wereld in, de bejaarde die onder de medicijnen de pijn en de realiteit vergeet, wil de wereld uit. Welk een verschil tussen mensjes grootbrengen en naar de uitgang begeleiden...en toch is het één lange, kronkelige lijn. Soms heeft het leven ons verblijd, soms sloeg, slaat het ons met verstomming. Er is heel veel zin te vinden tussen al die onzin in het leven. Een stuk in het leven is bepaald door voorgeschiedenissen, het zich daar van bewust worden verloopt in een aantal gelijklopende episodes die jij zelf en anderen doorlopen. Sommige punten komen bijeen, andere nauwelijks.

In hoeverre kunnen we onze toekomst zelf bepalen ? Ik vroeg het me af terwijl ik de elementen voor het samenstellen van dit schrijven onderzocht. Notities van studies, gesprekken en geschreven literair materiaal in alle mogelijke vormen.

Ik ga een deel er van gebruiken, maar hoe natuurlijk en in welke verhoudingen en volgorde ?

"Voortijdig Testament", moet het werk heten. Hier gaan we dan met het leven, werk en inzichten van ondergetekende.




Een 150-tal jaar eerder dan vandaag, midden negentiende eeuw, woonde Jozef met zijn pa in een klein huisje aan de dorpspomp in de buurt van het dorp van zijn latere nageslacht. Zijn vader moest weer eens met paard en beerkar naar de nabijgelegen stad om bij de stadsbewoners drek te gaan scheppen. Niet de drek van de beesten van de boerderijen, maar mensendrek. De stadsbewoners werkten in grote getale bij de plaatselijke suikerfabriek en woonden armoedig, leefden hun volgens de clerus en burgerij te dragen lot uit in huizen die eigenlijk best gesloopt zouden worden. Terug met paard en kar in het pompdorp van de baron aangekomen, begon hij de drek op een akker uit te gieten. Telkens weer met de emmer één van de vaten in, uitkappen en daarna het paard weer aanporren om een aantal meters verder te sleuren. Mesuur, zo was de bijnaam van de vader van Jef, omdat hij nogal bekend was voor de nauwgezetheid waarmee hij zijn werk en het leven opvatte, was zijn slavenarbeid ten dienste van de elite meer dan beu die dag. Zijn lijfspreuk 'alles met mate' ('mesurer', het Frans voor 'meten') was aan herziening of beter nog, aan 'ijking', bijstelling toe. Na het voorval dat ik zo dadelijk ga beschrijven, zou hij weten dat de aanleiding om dat te doen, hem luttele minuten daarna in de het gezicht zou worden geslingerd. Met dank aan de baron van het kasteel.

Midden de werkzaamheden kwam de baron, handen op de rug, inspecteren. “Mesuur, die mest ligt precies niet erg dik”, zei de man met zijn kasteel in het panorama achter zijn rug. Mesuur was heel dat leven van hem ineens op een zeer besliste manier beu. Geen tijd om van het goed weer te genieten, altijd dat verdomde geld dat moest worden verdiend, nooit voldoende tijd voor de eigen luttele perceeltjes grond en de paar koeibeesten, varkens en de plannen met konijnen en kiekens en fruitbomen. De pachter en loonslaaf van de baron stapte af en schreed in de richting van de baron. “Lig ' t hem niet dik genoeg mijnheer de baron”, vroeg hij op de man af, als ware ze volstrekt gelijken en dat was in feite zo. Vóór dat de baron kon antwoorden had Mesuur hem al bij zijn kruis beet en tilde hem bijna tot borsthoogte en met een krachtstoot waarop menig kogelstoter trots zou zijn, lanceerde hij de landheer richting akker en drek...al waar hij met een smak neerplofte. Dit had de baron niet verwacht van die brave, hardwerkende Mesuur. Hij klauterde rechtop en wist dat hij geen verhaal had tegen de kracht van zijn labeurder. Eén en al paniek probeerde hij de stinkende smurrie van zich af te wrijven, waardoor hij het nog erger maakte, want heel zijn vest werd één grote stinkende bruine brij. Mesuur onderdrukte zijn innerlijke plezier en het resultaat van zijn durf en opstand. De baron maakte zich schrijlings uit de voeten en riep Mesuur wanhopig na dat hij dit zich nog zou beklagen. “Loopt schijten en zoekt iemand anders voor die strontjob” !, keelde Mesuur hem achterna.

In gedachten verzonken keerde Mesuur met paard en kar terug in de richting van het boerderijtje aan de pomp, gelukkig nog eigen goed van vader op zoon. Hij zou voortaan wel zonder de baron aan zijn geld geraken. Die dag werd ook de toekomst van zijn nageslacht beslist. Voortaan zouden zijn nakomelingen allen hun kost op hun eigen verdienen. Al zouden ze moeten zweten zoals in de bijbel aan Adam en Eva was voorspeld. Wat was er eigenlijk waar aan dat verhaal ? Was die God in dat verhaal niet ook een baron geweest die die mensen gewoon verjaagd had omdat ze eens een appeltje meer wilden van hem ?

Mesuur was niet alleen met zijn verzet. Onder de Tsaren en zijn edelen zwichten miljoenen Russische boeren en de boeren van Napoleon in Frankrijk waren nog maar juist terug thuis of gesneuveld in één of andere oorlog tegen die arme Russische boeren of ander werkmensen uit één of ander Europees land. “Miljaarde, miljaarde, wat een ellende, 't is goed geweest”, was zijn goeiendag toen hij de bijna vermolmde deur van zijn huisje opentrok en het huis met drekwalm vulde”.

“Zoniet eeh manneke, welke wesp heeft 'jouw' gebeten ? ('oech' zegden ze toen) “Normaal gezien ga je je toch altijd eerst wassen in het houten vat onder 't dak buiten”, zei zijn vrouw ietwat zorgelijk.

Mesuur vertelde zijn verhaal en voegde er voor vrouw Jeanneke en zoon Jozef aan toe, dat nadat de baron tussen de smurrie lag, hij de plaatselijke potentaat nog gevraagd had of “de mest nu wel dik genoeg lag”.

Het gezin zat er na het verhaal over de verzetsdaad van pa en de verbouwereerdheid van de rest van het gezin bij alsof iedereen al in spanning uitkeek naar wat hierop volgen zou. “Het heeft geen zin hier nog veel drukte om te maken”, zei pa Mesuur. Er is nog werk genoeg in de hof en met de beesten. In plaats van met de stront van een ander rond te zeulen ga ik voortaan met onze eigen groenten en fruit en wat gepekeld vlees en kippen en eieren naar 't stad met 't paard”. Jeanneke sloot zich aan bij de plantrekkerij van haar man en tot eenieders verbazing nam ze het woord op een wel heel erg besliste overkomende toon : “dat ze hun was en strijk op 't kasteel voortaan maar zelf doen...ik zal wel zien dat ge om de week op de marktdagen van de omtrek hier tomaten en patatten en bonen genoeg hebt om mee te nemen.” Ook Jozef had plannen :        “ Als gij me dat stuk nat grond aan de Bemdbos geeft kan ik daar de klei uithalen om bakstenen te maken, ik heb dat al genoeg zien doen bij Camiel. Een paard om ze te vervoeren heb ik niet nodig, ze zullen van ver komen voor mijn bakstenen, let maar op. En daarbij, de Camiel dat is een plezante grote boer om voor te werken, die leent me zijn beste Brabants paard wel als dat nodig moest zijn. Ik kan op één van de putten die ik daar ga uithalen eenden kweken en kikkers, 't schijnt dat het schoon volk in 't stad die zelfs eet. Gedaan met slaven voor een ander ! Ik zal op tijd een deel stenen voor mijn eigen opzijzetten en me hoger op de Bemdbos een eigen boerderij bouwen. Die patatten dat daar staan die kunt ge op grond van Camiel zetten, hij heeft nog grond braak liggen die je kan pachten...de wurger van 't kasteel zal je pacht toch opzeggen.”

Er werd op de deur geklopt. De veldwachter al van 't kasteel gestuurd om te proberen Messuur schrik aan te jagen, mat zich een geweldige graad van overmoed aan om gewoon te komen zeggen dat de baron klacht indiende. Bij het tweede geneverke dat hij aangeboden kreeg liet hij zijn gestrengheid varen en omdat hij, zoals bijna iedereen in 't dorp, Mesuur altijd al als een heel behulpzaam en wijs mens had ervaren, verklapte hij de familie onder voorbehoud 'van te kunnen zwijgen' dat hij gestuurd was om die 'rebellen aan de pomp'(zo had de baron hun genoemd) eens goed schrik aan te jagen. “ Ook de adel begint schrik voor ons te krijgen”, zei Arthur de overwegend goedlachse veldwachter. “ De baron, die leest alle dagen gazettenpraat en hetgeen er allemaal in de wereld gebeurt, de dag van vandaag Mesuur jonge, ge zou er van verschieten. Een paar maand terug neep de baron ze nogal. Terwijl hij even buiten ging kijken naar zijn werkvolk en ik bij hem, ook burgemeester zijnde, op de facteur moest wachten voor een dringend stuk van de directie van 'binnenlandse zaken', las ik in één van zijn gazetten van 1844 begin juni, dat boze wevers hoger lonen eisten. Hun lonen werden voortdurend verlaagd door de dikke mannen ginder omdat die anders niet genoeg winst meer maakten sinds andere bedrijven met de mechanische weefstoel beginnen werken zijn. Die wevers hebben zich daar georganiseerd en op één plaats hebben ze het huis en de fabriek van een eigenaar bezet toen die niet op hun eisen wou ingaan. Bij een andere fabrikant kregen ze wel geld en spek, maar ondertussen had die eerste fabrikant zijn contacten in het leger al verwittigd. De één of andere doorgedraaide majoor liet op den duur heelder dorpen omsingelen en het vuur openen, waarbij elf man omkwamen. Er zouden daar meer dan 100 mensen meegenomen zijn. Goed dat het hier in 't dorp veelal kleine brave keuterboeren zijn of ik zou nogal gewetensproblemen krijgen als ik van hogerhand iets tegen mijn goesting moest doen.

Jaren vergingen en Jozef kreeg op zijn boerderij ook een zoon, Frans die het dorp van de pomp en de baron verliet om zich in een naburig dorp met zijn ega te gaan vestigen. Als jonge gast maakte hij het in 1914 mee dat men in Europa ter wille van de centen miljoenen mensen de dood in joeg. Net een paar jaar te jong om te worden opgeroepen, de vlucht naar Nederland meegemaakt. Daar hoorde hij voor het eerst over de arbeidersbeweging die zich vruchteloos tegen die oorlog had verzet, over de tweede internationale en zo. (lees Jacques R. Pauwels, 'de groote klassenoorlog). Als boer was je daar allemaal zo niet bij betrokken.      Ook hij maakte plannen om zich zelfstandig van een inkomen te voorzien en dat lukte aardig al kwam de recessie in de jaren dertig roet in het eten gooien. Zijn kinderen groeiden vóór de tweede wereldoorlog op in de filosofie van het om den brode harde werken. Als onafhankelijk verzetsman, gewaardeerd door de verschillende strekkingen in het verzet, slaagde hij er in van werkweigeraars en piloten te verbergen en op de duur moest hij zichzelf verbergen nadat hij tijdelijk opgepakt was en zijn vrouw Lin in troggen (voederbakken) sliep nadat ze van lieden van het uiterst rechtse misantropendom der mensheid slaag gekregen had. Ook dat deel der geschiedenis overwonnen de afstammelingen van Mesuur.

De oorlog ging voorbij. De zonen van Frans en Lin begonnen fruit te kweken en nationaal en internationaal te verhandelen en ook hun kinderen leerden werken en zich een toekomst maken. René, de zoon die op de ouderlijke boerderij bleef had weer onder meer een zoon, Octaaf, de eerste die weer uit werken zou gaan, afhankelijk zijn van een inkomen. Hij stelde zich vragen over de zin van de geschiedenis en nam de draad van zijn grootvader Frans in Nederland weer op om de gang van de wereld leren te interpreteren. Ook de geschiedenis van de filosofie moest hij daarvoor na zijn klassieke werkuren bestuderen. Het verband tussen praktijk en theorie leren doorgronden, op elk mogelijk terrein van het leven van mensen. Mensenkennis opdoen, gegevens leren verbinden, 'relier', religie...ging veel verder dan gewoon wat de godsdienst voor waar hield of wat de evangelisten vertelden.

Octaaf dus, de kleinzoon van Frans begon met schrijven over alles wat hem en de wereld bezig hield, met begrijpen ook waarom de meerderheid van de medemensen aan de diepten des levens op collectief en persoonlijk vlak, totaal of weinig boodschap had.

Geen enkele literaire stijl liet hij onbenut. Simpel was hij bijwijlen niet, getuige daarvan het volgende fragmentje, een soort inleiding op het daaropvolgend filosofisch essay over het ontstaan van het leven en wat het verband met de dood zou kunnen zijn, na de volgende 2 alineas.

Toestanden zitten over het algemeen anders in mekaar dan er oppervlakkig over wordt geschreven en verteld. Mensen zitten over het algemeen anders in mekaar dan ze van zichzelf denken. Alleen ervaringen opdoen en leren observeren, luisteren en praten kan ons helpen.

         Onafhankelijkheid is alleen mogelijk als men het algemeen belang van de hele wereld op sociaal en ecologisch gebied vooropstelt en breekt met alle tactieken die daar tegenin gaan. Feiten in een breder kader kunnen zetten, insinuaties ontkrachten, daar komt het op aan. Pas dan kan krijgen een echt alternatief en de mogelijke wegen naar nieuwe, vooruitstrevende methoden om het sociale en ecologische te bevorderen een kans.          Dan krijgen ook de blauwe lijnen die onze persoonlijke relaties verbinden meer ruimte. Als je alle kleurschakeringen van de rode lijnen die ons politieke en sociale leven verbinden onder de geschiedkundige loep neemt, merk je dat die aan een heroriëntering van hun programma en methoden toe zijn...willen ze niet nog eens terrein aan rechts en uiterst-rechts verliezen.

 Simpel als een stilstaand beeld in een emmer water

Wanneer je een emmer water neerzet, zal je merken dat het spiegelbeeld daarin precies dronken ronddanst en altijd vertraagt tot dat ene moment van complete bewegingloze helderheid van zodra onder meer het evenwicht met de snelheid van de aarde rond de zon is bereikt. Op zo'n moment besef je het belang van helder denken.

Voorwaarde tot het verstaan van de essentie van helder denken is het doorheen de vaak woelige praktijk van allerhande bewegingen in het leven (zie het water in beweging), zo vaak mogelijk tot stilstand, tot rust geraken.

Vermijden van verstrikt te geraken in de over complexiteit van allerhande situatie, is ten zeerste aan te raden, maar wegens oorzaken in verleden en heden en hun bijna onvermijdelijke gevolgen in de toekomst; niet altijd even goed doenbaar.       Gelukkig volgt er op een these altijd een antithese en een synthese...wat zowel voor maatschappijen als personen in alle mogelijke relaties gelden kan. Dat allemaal met één bedoeling : dat iedereen de naar zijn omstandigheden dosis bewustzijn opdoet. De hoeveelheid vrijheid die je in deze spirituele evoluties krijgt kan beperkt of zeer ruim zijn, naargelang de omstandigheden en het kunnen aanhouden van je innerlijke evenwicht dat je veel omleidingen kan besparen en je een waardevoller inzicht over de verhouding tussen plicht en vrijheid kan geven.   Een goed begrip van de details rond een bepaald gegeven, vertrekt altijd van innerlijk evenwicht en eenvoud...zo niet ga je worden platgewalst door de complexiteit.


Ook al eens vermoeidheid weg gerust na een gesprek om iemand terug in het innerlijke evenwicht te brengen. Wegen dreigen soms te scheiden wegens onverdraagzaamheid, onverdraaglijkheid. Vanwege iemands rust ?                       Door afzonderlijk, samen en voorouderlijk opgebouwde levenservaringen ?        Voelen mensen zonder uitspreken van dingen, zaken van mekaar aan die hen in de richting van andere wegen dwingen ? Maar ja, als alles dan toch uitgesproken werd. Misschien kan je niet op tegen sommige vormen van soms emotioneel ziek zijn en het ongeluk dat er uit voort komt. Waar ging het fout ? De lange rechte weg zonder 'fouten' bestaat niet, al zijn er nog zovele wijze regels geformuleerd.

