filosofen onder mekaar

2.De honderdduizend appels in wording

Van uit mijn raam overschouw ik de kracht van het lente ochtendbeeld nadat de bloemen in de laagstam appelboomgaard hebben plaats gemaakt voor de kleine vruchtjes die je nu dagelijks in volume zal kunnen zien toenemen.  Alhoewel ze een halve kilometer in de verte het beste uit de bodem zuigen voel ik van bij mij hun naar de hemel reikende kracht, een goed idee om dit gevoel als aanhef voor dit schrijven te gebruiken.  Geen politieke of filosofische redes meer geven voorlopig of allerhande info verspreiden, dacht ik gisteren wijl ik genoot van de wandelingen in open veld tussen weer andere boomgaarden met prachtige vergezichten met hier en daar een boeketje dorp tussen.  Het panorama met zicht op Atterode en aan de overkant de watertoren van Swerthout-Wittebeek was, is mooi, beetje een zuidelijker zus van de wijngaardenstreken van de Provence en de Languedoc.  Een zee aan ruimte gaf de natuur wederom voor niets.  Gewoon betaald met mijn verlangen naar rust en stilte.  Van daar naar Troostenberg bos gereden, tegen Houwaart, deelgemeente Tielt en Winge, niet te verwarren met dezelfde gemeentes in West Vlaanderen.  Het bos was een waar paradijs van deugd doend licht in bijna alle dimensies.  De aardbeien van de boer met zijn hondje langs de kant van de weg, smaakten verrukkelijk.  Van op de hoogtes verborg het bos, meer een woud eigenlijk, reeds het kasteel waar in wereldoorlog één de slachtoffers van Aarschot en omstreken verpleeg werden.  Maar praat vooral niet over de oorlog in deze overwegend welvarende streek, waar alleen de oude oorlogen worden herdacht, de nieuwe op niet veel aandacht en inzet van mensen kunnen rekenen.  De oude wonden willen begrijpen is niet genoeg, en eenmaal de lessen geleerd moet men meer bezig zijn met de oorlogen van nu.  Maar niet vandaag dacht ik. 

Toen ik met mijn gezelschap ondertussen aan het kasteel van Horst arriveerden bleef het verleden ons volgen.  Een babbel met de eigenaar van een ouwe auto van 1933, een bijna eeuweling dus, maar nog goed te been en als middeleeuwers verklede mensen wierpen me weer de geschiedenis in…en alsof dat nog niet genoeg was zou ik later op de namiddag nog de voorzitter van het herdenkingscomité uit het oorlogsdorp ontmoeten.  Weer iets in de agenda schrijven, 26 oktober in de dorpskerk komt er iemand uit de Kempen een lezing geven over de concentratiekampen waar hij en zijn vader boeken over schreven. 

We zochten een tafeltje om iets te drinken.  Alleen aan een tafel zat een iemand eind de dertig, publicerend filosoof een pijp te roken en we mochten plaats nemen.  Hij had ons al in het woud gespot en er ontspon zich natuurlijk een boeiend theatraal gesprek rond een aantal filosofische ‘ankers’.  Het benieuwde hem van waar uit zijn gesprekspartners in hun stellingnamen over de zinnen van het leven vertrokken.  Het werd een zes uur durende uitwisseling rond bijna alle thema’s van het leven die ik af en toe van de zijwegen weer op de hoofdwegen probeerde trekken. 

In hoeverre is een ontmoeting geen toeval en in hoeverre zijn de besproken dingen niet gewoon gedachten overdrachten of een soort telepathie tussen mensen ?  Moet je die dingen kaderen tegen een achtergrond van geloven in de godsdienstige, de religieuze, een filosofische of een onverschillige achtergrond.  Of een spirituele misschien, van uit het standpunt dat de ‘overkant’, het ‘na de dood’ niet bestaat omdat alles eenheid is en tijd alleen rationeel bestaat en we na de dood in mineralen en straling uiteenvallen; straling waarvan onze gesprekspartner dacht, denkt dat ze met een strikte hiërarchie  en het Goddelijk ingrijpen of niet ingrijpen te maken heeft; terwijl het indelen van mensen op basis van atheïst of niet atheïst zijn vrij dom aan het worden is, gezien het feit dat de vooruitgang op vele wetenschappelijke domeinen in de richting van de bevestiging van een aantal spirituele bevindingen aan het evolueren is. 

Het werd zo een beetje een schaakspel tussen drie mensen, ook de persoonlijke beleefwereld werd even een item, de eigen menselijke evolutie in een wereld van positieve en negatieve emotie, een wereld van denkbeelden soms die het inzicht op de waarheid vertroebelen…het feit bijvoorbeeld dat je de geschiedenis van de linkerzijde niet met alle schulden van de twintigste eeuw en verder moet beladen.  Overal waar er als reactie op honger en uitbuiting omwentelingen en revoluties waren stuurde het grootkapitaal zijn troepen op af om er burgeroorlogen te organiseren, met vele doden ten gevolge natuurlijk.  Had de revolutie in het Duitsland op het einde van de eerste wereldoorlog geslaagd geweest; was er nooit een tweede wereldoorlog gekomen.  Net als in de winter sommige watervallen niet meer stromen en er zich op plekken blokken ijs vormen, kan men zich door een tijdelijk gebrek aan kennis of geloof in te starre denkbeelden blokkeren…en soms ging het debat ook in die richting…in de richting van het absolute gelijk te willen claimen.  Hopelijk hebben de aangrenzende tafeltjes er ook van genoten, want er werd nogal hard gepraat, maar ook van uit het hart ook gelukkig.