Onverdraaglijkheid, niet meer draagbaar zijn, het gevolg van levenslopen en levens, woorden en daden. Innerlijke conflicten van vroeger tijden en nu, leiden tot boze geesten...best zo snel los te laten. Een serene sfeer opzoeken is er goed voor als je anderen of je zelf niet meer helpen kunt.

's Morgens. Ochtendlicht 5u30. De mist van een heldere augustusmorgen, hangt sierlijk mooi tussen de bomen en het al van het landschap met de kerk en de stilte en de boerderijen en huizen en zo. Zwarte vogels vliegen in paren uit en naast mekaar boven naar de kapel toe, van zuid naar noord, wat vanuit het Westen een prachtspektakel is. De kapel was open. Mensen moeten wel veel komen vragen daar, want er hing een aangename warmte van de vele tientallen vlammetjes van de novenen en de gewone kaarsjes. Of er moet een flauwe plezante ze allen aangestoken hebben. Nee, op weg naar de verlichting moet een mens soms door zware emoties, waar hij wel eens van verlicht wil worden. De natuur, een kapel, eenzaamheid én menselijke contacten zijn er al eens goed voor.

Bedrukt zijn vertraagt positieve evoluties van Uzelf en anderen. Er is zoveel om je over te verheugen en zoveel dat in zinniger toestanden kan worden omgezet. Overal het beste van proberen maken lijkt gecompliceerder dan het is










De tekenen overleven hen.

Er was dat moment, onlangs; wijl ik buiten op mijn winterstoel zat. Een paar uur eerder had ik een gedicht over mijn vader ergens in een prozatekst gebruikt. Ik observeerde de natuur, de natte verkleurde eikenbladeren die in de kale boom op een ravennest waren blijven hangen. Ik streek enkele keren met mijn rechterhand over mijn linker. Een paar seconden later, realiseerde ik me dat onze ouwe dat vroeger ook deed. Zijn aanwezigheid was op zijn vroegere vorm na, net ietsje minder duidelijk present. Nu.
Net als een paar ochtenden terug, toen ik me de koffiegeur in de cabine van zijn camion op weg naar Duitsland herinnerde...zo ineens, zonder aanleiding. Gewoon maar om aan de eenheid in verscheidenheid te herinneren, aan het verhaal dat samen met het leven, toen het net boven het niets uit, aan zijn tocht begon. Het leek net of de diversiteit van wezens voortdurend wordt uitgebreid naarmate het theaterstuk van het leven andere personages nodig heeft. En toch zijn we aan dezelfde scenarioregels gebonden. 




Je hebt zo van die documentaires over de totstandkoming van biologisch leven. Als je dan ziet en aanvoelt hoe door het niet niets willen zijn (een ruimte groter of gelijk aan nul kan niet bestaan, en dan volgt er een explosie à la big bang) door onzichtbare straling, geest als het ware, het eerste atoom werd geschapen...dan snap je de symboliek daar wel van, het leven moet het niet van onzin en gebrek aan inhoud hebben. De reis ging verder naar de molecule, al gecompliceerder, de planeten, het tot stand komen van toestanden op planeten, waarbij het ontstaan van de cel mogelijk werd en zo verder tot ons. De kosmos boven je hoofd, dat is dus ook al duidelijk familie van ons, dat zijn wij voor een stuk ook. In feite kan je de stof ook al bezield noemen dus en de ei (eicel), kwam voor de kip. Het zou wel eens best mogelijk kunnen zijn dat de kosmos binnen afschrikwekkende tijd (gewoon weer eens?) in mekaar klapt en er op het randje van niets weer een nieuwe big bang cyclus begint...en alles van voor af aan weer begint...op basis van alle  energie die er voorafgaandelijk bestond. Heerlijke gedachte, niet, of vindt U  meer zin of troost in de klassieke vorm van reïncarnatie, waarin U of delen van U of combinaties van geaardheden van zijn, niet zo lang moeten wachten op een enigszins verwante verschijning van het wezen dat U nu bent ? Gissing natuurlijk, maar zo komen we toch een stukje korter bij de geest van het zijn.

Dichter bij de ziel komen omhelst andere dingen, figuurlijk en ook letterlijk soms. Door het leven met de anderen kom je daar de hele dag mee in contact, soms oppervlakkig, bij wijlen dieper. Misschien hebben dingen als levenslust, goedheid, blijheid, opgewektheid, solidariteit al van bij het begin van de vorming van de kosmos bestaan onder de vorm van de straling die toen vrijkwam...tegelijk met hebzucht, arrogantie, zwaarmoedigheid en nog andere om te polen wezenskenmerken. Wie weet wilden ze door het ontstaan van het biologische leven gewoon eens van kostuumpje veranderen en aan theater gaan doen. Als het zo zou zitten, zijn die symbolische wezenskenmerken er wel in geslaagd om tot op vandaag en wie weet nog hoe lang verder, voor de nodige ongelofelijke scenario's te zorgen. Of het nu gaat om relaties tussen mensen of gemeenschappen, we komen van ver en alles lijkt wel te culmineren in het NU, naar een happy-end of nog wat meer drama toe.

Je hoeft natuurlijk niet te vertrekken van de ontstaansgeschiedenis of de ruimte indien je je meer wil bewust zijn van wat de geest is. Dichter bij de ziel van je medemensen geraken, maar eerst en vooral je eigen 'zijn' verstaan, gaat ook. Gebeurtenissen, gesprekken, beschouwingen, ogentaal...allemaal aanleidingen en voertuigen daarvoor. 




Geloof, modernere versie. Een mens kan veel inzicht verwerven in zijn leven, tenminste als je daar voor openstaat. Je kan de ontstaansgeschiedenis van het biologische leven bestuderen, de geschiedenis van de politiek, de evolutie van de mens als psychologisch handelend wezen. Je kan dat in kunst omzetten als je wil. Het wezenlijke echter, leven en dood en het waarom ervan, blijft het moeilijkst om uit te drukken. We zouden eigenlijk op wetenschappelijke basis wel eens oneindig zouden kunnen zijn, binnen bepaalde limieten en tijdsintervallen die niet zozeer met de klassieke reïncarnatie te maken hebben. Je zal hier tal van essays daarover vinden, maar je hebt waarschijnlijk de tijd en de energie er niet voor om ze te lezen.

Hetgeen ik hier wil naar voorschuiven, heeft ook te maken met een stem te geven aan eenieder die niet via de klassieke religies aan geloven toekomt. 'Relier', het Franse woord voor 'verbinden', 'religie', wil toch ook zeggen van al die domeinen 'filosofie', 'wetenschap' 'psychologie'...te verbinden met het spirituele denken en ook aanvoelen...want dat staat nog het dichtst bij het dagelijkse leven, maar het gaat hier soms om hele vluchtige momenten, indrukken, aanvoelen die de kern van het wezenlijke benaderen, namelijk de medemens zelf. De mensen rondom ons. De oude man of vrouw met wie je midden hun lijden al eens over vergankelijkheid durft praten. De jongeren naar wie je moet luisteren en met wie je in dialoog kan treden, om die zeldzame momenten dat we niet door de bijkomstige dagelijkse dingen opgeslorpt worden, ze voorzichtig en kordaat raad leren geven, na rijp beraad. Hun aller evolutie aanvoelen en weten waar dat jij daar ergens in staat en wat je daar staat te doen. De voorgeschiedenis van ons allen en de domino's die we zelf in beweging brachten, maken dit makkelijker voor de één dan voor de ander, al staan de sterkste schouders vaak in de moeilijkste situaties.

Op zo een momenten midden mensen, kan je toch moeilijk afkomen met de klassieke religieuze dingen zoals 'de Here zei dit of dat' en al van die zaken waarvan de huidige liturgie in de kerken zich bediend en waarmee ze de meerderheid van de mensen van zich vervreemd. Wat niet wil zeggen dat ik sommige teksten van oude religieuze schrijvers niet waardeer.

Maar we moeten weer meer leren communiceren met mekaar. Zeggen wat ons in de andere stoort zowel als wat we op prijs stellen. Mekaar verhalen durven vertellen, al is het soms niet makkelijk om persoonlijke dingen aan te kaarten. Ik weet het, soms is dat niet echt nodig om te diep te graven en blijven de pijnen best onder een laagje aarde, waar ze als compost dienen, maar op sommige momenten moet je als mensen een stukje van mekaar durven prijsgeven.

Voor iedereen komt de dag dat hij of zij heengaat en dat is de kern van het wezenlijke, ‘sterft’ de graankorrel en ontkiemt er een nieuw leven...onder één van de vormen en voorwaarden die ik in eerdere essays probeerde te beschrijven ? Het is al wat te eenvoudig om te geloven in een hemel of een wedergeboorte op z'n Indisch ingeschat...allemaal aanlokkelijk...maar zijn we gewoon geen vervolg op al hetgeen waar die voor ons leefden mee bezig waren en wij ergens daardoor nog zijn ? Dat is pas realistisch karma zou ik zeggen.        We zijn voortdurend aanvulling...en hoe we dat invullen, wel soms kunnen we niet anders dan zus of zo, omdat het leven vooral niet iets individueel is, maar een samenspel...en daar moet je in leren aanvoelen, welke rol je vervult. Met vallen en opstaan. Met begrijpen, vergeven en doorgaan. Hopen en geloven in het positieve, het oneindige en veel meer. Bovenmenselijk leren liefhebben.



Zegen het nieuwe jaar ook zelf.

Evenwicht op een bevroren spiegel. De massa kleurrijke bladeren naar de bodem gezakt. Nog maanden en het stuifmeel zal weer drijven. Wijl vogels hun nesten weer zullen bewonen in groen. Ondertussen mijn kachel met het dode hout stoken.

Wachtend in de hut, op bezoek van 't internet.

Wezenlijke ontmoetingen, ook in 't niet virtuele.

't Beste in 't nieuwe jaar vol van weer zingeving.

In al zijn verschijningen en linken.

Dankbaar en sterkte behoudend.

Elkaar, mekaar, graag blijven zien…
Liefhebben, in platonische zin, los van de volledige liefdesrelatie die je met iemand hebt : buren, famillie, kennissen, vrienden, mekaar een warm hart toedragen...de diepten van begrip leren doorgronden, zonder slaaf van iemands 'loeten' te worden.....vandaaruit naar beleving van filosofie, cultuur, politieke stellingnamen, solidariteit toe, over de regio's en landsgrenzen....in deze wereld die georganiseerd is op economie die maar moeten blijven groeien opdat iedereen een inkomen zou hebben...een maatschappij zou moeten gestoeld zijn op het leren begrijpen waarom wij hier met z'n allen rondlopen, over de dood heen...


Elk van jullie is een enkeling op zoek te midden van.
Niemand werpt een steen, die tijden zijn voor de meesten van ons voorbij.
Hoe iemand helpen een ritme te vinden dat bij hem haar past, terug méér in iemand te zien dan klachten, chemie en pillen ? Dat de andere ook weer kunnen laten voelen ?
Hoe het onverwerkte verleden kunnen helpen afsluiten ? Het heden niet als een ‘schuldig zijn aan’ aanvaarden, maar als een rol van jouw in het grotere spel om je heen. Tekortkomingen aan anderen niet verwijten, tekortkomingen van anderen met begrip doorzien.
Was de waarheid die je al of niet voor echt hield, verwarring, leugen of deed het echt pijn ?
Smijt die pillen toch maar beter weg ? Als ze al niet het zinnelijke onderdrukken, dan wel misschien het lied van de ziel die durven wil en niet onder het peil van de inactieve soort van berusting wegzakken wil.
Waar zitten ze ergens, de pijnen, te diep of zwaar om alleen te dragen misschien...als men daardoor jou nog verdragen kan.
Tegen dat soort pijnen, helpen geen pillen...ze doen misschien tijdelijk goed en brengen je hoofd tot rust...tijdelijk, terwijl je weet dat je je sust.
Wat is dat nu, wat je echt niet meer weten moet ?
Bang van hoe je omgeving reageert, reageer je nog nauwelijks op je omgeving, dan meer, dan minder en dan weer teveel.
Je verwaarloost het gezonde eten en de frisse lucht, het ervaren van wat stilte, toch ook al niet ?
Je hebt toch al het gene waar een mens zich voor interesseren kan, toch ook al niet opgegeven ?
Niets zegt je nog iets, maar beetje bij beetje wordt je lomp in dingen, terwijl je dat niet bent.
Maar, begrijp wel dat er nog begrip is rond je, begrip dat niet mee het zware in wil. We zagen je toch nooit bijvoorbeeld een drankflesje op de openbare kieperen, zo lomp en zo ongelovig in de zin der dingen, wil je echt niet worden.  Daarvoor heb je gelukkig nog een voorraad trots. Ontdek hem en je kan er aan beginnen.
Los van relaties waar je het moeilijk mee had...de uitdaging niet zag of onderschatte. De onbekende man of vrouw naast je, de eens bekende, ontkende of de niet voldoende gekende... . Zoek de zin en werp de onzin overboord, ook na het kwetsen van de waarheid en het moment waar je ontdekt dat je best andere lagen in je zelf aanboort...anderen op een andere manier aanhoort.
Blijf in de perioden van opklaring geloven en er naar verlangen !
En bedankt er voor ! (ps. we dragen allemaal wel een zekere depri-graad mee)
De anderen. Zoveel tegen gezegd al.
Zovelen gelinkt, zoveel te zeggen, onvoldoende gehoord.
Laat ze soms maar zelf spreken.
Vrienden, vriendinnen , zijn en haar-dimensies, kennissen, regeerders, onderdanen, jaknikkers, tegengewicht.
De anderen.
Door sommigen verwekt, anderen door jezelf. Familie.
De anderen.
Hun pijnen, frustraties, gloed en willen weten,
dan weer niet.
De anderen.
Hun kwaaltjes, hun pillen hun ouder worden.
Hoelang valt 'dood' eigenlijk buiten te houden bij leven ?
De anderen,
het beste in hen zelf dat zo verblijden kan.
Hun aanvullingen, nodig als brood, onuitstaanbaar soms.
De anderen.
Wij, hebben alleen ons eigen gezelschap in feite.
Reizigers doorheen al zo lang en soms teveel, telkens overwonnen.
De anderen,
wijsheid, fijngevoeligheid met onaf verweven.
De anderen,
gedomineerd door de ideologie van de productie om de winst.
De anderen,
 opgedeeld in kasten die mekaar leerden mijden.
De anderen 
die mekaar dan toch weer opzoeken en vinden voor iets grootser.
Solidariteit, uitwisseling van menselijke gevoelens, samen perfectie.
De anderen,
zieleroerselen, verhalen verdrongen en opduikend.
De anderen,
mekaars sadisten, masochistisch bij wijlen.
De anderen,
werktuigen der evolutie naar meer bewustzijn.
Met Mekaars geduld bergen en  ravijnen en vlakten van liefde lerend.
Inzichten, te weinig van belang,…bang ?
De anderen,
de stilte van het parcours meer of minder genegen dan het lawaai in het zijn.
Een Teveel of Te weinig, opvullen en aanvullen met niets. Het niets, de grootste duivel...telkens weer verjaagd door om het even wat van...zin. Zijn.
De anderen, kwelduivels en engelen in hun enige, menselijke gedaante.
De anderen,
geven en nemen, vergeven en van doorgaan tot stoppen, veranderen. De anderen.
octaaf 07/07/2009 dinsdag, bij  weinig zon

Morgen kan ze er niet meer zijn Ze is nog van de jaren twintig vorige eeuw en deze van deze eeuw, zal ze niet meer beleven. Een geheugen dat haar zelden in de steek laat. Tal van mensen en voorvallen, lotgevallen, weet ze aan haar eigen prognose qua vooruitzichten te koppelen. Zelf heeft ze die minder. Ieder kent zo wel iemand, hard labeur, kinderen grootbrengen en dan nog zorgen voor tal van ouderen en een eenzaam familielid.                  Nu wordt ze zelf door haar kinderen verzorgd. Na een evolutie van alles nog zelf beredderen, komt het trager stappen, dan het ding met vier wieltjes, waar ze achter liep, ‘loopkarretje’ heet zo iets waarschijnlijk. Uiteindelijk de rolstoel waar ze nu in zit. Vroeger kon je ze nog meenemen voor een uitstapje met pannenkoeken als kers op de taart. Ook dat is voorbij.      Nu ze meer en meer frequent vecht tegen pijnen als daar zijn, die vanuit de heupen, en steeds talrijker andere plaatsen. Het wachten op de volgende fase moet benauwend voor haar zijn. Niet meer zelf kunnen rechtstaan, pijn hebben als ze rechtgehouden wordt bij het op de pot gaan en het wassen. Als je ze ziet indommelen van de rust die ze door pijnstillers heeft en haar hoofd de tafel niet wil raken, ja, dan vraag je je af, waarom een leven op zo’n zware manier moet eindigen. Haar mimiek kan door de pijn heen soms terug heel alert en blij worden en dan zegt ze de leuke dingen van vroeger weer of dan wordt ze ernstiger en geeft een nuchtere, niet idealistische kijk op toestanden. Blij kan ze zijn als je de kol van haar hemd goed schikt of als je ze overhaalt om een bonbon of een ijsje met je te delen of het alles overrompelende wereldnieuws een beetje eenvoudiger voor haar maakt en corrigeert, positieve vooruitzichten stelt, aantoont dat de wereld niet naar de bliksem hoeft te gaan. Maar dat nieuws, dat grote domme nieuws over banken en oorlogen en bommen die , door wie eigenlijk geleid, ontploffen, zogezegd omdat er vliegtuigen in torens vliegen…vervaagd gelukkig in haar geest als ze de gewone mensen op ‘man bij hond’-tv ziet. Mensen zoals zij, afhankelijk geworden, het einde, vraag ik me af, in sommige gevallen verwelkomend.      Dat grote domme nieuws dat verdwijnt als de kinderen en kleinkinderen en buren met het gewone nieuws komen en zij er niet uitgesproken, haar ervaring met bijna zestig jaar dezelfde partner tegenover stelt. Andere tijden andere mensen. Oordelen doe je die dingen op de duur niet meer, alleen proberen begrijpen van waar ze komen, je afvragen wat er in welk verhaal vermeden worden kon …als dat al mogelijk zou zijn…ook nog eens. Je afvragen in hoeverre beslissingen op kruispunten niet teveel ingegeven waren door de wereld buiten en minder vanuit het ‘eigen’. Je afvragen tot hoever iemands vrije wil eigenlijk reikt.

Ieder verhaal is een ander verhaal, onderhevig aan dezelfde wetmatigheden, maar vaak met andere voorgeschiedenissen, die zich herhalen en in de loop van hun evolutie de tegenstrijdige en gelijkgestemde personages in het leven roepen…en ja, ook die polen kunnen in de loop van verhalen wisselen. Nee, stokoud vrouwke, de wereld is vooral gek als het om centen en bezitten gaat en ik weet het, ook mensen kunnen mekaar tot gekte drijven…als ze het zware niet overwegend licht maken kunnen. Eén van de verschillen met vroeger, is dat men het daar vroeger allemaal weinig over had.






Hij werkt in weer en wind tussen de fruitbomen.

Klein, breed, werkershanden aan zijn lijf.

Plant bomen op de akkers van voordien.

Zet er staken, spant er draad en snoeit.

Geniet van de bloesems, dunt om te laten dikken.

Besproeit, bemest, maait en dan de boekhouding nog.

Tussen de bedrijven rondom 't Boeckhout.

Plukt en stockeert en koelt zijn opbrengst.

Kisten klaarmaken voor transport, sorteren.

Vervoer naar de veiling.

Familie mobiliseren als broodnodige hulp.

Hij praat op een hele zachte stille toon,

warm contrast met zijn ruwe uiterlijk.

Plots zie ik hem staan naast de open kist van zijn broer.

Met tranen in zijn ogen.

Nee, niemand verdient zo lang vechten tegen een vreselijke ziekte.

Waar zijn die ravottende jongens van vroeger ?

Naasten kunnen ze de droeve dingen van zich afzetten ?

Echt slijten doen ze niet.

Dichter bij de ziel komen doet soms té pijn.

Op andere momenten kan het heerlijk zijn.

c.octaaf




Wie ben ik ?

Heb je er al een idee over ?

Een samenstelling van vergane zielen .

Waarin je echte eigenheid moet domineren.

Wie gaf je je ziel ?

Een deel ervan om in te werken met een doel.

Dat ook die andere als aanvulling zocht.

Van wie kreeg je ook een belangrijk stuk ?

Aan wie wil ze ook biologisch doorgeven ?

Van wie kregen we ze ?

Welke zijn , over één leven heen, de rode en blauwe draden in de levensverhalen ?

Midden het economische, dat andere verhaal.

Over wat eigenlijk die andere zinnen van 't leven zijn ?

Menselijkheid leren beleven, doorgeven.

Niet buigen voor de pijn.

c.octaaf


Het leven moet niet beleefd worden als een wachtkamer vóór de dood. Als je het vaak met zieke ouderen over een eventueel nakend heengaan hebt en ze onder meer vertelt van die mensen die al klinisch dood zijn geweest en terug werden geanimeerd en dan met verhalen komen over hoe ze hun eigen zagen liggen en de al of niet bekenden en de lichtwereld aan de andere kant, lijken ze vaak niet te geloven dat er een andere kant zou kunnen bestaan. Ze hebben soms te veel meegemaakt of fysisch geleden en interpreteren het lijden in de wereld als iets wat 'God' niet zou toelaten. Voor mensen met een meer wetenschappelijk gebaseerd geloof in het onvergankelijke van energie, hoeft dit geen beletsel te zijn om de mogelijkheid van onvergankelijkheid zoals in de na de dood ervaringen (en weer terug) beschreven, open te houden.  Mensen die moeite hebben met het ontwarren van waarom hun leven hun leven was, lijken pessimistischer dan anderen in deze materie. Inderdaad, in deze ‘materie’.


Mensen, sommigen hebben al eens de nood om rond de hete bij van taboe onderwerpen heen te praten.  Seksualiteit vooral, is een 'heet' hangijzer. Over welke soort van lichamelijke gevoelsbeleving hebben we het dan ?  Is het niet menselijker om bij de redenen voor het homo of hetero zijn stil te staan en leren dieper in de ziel te kijken, dan louter te 'veroordelen' ? Moeten mensen die met de evolutie van de ziel begaan zijn, niet eerder leren 'kijken', 'voelen' naar de evolutie van de seksualiteit, van louter een instinktachtig beleefde uitlaatklep naar een extra gevoelen van aanwezig zijn met mekaar in functie van het zoeken naar jezelf en het waarom van de eenheid met een andere ? Zoiets als kunstschaatsen op het ijs...alleen is al mooi, met twee nog mooier, ingewikkelder ook.

Zouden er meer roepingen zijn in de kerken der gekende religies indien de bedienaars er van mochten trouwen ? In sommige religies mag dat en ook daar blijkt er een steeds groter wordend tekort aan priesters te zijn. Wordt het niet stillaan de hoogste tijd om geloven en religie ook onder andere invalshoeken te bekijken... psychologische, wetenschappelijke, filosofische ?  Misschien zijn er wel evenveel 'gelovers' in het leven zelf onder gescheiden mensen dan onder hen die het geluk of ongeluk hebben nog met mekaar te leven.  Belonen en straffen lijken we mekaar al genoeg in dit leven aan te doen, de rest is  giswerk en afwachten.       Hoe leg je dat aan moderne mensen uit : in de hemel mogen de getrouwde mensen rijstpap eten en alle 'overspelige' moeten de afwas doen misschien ?


Hier vond ik een soort onbeschrijfelijke rust in m'n eigen. Hier kon ik de eenheid met de natuur smaken en kon het ruwe, het nog niet tot het rijpbewuste ontwikkelde, me minder raken. Hier werd tussen hemel en aarde in aangeraakt, gestudeerd en gezonnebaad. Hier werd intens gedroomd en geanalyseerd en gewandeld. Hier kon je je eigen gedachtengolven laten smaken wat er in de wereld te observeren viel. Deze plaats leek een paraboolantenne die dingen ontving en doorgaf. Deze plaats liet zo vele planten stralen en vogels bestaan. Hier ontwaken is je eigen op de trilling van het draaien van de planeten zetten. Hier slapen is weten dat de schors van de bomen in je dromen meer dan echt zal zijn. Hier dagelijks vertrekken en dagelijks terugkomen is ondertussen weten wat die dromen betekenden. Hier ontwaken is de groeipijnen van mensen met uitdagingen die problemen werden, gezuiverd terug de lucht insturen. Hier zijn is weten dat er niet altijd even aanvoelbare vormen van heel sterk licht bestaan...is weten dat zogenaamd dood en zogenaamd leven één zijn; één middelpunt voor wie het voelen kan.   Hier leven is beseffen hoeveel meer er door niet overvloedig eten, vrijkomen kan. Hier leven is weten dat je voornamelijk van liefde, water, en wat planten en bomen of struiken voortbrengen, fruit en kaas en af en toe wat vis of kip en zo, leven kan. Hier drinken is alles met mate genieten, een wijntje, een pintje...en hoe minder suiker, hoe minder je zomers puffen moet. Hier leven is mensen met financiële en emotionele problemen tegenkomen, die ook daardoor de schoonheid hier niet meer aanvoelen kunnen...zomin als sommige mensen zonder financiële problemen dat soms kunnen. Hier sterven moet zijn zoals een boot die op het water brandt of een kiem waaruit nieuw leven komt. Hier zie je wat je mist, als de mist ochtendlijk zweeft tussen de bossen. Hier staat de zon soms buiten haar cirkel in brand als mensen in hun midden uit het donkere woud komen gewandeld.

Hier fluit een bepaalde vogel dag en nacht... . Hier galmen geen smartlappen van 'laat me nu toch niet in de steek, ik kan niet zonder jou' door de eter. Hier is voor het sterke deel in je, het verleden helder, het NU een beetje toekomst reeds. Hier kan je verleden en toekomst doen verdwijnen in het NU...dan focust alles waar je mee bezig bent, zich in jouw middelpunt. Je wordt onbeweegelijk, vast punt, je straalt door je ogen en geeft een soort onbegrijpelijke levensenergie door.

Die momenten zijn uniek en niet voortdurend en je moet altijd weer door het aardse lijden, altijd weer een beetje sterven om weer kiem en om weer straal te kunnen zijn.   Hier ontlast men zich met de deugd die het afscheiden van het oude, bewust geven kan. Hier wordt adem verbinding met aura. Hier worden organen spiegels van universele krachten, met elk een ander gezicht. Hier gaan chacras open en wordt al het aardse boven gezogen, terwijl de rest van het kosmische naar beneden daalt. Hier wordt vrijen het zien en voelen van hele dikke en soms hele fijne aura, die jaren jonger maakt en die de tijd voelbaar niet opgevreten heeft.

Hier moet je jezelf eerst een tijd uittesten voor je dit allemaal doorhebt. Hier kan je zo gelukkig worden, dat je tenslotte weet dat je weer voor andere, moeilijke uitdagingen zult worden geplaatst. Hier zeg je dikwijls DANK aan de natuur, voor menig mooi second...voor ieder deeltje van een uur.   Hier verzin je niet, hier komt altijd alles op je af. Hier begin je niet, hier werk je af. Hier luierik je niet...hier rust je uit. Hier is 'hier' ook niét hier. Hier gebeurt lachen veelal vanbinnen. Hier draai jij niet rond van alles, maar ben jij vast scharnier, dat openingen maakt.

Hier hangt 's nachts al hetgeen in de dag niet boven geraakte...morgen zal het weer worden beschenen en hoef je het maar te plukken...als je op je eigen trilling zitten blijven kan...en niet mee door anderen naar beneden wordt getrokken.

Hier worden geneesmiddelen overbodig, want het bannen van je illusies en angsten alléén...geneest. Sommige emoties zijn soms illusies, geldstructuren en hun legers zijn er de materiële uitwerking van. Hier hangt niet veel jaloezie, hebzucht, egoïsme, trots, agressie en onwetendheid meer, maar hun tegengestelde, uitgezuiverde...voorlopig... altijd voorlopig ?

Wie geen rust overerft, kan ze hier zelf ontwikkelen. Met onrust kan je op ieder wilskrachtig moment breken en handelen of niet-handelen.

Rustgolven zullen je overspoelen, als na een hoogtepunt. Of de rustgolven blijven, hangt af van hoe vaak je al bereid was van te durven genieten en hoe vaak je lijden zonder angst op je nemen kon.

Hier is niets toeval, alles een puzzel, die soms grillend en krakend uiteindelijk de meest heldere beelden zonder puzzelgrenzen vormt.

Hier is weinig gepland, het vloeit allemaal weer in mekaar, telkens het peil in alle betrokken vaten op mekaars gemiddelde hoogte komt.

Hier is een bloem iets met een ziel, een kracht met een ander frequentie en een andere uitwerking dan de struik ernaast. Hier is een boom een stroom naar boven, een streling die je verstopte en kromme energiebanen rechttrekt, zin naar boven geeft. Hier is hout iets waar je van houdt. Hier voel je dat het groen genieten kan van dagenlang in de regen te staan.

Hier hangt niet de somberheid van op vele plaatsen elders; wanneer het weken donker en koud kan zijn. Hier duik je dan mee en voel je vallende bladeren als een even groot raadsel als al die soorten bloesems aan.

Hier heb je een band met allerleikleurige bomenkruinen die je de aan ieder nieuw moment aangepaste krachten sturen...als jij je er maar voor openhoud...en er intensief...vanuit je vezels om vragen kunt. Hier tintelen lichtjes van op de bodem van verdriet, dat, wie? ... weet van waar het komt en dat je logisch soms niet meer vatten kunt. Hier moet je beseffen dat je jezelf moet leegmaken kunnen, indien je de omgeving door jouw wil laten stromen.

Hier klop je niet achter vliegen en storen spinnen en mieren niet...en als je gebeten wordt denk je : ''t' is misschien wel gezond voor iets", zonder verwensen.

Ach, hier houden van, is altijd ook weer een beetje afstaan...of afstand nemen...en dat doet van die smakelijke vonken geboren worden.

Ach, de liefde in alle vormen.



Octaaf, veel in natuur geleefd





They said he would send us the holy spirit In many ways I tried to approach a number of fundamental things. The creation of cosmos due to the fact that something smaller or equal to nothing cannot exist. When meaningless is approached, pressure mounts and like the big bang explodes. That’s why everything has a meaning. Nihilism is a contradiction. Sense could not be stopped. The voyage from radiation towards the first atom and cell and from then onwards towards us, the creation of the unique circumstances where this could happen, no, no lucky coincidence. Everything serves a purpose and nothing wants to become or can become meaningless. That’s why society is in evolution, trying to move away from the decadence of the worn out, towards more fulfillment in the new end. It might be a possibility that we do not take our chance and make a happy end of it all during this big bang cycle…just like we as individual, emotional beings sometimes desire to have more than one life to get the complete picture of who we are. I contributed a lot of essays to raise enthusiasm about these things (mainly in Dutch). All objective philosophical questions can be solved with science and history and you can find a lot of wonder and joie in it…a pity few people try.  

The subjective site of it all, the psychological reasons, the making sense of it all…well, one needs more to try to understand it and bring it over…by life itself and by culture, one can succeed. But still a lot of ‘the holy spirit’ of it all becomes clear by those strange kind of special energy, of ‘intuition’-like features…which aren’t as much a mystery, but a kind of energy that can trick you, but you cannot trick it back. This is no appeal to push logic and reason aside when one is dealing with rather sometimes irrational things as life and dead. One’s life is interconnected with others and sometimes it is not so easy to understand ‘why this is all happening to us’. There’s a structure in everything from a cell to an apple, and you name it. A lot has been invested to make life possible. We see and hear…and so on and still we manage to feel unhappy. We have a problem with considering all those beautiful things in nature as a unity, as seeing it as a part of us, part of the same adventure. Our sun is 5 billion years old and within another 5 billion years it will be over. Just a little more a dark spot in the milky way. Even the universe starts over and over again, like a day follows night…so, what are we afraid of…of death????

We often get to depressed to feel good. We cannot afford to pity ourselves or others…we must purchase our inner strength in a way that we do not bother others to much. Good will is of essence, but can put you in a lot of trouble…and in times of trouble one often must persist, alone if necessary, to be able to understand afterwards why you had to go through the whole process. Often the answer is that it was because it was necessary to play a positive role in the life of others…but often in another way, by other means. You can long for compassion, comfort in certain periods in your life. But it’s better to rest and think things over and get a hold of yourself. To try to find out what you really are good in and act. There is a lot where one can be good in : let those who know how to offer compassion, compassionate, let the writers write, let the workers work instead of putting them without a job or taking too much of their time for educating the philosophical part of themselves. Find joy.   Do not be greedy, jealous or do not be bothered with other kinds of fear. Venin starts with thinking that you are beautiful and you miss a lot…whilst ignoring true beauty…the fruit of contemplation. We were put on a wonderful stage and we still don’t understand why…how can we take real pleasure in it, not understanding the whole picture ? Insight dictates our live, but we often fail to see. It can take quite a while before one has experienced all from every side to get the whole picture. Do good.




Kunnal beloofde me zijn finale tekst over het alfa en omega van het leven mee te brengen. "Een tekst over steeds weerkerende big bang cyclussen, waarbij alle energie aan 't eind van zijn evolutie na de ineenstorting van de expansie weer vanuit de druk in het ene overgebleven punt uiteenspat om weer een universum, een kosmische wieg voor de eerste nieuwe cellen te maken." Hij vond dat simpel natuurlijk.

"Het leven zelf is een oproep om leren lief te hebben Kunnal maak het niet te ingewikkeld".

Voor het slapengaan, bleef ik nog wat doorfilosoferen  aan de toog van 't Heelal. Onwillekeurig dacht ik aan mijn uitgangspunt over het begin van 'zijn', een onjuist beeld daar een begin gewoon een stap in een reeks evoluties is.  Zijn 'is', omdat 'niet zijn' gewoon niet kan. Kleiner of gelijk aan nul moet er in de natuur altijd aan...omdat het geen zin heeft.  'Bestaat er een energievorm die heel onze evolutie niet heeft nodig gehad om tot een vergelijkbaar bewustzijn te komen ?', dacht ik. Zo'n energievorm zal dan wel uit dezelfde materie als het goede gemaakt zijn...wat me bij de twee laatste dagen van onze bracht.

Men weegt méér met water op de longen. Men is echt fataal moe. Het hart heeft moeite met de wil om nog verder te leven, om niet dood te gaan. Vandaar het borrelend protest van keel en neus...zoals een pomp die het water in een ondergelegen kelder probeert leeg te trekken en pruttelt omdat er teveel lucht op zit. Ook als een motor die moeilijk start...weer iets waarbij ik later aan hem denken zal. Hij die sterft is in ons...maar laat hem alleen in ongeschonden, stralende, lachende vorm toe...niet in zijn pijnkanten en moeilijk zijn. Een man sterft.        Een man lijdt. Nu niet meer wakker maken als hij dit door slapen vergeet. De overkant lijkt niet te wenken. De overkant is in ons. Nog zoveel te bespreken ?Nee. Alles is gespeeld, gezegd, gevoeld, voltrokken om in de nog levenden doorgetrokken te worden. De oude leeuw, zijn vel nog bijna jong. De laatste kwinkslag, een paar dagen geleden toen ie aan z'n schoonzuster vroeg of ze dat nog kon 'kaastaart' maken, zoals ze voorgesteld had.                De eindgeluiden kabbelen intussen door als een te dikke vloeistof op een verroeste bedding.

In de nabijheid van sterven lijkt het leven soms zo onbegrijpelijk als makkelijk, zo zwaar als licht. Niets heeft nieuwswaarde meer. Alles is. Krant ? Journaal ? Who cares...even respectvol stilstaan bij het uitbollen van dit unieke leven dat aan zovelen zoveel heeft gegeven...tot en met deze zin van hem en van m'n eigen. Wat hebben we gemeen ?      We  zijn eigenlijk zowel gelijken als tegengestelden.

's Morgens. De lege kliniek. Zoals heel laat en heel vroeg op eender welk ander werk.

Veel minder drukte. Fijn, we zijn in de dag met teveel overbodige dingen bezig. Vliegen de jaren eigenlijk, zoals ze zeggen ? Zeker als je terugkijkt op een leven, op levens. Zeker als je het geheel van de opdrachten beseft en de oneindigheid in verbindingen tussen mensen.

Geen illusies. Nee. Dat zijn het niet. De droom vermomd als dag of nacht...als slaap of wakker verklaart zich 24 uur lang opnieuw en opnieuw tot de eerste indrukken bij 't ontwaken echt begrepen worden, herdacht, hervoeld, herleefd, INGEZIEN. Vandaaruit bestel je dan de bouwstenen voor de nieuwe dag.

Jaren terug. Opeens een herseninfarct, de dag na een begrafenis in de aangetrouwde familie. Niet meer, moeilijk, beter en weer niet meer kunnen stappen. Van niet meer kunnen wandelen en praten naar stappen en spreken...hij zetten een geweldige prestatie neer. Na het terug vooruitgaan, het weer achteruit gaan als men het leven op allerlei manieren leren doorleven heeft.

Vragen bij het sterven. Doodsgeluid en z'n variaties. Ineens het geluid van een bijtje in z'n neus, zacht gezoem...waarvoor is leven vandoen ? De weg naar de eerste cel is dezelfde als de weg naar de eerste natte zoen.

Het leven, zich herhalend en verrijkend.

Proces van trachten en waardigheid.

Zacht vel, oud hoofd als het niet lacht. Bijgeloof. Alles wat na de tand des tijds geen herinnering meer is.

Werken en leven. Het is niet zozeer dat werken dat we hier komen doen, maar wel de indrukken die we opdoen en nalaten...of wie weet meenemen. Alleen het positieve heeft hierin belang.

Blijft de zachte mens uiteindelijk over...bevrijd van al dat wantrouwige opgejaagd zijn door 't systeem en door negatieve emoties ?

Men stelde ons kinderen een God voor, streng...zoals Pa's soms met al hun angsten streng zijn...gezegend zijn dan een aantal Ma's die niet alleen streng maar zacht kunnen zijn.

Klinisch. Alle dagen bloed pakken en tests blijven doen, moet dat wel ? Met mijn verse paardenmelk als symbool, komt hij de tunnel beter door...en ik heb de luxe van hem gewoon pa te noemen , de verplegers en dokters zeggen altijd mijnheer X. Behalve later op de palliatieve afdeling van de eindbestemming van het leven. Dames, heren zo'n infarct, komt die niet ook door al die pillenbrol ?

In de kamer met het kruisje, mee wachten op dood...een barst in het bezetsel van al die keren dat het leven hier reeds kapot barstte, de lijdenden bevrijdend ? Zijn schoenen staan nog warm aan de radiator, zal hij er nog ooit mee vertrekken ? "Ik hou het niet meer vol", zei hij maar toch nog dankbaar om de luchtmatras die men hem gegeven had. "Trek het je niet aan. Je krijgt zeker een hoge post in de hemel".

Er komt een moment dat men de strijd wel moet opgeven, tegen dat moment heeft hij altijd gevochten. De mens wikt...,je eigen conditie en veel iemanden beschikken.

Een neutrale filosofie en een sociaal-politiek systeem in evenwicht...en inzicht in ons gevoelsleven en dat van anderen...en er zou veel minder vermijdbare onrust zijn. Een afdeling in het hiernamaals 'stemgedrag bij verkiezingen' zou moeten bestaan...idee voor een roman.

In realiteit zal het wel zo zijn dat de nazaten altijd weer een tijd met dezelfde dingen gaan geconfronteerd worden...waartegen de optimistische ik al van bij het typen protesteert en hier bij een nalezing in volhard.

Als iemand zelf niet aangemoedigd wordt, ga je later de mensen meer aanmoedigen... .

Dank aan de kinesist die de fluimen zacht kon lossen en het spuitje waardoor hij weer zichtbaar van z'n slaap genoot.

"Ga je werk maar doen, ga maar weg", tegen teveel masseren kon hij ook niet meer, nooit gewoon geweest veel lichamelijk contact te maken. Als ge vertrekt Pa, niet kwaad vertrekken...want in feite zit in U een beminnelijke mens. Niemand moet niemand iets verwijten...want hoe het komt dat je zo of zo bent, dat is een veel te lang verhaal". Een vrouw voelt hoe het haar man en kind gaat en zal daar ook geen enorm lange uitleg aanhangen.

"Da ne beminnelijke mens zo moet afzien...betekent misschien dat de beminnelijke mens zelf al vertrokken is...terwijl de moeilijke mens zijn bevende arm probeert tot rust te brengen. Geen schrik hebben , ne mens kan ni sterven en zeker gij niet ". "Als ik je niet meer moest zien is' t de laatste keer zeggen ze altijd...maar ik zal je blijven zien, denk daar maar eens over na."

"Is er nog iets dat je ‘geire’ (graag) had willen doen en dat ik in jouw plaats kan doen ?"

"GEIRE is NIKS" ? antwoordt hij, waarmee mijn geduld met hem op is...altijd heeft alleen wat je MOET doen, het werk voor hem geteld...weinig plaats voor filosofie... . Hij mag z'n nuttige kijk op het leven hebben , ieder vlucht wel voor iets anders. Alle laatste dagen in de kliniek brengen een ander facet van 'onze vader' zijn’ zijn’ naar boven. Heeft hij zichzelf wijsgemaakt dat anderen hem door hun gedrag mede immobiel maakten...of is dat zo ?          Ik besef het en durf er aan denken...da's toch al iets.

octo  (wordt vervolgd)




Buiten is het stil, dacht hij, overdag en zo maar hier en daar wat wind. Een hele magere spin wacht te midden van een betrokken augustusdag op nieuwe buit; want de vette donkere mug, niet zo een schriel kleintje; hangt uitgezogen in het zijdeachtige net, vleugels open, als Christus op zijn kruis. Onder de vorm van regendruppels op het pannen dak van de houten berghut, werd als een perfect muzikale intro, wat geluid geboren. Met deze twee zinnen opende hij die dag het boek waar hij nog geen naam aan gaf. Rood bloed stroomde door zijn aderen, maar vandaag zou hij zich hij zich door de blauwe stromen in de spiegelwereld van het van het geestelijke bestaan laten inspireren. Rood en blauw, soms zuiver, soms gemengd in magische observaties over tal van dingen in de dag. Alleen over de rode of de blauwe lijnen schrijven, of over hun magische interactie, hij had het beiden gekund, gedaan. Blauw was theorie, rood meer praktijk. Literatuur, magenta. De gele zon met haar witte licht bovenop de berg waar van boven uit gezien alles klein leek, scheen overvloedig en was al een halve dag zonder moeite druk in de weer om alles en iedereen beurtelings in de schaduw te zetten. Van tussen de huizen en winkeltjes in het dal, zag je meer detail dan van boven op de berg met zijn watervallen die zich naar de zee haasten, maar detail, dat had Gotlev meer dan genoeg mee naar boven naar de berg genomen. Net zoals je blauw en rood in het schrijven kon afwisselen en combineren, kon hij al eens panoramische, dan weer diep indringende gedachten hebben.

Vanwaar kwam al die schepping ? Waarom moest hij er zo nodig nog iets aan toevoegen ? Voor hij naar de berg trok, had hij alle mogelijke uitleg bestudeerd, niet alleen afgerekend met wat men hem had proberen opdringen, maar een heel eigen idee over het ontstaan van alles vooropgezet; één dat meer met de werkelijkheid kopte. In de bestudering van iedere wetenschap lag zo veel onbegrepen symboliek. Alles en iedereen wat en wie ooit had bestaan, bestond nog altijd, maar onder een andere vorm; alles had een invloed gehad en nog steeds werkte alles door en bestond iedereen in functie van het ontdekken van steeds meer zin in het leven bijvoorbeeld. Hoe meer de zin van dingen en mensenlevens onder druk kwam te staan, des te groter de kans dat de dingen en mensen andere kanten uit evolueerden. Alles als gevolgen van grote en kleine omwentelingen. Wat als straling en fotonen was begonnen en atomen, moleculen en cellen en wijzelf opleverden, ging een dag gewoon weer over in straling. Dat er ook straling tussen mensen onderling was, daar was Gotlev wel zeker van; hij geloofde in telepathisch contact tussen de levende mensen.     De doden waren begraven of verast, hun mineralen bleven achter en hun straling was wellicht naar heel ver in de ruimte vertrokken of heel kortbij, voor een deel onder het goede wat we vanbinnen kunnen voelen aanwezig, in de ene meer als in de andere omdat eenieder de overgeërfde strijd tussen positieve en negatieve emoties (het andere deel) nog niet gewonnen had en bijgevolg het echte sterke in henzelf nog niet aangeboord.   Vaak had men in die strijd al zoveel verwondingen opgelopen, dat men niet meer bij het eerste deel, de innerlijke rust geraakte. Mensen bestonden uit mannelijke en vrouwelijke puzzels van voorouders eigenlijk en die delen probeerden mekaar soms te verdringen, meer dan naar evenwicht te zoeken…het leek wel een proces dat zich zowel binnen de mens als tussen hem en zijn medemensen voltrok. Heel veel mensen bestonden en bestaan, maar je kon ze qua voorgeschiedenissen in typen indelen, hun psychen ook beïnvloed door een hele hoop culturele achtergronden. Ze begrepen nog niet allen ten volle dat het de bedoeling van hun collectieve en persoonlijke geschiedenis was dat ze zich zoveel mogelijk bewust moesten worden van hoe dit bestaan in mekaar zit. De strijd om het bezit van de stoffelijke bestaansvoorwaarden had hen langs vele onmenselijke omwegen voor een stuk vooruitgang gebracht, maar deden ze er veel mee.    De meesten leden een bestaan waarin ze zich in een achterhaalde concurrentie land per land en bedrijf per bedrijf, afjakkerden om te veel dingen. Een massa anderen had niet de mogelijkheid om uit een toestand met alleen nauwelijks de primaire levensbehoeften te raken. Al die toestanden volgde Gotlev dagelijks op. Hij bezag de landkaart van de wereld en zag tegelijkertijd het visuele beeld dat astronauten eens hadden genomen vanuit de ruimte. Waar woede er ergens nog oorlog en heerste er armoede, welke sociale strijden waren er overal bezig, hij volgde het dagelijks, tal van evoluties, gunstige en minder gunstige, waren zich aan het voltrekken. Hij had er jaren over geschreven, maar liet dit nu meestal aan anderen over.   Af en toe commentarieerde hij dingen op het internet of ging in discussie in forums of met mensen buiten het internetgebeuren. Hij had zelf zijn alternatieven, die hij af en toe promootte, maar de tijd, alhoewel hij er objectief rijp voor was, was dit niet, subjectief gezien…en zolang bleef het zich behelpen met de oude remedies. Zes miljard mensen en binnenkort drie miljard internetaansluitingen en nog steeds konden de mensen niet beslissen over de reconversie van de militaire industrie, het invoeren van gestandaardiseerde lonen en een wereldwijde deftige sociale zekerheid en een uniform en rechtvaardig taxatiesysteem, als overgang naar een wereld waar men geld uitsluitend op een administratieve manier zou gaan gebruiken. Het oude systeem maakt iedereen afhankelijk van het streven naar maximumwinsten die men vervolgens op beurzen verbrast en van de klassieke partijen en grote multinationals waar men moet bedelen om een job. De reactie daartegen vanuit allerhande vakbonden was en is systeem bestendigend. Ooit kwam er wel een dag waar de wereldpopulatie op een telematische manier een overkoepelend programma zou kunnen verkiezen en opleggen aan de regeringen, of nog beter, in een tweede ronde zelf de dirigenten van het programma zou kunnen verkiezen, rechtstreeks op projectlijsten in plaats van op partijlijsten. De progressieve krachten die in die richting gingen, waren in de minderheid en bedienden zich van de oude tactieken, het ijveren voor een zo goed mogelijk inkomen zonder dit op globaal vlak met een aangepast en technologisch vooruitstrevend eisenprogramma te verbinden.  Over al deze zaken had hij al overvloedig tot in detail geschreven, tientallen essays over de geschiedenis en wat de filosofische stand van zaken zou moeten zijn na dat hele, aan de ontwikkeling van de andere takken van het menselijk denken gekoppelde epos der mensheid. Soms leek alles nog zoals bij de totstandkoming van het eerste atoom, plus, min en onverschillig evenwicht…op een situatie reageren en niet reageren en hoe. Hoe de eerste atomen reageerden en hoe bio organismen reageerden en wij in onze complexe wereld, voortdurend moest je kiezen.  En dat had ook Gotlev gedaan. Een deel van zijn tijd besteedde hij aan het antwoorden op vragen, hoe dan ook, een ander deel aan wat hij daar nu allemaal als bruikbaars kon uit distilleren, bij wijze van het kunnen door te geven. Zijn interesse ging op het einde van al dat zoek- en schrijfwerk steeds meer uit naar hoe de menselijke geest nu eigenlijk innerlijk en onderling functioneerde. Het leek wel of men soms door allerlei gebeurtenissen en de innerlijke communicatie die die met zich meebrachten met een soort verborgen raadgever of raadgevers leefde. Om dat volledig te begrijpen moest je zowel het collectieve als persoonlijke verleden begrepen hebben en zodoende in het nu te kunnen aanvoelen welke wegen je dagelijks had in te slagen… alsof een deel van die beslissingen onvermijdelijk voor een groot stuk vastlag. Zo leek ‘t of de toekomst voortdurend iets was dat voor een groot stuk werd voorbereid.


Een lange smalle bergtrap leidde steil van het chalet naar de parking in het dorp een driehonderd meter lager. Gotlev’s oude camper stond er geparkeerd en van op die hoogte ook, had je een prachtig zicht op de omgeving. Soms bleef hij in zijn camper overnachten als hij s avonds van het dorp kwam waar hij al eens met toeristen of lokale mensen aan het praten ging. Je had net als in de kunst tussen mensen, zij die in niks geloofden en diegenen die hele optimistische gedachtegangen hadden en iedereen daartussen…vaak was het drankgebruik en soms de luiheid van de eerste groep vele malen groter dan de matigheid van de andere. Er hing een geweldig onweer in de lucht; waarvan Gotlev voor het inslapen genoot. Striemende bliksems en donderslagen als mokers afgewisseld met vlaagjes nattigheid en stortbuien als in van die op en neer melodieën van klassieke muziek. ’s Morgens werd hij waker met zijn haar voor zijn ogen en keek de bergomgeving aan…het leek net of zijn haar een bos was dat één was met de bomen op de bergen.

Het houten interieur van de camper had iets vredevols. Een poes zocht haar weg naar wat eetbaars en een paar kippen waren aan een dorpswandeling bezig, vroeg uit de veren en vroeg slapen was het devies dat ze aan de mensen gaven, maar een aantal snapte het duidelijk niet. Zolang ze voor het slapen gaan hun geesten niet vervuilden met negatieve emotionele windmolens en niet in dezelfde tredmolens bleven lopen of zich met het pulp gedeelte van onze cultuur bezig hielden, mochten ze gerust later slapen gaan. Bij mekaar komen op de terrassen gaf een gezellig gevoel van eenheid onder de mensen, al werd er soms ook wat gezeverd.

Velen zonder werk hadden echt nood aan een bezigheid, al was het bijvoorbeeld zich weer meer voor kennis en cultuur gaan interesseren. Gotlev bood hen die mogelijkheid via zijn uitgebreide bibliotheek en zijn uitleg over elk domein van het bestaan. Ook over dingen uit het persoonlijke leven kon worden gepraat…en bij mensen die duidelijk op zoek waren naar het méér achter de dingen ook daarover…al moest het dan bij dingen blijven die niemand in verwarring konden brengen.

Het dorpsleven in Guaechio was bijwijlen lyrisch. Een oude houten veewagen stond in een veld fruitbomen en naast wijngaarden en de bewoners er van, een paar dozijn kippen; ontsnapt aan de naburige grootschalige kippenkwekerij, omdat ze door een boer werden opgekocht, hadden een vogelvrij leven totdat ze voor hun gezegende ouderdom in de potten van de boer of anderen zouden belanden. Ze scharrelden onder de hoogstamfruitbomen en de krieken van de kriekenbomen waren ieder jaar heerlijk. Een storm had over het land geraasd en hier en daar stonden bomen er schuin of in stukken uiteengescheurd bij. Harde tijden voor de zelfstandigen wiens plantages waren vernield. Gewoonlijk hadden ze maar een klein pensioentje samen en vanaf de jaren negentienhonderdvijftig, zestig keihard gewerkt tot ze er scheef van gingen vaak. Het leven was veranderd, welstelling in handbereik gekomen of bereikt voor het merendeel van de mensen, terwijl de andere kleine meerderheid het zonder werk of met een karig inkomen moest stellen, zich elke maand afvragend wat er na de huur of de elektriciteit nog zou overblijven. De oudjes van het dorp hadden het geluk dat ze vaak bij mekaar konden zitten in de schaduwplekjes onder de bomen, ze wisten wel wie ze er bij moesten halen als iemand zich een beetje veel terugtrok. Soms ging Gotlev naar de plaatselijke kroeg, waar hij een pizza bestelde, die hij onder de aanwezigen verdeelde, die hem dan met de plaatselijke wijn of zo trakteerden. Er werd gepraat over de kleine boeren die in hun bestaan bedreigd waren door dat de grote plantages meer steun kregen dan de kleinere of van persoon tot persoon ook al eens over de niet-stoffelijke levensvoorwaarden. Bij wijlen ontving hij ook mensen bij zich thuis in zijn woonst en probeerde hij de dagelijkse dingen des levens in een ruimer kader te plaatsen. Hoe levenslijnen soms door anderen omgebogen worden en of waarom eigenlijk iedereen daardoor toch met zijn eigen levensopdrachten bezig is, of, én hoe door toedoen van de anderen eigenlijk iedereen op bepaalde wegen gezet wordt. Veel diepzinniger dan over het dure leven te praten, maar weinig aangeroerde onderwerpen. Als men er voor open staat kan je veel verwerven in ’t leven, niet zozeer tastbare bezittingen, maar wijsheid, inzicht, de kunst om te observeren en zich al of niet te uiten, voor 1 mens, voor 10 of voor 100, maakt niet uit op de duur…allerlei obstakels in het leven zijn er juist om je verder te brengen.

Het geestesleven en de onbewuste mogelijkheden er van, was tot nog toe ontoereikend uitgelegd aan de mensen, daar waar het het waarnemen zelf betrof, de innerlijke dialoog met jezelf over jezelf en je observaties. Hoefde het wel uitgelegd te worden eigenlijk ? Je was niet alleen een embryo die de volledige cyclus van de evolutie van straling, atoom, eencellige tot lichaam had overgedaan, ook je geest ging in feite tot heel die steeds weerkerende misschien, big bang cyclus terug en je geest was in feite nauw verwant met al die sterren en toestanden daarbuiten, waar men precies niets mee te maken had. Het goede van eenieder die had geleefd, is een energie die blijft hangen en die je van binnen kunt voelen indien je niet zwaar emotioneel belast bent. Het negatieve deel van wie er niet meer was, zet zich door in de nog levende vervolgverhalen op de verhalen van de vorigen, geholpen door de positievere energie. Veel was er al neergepend in ‘new age- achtige boeken, veel verzonnen theorie die losstaat van wetenschappelijke achtergrond vaak... niet dat men met de rede alleen het geestelijke kan begrijpen, maar men heeft ze nodig. Verder moet men goed in zijn evenwicht zitten, om goed te kunnen observeren, niet overeten, variatie in het eten, niet te veel vlees, matig met alcoholische drank, sterke drank is iets voor bij zware verkoudheden vooral. Weten wie op welk moment welk deel van zijn zijn vertolkt en hoe je daar van dag tot dag kan op inspelen, voortbordurend op je ervaringen. Niet meer opnemen dan je aan kan en uit het zwaar emotionele blijven, je hebt er slechts ingezeten om te weten hoe het in mekaar zat. Eenvoudig fysieke dingen doen ook, het lichamelijke en zijn facetten beleven zonder er verslaafd aan te raken en ook door er soms afstand van te nemen als het het zwaar emotionele met zich brengt…geen kringetjes lopen en in schuldvragen verzinken en onnodig medelijden belanden indien je woorden en daden van uit het goede in jezelf vertrokken. Niets fouts toewensen aan anderen en geen negatieve gedachten uitzenden…als ze er zijn, vraag je af waar ze van komen en het waarom ervan, zal soms niet op zich laten wachten.







Inleiding

Zinnen uit ‘Ach ja, de Liefde’-hoe ze voelen en denken, mensen.

De boodschap die dat hele godsdienstonderwijs leek te hebben was dat een mens quasi perfect had te zijn, alsof die mijnheer God geen imperfectie duldde.

Het verband tussen leven en dood : was dat niet iets voor paters en pastoors ? De stand van 'wie bezit wat' werd bijgehouden door de notaris. De score van wie is er ziek en wie niet, was een taak voor de dokter en de apotheker.

Wie dat er hoeveel recht op werk en inkomen had, was een zaak van politiekers en bedrijven, met wat geluk van je eigen

Een mens ontwikkelt zich langsheen de confrontatie met positieve en minder positieve tot negatieve ervaringen

Was hij soms op de wereld om de mensen leren te doorgronden ?

Het leven zat raar in mekaar en dat merkte je pas helemaal hoe ouder je werd, omdat er je zoveel overkwam zonder dat je er de achtergronden van kende

Hoe meer men als kind goedwillend was of zachtaardig, des te groter het risico dat men al van jongs af aan ging te maken hebben met mensen bij wie de negatieve emoties, vaak  nog in dierlijke instinkten zaten verankerd

Ik probeer een aantal verborgen, niet altijd romantische  realiteiten zo veel mogelijk ethisch en verteerbaar voor te stellen, zo dat ze bespreekbaar worden

Leugens leggen soms te lang een hypotheek op de toekomst

De oudere generatie heeft geen liefdesremedies op onze generatie kunnen overbrengen, er werd gewoon weinig over gesproken over die dingen…gaan wij het beter doen, misschien is dit een gemeenschappelijke opdracht van ons en anderen, dingen bespreekbaar maken voor de volgende generatie. 

In de liefde kunnen sommige waardevolle illusies kunnen blijvend zijn op voorwaarde dat je de kracht verwerft om er niet over te treuren als een derde ze volgen gaat.

Op tal van manieren heb ik reeds over het leven geschreven. Als gevolg van de praktijk van het leven, zoals die zich door de natuur en de geschiedenis van de menselijke soort heeft ontwikkeld, heb ik het leven in al zijn facetten op talrijke manieren op een aantal blogs verklaard. Tientallen niet wiskundige filosofische essays geschreven, alles ook in alle mogelijke vormen van literatuur verklaard. Ik zend U wel een lijstje met links indien U dat zou wensen…of voeg ze bij de epiloog van dit werk. Maar mij dunkt dat het emotionele leven van de mens het waardevolste en het meest zingevende is in het leven van de mens, het fundament, de rest is omkadering, maar dan één die op alle mogelijke manieren inspeelt op het evolueren van zielen.


Eigenlijk was hij veelal telkens voor een haar, de ideale man, waarbij een vrouw gewoon gelukkig kon zijn, indien ze zelf maar innerlijk tevreden was. Maar hij kreeg altijd vrouwen op zijn pad die dat eigenlijk op beslissende momenten niet waren vanwege de genen, het bloed, de voorouderlijke voorgeschiedenissen, de ervaringen als kind, tiener en zo meer

Al is het je lot om de wegen van mensen met zwaar emotionele uitdagingen te delen, en gebruikt de liefde je daarvoor…al krijg je het beste in hen boven, en help je hen voor een stuk hun voorouderlijke erfenissen te begrijpen zodat ze hun opdrachten en kansen beter zouden verstaan, al schrijven ze teksten van spirituele waarde, soms loopt het allemaal niet zo zoals men zou kunnen hebben gehoopt en verwacht…omdat een hoger plan het al allemaal anders heeft bedacht.

Men wenst mekaar sterkte en reist verder, want wrange ‘na gevoelens’ werken nefast.

De tijdstippen voor je eigen geluk lijken afhankelijk van de evoluties waarin dat anderen zitten.

Ontelbare evoluties van verschillende mensen kruisen elkaar en als domino's valt alles en iedereen van 't één in 't ander…

Voor kinderen is alles eenvoudig, hun hormonen spelen nog niet mee. Ze kunnen genieten van een eenvoudig kusje tijdens een dansje...het zijn maar de volwassenen met hun genetische strijd om te overleven en hun maatschappelijke overlevingsstrijd, die alles ingewikkeld maken.
(Kunnen kinderen de genetische argwaan tussen hun ouders in abnormaal gedrag naar hun ouders en hun kinderen toe vertalen ?)

Iets kan maar altijd zo zijn zoals de mogelijkheden op een bepaald moment te bieden hebben. Wil je verder raken moet je bijvoorbeeld eerst je illusies, je over bezorgdheid of allerhande onnodige toegeeflijkheden overwonnen hebben. Soms willen vrouwen of mannen dat je echt kwaad wordt in plaats van altijd maar hun experimenten willen te begrijpen en lijken ze te verlangen naar autoritaire grenzen.

Mensen kunnen mekaar zowel liefhebben als tarten, maar ook indien ze niet samen blijven zal het toch nog wel een tijd duren voor ze de loutering van het proces hebben ingezien.     De liefde blijft te vaak in verstand en zware emoties vastzitten. Iedereen heeft z'n eigen opgave ten overstaan van anderen, zelfs als die opgave 'opgeven' betekent.

Ik merkte doorheen mijn ervaringen al snel dat er een band was tussen ongeweten en onuitgesproken dingen en het lichamelijke liefdesleven.

Telkens wordt een mens bewuster van het
feit dat mensen soms zowel kunnen liefhebben, als tarten
om ergens 'gelouterd' uit een relatie te komen.
De liefde, de intelligentie, de logica proberen alles op een  hoger niveau te trekken, maar blijven  te vaak in zware emoties en praktisch verstand steken.
Mensen die deze groeiprocessen beet hebben en toch niet loskomen
uit de gewoonten van hun 'oude' angsten, blijven afzien...anderen
worden tijdens hun leven eindelijk geboren en leren zich uiten en
inzien dat niet een ander, maar zijzelf in de eerste plaats
verantwoordelijk voor hun groei en vastzitten zijn.
Iedereen heeft zijn eigen opgaven tegenover anderen...zelfs als
die opgave 'opgeven', 'loslaten' van die andere betekent.
In sommige gevallen moet de sterkere de zwakkere lossen.
" Welke maatschappelijke, biologische ,psychologische en
levensbeschouwelijke invloeden staan het liefdesleven, van meer
mensen dan het toegeven, in de weg?",

Op een moment dat de band zo intiem is, en er niet gekozen wordt
voor een beleving alleen met twee en alleen van het beste met
jouw, m'n lieve vrouw op 'n ander, en het beste in mij, en als je dat beste in
niemand anders hebt...als er dan niet gekozen wordt...kunnen
dingen niet meer zonder weer in pijnen te vervallen.

Moet zij gewoon nog leren vanaf welk moment je samen iets niet meer delen kan, of raakt ze vanuit haar gesplitste eigenheid niet
verder...door ons voor mekaar te blijven openstellen zullen we het
misschien te weten komen, door ons af te sluiten niet en waarom zou dat dan beter zijn ?

 "Ik hou van de Ruimte waarin je leeft, de rust die je mij steeds
geeft. Ik hou van je ongebonden omgaan met de tijd. Het geduld
waarmee je tegen onrecht strijdt. Ik hou van je vertrouwen in
de Kracht. De manier waarop je met je ogen lacht. Ik benijd je
wel eens je vrijheid. Het onvoorwaardelijk durven nemen van je
verantwoordelijkheid. Ik heb nog nooit zo'n bondgenoot gehad.
'k Ben blij dat ik je tegenkwam op m'n pad. Ik zou nog zoveel
willen zeggen. Maar niet alles is met woorden uit te leggen" W

“Ik zal waarschijnlijk beginnen schrijven...het is niet meer te houden...waarover weet ik nog niet.”W



Had ik niet al honderdmaal gezegd in gesprekken, dat ik nooit nog een relatie zou aangaan waarin één van de twee niet vrij was ? Dat moet je maar doen, weet ik nu. Al zeg je zoiets maar één maal, je hebt het zitten.



Zaten we gewoon niet in een proces waarin we altijd dezelfde moeilijkheden zouden tegenkomen totdat we ze overwonnen hadden ?


Ik wil al heel m'n leven anderen aanzetten tot allerlei soorten bewustzijnsverruiming. Wat me interesseert is waar we met z'n allen individueel en collectief vandaan komen…en hoe.  Dus daar heb je zeker filosofie en geschiedenis voor nodig. Sinds ik Willeke ken, interesseert me ook wat mensen ziek maakt en wat ze gezond houdt. Haar vele verhalen rond mensen en toestanden hebben me hierin geholpen.

(Deze energie was de vrucht van alle uitgesproken woorden, zinnen en verhalen uit het verleden, een vrucht die ernaar uitkeek om de toekomst onder het purperen licht van de bed lakens, die we als tent gebruikten...NU...te ontmoeten)



Je zal de ware betekenis nooit weten voor je ze ervaart

(? Je komt in een toestand waar je niet meer vraagt en denkt, maar van een soort chemisch branden geniet.)

Met welk een schuldgevoelens men je ook probeert te beladen...HET HART IS GEEN LASTDIER VOOR GEDACHTEN EN EMOTIES...die het voornamelijk voor rekening van anderen dan je eigenlijke zelf...proberen te verlammen.



Zijn partners niet altijd bang dat eens zij iemand anders hebben gehad en hun 'vaste' partner dat weet, dat hij of zij hetzelfde gaan doen en zijn ze daarom altijd steeds een beetje of veel op zoek om zich tegen de pijn daarvan in te dekken ?



De evolutieleer, het Darwinisme, zou eigenlijk een psycho - genetisch vervolg moeten hebben dat de visie van bepaalde psychoanalisten corrigeert en aanvult.



Veel van de conflicten tussen mensen hebben niet alleen met de sociale politieke spelletjes van de machtsgroepen te maken, maar evenzeer met die prachtige oer energie die zich tussen onze benen bevindt. Die oer energie kan echter ook in een vernietigende jaloezie omslaan als we met biologische concurrentie geconfronteerd worden. Soms hoeft de concurrentie zelfs niet biologisch te zijn en duikt er ineens een geestverwant in een verhouding tussen man en vrouw op...en wordt de liefdesstrijd met nog grotere pijnen gestreden. Twee geestverwanten, met ook een passionele biologische band tussen hun beiden, hebben meer kans dat ze op een dag of via een langgerekte periode, mekaar fysiek zullen moeten lossen…indien ze voor hun opdrachten andere wegen in moeten.



Eigenlijk hopen we  bij conflicten in het leven van mekaar dat we veranderen, soms gebeurt dat ook wel voor een stuk; toch blijft iedereen de rol spelen die in z'n oorspronkelijke genetische blauwdruk en opvoedingservaringen klaarligt.  



Kinderen krijgen liefde van hun ouders en moeten tegelijkertijd afrekenen met de onverwerkte emoties en geestelijke en materieel onvervulde betrachtingen van hun ouders. Later vormen die kinderen weer koppels en het spel begint opnieuw, maar met oude zowel als met nieuwe elementen. Die nieuwe elementen zijn dan de getransformeerde oude, of de oude zelf. Iemand kan bijvoorbeeld nog altijd zo gierig zijn als zijn vader of grootmoeder of juist het omgekeerde, verspillend...of de evenwichtige tussensoort.
Het leven, en dan vooral de omstandigheden waarin we leven, lijken ons wel te dwingen van de lijn van onze blauwdruk bij benadering te volgen. Zo is een deel van ons ziek zijn trouwens te verklaren. Leven met onwaarheid en het zich niet weerbaar genoeg tegenover anderen opstellen, kan ons ook fysisch verzwakken...alhoewel sommige anderen daar nu precies juist sterker van worden



Ik bedoel dat we alleen een antwoord op de vele waarom' s kunnen vinden als we het leven in al zijn hoogten en laagten durven beleven...liefst zonder onze broek te veel te scheuren natuurlijk.



Ik geloof in een soort telepathisch verbonden-vaten-systeem tussen mensen; met verschillende soorten 'transportsystemen' voor de verschillende soorten energieën naargelang het soorten vloeistoffen, gassen of golven of soorten van licht zijn.



Soms zetten we bij anderen dingen in gang waaraan, indien we deze dingen voorafgaandelijk wisten; we zeker niet zouden aan meewerken.  In de meeste gevallen kan je niet anders.  Heb je dan goede bedoelingen dan geeft dat minder kans op negatieve ontwikkelingen; maar je moet al veel wijsheid verworven hebben om te weten dat je je soms  van teveel inmenging moet onthouden opdat het best is dat de betrokkenen hun eigen ervaringen maken en doorgaan.



Onze geest zit komiek in mekaar. Soms heeft een schrijver geweldige zin om iets over zijn personages te vertellen, hem of haar met woorden uit te beelden...soms geniet hij van zijn inspiratie en van die onvolmaakte mensen in hun volmaaktheid zelf, zonder ook maar iets te schrijven, soms gaat hij alleen echt tot schrijven over als ze dood zijn en weet hij hun essentie in één goed gedicht of een paar gevoelige zinnen te duiden



Ik verkies in 'levenskrachten' te geloven. Een zeer sterk wapen. De oer energie van die levenskrachten is volgens mij de 'liefde' in zijn algemene betekenis. Iedere persoon snakt ernaar deze energie te bereiken, via z'n huid, z'n emoties of z'n verstand. Eens men deze 'energievorm' verworven denkt te hebben, stelt men soms in meer of mindere mate vast, dat die energievorm ook andere, ziek makende energieën als afgunst, haat, wrok, nijd , jaloezie of leedvermaak 'oproepen' kan.  Daar moeten we leren boven staan.



Niet alleen de individuele, psychologische band bepaalt de intensiteit van een relatie...ook de band met het collectieve bewustzijn is van belang in een relatie, vind ik. In veel gevallen wordt de liefde gesaboteerd, 'beproefd' door de levensomstandigheden,
alsof de genetische erfenis soms al niet zwaar genoeg om transformeren is.


Mensen zijn niet opgevoed om het hele filosofische beeld te begrijpen en elk tijdvak probeert zijn eigen woorden te vinden om dit begrijpen mogelijk te maken. Het redeneren in termen van 'goed' en 'slecht' en 'slachtoffer' is de voor velen eenvoudigste manier om probleemloos samen te leven met duidelijke regels over wat wel en niet mag.
De genetische en emotionele energie van mensen proberen te snappen is veel moeilijker.


De 'levenskrachten' zoals jij ze noemt, al die krachten van in jezelf gebruiken je via een aantal illusies of drijfveren, om aan te tonen dat alles in het universum leeft...behalve mensen die niet hun eigen leren worden".



Keerde alles wat je een ander 'aandeed' niet ook terug ?



Soms komt men over als een kermend iemand
Soms als een leeuw, soms als een tornado
Soms in een kluwen van objectief niet te achterhalen zijnsstromen


De scheppende kracht der natuur...noemt theatergenie.
Mensen met gelijke of tegengestelde ervaringen in hun jeugd, komen bij mekaar.
Vertellen mekaar eerlijk hoe hun leven er uit zag, doen er een schep bovenop, verbergen dit of dat of wenden iets voor of verdraaien de waarheid…of liegen…uit ijdelheid of welke emotie dan ook. Of zijn gewoon in de war wat hun geaardheid betreft, alleen uit op domineren en gedomineerd willen worden in plaats van uitwisseling. Toppunt is dat sommigen echt wel wat dominantie nodig hebben.




HOE GROTER JE INTERESSEs EN BEREIDHEID VAN WIE JE BENT ECHT TE WILLEN EN KUNNEN
BELEVEN, HOE BETER JE HET NU LEERT STUREN. EMOTIES ZIJN DAAR EEN BELANGRIJKE LEERMEESTERES IN. ZE LEREN ONS DINGEN IN FASEN DIE WE ALLEEN KUNNEN BIJSTUREN ALS WE HET ALLEMAAL ZEKER BEGREPEN HEBBEN EN WETEN WAT WE WILLEN. OP DAT MOMENT KUNNEN WE VANUIT EEN ONVERSCHILLIG EVENWICHT ECHT HANDELEN OF BESLUITEN NIET TE HANDELEN...hetgeen allebei positief uitvallen kan.
WEINIGEN KUNNEN VOOR ANDEREN AANVOELEN WAT NU VOOR HEN EEN POSITIEVE RICHTING KAN ZIJN. Maar diegene die echt door iemand wordt bemind, kan niet anders dan voor hem of haar kiezen…op voorwaarde dat zijn of haar plaats niet in hun oorspronkelijk gezin is…verantwoordelijkheden gaan voor of je moest echt in een situatie zitten die je door tal van te zware voorouderlijke verhalen opgedrongen werd.



Het leven altijd een training voor wat achteraf volgt. Het is de in het leven verankerde onzin van wat er op de planeet aan absurds verankert is...die aan me vreet denk ik.



De liefde en zijn vele variaties en combinaties kunnen zowel vreugdevol en genietend als afmattend en vergankelijk tegelijk zijn, maar altijd wordt zowel positieve als negatieve energie gebruikt om een hogere staat van bewustzijn te bereiken dat dan weer anderen ten goede komt...en in die zin is 'liefde' een oneindige energie.



Zo'n evolutie tussen driehoeken gebeurt in fasen. Eerst versterkt de band tussen het originele koppel, voor een groot stuk omwille van de opwinding die dit tussen beiden teweeg brengt; maar dat verzwakt want er is iets diepers dat de nieuwe geliefden bindt.



Op elk domein van de filosofie (sociologie, politiek, psychologie, de existentievraag naar de zin van het leven na het leven…weet ik duidelijker dan ooit, dat alles aan mekaar hangt en hoe het grofstoffelijke(materie, levensomstandigheden) het fijnstoffelijke(woorden, gedachten, beelden, …) beïnvloed. Daar kan ik iets mee doen. Al meen ik dat weinigen er oren naar hebben of m’n woorden via hun ogen tot zich willen nemen.


Om de sporadische zwaarte van een bepaalde partner aan te kunnen, heeft iemand soms de energie van anderen nodig


Ik weet aan wie en wat en aan welke toestanden ik me zou kunnen ergeren, maar ik doe het niet meer. Ik kan me niet meer geven in wat ik niet meer aanvoel en beoordeel alles naar de energie die ik op het moment zelf aanvoel...in overeenstemming met m'n opties naar de toekomst toe. Met iedereen eerlijk kunnen zijn, betekent voor sommigen een ondragelijk iets...zeker als het met lichamelijke liefde te maken heeft.



Iemand echt graag zien is lijkt op termijn wel een leerrijke straf als je mekaar isoleert




Misschien ben ik een belangeloze spion van 'de staat van zijn' van individuen en gemeenschappen...ik spioneer voor het goede dat doorbreken wil en alle dagen zijn betere en mindere methoden beproeft...nee, ik slaag niet door en ben niet te lang alleen...ik gebruik zowel m'n intelligentie, geheugen, gevoel, fantasie en intuitie...en dat brengt mij soms heel wat uiteindelijk zeer realistische bevindingen bij.



Ik heb de wereld en de mensen lief en observeer hoe ze in knopen raken en er niet uitraken, wetend dat knopen langzaam moeten losgemaakt worden zoals er ergens staat, ben ik verplicht om niet m'n hart op tijd te sluiten en een evenwicht tussen handelen en niet-handelen te vinden.



In de hiërarchie van de veranderingen op maatschappelijk gebied blijft emotionele zwaarte gevangen zitten in prestatie-en consumptiegewoonten en de vooruitgang op sociaal en innerlijk gebied verhinderen...



Onze eigen achtergrond maakt ons geschikt of ongeschikt om al of niet het verleden van anderen een louterende evolutie te scheppen.
Dan kan je het niet maken om de pijn van anderen in een nieuwe relatie binnen te dragen... .



Bovenal leer de liefde die in je zit voelen en leer ze ook aan wie te geven.
Onderzoek de wegen die de filosofie en de geschiedenis bewandelden.
Bemin de kunsten. Verzorg je lichaam, dwing het niet tot overmaat. Deel het met je uitverkorene. Laat zo weinig mogelijk negatieve emoties toe. Verzorg je lichaam, dwing het niet tot overmaat. Deel zowel de vriendschap als de liefde, de kennis en het zoeken als je lichaam met je uitverkorene...kruidt het geheel met relativiteitszin en humor en je bekomt ...passie.  Als je dan niet dadelijk voor mekaar kiest...moet het niet zo zijn.



Aantrekken en afstoten, ebbe en vloed, het universum dat uit deint en weer in mekaar stuikt...de liefde kent er ook wat van.



Alles is op een bepaald punt altijd het resultaat van wat eraan voorafging.



Soms is het zoeken naar een andere partner alleen maar zin in avontuur of gebeurt het uit revanche...of om de partner te vlug af te zijn...zo diep kan jaloersheid gaan.



Het waarom van zowel verliefdheden als scheidingen kan generaties terug te vinden zijn...we vertegenwoordigen en zijn vele stukjes van zij die voor ons kwamen. Het leven stuurt de ene vele paden in, een ander krijgt er minder te begaan... om te genieten, te boeten, wraak te nemen, te domineren of te leren...of alles bijeen ?



Een vrouw of een man, of beiden, die zich niet goed meer bij mekaar voelen bewerkstelligen bij mekaar dat ze zich voor derden beginnen openstellen



Eigenlijk is je leven iets waarvan je de gevolgen die dat dat leven op anderen en jezelf heeft, en het waarom daarvan, iets wat je bijna nooit volledig begrijpt...da's iets dat verborgen in het collectief en individueel bewustzijn ligt.  Het collectieve bewustzijn, de trauma's van generaties terug die zich nog altijd blijven vertalen in over dominante bindingen tussen ouders en kinderen en omgekeerd, tussen vrienden en vriendinnen, collega's...enz.

Vreemd, zo'n vertrouwd onderhuids verlangen naar lichamelijke intimiteit die weer een sluis van de hemel opendraait en bij wijlen zo'n gigantisch meer van rust op 't eind creëert. Terwijl dan altijd weer die rust op je turbines valt en je er een geweldige energie genereert. De kracht om dagelijks te leven, beter opgewekt met z'n twee.


Sommigen menen van anderen dat zij vrouwenlopers of mannen zot zijn. Heroplevingen van de lichamelijke en andere kant van relaties, hoeven niet aan de porno of pillenindustrie gebonden te zijn. Levenslot, levensslot...het antwoord zit hem in één letter. Welk is het levenslot en het levensslot van diegenen op onze weg...breken zij wel of niet uit het oude karkas van maar te blijven lijden...dan is dat inderdaad hun lot.



Man en vrouw zitten met een bibliotheek van doorgegeven ervaringen en pogingen om hun eigen te willen zijn in hun wezen. Soms zit in dat willen veel te veel met het genetische verbonden tegenstrijdigheid. Soms ziet een buitenstaander toch meer dan zij zelf. Het is de confrontatie met jezelf en anderen die je moet leren aankunnen.



De echte waarheid omtrent het te volgen levenspad wordt dan wel met de jaren duidelijker en duidelijker , maar het is telkens wachten op de evolutie van anderen om zelf verder door te stoten naar het soort dubbele verlichting dat we zoeken : geestelijke en lichamelijke intimiteit.        



De woorden die gewisseld worden zijn altijd een mengeling van wat er op die momenten op alle fronten leeft. Hoe beter je dat doorhebt, hoe moeilijker het te verwoorden valt...en toch vindt je eens je dat beseft dan moment na moment de juiste woorden om uit te spreken...welke soms nare gevolgen ze op het eerste gezicht soms ook voor jezelf of anderen hebben.                     



De dood bij leven al achter de rug hebben...is zoveel kennis, inzicht en wijsheid verzameld hebben dat je totaal vrij van vrees bent geworden en vol van overgave aan je innerlijke goede gevoel



De boom zwiept en zwiept soms, lichtjes door de wind beveeld, het licht werpt een dansend schaduwspel op het behang, zo komt die wereld van innerlijke rust dan op ons over...en eerst dan kunnen we waarlijk lief hebben, liefhebben vanuit innerlijke rust



Een dag kan op duizenden manieren beginnen...maar veel wegen en wegjes om te volgen zijn er niet. Voordat je op een dag zo'n weg vindt, moet je de betekenis van je nacht en de vorige dag begrepen hebben...ook al bevatten je dromen geen fundamentele boodschap en vormen ze een gekke collage met alleen flarden uit de vorige of andere dagen...ze zijn dan gewoon een verwerking van de vorige dag, niet van een hele periode of een half leven. Bewaar je intiemste gedachten voor diegenen die echt je leven willen delen, volgens welke formule dan ook.


We zijn allen knikkers en ons verleden speelt met ons, al van vóór we zijn geboren zijn we steeds in gedeeltelijk andere composities aanwezig.  Komen er nieuwe knikkers in het spel, dan duiken de oude vragen weer onder nieuwe of vertrouwde vormen op. 



Je eigen weg. Elke dag is er één om te herinneren, een jaarring in je leven, zoals een boom die heeft. Op een echt goeie dag zie je ineens het zonlicht dat weer door de wolken breekt ander. Het licht verschijnt dan weer op de scène van het levend theater dat het dagelijks leven is.  Het licht verspreidt zijn helderheid dan tot diep in je ziel en injecteert je dan met een vurig verlangen naar je nobelste doelstellingen. Het licht verzekert je dan dat hetgeen je aan positiefs in het verleden soms voelde nog steeds heel waardevol in het heden zou kunnen blijken te zijn...zelfs al zijn het dingen die weinigen kunnen schelen en zijn het enkelingen die het voor een stuk begrijpen. De graad van bewustzijn die we bereiken, probeert op de ons omringende wezens af te stralen. Sommigen willen ons voor een lagere graad van bewustzijn winnen en inspannen. Daar kiezen we toch niet voor ?

Wie goed doet, goed ontmoet passeert eerst langs weten wat 'goed' doen is, dat leert het leven ons.
Iedere dag is weer een balanceren tussen ons eigen bewustzijn en dat van de anderen...in het teken van al die aparte, verspreide en verengde verhalen achter de feiten.


Je bestudeert de politieke weldaden en rotzooi in de wereld, het fascisme, want de wereld bestaat niet uit liefde alleen en het lijkt je dat zo'n apparaat slechts kan geboren worden uit frustratie en haat, uit armoede en hebzucht...allemaal dingen met biologische en sociale zowel als persoonlijke achtergronden en drijfveren.


Tijd, relativiteit en liefde
Als je een lang leven wil moet je met iemand leven die eigenlijk niet bij je past.
De minuten duren dan uren.
Als je een kort leven wil, ga je zo in mekaar op, dat de tijd lijkt stil te staan, zo snel gaat ie voorbij.  



Mijn kristallen antennes en mijn weegschaal zijn voortdurend op zoek naar kwaliteitsvolle signalen...te midden de ogenschijnlijke chaos in het leven. Wie de resultaten van de kristallen schaal kan lezen op de momenten dat lichaam en geest er toe in staat zijn, en men niet zelf in een staat van vertroebeld observeren verkeert... begrijpt de schijnbare chaos rondom hem.



(als de energie er niet is, is niets doen en niets beslissen de eerste vereiste om verder te geraken. De atoomkern in z'n neutronenpositie die cool blijft en wacht op het moment dat de protongeladenheid weer iets naar de tegengesteld geladen elektronen vuurt. Elk atoom en elk individu heeft zowel een kern als een omgeving)



Als ik rondom me heen kijk, merk ik dat als mensen met tegengestelde karaktertrekken of energieën mekaar aantrekken, één van beiden of soms allebei dezelfde ervaringen met andere mensen achter de rug hebben. Dat kunnen opvoeders zijn die niks opkomend sensueels in kinderen kunnen verdragen vanwege de angst daarvoor die in henzelf zit of dat kunnen zich instinctief seksueel opdringende volwassenen zijn of allerhande minderwaardigheidsgevoelens...niet uit vorige reïncarnatielevens, maar gewoon genetisch gebaseerde knopen van diegenen die er lichamelijk soms al lang onderliggen...maar anderen toch nog mee rondlopen. Hoe dat deze gegevens zich telkens gedurende een heel leven proberen te veruitwendigen en hoe ze vóór en tijdens de totstandkoming van een embryo tot stand komen, is een hele complexe materie die eigenlijk niet te beschrijven is, maar deel uitmaakt van het mysterie van de verbondenheid van vele levens over de dood heen...wat niet alleen zeker onbeschrijfbaar is, maar wat je vanuit je innerlijke rust wel opvallen kan. Die dingen gaan nog verder dan het alleen of met z'n tweeën interpreteren van bepaalde feiten of observaties



'Liefde' is voor mij meer het goede en helende dat je in jezelf hebt kunnen uitdragen in al zijn verschillende gradaties...het goede wensen voor iedereen die het nastreven wil ...meer 'goedertieren' dus...de mens minder egocentrisch maken...de positieve emoties versterken, de negatieve onder ogen durven zien.



Velen bewerkstelligen in het leven van anderen dat dingen minder stroef en ongemakkelijk verlopen...of datzelfde overkomt hen juist daardoor. Niks garandeert een eeuwigdurend geluk. Soms lijken we wel door het leven verplicht van wat minder in onze kaarten te laten kijken door anderen. 'Een goed gevoel met iemand' op welk vlak dan ook...we willen het koesteren...geen probleem.    



Zie tekst ‘geachte lezeressen’ pagina 141  ach ja de liefde



Ook bij mensen in jongere generaties gebeuren nog altijd dezelfde oude dingen op andere manieren, in een ruimer kader van met mekaar omgaan. Kinderen blijven geboren worden vanuit de evenwichten en onevenwichten van de voorgeschiedenis en ze vullen de plaatjes volmaakt aan. Het wezenlijke in zielen zoekt immer zijn weg, ook in de mensen zonder kinderen.   

Toch zegt iets in mij dat bijvoorbeeld dit schrijven ooit zoals onze levens, velen tot nut kan zijn ook. Velen kunnen door iets van zich af te schrijven en te overdenken, ook beter worden in het uiten van woorden naar anderen toe.

De werking van het wezenlijke doorheen de geest en het alledaagse een beetje in kaart te brengen, kan via de ontleding van filosofie, politiek, kunst ...het allemaal als een geheel praktisch aanvoelen, moet je dagelijks oefenen.

Enkele keren per dag op je rustige ochtendgolven geraken in de dag, iets observeren te midden de natuur en er verwonderd over zijn...dat kan natuurlijk ook iets cultureel zijn, een recept in een kookboek kan ook...iets dat het gejaag en getob in je kop stil zet.

De meeste mensen in conflicten geraken bedolven onder wederzijdse schuld -en onschuld spelletjes...en vluchten...wij proberen te begrijpen en ons is het te doen om echt te voelen waar het over gaat.

De verstrengeling van de emotionele banden die er tussen mensen bestaan is zo moeilijk te doorgronden omdat er vóór we allen werden verwekt er al zoveel is gebeurd dat wel onvermijdelijk tot ons bestaan leiden moest. Deze soort geestelijk-biologische bewegingen zijn enorm moeilijk te vatten.

In hoeverre zijn we eigenlijk 'vrij' om ons eigen emotionele leven te leiden...bestaat die vrijheid eigenlijk wel, zijn we immers niet verbonden met iedereen die via oorzaak en gevolg aan ons voorafging ? Als dit sociaaleconomisch en politiek toch duidelijk zo is, waarom zou dat dan ook niet voor onze persoonlijke, emotionele relaties gelden ? Als maatschappij hebben we de vrije wil om armoede, oorlog en vervuiling uit de bannen en om door velen zeer duidelijke, uiteenlopend omschreven redenen, kan dit nog altijd niet...alsof de oude demonen uit de geschiedenis nog niet tot rust gekomen zijn. Ondanks alle mogelijke alternatieven voor het huidig samenlevingsbeheer, blijven we in een sukkelstraatje zitten...net als soms met onze relaties trouwens.

Ondanks enkele poëtisch mooi verwoorden raadgevingen in de oude geschriften moeten er buiten het klassieke koppel om, de dag van vandaag nog een aantal scheefgetrokken toestanden van vroeger worden rechtgetrokken. Ook hier in kan een filosofische, veel meer dan een religieuze benadering een rol spelen.
Onder teveel druk van buiten uit ontploffen ook wij en onze relaties (stress op het werk, overdreven steeds opgedreven consumptiepatronen, de cultus van het seksuele genot, de commercialisering van de seks, de sensatiepers, het inhoudsloze deel van wat de media te bieden heeft : geweldfilms, geweldspelletjes, uitgaan te midden van overdreven decibels en tot in te vroege uurtjes, verkeerde voeding, milieufactoren, geen tijd voor bezinning...het gevoel maar één eindig leven te hebben dat zo vol mogelijk moet zitten, wanhoopgevoelens naar de eindigheid van het leven toe, politieke apathie die asociaal en individualistisch maakt...).

Onze wortels zijn in feite ons gemeenschappelijk collectief verleden, zij die er niet meer zijn, maken er in feite op een haast onzichtbare manier nog deel van uit

Misbruikte en overdonderde kinderen hebben vaak een hele leerschool voor de boeg om te leren voor zichzelf opkomen. Een aantal mensen, ook toen al natuurlijk, wisten eigenlijk niet juist waarom ze niet voor het stichten van een gezin gekozen hadden en hadden slechts een vaag bewustzijn van waarom ze van wegen hun levensweg en die van anderen, al of niet levend of dood, eigenlijk niet voorbestemd waren om kinderen te krijgen. Als dat niet zo is, lijkt het wel ergens om heel moeilijk uit te leggen redenen, zo wel te moeten zijn.

Kan men op een bepaald moment niet anders dan bezwijken voor de kracht van omstandigheden waaruit men al voorkomt en waardoor men voor een stuk gedetermineerd is ?    

Als personages op het echte toneel van het leven, waar veel niet is zoals het via de indrukken van een onervaren iemand lijkt, vullen wij mensen mekaar aan met onze tegengestelde en gelijkgestemde reacties op alles wat aan ons voorafging en ons overkomt...en zo maken we de bouwstenen voor morgen...voortdurend. Voortdurend vallen er personages weg en voortdurend komen er bij...maar niet zo maar toevallig...diegenen die er bij komen brengen niet zo maar toevallig hun boodschap...ze zijn de ideale aanvulling op het geheel...omdat een en ander voor een stuk vastligt en niet moeilijk anders kan dan zijn eigen te worden...waar we allemaal naar op zoek zijn ten slotte.


Met iemand die geen goede relatie met z'n ouders of één van de ouders had, of slechte ervaringen met volwassenen in z'n jeugd, of andere nare ervaringen...kan een mens het nog zo goed mee voorhebben en z'n best doen...vaak heb je er niet de dank voor terug die je verdient...al besef je soms niet dat iemand die met je breken wil, het hoe raar het ook klinkt...goed met je voorheeft

Diegenen die je het naast aan je hart liggen zijn vaak in hun kern voor een deel anders dan je zelf...of het nu om kinderen of andere familie of geliefden gaat. Soms staat men dichter bij mensen daarbuiten

Zie ook Engelse teksten vanaf pagina 206  Ach(t) ja de liefde

When spiritually connected people can overcome their negative emotions their fingers become like camera’s reading each other cells



Je roerde alles tot diep in de kern, schreef het gebald neer, de noodzaak aan geconcentreerde vertaling, raak je niet kwijt. Hoe hoger je bewustzijn van andere mogelijkheden, hoe meer geduld om alternatieven leefbaar te houden, te organiseren. Ideeën laten groeien vereist naast het spontane, discipline en inzet, gekruid met passie en zelfkritiek, anderen met bewustzijn wapenen, streefdoelen vooropzetten. Het nieuwe dat doorbreekt geeft voldoening, 't einde ervan vaak door de ouderen niet meer meegemaakt. Het totale bewustzijn van overkoepelende kennis, blijft vrijblijvend indien er geen daden op woorden volgen. De synthese van iedere ontgoocheling werpt zijn onverwachte vruchten af en de rijpheid komt met de bereidheid om nieuwe vragen te stellen. Momenten dat je denkt genoeg gegeven te hebben, zijn de voorlopers van nieuwe initiatieven...zelfs al botst onoordeelkundigheid  voor een langere periode tegen je op. Je geeft het niet op als andermans passiviteit, onbegrip, verveling ,negatieve emoties...blijven steken in geestelijke tering. Daar waar het individualistisch snobisme de eenheidsstructuur  van het algemeen belang vergift, daar is welvaart niet ok.  

Eindelijk er acht-er gekomen !

De drijfveren van het menselijk bestaan !

Hoe kunst ontstaat.

Het kwetsen en verblijden van mekaar programmeert de levens.

Dat alles balsemt en overwoekert het sociale.

Geeft dwaze politieke spelletjes veelal vrij spel.

Eindelijk, alles valt op zijn plaats.

Al het nuttige opgebouwde even terzijde.

Woorden die beginnen met God, gewoon een denkmethode.

Wetenschap, een voertuig naar méér inzichten.

Lichamen, de echte tempels van geestelijk ontwaken.

Eindelijk het waarom van het leven zelf, onbeschrijfbaar in roman. Leven zelf…

Dat alles op zijn diepst doorwoelen kan.

Dat speelt met alle emoties, een spel. Dat het negatieve uit het positieve sleuren wil.

Eindelijk doorgrond, weer bijna tot op de bodem.

Niet de goeie ouwe fictieve God, maar de mens, bijna ondoorgrondelijk.

Niet alleen voor zichzelf en voor anderen.

Niet alleen door de voorouderlijke pijnen, de nieuwe compositie en zo.

De angst om te vergeven en vergeten, doet bloesems verwelken.

Eindelijk begrepen welke soorten vruchten, karakters dan worden geboren.

Waarom we hier rondlopen, hier horen en weer niet.

Waarom er sterke schouders bestaan.

Waarom liefde ongemerkt domineert, maar de soorten angst regeren.

De ijdelheid, het te grote zware ego, hebzucht, jaloezie à l’infinie.

Eindelijk ogen, hart, verstand, weer even op open.

Welk een afwisseling van geluk en ongeluk moeten worden doorstaan.

Welk een vermijdbaar (?)aantal paden, gejaagd gelopen.

Welk een linken allemaal afgewogen, verbanden herwogen, geschrapt, geschept.

De mens, waarom dat eeuwige te min en te onmin.

Eindelijk zowel emoties, gevoelens als eeuwige straling, kernen en elektronen verklaard.

Hun werking, zoals die tussen man en vrouw en mensen, in beelden en gedachten ook.

Hun reddend onverschillig evenwicht en heilzaam overhellen weer opnieuw.

Hun soms te lang blijven lopen achter de feiten.

Eindelijk bijna alle watertjes doorzwommen.

Bezit, wraak en weerwraak, meelij wekken, de koestering van de onmacht.

In alle soorten camouflage en alibi’s vluchten.

Onbegrepen eigenheid zogezegd, omwille van valse trots.

De andere niet kunnen luchten, de uitdagingen ontvluchten.

Concrete Redenen genoeg om op te sommen.

Altijd het onbegrepen verleden dat zich wreekt.

Niet snappen dat ook het niet uitgesproken  spreekt.

Niet geloven dat eenieder hier met zijn eigen redenen bestaat.

Het verschil tussen achterkant en voorkant, algemene lijn en detail niet zien.

De veelal onvermijdelijke driehoeken en andere kansen tussen mensen.

Het  stoffelijke en de gemakzucht laten primeren.

Bemind willen worden met teveel verliefdheid op zichzelf.

De enige, de beste, de snelste…willen zijn.

Te koud, te warm, de seizoenen in mensen niet kunnen zien.

Hun klimaat, hun ondergrond, hun overlevingsvormen, hun afschermen niet kennen.

Wacht niet op het te vroeg willen sterven om je geest te kunnen laten geboren worden.

observatieschetsen

Plichtsbewust en kalm, aanvaard geen overdruk
Braaf, volgzaam, stille, kritische inborst
Werklustig, toch neiging tot revolteren wanneer iets op gang komt
Ijdel, te gevoelig en teveel imponeren uit macht en op de lust
Gezapig, volgzaam
Eerlijk, net en behulpzaam
Plat, sociaal, maar uiteindelijk gezagsgetrouw
Zachtaardig, lief, spijtig weinig klasse bewust
Opofferingsgezind, enorm humoristisch, soms iets te weinig karakter
Goed hart, emotioneel soms verward
Recht voor de vuist, nog teveel zenuwen
Kloek, rechtgeaard, nog teveel afgevend op zwakkeren
Preuts, te goeiig, onzeker, toch eerlijk bedoelend
Ervaring genoeg, hard werkend, opportunistisch, fysiek
Vervalt in sleurgedrag, indien niet emotioneel onzeker verassend
Kalmerende invloed, recht door zee
Grote mond, klein hart, durvend ondanks alles
Sympathiek, laat zich opjagen en dan nerveus
Rationeel, zich afschermend
Overbezorgd, sensueel
Osserig, zelfmedelijdend; best goeie inborst
Zakelijk, buur chatterig
Cynisch anarcho-like, no-nonsense, hiërarchisch minded
Gezond boerenverstand, kritisch, maar niet uiterlijk kritisch
Weinig onafhankelijk ego, materialistisch, afgevend
Relativerend inborst die soms nog emotionele sterkte mist
Braaf met bedwongen sensuele vulkaan
Kleinburgerlijk juist handelen zonder risico
Proletaar in psychische groei
Teveel met libido bezig, te vlug gedesoriënteerd
Sterk karakter, toch angst voor gezag.
Stipt, ijverig, ambitieus, verwacht lof
Over gefixeerd, nog teveel navel, positieve kiem aanwezig
Is zoals het volgens het boekje moet zijn, toch schat met naïeve schrik
Gelukkig een niet-met-mij-instelling, nog gereserveerd
Artistiek talent, maar geweldig onzeker soms
Iemand die absoluut geen last wil zijn, plichtsbewust
Te lang 't zelfde werk, heeft sociale inzet, nog geen oriëntatie genoeg daarin
Over complexe reacties, soms wijs
Overijverig om met z'n eigen te kunnen leven, beste kerel
Te beschadigd gevoelsleven, te gevoelig
Wil er tegenaan gaan, maar met reserve en belast door relatie ?
Ronduit kalm, te bescheiden durf
Vluchtend, probleem met vlucht middelen, zit toch juweel in
Kan doordraaien door onzekerheid, gouden inborst
Energierijk indien
Over geobsedeerd door gebreken, toch aparte invalshoeken
Rechtgeaard, soms boos als 't moet, soms nodeloos
Soms onverdraagzaam, zeverloos; wil geen 'complementen'
Met karakter, toch ergens onrustig
Zoekend naar stabiliteit door relatie op zelfde spiritueel niveau
“mijn man zegt”, last van wellust, over sympathiek  enz....

Indien U ten einde raad bent, put U niet uit in medelijden, maar oefen U in begrip en neem desnoods wat afstand en uit ook Uzelf, als uw draagkracht echt vermindert is het tijd om eens uw batterij op te laden door wat afstand te nemen. U gaat er U goed bij voelen eerst.

Afhankelijk van wat het lot voor mensen in petto heeft om tot allerlei inzichten te komen, zal er al of niet weer een toenadering komen...afhankelijk ook van hoe vlug het optimisme en de bereidheid dingen aan te pakken van uw partner zich herstellen. Vaak zal dat niet gebeuren voordat uw partner weer een bepaalde mate van rust gevonden heeft. Een plant groeit niet goed met weinig of geen licht, weet je wel. Het kan in het tegenovergestelde geval al of niet tot een tijdelijke breuk komen. De sterke schouders hoeven geen 'liefdesverdriet' te hebben, niet in hun hoofd bezig te zijn met als ik 'zus' of zo' deed en wat deed ik verkeerd. Gewoon rustig proberen observeren en gepast inspelen op wat er zich in deze periode in uw leven midden anderen afspeelt.  Vaak zal je zien dat de andere dan weer om aandacht komt vragen en dat je 'bekommernis' je soms weer onnodig veel 'denkwerk' oplevert, waardoor je weer in dezelfde schuit komt te zitten als je niet uitkijkt. Vaak is alles met goede wil en een lach op te lossen. Heeft het zin om van partner te veranderen...dat weet alleen U, veel hangt  af van wat U zelf met het leven wil...en als U het niet weet, zal U het ondervinden waarschijnlijk,  als U lang genoeg leeft. Toch, al wil je van alles van het leven en hoop je in stilte op andere dingen, mensen...soms lijkt het wel of je ergens om bepaalde redenen net op die plaats nodig bent en probeer wat je wil, je raakt er niet onder uit. Bijna niet te vatten dit leven, voor wie dieper wil graven of het zich zelf aandoet om dieper te graven. Allerlei toestanden hebben altijd een bepaalde zin, maar tot waar ? Aan U de beleving en de keuze...of zullen we het maar simpel het 'lot' (gedeeltelijk genetisch bepaald) noemen. Dan had ik het nog niet over die dingen die niet met negatieve emoties (de te overwinnen schaduwzijde, de aard te maken hebben...zoals  GELD bijvoorbeeld. Allerlei materiële onzin is altijd een welkome aanleiding om de wisselwerking tussen zielen of delen van zielen van onnodige suspense te voorzien. 

Rest  : zie van af pagina 251

Nog doordenkers ?

-De dag dat ik voor de voorlaatste keer afscheid nam van Rillaar Chalet en nog een toer rond de vijver deed bleef er een Vlaamse Gaai zitten op een meter in een struik.  Niet bang.  Keek me een tijdje aan vóór weg te vliegen.  Ik dacht er aan toen ik naar het schilderij naast mijn bed keek waar ook een Gaai opstaat.

-Zou het zo zijn dat je qua verdiensten aan de levens van mensen die je hebt gekend, in die hemel die men ons wil aanpraten via straling proportioneel meer inzicht krijgt over waarom het al die dingen die er tussen mensen gebeurden… of gaan de verhalen via de genetische vertakkingen gewoon verder via combinaties van nieuwe wezens die hier ook moeten zijn om te begrijpen dat het waarom van al hun vragen als antwoorden in situaties in hun individuele en collectieve omgeving liggen ?

-collectieve bewustzijnsverhoging kan niet zonder de individuele bewustzijnsverhoging en omgekeerd

-via de genen teveel willen snappen wat van wie komt, is een beetje zoals proberen achterhalen van wie je een verkoudheid hebt opgedaan---eerder iets voor fijngevoelige mensen die zelf al veel weg in wijsheid en bewustzijn hebben afgelegd

-“Laat het ons op zoek naar je antwoorden, ook over de zinnen van het leven hebben, niet alleen over je ongeluk”.

-Elke soort van denken werkt volgens de logica en de ratio en heeft een hele grote dosis ‘domino -effect’ . Bovendien, indien we combinaties zijn van dieGENEN die ooit anderen waren; zijn we dan niet gewoon de domino’s van hen die aan ons vooraf gingen…op al die wegen waar we ons, na eeuwen onder andere combinaties proberen van ons van onze negatieve emoties te ontdoen? Sociaal en spiritueel groeien blijft de rode en blauwe draad.

-Staat de DNA info ten dienste van diegenen die hier in het kader van vorige alinea geboren worden…of moeten worden…met andere woorden in hoeverre ligt een deel van de gebeurtenissen die de personages te wachten staan al voor een groot stuk klaar in de DNA archieven…en in hoeverre hebben we een vrije wil ?

-Feit is dat het spel gespeeld wordt via aantrekking en afkeer van anderen, aantrekking van zowel tegengestelden als gelijkgezinden; afkeer van tegengestelden zorgt soms zelfs voor scenario’s waar er toenadering groeit (wat niet hoeft daar waar het over de verhalen van het uitspelen van positieve tegenover negatieve emoties gaat).  Toenadering in de strijd tussen tegengestelden is eerder positief daar waar het over collectieve dingen als economische, sociale en politieke situaties gaat.

-Alle individuele problemen waar mensen tot generaties terug mee zaten, lijken in deze welvarender tijden onder invloed van de stress van de moderne tijd, de werkdruk en de consumptiedrang wel in versnelling door te breken. 

-Soms eens even op waar je plezier in had in ’t leven en waar in niet, wat je in die of die mens wel zag zitten en wat niet

Kerstboom 2017-2018

Gezet door diegene die ik eigenlijk al heel mijn leven zou kunnen hebben nodig gehad; gewoon omdat er nooit problemen tussen ons zijn.  Bijna dertig jaar heeft er hier nooit een boom gestaan of het was in de tijd die drie jaar toen de ex-moeder er met haar inmiddels ook ex ideale vervanger eentje gezet heeft waarschijnlijk.  Ex, vaak eerst hemel dan heks, maar dat heb je eerst op hele lange termijn soms door.  Na jaren gedogen en positief en begrijpend willen zijn, ook met je mening over haar naar de kinderen toe.  Omwille van haar jeugd ook, zoals in die roman over hoe heette hij weer…ach ja, de liefde.  In velen die zichzelf willen goed praten belemmerd de wrok en gebrek aan inzicht en het soms terechte schuldgevoel de belemmering van inzicht, anders voelen en denken en uiteindelijk samengevat…’spirituele’ groei.  Die kan er komen nadat het negatieve deel van het zielenleven begrepen werd…zo niet blijft de ‘heks’ in de mens overwegend de baas en wijs je de goeie wil van anderen af, by by vergeving en inzicht en zo meer…als Kerstmis maar gezellig is.   Al grijp je een door een onbaatzuchtig iemand gezette boom aan om weer eens samen even eensGEZINd te zijn…buk je voor de uit frustratie geboren verwijten, leugens en verzinsels. No hard feelings, maar gewoon contact was er al niet meer, hoeft niet meer, laat de telepathische wereld zijn werk maar doen.



Schrijven, waar nu weer over beginnen ?

We hebben al een hele reis achter de rug voordat de geschiedenis van de mensheid  tot de uitvinding van het schrift leidde.  Na de boekdrukkunst is er al enorm veel geschreven en verspreid.  Op ’t internet moet je in vele gevallen zuinig zijn met tekens of niemand leest ze.  De inhoud van de meeste boodschappen ?  Je moet net als in ’t geval van TV kijken al heel selectief kunnen uitkiezen wat je tot je neemt.  Zoals gewoon voeding gezond kan zijn, kunnen letters dat ook best wezen; maar dezer dagen (30 mei 2018 vandaag) alleszins niet in de Engelse tabloid pers, waar er weer een ware hetze ontketent is, nu tegen ‘de’ Russische voetbalsupporters die als eventuele homo moordenaars en andere fraaie dingen afgeschilderd worden.  Dit draagt er toe bij dat de buitenland politiek van een land alleen maar vijandiger wordt.  Vrijheid van Pers ?  In dat geval opdoeken zo een op winst gebaseerde ‘handel’ die niets met journalistiek te maken heeft.  Hoe doek je die op…een bewustzijnscampagne om geen literaire rotzooi meer te kopen of een politiek ingrijpen ?  Maakt niet uit.  Het woord is heilig, misbruik het niet, ook niet in Uw eigen dagelijks schriftelijk of mondeling gebruik, zuiver bovendien wat U in gedachten heeft.



Heeft het eigenlijk nog zin om over alle, een rechtschapen mens ergerende dingen te blijven schrijven, kan men zich al eens afvragen.  Leuker is het om de mens op alle domeinen van zijn leven te inspireren in zin (goesting) te hebben in het leven…via de dagdagelijks dingen, de humor in alles en zo meer.  Ach, laat ze hun weg maar zoeken en ontdekken dat ze niet in hun negatieve emoties moeten blijven hangen en in cynisme verzanden.  Alles te intellectueel benaderen en voor alles toch zo een ingewikkelde oplossingen zoeken, de leidende klassen en hun aanhang ze zijn er keigoed in, de gewone man, vrouw, oudere, jongere, krijgt er een punthoofd of een tegengoesting van.  In het leven heb je het al druk genoeg om de verbanden tussen mensen scherp in te leren zien, wijs te worden, de anderen te leren kennen en doorgronden en daardoor ook jezelf in alle mogelijke perspectieven te ervaren.  Wie kwam er op je weg, wie zal er op je weg komen, zou er op je weg komen ? En waarom ? Overschouw je leven maar eens van tijd tot tijd.  Na elke fase wordt telkens iets meer duidelijker, al kan je ook blijven steken of terug in de tijd gaan.



31 mei 2018

Zonder wat was, kan nooit zijn wat is

Er staat een boom in de tuin van de beeldhouwer.  Ergens in centraal West Europa.  Eén van de bomen, overal ter wereld.  De boom is eigenlijk ook een beeldhouwwerk, uit een eeuwige onbewuste slaap immer weer herboren, als scholieren weerkerend van een schoolse dag vol nieuwe kennis, als altijd weer nieuwe kennis, straling die door de kosmos reist…op zoek naar nieuwe rondjes van bestaan.  Cellen uitvinden op basis van alle bewustzijn en kennis die er altijd al is geweest en in cycli weer met bouwen begint.  Zonder wat was kan nooit zijn wat is. 



Noem ‘God’ gewoon ‘het Leven’.  Eén punt, waar onzin bestaat, maar toch uiteindelijk in cycli altijd weer overwonnen wordt.  Alles domino…tot de tijdelijke finish van het verdwijnen en de pure wederkomst via waar het mee begon…onvernietigbare straling.  Oh ja.  Er werd veel in ellende geleefd al van voor de eerste meer bewuste mensen zich organiseerden.  Niet simpel.  Grazende soorten bevolkten de wereld, maar roofdieren uit op prooi, mekaar verscheurend en uitdagend soms ook, niet alleen binnen de eigen soort en de eigen sekse. (zie ook :  1.‘van Grot tot Mobilhome’)

Ook het primitieve samenleven kende conflicten, problemen, tekorten, overschatten, eigenaars, onderdanen, pogingen om langs kunst om iets alles tussen leven en dood te begrijpen. Rituelen werden godsdienst en rechtbank.  Takken speren.  Doden werden wraak.  Vrouwen bezit.  Mannen, te veroveren.  Families clans.  Clans stammen, koninkrijken, republieken soms.  Zouden na de slavernij, na het dienen van diegenen die het geestelijke claimden en diegenen voor wie grond, werkplaats, fabriek uiteindelijk MACHT was, ‘de laatsten de eersten worden’. (zie gedicht ‘het werkvolk’) 



Allerhande vetes uit negatieve emoties en de strijd om het bestaan geboren, vertakten zich doorheen haast ontelbare generaties tot een toestand van zijn in het NU.  Maar ook de goede dingen en het echte zijn en worden. Dat alles samengebracht in de levens van NU, die altijd weer opnieuw deze van vroeger onder andere composities zijn.

Ze verenigden zich uit economische noodzaak, uit afhankelijkheid, emotioneel of na de ruilhandel financieel.  Uit fysische aantrekkingskracht.  Een mens komt in eerste lijn immers voort uit twee.  Vandaar dat die geslachtscellen 23 en geen 46 chromosomen hebben én eigenlijk het lichaam moeten verlaten, eens soort rivalen zijn; het woord ‘vijanden’ zou een te sterk woord zijn, want ze dienen eenzelfde zaak, de biologische en psychologische verhalen gaande houden, laten evolueren laten.                 



De straling van de miljarden zaad -en eicellen die niet de biologische finish van bevruchten of bevrucht worden haalden, zijn misschien nodig om heel het proces van worden en geboren worden en zo verder als een soort ‘geheugen’ te dienen, net zoals de eerste cel zich uiteindelijk ‘leerde’ delen. 
het grote gelijk van goeroes
Wetenschap is niet in tegenspraak met het Spirituele, ook al gebruiken velen ook weer dat woord.  Zie om niet te veel uitleg te geven Fotofilosofie op Facebook en de twee linken van Filosofisch Verzet.
Sommigen blijven zich baseren op allerhande Goeroes.  Bij nader onderzoek blijken die dan alles over het leven na de dood te weten en gebruiken ze dat dan om hun politieke en morele visie door te drukken.  Ze wanen zich bevoorechte kanalen van communicatie of zo.  Ze hebben geen idee van hoe het leven in mekaar zit of indien wel, komt dat hen niet goed uit om hun ideeën te verkondigen.  Ze weten bijvoorbeeld dat de helft van de mensen naar de 'hel' gaat en gered kunnen worden wanneer de 'buitenaardsen' hier ingrijpen.  Dat illustreren ze dan door bijvoorbeeld te poneren dat de tijd van de new age, nieuwe tijd, aangebroken is en dat er meer aliens gaan incarneren, ja zelfs de atoomwapens hier op aarde gaan komen neutraliseren.  En , zeggen ze dan niet schrikken hoor als ze komen, want het is dan zo een beetje als of de USA de mensen in het Midden Oosten komt redden...what the f... nooit gehoord van oorlog om olie !!!  En natuurlijk om niet de indruk te wekken dat men té pro US oorlogsavonturen is,  voorspelt men in één moeite dat de US in de toekomst gestraft gaat worden en China 'maar beter veranderd in feite'.   Weet ik veel of er nog buitenaardse culturen zijn of leven na de dood in negen dimensies, met vanboven ook de allesweters behalve Darwin en Marx waarschijnlijk..is het leven zoals het is en zijn rijke genetica al niet genoeg ?  De verhalen die we generatie na generatie verder zetten, de menselijke dingen tussen mensen ?   Ben het beu om van die onzin tegen tegen te komen en halve waarheden van typen die menen dat godsdiensten de nummer één oorzaak van oorlogen zijn, niet de strijd om grondstoffen en macht.  Leuk dat godsdiensten ergens voor velen een houvast zijn of gedragsregels in verhalen gegoten, maar het de oude testamenten zijn vooral oorlogsverhalen, het nieuwe al menselijker.  En wat moeten we toch dankbaar zijn dat we door genetische manipulatie van aliens in mekaar gestoken zijn !!! Ja wadden.

't Ergste in dit soort toestanden is dat de Niburu achtige stories de 'duistere machten' willen bestrijden, maar in feite de politieke vertegenwoordigers hiervan die de militaire industrie vertegenwoordigen naar de mond praten.  Zielig dat de meeste van die sekten allen aan één man gehoorzamen...zelfs mensen die hun eigen visies hebben worden er door in 't zak gezet.  Soms gebruiken die grote wereldverbeteraars de wetenschap om hun gelijk aan te tonen,nadat ze zoals op andere domeinen een stuk waarheid vermengen met hun eigen nefaste denkpistes.  Ach mens toch, hoe is het mogelijk !!!


Gepost door op

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Abonneren op: Reacties posten (Atom)